400€ ενοίκιο
100€ ρεύμα (500)
100€ θέρμανση (600)
200€ βενζίνη (800)
50€ τηλέφωνα/ίντερνετ (850)
50€ ασφάλεια/service αυτοκινήτου (900)
3 γεύματα των 5€ = 450€ (1350)
100€ σουπερμάρκετ (1450)
Έφτασες περίπου τα 1500€/μήνα απλά για να επιβιώνεις και να πηγαίνεις στην δουλειά.
Και δεν έχεις ντυθεί, δεν έχεις πιεί έναν καφέ στο χέρι, δεν έχεις πάει ένα κινηματογράφο ή για ένα ποτό, δεν έχεις αγοράσει ένα βιβλίο, δεν έχεις πάρει ένα δώρο στην σύντροφό/μάνα/φίλο/ ανιψιά/ανιψιό/ βαφτιστήρι, δεν έχεις πάει γιατρό, δεν έχεις πάει στο φαρμακείο, δεν έχεις πάει διακοπές ούτε μια μέρα...
Δεν σου έβαλα να έχεις παιδιά ή κατοικίδια γιατί θα πεινάσουν μαζί σου...
Δεν σου έβαλα ένα σπίτι που να βγάζει προβλήματα, δεν σου έβαλα να μαθαίνεις μια ξένη γλώσσα ή να κάνεις μια δραστηριότητα... Τίποτα. Απλά "ζεις για να δουλεύεις".
Kαι χτυπάς παλαμάκια για τον μπροστάρη του κωλόσογου που βγήκε στην ΔΕΘ να σου τάξει αφθονία για ακόμα μια φορά.
Λυπάσαι και χειροκροτάς όσους δεν σε αφήνουν να ζήσεις, όσους δεν ένιωσαν τις δικές σου αγωνίες...
Είναι μεγάλη παρακμή να λατρεύεις τον δήμιο σου... Είναι μεγάλη ύβρiς να λατρεύεις τον δήμιο σου.
Με αφορμή το παραπάνω κείμενο που αντλήθηκε προσφάτως από μέσο κοινωνικής δικτύωσης συνοδευόμενο από την πρώτη φωτογραφία, κρίθηκε απαραίτητο να γνωστοποιηθεί ΛΕΠΤΟΜΕΡΩΣ ο λόγος για τον οποίο όλο και περισσότεροι άνθρωποι δυστυχούν σήμερα αντί να ευημερούν μέσα σε ένα περιβάλλον με όλο και καλύτερο βιοτικό επίπεδο μιας Δυτικής χώρας σαν της δικής μας. Προσθέτοντας τώρα και τη δεύτερη φωτογραφία κάτω από το εν λόγω κειμενάκι, παίρνουμε μια πρώτη απάντηση ανεξάρτητα από το πρόσωπο που βρίσκεται στη θέση του σωτήρα και ανεξαρτήτου πολιτεύματος που έχουμε αν παραμένει το ίδιο μοντέλο διακυβέρνησης, δηλαδή, να υπάρχει πάντα κάποιος ‘’σωτήρας’’ που να καθορίζει τις ζωές μας αντί εμείς οι ίδιοι τις δικές μας! Στη συγκεκριμένη περίπτωση του προαναφερόμενου κειμένου, παρατηρούμε ότι πάντα μια κυβέρνηση είναι αυτή που ευθύνεται για το γεγονός που δεν τα βγάζουν πέρα οικονομικά οι περισσότεροι άνθρωποι, πλην των βολεμένων της και των υπόλοιπων ραγιάδων ή δούλων που ανέχονται την κατάσταση αυτή συμμετέχοντας στους κανόνες του παιχνιδιού της. Παρατηρείστε επ’ αυτού ότι ΠΑΝΤΑ γραφειοκράτες είναι αυτοί, είτε μιας ντόπιας κυβέρνησης είτε μιας πιο οικουμενικής σαν της ευρωπαϊκής ένωσης, που καθορίζουν τον οικονομικό τρόπο λειτουργίας μιας κοινωνίας και όχι οι πολίτες της ελεύθερα από μόνοι τους, όπως ο κατώτατος μισθός που αποφασίζεται να δοθεί αδιαφορώντας για το κόστος ζωής του καθενός που διαφέρει από άτομο σε άτομο και έτσι σε άλλους φτάνει για να τα βγάλουν πέρα οικονομικά από άποψη διαβίωσης, ενώ σε άλλους όχι (π.χ. με 500 ευρώ το μήνα μισθό μπορεί να ζήσει άνετα κάποιος που μένει στο σπίτι των γονιών του που το συντηρούν εκείνοι και καθόλου κάποιος που μένει μόνος νοικιάζοντας σπίτι). Θυμηθείτε για παράδειγμα ότι κάποτε ήταν απόφαση της περιβόητης Τρόικας με τα μνημόνια να διαμορφωθεί ο κατώτατος μισθός στα 500 ευρώ, δηλαδή από κάποιους γραφειοκράτες και όχι από εργοδότες που εκείνη την εποχή έδιναν περισσότερα χρήματα!
