Επειδή άθελά τους ή μη, κάποια παραδοσιακά ως επί το πλείστον άτομα πέφτουν στη σοσιαλιστική παγίδα των παγκοσμιοποιητών, ήτοι στην κρατική (ντόπια ή παγκόσμια) και μόνο ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής που συμπεριλαμβάνει και την τεχνολογία στην εποχή μας, για να λειτουργεί η κοινωνία όπως τη θέλει η ολιγαρχία της αδιαφορώντας για τα θέλω του δίχως ατομική ιδιοκτησία λαού της με σκοπό να εξαρτάται αυτός από εκείνη (π.χ, για να του δοθεί ή όχι και τι είδους σπίτι), καλό είναι να δοθεί μια τεκμηριωμένη απάντηση στο θέμα της τεχνολογίας που δεν επηρεάζει σε τίποτα τον παραδοσιοκρατικό τρόπο ζωής μιας κοινωνίας όσο παράξενο και να ακούγεται αυτό στις μέρες μας, διότι το πρόβλημα δεν είναι η τεχνολογία αυτή καθ’ αυτή, αλλά οι λόγοι που χρησιμοποιείται και ποιοι είναι αυτοί που την κατέχουν. Αυτό και μόνο θα πρέπει να μας ενδιαφέρει. Αν για παράδειγμα την εποχή που χτίζονταν ο Παρθενώνας είχαμε μηχανές ή ρομπότ που θα τον έφτιαχναν αντί για εμάς, πάλι Παρθενώνα θα είχαμε και πολλά επιπλέον παρόμοια μνημεία για να αναδείξουμε τον ελληνικό πολιτισμό μας, αφού τα ρομπότ και οι μηχανές δεν κουράζονται ποτέ και έτσι εργάζονται περισσότερο από τον άνθρωπο για να παράγουν όσα τέτοια μνημεία θέλουμε! Αν όμως μας κυβερνούσανε ξένοι εκείνη την εποχή και ανθέλληνες ή νεοταξίτες όπως σήμερα, κανέναν Παρθενώνα δεν θα βλέπαμε ποτέ είτε υπήρχε αυτή η τεχνολογία είτε σκάβαμε με τα χέρια σαν τους πιθήκους μέχρι αυτή τη στιγμή που μιλάμε. Κατά συνέπεια, καμιά τεχνολογία δεν εμποδίζει τη δημιουργία παράδοσης ενός λαού αν θελήσει ο ίδιος να την παράξει, αλλά ίσα ίσα που του εξοικονομεί κιόλας περισσότερο χρόνο για να παράξει περισσότερη παράδοση χωρίς να περιοριζόμαστε παρά μόνο στα μνημεία (π.χ. να σχεδιάσει κάτι παρόμοιο με μεγαλύτερη ακρίβεια σε κάποιον ηλεκτρονικό υπολογιστή παρά ρισκάροντας με το χέρι σε ένα κομμάτι χαρτί επαναλαμβάνοντας τη διαδικασία αν του βγει στραβά αυτό που ήθελε αρχιτεκτονικά). Ομοίως, μπορεί να προγραμματίσει τη τεχνητή νοημοσύνη για να μαθαίνει ιστορία στον λαό οπτικοακουστικά αν το θελήσει ή να παραμείνει αυτή στα χέρια παρά μόνο των νεοταξιτών για να την προγραμματίσουν να φτιάξει μόνο μια δικιά τους διαγράφοντας κάθε προηγούμενη ιστορική μνήμη!
