(σημ. ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας στα πλαίσια της πολυθρησκευτικής συνύπαρξης σε μια Δυτική κοινωνία, παρουσιάζει ως χριστιανικό σύμβολο ένα πασχαλιάτικο αυγό αντί τον σταυρό χωρίς να απαλείφει με τον ίδιο τρόπο την μουσουλμανική ημισέληνο και την εβραϊκή εξάλφα, ούτε τις θρησκευτικές αμφιέσεις των ιερέων τους όπως έκανε με τη χριστιανή που την παρουσιάζει να μην έχει καθόλου!)
Χωρίς να μακρηγορήσουμε καθόλου, τα πράγματα είναι πολύ απλά αν τα συνοψίσουμε: Όπως επιχειρήθηκε τον περασμένο αιώνα με τον κομμουνισμό επαναστατικά (και ευτυχώς ανεπιτυχώς σε διάρκεια για να γιορτάζουμε προς το παρόν Χριστούγεννα αντί για Σταλινούγεννα σήμερα) να αλλοιωθεί μια Δυτική κοινωνία που ανέχτηκε (από το 1789 και έπειτα της Γαλλικής Επαναστάσεως) να την κυβερνούν εβραίοι και τα νεοεποχίτικα σκουπίδια τους σαν τους Μασόνους, με σκοπό να μετατραπεί αυτή σύμφωνα με τα δικά τους δόγματα αποκαλώντας ως ‘’ρατσιστές΄΄ όσους διαφωνούν με αυτά, όπως μας αποκαλύπτει ο ίδιος ο εβραιο-κομμουνιστής Τρότσκι που θα δούμε στη συνέχεια το πως, το ίδιο επιχειρείται στην εποχή μας με τους ‘’αντιρατσιστικούς’’ νόμους ακολουθώντας δηλαδή την (παρα)νόμιμη οδό εφόσον η βίαιη των κομμουνιστών απέτυχε σε βάθος χρόνου. Αφού λοιπόν αυτή η ‘’Διαφωτιστική’’ αλλαγή της Δυτικής κοινωνίας δεν κατάφερε να εμφανιστεί ποτέ μέχρι στιγμής (και ευτυχώς για ολόκληρο τον πλανήτη) σε μια μη Δυτική χώρα που ως συνήθως είναι θεοκρατική και ως εκ τούτου φύσει αδύνατον να αλλάξει από μουσουλμανική που είναι σε οτιδήποτε άλλο (π.χ. κομμουνιστές, εβραίους, Μασόνους ή οτιδήποτε άλλο νεοεποχίτικο είναι εξαφανισμένοι εκεί πέρα όπως και οι δεινόσαυροι), ήταν αναμενόμενο να προσπαθήσει να αποτελειώσει κάθε Δυτική από τις μέχρι πρότινος παραδόσεις της πριν προσπαθήσει να κάνει το ίδιο έπειτα και σε μια μη Δυτική είτε με ‘’πορτοκαλί’’ επαναστάσεις (βλέπε προσφάτως το κίνημα της χειραφέτησης των γυναικών στο Ιράν που απέτυχε να τις μετατρέψει σε Δυτικές δίχως μπούρκα κ.λ.π.) είτε πολεμικά με το πρόσχημα της καταπολέμησης της μουσουλμανικής τρομοκρατίας με ‘’Σταυροφορίες’’ που επίτηδες την άφησαν να αναπτυχθεί στις Δυτικές κοινωνίες (π.χ. με πολιτικές ανοιχτών συνόρων) για να υπάρχει έτσι το επιθετικό αυτό πρόσχημα από εθνοπροδοτικές κυβερνήσεις με ‘’εθνικιστικό’’ ή ακροδεξιό προσωπείο που στρέφονται ενάντια παρά μόνο σε μουσουλμάνους και ποτέ ενάντια σε εβραίους, Μασόνους ή οποιονδήποτε άλλον νεοεποχίτη ζητώντας παρόμοια Σταυροφορία για να απαλλαγούμε από δαύτους που μας κυβερνούν και κανένας αλλόφυλος μουσουλμάνος, λες και αν εξαφανίζαμε ως δια μαγείας αύριο κάθε μουσουλμάνο από προσώπου γης, τα παγκοσμιοποιητικά τους σχέδια δεν θα συνέχιζαν να εφαρμόζονται (π.χ. η Μεγάλη Επανεκκίνηση του Σβαμπ όπως τη ζήσαμε για λίγο με τα περιοριστικά μέτρα με πρόσχημα την αντιμετώπιση του Κορωνοϊού, το πλαστικό χρήμα, ο μετανθρωπισμός κ.λ.π. ακόμη και σε χώρες με ελάχιστους ή καθόλου μουσουλμάνους αν υποθέσουμε ότι θα κάνανε μια τέτοια Σταυροφορία που θα πετύχαινε).