Σε αυτό το σημείο τώρα, έκπληκτος ένας άδολος αναγνώστης μας που έχει μάθει και αυτός (σαν να είναι κομμουνιστής) να έχει έναν ‘’πατερούλη’’ πάνω από το κεφάλι του που να του λέει τι να κάνει, ίσως αναρωτηθεί για το τι θα συνέβαινε όμως άμα αφήνονταν ασύδοτοι οι εργοδότες να προσφέρουν ό,τι μισθό θα ήθελε ο καθένας. Δεν θα ήτανε χειρότερα τα πράγματα, χωρίς κρατική παρέμβαση για καθορισμό του μισθού, άμα δίνανε 100 ευρώ το μήνα κατώτατο μισθό για παράδειγμα ώστε να μειώσουν το εργατικό τους κόστος και να κερδίζουν οι ίδιοι περισσότερα χρήματα αντί ο λαός; Την απάντηση θα την πάρει τεκμηριωμένα στο κλείσιμο του παρόντος άρθρου από έναν ‘’φιλελέρα’’ (δηλ. φιλελευθεριακά), αρκεί να του υπενθυμίσουμε πρώτα ότι ο ίδιος του είναι αυτός που ευθύνεται για το ποιον εργοδότη θα επιλέξει να εργαστεί ή όχι σε περίπτωση που πάλι ο ίδιος ελεύθερα επιλέξει να γίνει υπάλληλος κάποιου άλλου αντί να κάνει δική του δουλειά (π.χ. μόνος κάποιος μαζοχιστής ή θεοπάλαβος θα επέλεγε να κάνει μια δουλειά με 100 ευρώ μισθό τον μήνα όταν τα έξοδα διαβίωσής του είναι στα 1000 ευρώ τον ίδιο μήνα!). Κρατείστε λοιπόν για αρχή ότι, προς το παρόν, συνεχίζεται να παρέχεται η ελευθερία της εργασιακής επιλογής κάποιου σε περίπτωση που πάλι ελεύθερα επιλέξει για το αν θα θελήσει να εργαστεί ή όχι, διότι στην αντίθετη περίπτωση ενός σοσιαλιστικού ή αριστερίστικου καθεστώτος, η επιλογή αυτή βρίσκεται στα χέρια παρά μόνο της κυβέρνησης που εκείνη και μόνο θα επιλέξει που θα εργαστεί και σε τι κάποιος και πόσα χρήματα θα πάρει, αδιαφορώντας για το ποια δουλειά θέλει να κάνει, αν μπορεί να κάνει αυτή που θα του ανατεθεί και αν θέλει να πάρει περισσότερα χρήματα. Σε ένα στρατόπεδο ή μια φυλακή για παράδειγμα, ο διοικητής είναι αυτός που τα καθορίζει όλα αυτά παρομοίως. Όλοι έχουν ένα πιάτο φαγητό, μια στέγη πάνω από το κεφάλι τους και μια εργασία να κάνουν, αλλά το κελί παραμένει κελί, για να απαντήσουμε έτσι σε όσους μας πουν ότι θα έχουν εξασφαλισμένες όλες τις προαναφερόμενες παροχές αν τις καθορίζει σοσιαλιστικά ή κομμουνιστικά το κράτος αντί μια ελεύθερη κοινωνία.
