Αν και το παραπάνω σκίτσο του 1890 από το Σικάγο των Η.Π.Α. που μας δείχνει τον γνωστό θείο Σαμ τους να διώχνει πίσω έναν μετανάστη εβραίο στα πλαίσια της τότε αντιμεταναστευτικής πολιτικής, είναι αρκετό για να γκρεμίσει συθέμελα το αφήγημα που λέει ότι ο καπιταλισμός ή φιλελευθερισμός μιας κοινωνίας (σαν της αμερικανικής εκείνη την εποχή που ιδρύθηκε αρχικώς από Λευκούς αποικιοκράτες της Ευρώπης) καταστρέφει φυλετικά και παραδοσιακά τον λαό της, θα δοθεί και συνέχεια στο παρόν άρθρο πάνω στο θέμα αυτό, διότι έχει από καιρό παρατηρηθεί μια έντονη παραπληροφόρηση που προσπαθεί να πείσει αδαείς ότι παρά μόνο σε αυταρχικό και σοσιαλιστικό καθεστώς σαν το ναζιστικό ή φασιστικό του Β’ Παγκοσμίου πολέμου μπορεί να επιτευχθεί αυτή η διαφύλαξη, διαγράφοντας έτσι την ιστορική μνήμη του ευρωπαϊσμού εν συνόλω που μας αποδεικνύει το αντίθετο! Για να δούμε το πως, αφού καταλήξουμε αρχικά στο συμπέρασμα ότι παρά μόνο κομμουνιστές με προβιά εθνικιστική ή ναζιστική (αναλόγως στο κοινό που στοχεύει η προπαγάνδα τους) θα μπορούσαν να ισχυριστούν κάτι τέτοιο, τόσο για να διευρυνθεί η εκλογική πελατεία των αριστερίστικων οργανώσεων ή πολιτικών κομμάτων μαζεύοντας κόσμο και από τα Δεξιά τους με τον σοσιαλισμό που του πλασάρουν, όσο και να παραμένει στην εξουσία το υφιστάμενο κυβερνητικό προσωπικό των παγκοσμιοποιητών άμα καταπολεμηθεί διασπαστικά ή διχαστικά κάθε διαφορετική φυλετική και παραδοσιακή πραγματικότητα που δεν είναι σοσιαλιστική (π.χ. κατηγορώντας την αμερικανική της προαναφερόμενης εποχής που έδιωχνε μετανάστες και εβραίους από την Λευκή κοινωνία της επειδή δεν ήταν ποτέ σοσιαλιστική).
Με δυο λόγια, αντί να συνασπίζονται όσοι είναι παραδοσιοκράτες και φυλετιστές ανεξαρτήτου πολιτεύματος και οικονομικού μοντέλου που ακολουθεί η κοινωνία τους στρεφόμενοι έτσι δυναμικότερα ενάντια στον αριστερόστροφο φασισμό της παγκοσμιοποίησης που τους απειλεί με αφανισμό όλους εξίσου, παρατηρούμε να αντιμάχονται μεταξύ τους για λόγους πολιτειακούς (π.χ. φασιστών εναντίων φιλελεύθερων) ή οικονομικούς (π.χ. σοσιαλιστές εναντίον καπιταλιστών) και έτσι να αποδυναμώνονται όλοι μαζί την ίδια ώρα που δυναμώνουν όλο και περισσότερο οι παγκοσμιοποιητές από την έλλειψη οργανωμένης αντίστασης εναντίον τους! Για παράδειγμα, αν πούμε ότι ο τέως (και πολύ πιθανόν νυν ξανά) πρόεδρος της αμερικής Τράμπ δεν μας κάνει γιατί είναι ακροδεξιός ας πούμε και όχι σοσιαλιστής, παρόλο που δεν είναι πράγματι φυλετιστής αλλά παρόλο αυτά πολεμάει τους παγκοσμιοποιητές (σημ. για αυτό και εκείνοι αυτόν προσπαθώντας να τον βάλουν φυλακή ή να μην τον αφήσουν να πολιτευτεί με αστείες δικαιολογίες) κάνοντας αναφορά για αμερικανικό κράτος και όχι για παγκόσμια διακυβέρνηση και όταν στρέφεται ενάντια στην πολιτική της ορθότητα με τη λογοκρισία κάθε αντίθετης προς εκείνη άποψης κ.λ.π., τότε εμμέσως πλην σαφώς υποστηρίζεται η αντίθετη παγκοσμιοποιητική πλευρά των Δημοκρατικών πολιτικά, αφού δεν υπάρχει μια τρίτη πολιτική επιλογή εκεί πέρα ως εθνικιστική ή ναζιστική ας πούμε που να διεκδικεί με αξιώσεις την εξουσία, για να πούμε ότι δεν υποστηρίζουμε ούτε τον έναν υποψήφιο πρόεδρο των ρεπουμπλικανών ούτε τον άλλον των δημοκρατικών. Το ίδιο ισχύει και σε κάθε άλλη εκλογική αναμέτρηση επί ευρωπαϊκού εδάφους, όταν απορρίπτουμε κάποιον με παρόμοια αντιπαγκοσμιοποιητική ατζέντα επειδή είναι φιλελεύθερος, δημοκράτης, καπιταλιστής, ακροδεξιός ή οτιδήποτε άλλο, στηρίζοντας έτσι την κάθε υφιστάμενη παγκοσμιοποιητική κυβέρνηση που διαιωνίζει την εξουσία της επειδή ο ένας μας ξινίζει και ο άλλος μας βρωμάει που λένε από τους αντιπάλους της. Και αυτό το συνενωτικό από άποψη φυλετισμού και παραδοσιοκρατίας ήρθε να καλύψει το παρόν ιστολόγιο, για όσους διαβάσουν τα σχετικά του στην αντίστοιχη σελίδα. Ας αφήσουμε τώρα τα περεταίρω λόγια και ας παρουσιάσουμε κάποια ενδεικτικά παραδείγματα που αποδεικνύουν τα όσα λεχθέντα, αλλά και πως μια σοσιαλιστική κοινωνία που είναι και εθνικιστική παρόλα αυτά σαν το φασιστικό καθεστώς του Μουσολίνι, δεν διαφυλάσσει την ευρωπαϊκή Αρία ή Λευκή φυλή και τις παραδόσεις των υποφυλών της (π.χ. σαν την ελληνική της μεσογειακής), όταν είναι το ίδιο αντιρατσιστική σαν των παγκοσμιοποιητών που παρουσιάζεται ως αντιφασιστική! Ξεκινώντας από αυτό πρώτα, ας δούμε το παρακάτω διαφωτιστικότατο ντοκουμέντο:
Το 1932 ο Εβραίος δημοσιογράφος και βιογράφος Εμίλ Λούντβιχ (πραγματικό όνομα Emil Cohn) επισκέφθηκε τον Ντούτσε για μερικές μέρες με σκοπό να του πάρει μια σειρά από συνεντεύξεις για όλα τα θέματα ώστε μετέπειτα να παρουσιαστούν στο κοινό υπό τη μορφή βιβλίου, όπως και έγινε τελικώς ένα χρόνο μετά. Ο γνωστός δημοσιογράφος έχει πάρει επίσης συνεντεύξεις από τον Κεμάλ Ατατούρκ και τον Ιωσήφ Στάλιν. Ένα σύντομο βιογραφικό του μπορείτε να δείτε εδώ (https://en.wikipedia.org/wiki/Emil_Ludwig).
