ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΑΛΗΘΕΙΑ;
Η αλήθεια είναι σύμφωνα με αρκετούς μελετητές, πως η 25η Δεκεμβρίου ως μέρα γενέθλιας εορτής του Ιησού Χριστού, καθιερώθηκε από την Εκκλησία ως αντίδραση σε παγανιστικές εορτές της ίδιας μέρας και του αυτού μήνα, σε μια προσπάθεια αντίκρουσής τους και που ιστορικά στέφθηκε από επιτυχία:
«Στον καθορισμό της 25ης Δεκεμβρίου ως ημερομηνίας εορτασμού συντέλεσαν προφανώς η μεγάλη εθνική εορτή του "ακατανίκητου" θεού Ήλιου (Dies Natalis Solis Invicti) και ο εορτασμός των γενεθλίων του Μίθρα που ήταν διαδεδομένα σε όλη την επικράτεια της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας με την έννοια ότι η επιλογή αυτής της ημέρας ως ημέρας γέννησης του Χριστού είχε να κάνει με την προσπάθεια αντικατάστασης των παγανιστικών (μη χριστιανικών) γιορτών που τηρούνταν εκείνον τον καιρό, όπως τα Σατουρνάλια και τα Μπρουμάλια».(1)
Δεν είναι δηλαδή ο εορτασμός της 25ης Δεκεμβρίου ουσιώδη ομοιότητα μεταξύ της ιστορίας διαφορετικών θεοτήτων, ως προσπαθούν να ισχυριστούν οι Bill Maher & Larry Charles δια μέσω μιας χαλκευμένης διαδικασίας συγκρητισμού, αλλά μια απλή επέτειος, που περισσότερο αποδίδει σημασία εις το πρόσωπο της εορτής παρά εις την ιστορικό γίγνεσθαι του ιδίου αυτού προσώπου της όποιας θεότητας.
Σημειώσεις
1. «Η εκκλησιαστική εορτή των Χριστουγέννων της 25ης Δεκεμβρίου εισήχθη περί το 335 εν Ρώμη. Εις την εισαγωγήν της εορτής πιθανώς συνετέλεσεν η κατά την αυτήν ημέραν μεγάλη εθνική εορτή του ηλίου (dies solis invictis). Εκ της Ρώμης η εορτή των Χριστουγέννων μετεδόθη εις την επίλοιπον Δύσιν και εις την Ανατολήν». (Πηγή: Β. Στεφανίδη, Εκκλησιαστική Ιστορία, εκδ. Παπαδημητρίου, 1959, σελ. 313)
«Η γιορτή των Χριστουγέννων, η οποία τηρείται στις 25 Δεκεμβρίου, ήταν άγνωστη στους Χριστιανούς των πρώτων τριών αιώνων. Έως τις αρχές του τέταρτου αιώνα, αυτή η ημέρα -η οποία μεταγενέστερα θα γινόταν κεντρική ημερομηνία της Χριστιανικής Εκκλησίας- παρέμενε άγνωστη στους Χριστιανούς. [...] Η 25η Δεκεμβρίου, ως επέτειος της γέννησης του Χριστού, πιστοποιείται στη Ρώμη από το 336 και θα πρέπει ήδη να εορταζόταν ως τέτοια νωρίτερα, υπό τον Μέγα Κωνσταντίνο. [...] Είναι γεγονός ότι στον παγανιστικό κόσμο η 25η Δεκεμβρίου εορταζόταν ως ιδιαίτερα σημαντική γιορτή προς τιμή του Ήλιου και ότι ο Μέγας Κωνσταντίνος σκόπιμα προετίθετο να ενοποιήσει τη λατρεία του Ήλιου με τη Χριστιανική λατρεία. [...] Σε όλη τη διάρκεια της ζωής του [ο Μέγας Κωνσταντίνος] δεν έπαψε να ευνοεί τη λατρεία του Ήλιου. [...] Σε αναλογία με την Κυριακή (Αγγλ. Sunday, δηλ. «Ημέρα του Ήλιου»), η οποία μετατράπηκε σε επίσημη γιορτή από τον Κωνσταντίνο, εξηγείται, κατά την άποψή μας, το γεγονός ότι, ήδη κατά τη διάρκεια της ζωής του και αναμφίβολα με τη δική του επιρροή, ο εορτασμός της γέννησης του Χριστού άλλαξε και έγινε στις 25 Δεκεμβρίου, που αποτελούσε μεγαλειώδη γιορτή προς τιμή του ήλιου». (Πηγή: Oscar Cullmann, Cahiers Théologiques de l’ Actualite Protestante, «Noël dans l’ Église Ancienne», Αρ. 25, σελ. 9)
«Tα γενέθλια του Ήλιου της Δικαιοσύνης, του Ιησού Χριστού, πήραν τη θέση της ειδωλολατρικής γιορτής των γενεθλίων του Ανίκητου Ήλιου. Αυτό υποστήριζε ο ιερός Αυγουστίνος (354-403 μ.Χ.), επίσκοπος Ιππώνος της Β. Αφρικής, που έλεγε ότι η Εκκλησία δέχτηκε τελικά ως ημερομηνία γέννησης του Ιησού την 25η Δεκεμβρίου» (Στράτος Θεοδοσίου-Μάνος Δανέζης, Στα ίχνη του ΙΧΘΥΣ, Δίαυλος, Αθήνα, 2000, σελ. 536).
«Ένας άλλος τρόπος αντιδράσεως τής Εκκλησίας, στους πρώτους ιδιαίτερα αιώνας τής ιστορίας της, ήταν η προσπάθεια να δημιουργήσει έναν δικό της πολιτισμό, μια νέα ζωή. Είναι γνωστό ότι η εορταστικά φορτισμένη ατμόσφαιρα του χριστιανικού Δωδεκαημέρου (25 Δεκεμβρίου - 6 Ιανουαρίου), είναι η ακραία περίπτωση αυτής της προσπάθειας. Εδώ έχει τοποθετηθεί και η γιορτή της Γέννησης του ιδρυτή της Εκκλησίας, ακριβώς για να εκτοπιστούν σημαντικότατες και με μεγάλη αίγλη προχριστιανικές γιορτές που τελούνταν στην κρίσιμη πάντα ώρα τής αλλαγής τοy χρόνου γύρω από τις χειμερινές τροπές (Καλάνδαι, Βοτά κ.λπ.)» (Πηγή: Ελλάς-Η Ιστορία και ο Πολιτισμός του Ελληνικού Έθνους, τ. Β΄, Πάπυρος, 2004.