Το ίδιο ακριβώς ισχύει και στην καθημερινότητά μας άμα αναφέρουμε κάποια παρόμοια παραδείγματα: Αν θέλαμε να συνεχίζουμε να ανάβουμε φωτιά τρίβοντας με τις ώρες τσακμακόπετρες δεν θα φτιάχναμε ποτέ αναπτήρες, αν θέλαμε να πλένουμε τα σώβρακά μας τρίβοντάς τα με τις ώρες δεν θα φτιάχναμε ή δεν θα αγοράζαμε ποτέ πλυντήριο στο σπίτι μας και πάει λέγοντας για να εξοικονομούμε όσο το δυνατόν περισσότερο ελεύθερο χρόνο έτσι ώστε να ασχοληθούμε με τα ενδιαφέροντά μας ή με την οικογένειά μας ή με οτιδήποτε άλλο. Το ίδιο ισχύει και για τα εργασιακά. Αν ο αγρότης ήθελε να συνεχίζει να παράγει τα προϊόντα του σκάβοντας ή οργώνοντας με τα χέρια και με τα ζώα, τότε δεν θα έφτιαχνε ή δεν θα αγόραζε ποτέ τρακτέρ για παράδειγμα ώστε να δουλεύει λιγότερες ώρες παράγοντας περισσότερα αγαθά που θα τα αγόραζαν περισσότεροι άνθρωποι κερδίζοντας ο ίδιος περισσότερα χρήματα και ελεύθερο χρόνο! Τόσο απλά. Τί γίνεται όμως και με τους εργαζόμενους, αν υποθέσουμε ότι η ανεργία θα αυξάνονταν όλο και περισσότερο όσο οι μηχανές θα αντικαθιστούσαν τα εργατικά χέρια συνεχώς; Την απάντηση τη δίνει παρακάτω ένα ελευθεριακό άρθρο και πάνω σε αυτό θα συμπληρώναμε μόνο δύο πράγματα: Εφόσον θα είχαμε όλο και περισσότερα αγαθά στη διάθεσή μας με όλο και λιγότερη εργασία, τότε θα είχαμε όλο και περισσότερο ελεύθερο χρόνο για να ασχοληθούμε με τα χόμπι μας ή με οτιδήποτε άλλο θέλουμε, άρα να παράγουμε και οτιδήποτε παραδοσιοκρατικό θα θέλαμε στην περίπτωση μας, εκτός και αν περιμένει κανείς να ασχοληθεί κάποιος με ποίηση ή χτίσιμο μνημείων όταν δουλεύει οκτώ ώρες την ημέρα με μια μόνο μέρα ρεπό και χρειάζεται άλλες τέσσερις ώρες να σπαταλήσει πηγαίνοντας και ερχόμενος από τη δουλειά του, για να του περισσέψουν μόνο τέσσερις ώρες ελεύθερου χρόνου την ημέρα αν κοιμηθεί οκτώ. Ούτε σεξ δεν θα προλάβαινε να κάνει όπως θα ήθελε, όχι να κάτσει να κατασκευάσει Παρθενώνα! Το δεύτερο και σημαντικότερο που θα προσθέταμε σε όλα αυτά, είναι αρκεί όλη αυτή η τεχνολογία να βρίσκονταν ιδιοκτησιακά στα χέρια του καθενός μας ελευθεριακά και όχι σε εκείνα μιας ντόπιας ή παγκόσμιας κυβέρνησης σοσιαλιστικά (δηλ. συγκεντρωτικά και όχι αποκεντρωμένα από άποψη λήψης αποφάσεων) για να πρέπει να μας δοθεί άδεια να τη χρησιμοποιήσουμε μόνο και εφόσον θα ήμασταν υπάκουοι στα θέλω ή τους νόμους της ολιγαρχίας της!
Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι όπως αγοράζουμε ελεύθερα σήμερα έναν ηλεκτρονικό υπολογιστή χωρίς καμιά κυβερνητική παρέμβαση ή κατόπιν αδείας της που θα πρέπει να μας δώσει πρώτα, έτσι θα πρέπει να μπορούμε να αγοράζουμε και το υποθετικό αυτό μηχάνημα που αναφέρει το κάτωθι άρθρο για να μας κάνει όλες τις δουλειές με το πάτημα ενός κουμπιού. Αν όμως θα πρέπει να παίρνουμε άδεια από την κυβέρνηση (ντόπια ή παγκόσμια) για να το χρησιμοποιήσουμε επειδή θα ανήκει στην ιδιοκτησία της, τότε η ευημερία μας θα εξαρτάται από τη δική της απόφαση και όχι από τη δική μας! Για παράδειγμα, όταν στην εποχή μας ακούτε για χρήση παρά μόνο πλαστικού χρήματος καταργώντας τα χαρτονομίσματα με πρόσχημα την καταπολέμηση της φοροδιαφυγής, ποιος θα εμπόδιζε κάποια στιγμή τους κυβερνώντες της να μας μπλοκάρουν τον τραπεζικό μας λογαριασμό με το πάτημα ενός κουμπιού, για