Αυτή η κρατικίστικη κατηγορία των ανθρώπων τώρα, μαζί με τους ραγιάδες ή δούλους που αποδέχονται την κρατική παρέμβαση συμμετέχοντας στους κανόνες της ζωής που διαμορφώνει (σαν εκείνους που διαβάσαμε στην αρχή του παρόντος άρθρου από εκείνο το κειμενάκι), θα λέγαμε ότι αποτελούν και το περιβόητο ΣΥΣΤΗΜΑ και όχι οι σχεδιαστές του κυβερνώντες σαν αυτούς τους παγκόσμιου οικονομικού φόρουμ του νεοταξισμού που θα διαβάσουμε παρακάτω, γιατί καθίσταται αυτονόητο (π.χ. για τον ίδιο λόγο που η κατασκευή ενός πλοίου παραμένει στα χαρτιά σχεδιαστικά αν δεν υπάρξουν εργατικά χέρια για να το κατασκευάσουν) πως αν η πλειοψηφία του κόσμου θα διαφωνεί με τον τρόπο ζωής που της επιβάλλεται, κανένα μέτρο καταστολής δεν μπορεί να υποχρεώσει δια της βίας εκατομμύρια κόσμο να κάνει κάτι που δεν θα θέλει. Για παράδειγμα, δεν μπορεί η αστυνομία ή ο στρατός να πάρει σηκωτό κάποιον και να τον βάλει να δουλέψει με το ζόρι αν ο ίδιος δεν το θέλει αυτό, γιατί δεν πρόκειται να δουλέψει και θα κάθεται απλά να τρώει ξύλο επειδή δεν θα δουλεύει! Αν όμως αυτά τα αντιφρονούντα άτομα είναι κάποια εκατοντάδες μόνο μέσα στα εκατομμύρια, πάντα θα μπορούν να βρεθούν εναλλακτικά εργατικά χέρια που θα είναι πρόθυμα να εργαστούν σε συνθήκες που δεν ήθελαν τα υπόλοιπα. Για να αποφευχθεί λοιπόν αυτός ο κίνδυνος σε παγκόσμια μάλιστα κλίμακα εφόσον θα μιλάμε για παγκόσμια διακυβέρνηση, απαιτείται πρώτα να εκπαιδευτεί όπως είπαμε η πλειοψηφία του κόσμου στο να μάθει να έχει κάποιον σωτήρα ή ‘’πατερούλη’’ που θα την ταΐζει για να το πούμε απλά και έτσι η ίδια μετά θα είναι αυτή που θα επιτίθεται (ως το μακρύ χέρι του Συστήματος) στους όποιους διαφωνούντες για να μη χάσει το φαΐ της ή για να φαίνεται πειθήνια στην κυβέρνηση για τον ίδιο λόγο, παρομοίως με όσους κατέδιδαν έλληνες επαναστάτες στους τούρκους κάποτε ή με όσους ζητούσαν αυστηρότερα περιοριστικά μέτρα και ποινές από την κυβέρνηση απέναντι σε απείθαρχους κατά τη διάρκεια του Κορωνοϊού.
Συνεπώς, (φιλ)ελευθεριακός στόχος και της Παραδοσιοκρατίας εδώ πέρα, είναι η ΑΛΛΑΓΗ του συγκεκριμένου σοσιαλιστικού ή κρατικίστικου με άλλα λόγια τρόπου σκέψης για να αλλάξει μια τέτοια κοινωνία (και για αυτό δημοσιεύονται τέτοιου είδους άρθρα με σκοπό να καταδείξουν ότι παρά μόνο ο φιλελευθερισμός είναι ενάντια στους νεοταξίτες) και όχι η αλλαγή πολιτεύματος ή κυβέρνησης που πάλι θα εκπαιδεύει τους πολίτες της με τον ίδιο τρόπο σκέψης που θέλουν και οι εχθροί της αν υποθέσουμε ότι θα είναι αντισυστημική (π.χ. εθνικιστική), διότι αν καταρρεύσει ή αλλάξει κάποια στιγμή, τότε θα είναι ΗΔΗ έτοιμος ο λαός (από την προηγούμενη κυβέρνηση ή πολίτευμα) να αποδεχτεί έπειτα διαφορετικούς ‘’σωτήρες’’ κάποιας εχθρικής προς την προηγούμενη εθνική κυβέρνηση, αφού θα έχουν τον ίδιο (σοσιαλιστικό ή αριστερίστικο) τρόπο σκέψης! Για να δούμε τώρα το πως και γιατί ένας εθνικιστής που μιλάει επίσης για σοσιαλισμό βρίζοντας (και αυτός) τον (φιλ)ελευθερισμό, είναι ως εκ τούτου ΑΚΙΝΔΥΝΟΣ για τους παγκοσμιοποιητές που φαινομενικά ή ανούσια τους αντιμάχεται...