Οι συνομιλίες μεταξύ του Εβραίου συγγραφέα και του Μπενίτο Μουσολίνι, έγιναν στο Palazzo di Venezia στη Ρώμη, από τις 23ης Μαρτίου μέχρι τις 4ης Απριλίου του 1932. Οι καθημερινές αυτές συζητήσεις γίνονταν στα ιταλικά και καταγράφοντας από τον Εμίλ στα γερμανικά. Το γερμανικό χειρόγραφο πέρναγε μετά στα χέρια του Μουσολίνι ο οποίος το έλεγχε για τυχόν λάθη στις απαντήσεις του. Το βιβλίο του Εμίλ Λούντβιχ, «Συζητήσεις με τον Μουσολίνι», εκδόθηκε με τις ευλογίες των Εβραίων και την υπογραφή του Μουσολίνι στο τέλος του έτους, λίγους μήνες πριν ο διεθνής εβραϊσμός κηρύξει τον πόλεμο στην Γερμανία.
Ακολουθεί ένα κατατοπιστικό απόσπασμα για τις απόψεις του Ντούτσε περί φυλής, έθνους, κράτους και αντισημιτισμού.
Μουσολίνι: «Αποκλείετε το γεγονός, κάποιος δημοκρατικός να είναι το ίδιο εθνικιστής με ένα μοναρχικό και ίσως ακόμα περισσότερο; Έχω την εντύπωση ότι παραδείγματα υπάρχουν».
Εμίλ: «Αν λοιπόν», είπα, «ο εθνικισμός είναι ανεξάρτητος τόσο από τα θεσμοθετημένα σχήματα, όσο και από τα ταξικά ζητήματα, τότε πιθανότατα οφείλει να προσανατολιστεί προς τη κατεύθυνση της φυλής. Εσείς πραγματικά πιστεύετε ότι υπάρχουν ακόμη στην Ευρώπη καθαρές φυλές, όπως κάποιοι μελετητές ισχυρίζονται; Ότι στη πραγματικότητα η ενότητα της φυλής εγγυάται περισσότερο σταθερά τις εθνικές δυνάμεις; Και δεν διατρέχετε τον κίνδυνο να δημοσιεύσουν οι απολογητές του Φασισμού, για το καθηγητή ‘Χ’ σαν παράδειγμα, τις ίδιες ανοησίες πάνω στη λατινική φυλή όπως οι Βόρειοι κάνουν πάνω στη «ξανθή ευγενή φυλή», κάτι που θα έχει σαν αποτέλεσμα την επιδείνωση των φιλοπόλεμων διαθέσεων;».
O Mussolini ζωήρεψε, γιατί στο επιχείρημα αυτό αισθάνεται, ότι ίσως, μέσα από τις υπερβολές κάποιων φασιστών, οι θέσεις του έχουν παρανοηθεί. Ήδη από πριν μου είχε εκθέσει την άποψή του, μέσα σε όρια σαφώς διαχωρισμένα.
-«Φυσικά δεν υπάρχουν πλέον καθαρές φυλές, ούτε ακόμα και η εβραϊκή. Αλλά ακριβώς μέσα από επιτυχημένες προσμίξεις συχνά μέσα στο Έθνος αναβλύζει δύναμη και ομορφιά. Ράτσα! πρόκειται για συναίσθημα όχι για μια πραγματικότητα. Το 95% είναι αίσθημα. Δεν μπορώ να πιστέψω ποτέ ότι είναι δυνατό να αποδειχθεί βιολογικά, αν μια φυλή είναι πολύ ή λίγο καθαρή.
Από σύμπτωση, όλοι εκείνοι που διακηρύσσουν την ευγενή καταγωγή της γερμανικής φυλής, δεν είναι Γερμανοί.
Ο Gobineau, Γάλλος, ο Chamberlain Άγγλος. Ο Woltmann Ισραηλίτης, ο Lapouge, πάλι Γάλλος. Ο Chamberlain έφτασε μέχρι του σημείου να αποκαλέσει τη Ρώμη, Πρωτεύουσα του Χάους.