Συνεπώς, είναι απολύτως αναμενόμενο να χρησιμοποιείται το οτιδήποτε διαφορετικό από την κουλτούρα μιας παραδοσιακής Δυτικής κοινωνίας, από κομμουνιστές μέχρι μουσουλμάνους, για να χάσει την παραδοσιακή της ταυτότητα χρησιμοποιώντας ως πρόσχημα την υποτιθέμενη προσβολή του οποιουδήποτε έχει μια διαφορετική κουλτούρα από αυτή που απέμεινε στη Δύση απ’ το 1789 και έκτοτε, όπως η Πατρίς, η Θρησκεία και η Οικογένεια με δυο λόγια που συγκροτούν την ταυτότητά της. Έτσι και μιλώντας παραδειγματικά όπως μας αρέσει για καλύτερη κατανόηση, χτυπώντας την πατρίδα με τον αριστερισμό σαν του Τρότσκι για να αντικατασταθεί η εθνική συνείδηση με μια παγκόσμια (π.χ. πολίτης του κόσμου αντί για έλληνας), την οικογένεια με τις φεμινιστικές ή ομοφυλοφιλικές παραφυάδες της (π.χ. για να διαλύεται στο όνομα της καριέρας ή να μην δημιουργούνται καθόλου αν είχαμε ομοφυλόφιλους ως πρότυπα) και την εναπομείναντα χριστιανική θρησκεία (σημ. οι προηγούμενες παγανιστικές έχουν πια ελάχιστους πιστούς και έτσι δεν αποτελούν πληθυσμιακό εμπόδιο) με την παρουσία εκατομμυρίων αλλόθρησκων (π.χ. με απαλοιφή των συμβόλων της όπως είδαμε ή των γιορτών της για να μην προσβάλλονται οι όποιοι αλλόθρησκοι). Πάνω σε αυτή την επιχείρηση στήθηκε και το περιβόητο ‘’αντιρατσιστικό’’ νομοσχέδιο όπως θα δούμε, με σκοπό να δοθεί και νομική κάλυψη για να αντιμετωπίζονται δικαστικά οι όσοι διαφωνούντες που δεν επιθυμούν μια τέτοια παγκοσμιοποιητική αλλαγή της κοινωνίας τους για την οποία ουδέποτε ρωτήθηκαν άλλωστε αν τη θέλουν ή όχι (και άρα ούτε Δημοκρατία υφίσταται επειδή άλλαξε και αυτή), με την κατηγορία ότι είναι ‘’ρατσιστές’’ ή ‘’μισαλλόδοξοι’’ ακόμη και αν δεν επιθυμούν να βιαιοπραγήσουν απέναντι σε αλλόφυλους ή να κάνουν Σταυροφορία εκδίωξής τους ώστε πράγματι να ισχύουν τέτοιες κατηγορίες, αρκεί και μόνο που θα πουν κάτι τέτοιο στα λόγια δημοσίως για να εκδιωχθούν νομικά με τη ‘’ρητορική μίσους’’ καταπατώντας έτσι παρανόμως και την νομικά κατοχυρωμένη ελευθερία της έκφρασης! Διότι απλούστατα και για να μην το κουράζουμε περισσότερο το όλο θέμα, τότε θα έπρεπε να ασκηθεί παρόμοια ποινική δίωξη στον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας που όπως είδαμε αντικατέστησε τον χριστιανικό σταυρό με αυγό(!) προσβάλλοντας εκατομμύρια χριστιανούς, να αποδίδονταν παρόμοιο ρατσιστικό κίνητρο και σε κάθε βιαιοπραγία που κάνει ένας αφροασιάτης απέναντι σε κάποιον λευκό άνθρωπο, αλλά και σε κάθε εβραίο για τα όσα ρατσιστικά και μισαλλόδοξα με την ίδια ‘’ρητορική μίσους’’ διαβάζουμε στη θρησκεία του σαν τα παρακάτω για παράδειγμα απέναντι σε όσους δεν είναι εβραίοι, χωρίς να ξεχνάμε και τα μισαλλόδοξα των μουσουλμάνων απέναντί μας έπειτα:
ΕΒΡΑΪΚΟ ΤΑΛΜΟΥΔ
TALMUD: Sepher Ikkarim III c 25 “ΕΠΙΤΡΕΠΕΤΑΙ Η ΘΑΝΑΤΩΣΗ ΕΝΟΣ ΜΗ ΕΒΡΑΙΟΥ.”
TALMUD: Coschen Hamischpat, Hagah 425 “Είναι ο νόμος να θανατώνεται οποιοσδήποτε αρνείται το Torah. Οι άθεοι συγκαταλέγονται στους αρνητές του Torah.”
TALMUD: Abodah Zara, 4b “Έναν αιρετικό μη εβραίο μπορείτε να τον σκοτώσετε ευθέως με τα ίδια
σας τα χέρια.”
TALMUD: Bammidber raba c 21 & jalkut 772 “Κάθε εβραίος που χύνει το αίμα των μη εβραίων, κάνει το ίδιο με μια θυσία προς το Θεό.”
TALMUD: Makoth 7b “Αθώος δολοφονίας, εφ΄ όσον ο σκοπός είναι η δολοφονία Χριστιανού.”
TALMUD: Baba Mezia, 114b “Οι εβραίοι αποκαλούνται ανθρώπινα όντα, αλλά οι μη εβραίοι δεν είναι άνθρωποι. ΕΙΝΑΙ ΚΤΗΝΗ”
TALMUD: Midrasch Talpioth, σελ. 225, Warsaw 1855 “Αν και ο Θεός δημιούργησε τον μη εβραίο, αυτός παραμένει ΖΩΟ με ανθρώπινη μορφή. Δεν είναι πρέπον για έναν εβραίο να υπηρετείται από ένα ζώο. Επομένως θα υπηρετείται από ζώα με ανθρώπινη μορφή”
«Κοράνι»
ΕΚΔΟΣΕΙΣ «ΔΑΡΕΜΑ» Μετάφρ. Μίνας Ζωγράφου – Μεραναίου
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 5ο
Η ΤΡΑΠΕΖΑ ΜΕΔΙΝΑ
37. «Η ανταμοιβή εκείνων που πολεμούν εναντίον του Αλλάχ και του προφήτη του (βλ. Ισλάμ) και που προσπαθούν να επεκτείνουν τη διαφθορά στη γη, θα είναι ο θάνατος, το μαρτύριο του σταυρού. Θα τους κόψετε τα χέρια και τα πόδια. Θα τους εξορίσετε από την πατρίδα τους. Αυτή θα είναι η εκτίμηση που θα τους καλύψει σ’ αυτόν τον κόσμο και στον άλλο, τα μαρτύρια θα είναι ο κλήρος τους».