Χωρίς ιδιωτικότητα και χωρίς ιδιοκτησία: Ο κόσμος το 2030 Σύμφωνα με το WEF
Tου Antony P. Mueller
Το Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ (WEF) ιδρύθηκε πριν από πενήντα χρόνια. Έχει αποκτήσει ολοένα και μεγαλύτερη βαρύτητα με το πέρασμα των δεκαετιών και έχει γίνει μια από τις κορυφαίες πλατφόρμες φουτουριστικής σκέψης και σχεδιασμού. Ως τόπος συνάντησης της παγκόσμιας ελίτ, το WEF συγκεντρώνει τους ηγέτες των επιχειρήσεων και της πολιτικής, μαζί με μερικούς επιλεγμένους διανοούμενους. Το βασικό κίνητρο του φόρουμ είναι ο παγκόσμιος έλεγχος. Οι κορυφαίες του αξίες δεν είναι οι ελεύθερες αγορές και η ατομική επιλογή, αλλά ο κρατικός παρεμβατισμός και ο κολεκτιβισμός. Η ατομική ελευθερία και η ιδιωτική ιδιοκτησία πρόκειται να εξαφανιστούν από αυτόν τον πλανήτη έως το 2030 σύμφωνα με τις προβλέψεις και τα σενάρια του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ.
Οκτώ προβλέψεις
Η ατομική ελευθερία κινδυνεύει ξανά. Αυτό που μπορεί να μας περιμένει προβλεπόταν τον Νοέμβριο του 2016, όταν το WEF δημοσίευσε τις «8 προβλέψεις για τον κόσμο το 2030». Σύμφωνα με το σενάριο του WEF, ο κόσμος θα γίνει ένα πολύ διαφορετικό μέρος από ό,τι είναι τώρα, γιατί ο τρόπος με τον οποίο εργάζονται και ζουν οι άνθρωποι θα υποστεί έναν βαθύ μετασχηματισμό. Το σενάριο για τον κόσμο του 2030 είναι κάτι περισσότερο από μια πρόβλεψη. Είναι ένα σχέδιο του οποίου η εφαρμογή έχει επιταχυνθεί δραστικά από τότε, με την μεσολάβηση της πανδημίας και των συνακόλουθων περιοριστικών και απαγορευτικών μέτρων.
Σύμφωνα με τις προβλέψεις των «Συμβουλίων του Παγκόσμιου Μέλλοντος» του WEF, η ιδιωτική ιδιοκτησία και η ιδιωτική ζωή θα καταργηθούν την επόμενη δεκαετία. Η επερχόμενη απαλλοτρίωση θα προχωρήσει περισσότερο ακόμη και από την κομμουνιστική απαίτηση για κατάργηση της ιδιοκτησίας των συντελεστών της παραγωγής, που άφηνε όμως χώρο για ιδιωτικά αποκτήματα. Η πρόβλεψη του WEF λέει ότι ακόμα και τα καταναλωτικά αγαθά δεν θα αποτελούν πλέον ιδιωτική ιδιοκτησία.
Εάν η πρόβλεψη του WEF πραγματοποιηθεί, οι άνθρωποι θα πρέπει να νοικιάζουν και να δανείζονται τα αναγκαία από το κράτος, το οποίο θα είναι ο μοναδικός ιδιοκτήτης όλων των αγαθών. Η προμήθεια αγαθών θα κατανέμεται σύμφωνα με ένα κοινωνικό point system. Τα ψώνια με την παραδοσιακή έννοια θα εξαφανιστούν, όπως και οι ιδιωτικές αγορές αγαθών. Κάθε προσωπική κίνηση θα παρακολουθείται ηλεκτρονικά και όλη η παραγωγή θα υπόκειται στις απαιτήσεις της καθαρής ενέργειας και ενός βιώσιμου περιβάλλοντος.
Προκειμένου να επιτευχθεί η «βιώσιμη γεωργία», τα προμηθευόμενα τρόφιμα θα είναι κυρίως χορτοφαγικά. Στη νέα, ολοκληρωτική οικονομία υπηρεσιών, η κυβέρνηση θα παρέχει στοιχειώδη στέγαση, τρόφιμα και μεταφορές, ενώ τα υπόλοιπα θα πρέπει να δανείζονται από το κράτος. Η χρήση των φυσικών πόρων θα μειωθεί στο ελάχιστο. Σε συνεργασία με τις λίγες χώρες-κλειδιά, ένας παγκόσμιος οργανισμός θα θέσει την τιμή των εκπομπών CO 2 σε εξαιρετικά υψηλό όριο, για να αποθαρρύνει τη χρήση τους.