να μην μπορούμε να αγοράσουμε ούτε καν ψωμί σε περίπτωση που δεν θα θέλαμε να υπακούσουμε σε κάποιο νόμο τους που θα μας τον επέβαλαν με φασιστικό τρόπο ενώ δεν θα τον θέλαμε; Την απάντηση μας την δίνουν τα παγκοσμιοποιητικά αφεντικά μέχρι και σε ταινίες τους δεκαετίες πριν από σήμερα, όπως για παράδειγμα στην ‘’Ολική Επαναφορά’’ το 1990, όταν βλέπαμε αχρήματη κοινωνία με μονάδες ως μέσο συναλλαγής αντί για χαρτονομίσματα όταν τότε είχαμε εθνικό ακόμα νόμισμα πριν το ευρώ και βιντεοκλήσεις όταν τότε δεν υπήρχαν ούτε καν κινητά τηλέφωνα στην κοινωνία μας, Εκεί βλέπουμε τα πάντα να ανήκουν ιδιοκτησιακά σε μια γαλαξιακή κυβέρνηση όπου ένα και μόνο άτομο αποφάσισε κάποια στιγμή να διακόψει τον αέρα του λαού που ζούσε στον πλανήτη Άρη μέσα σε θόλους, επειδή δεν ήταν υπάκουοι εξαιτίας κάποιων επαναστατών που διεκδικούσαν την ελευθερία τους, πουλώντας μάλιστα τον αέρα αυτόν ο γαλαξιακός κυβερνήτης σε εκείνον τον λαό αποφεύγοντας να βάζει μπρος έναν αντιδραστήρα που είχαν φτιάξει εξωγήινοι με σκοπό να παράγει δωρεάν ως εκ τούτου γήινη ατμόσφαιρα, για να αναπνέουν έτσι όλοι αέρα ελεύθερα χωρίς καμιά κυβερνητική άδεια για αυτό!
Μακάρι να μας «κλέψουν» τις δουλειές οι μηχανές
Η «απειλή για την απώλεια θέσεων εργασίας λόγω της χρήσης μηχανών» (τεχνολογικών κεφαλαιουχικών αγαθών) είναι μια διαχρονική, οικονομικά αναλφάβητη άποψη, που αρνείται να πεθάνει. Βασίζεται κυρίως στην εσφαλμένη αντίληψη πως η εργασία και όχι η αποδοτικότητα του κεφαλαίου παράγει και αναπαράγει πλούτο. Η αντίληψη αυτή θεωρεί την απασχόληση ως αυτοσκοπό, ασχέτως αν αυτή η απασχόληση είναι παραγωγική με οικονομικούς όρους. Αυτό το πλαίσιο σκέψης διαμορφώθηκε από τις εσφαλμένες οικονομικές θεωρίες του Καρλ Μαρξ αλλά και του λόρδου Κέινς. Ο τελευταίος, ανάλογα με τους σημερινούς προφήτες της συμφοράς, προέβλεπε το 1930:
«Έχουμε μολυνθεί με μια νέα ασθένεια της οποίας το όνομα ορισμένοι αναγνώστες ίσως δεν έχουν ακούσει ακόμα, αλλά για την οποία θα ακούσουν πολλά τα επόμενα χρόνια -ήτοι, την τεχνολογική ανεργία.»
O Κέϊνς διαψεύστηκε καθώς η βιομηχανική επανάσταση όχι απλά δεν μείωσε τις θέσεις εργασίας αλλά δημιούργησε εκατομμύρια άλλες. Επιπλέον, η κεφαλαιακή αυτή διάρθρωση κατέστησε δυνατή την βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης του πληθυσμού και μετέβαλε προς το καλύτερο το εργασιακό περιβάλλον.
Πόσες φορές δεν ακούμε πως η απασχόληση καθαυτή είναι η κινητήριος δύναμη της οικονομικής ανάπτυξης και, ως εκ τούτου, της ευημερίας; Υπό αυτή την οπτική, θεωρείται πως οι δημόσιες επενδύσεις, οι προσλήψεις στο δημόσιο, η/και οι επιδοτήσεις απασχόλησης στον ιδιωτικό τομέα, αποτελούν το κλειδί της παραγωγικής διαδικασίας. Θα δούμε σε αυτό το άρθρο πως οι αντιλήψεις αυτές είναι εσφαλμένες και επιβλαβείς για την οικονομία σήμερα, όπως ήταν και στα 1930 και πάντοτε. Η οικονομική ανάπτυξη και η ευημερία βασίζονται στο κεφάλαιο, στις βελτιώσεις του κεφαλαίου, στις χρήσεις του κεφαλαίου και στη σωστή κατανομή του κεφαλαίου. Βασίζεται στον καταμερισμό της εργασίας τον οποίο συντονίζει η επιχειρηματική καινοτομία και εφευρετικότητα και ολοκληρώνεται με το ελεύθερο διεθνές εμπόριο. Με λίγα λόγια βασίζεται στον καπιταλισμό και στην επιχειρηματικότητα.