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 47o
Η ΜΑΧΗ
4. «Αν συναντήσετε τους άπιστους, χτυπήστε τους ως το σημείο που να κάνετε μεγάλες σφαγές. Αλυσοδέστε τους αιχμαλώτους»
5. «Είτε πληρωθείτε για να τους αποδώσετε την ελευθερία τους, είτε τους διώξετε χωρίς λύτρα, να περιμένετε να σβήσει τη δάδα του ο πόλεμος. Αυτή είναι η διαταγή του ουρανού. Μπορεί να τους εξοντώσει και χωρίς τη βοήθεια των χεριών σας. Αλλά θέλει να σας δοκιμάσει τον ένα με τον άλλο. Ποτέ δεν θα χαθεί η ανταμοιβή εκείνων που θα πεθάνουν μαχόμενοι για την πίστη»
6. «Ο Αλλάχ θα τους οδηγεί. Θα διορθώσει την πρόθεσή τους»
(ΑΝΤΙΡΑΤΣΙΣΤΙΚΟΣ) ΝΟΜΟΣ 4285/2014
Αρθρο 1
Δημόσια υποκίνηση βίας ή μίσους
1. Οποιος με πρόθεση, δημόσια, προφορικά ή δια του τύπου, μέσω του διαδικτύου ή με οποιοδήποτε άλλο μέσο ή τρόπο, υποκινεί, προκαλεί, διεγείρει ή προτρέπει σε πράξεις ή ενέργειες που μπορούν να προκαλέσουν διακρίσεις, μίσος ή βία κατά προσώπου ή ομάδας προσώπων, που προσδιορίζονται με βάση τη φυλή, το χρώμα, τη θρησκεία, τις γενεαλογικές καταβολές, την εθνική ή εθνοτική καταγωγή, το σεξουαλικό προσανατολισμό, την ταυτότητα φύλου ή την αναπηρία, κατά τρόπο που εκθέτει σε κίνδυνο τη δημόσια τάξη ή ενέχει απειλή για τη ζωή, την ελευθερία ή τη σωματική ακεραιότητα των ως άνω προσώπων, τιμωρείται με φυλάκιση τριών (3) μηνών έως τριών (3) ετών και με χρηματική ποινή πέντε έως είκοσι χιλιάδων (5.000 - 20.000) ευρώ.
Εν κατακλείδι, πράγματι αν δεν υπήρχαν άλλες φυλές ή αλλόφυλοι μέσα σε μια Δυτική κοινωνία μας όπως ήταν παραδοσιακά από αρχαιοτάτων χρόνων (για να καταλάβουμε έπειτα γιατί έπρεπε να αλλάξει αυτό όπως και η Ιστορία μας συνεπακόλουθα):
Η Αρία προχριστιανική κοινωνία όπως γράφει ο Edgar Charles Polomé, ένας βέλγος καθηγητής της συγκριτικής των θρησκειών, ήταν συγγενική εξ αρρενογονίας και εθνοκεντρική, με την βασική μονάδα της να είναι η πατριαρχική, πατρογραμμική και ουσιαστικώς πατροτοπική εκτεταμένη οικογένεια. Το σόι ήταν το θεμέλιο της ομόκεντρης δομής της, ομαδοποιώντας τις οικογένειες σε γένη που διεκδικούσαν καταγωγή από έναν κοινό πρόγονο και τα γένη σε φυλές που υποθετικώς έλκυαν την καταγωγή τους από κάποιον επώνυμο ιδρυτή. Η εθνική αλληλεγγύη εκδηλωνόταν ιδιαιτέρως στην αντίθεση με τους ξένους. Εντός της ομάδος του, με τους γνωστούς και συγγενείς του, ο Άριος είναι ασφαλής, εκτός ενεδρεύουν οι κίνδυνοι. Εντός της οικογενείας του, του γένους του, της φυλής του απολαμβάνει όλα τα δικαιώματα και τα προνόμια που προσήκουν σε ελεύθερα μέλη της κοινότητος.
Ο Πλάτων (στην »Πολιτεία» 469-470) λέει ότι το μεν Ελληνικόν γένος είναι συγγενές και έχει την ίδια καταγωγή, ενώ είναι ξένο προς τους βαρβάρους και αλλογενές: »Φημί γαρ το μεν Ελληνικόν γένος αυτό αυτώ οικείον είναι και ξυγγενές, τω δε βαρβαρικόν οθνείον τε και αλλότριον». Επίσης ότι από τη φύση οι Έλληνες είναι εχθροί των βαρβάρων: »πολεμίους φύσει είναι» (470, Γ).
Ο Ευριπίδης (στο »Ιφιγένεια η εν Αυλίδι» 1400) λέει ότι είναι φυσικό οι Έλληνες να εξουσιάζουν τους βαρβάρους και όχι αυτοί εμάς: »Βαρβάρων δι’ Έλληνας άρχειν εικός, αλλ’ ού βαρβάροις Ελλήνων»). Επίσης πως όλοι οι βάρβαροι είναι δούλοι πλην του βασιλιά τους: »τα βαρβάρων γαρ δούλα πάντα πλην ενός» (Ευριπίδης »Ελένη» 276) και (στην »Ανδρομάχη» 665) ότι είναι απαράδεκτο άνθρωποι βαρβαρικού γένους να κυβερνούν Έλληνες: »βάρβαροι δι’ όντες γένος Έλλησιν άρξουσι»;
Ο Ισοκράτης, τέλος, στο λόγο του »Παναθηναϊκός» (ιδ. 45) λέει ότι πρέπει να πολεμούμε τους βαρβάρους και να ευεργετούμε τους Έλληνες: »βαρβάροις πολεμείν, τους δ’ Έλληνας ευεργετείν».
ΤΟΤΕ
Κανένας αντιρατσιστικός νόμος δεν θα μπορούσε να δημιουργηθεί, καμιά ρητορική μίσους να υπάρξει και καμιά μισαλλοδοξία επίσης μέσα σε μια κοινωνία που θα είχε παρά μόνο τη δική της φυλή και θρησκεία, αφού θα απουσίαζαν οι αλλόφυλοι και οι αλλόθρησκοι μέσα της και έτσι δεν θα μπορούσαν να αιτιολογήσουν οι παγκοσμιοποιητές την αντικατάσταση του πληθυσμού με αλλόφυλους και την κατάργηση ή αλλαγή της υπάρχουσας θρησκείας χωρίς να γίνουν αντιληπτοί οι σκοποί τους από την πλειοψηφία του κόσμου που με τη σειρά του δεν θα μπορούσε να καταλάβει γιατί αλλάζει η κοινωνία του παρά τη θέλησή του χωρίς να υπάρχει ρατσιστικός ή μισαλλόδοξος λόγος ώστε να μη διαμαρτυρηθεί για αυτό μαζικά, όπως δεν διαμαρτυρήθηκε παρομοίως όταν άλλαξε φασιστικά με περιοριστικά μέτρα βρίσκοντας ως δικαιολογία την αντιμετώπιση ενός Κορωνοϊού! Τόσο απλά...Και κατανοώντας το πρόβλημα αυτό, μαθαίνουμε έτσι πως λειτουργεί ο παγκοσμιοποιητικός σχεδιασμός και παίρνουμε τα μέτρα μας για να μην υλοποιείται, αν για παράδειγμα, δεν ψηφίζουμε ή συμμετέχουμε σε αριστερίστικες οργανώσεις ή πολιτικά κόμματα και σε οτιδήποτε άλλο απαλείφει τις παραδόσεις μας, δεν ψηφίζουμε και ποτέ δεν στηρίζουμε εθνικιστικές ή ακροδεξιές οργανώσεις και πολιτικά κόμματα που στρέφονται μόνο ενάντια σε μουσουλμάνους και αλλόφυλους ή αποδέχονται τους τελευταίους αν είναι χριστιανοί (π.χ. έναν νέγρο από Αφρική όπως τον αποδέχονται και οι παγκοσμιοποιητές το ίδιο για δικό τους λόγο) αλλά ποτέ σε εβραίους, Μασόνους ή κάθε άλλον νεοεποχίτη με σκοπό να υποδουλώσει και μουσουλμανικές πατρίδες πέρα από τις δικές μας Δυτικές, δεν αφήνουμε τον φόβο (π.χ. του θανάτου από μια πανδημία ή τρομοκρατία) να μας κάνει να παραδώσουμε τις όσες εναπομείναντες ελευθερίες μας για να ‘’προστατευτούμε’’ ή ‘’σωθούμε’’ για το καλό μας από αυτούς που μας εκφοβίζουν για να αποδεχτούμε αδιαμαρτύρητα την αλλαγή της κοινωνίας μας με φασιστικό τρόπο όπως τη θέλουν εκείνοι (π.χ. Κορωνοϊός και τρομοκρατία υπήρχαν και κατά τη διάρκεια των περιοριστικών μέτρων με την καραντίνα) και ούτω καθ’ εξής από τα όσα συμπεραίνουμε διαβάζοντας το παρόν άρθρο μας.