«Η ημερομηνία της 25ης Δεκεμβρίου δεν αντιστοιχεί στη γέννηση του Ιησού άλλα στη γιορτή της Γέννησης του Ανίκητου Ήλιου, της ρωμαϊκής γιορτής του ήλιου κατά το ηλιοστάσιο». (Πηγή: R.F. Foley, Nativity of Christ, The New Catholic Encyclopedia, Gale, 2001, σ. 173)
πηγή: http://www.apologitis.com/gr/ancient/odysseia.htm#25_%CE%94%CE%95%CE%9A%CE%95%CE%9C%CE%92%CE%A1%CE%99%CE%9F%CE%A5
ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΜΙΑ ΓΕΝΝΗΣΕΙΣ ΓΝΩΣΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΗΜΕΡΑ ΤΗΣ 4ης ΙΟΥΛΙΟΥ;
Ένα ακόμη στοιχείο βαρύνει τις απελπισμένες μεθόδους αναζήτησης της «αλήθειας» ή της «άγνοιας» της κωμικοτραγικής ταινίας Religulous. Όπως ήδη αναφέρθηκε, οι δύο συνεργάτες της ταινίας Bill Maher & Larry Charles, με διάφορα τεχνάσματα διόλου αγαθά, τείνουν να οδηγήσουν ανθρώπους να πιστέψουν πως, αν δύο ή περισσότεροι «θεοί» γεννήθηκαν την ίδια μέρα με τον Χριστό, δεν μπορεί παρά αυτοί να είναι «ανώτεροι», «ίδιοι» με Αυτόν ή ακόμη χειρότερα πως Αυτός ο τελευταίος είναι ένα «ψέμα», επειδή «δεν είναι δυνατόν» Αυτός να γεννήθηκε την ίδια ημερομηνία με άλλους «θεούς»· με άλλα λόγια, δεν είναι δυνατή η ίδια γενέθλιος μέρα για δύο θεότητες.
Όπως παρουσιάστηκε ανωτέρω, η 25η Δεκεμβρίου είναι απλά μια επέτειος και δεν αναφέρεται ιστορικά στην ημερομηνία γέννησης του Ιησού Χριστού. Μα ακόμη και αν δεν ήταν μια επέτειος, θα μπορούσε πράγματι η ίδια κι αυτή ημερομηνία γέννησης του Ιησού με διαφορετικούς «θεούς», να στοιχειοθετήσει την πλάγια κατηγορία των Bill Maher & Larry Charles κατά της ιστορικής Αλήθειας του Ιησού Χριστού;
Στο παράρτημα στο τέλος της παρούσας, παρουσιάζονται διάσημοι άνθρωποι που γεννήθηκαν της 4 Ιουλίου, επετειακή ημέρα της Αμερικανικής Ανεξαρτησίας. Όπως θα παρατηρήσει ο αναγνώστης, ορισμένοι από αυτούς, πέρα του ότι γεννήθηκαν την ίδια ημερομηνία μιας επετείου, είχαν ή έχουν ακριβώς το ίδιο επάγγελμα και είναι ασφαλώς όλοι άνθρωποι. Θα μπορούσαν οι Bill Maher & Larry Charles να κατηγορήσουν τους πιο πρόσφατους από αυτούς, ότι ιστορικά ουδέποτε γεννήθηκαν, «επειδή» είχαν το «ίδιο επάγγελμα» με τους αρχαιότερους τους; Ασφαλώς και σε καμιά περίπτωση όχι. Κι όμως, η «λογική» του «συγκρητισμού» που χρησιμοποιείται κατά του Ιησού Χριστού από την ταινία των Bill Maher & Larry Charles υποστηρίζει πως «όχι», διότι «Δεν είναι κάτι καινούριο». Η ίδια «λογική» μπορεί κάλλιστα να χρησιμοποιηθεί κατά της γενεθλίου ημέρας παντός ανθρώπου, ακόμη και των ιδίων Bill Maher & Larry Charles.
Ειδικότερα: Σύμφωνα με την ηλεκτρονική εγκυκλοπαίδεια Wiki (6), o Larry Charles γεννήθηκε εις τις 20 Φεβρουαρίου, ο δε Bill Maher στις 20 Ιανουαρίου· ο πρώτος είναι σκηνοθέτης/συγγραφέας κι ο 2ος κωμικός/ηθοποιός, ενώ αμφότεροι γεννήθηκαν το 1956. Κι οι δύο τους, σύμφωνα με την «λογική» του συγκρητισμού, «δεν είναι δυνατόν να είναι ιστορικά πρόσωπα» γεννημένα εις τον 20ο αιώνα, «εφόσον» η ημερομηνία γέννησής τους & το επάγγελμά τους «Δεν είναι κάτι καινούριο». Ακολουθούν οι «αποδείξεις»:
α) Κατά Larry Charles
Ορισμένοι σκηνοθέτες/συγγραφείς γεννημένοι στις 20 Φεβρουαρίου πριν το 1956:
1905 Jascha Golowanjuk, Swedish writer, Acrobat
1900 Jean Negulesco, born in Craiova, Dolj, Romania, film director, screenwriter, directed The Mask of Dimitrios, Three Strangers, Academy award nominee for Johnny Belinda
1913 Rex Tucker, TV writer/director
1914 Marion Kettlewell, British director, WRNS
1925 Robert Altman, born in Kansas City, Missouri, director, Nashville, M*A*S*H (7)
β) Κατά Bill Maher
Ορισμένοι κωμικοί/ηθοποιοί γεννημένοι στις 20 Ιανουαρίου πριν το 1956:
1896 - George Burns, New York City, actor/comedian, Oh God
1920 - DeForest Kelley, born in Atlanta, Georgia, actor, Dr. McCoy-Star Trek
1928 - Martin Landau, born in Brooklyn, New York, actor, Mission Impossible, Tucker, Space 1999
1946 - David Lynch, born in Missoula, Montana, actor and director, Dune, Eraserhead (8)
ΣΥΓΚΡΗΤΙΣΜΟΣ ΠΕΡΙ ΧΡΙΣΤΟΥ. ΜΙΑ ΑΦΕΛΕΙΑ ΓΙΑ ΤΡΕΛΟΥΣ
Ο συγκρητισμός είναι μια μέθοδος ευρέσεως της αλήθειας, η οποία αν δεν πλαισιώνεται από επιστημονικά τεκμήρια σε κάποιο βαθμό ισχυροποιώντας κάποιες θέσεις, καταντά απατηλή ομίχλη. Διότι ο συγκρητισμός, πολλές φορές χρησιμοποιείται από ψεύτες και πανούργους ανθρώπους οι οποίοι, κόβοντας και ράβοντας ελάχιστα περιστατικά γύρω από τη ζωή ορισμένων προσώπων, δίχως καμιά εξωτερική τεκμηρίωση, ποιούν λογικά άλματα ταυτίζοντας ολοκληρωτικά τις ζωές των εξεταζομένων προσωπικοτήτων με μια βεβαιότητα που δεικνύει και το γελοίο τοιαύτης υποθέσεως.