Το Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ συνοψίζει τις οκτώ προβλέψεις του στις ακόλουθες δηλώσεις:
Οι άνθρωποι δεν θα κατέχουν τίποτα. Τα αγαθά θα είναι είτε δωρεάν ή θα πρέπει να δανείζονται από το κράτος.
Οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν θα είναι πλέον η κορυφαία υπερδύναμη, αλλά θα κυριαρχούν λίγες χώρες.
Τα ανθρώπινα όργανα δεν θα μεταμοσχεύονται αλλά θα δημιουργούνται σε τρισδιάστατους εκτυπωτές.
Η κατανάλωση κρέατος θα ελαχιστοποιηθεί.
Θα λάβει χώρα ένας μαζικός εκτοπισμός ανθρώπων, με δισεκατομμύρια πρόσφυγες.
Για τον περιορισμό των εκπομπών διοξειδίου του άνθρακα, θα καθοριστεί μια παγκόσμια τιμή αγοράς σε υπερβολικά υψηλά επίπεδα.
Οι άνθρωποι μπορεί να προετοιμαστούν για να πάνε στον Άρη και να ξεκινήσουν ένα ταξίδι για την εύρεση εξωγήινης ζωής.
Οι δυτικές αξίες θα δοκιμαστούν μέχρι το σημείο θραύσης τους.
Πέρα από την ιδιωτικότητα και την ιδιοκτησία
Σε μια δημοσίευση για το WEF, η Δανή οικο-ακτιβίστρια Ida Auken, η οποία υπηρέτησε ως υπουργός περιβάλλοντος της χώρας της από το 2011 έως το 2014 και εξακολουθεί να είναι μέλος του δανικού κοινοβουλίου, εκπόνησε ένα λεπτομερές σενάριο ενός κόσμου χωρίς ιδιωτικό απόρρητο ή ιδιοκτησία. Στο «Welcome to 2030», οραματίζεται έναν κόσμο όπου «δεν κατέχω τίποτα, δεν έχω ιδιωτικό απόρρητο και η ζωή δεν ήταν ποτέ καλύτερη». Μέχρι το 2030, λέει το σενάριό της, τα ψώνια και η κατοχή πραγμάτων θα έχουν καταστεί άνευ αντικειμένου, επειδή όλα όσα ήταν κάποτε προϊόντα θα είναι πλέον υπηρεσίες.
Σε αυτόν τον ειδυλλιακό νέο κόσμο της, οι άνθρωποι έχουν δωρεάν πρόσβαση σε μεταφορές, στέγαση, τρόφιμα, «και όλα όσα χρειαζόμαστε στην καθημερινή μας ζωή». Καθώς αυτά τα πράγματα θα γίνουν δωρεάν, «κατέληξε να μην έχει νόημα να κατέχουμε πολλά πράγματα». Δεν θα υπάρχει ιδιωτική ιδιοκτησία σπιτιών, ούτε θα πληρώνει κανείς ενοίκιο, «επειδή κάποιος άλλος θα χρησιμοποιεί τον ελεύθερο χώρο μας όποτε δεν θα τον χρειαζόμαστε». Το σαλόνι ενός ατόμου, για παράδειγμα, θα χρησιμοποιείται για επαγγελματικές συναντήσεις όταν απουσιάζει. Ανησυχίες όπως «οι ασθένειες λόγω του τρόπου ζωής, η κλιματική αλλαγή, η προσφυγική κρίση, η περιβαλλοντική υποβάθμιση, οι πυκνοκατοικημένες πόλεις, η ρύπανση των υδάτων, η ατμοσφαιρική ρύπανση, η κοινωνική αναταραχή και η ανεργία» θα είναι παρελθόν. Η συγγραφέας προβλέπει ότι οι άνθρωποι θα είναι ευτυχισμένοι απολαμβάνοντας μια τόσο καλή ζωή,που θα είναι πολύ καλύτερη «από την πορεία που βρισκόμασταν πριν, όταν έγινε τόσο ξεκάθαρο ότι δεν θα μπορούσαμε να συνεχίσουμε με το ίδιο μοντέλο ανάπτυξης.»