Ρατσιστής, μία λέξη που εφευρέθηκε από τον Λέον Τρότσκι!
Η λέξη «ρατσιστής» για μεγάλο χρονικό διάστημα έχει γίνει το πιο αποτελεσματικό λεκτικό όπλο δημιουργίας φόβου στο αριστερό και νεοσυντηρητικό (νεοφιλελεύθερο) οπλοστάσιο.
Για δεκαετίες, έχει χρησιμοποιηθεί με επιτυχία στην πολιτική
αρένα για να συκοφαντήσει τους παραδοσιακούς (‘συντηρητικούς’), να τερματίσει κάθε συζήτηση, και να κάνει τον αντίπαλο να τρέχει να κρυφτεί.
Στον κοινωνικό χώρο, έχει προκαλέσει ακόμη μεγαλύτερη ζημιά από τη χρήση της με το να την χρησιμοποιούν για να κάνουν πλύση εγκεφάλου στις ευαίσθητες παιδικές ηλικίες και τους νέους φοιτητές, και να διδάξουν τους ανθρώπους να μισούν το έθνος τους, τις πολιτιστικές παραδόσεις τους, και το χειρότερο απ’ όλα, τον ίδιο τους τον εαυτό.
Αυτό που εκπληκτικά παραμένει σχεδόν ολοκληρωτικά έξω από κάθε συζήτηση, ακόμα και στο σκληρό πυρήνα της παραδοσιακής Δεξιάς, είναι η προέλευση της λέξης. Μήπως προέρχονται από κάποιον φιλελεύθερο κοινωνιολόγο; Κάποιον Μαρξιστή καθηγητή Πανεπιστημίου του 60; Ίσως κάποιον πολιτικό του Δημοκρατικού κόμματος; Όχι. Αποδεικνύεται ότι η λέξη δεν επινοήθηκε από κανέναν άλλον, παρά από έναν από τους κύριους αρχιτέκτονες του 74χρόνου Σοβιετικού εφιάλτη, του ιδρυτή και πρώτου ηγέτη του περίφημου Κόκκινου Στρατού, τον Λέον Τρότσκι. (Σχ. ΚΟ: Ο Leon Trotsky ήταν Εβραίος που γεννήθηκε στο μικρό χωριό Γιάνοφκα της Ουκρανίας, στις 7 Νοεμβρίου 1879. Το πραγματικό του όνομα ήταν Lev Davidovich Bronstein. Μετά τη διαγραφή του από το Κομμουνιστικό Κόμμα, εξορίστηκε από την Σοβιετική Ένωση και τελικά δολοφονήθηκε στο Μεξικό από τον Σοβιετικό πράκτορα Ραμόν Μερσάντερ).
Ρίξε μια ματιά σε αυτό το έγγραφο, εάν μπορείς…
Славянофильство, мессианизм отсталости, строило свою философию на том, что русский народ и его церковь насквозь демократичны, а официальная Россия — это немецкая бюрократия, насажденная Петром. Маркс заметил по этому поводу: «Ведь точно так же и тевтонские ослы сваливают деспотизм Фридриха II и т. д. на французов, как будто отсталые рабы не нуждаются всегда в цивилизованных рабах, чтобы пройти нужную выучку». Это краткое замечание исчерпывает до дна не только старую философию славянофилов, но и новейшие откровения «расистов».
Πρόκειται για το έργο του 1930 του Λέον Τρότσκι, «Η Ιστορία της Ρωσικής Επανάστασης», από όπου είναι το παραπάνω απόσπασμα. Η τελευταία λέξη σε αυτό το χωρίο είναι «расистов,» που αν το μεταφέρουμε στην λατινική γραφή είναι «racistov» δηλαδή, «ρατσιστές». Στο έργο αυτό βλέπουμε για πρώτη φορά στην ιστορία να εμφανίζεται η συγκεκριμένη λέξη.
Οι πιο δύσπιστοι μπορούν να το ελέγξουν στο Διαδίκτυο, στην τοπική τους βιβλιοθήκη, καθώς και σε πολυάριθμα βιβλία που παρατάσσονται κατά μήκος των ραφιών εκεί, αλλά δεν πρόκειται ποτέ να βρουν να χρησιμοποιείται νωρίτερα η λέξη «ρατσιστής», πριν από τον Τρότσκι που την χρησιμοποιεί εδώ.
Έτσι, το επόμενο λογικό ερώτημα είναι ποιος ήταν ο σκοπός του Λέον Τρότσκι στο να επινοήσει αυτή τη λέξη; Για να το μάθουμε, ας ρίξουμε μια ματιά σε μια μετάφραση της παραγράφου που είδαμε πριν.