Χρειαζόμαστε περισσότερη απασχόληση;
Παρατήρησα κάποτε ένα μηχάνημα εκσκαφής να ανοίγει ένα κανάλι αποχετευτικού δικτύου. Σκεπτόμενος τη νεο-λουδιτική αντίληψη πως αυτό που μας ενδιαφέρει είναι η απασχόληση περισσότερων ανθρώπων, σκέφτηκα το εξής: Γιατί να μην σκάβουν το κανάλι πέντε εργάτες με φτυάρια, ώστε έτσι να μειωθεί η ανεργία; Μάλλον, ακόμα καλύτερα, γιατί αντί για φτυάρια να μην δώσουν στους εργάτες κουταλάκια του καφέ, ώστε να απασχολούνται ακόμα περισσότερες μέρες;
Ας κάνουμε μια φαντασιακή κατασκευή όπου όλος ο κεφαλαιακός εξοπλισμός τίθεται εκτός νόμου για να αυξηθεί η απασχόληση. Δεν υπάρχουν πλέον γραμμές συναρμολόγησης, υδραυλικά μηχανήματα, τόρνοι, μηχανές CNC, ηλεκτρονικοί υπολογιστές και ούτω καθεξής. Όλα τα αγαθά θα πρέπει να παραχθούν με τον παλιό τρόπο, με τα χέρια. Αυτό θα εκτίνασσε τις θέσεις απασχόλησης και τις προσλήψεις όπως ποτέ άλλοτε. Εκατομμύρια εργαζομένων θα πρέπει να αρχίσουν να παράγουν προϊόντα ώστε να ανταποκριθούν στη ζήτηση των καταναλωτών. Αλλά πόσα αγαθά θα μπορούσαν να παραχθούν και σε ποια τιμή; Θα ήταν πλέον απίθανο για το βιοτικό επίπεδο να μπορέσει να διατηρηθεί στα σημερινά επίπεδα. Οι ώρες εργασίας θα αυξανόταν δραματικά, η πραγματική παραγωγή θα επιβραδυνόταν, τα αγαθά δεν θα είχαν την σημερινή ισχύουσα ποιότητα και, δυστυχώς, πολλοί άνθρωποι θα πέθαιναν από την πείνα.
Η πραγματικότητα είναι πως είμαστε σε θέση να ζούμε σε αυτά τα ιστορικά επίπεδα ευημερίας, λόγω των καπιταλιστικών μεθόδων παραγωγής που εξοικονομούν εργασία.
Αυτές οι ίδιες μέθοδοι παραγωγής αντικαθιστούν το χειρωνακτικό εργατικό δυναμικό και την ανθρώπινη ένταση εργασίας. Με απλά λόγια, χάνουμε θέσεις εργασίας για να διατηρήσουμε ένα άνετο βιοτικό επίπεδο. Αυτό είναι μια πραξεολογική απόφαση κόστους-οφέλους από όλους όσους συμμετέχουν στην παραγωγική διαδικασία της αγοράς. Είναι η διαδικασία της ανθρώπινης δράσης προς βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης και δεν επιβάλλεται μέσω κάποιας οδηγίας από κάποια κεντρική αρχή οικονομικού σχεδιασμού. Η καπιταλιστική διάρθρωση δεν επιβάλλει τους τρόπους παραγωγής (κόντρα στην εσφαλμένη Μαρξιστική θεώρηση), τουναντίον καινοτομεί, προσφέρει νέα μηχανήματα και ανταποκρίνεται στην ζήτηση εκ μέρους των συμμετεχόντων στην αγορά, εργαζομένων και καταναλωτών, αν είναι επιθυμητές οι νέες παραγωγικές μέθοδοι και τα νέα αγαθά που αυτές παράγουν.
Η μείωση έντασης της εργασίας και η απώλεια ανάλογων τέτοιων θέσεων αυξάνει τον πλούτο και την ευημερία της κοινωνίας.
Ας πούμε τώρα πως κάποιος εφευρίσκει μια μηχανή ικανή να κάνει τα πάντα με ένα πάτημα ενός κουμπιού. Το πρώτο πράγμα που κάνει είναι να κατασκευάσει χιλιάδες τέτοιες μηχανές και να τις πουλήσει. Ο εφευρέτης/επιχειρηματίας είναι τώρα δισεκατομμυριούχος και πλέον υπάρχουν αμέτρητες διαθέσιμες τέτοιες μηχανές.