Η πλαστογράφηση της κοινωνικής συναίνεσης
Πώς μπορούν να δεχτούν οι άνθρωποι ένα τέτοιο σύστημα; Το δόλωμα για να παρασυρθούν οι μάζες είναι οι εγγυήσεις της ολοκληρωμένης υγειονομικής περίθαλψης και ενός εγγυημένου βασικού εισοδήματος. Οι υποστηρικτές του Great Reset υπόσχονται έναν κόσμο χωρίς ασθένειες. Λόγω των βιοτεχνολογικά παραγόμενων ανθρώπινων οργάνων και των εξατομικευμένων ιατρικών θεραπειών που βασίζονται στη γενετική , λέγεται ότι θα είναι δυνατή η αύξηση του προσδόκιμου ζωής, ίσως ακόμη και η αθανασία. Η τεχνητή νοημοσύνη θα εξαλείψει το θάνατο και θα εξαλείψει τις ασθένειες και τη θνητότητα. Ο αγώνας μεταξύ των βιοτεχνολογικών εταιρειών, ώστε να βρουν το κλειδί για την αιώνια ζωή, έχει ξεκινήσει.
Μαζί με την υπόσχεση να μετατραπεί το οποιοδήποτε συνηθισμένο άτομο σε υπεράνθρωπο με σχεδόν θεϊκές ιδιότητες, η υπόσχεση ενός «καθολικού βασικού εισοδήματος» είναι ιδιαίτερα ελκυστική, ιδιαίτερα σε εκείνους που δεν θα βρίσκουν πλέον δουλειά στη νέα ψηφιακή οικονομία. Η απόκτηση ενός βασικού εισοδήματος χωρίς να χρειάζεται να περάσει κανείς από την ταλαιπωρία και τη ντροπή της αίτησης στην κοινωνική πρόνοια, χρησιμοποιείται ως δόλωμα για να κερδηθεί η υποστήριξη των φτωχών.
Για να γίνει οικονομικά βιώσιμη, η εγγύηση ενός βασικού εισοδήματος θα απαιτούσε την εξισορρόπηση των μισθολογικών διαφορών. Οι τεχνικές διαδικασίες μεταφοράς χρημάτων από το κράτος θα χρησιμοποιηθούν για την προώθηση μιας κοινωνίας χωρίς μετρητά. Με την ψηφιοποίηση όλων των χρηματικών συναλλαγών, κάθε μεμονωμένη αγορά θα καταχωρείται. Κατά συνέπεια, οι κρατικές αρχές θα έχουν απεριόριστη πρόσβαση στο να εποπτεύουν λεπτομερώς πώς ξοδεύει το κάθε άτομο τα χρήματά του. Ένα καθολικό βασικό εισόδημα σε μια κοινωνία χωρίς μετρητά θα παρέχει τις προϋποθέσεις για την επιβολή ενός συστήματος κοινωνικού καταλογισμού και θα παρέχει τον μηχανισμό για την τιμωρία των ανεπιθύμητων συμπεριφορών και για τον εντοπισμό των περιττών και ανεπιθύμητων πολιτών .
Ποιοι θα είναι οι ηγέτες;
Το Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ σιωπά στο ερώτημα ποιος θα ηγείται σε αυτόν τον νέο κόσμο.
Δεν υπάρχει κανένας λόγος να προσδοκούμε ότι οι νέοι κάτοχοι της εξουσίας θα είναι καλοπροαίρετοι. Ωστόσο, ακόμη και αν οι κορυφαίοι υπεύθυνοι λήψης αποφάσεων της νέας παγκόσμιας κυβέρνησης δεν ήταν κακοί αλλά απλώς τεχνοκράτες, για ποιο λόγο μια διοικητική τεχνοκρατία να πρέπει να συμβιβαστεί με τους ανεπιθύμητους; Τι νόημα έχει για μια τεχνοκρατική ελίτ να μετατρέψει τον κοινό άνθρωπο σε υπεράνθρωπο; Γιατί να μοιραστεί τα οφέλη της τεχνητής νοημοσύνης με τις μάζες και να μην διατηρήσει τον πλούτο για τους λίγους εκλεκτούς;
Χωρίς να παρασύρεται από τις ουτοπικές υποσχέσεις, μια νηφάλια αξιολόγηση αυτών των σχεδίων δεν μπορεί παρά να καταλήξει στο συμπέρασμα ότι σε αυτόν τον νέο κόσμο, δεν θα υπήρχε θέση για τον μέσο άνθρωπο, και ότι αυτός θα απομακρυνόταν μαζί με τους «άνεργους» τους «αδύναμους στο μυαλό» και τους «κληρονόμους ελαττωματικών γονιδίων». Πίσω από το κήρυγμα του προοδευτικού ευαγγελίου της κοινωνικής δικαιοσύνης από τους υποστηρικτές του Great Reset και πίσω από την καθιέρωση μιας νέας παγκόσμιας τάξης, κρύβεται ο φρικτός σχεδιασμός της ευγονικής, η οποία ως τεχνική ονομάζεται τώρα «γενετική μηχανική» και ως ένα κίνημα ονομάζεται « μετα-ανθρωπισμός », (trans-humanism) ένας όρος που επινοήθηκε από τον Julian Huxley, τον πρώτο διευθυντή της UNESCO.