Κανένα τέτοιο δόγμα δεν θα γίνει ποτέ ευρέως αποδεκτό στην Ιταλία. Ο καθηγητής στον οποίον αναφερόσασταν ήταν ένας ποιητής. «Η εθνική υπερηφάνεια δεν έχει ποτέ ανάγκη από φυλετικούς παροξυσμούς».
-«Αυτή είναι η καλύτερη απόδειξη ενάντια στον αντισημιτισμό», είπα εγώ.
-«Δεν υπάρχει αντισημιτισμός στην Ιταλία», είπε ο Mussolini. «Οι Ιταλοί Εβραίοι πάντα συμπεριφέρθηκαν καλά σαν πολίτες και σαν στρατιώτες, πολέμησαν γενναία. Κατέχουν σημαντικές θέσεις στα Πανεπιστήμια, στο στρατό, στις Τράπεζες. Πολλοί είναι Στρατηγοί, Διοικητής της Σαρδηνίας είναι ο Στρατηγός Μodena, ένας άλλος στρατηγός είναι στο πυροβολικό».
-«Και παρόλα αυτά», είπα, «οι Ιταλοί πρόσφυγες στο Παρίσι εργάζονται χρησιμοποιούν εναντίον σας το επιχείρημα ότι έχετε απαγορεύσει την είσοδο Εβραίων στην Ακαδημία».
-«Η κατηγορία αυτή είναι παράλογη», είπε, «Απλά μέχρι σήμερα δεν βρέθηκε κάποιος κατάλληλος για πρόσληψη. Τώρα υποψήφιος είναι ο Della Seta, ένας από τους μεγαλύτερους επιστήμονές μας, ο οποίος ασχολήθηκε με την προϊστορία της Ιταλίας».
-«Αν είναι όντως έτσι, τότε βρίσκεστε στην ίδια θέση με άλλους μεγάλους άνδρες της Ιστορίας. Στη Γερμανία υπάρχει ένας παράλλογος μύθος, ότι ο Βίσμαρκ και ο Γκαίτε ήταν προκατηλιμένοι έναντι των Εβραίων. Χωρίς καμία αιτιολόγηση, οι Γάλλοι μιλούν για μια συγκεκριμένη ανωμαλία ως ‘’le vice allemand’’. Ο όρος μπορεί εύλογα να ταυτιστεί με τον αντισημιτισμό».
-«Πως το εξηγείτε αυτό;», ρώτησε ο Mussolini.
-«Όταν τα πράγματα βαδίζουν άσχημα για τους Γερμανούς πάντα πρέπει να φταίνε οι Εβραίοι, γι’ αυτούς τώρα τα πράγματα πάνε ιδιαίτερα άσχημα».
-«A μάλιστα. Ο αποδιοπομπαίος τράγος!».
Επέστρεψα στο θέμα της φυλής προσθέτοντας.
-«Αν λοιπόν ούτε η ράτσα, ούτε η μορφή του κράτους προσδιορίζουν τον Εθνικισμό, τότε είναι μήπως η κοινή γλώσσα; Η αρχαία Ρώμη, όμως, διέθετε όπως όλες οι Αυτοκρατορίες, περισσότερες από μία γλώσσες και στη πιο πρόσφατη ιστορία ακόμη δεν μπόρεσα σε καμία περίπτωση να αναγνωρίσω σα πηγή αδυναμίας τη πολλαπλότητα των γλωσσών. Για του λόγου του αληθές, η Αυτοκρατορία των Αψβούργων μπορεί να κατέρρευσε, αλλά η Ελβετία ανθεί».
-«Δε νομίζω ότι η ομογλωσσία είναι στοιχείο καθοριστικής», είπε ο Mussolini. «Η Αυστρία δεν καταστράφηκε από το πλήθος των γλωσσών, αλλά από τη βία που κρατούσε ενωμένους κάτω από το ίδιο σκήπτρο τόσους λαούς, που είχαν κατακτηθεί ή κληρονομηθεί, ενώ στην Ελβετία τρία μέρη, με τρεις διαφορετικές γλώσσες, με ελεύθερη θέληση και με τρόπο αυθόρμητο σχηματοποίησαν μια εθνικότητα.
Η Ελβετία κατόρθωσε να κρατήσει την ουδετερότητα της στον Μεγάλο Πόλεμο (1ος Π.Π.) διότι το γαλλόφωνο κομμάτι του λαού έτεινε προς τη μία μεριά και το γερμανόφωνα ισόποσα προς την άλλη, και για το λόγο αυτό διατηρήθηκε η ισορροπία. Θεωρώ την Ελβετία ένα πολύ σπουδαίο κρίκο στην αλυσίδα των Ευρωπαϊκών Κρατών, επειδή ακριβώς αυτή η ανάμειξη των λαών της μπορεί να μειώσει τις τριβές ανάμεσα στα δύο ανταγωνιστικά μεγάλα Έθνη που βρίσκονται στα σύνορά της»
[…]
-«Πιστεύετε ότι είναι σημαντικό οι Ιταλοί που ζουν στην Αμερική να συνεχίσουν να μιλούν τη μητρική τους γλώσσα; Στο Σικάγο συνομίλησα με μια παρέα Ιταλών οι οποίοι μου μιλούσαν στ’ Αγγλικά».
-«Κάνετε ένα λάθος», είπε, «Πιστεύουμε ότι είναι θέμα αρχής να ζητούμε από τους συμπατριώτες μας να είναι πιστοί στο Κράτος στο οποίο ζουν. Αν αποκτήσουν πλήρη υπηκοότητα με την πνευματική έννοια, αλλά και την πρακτική, τότε αποκτούν κάποια αξία. Αν, όμως, κρατήσουν τον εαυτό τους μακριά απ’ τη «θετή» τους γη, παραμένουν σκλάβοι. Απ’ όταν ξεκινήσαμε να υποστηρίζουμε την πολιτική της αφομοίωσης, πολλοί Ιταλοί έχουν αποκτήσει υψηλές θέσεις εκεί πέρα».