Αυτή η διάδοση της νέας τεχνολογίας επαναλαμβάνει τη διαδικασία της αγοράς, όπου η νέα τεχνολογία εξαπλώνεται ανάλογα με τη χρησιμότητά της. Οι μηχανές αυτές παράγονται τώρα κατά κόρον σε κάθε χώρα. Τι θα συμβεί με τις θέσεις εργασίας; Τώρα πλέον μπορούμε να αποκτήσουμε τα βιομηχανικά αγαθά σχεδόν δωρεάν. Έτσι, όλες οι θέσεις βιομηχανικής εργασίας εξαφανίζονται. Υπάρχουν βεβαίως ακόμα πολλές δουλειές, – φροντίδα παιδιών, κηπουροί, μουσικοί, αισθητικοί, συγγραφείς, δάσκαλοι γιόγκα, δημοσιογράφοι κλπ. Αλλά όλες οι θέσεις εργασίας στα εργοστάσια παραγωγής έχουν εξαφανιστεί, περίπου το 50% των θέσεων εργασίας αν συμπεριλάβουμε την αντικατάσταση των ανθρώπων από το κεφάλαιο (οδηγοί φορτηγών, μπάρμαν από ρομπότ κλπ). Ας το πάμε παραπέρα και ας πούμε ότι το 90% των θέσεων εργασίας εξαφανίζεται. Κανείς δεν έχει δουλειά πέρα από όσους απασχολούνται στις υπηρεσίες. Είναι το τέλος του κόσμου;
Πτώση των τιμών. Ο στόχος της καπιταλιστικής παραγωγής
Το κλειδί στην οικονομική μας σκέψη τώρα, είναι ότι όλα γίνονται με το πάτημα ενός κουμπιού, όλα είναι εξαιρετικά φθηνά. Για παράδειγμα, μια μεζονέτα ή μία porsche δεν κοστίζουν σχεδόν τίποτα. Ας υποθέσουμε ότι τώρα κοστίζουν δέκα λεπτά του ευρώ.
Τι γίνεται λοιπόν με τους ανέργους που προέκυψαν στη βιομηχανία; Όταν οι μεζονέτες ή το φαγητό ενός έτους κοστίζει μια δεκάρα, θα είναι πρόθυμοι να εργαστούν για πολύ χαμηλούς μισθούς. Θα δουλέψουν για μια δεκάρα την ημέρα. Εξάλλου με τόσα χρήματα θα αποκτήσουν πολλά περισσότερα από όσα μπορούσαν να αποκτήσουν όσο εργαζόταν στη βιομηχανία για υψηλότερες, νομισματικά, αποδοχές.
Ποιος θα προσλάβει αυτούς τους εργαζόμενους για μια δεκάρα; Πολλοί άνθρωποι. Εάν οι εργαζόμενοι κόστιζαν μια δεκάρα την ημέρα θα τους προσλάμβανε ο υπόλοιπος κόσμος για πολλές δραστηριότητες όπως αυτές που προαναφέρθηκαν στον τομέα των υπηρεσιών. Για μια δεκάρα την ημέρα προσωπικά εγώ θα προσλάμβανα 100 άτομα για να κάνουν όλα όσα βαριέμαι να κάνω.
Έτσι, το υπόλοιπο 10% των εργαζομένων που δεν έχασαν τη δουλειά τους λόγω της επικράτησης του κεφαλαιακού εξοπλισμού στη βιομηχανική παραγωγή – babysitters, κηπουροί, δάσκαλοι, μουσικοί κλπ κλπ – θα μπορούσαν άνετα να προσλάβουν 100 εργαζομένους ο καθένας. Και οι πραγματικοί μισθοί, η αγοραστική δύναμη δηλαδή, θα ήταν κατά πολύ αυξημένοι σε σχέση με τα έως τότε εισοδήματα των βιομηχανικών εργατών. Το συμπέρασμα είναι ότι οι μισθοί βυθίζονται ονομαστικά, αλλά το κόστος παραγωγής βυθίζεται ακόμη περισσότερο. Φυσικά, αυτό συμβαίνει λόγω του «κακόβουλου κεφαλαιακού εξοπλισμού».Η Κινεζική Foxconn, κατασκευάστρια ηλεκτρονικού εξοπλισμού για smartphones, αντικατέστησε 60.000 βιομηχανικούς εργάτες με εκλεπτυσμένα ρομποτικά μηχανήματα. Έτσι ρίχνει τις τιμές η Κινεζική βιομηχανία και όχι με «εργασιακό μεσαίωνα» όπως είναι η διαδεδομένη άποψη. Ο οικονομολόγος Γιοζεφ Σουμπέτερ, είχε αποκαλέσει αυτή τη διεργασία στην βιομηχανική επανάσταση των τελών του 19ου αιώνα, ως «δημιουργική καταστροφή».