Για παράδειγμα, εξετάζοντας ο «συγκρητισμός» πανούργα χρησιμοποιούμενος, ορισμένα ολιγάριθμα «όμοια» ή παραπλήσια περιστατικά από την ζωή των ελλήνων φιλοσόφων Σωκράτη και Πρόδικου του Κείου, μπορεί να ισχυριστεί αναπόδεικτα πως:
1) αν υπάρχει φιλόσος που λέγεται Σωκράτης
2) αν έχει μαθητές
3) αν ζούσε στην αρχαία Ελλάδα
4) αν δίδασκε σε νέους διαφθείροντάς τους
5) αν καταδικάστηκε από δικαστήριο για ασέβεια
...«τότε» η ιστορία του είναι «ψέμα» γιατί μοιάζει (1) με την ιστορία του Πρόδικου που
1) ήταν φιλόσοφος
2) είχε μαθητές
3) ζούσε στην αρχαία Ελλάδα
4) δίδασκε σε νέους διαφθείροντάς τους
5) καταδικάστηκε σε δικαστήριο για ασέβεια
Ο συγκρητισμός είναι απέραντες αναπόδεικτες θεωρίες. Δεν έχει αποδείξεις, ως η επιστήμη, αλλά στηρίζεται σε ισχυρισμούς που γίνονται αποδεκτοί από τον «πιστό» τους όταν και εφόσον πιστέψει ότι «ισχύουν».
Συμπέρασμα
α) Αν λοιπόν Σωκράτης είναι ο Πρόδικος ο Κείος
β) ή αν ο Πρόδικος ο Κείος είναι ο Σωκράτης
γ) και αν μια βιογραφία «έκλεψε» ή «αντίγραψε» την άλλη επειδή μοιάζουν σε ελάχιστα σημεία, «τότε» ας πιστέψει ο καθείς ότι ο Χριστός είναι πότε Ώρος, πότε Κρίσνα ή Μίθρας, πότε η κάθε ανοησία του κάθε φαντασιόπληκτου σκηνοθέτη... επειδή υπάρχουν ελάχιστες ομοιότητες οι οποίες δεν αντέχουν την σοβαρή ανάλυση περί αυτών.
Σημειώσεις
1. «Ο Πρόδικος ο Κείος, φιλόσοφος και σοφιστής, σύγχρονος του Δημοκρίτου, μαθητής του Πρωταγόρα, πέθανε στην Αθήνα, αφού του έδωσαν να πιει κώνειο, με το αιτιολογικό ότι διέφθειρε τους νέους.» (Πηγή: Σούδας). Σχετικά πρβ. Αριστοφάνης, απ. 490:«τοῦτον τὸν ἄνδρ’ ἢ βυβλίον διέφθορεν ἢ Πρόδικος ἢ τῶν ἀδολεσχῶν εἷς γέ τις». Ο Πλάτων στο διάλογο Ερυξίας 399a λέει πως κάποτε οι Αθηναίοι έδιωξαν τον Πρόδικο από το Λύκειο, γιατί δίδασκε στους νέους πράγματα που δεν έκανε.
πηγή: http://www.apologitis.com/gr/ancient/odysseia.htm#25_%CE%94%CE%95%CE%9A%CE%95%CE%9C%CE%92%CE%A1%CE%99%CE%9F%CE%A5
Βίντεο. Μέγεθος: 278Κb - Διάρκεια: 57΄΄
-Ο κόσμος το βλέπει και λέει, "Μισό λεπτό, δε το έχουμε ξανακούσει αυτό; Δεν είναι αυθεντικό.
-Ούτε η ιστορία του Ιησού είναι αυθεντική.
-Πώς γίνεται;
-Γραμμένη το 1280 π. Χ, η Αιγυπτιακή Βίβλος των Νεκρών περιγράφει τον Ώρο.. Ο Ώρος είναι ο γιός του Θεού Όσιρη......γεννημένος από παρθένα μητέρα. Βαπτίστηκε σ’ ένα ποταμό από τον Άνουπ τον Βαπτιστή... ...ο οποίος αργότερα αποκεφαλίστηκε. Όπως ο Ιησούς, ο Ώρος μπήκε σε πειρασμούς όταν ήταν στην έρημο... Γιάτρεψε τους αρρώστους... τους τυφλούς... Ξόρκισε δαιμόνια... Και περπάτησε στο νερό... Ανέστησε τον Ασάρ από τους νεκρούς. Ασάρ σημαίνει «Λάζαρος». Α ναί, επίσης είχε 12 μαθητές. Ναι, ο Ώρος είχε σταυρωθεί πρώτα... Και 3 μέρες μετά δύο γυναίκες ανακοίνωσαν... Πως ο Ώρος, ο σωτήρας της ανθρωπότητας... ...είχε αναστηθεί. (Πηγή: Ταινία Religulous των Bill Maher & Larry Charles, http://www.imdb.com/title/tt0815241/)
ΤΑ ΑΣΥΣΤΟΛΑ ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΚΑ & ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΨΕΥΔΗ ΤΩΝ Bill Maher & Larry Charles
Όμως πώς αποδεικνύεται πως οι Bill Maher & Larry Charles ψεύδονται ασύστολα; Πώς αποδεικνύεται πως η κωμωδία-παρωδία τους είναι μια κατασκευή τύπου παράνομου αμερικάνικου ταχυφαγείου (5), όπου εκείνο που ενδιαφέρει τους ιδιοκτήτες είναι το άμεσο σερβίρισμα τροφών-χωματερών δίχως κανένα ενδιαφέρον για την υγεία των καταναλωτών - πελατών τους;
Όπως θα μελέτησε ο αναγνώστης ανωτέρω, οι Bill Maher & Larry Charles κατά την επίσκεψή τους στο «HOLY LAND EXPERIENCE» της Φλώριδα, ξεμοναχιάζουν ως καρναβαλιστές «λύκοι ἅρπαγες» (6) διάφορους ανθρώπους, ανάμεσα στους οποίους το νεαρό τουρίστα Jonathan Boulden. Με μια απίστευτη παράθεση συγκριτικών ψεμάτων μεταξύ Ιησού και του θεού της αρχαίας Αιγύπτου Ώρου, , όπως και των Μίθρα - Κρίσνα, προσπαθούν να κλονίσουν την πίστη του άτυχου τουρίστα, δημιουργώντας ακόμη ένα θύμα του ύπουλου αθεϊσμού. Υποτίθεται πως τα «ακλόνητα» στοιχεία που παραθέτουν (7) αναφέρονται από τη «Γραμμένη το 1280 π. Χ, [...] Αιγυπτιακή Βίβλος των Νεκρών». Η πραγματικότητα είναι όμως εντελώς διαφορετική και τα «ακλόνητα» στοιχεία των υποτίθεται «δύσπιστων» Bill Maher & Larry Charles, δεν είναι παρά φρούδες ελπίδες ή όνειρα θερινής νυκτός.