Οι υποστηρικτές του σχεδιασμού αυτού σιωπούν για το ποιοι θα είναι οι ηγέτες σε αυτόν τον νέο κόσμο. Η δυστοπική και κολεκτιβιστική φύση αυτών των προβλέψεων και σχεδίων είναι το αποτέλεσμα της απόρριψης του ελεύθερου καπιταλισμού. Η δημιουργία ενός καλύτερου κόσμου μέσω μιας δικτατορίας είναι μια αντίφαση εξ ορισμού. Η απάντηση στα τρέχοντα προβλήματα δεν είναι η λιγότερη, αλλά η περισσότερη οικονομική ευημερία. Επομένως, χρειαζόμαστε περισσότερες ελεύθερες αγορές και λιγότερο κρατικό σχεδιασμό. Ο κόσμος γίνεται πιο πράσινος και έχει ήδη αρχίσει μια πτώση του ρυθμού αύξησης του παγκόσμιου πληθυσμού. Αυτές οι τάσεις είναι η φυσική συνέπεια της δημιουργίας πλούτου μέσω των ελεύθερων αγορών.
Συμπέρασμα
Το Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ (WEF) και τα σχετιζόμενα με αυτό ιδρύματα, σε συνδυασμό με λίγες κυβερνήσεις και μερικές εταιρείες υψηλής τεχνολογίας θέλουν να οδηγήσουν τον κόσμο σε μια νέα εποχή χωρίς ιδιοκτησία ή ιδιωτικότητα. Αξίες όπως το πρωτείο του ατόμου, η ελευθερία και η επιδίωξη της ευτυχίας διακυβεύονται, και ετοιμάζονται να απορριφθούν υπέρ του κολεκτιβισμού και της επιβολής ενός «κοινού καλού», όπως αυτό θα ορίζεται από μια αυτοανακηρυγμένη ελίτ τεχνοκρατών. Αυτό που πλασάρεται στο κοινό ως υπόσχεση για ισότητα και οικολογική βιωσιμότητα είναι στην πραγματικότητα μια βάναυση επίθεση στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια και την ελευθερία. Αντί να χρησιμοποιεί τις νέες τεχνολογίες ως μέσο βελτίωσης της ζωής, το Great Reset επιδιώκει να χρησιμοποιήσει τις τεχνολογικές δυνατότητες ως εργαλείο υποδούλωσης. Σε αυτή τη νέα παγκόσμια τάξη, το κράτος θα είναι ο μοναδικός ιδιοκτήτης των πάντων. Αφήνεται στη φαντασία μας το ποιοι θα προγραμματίζουν τους αλγόριθμους που θα καθορίζουν την κατανομή των αγαθών και των υπηρεσιών.
***
Ο Δρ Antony P. Mueller είναι Γερμανός καθηγητής οικονομικών που διδάσκει σήμερα στη Βραζιλία.
πηγή: https://www.eleytheriagora.gr/270910/
Διαβάζοντάς τα φυλλάδια που μοιράζει το εργατικό συνδικάτο στο χώρο εργασίας, παρατήρησα πως σχεδόν όλα τα αιτήματα είναι αντεργατικά με πρώτο και καλύτερο τον κατώτατο μισθό. Όπως αναμενόταν, ένας αριστεριστής συνάδελφος ρώτησε γιατί είναι αντεργατικός ο κατώτατος μισθός και αφού του έδωσα την απάντησή μου, πως η κυβέρνηση δεν μπορεί να αυξήσει την αξία της εργασίας του με έναν νόμο δηλαδή, φτάσαμε στην ερώτηση του ενός εκατομμυρίου. «Ποιος καθορίζει την αξία της εργασίας σου».