Ακόμα και αν υποθέσουμε, ότι το κεφάλαιο καταστρέφει όλες τις θέσεις εργασίας σε ολόκληρο τον κόσμο, αυτό θα πρέπει να θεωρηθεί επιτυχία.
Για την ακρίβεια, αυτός είναι και ο στόχος του κεφαλαίου, όπως τον καθορίζει η ζήτηση των συμμετεχόντων στην αγορά, καταναλωτών και εργαζομένων. Αν μπορούμε να αποκτήσουμε σχεδόν τα πάντα με ελάχιστη εργασία, απασχολούμενοι σε τομείς υπηρεσιών όπως οι τέχνες, η εκπαίδευση, οι κοινωνικές σχέσεις, είναι ακριβώς αυτό που επιθυμούν οι συμμετέχοντες στην αγορά. Αν επιθυμούσαν να σπάζουν πέτρες σε νταμάρια με βαριοπούλες, δεν θα είχε παραχθεί ο κεφαλαιουχικός εξοπλισμός που κάνει σήμερα αυτή την εργασία.
Εξάλλου, κανείς δεν νοσταλγεί τις εποχές που σχεδόν όλοι εργάζονταν στα χωράφια. Ανάλογα, κανείς δεν θα νοσταλγεί και τις επίπονες μεταποιητικές εργασίες, όταν αυτές αυτοματοποιηθούν στον μέγιστο βαθμό. Επιπλέον, τα στοιχεία απασχόλησης των χωρών του ΟΟΣΑ δεν δείχνουν να αυξάνεται η ανεργία, παρά την απώλεια θέσεων στην μεταποιητική βιομηχανία. Η διαδικασία της μηχανοποίησης ωφελεί ολόκληρη την κοινωνία, δημιουργώντας κέρδη από την παραγωγικότητα τα οποία ανακατανέμονται μέσω της πτώσης των τιμών. Αυτή η διαδικασία μας επιτρέπει να εξοικονομήσουμε χρόνο και να απελευθερώσουμε συντελεστές παραγωγής και άλλους πόρους που μπορούν να διατεθούν για την ικανοποίηση άλλων αναγκών που προηγουμένως δεν υπήρχαν ή ήταν υπερβολικά δαπανηρές για να ικανοποιηθούν.
Οι Μαρξ και Κεϊνς έκαναν λάθος
Βλέπουμε συνεπώς πως με την a priori-κή προσέγγιση, με την δεδομένη δηλαδή αποδοχή πως ο άνθρωπος δρα προσανατολισμένος προς την βελτίωση των συνθηκών της ζωής του, δεν μπορεί να θεωρηθεί πως, κατά κάποιο τρόπο, η απαίτηση για ελάχιστη και απλούστερη εργασία, οδηγούν σε φτώχεια και μαρασμό. Η εσφαλμένη Μαρξιστική θεώρηση μας ενημέρωνε πριν 150 χρόνια πως ο καπιταλισμός δεν πρόκειται να κάνει ποτέ εφικτά τα προϊόντα της παραγωγής για τους απλούς εργαζόμενους. Έκανε λάθος.
Ο καπιταλισμός έσωσε τον κόσμο από την πείνα και σταδιακά τροφοδότησε κάθε νοικοκυριό με τα βιομηχανικά παραγόμενα αγαθά. Ανάλογα, η Κεϋνσιανή αντίληψη, μας προειδοποιούσε για την «τεχνολογική ανεργία» που θα μαστίσει τον βιομηχανικό κόσμο. Τα σφάλματα αυτά στην οικονομική σκέψη, οφείλονται ακριβώς στην ανεπάρκεια τόσο του Μαρξ, όσο και του Κεϊνς (και των σημερινών οπαδών τους) στην κατανόηση της καπιταλιστικής παραγωγής και διάρθρωσης. Στην κατανόηση της a priori-κης διεργασίας της αγοράς.