Πιο συγκεκριμένα, ανατρέχοντας κανείς εις την Αιγυπτιακή Βίβλο των Νεκρών (8) δεν βρίσκει πουθενά την επιβεβαίωση των ισχυρισμών των Bill Maher & Larry Charles. Μάλιστα είναι τραγική η έλλειψη παρουσίασης εκ μέρους της ταινίας των συγκεκριμένων εδαφίων, όπου όλοι αυτοί οι ισχυρισμοί υποτίθεται πως επιβεβαιώνονται ή ακλόνητα στηρίζονται. Απλά ρίπτεται το βάρος εις τον καλόπιστο εις τον Χριστό ερευνητή να μελετήσει ένα ολάκερο βιβλίο, για να διαψεύσει τους «φωστήρες» του αγγλοσαξονικού σινεμά Bill Maher & Larry Charles.
Αποδεικνύεται λοιπόν, ότι η «δυσπιστία» των συγκεκριμένων σκηνοθετών στρέφεται μόνο κατά της ιστορίας του Ιησού Χριστού και της Βίβλου γενικότερα. Προς δε την ιστορία των υπολοίπων θεοτήτων βλ. Ώρο - Κρίσνα, οι Bill Maher & Larry Charles επιδεικνύουν μια αξιοζήλευτη πίστη ζηλωτών· οι λόγοι αυτής της συμπεριφοράς είναι ευκόλως κατανοητοί εις τον μέσο ερευνητή όσο δε και περίεργης φύσεως ή καταγωγής. Διότι εκείνο που αναρωτιέται κανείς αμέσως, είναι η πηγή αυτών των ψεμάτων μέσα σε μια ταινία τέτοιου είδους. Πολλά μπορούν να ειπωθούν και να υποτεθούν (9). Επειδή όμως η ταινία Religulous σιωπά επιδεικτικά γύρω από τις «αξιόπιστες» πηγές της, όλα παραμένουν απλές υποθέσεις και τίποτα παραπάνω.
Από την άλλη δε μεριά επίσης αποδεικνύεται, πως η δεδηλωμένη στην ταινία υποτιθέμενη «άγνοια» του «διδασκάλου» Bill Maher, είναι ένα μεγάλο και ισχυρότατο ψέμα πονηριάς και δουλικής υποκρισίας που ξεφουσκώνει εις την παρούσα κάτω από το ειδικό (10) βάρος των ψεμάτων του· μεταμορφώνεται δε σε μια κλαταρισμένη, με την ψυχή στο στόμα, μονομερή αργοπορημένη γνώση με συγκριμένους στόχους, όπου «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα».
Η δε σιγουριά του Bill Maher πως διδάσκει στην παρούσα «αλήθειες», ενώ σε διαφορετική ενότητα προβάλλεται ως καθηγητής της «άγνοιας», είναι χαρακτηριστική του ανθρώπου, που έχοντας ακούσει «γριὰς μαντεύματα & γέρου παραμύθια», παριστάνει τον περισπούδαστο καθηγητή ανάμεσα σε «χριστιανούς αδαείς».
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ
Η γνωστή στάση των Bill Maher & Larry Charles, συνολικής και διαρκής αμφισβήτησης άνευ ουσιωδών στοιχείων των δογμάτων του Χριστιανισμού, με παράλληλη κατάποση ποικίλων ψεμάτων εναντίων του τελευταίου, θυμίζουν τα λόγια του Ιησού Χριστού στο Κατά Ματθαίον, Κεφ. Κγ΄ «24 ὁδηγοὶ τυφλοί, οἱ διυλίζοντες τὸν κώνωπα, τὴν δὲ κάμηλον καταπίνοντες!».
Σημειώσεις
5. Φάστ - φουντ (Fast Food)
6. Κατά Ματθαίον, Κεφ. Ζ΄ «15 Προσέχετε δὲ ἀπὸ τῶν ψευδοπροφητῶν, οἵτινες ἔρχονται πρὸς ὑμᾶς ἐν ἐνδύμασι προβάτων, ἔσωθεν δέ εἰσιν λύκοι ἅρπαγες».
7. «Ο Ώρος βαπτίστηκε σ’ ένα ποταμό από τον Άνουπ τον Βαπτιστή... ...ο οποίος αργότερα αποκεφαλίστηκε. Όπως ο Ιησούς, ο Ώρος μπήκε σε πειρασμούς όταν ήταν στην έρημο... Γιάτρεψε τους αρρώστους... τους τυφλούς... Ξόρκισε δαιμόνια... Και περπάτησε στο νερό... Ανέστησε τον Ασάρ από τους νεκρούς. Ασάρ σημαίνει «Λάζαρος». Α ναι, επίσης είχε 12 μαθητές. Ναι, ο Ώρος είχε σταυρωθεί πρώτα... Και 3 μέρες μετά δύο γυναίκες ανακοίνωσαν... Πως ο Ώρος, ο σωτήρας της ανθρωπότητας... ...είχε αναστηθεί».