-«Επιμένετε, οπότε», ρώτησα, «ότι αναφορικά με τη γλώσσα και την φυλή επίσης, δεν υπάρχει μια αναπόφευκτη μοίρα που να προκαλεί την αμοιβαία εχθρότητα μεταξύ των διαφορετικών εθνών».
-«Μοίρα!», φώναξε ειρωνικά. «Οι αρχηγοί κρατών μιλούν για τη μοίρα μόνο όταν έχουν κάνει κάποιο σοβαρό σφάλμα».
Πηγές:
Click to access talkswithmussoli006557mbp.pdf
Click to access 1932-06-22_146.pdf
https://storiacontroversa.blogspot.co.uk/2013/05/emil-ludwig.html
Επιμέλεια: Αλέξανδρος Τζούλιος.
πηγή: https://resisttoexistcom.wordpress.com/2020/04/19/mussolini-h-ratsa-einai-synaisthhma-oxi-pragmatikothta/
– Οι Νόμοι της Νιρεμβέργης, αποφασίστηκαν στις 15 Σεπτεμβρίου 1935 στο 7ο Συνέδριο (Συνέδριο της Ελευθερίας) του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος των Γερμανών Εργατών (NSDAP) στη Νιρεμβέργη. Με τους νόμους αυτούς οι εθνικοσοσιαλιστές έκτισαν την νομική βάση για τον αντισημιτισμό τους. Οι Νόμοι της Νιρεμβέργης περιείχαν τα εξής:
Η “συντήρηση της καθαρότητος του γερμανικού αίματος” αποτελεί βασικό τμήμα της εθνικοσοσιαλιστικής ιδεολογίας. Ο νόμος απαγορεύει γάμους μεταξύ Εβραίων και μη Εβραίων.
Aπαγορεύονται οι σεξουαλικές σχέσεις μεταξύ Εβραίων και μη Εβραίων, οι οποίες από εδώ και εμπρός τιμωρούνται με φυλακή. Τιμωρείται όμως μόνον ο άνδρας, επειδή η γυναίκα, κατά τη γνώμη του Χίτλερ, σεξουαλικά εξαρτάται από τον άνδρα.
Δεν επιτρέπεται σε Εβραίο να προσλαμβάνει γυναίκα γερμανικού ή συγγενούς αίματος κάτω των 45 ετών ως οικιακή βοηθό, επειδή βάσει της ναζιστικής ιδεολογίας εννοείται ότι “ο Εβραίος διαφορετικά θα την βιάσει”.
Αποφασίζεται νέα σημαία της Γερμανίας. Τα χρώματα της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης (μαύρο, κόκκινο και χρυσό, που είναι και τα σημερινά χρώματα) αντικαθίστανται με τα παλιά χρώματα της αυτοκρατορίας (μαύρο, λευκό, κόκκινο). Συγχρόνως κηρύσσεται η σημαία με την σβάστικα νέα εθνική σημαία.
Απαγορεύεται Εβραίος να σηκώσει την νέα γερμανική σημαία. Αντίθετα τους επιτρέπεται να χρησιμοποιούν τα δικά τους σύμβολα.
Μόνο άτομα με γερμανικό ή συγγενές αίμα έχουν το δικαίωμα να κατέχουν τη γερμανική υπηκοότητα.
Ο νόμος ορίζει ποιος υπολογίζεται Εβραίος, ποιος είναι μισός Εβραίος και ποιος κατά το ένα τέταρτο.
Στο εξής τα δικαιώματα των Εβραίων θα περιορίζονται μέχρι την πτώση του Τρίτου Ράιχ συνεχώς. Οι περιορισμοί θα αφορούν την κοινωνική αλλά και την προσωπική τους ζωή.
(από: timesnews.gr)
Σε αντίθεση με τα όσα διαβάσαμε στο φασιστικό και σοσιαλιστικό καθεστώς του Μουσολίνι, στο ναζιστικό παρατηρούμε ότι διαφυλάσσεται η Αρία παράδοση και η φυλή του, επειδή το καθεστώς αυτό είχε φυλετική συνείδηση την οποία δεν είχε το φασιστικό! Συνεπώς, καταρρίπτεται πανηγυρικά ο προπαγανδιστικός ισχυρισμός που λέει ότι παρά μόνο ένα φασιστικό ή εθνικιστικό καθεστώς με σοσιαλιστικό οικονομικό μοντέλο μπορεί να εξασφαλίσει αυτή τη φυλετική και παραδοσιακή διαφύλαξη ενός λαού, αφού όπως διαπιστώνουμε συνδυαστικά και με τη φυλετική συνείδηση του αμερικανικού καθεστώτος μέχρι το 1960 (για να τη χάσει έπειτα γινόμενο παγκοσμιοποιητικό με την εισαγωγή της πρώτης νέγρας μαθήτριας σε σχολείο λευκών παιδιών όπως θα δούμε σε δημοσίευμα που θα κλείσει το παρόν άρθρο μας) που αντιθέτως ήταν φιλελεύθερο και καπιταλιστικό, η διαφύλαξη αυτή εξαρτάται παρά μόνο από τη φυλετική συνείδηση του καθεστώτος που την καλλιεργεί και στον λαό του ανεξάρτητα από το πολίτευμα και το σύστημα οικονομικής διακυβέρνησης που έχει! Ας θυμηθούμε συμπληρωματικά επ’ αυτού, τόσο την λευκή φυλετική οργάνωση Κου Κλουξ Κλαν που διοικούσε με παρόμοιο τρόπο τον αμερικανικό νότο και παρομοίως τους λευκούς αποικιοκράτες στην Αφρική με τα φυλετικά καθεστώτα του Απαρτχάιντ τους (σαν της Ροδεσίας πριν καταντήσει Ζιμπάμπουε έπειτα από την αποχώρηση των λευκών από εκεί πέρα), όσο και τη Δημοκρατική Αθήνα της αρχαιότητας που συν τις άλλοις λειτουργούσε την κοινωνία της και τοπικιστικά πέρα από φυλετικά παρά μόνο για έλληνες:
Σε όλα ανεξαιρέτως τα αρχαία ελληνικά πολιτεύματα, είτε ονομάζονται «δημοκρατικά», είτε «μοναρχικά», είτε «αριστοκρατικά», κυρίαρχος είναι ο Δήμος. Ο «δήμος» στην Αρχαία Ελλάδα δεν είχε καμμία σχέση με τον σύγχρονο ισοπεδωτικό ορισμό της «κοινωνίας των πολιτών», «ανεξαρτήτως φυλής, εθνικότητας, θρησκείας» κ.ο.κ. Απεναντίας είχε περιεχόμενο σαφέστατα Εθνικό και Φυλετικό. Ο Δήμος είναι οργανική κοινότης σε βιολογική βάση (κοινή καταγωγή). Σ’ αυτόν ανήκουν τα δικαιώματα, τα οποία δεν είναι αναφαίρετα, αλλά ανακλητά.