Ποιος ευθύνεται για την επιβράδυνση της ευημερίας;
Για κάποιο λόγο, ο μέσος άνθρωπος πιστεύει ότι απαιτείται το μακρύ χέρι του κράτους για την δημιουργία θέσεων εργασίας. Επειδή η αγορά δεν έχει κάποιο εκπρόσωπο, ελάχιστη προσοχή δίνεται στο γεγονός ότι τα καλύτερα αποτελέσματα συμβαίνουν όταν η κυβέρνηση παραμείνει εκτός των επιχειρηματικών δραστηριοτήτων. Ξέχασαν ότι η ελεύθερη αγορά, ή οποιαδήποτε ελεύθερη αγορά που μπορούμε ακόμα να έχουμε, μας έχει φέρει μέχρι εδώ. Είναι η ίδια η αγορά, με όλους τους συμμετέχοντες, που έθεσαν το βιοτικό μας επίπεδο σε κλίμακα την οποία θα ζήλευαν ακόμα και άρχοντες παλαιοτέρων εποχών.
Βασικός υπεύθυνος για την επιβράδυνση της ευημερίας σήμερα, είναι ο κεντρικός σχεδιασμός και το νομισματικό σύστημα. Οι κρατικές παρεμβάσεις και τα εργατικά συνδικάτα, οι ομάδες ειδικών συμφερόντων και οι κρατικοδίαιτοι επιχειρηματίες. Διατάγματα όπως ο βασικός μισθός και η «σωστή ποσότητα χρήματος» σε μια οικονομία. Η σπατάλη των κυβερνήσεων και τα κοινωνικά κράτη πρόνοιας.
Μόνο ο von Mises και οι μαθητές του υπερασπίστηκαν την περίπτωση μιας ελεύθερα διαμορφωμένης νομισματικής τάξης, συνδυασμένης με την καπιταλιστική παραγωγικότητα: την πτώση δηλαδή των τιμών. Υπό αυτή την έννοια, θα λέγαμε πως οι «αυστριακοί» είναι οι πραγματικοί μακρο-οικονομολόγοι. Η θεωρία της αυτόνομης (ενδογενούς) επιχειρηματικής διαδικασίας, συνάδει με τη θεωρία τους για ένα ολοκληρωμένο, συνεκτικό αποτέλεσμα ελεύθερης οικονομίας.
Συμπέρασμα
Η αγορά δεν απαιτεί παρέμβαση από κρατικούς οικονομικούς σχεδιαστές και, ειδικά, από τον αδειοδοτημένο εξ αυτών μονοπωλιακό οργανισμό της κεντρικής τράπεζας. Οι κύριοι υπεύθυνοι για την στασιμότητα στην καπιταλιστική ευημερία σήμερα, είναι το νομισματικό σύστημα του διαρκούς πληθωρισμού και το μονοπώλιο του χρήματος, σε συνδυασμό με τις υπόλοιπες κρατικές παρεμβάσεις.
πηγή: https://www.eleytheriagora.gr/453t/
Τί είναι τελικά αυτό το Zeitgeist με το περίφημο Venus project του;
Χωρίς να αμφισβητώ πολλές αλήθειες του Zeitgeist, όπως είναι ο ιστορικά αποδεδειγμένος κι εγκληματικός ρόλος των μυστικών υπηρεσιών κάθε αστικού κράτους, οι αποκαλυπτικές μαρτυρίες πρώην πρακτόρων της CIA για τον ύπουλο ρόλο των ΗΠΑ στην “πίσω αυλή” τους (τις χώρες της λατινικής Αμερικής), το σχεδιασμένο, από την ίδια τη CIA & το FBI, χτύπημα στους δίδυμους πύργους για να δικαιολογήσουν στο καπάκι, τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους τους με το πρόσχημα του “πολέμου κατά της τρομοκρατίας” το Patriot Act που πετσόκοψαν από τη μια μέρα στην άλλη ελευθερίες και δικαιώματα πολιτών στις ΗΠΑ, ο μηχανισμός της απόλυτης κλοπής του χρηματοπιστωτικού συστήματος, σήμερα θα αναφερθώ στο Venus project, που μάλλον πρόκειται για τη φάκα. Γιατί το τυρί ήταν οι παραπάνω αλήθειες.