8. Πηγές για το Αιγυπτιακό «Βιβλίο των Νεκρών» ή «Πάπυρος του Άνι» (*)
α. http://www.forgottenbooks.org/
β. http://2020ok.com/books/72/the-egyptian-book-of-the-dead-39572.htm ----> http://www.touregypt.net/bkofdead.htm
(*) Ο «Πάπυρος του Άνι» είναι ένα ακόμη «Βιβλίο των Νεκρών», το αρχαιότερο που σώζεται. Κάθε Αιγύπτιος με καλή οικονομική κατάσταση μπορούσε να αγοράσει από το ιερατείο την κατασκευή του ολόδικού του «Βιβλίου των Νεκρών», δηλαδή ενός παπύρου, ο οποίος δεν ήταν τίποτα άλλο παρά ένα έγγραφο που περιείχε ευχές, ξόρκια και μαγικά για την αλώβητη μετάβαση του κατόχου στον άλλο κόσμο. Σωζόμενα τέτοια έγγραφα διάφορων εποχών ζωγραφισμένα σε τοίχους, σαρκοφάγους της Αιγύπτου ή σε πάπυρους, συνθέτουν αυτό που όλοι γνωρίζουν ως «Αιγυπτιακό Βιβλίο των Νεκρών». Η αγορά του ήταν απαγορευτική για τους φτωχούς.
9. Πιθανή πηγή η άλλη ταινία κατά του Χριστιανισμού, Zeitgeist, η οποία ομοίως βρίθει παρομοίων τραγικών ψεμάτων.
10. Θεολογικό - Σωτηριολογικό.
πηγή: http://www.apologitis.com/gr/ancient/atheistulous/rediculous.htm#%CE%92%CE%99%CE%92%CE%9B%CE%9F%CE%A3_%CE%9D%CE%95%CE%9A%CE%A1%CE%A9%CE%9D_%CE%A9%CE%A1%CE%9F%CE%A3_%CE%A7%CE%A1%CE%99%CE%A3%CE%A4%CE%9F%CE%A3
Ο μύθος του συσχετισμού Χριστού και Διονύσου
Ξεσκέπασμα μιας ακόμα απάτης αντιχριστιανών
Του Μελετητή Roger Pearse
Μετάφραση Κ. Ν.
Πηγή: www.roger-pearse.com/weblog/2018/08/02/
Ένα παράδειγμα για το πώς πρέπει να ελέγχουμε πάντα όσα προέρχονται από μη έγκυρες πηγές
Το άρθρο αυτό αναιρεί μερικές από τις προσπάθειες όσων επιδιώκουν να ταυτίσουν την ιστορία του Χριστού με μύθους αρχαίων "θεών" ώστε να ισχυριστούν στη συνέχεια ότι ο Ιησούς δεν υπήρξε και η ιστορία Του ήταν "κλεμμένη" από τους μύθους αυτούς.
Σήμερα με ξεγέλασαν. Κάτι που δεν μού συμβαίνει συχνά. Ήταν σε ένα από τα κοινωνικά μίντια, όπου ένα πολύ αξιοσέβαστο πρόσωπο σχολίασε ως εξής:
"Από το αίμα του, ο Διόνυσος δημιούργησε τα πρώτα σταφύλια, έτσι, η πόση του οίνου ήταν και πόση του αίματος του Θεού. Αυτό δεν είναι ο μοναδικός παραλληλισμός ανάμεσα στον Διόνυσο και μετέπειτα θρησκευτικών προσώπων".
Φυσικά όρμησα αμέσως, απαντώντας:
"Υπάρχει κάποια αρχαία πηγή που να συνδέει αυτά τα δύο;" (Φαντάζομαι να πέφτουν πάνω μου ό,που να ‘ναι, οι… «αγανακτισμένοι»!)
Εν τέλει ο φίλος μού απάντησε:
"Ο Ευριπίδης μήπως;
«Μετά ήλθε ο Διόνυσος, ο υιός της παρθένου, φέρνοντας το ισοδύναμο του άρτου: τον οίνο και τις ευλογίες των ρεόμενων χυμών της ζωής. Το αίμα του – το αίμα του σταφυλιού – ελαφραίνει το βάρος της θνητής μας δυστυχίας. Αν και Θεός ο ίδιος, με το δικό του αίμα κάνουμε ευχαριστήριες σπονδές στους Θεούς» (Βάκχαι)."
Ε, δεν θα μπορούσα να φέρω αντίρρηση σε αυτό, και τον ευχαρίστησα…. Μέχρι που ένας ευγενικός ξένος επενέβη στην κουβέντα μας, ρωτώντας:
"Γιατί η μετάφρασή σας αντικαθιστά το όνομα «Σεμέλη» με την λέξη «παρθένος»;;"
Ανοησία μου, να μην έχω ελέγξει ο ίδιος την πληροφορία. Με αναζήτηση στο διαδίκτυο, βρήκα την μετάφραση που δόθηκε πιο πάνω, αλλά από κάποιες «σχετικές ιστοσελίδες», καθώς επίσης από τον εκκεντρικό Χριστο-μισητή Tom Harpur στο βιβλίο του «Water into Wine» (Από Νερό σε Κρασί), σελ.125 έκδ. 2007 (ή έτσι όπως το εντόπισα στο διαδίκτυο στα Google Books)
Στο σημείο αυτό, όπως θα έκανε ο καθένας – και που εγώ θα έπρεπε να είχα κάνει πρώτος – στράφηκα στην πηγή (Perseus). Πολύ σύντομα εντόπισα το απόσπασμα στα αγγλικά – ήταν κομμάτι από την ομιλία του Τειρεσία στις «Βάκχες» στην γραμμή 266 (εδώ):
Αρχαίο κείμενο:
ούτος δ ο δαίμων ο νέος, ον συ διαγελάς,
ουκ αν δυναίμην μέγεθος εξειπείν
όσος καθ Ελλάδ έσται. δύο γαρ, ω νεανία, (275) τα πρώτ εν ανθρώποισι: Δημήτηρ θεά γη δ εστίν,
όνομα δ οπότερον βούλη κάλει: αύτη μεν εν ξηροίσιν
εκτρέφει βροτούς: ος δ ήλθ έπειτ,
αντίπαλον ο Σεμέλης γόνος βότρυος
υγρόν πώμ ηύρε κεισηνέγκατο
(280) θνητοίς, ό παύει τους ταλαιπώρους
βροτούς λύπης, όταν πλησθώσιν
αμπέλου ροής, ύπνον τε λήθην τών
καθ ημέραν κακών δίδωσιν, ουδ έστ άλλο
φάρμακον πόνων. ούτος θεοίσι σπένδεται θεός γεγώς,
(285) ώστε δια τούτον ταγάθ ανθρώπους έχειν.