Παρά την προπαγάνδα των σημερινών ημιμαθών πολιτικάντηδων περί των «της ημετέρας παιδείας μετεχόντων», η φυλετική καταγωγή ήταν βασικό στοιχείο για την ιδιότητα του πολίτου. Δεν θα επεκταθούμε στην άκρως «ρατσιστική» πολιτική της ολοκληρωτικής Σπάρτης, εδώ απλώς θα αναφέρουμε την σπουδαιότητα του «ομαίμου» για την αθηναϊκή δημοκρατία.
Είναι γνωστό λ.χ., ότι στην δημοκρατική Αθήνα των δεκαετιών προ του Πελ/κού πολέμου, για να λάβει κάποιος την ιδιότητα του πολίτου, έπρεπε να έχει και τους δύο γονείς του Αθηναίους ελευθέρους.
Συνεπώς, η ιδιότης και η λειτουργία του πολίτου απορρέουν απ’ την γέννησή του και όχι φυσικά από την πολιτογράφησή του (ή την παροχή σ’ αυτόν… πράσινης κάρτας!). Ο πολίτης γεννιέται –δεν γίνεται. Για παράδειγμα, ο Λυσίας, παρά την προσφορά της οικογένειάς του στην πόλη των Αθηνών, τις σχέσεις της με τον Περικλή και την δική του φήμη, δεν έγινε ποτέ πολίτης.
Μόνον η γέννηση εντός της Κοινότητος ομαίμων δημιουργεί «πολίτη» και μόνον αυτή επικυρώνει τα πολιτικά δικαιώματα κάποιου. Μέχρι κι ο πανίσχυρος Περικλής δεν κατόρθωσε να νυμφευθεί την Ασπασία, λόγω της μη-αθηναϊκής καταγωγής της (ήταν Μιλησία). Αναγκάσθηκε μάλιστα, με την μεταρρύθμιση του 431 π.Χ., να καταστήσει ακόμη σκληρότερο τον σχετικό νόμο, σύμφωνα με τον οποίο, για να θεωρηθεί κάποιος πολίτης, έπρεπε να έχει και τους δύο γονείς του Αθηναίους («εξ αμφοίν αστοίν γονέοιν»).
Συμπεραίνουμε ότι, ενώ η σύγχρονη κοινότης είναι απλώς νομική («πίστη στο… Σύνταγμα») και ο κάθε αλλόφυλος μπορεί να εισχωρήσει σ’ αυτήν, υπογράφοντας απλώς κάποιες… αιτήσεις, η κοινότης στην Πολιτεία των Ελλήνων ήταν φυσική, θεμελιωμένη στο στοιχείο του «ομαίμου» -απαραίτητο στοιχείο για την σφυρηλάτηση συνοχής και ομοψυχίας μεταξύ των μελών μιας κοινωνίας.