«Η ‘Σλαβοφιλία’ (Slavophilism), ο μεσσιανισμός της καθυστέρησης, βασίζει τη φιλοσοφία της στην υπόθεση ότι ο ρωσικός λαός και η εκκλησία τους, είναι ολωσδιόλου δημοκρατικοί, ενώ η Ρωσία είναι η επίσημη γερμανική γραφειοκρατία που τους έχει επιβληθεί από το Μεγάλο Πέτρο. Ο Μαρξ σχολίασε πάνω σε αυτό το θέμα:» Με τον ίδιο τρόπο οι Τεύτονες «ηλίθιοι» κατηγόρησαν τον δεσποτισμό του Φρειδερίκου του Β’ στους Γάλλους, σαν οι καθυστερημένοι σκλάβοι να μην είχαν πάντα ανάγκη τους πολιτισμένους σκλάβους να τους εκπαιδεύσουν. «Αυτό το σύντομο σχόλιο αποτελειώνει εντελώς όχι μόνο την παλιά φιλοσοφία των Σλαβόφιλων, αλλά επίσης, και τις τελευταίες αποκαλύψεις των «ρατσιστών». «
Οι ‘Σλαβόφιλοι’ στους οποίους αναφέρεται ο Τρότσκι, υπήρξαν ιστορικά μια ομάδα Σλάβων παραδοσιοκρατικών που εκτιμούσαν ιδιαιτέρως τον αυτόχθονα πολιτισμό και τον τρόπο ζωής τους, και ήθελαν να τον προστατεύσουν. Ο Τρότσκι από την άλλη τους έβλεπε, όπως και άλλους σαν κι αυτούς, ως ένα εμπόδιο στα διεθνιστικά κομμουνιστικά σχέδιά του για τον κόσμο. Αυτός ο άνθρωπος δεν νοιάζονταν ούτε στο ελάχιστο για τους Σλάβους Ρώσους του οποίους, υποτίθεται υπηρετούσε. Για αυτόν, οι ‘Σλαβόφιλοι’, δηλαδή οι Σλάβοι που διέπραξαν το «έγκλημα» να αγαπάνε το λαό τους και να προσπαθούν να προστατεύσουν τη δική τους παράδοση, ήταν απλά «καθυστερημένοι», και άλλοι σαν και αυτούς ήταν απλά «ρατσιστές».
Η πραγματικότητα της προέλευσης της λέξης είναι στην πραγματικότητα μια κραυγή από την αριστερή-φιλελεύθερη εκδοχή της ιστορίας: ότι η λέξη επινοήθηκε για ‘καλό σκοπό’ για τον εντοπισμό ανθρώπων που είναι προκατειλημμένοι εναντίον ορισμένων φυλετικών ομάδων και ως σύνθημα για τους καλούς Φιλελεύθερους που θέλουν να προστατεύσουν τις φυλετικές μειονότητες από τους φανατικούς. Αντίθετα, η πραγματική έννοια πίσω από τη λέξη – ότι οι εθνοκεντρικοί «καθυστερημένοι» πρέπει να αφήσουν την θέση τους για τους «φωτισμένους» διεθνιστές – συχνά χρησιμοποιήθηκε από τον Κομισάριο του Στρατού και του Ναυτικού, Τρότσκι ως σύνθημα για τους καλούς κομμουνιστές του Κόκκινου Στρατού να ξεκινήσουν δολοφονικές επιδρομές εναντίον των λαών που αντιστέκονταν θέλοντας να προστατεύσουν τον παραδοσιακό τρόπο ζωής τους από το να αντικατασταθεί με έναν ξένο σύστημα.
Κάνοντας ένα άλμα στην σημερινή πραγματικότητα, θα δούμε ότι οι μόνες αλλαγές στη λέξη και τη βασική ιδέα της από το 1930, είναι ότι οι στόχοι της λέξης έχουν επεκταθεί από μόνο τους Σλάβους οι οποίοι δεν θα υποτάσσονταν στο μαρξιστικό διεθνιστικό σχέδιο να ξεριζώσουν και να καταστρέψουν τον πολιτισμό τους και τον παραδοσιακό τρόπο ζωής, σε όλους τους λευκούς ανθρώπους, Σλάβους ή όχι, οι οποίοι δεν υποτάσσονται στο ίδιο άθλιο μαρξιστικό σχέδιο. Επίσης, εκείνοι οι οποίοι εξοπλίζονται με τη λέξη αυτή έχουν επεκταθεί από μια χούφτα κομμουνιστές σε ολόκληρο το φιλελεύθερο και νεοσυντηρητικό κατεστημένο, σε όλα τα έθνη σε όλο τον κόσμο.
Ο Λέον Τρότσκι, αφού βοήθησε Λένιν στη δημιουργία της Σοβιετικής δολοφονικής μηχανής στην οποία ο ίδιος και ο Τρότσκι σκότωσαν 1 έως 4 εκατομμύρια άτομα, βγήκε από την εξουσία και εκδιώχθηκε από τη Σοβιετική Ένωση το 1929, αφού έχασε τη μάχη για την εξουσία για να γίνει διάδοχος του Λένιν από τον Ιωσήφ Στάλιν.