Απόδοση:
Αυτός ο νέος θεός, τον οποίον εσύ κοροϊδεύεις, εγώ δεν δύναμαι να πω πόσο μέγας είναι σε όλη την Ελλάδα.
Διότι δύο πράγματα, ω νεαρέ μου, είναι πρώτα στους ανθρώπους: η δε Δήμητρα είναι μεν θεά της γης, αλλά κάλεσέ την με όποιο όνομα θέλεις· διότι εκείνη μεν τρέφει τους ανθρώπους με ξηρά τροφή, όμως εκείνος που ήλθε αργότερα, ο γιός της Σεμέλης, βρήκε και χάρισε στους ανθρώπους το ισάξιο - το νάμα του βότρυος το υγρό. Εκείνο λυτρώνει τους ταλαίπωρους θνητούς από τη λύπη, όταν τους πλημμυρίσει η ροή της αμπέλου. Δωρίζει τον ύπνο, τη λησμονιά στις πίκρες της ημέρας. Για τα βάσανα δεν υπάρχει άλλο φάρμακο.
Εγεννήθη θεός, και προσφέρεται σπονδή στους θεούς.
Τα καλά που έχουν οι άνθρωποι τα οφείλουν σ᾽ αυτόν."
…όπου φαίνεται καθαρά, πως λέει «Σεμέλη» και όχι «παρθένος», επίσης πως δεν υπάρχει καμμία αναφορά στο κρασί σαν αίμα του Διονύσου, αλλά μάλλον πως το ίδιο το κρασί είναι ο θεός, όχι το αίμα του.
Οπότε, από πού προήλθε η αρχική παραπομπή;
Εντόπισα εδώ μια απόδοση, στον Μιχάλη Κακογιάννη, κινηματογραφιστή. Φαίνεται πως ο κος Κακογιάννης έκανε «ελεύθερες» ερμηνείες, προκειμένου να πουλήσει την ταινία του!
Η μετάφρασή του δημοσιεύθηκε το 1987. Δεν έχω πετύχει την πρόσβαση σε αυτήν προκειμένου να επαληθεύσω την παραπομπή, όμως την πιστεύω. Ατυχώς, ο σύνδεσμος που οδηγεί προς αυτή την μετάφραση είναι για μια τάξη Πανεπιστημίου της Λουιζιάνας – κάτι που αφήνει να εννοηθεί πως «την έχει πατήσει» και το Πανεπιστήμιο.
«Υιός της παρθένου» λοιπόν, ε;; Και πού, παρακαλώ, λέει και όλα εκείνα τα φαιδρά, περί «αίματος του θεού» εκεί μέσα;
Όπως παρατήρησα και στο σχετικό σχόλιο στα μήντια (εδώ), ήταν πλέον εύκολο να εντοπίσω και το αντίστοιχο κείμενο στα ελληνικά (γραμμή 278), χάρη στην πηγή του Περσέα (Perseus): Οφείλουμε να είμαστε πολύ προσεκτικοί, έτσι;
πηγή: https://www.oodegr.com/neopaganismos/sykofanties/dionysos_apath_1.htm
- Μεταμόρφωσαν σε Ινδιάνους το Χριστό και την Παναγία στα Θρησκευτικά Γ’ Δημοτικού: Εμφανίζουν τους Ινδιάνους ως «Παναγία» και «Χριστό» στο βιβλίο της Γ’Δημοτικού που διδάσκουν στα Ελληνόπουλα προκαλώντας το θρησκευτικό αίσθημα των Ελλήνων αλλά και δημιουργώντας σαθρές βάσεις «Πανθρησκείας» και συγκρητισμού. Ειδικότερα στις ηλικίες στις οποίες απευθύνεται μπορεί να δημιουργήσει σοβαρά προβλήματα Πίστης καθώς τα παιδιά αρχίζουν να διδάσκονται τον Κύριο Ημών Ιησού Χριστό ως κάποια αρχετυπική μορφή που συναντάται ούτε λίγο ούτε πολύ σε όλες τις θρησκείες, πολιτισμούς και φυλές...Ο Χριστός ήρθε βέβαια για όλους στον κόσμο και για όλες τις φυλές, για όλους τους ανθρώπους, που πρέπει όμως να τον δεχθούν και όχι να τον αλλάξουν ή να τον παραλλάξουν, διότι θα οδηγηθούν σε πλάνη, αίρεση και τελικά πτώση (σ.σ. από: tilestwra.com/indianoi-o-xristos-kai-i-panagia-sto-eno-vivlio-thristeutikwn-g-dimotikou/)
Δεν λείπει, τέλος, και η αποκρυφιστική νεοεποχίτικη εκδοχή του Χριστού. Ο Χριστός δεν είναι πλέον πρόσωπο. Είναι μια εκδήλωση του Συμπαντικού απρόσωπου «θεού» ή μία κατάσταση μυήσεως: «Η παγκόσμιος παράδοση διδάσκει ότι ο Χριστός είναι μια υλική, ανθρώπινη προσωπική εκδήλωση της Θεότητας επί της Γης. Η εμφάνιση του Χριστού γίνεται κάθε δύο χιλιάδες χρόνια περίπου» (Εφημ. Χρυσή Αυγή). Και σε άλλη συλλογική εργασία διαβάζαμε: «Η λέξη «Χριστός» χρησιμοποιούνταν στά αρχαία ελληνικά μυστήρια για το Νεόφυτο που προετοιμαζόταν για την τελετή της μύησης «Όταν . . . έφθανε το επίπεδο του μυημένου ονομαζόταν Χριστός (ο έχων το χρίσμα). Ήταν ένας όρος που συμβόλιζε μια κατάσταση συνείδησης» (περ. Φαινόμενα).