(από: http://delfeios.blogspot.com/2014/04/blog-post.html)
Παρατηρούμε λοιπόν και σε αυτή τη δημοκρατική περίπτωση, ότι πάλι η φυλετική συνείδηση παίζει το ρόλο της παραδοσιακής και φυλετικής διαφύλαξης του λαού και όχι το πολίτευμα! Και πως, κλείνοντας, παύει να ισχύει ετούτη η διαφύλαξη αν υιοθετηθούν οι αντιρατσιστικές απόψεις μιας σημερινής δημοκρατίας των παγκοσμιοποιητών ή εκείνες του Μουσολίνι που διαβάσαμε; Την απάντηση θα την πάρουμε συνοπτικά από την παρακάτω δήλωση ενός αμερικανού γερουσιαστή εκείνης της προ του 1960 εποχής:
«Εάν τα κτίρια, οι αυτοκινητόδρομοι και οι σιδηρόδρομοι μας έμελλε να καταστραφούν, θα μπορούσαμε εύκολα να τους ανοικοδομήσουμε. Εάν οι πόλεις μας έμελλε να καταστραφούν, από τα ίδια τους τα ερείπια θα ανοικοδομούσαμε νέες ακόμα μεγαλύτερες. Ακόμα και αν οι ένοπλες δυνάμεις μας έμελλε να συνθλιβούν, θα μπορούσαμε να γεννήσουμε γιούς για να πάρουν πίσω την χαμένη μας δόξα. Εάν, όμως, το Αίμα της Λευκής μας Φυλής νοθευτεί με το Αίμα της Αφρικής, τότε το σημερινό μεγαλείο των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής θα καταστραφεί για πάντα και κάθε ελπίδα για τον πολιτισμό θα είναι τόσο αδύνατη, όσο αδύνατη θα είναι και η αποκατάσταση του αίματος του Λευκού ανθρώπου»
- Γερουσιαστής Theodore G. Bilbo, του Μισισιπή, 1947
Αν με άλλα λόγια σαν εκείνα του Μουσολίνι που διαβάσαμε ή των σημερινών παγκοσμιοποιητών, πούμε ότι δεν μας ενδιαφέρει η φυλετική καταγωγή κάποιου που θα γίνει ‘’έλληνας’’ ή οποιαδήποτε άλλη εθνικότητα στα χαρτιά, τότε κινδυνεύει να αφανιστεί η φυλετική ταυτότητα και η παράδοση ενός τέτοιου αντιρατσιστικού λαού από αλλόφυλους που θα αναπτύξουν τα δικά τους ήθη, έθιμα και παραδόσεις σε ευρωπαϊκό έδαφος στην περίπτωσή μας από την Αφρική και την Ασία που θα μας έρθουν, αφήνοντας απογόνους που θα τα διαιωνίζουν ή θα αφανίζουν αν μπασταρδευτεί και η δική τους φυλετική ταυτότητα που τα παρήγαγε μέχρι τότε, αν δούμε για παράδειγμα τα άμορφα (ή ‘’γκρίζα’’ σαν την μπασταρδεμένη τους φυλετική καταγωγή) πολιτιστικά κτίσματα που παρατέθηκαν φωτογραφικά πιο πάνω σε αντιδιαστολή με τα παραδοσιακά που παράγει μια φυλή η οποία διαφέρει από την άλλη όπως και πολιτισμικά παρομοίως! Και ας μην απορεί μετά κάθε τέτοιος μαυριδερός για παράδειγμα που πήγε κάποτε σαν ‘’έλληνας’’ (επειδή του δόθηκε ένα ελληνικό όνομα ή ταυτότητα) στην Αμερική γιατί έπεσε θύμα ρατσιστικής συμπεριφοράς από λευκούς εκεί πέρα (όπως θα δούμε από σχετικό δημοσίευμα που ακολουθεί) που είχαν τελείως διαφορετική εικόνα για τον πραγματικό Έλληνα φυλετικώς και παραδοσιακώς (π.χ. βάσει αγαλμάτων που έβλεπαν). Για να αποδειχτεί με άλλα λόγια ότι τα γονίδια της φυλής κάποιου είναι αυτά που καθορίζουν την εθνικότητά του και όχι μια αστυνομική ταυτότητα ή το κράτος (σαν να λέγαμε ότι ένα ποντίκι είναι άλογο επειδή γεννήθηκε σε στάβλο ή ότι κιτρινίσαμε σαν κινέζοι αποκτώντας σκιστά μάτια επειδή μας δόθηκε κινεζικό όνομα ή ταυτότητα), λες και διαφέρει φυλετικά ένας ολλανδός από έναν σουηδό λόγου χάρη επειδή ανήκουν σε διαφορετικά κράτη (ενώ και οι δυο είναι Βίκινγκ για να το πούμε λαϊκά ή νορδικοί μιλώντας με όρους φυλετικής ανθρωπολογίας). Διαφορετικά, αν δεν είναι έτσι τα πράγματα και μπορεί παρόλο αυτά να αναπτυχθεί ο ίδιος πολιτισμός ενός λαού ανεξαρτήτου φυλής του, τότε για παράδειγμα δεν θα καταντούσε Ζιμπάμπουε η άλλοτε Ροδεσία των λευκών αποικιοκρατών στην Αφρική μετά την αποχώρησή τους, αλλά θα παρήγαγαν ίδιο ευρωπαϊκό πολιτισμό και οι νέγροι εκεί πέρα αφού τον μάθανε (φτιάχνοντας σιδηροδρόμους, νοσοκομεία, γοτθικούς ναούς, μουσική Μότσαρτ κ.λ.π.), όπως παρομοίως ελληνικό και κάθε ανατολίτης που τον έμαθε από την επίσκεψη του Μεγάλου Αλεξάνδρου (φτιάχνοντας και εκείνος ελληνικά θέατρα, Παρθενώνα κ.λ.π.).
«Αμιγώς αμερικανικό. Όχι ποντίκια. Όχι Έλληνες»
“Ήμασταν στοιβαγμένοι στο σπιρτόκουτο. Έτσι λέγαμε το σπίτι γιατί ήτανε μικρό.
Τριάντα ψυχές, ο ένας πάνω στον άλλο…. Όποιος είχε λεφτά αγόραζε ψωμί και έτρωγε, οι υπόλοιποι σχολιάζαμε τις μπουκιές του. Ο ντόπιος μπακάλης μας κοίταζε αφ υψηλού. Ακόμη και τα ρέστα τα έδινε από απόσταση. Δεν ήθελε επαφές και αγγίγματα. Φυσικά θα προτιμούσε να του αδειάσουμε τον τόπο, θα έχανε όμως χρήματα και αυτό μέτραγε περισσότερο.
– Απολίτιστοι, μαυριδεροί και αντίχριστοι, μας τραγουδούσε μια γιαγιά κάθε βράδυ προτού την βάλει η κόρη της μέσα. Ήταν η μόνη που μας μιλούσε. Οι άλλοι μας έλεγαν καλημέρα μόνο όταν ήταν να εισπράξουν ενοίκιο. Έβαζαν τα λεφτά μέσα σε σακούλες και φτύνοντας έφευγαν.
– Πως κατάντησε η γειτονιά; σχολίαζε με πίκρα ο μπακάλης. Όλοι ζούσαμε στο φόβο και στην έκπληξη.
– Ξένοι και ανεπιθύμητοι, έλεγε ο ένας στον άλλο. Στον ύπνο μας βλέπαμε συχνά ότι μας έπιανε το ιμιγρέσιο και μας έστελνε πίσω.
– Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα, μου ψιθύριζε ο διπλανός μου και κανονίζαμε πλευρό για τον ύπνο. Είχαμε αρχίσει να πιστεύουμε όσα ακούγονταν. Κατακάθια, κλέφτες, εγκληματίες, παράσιτα. Κυκλοφορούσαμε κουρελήδες και βρωμιάρηδες. Κάναμε ότι μας ζητούσαν για ελάχιστα χρήματα. Νόμιμα και παράνομα. Καθαρίζαμε βόθρους, σκάβαμε δρόμους, πουλούσαμε πράγματα, προστατεύαμε κορμιά, πολλοί επαιτούσαν και άλλοι γύριζαν μισόγυμνοι στο κρύο και απελπισμένοι. Σχεδόν μισότρελοι καταριόταν τους πράκτορες που μας υποσχέθηκαν τη Γη της Επαγγελίας και έψαχναν τον κρυμμένο θησαυρό ανάμεσα στα πεταμένα στις προκυμαίες.
– Είστε ακατάλληλοι για πολίτες στη χώρα μας, να γυρίσετε πίσω, μου τόνισε ο κύριος έξω από το μέγαρο. Του γέλασα και κείνος απόρησε. Έσκυψα πήρα το γλυκό που πέταξε και το απόλαυσα μελετώντας την αρχιτεκτονική του κτηρίου. Μου θύμισε την πατρίδα μου. Αυτός άρχισε να φωνάζει. Ο σεκουριτάς με πλησίασε μα σιχαινόταν να με δείρει. Τη γλύτωσα. Γύρισα πίσω στο στάβλο που μέναμε. Απέξω κόσμος σαν διαδήλωση.
– Τι έγινε; ρώτησα έναν συγκάτοικο.- Μπήκε η αστυνομία. Μας έβγαλε έξω και απολύμανε τον χώρο. Δεν μπαίνει κανείς. Στο δρόμο πια…, και έφυγε προς άγνωστη κατεύθυνση.
Είχα στην τσέπη ελάχιστα χρήματα. Τα φύλαγα για μια τέτοια ώρα. Πήγα στο σταθμό και ανέβηκα στο πρώτο μπάσι για επαρχία. Δεν ξέρω πια. Μετά από ώρες έφτασα σε μια όμορφη πόλη. Εκεί αντάμωσα ένα αράπη. Με λυπήθηκε. Με πήρε στο σπίτι του και κοιμήθηκα στην αποθήκη. Έμεινα καιρό κοντά του. Με φρόντισε έγινα πάλι άνθρωπος και κάποτε έβγαλα και πράσινη κάρτα.
Χριστούγεννα και είπα να βγούμε. Γυναίκα παιδιά και πάνω στο κάρο. Στο κέντρο σταμάτησα. Πεινούσαμε όλοι.
– Εδώ, τους είπα και μπήκαμε στο στολισμένο μαγαζί. Κάτσαμε και περιμέναμε. Μα περιμέναμε ώρα και ύστερα από κάποιες διευκρινίσεις βρεθήκαμε πάλι στο δρόμο. Κοίταξα πίσω στο τζάμι. Διακριτικά μια επιγραφή τόνιζε:
«Αμιγώς αμερικανικό. Όχι ποντίκια. Όχι Έλληνες»*”
* (Dan Georgakas, Greek Αmerica at work, Labor Resource Center, Ν. Υόρκη 1992)
πρώτη δημοσίευση www.parathemata.com/2011/03/blog-post_02.html (Παραθέματα Λόγου)
πηγή: https://www.e-prologos.gr/%CE%B1%CE%BC%CE%B9%CE%B3%CF%8E%CF%82-%CE%B1%CE%BC%CE%B5%CF%81%CE%B9%CE%BA%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CF%8C-%CF%8C%CF%87%CE%B9-%CF%80%CE%BF%CE%BD%CF%84%CE%AF%CE%BA%CE%B9%CE%B1-%CF%8C%CF%87%CE%B9/
Με φέρετρο είχαν «υποδεχτεί» την πρώτη μαύρη μαθήτρια σε σχολείο λευκών στις ΗΠΑ
Είναι 16 Νοεμβρίου του 1960, έξω από το δημοτικό σχολείο William Frantz, στη Νέα Ορλεάνη.
Γονείς έχουν συγκεντρωθεί στο προαύλιο και διαμαρτύρονται εξαγριωμένοι. Πετούν ντομάτες, φωνάζουν, εξαπολύουν κατάρες, γράφουν συνθήματα στους τοίχους κι έχουν στήσει στην είσοδο του κτιρίου ένα μικρό παιδικό φέρετρο. Μέσα σε αυτό έχουν τοποθετήσει μια μαύρη κούκλα. Την ίδια στιγμή μια 6χρονη, «κουκλίτσα», η Ρούμπι Μπρίτζις γίνεται το πρώτο μαύρο παιδί που περνά την πύλη ενός σχολείου λευκών στις ΗΠΑ κι ένα σύμβολο στον αγώνα κατά του ρατσισμού μέχρι και σήμερα, 56 χρόνια μετά.
Την άνοιξη του 1960 η αμερικανική κυβέρνηση αποφασίζει να κάνει το πρώτο βήμα για να μπουν τα μαύρα παιδιά στα λευκά σχολεία, και θεσπίζει μία διαδικασία εθνικών εξετάσεων για να αποφασίσει ποια θα είναι τα πρώτα παιδιά που θα ενταχθούν στο «πείραμα».