Ωστόσο, πριν ξεθωριάσει μέσα στις σελίδες της ιστορίας, ο Λέον Τρότσκι, θα έκανε ένα τελευταίο πράγμα, το 1930, που θα προκαλούσε αναμφισβήτητα μεγαλύτερη ζημιά στη Δύση από τον Στάλιν και ολόκληρο το σοβιετικό πυρηνικό οπλοστάσιο των διαδόχων του. Εφηύρε μια λέξη που κυριολεκτικά θα έδινε δύναμη σε κάθε λογής εαυτοφοβική και εθνοπροδοτική φωνή μέσα στη Δύση για τον να επανακαθορίσει τους ανθρώπους που θέλουν να μείνουν πιστοί στο λαό τους, τις πολιτιστικές παραδόσεις τους και τον τρόπο ζωής ως τους «χειρότερους ανθρώπους», και μέσω της προπαγάνδας να επηρεάσουν την κυβέρνηση, το εκπαιδευτικό σύστημα, και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και σχεδόν τον κάθε ένα γύρω τους. Θα πρέπει να απεικονίζεται ο λευκός άνδρας ως ο μοναδικός δράστης κάθε γενοκτονίας και δουλείας στον κόσμο, και αυτό θα πρέπει να συνεχίζεται μέχρι η Δύση να υποταχθεί στην τροτσκιστική διεθνιστική ατζέντα, χωρίς να προβάλει την παραμικρή αντίσταση. Μπορούμε να δούμε τα αποτελέσματα αυτής της πρακτικής τώρα, με τα φυλετικά διπλά μέτρα και σταθμά που δημιουργήθηκαν εδώ στην Αμερική (σε βάρος των λευκών Αμερικάνων, φυσικά), με τη δημιουργία των «ρατσιστικών» εγκλημάτων και των εγκλημάτων «μίσους» στην Ευρώπη (με στόχο μόνο τον γηγενή πληθυσμό, φυσικά), με την καναδική και την αυστραλιανή κυβέρνηση να έχουν εφαρμόσει την «πολυπολιτισμικότητα» ως την επίσημη κρατική πολιτική (σε βάρος των γηγενών πολιτών), και πάνω απ’ όλα, με το τεράστιο κύμα τριτοκοσμικών μεταναστών στη Δύση, που υποστηρίζεται από όλες τις δυτικές κυβερνήσεις, κάτι που μεταβάλλει ριζικά τη σύνθεση και τον πολιτισμό των χωρών αυτών, και απειλεί τον αρχικό τους πληθυσμό, μετατρέποντάς τους σε μειοψηφία μέσα στη ίδια τους τη χώρα. Κι όλα αυτά μέσα σε μόλις λίγες δεκαετίες.
Η λέξη «ρατσισμός», έξω από τη Σοβιετική Ένωση, χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά το 1933 από τον Μάγκνους Χίρσφελντ, έναν Γερμανό, εβραϊκής καταγωγής, ομοφυλόφιλο μαρξιστή και ιδρυτή του Ινστιτούτου Ερευνών για την Σεξουαλικότητα (Institut für Sexualwissenschaft) στο Βερολίνο. Το ίδρυμα ήταν μέρος της Σχολής της Φρανκφούρτης που είχε ως πρότυπο το Ινστιτούτο Μαρξ-Ένγκελς της Μόσχας.
Το βιβλίο με το ίδιο όνομα («Ρατσισμός») δημοσιεύθηκε το 1933 στα γερμανικά και αργότερα μεταφράστηκε στα αγγλικά το 1938 από τους μαρξιστές/κομμουνιστές φίλους του Χίρσφελντ
πηγή: taxalia.blogspot.gr/2012/08/blog-post_8908.html
«Αντιρατσιστικό» νομοσχέδιο: «Καραμπινάτη» περίπτωση εγκλήματος εθνικής προδοσίας
Νά ὑπενθυμίσουμε μέ δυό λόγια τί λέγεται στό ἄρθρο αὐτό, πρίν περάσουμε στόν σχολιασμό μας:
«Είναι το πρώτο νομοσχέδιο που θα εισαχθεί προς συζήτηση στο Θερινό Τμήμα, αμέσως μετά τις ολιγοήμερες διακοπές. Πρόκειται για ένα επαίσχυντο νομοθέτημα, που ποινικοποιεί την σκέψη και την έκφραση, αφήνοντας παράλληλα ανοιχτό το πεδίο στους ανθέλληνες, να ασχημονούν, αρνούμενοι τις Γενοκτονίες που υπέστη ο Ελληνισμός. Πρόκειται για ένα νομοσχέδιο που έχει ήδη κριθεί αντισυνταγματικό από την Κεντρική Νομοπαρασκευαστική Επιτροπή της Βουλής, η οποία έκρινε ότι «υπάρχουν αόριστες έννοιες όπως π.χ. «παροτρύνει, προκαλεί ή διεγείρει σε βιαιοπραγίες ή μίσος.», που επιτρέπουν στο νομοσχέδιο να χρησιμοποιείται κατά το δοκούν,….. Υπάρχει ειδική διάταξη (στο εν λόγω νομοθέτημα), περί της ποινικοποίησης της άρνησης ή εγκωμιασμού εγκλημάτων γενοκτονίας. Η διάταξη αυτή, κατόπιν διαταγής Ερντογάν και σχετικού ηλεκτρονικού μηνύματος της Βουλευτού της ΔΗΜΑΡ, Μαρίας Ρεπούση, δεν περιλαμβάνει την Γενοκτονία των Ποντίων, των Αρμενίων και των Ελλήνων της Μικράς Ασίας».
Στό προαναφερθέν ἄρθρο ἀναφέρεται καί τό ἑξῆς ἀπόσπασμα ἄρθρου του Σάββα Καλεντερίδη:
«Δηλαδή, επί της ουσίας, αν ψηφιστεί αυτός ο νόμος, όποιος στην Ελλάδα εγκωμιάζει ή αρνείται το Ολοκαύτωμα των Εβραίων και τη γενοκτονία των Τούτσι από τους Χούτου, που αναγνωρίστηκαν από διεθνές δικαστήριο, θα τιμωρείται από το συγκεκριμένο νόμο, ενώ οι κεμαλιστές και ισλαμιστές φασίστες με τους εν Αθήναις και Θεσσαλονίκη συνοδοιπόρους τους, θα είναι ελεύθεροι να λοιδωρούν τα θύματα και τους απογόνους της γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου και της Μικράς Ασίας και των Αρμενίων και των Ασσυρίων, αφού οι γενοκτονίες αυτές δεν έχουν αναγνωριστεί από ελληνικό ή διεθνές δικαστήριο!…. ».
Ο ΣΧΟΛΙΑΣΜΟΣ ΜΑΣ:
Κανονικά, ἄν ἐνεργήσουνε ὅπως πρέπει καί πολύ προσεκτικά οἱ ἁρμόδιοι Εἰσαγγελεῖς καί δικαστές, πρέπει νά δοῦν ὅτι αὐτό το νομοσχέδιο, πού ἀγνοεῖ ἐπιδεικτικά καί μετά προθέσεως τίς γενοκτονίες πού ἔχουν γίνει σέ βάρος των Ἑλλήνων καί ἐπιδιώκει τήν καταστροφή τῆς ἐλευθερίας ἐκφράσεως τῶν Ἐλλήνων, ἐπιβάλλοντας την αὐτολογοκρισία, δέν εἶναι ἁπλῶς ἀντισυνταγματικό, ἀλλά εἶναι ἐθνική μειοδοσία πού ἀγγίζει -και νομίζω ὅτι ξεπερνᾶ – τά ὅρια τῆς ποινικά κολαζόμενης ἐθνικῆς προδοσίας. Τό ἴδιο καί ἄν ψηφισθῆ, διότι μέ τήν ψήφιση αὐτοῦ δέν ἀλλάζει ἡ ποινική φύση του.