Ποιος είναι αυτός ο «επιστήμονας, ο αυτοδίδακτος κοινωνικός μηχανικός, ο βιομηχανικός σχεδιαστής, ο μελλοντολόγος…» Jacque Fresco που ήρθε και στην Ελλάδα με τη συνεργάτριά του Roxanne Meadows και παραχώρησαν συνέντευξη σε κεντρικό ξενοδοχείο της Αθήνας; Τί πρεσβεύει αυτό το «Κίνημα του Πνεύματος της Εποχής» Zeitgeist movement ;
Διαβάζοντας τις συνεντεύξεις που έδωσε ο Φρέσκο και η κυρία Μίντοους στην Καθημερινή (βλ. Καθημερινή, 24.9.2010), στον Αδέσμευτο Τύπο και στη Ζούγκλα, κι επιπλέον έχοντας παρακολουθήσει τα ντοκιμαντέρ Zeitgeist προκύπτουν τα εξής ερωτήματα:
Σε ποιον θα ανήκουν τα μέσα παραγωγής σε μια τέτοια φουτουριστική κοινωνία που προβλέπει το σχέδιο Αφροδίτη; Τσιμουδιά! Πουθενά δε μας αναφέρει ο Φρέσκο ή το Zeitgeist του, ότι τα μέσα παραγωγής θα είναι λαϊκή περιουσία. Παράλειψη; όχι φυσικά! Αντίθετα μας μιλάει συνέχεια για τη δίκαιη κατανομή των πόρων. Πόσο δίκαιη όμως θα είναι όταν υπάρχουν πλούσιοι και φτωχοί;
Ο Φρέσκο ισχυρίζεται ότι το κίνημα Zeitgeist είναι απολίτικο. Και τί σημαίνει απολίτικο, από τη στιγμή που και η ίδια η στάση μας απέναντι στη ζωή είναι πολιτική; («φύσει πολιτικόν ζώον ο άνθρωπος» λέει ο Αριστοτέλης) Κι αναφέρει ο Φρέσκο: «Το Κίνημα Zeitgeist, δεν είναι ένα πολιτικό κίνημα. Δεν αναγνωρίζει κράτη, κυβερνήσεις, φυλές, θρησκείες ή τάξεις». Το να μην αναγνωρίζεις κράτη, θρησκείες, φυλές ή τάξεις είναι μια καθαρά πολιτική θέση. Και τί σημαίνει δεν αναγνωρίζεις τάξεις; Τις αγνοείς; Προφανώς, απευθύνεσαι σε πλούσιους και φτωχούς, πουλώντας ένα Venus project..
Τί εννοεί λέγοντας ότι «τα μεγαλύτερα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε σήμερα στον κόσμο είναι δικό μας δημιούργημα». Φυσικά, η ανθρώπινη κοινωνία δεν είναι δημιούργημα κάποιων εξωγήινων αλλά με την φράση αυτή, αφενός αγνοεί τη νομοτελειακή εξέλιξη των κοινωνιών και προσπαθεί να μας τσουβαλιάσει όλους σε μια θολή συλλογική ευθύνη…
Πώς βγάζει αυτό το αυθαίρετο και φασίζον συμπέρασμα ότι «οι υπάρχουσες τεχνολογίες ξεπερνούν κατά πολύ την ανθρώπινη ικανότητα να λαμβάνει δίκαιες και βιώσιμες αποφάσεις που αφορούν την ανάπτυξη και διανομή των φυσικών πόρων». Σε συνδυασμό με το προηγούμενο ερώτημα, μας λέει ότι από τη μια ότι είμαστε όλοι υπεύθυνοι για τη σημερινή κατάντια αλλά από την άλλη, δεν έχουμε όλοι την ικανότητα να λαμβάνουμε δίκαιες και βιώσιμες αποφάσεις για την ανάπτυξη και τη διανομή φυσικών πόρων!! Κουβέντα για συλλογικές λαϊκές αποφάσεις. Ούτε εκεί είναι η διέξοδος κατά τον Φρέσκο. Η διέξοδος κατ’αυτόν βρίσκεται σε μια τεχνοκρατική ελίτ που θα σχεδιάσει και θα διευθύνει ως μάνατζερ των καπιταλιστών μια φουτουριστική πολιτεία κατά το Venus project.
Λέει κάπου ο Φρέσκο: «Το Venus Project είναι ένα σύστημα, στο οποίο τα αγαθά και οι υπηρεσίες είναι διαθέσιμα χωρίς τη χρήση των χρημάτων, της πίστωσης, της ανταλλαγής, του χρέους ή της δουλείας».
...τότε το σχέδιο Αφροδίτη τί προτείνει; μια αχρήματη κοινωνία μόνο για τους εργαζόμενους, ένα είδος συσσιτίου για όλους, με εξασφαλισμένα αγαθά (όλα;) και υπηρεσίες (όλες;). Δηλαδή, μια δουλοκτητική, ρομποτική μπατσοκοινωνία, που θα διοικείται από μια τεχνοκρατική κι αδίστακτη ελίτ…
πηγή: advictoriampopuli.wordpress.com/2014/01/23/zeitgeist-fresco/