Άλλος συγγραφέας, που δηλώνει Χριστιανός Ορθόδοξος και πικραμένος γιατί παρεξηγήθηκε για όσα γράφει περί του Ιησού, προσπαθεί να «γεφυρώσει» το χάσμα μεταξύ της αρχαίας Ελλάδας και της Ορθοδοξίας, επειδή, λέει, «παρατηρείται από την πλευρά των αρχαιολατρών-δωδεκαθεϊστών πραγματικό ΜΙΣΟΣ απέναντι στον Ιησού Χριστό. . .» (Κ. Βελόπουλου, ένθ. άνωτ. ). Η «πίστη» του όμως στον Χριστό είναι μια νεοεποχίτικη αντιχριστιανική κακοδοξία. Ο Χριστός και γι' αυτόν δεν είναι το μοναδικό ιστορικό πρόσωπο που εγεννήθη «εν ημέραις Ηρώδου του βασιλέως» (Ματθ. β' 1) και εσταυρώθη «επί Ποντίου Πιλάτου", αλλά είναι μια «χριστική εμπειρία», την οποία και ο Ιησούς απέκτησε μέσω μυήσεως όπως και άλλοι «μυστικιστές». Ο Ιησούς και για τον συγγραφέα του βιβλίου αυτού δεν είναι Θεός αλλά «κατέστη θείος» και ήταν «ένας θεός» (Θέση όμοια μ' εκείνη των «μαρτύρων του Ιεχωβά»). «Ο Ιησούς, λέει, είναι ένας μυημένος μέσω της εγκατοίκησης της Ύπαρξης του Χριστού μέσα του. . . Ο Χριστός αφυπνίζει το Συμπαντικό Πνεύμα για άλλη μια φορά, αλλά σε ανθρώπινη μορφή, σε παρούσα ύπαρξη» (αυτόθι. Βλ. και κεφάλαιο «Εν το Παν»).
Αυτά τα «αποκαλυπτικά» συναντάμε μέσα στα κείμενα των συγχρόνων ελληνικών «νεοπαγανιστικών» κινημάτων. Ο Κύριος μας έχει προειδοποιήσει: «Εάν τις υμίν είπη, ιδού ώδε ο Χριστός ή ώδε μη πιστεύσητε. . . ιδού προείρηκα υμίν» (Ματθ. κδ' 23).
Απόσπασμα από το βιβλίο: Ο Νεοπαγανισμός της Νέας Εποχής.
ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ ΣΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΔΙΑΛΟΓΟΣ TEYXH 37-38 2004
πηγή: http://aktines.blogspot.com/2017/11/blog-post_97.html
- Κάποιους αιώνες πρωτύτερα (το 1841) ο εβραιομασώνος Ελιφάς Λεβί ΗΔΗ έγραφε για την (προσχεδιασμένη από τότε) πανθρησκευτική προσέγγιση του Χριστού (που βλέπουμε στην εποχή μας!) μέσα στο βιβλίο του ‘’Η Βίβλος της Ελευθερίας’’:
‘’Όλα τα χαρακτηριστικά που είχε παρουσιάσει η διαδοχική τέχνη των εθνών, θα συνενωθούν και θα σχηματίσουν την πλήρη εικόνα του Θεού. Η Ιερουσαλήμ θα οικοδομήσει τον ναό του Γιεχωβά πάνω στο πρότυπο που προφήτεψε ο Ιεζεκιήλ, κι ο Χριστός, νέος και αιώνιος Σολομών, θα ψάλλει εκεί, κάτω από τα φατνώματα τα φτιαγμένα από κέδρο και κυπαρίσια, τους γάμους του με την σύζυγο του άσματος. Όμως ο Γιεχωβά θα έχει αφήσει κατά μέρος τον κεραυνό του για να ευλογήσει και με τα δυο του χέρια τους μνηστήρες: θα εμφανισθεί χαμογελώντας ανάμεσα στους δύο συζύγους και θα αγαλλιάζεται ακούγοντας να τον αποκαλούν πατέρα. Ωστόσο, η ποίηση της Ανατολής, μέσα στις μαγικές αναμνήσεις της, θα εξακολουθεί να τον αποκαλεί Βράχμα και Δία. Η Ινδία θα διδάξει στα μαγεμένα κλίματά μας τους θαυμαστούς μύθους του Βισνού, κι εμείς θα δοκιμάσουμε, πάνω στο ακόμα ματωμένο μέτωπο του πολυαγαπημένου μας Χριστού, το τριπλό μαργαριταρένιο στέμμα της μυστικιστικής Τριμούρτι. Η εξαγνισμένη Αφροδίτη, κάτω από το πέπλο της Μαρίας, δεν θα κλαίει πια για τον Αδωνί της, ο Σύζυγος αναστήθηκε για να μην πεθάνει πια, κι ο καταχθόνιος κάπρος βρήκε τον θάνατο μέσα στην παροδική νίκη του. Εγερθείτε, ναοί των Δελφών και της Εφέσσου, ο Θεός του φωτός και των τεχνών κατέστη ο Θεός του κόσμου, κι ο Λόγος του Θεού θέλει κάλλιστα να αποκαλείται Απόλλων…Ας λατρεύσει η Ανατολή τον Ιησού Χριστό μέσα στα τζαμιά, πάνω στους μινεράδες μιας νέας Αγίας Σοφίας, ας ανυψωθεί ο σταυρός εν μέσω του μισοφέγγαρου…Όλη η γη ενδεδυμένη με πλούσια ενδύματα που της τα κέντησαν όλες οι τέχνες, δεν θα είναι παρά ένας θαυμάσιος ναός του οποίου ο αιώνιος ιερέας, θα είναι ο άνθρωπος…Όταν η ψυχή, έχοντας φθάσει σ’ ολόκληρη την ισχύ της, θα κατασκευάσει για τον εαυτό της ένα σώμα κατ’ εικόνα της. Εκεί θα είναι η βασιλεία των ουρανών επί της γης. Και τα σώματα θα είναι οι ναοί της ψυχής, όπως το αναγεννημένο σύμπαν θα είναι ο ναός του Θεού. Και οι ψυχές, και η μορφή και η σκέψη, κι ολόκληρο το σύμπαν θα είναι Θεός. Αμήν! Αμήν! Αμήν!’’