Γιατί λοιπόν ἐθνική προδοσία;
Διότι, παραχωρεῖται μέ τό λεγόμενο ἀντιρατσιστικό νομοσχέδιο, ἡ ἐθνική κυριαρχία ὅλου τοῦ περί κοινωνικῆς, οἰκονομικῆς καί ἐθνικῆς ἀμύνης λόγου τοῦ Ἑλληνικοῦ λαοῦ. Καί τοῦτο, ἐνῶ συνεχίζουν νά εἰσρέουν μεταξύ τῶν οἰκονομικῶν μεταναστῶν καί πολιτικῶν προσφύγων στήν πατρίδα μας, οὐσιαστικῶς σχεδόν ἀκωλύτως, ἡ Σάρα καί ἡ Μάρα καί τό κακό συναπάντημα τοῦ ἐγκλήματος καί τοῦ πανισλαμιστικοῦ ἤ τουρκικοῦ τζιχαντισμοῦ.
Σέ ποῖον παραχωρεῖται δέ μέ τό «αντιρατσιστικό» νομοσχέδιο αὐτό, ὁ λόγος τῶν Ἑλλήνων περί ἀμύνης, δεμένος χειροπόδαρα; Στούς ἀφανεῖς καί ἡμι-ἐμφανεῖς διακρατικούς πολιτικο-οἰκονομικούς ἡγέτες τῆς παγκοσμιοποιήσεως, οἱ ὁποῖοι:
α) ἔχουν ἀπαγορεύσει νά γίνεται λόγος περί αὐτῶν καί κριτική περί τῶν σχεδίων τους, καταδικάζοντας ἐξόντωση, τοὐλάχιστον ἠθική, ὅποιον παραβιάσει τόν νόμο τῆς σιωπῆς (ὡς «συνομωσιολόγο»), και
β) χρειάζονται τούς ἀντιρατσιτικούς νόμους χωρίς καθόλου ἐθνική χροιά (τήν ὁποία κανονικά θά ἔπρεπε νά εἶχε ὁ δικός μας ἀντιρατσιστικός νόμος), ὥστε διά τῶν μεταναστῶν νά καταστραφοῦν οἱ ἐθνικές ταυτότητες καί νά ἐκμηδενισθοῦν οἱ κοινωνικές καί ἐθνικές ἀντιστάσεις, στήν ἀσύδοτη οἰκονομική ἐκμετάλλευση.
Ἑπομένως, ἀφοῦ παραχωρεῖται ὄχι ἁπλῶς ἔδαφος, ἀλλά ὁ ἴδιος περί κοινωνικῆς, οἰκονομικῆς καί ἐθνικῆς ἀμύνης λόγος τοῦ Ἑληνικοῦ λαοῦ, σέ ξένα κέντρα λήψεως πολιτικο-οικονομικῶν ἀποφάσεων, δηλαδή υπερκρατικούς και διακρατικούς φορεῖς κρατικῆς ἐξουσίας, καί ἀφοῦ καλοῦνται τά ὄργανα τοῦ Ἑλληνικοῦ κράτους νά συμβάλλουν – διώκοντας τόν ἐλεύθερο καί καίριο γιά τήν ἄμυνα τῆς πατρίδος λόγο τοῦ Ἑλληνικοῦ λαοῦ – στήν ἐγκατάσταση τῆς ἰσχύος τῶν ἐν λόγῳ διακρατικῶν κέντρων, μέσα στήν Ἑλληνική Ἐπικράτεια, ἔχουμε «καραμπινάτη» περίπτωση τοῦ ποινικοῦ ἐγκλήματος τῆς ἐθνικῆς προδοσίας.
Ὄχι λοιπόν μόνον «οι κεμαλιστές και ισλαμιστές φασίστες με τους εν Αθήναις και Θεσσαλονίκη συνοδοιπόρους τους, θα είναι ελεύθεροι να λοιδωρούν τα θύματα και τους απογόνους της γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου και της Μικράς Ασίας και των Αρμενίων και των Ασσυρίων», ἀλλά καί ὅποιος μιλήσει γιά ἐθνικούς κινδύνους π.χ. ἀπό τήν Τουρκία γιά τήν Θράκη, θά κινδυνεύῃ νά διωχθῆ ἀπό μουσουλμάνους τούρκους τῆς Θράκης, μέ τήν κατηγορία ὅτι διεγείρει ἀντικειμενικά (!!!) σέ μίσος ή πράξεις ρατσιστικές σέ βάρος τῶν τούρκων τῆς Θράκης!
Ὅποιος θά εἰπῆ, ὅτι οἱ εὐκαιρίες ἐργασίας τῶν ἀλλοδαπῶν εἶναι καλλίτερες ἀπό τίς εὐκαιρίες ἐργασίας τῶν Ἑλλήνων στήν ἴδια τήν πατρίδα μας, σίγουρα διεγείρει ἀντικειμενικά σέ μίσος καί μισαλλοδοξία τούς ἄλλους ἐργαζόμενους!
Ὅποιος θά εἰπῆ ὅτι «ὁ Πάπας, ὅπως λέγει ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός, εἶναι ὁ Ἀντίχριστος», θά κινδυνεύῃ μέ ὅλο τό βάρος τῶν μηχανισμῶν τοῦ Βατικανοῦ ἐπάνω του, νά διωχθῆ γιά τό ὅτι διεγείρει , πάλι ἀντικειμενικά, σέ πράξεις μισαλλοδοξίας σέ βάρος τῶν καθολικῶν-παπικῶν!