Ο πατέρας της Ρούμπι, είναι πολύ διστακτικός στο να θέσει την κόρη του σε μία διαδικασία, που όπως σωστά προβλέπει θα την βάλει σε μεγάλες περιπέτειες. Η μητέρας της όμως επιμένει. Και ο λόγος; Όχι μόνο θέλει μια καλύτερη ευκαιρία στη μόρφωση για το παιδί της αλλά το αντιλαμβάνεται και ως μια πράξη αγώνα για τα δικαιώματα των Αφροαμερικανών.
Το κοριτσάκι φτάνει στο σχολείο υπό τη συνοδεία αστυνομικών. Όταν βλέπει τον συγκεντρωμένο κόσμο στην αυλή, θεωρεί ότι συμμετέχουν σε κάποια γιορτή. Σύντομα όμως θα καταλάβει ότι μόνο εορταστικά δεν την υποδέχονται.
Αγέρωχη θα μπει στο σχολείο και θα διεκδικήσει το αυτονόητο για όλα τα παιδιά. Η πρώτη μέρα είναι δραματική. Το κοριτσάκι περνάει όλη την ημέρα μαζί με τους αστυνομικούς στο γραφείο της διεύθυνσης, κι εκείνοι για να την προστατέψουν δεν τολμούν μέσα στο χάος που επικρατεί να την μεταφέρουν στην τάξη. Ούτως ή άλλως μάθημα δεν γίνεται, καθώς οι γονείς δεν έχουν αφήσει τα παιδιά τους να πάνε στο σχολείο, μη δεχόμενοι ότι θα έχουν μια μαύρη συμμαθήτρια.
Τη δεύτερη μέρα μια λευκή μαθήτρια σπάει τον αποκλεισμό των ρατσιστών, όταν ο ιερέας πατέρας της περνάει από το οργισμένο πλήθος και μπαίνει στο σχολείο λέγοντας τους ότι υπερασπίζεται το δικαίωμα του να πάει το παιδί του στο σχολείο. Θα περάσουν ακόμη αρκετές μέρες μέχρι να αρχίσουν κι άλλοι γονείς να επιτρέπουν στα παιδιά τους να ξαναπάνε σχολείο και μέχρι να αρχίσουν να «ξεφουσκώνουν» οι αντιδράσεις.
Κάποιοι όμως είναι ανυποχώρητοι. Μπαίνουν στο σχολείο και προσπαθούν να βγάλουν το μικρό παιδί έξω με το ζόρι. Κάθε πρωί η μητέρα ενός άλλου παιδιού βρίσκεται στο προαύλιο του σχολείο και μόλις την βλέπει, την απειλεί ότι θα την δηλητηριάσει. Η αστυνομία, που έχει αναλάβει την προστασία της, έχει ζητήσει από τους γονείς της να της βάζουν φαγητό από το σπίτι και να μην της επιτρέπουν να τρώει οτιδήποτε από το κυλικείο ή ότι τυχόν της προσφέρουν συμμαθητές της.
Δεν είναι όμως μόνο οι γονείς. Ούτε οι δάσκαλοι δέχονται να διδάξουν το μικρό μαύρο κορίτσι. Είναι μόνο μια γενναία δασκάλα, η Μπάρμπαρα Χένρι, η οποία για έναν ολόκληρο χρόνο είναι η μόνη που κάνει μάθημα στη Ρουμπί, ουσιαστικά στην απομόνωση.
Το κορίτσι έχει βρεθεί ξαφνικά σε μία δίνη ρατσισμού, με μόνο της «αμάρτημα» το γεγονός ότι πήγε σε ένα σχολείο που τα παιδιά έχουν διαφορετικό χρώμα από εκείνη. Τα καταλαβαίνει όλα αλλά δεν πτοείται. Η εικόνα με το φέρετρο που είδε την πρώτη μέρα στο σχολείο, δεν φεύγει ποτέ από το μυαλό της όμως . Η Ρούμπι έχει δηλώσει πως επί πολλούς μήνες έβλεπε εφιάλτες με το φέρετρο κι εκείνη μέσα. Για να αντιμετωπίσει τον τρόμο της απλά προσεύχεται κάθε πρωί πριν ξεκινήσει για άλλη μια δηλητηριώδη μέρα στο σχολείο.
Σχολιάζοντας μετά από χρόνια τη στάση της Ρούμπι, ο αστυνομικός που την συνόδευε στο σχολείο, ο Τσαρλς Μπαρκς, θα πει ότι η μικρή δεν έδειξε να φοβάται, ούτε ταράχτηκε από τις αντιδράσεις. «Ακολουθούσε σαν στρατιωτάκι. Ήμασταν όλοι πολύ περήφανοι!», θα σημειώσει.
Η Ρουμπί τελείωσε τελικά το σχολείο, μεγάλωσε, δούλεψε σε πρακτορείο ταξιδίων, προτού παραιτηθεί για να μεγαλώσει τα παιδιά της. Η οικογένεια της που είχε το θάρρος να την στείλει στο σχολείο των λευκών δεν έμεινε φυσικά ατιμώρητη καθώς ο πατέρας της απολύθηκε και οι παππούδες της έχασαν τη γη τους.
Πλέον, έχει μιλήσει πολλές φορές για την εμπειρία της και τον ρατσισμό που επικρατεί στις ΗΠΑ. Το 2011, συνάντησε μάλιστα τον πρόεδρο των ΗΠΑ Μπαράκ Ομπάμα. Οι δυο τους στάθηκαν μπροστά στον πίνακα που ζωγράφισε ο Νόρμαν Ρόκγουελ προς τιμήν της και ο πρόεδρος των ΗΠΑ της είπε: «Αν δεν ήσουν εσύ, δεν θα ήμουν εδώ και δεν θα βλέπαμε μαζί αυτόν τον πίνακα».
πηγή: https://tvxs.gr/istoria/taksidia-sto-xrono/me-feretro-eixan-ypodextei-stin-proti-mayri-mathitria-se-sxoleio-leykon-stis/