(σ.σ. κεφάλαιο ‘’Ο Ναός’’, σελ. 113-115, Εκδόσεις Τετρακτύς)
Ειρεσιώνη το Χριστουγεννιάτικο δέντρο των Αρχαίων Ελλήνων
Σύμφωνα με την παράδοση, το έθιμο καθιερώθηκε από τον Θησέα, όταν ξεκίνησε για την Κρήτη για να σκοτώσει τον Μινώταυρο
Ο προγονός του χριστουγεννιάτικου δέντρου στην αρχαία Ελλάδα δεν ηταν έλατο, ούτε κυπαρίσσι, αλλά ένα κλαδί ελιάς.
Μπορεί να σας ακούγεται… ξένο, είναι όμως η αλήθεια. Το συγκεκριμένο κλαδί ονομαζόταν «Ειρεσιώνη» και σχετίζεται με τον Θησέα, την Κρήτη και την αρχαία Αθηνά.
Τα παιδιά έλεγαν τις «καλένδες» με την «Ειρωεσιώνη» στα χέρια
Επίσης, λίγοι γνωρίζουν ότι τα σημερινά χριστουγεννιάτικα κάλαντα σχετίζονται με τον ύμνο που έψαλαν τα παιδιά στην αρχαιότητα κατά τα «Πυανέψια», περιφέροντας την «Ειρεσιώνη».
Η «Ειρεσιώνη» προέρχεται από τη λέξη είρος (έριον=μαλλί). Συμφωνα με πολλές αναφορές σε αρχαία κείμενα, ηταν κλάδος ελιάς η αγριελιάς (κότινος) στολισμένος με γιρλάντες από μαλλί λευκό και κόκκινο και έφερε κρεμασμένα τους πρώτους φθινοπωρινούς καρπούς (σύκα, καρύδια, αμύγδαλα, κάστανα, δημητριακά, εκτός μήλου και αχλαδιού). Έφερε επίσης φιάλες απο λάδι και μέλι.
Η «Ειρεσιώνη» περιφερόταν στους δρόμους των Αθηνών, την έβδομη ημέρα του Πυανεψίωνος μηνός (22 Σεπτεμβρίου – 20 Οκτωβρίου) απο παιδιά «αμφιθαλή», των οποίων δηλαδή και οι δύο γονείς ζούσαν και τα οποία έψαλλαν «τις καλένδες» (κάλαντα) από σπίτι σε σπίτι, παίρνοντας φιλοδώρημά από το νοικοκύρη ή την κυρά.
Όταν τα παιδιά έφθαναν στα δικά τους σπίτια, ιδίως στα αγροτικά, κατά τον Αριστοφάνη, κρεμούσαν την «Ειρεσιώνη» πάνω από την εξώπορτά τους, όπου έμενε μέχρι την ίδια ημέρα του επόμενου έτους, οπότε, αφού τοποθετούσαν την νέα, κατέβαζαν την παλιά και την έκαιγαν. Κατά το τελετουργικό, ένας «αμφιθαλής» νεαρός περιέχυνε την ειρεσιώνη με κρασί από έναν τελετουργικό αμφορέα και την κρεμούσε στην πύλη του ναού του Απόλλωνα.
Τα «Πυανέψια» ή «Πυανόψια» ήταν γιορτή στην αρχαία Αθήνα προς τιμήν του Απόλλωνα με αναίμακτη θυσία καρπών και φρούτων, ενώ κατά την κλασική εποχή, αποτελούσαν μέρος της γιορτής των Θησείων. O Λυκούργος αναφέρει ότι στην Αθήνα η γιορτή ονομαζόταν «Πυανόψια», ενώ οι υπόλοιποι Έλληνες την αποκαλούσαν «Πανόψια», γιατί «φαίνονταν όλοι οι καρποί».
Η ιστορία της γιορτής, σύμφωνα με τη μυθολογία
Σύμφωνα με την παράδοση, το έθιμο καθιερώθηκε από τον Θησέα, όταν ξεκίνησε για την Κρήτη για να σκοτώσει τον Μινώταυρο. Ύστερα, σταμάτησε στην Δήλο, όπου έκανε θυσία στον Απόλλωνα, λέγοντας ότι, σε περίπτωση που κερδίσει την μάχη με τον Μινώταυρο, θα του πρόσφερε στολισμένα κλαδιά ελιάς για να τον ευχαριστήσει. Επιστρέφοντας στην πατρίδα του, ο Θησέας εκπλήρωσε τη υπόσχεσή του καθιερώνοντας τον θεσμό της «Ειρεσιώνης».
Η μετάβαση στο έλατο
Το θεοκρατικό καθεστώς του Βυζαντίου καταδίκασε το έθμιμο ως ειδωλολατρικό και απαγόρευσε την τέλεσή του. Ωστόσο, οι Έλληνες που ταξίδευαν πολύ το μετάδωσαν στους Βόρειους λαούς, οι οποίοι λογω έλλειψης ελαιοδέντρων, στόλιζαν κλαδιά από τα δέντρα που φύονταν στις περιοχές τους, όπως είναι τα έλατα.
Αιώνες αργότερα το ίδιο έθιμο επανεισάχθηκε στην Ελλάδα από τους Βαυαρούς που συνόδεψαν τον Όθωνα στην Ελλάδα, ως δικό τους Χριστουγεννιάτικο έθιμο. Κάπως έτσι, πραγματοποιήθηκε η μετάβαση απο την αρχαία Ελληνική «Ειρεσιώνη της Ελιάς» στο Ελατό της σύγχρονης εποχής, που πρωτοστολίστηκε το 1833 από τον Βασιλιά Όθωνα ως Χριστουγεννιάτικο δέντρο στα ανάκτορα του Ναυπλίου και νίκησε κατά κράτος το… καραβάκι που είχε στο μεταξύ επικρατήσει ως έθιμο που ταίριαζε στην ναυτική Ελλάδα.
Οι Έλληνες, που στην ιστορική μνήμη τους είχαν την «Ειρεσιώνη», υιοθέτησαν πολύ γρήγορα το Χριστουγεννιάτικο δένδρο με το έλατο (κατά τόπους και κυπαρίσσι).
πηγή: https://elhalflashbacks.blogspot.com/2016/12/eirerioni-to-xristougenniatiko-dentro-ton-arxaion-ellinon.html