Ὅποιος εἰπῆ δημόσια, π.χ. σέ μία τάξη Λυκείου, καθηγητής ἤ μαθητής, ἤ στήν καφετέρια, ὅτι «δέν μπορῶ νά ἐξηγήσω πῶς γίνεται καί οἱ περισότεροι ἄνδρες πού καλοῦνται νά συμμετέχουν στά τηλεοπτικά πάνελ εἶναι θηλυπρεπεῖς», θα κινδυνεύῃ νά συλληφθῆ ἀπό τήν ἀστυνομία πού θα κληθῆ πρός τοῦτο ἀπό ἕναν παριστάμενο ὁμοφιλόφυλο…
«Μά ἐπί τέλους, ποιός κυβερνᾶ αὐτόν τόν τόπο;»
Ἡ ἀπάντηση εἶναι πλέον ἁπλῆ, ὅσο καί ἀπογοητευτική – ἀλλά καί ἀφορμή γιά ἀφύπνιση: Τόν κυβερνᾶ ἤ ἔχει ἀξιώσεις νά τήν κυβερνᾶ, ὅποιος προδότης, γράφοντας στά παλαιότερα τῶν ὑποδημάτων του κάθε δέσμευσή του ἀπό τό Σύνταγμα, ἀποδέχεται νά εἶναι ἡ πατρίδα μας ἕνα μικρό καί οὐσιαστικά ὑπεξούσιο κράτος, παλαιότερα τῆς «Δύσεως» ἤ τοῦ «Παραπετάσματος», τώρα τῆς λεγομένης παγκοσμιοποιήσεως.
Τό κλειδί παλαιότερα γιά τέτοια ἐπαίσχυντη κυριαρχία ἐπί τοῦ Ἑλληνικοῦ λαοῦ, γιά τόν κάθε τυχοδιώκτη, ἰδεολόγο ἤ μή, πού γινόταν ὄργανο τῶν ξένων, ἦταν τό παλάτι μέ τίς εὔκολες ξένες ἐπηροές του, ἡ ἐπίκληση ἐθνικῶν ἀναγκῶν καί ἡ ἐλεύθερη οἰκονομία, ἤ ἀντίθετα τό Κόμμα, ἡ ἐπίκληση τῆς κοινωνικῆς δικαιοσύνης καί μία κομματο-κρατικοποιημένη οἰκονομία.
Σήμερα, τό κλειδί γιά τόν κάθε τυχοδιώκτη , ἰδεολόγο ἤ μή, πού θέλει καί γίνεται ὄργανο τῶν ξένων, εἶναι ἡ δουλική του ὑποτέλεια στήν παγκοσμιοποίηση καί τήν ἡμι-ἀφανῆ ἡγεσία της (βλέπουμε μόνο τό προσωπεῖο τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἑνώσεως), ἡ ἐπίκληση ἐκτάκτων δημοσίων ἀναγκῶν καί ὁ στοχευμένος κατά τῆς ἐλευθερίας τοῦ λαοῦ «ἀντιρατσισμός» σέ ὅλα τά ἐπίπεδα, κοινωνικό, οἰκονομικό, ἐθνικό.
«Ἀντιρατσισμός», ὁ ὁποῖος, ἀρχίζοντας ἀπό τήν ὑποδούλωση τοῦ δημοσίου λόγου τοῦ λαοῦ περί κοινωνικῆς, οἰκονομικῆς καί ἐθνικῆς ἀμύνης (ἀλλά καί τοῦ ἰδιωτικοῦ ἕως καί τοῦ ἐσωτερικοῦ λόγου τοῦ ἀτόμου πού θά αὐτολογοκρίνεται), θα γίνεται ὁλονένα περισσότερο, σάν τό τσιμέντο πού πήζει, τό θεμέλιο γιά τήν οἰκοδόμηση τῆς κοινωνικῆς, οἰκονομικῆς καί ἀντεθνικῆς ὑποδουλώσεως τοῦ λαοῦ καί τοῦ ἔθνους, ἀλλά καί τοῦ κάθε πολίτου ἀτομικῶς, μέ πράξεις καί δόλιες παραλείψεις τῆς πολιτικῆς καί τῆς οἰκονομικῆς έξουσίας, κατά τῶν ὁποίων πράξεων καί παραλείψεων, οὐδείς θά δικαιοῦται νά ὁμιλεῖ ἐπί τῆς οὐσίας, διότι ἡ κριτική θά ἐνέχῃ «ρατσισμό».
Ὕστερα λοιπόν ἀπό τό «ἀντιρατσιστικό νομοσχέδιο», ἑπόμενο εἶναι ὅτι θά δημιουργηθῆ τέτοια δυναμική περί πολιτικῆς ὀρθότητας, ὥστε ἡ ἡμι-ἀφανής ἡγεσία τῆς παγκοσμιοποιήσεως, θά ἔχῃ τήν ἀπόλυτη ἄνεση νά ὀργανώσῃ καί ἐνεργήσῃ ὅποιας ἐκτάσεως ἐθνοκάθαρση ἐπιθυμεῖ.
Τότε, ἡ ἀντίληψη περί ἐσχάτης προδοσίας θά ἀντιστραφῆ! Ἕνα παράδειγμα τέτοιας δυναμικῆς τῆς «πολιτικῆς ὀρθότητας» τοῦ δημοσίου λόγου, βλέπουμε στήν ἐπιχειρούμενη στήν Οὐκρανία ἐθνοκάθαρση τῶν Ρώσων (οὐκρανόφωνων καί ρωσόφωνων), ἀπό μία κυβέρνηση πού ὑποτίθεται ὅτι δέν κάνει διακρίσεις τῶν «οὐκρανῶν» μέ βάση τό ἔθνος, τήν γλῶσσα καί τήν θρησκεία, καί ἄρα ἐπιτίθεται σέ ὅσους Ρώσους (οὐκρανόφωνους ἤ ρωσόφωνους) θέλουν νά τά διατηρήσουν! (τήν ἐθνική ρωσική τους συνείδηση, μέ τήν ὀρθόδοξη χριστιανική ταυτότητά της, καί τήν ρωσική γλῶσσα τους, εἴτε μόνη, εἴτε ὡς βάση τῆς οὐκρανικῆς διαλέκτου τους).
Ἡ Εἰσαγγελική Ἀρχή καί ἡ δικαστική ἐξουσία, θά ἀντιληφθοῦν τί διακυβεύεται πίσω ἀπό τίς λέξεις τοῦ προδοτικά ἀντεθνικοῦ καί ἀντι-κοινωνικοῦ «ψευδο-ἀντιρατσισμοῦ» τοῦ «ἀντιρατσιστικοῦ νομοσχεδίου» ἤ νόμου; Καί, θά μπορέσουν νά σταθοῦν στό ὕψος τῶν περιστάσεων;
πηγή: Ινφογνώμων Πολιτικά