Όταν προσπαθείς να διατηρήσεις την τιμή ενός αγαθού πιο κάτω από την τιμή που θα είχε στην ελεύθερη αγορά αφαιρείς κάθε κίνητρο παραγωγής αυτού του αγαθού οδηγώντας σε ελλείψεις αυτού από την αγορά. Επομένως λοιπόν αν προσπαθήσεις να διατηρήσεις την τιμή ενός αγαθού πάνω από αυτήν που θα είχε στην ελεύθερη αγορά το αποτέλεσμα θα είναι η απώλεια κινήτρων για την αγορά αυτού του αγαθού.
Σε αυτήν την περίπτωση όμως το αγαθό είναι η εργασία της κοινωνίας, που σημαίνει πως ο πελάτης είναι το αφεντικό όλων, οπότε από την στιγμή που ο πελάτης πρέπει να πληρώσει τουλάχιστον Ψ, αυτό που θα συμβεί θα είναι να ζυγίσει αν εκτιμάει περισσότερο το αγαθό από την εργασία που έβαλε ο ίδιος για να αποκτήσει αρκετά ώστε να πληρώσει Ψ για το χρηματικό αντίτιμο. Που σημαίνει πως αν η αξία της εργασίας της κοινωνίας είναι μικρότερη από Ψ, ο πελάτης δεν θα έχει κέρδος οπότε και δεν θα έχει και κίνητρο να το αγοράσει. Δηλαδή ούτως ή άλλως, θα έχουμε αύξηση της ανεργίας λόγω της διατίμησης που είναι ο κατώτατος μισθός. Ακόμα όμως και στο επιχείρημα πως “τουλάχιστον κάποιοι θα κρατήσουν τις δουλειές τους και θα δουν μια μικρή αύξηση των μισθών τους” βλέπουμε πως η κοινωνία παραμένει στο σύνολό της φτωχότερη από ό’τι ήταν πριν την θέσπιση του κατώτατου μισθού αφού παρά τις μικρές αυξήσεις θα έχουν χαθεί ολόκληρα μηνιάτικα.
Ο εργαζόμενος προσφέρει ένα αγαθό προς αγορά στον εργοδότη-πελάτη, και ο εργοδότης με την σειρά του προσφέρει ένα άλλο αγαθό προς αγορά στην την κοινωνία. Αν ο εργοδότης αποφασίσει να μην απολύσει κάποιον εργαζόμενο και του δώσει την αύξηση παρά το γεγονός πως το περιθώριο κέρδους του από αυτόν τον εργαζόμενο είναι μικρό, τότε επηρεάζει και το γενικό περιθώριο κέρδους, οπότε και το κίνητρό του να συνεχίσει ή να αυξήσει την παραγωγή/παροχή του αγαθού Χ. Σε περίπτωση λοιπόν που αυξήσει την τιμή του αγαθού Χ ρισκάρει πως ο πελάτης ίσως θεωρήσει πως το δικό του κέρδος με την αγορά του αγαθού Χ είναι μικρότερο σε σχέση με ένα ανταγωνιστικό αγαθό ή ακόμα πως δεν έχει κέρδος, αν δηλαδή το αγαθό Χ δεν αξίζει την εργασία που έβαλε για να αποκτήσει τα χρήματα που θα πρέπει να δώσει ως αντίτιμο. Ρισκάρει λοιπόν σε αυτήν την περίπτωση να δει τα κέρδη του να εξανεμίζονται, ίσως και μέχρι την τελική διακοπή παραγωγής/παροχής του αγαθού Χ. Αν όμως η κοινωνία δεν έχει την επιλογή να διακόψει την κατανάλωση του αγαθού Χ, τότε θα επιβαρυνθεί με το έξτρα κόστος και επειδή η κοινωνία/καταναλωτής είναι και κοινωνία/εργαζόμενος, ο κατώτατος μισθός όχι μόνο δεν θα έχει καμία θετική επίπτωση, αλλά θα αυξήσει την δυσκολία πρόσβασης σε αυτό από οικονομικά αδύναμες ομάδες.
Εδώ λοιπόν, από την παραπάνω σχέση, παίρνουμε και την απάντησή μας στο ερώτημα που μας απασχολεί. Ο εργοδότης και ο εργαζόμενος μπορεί να διαπραγματεύονται μεταξύ τους μια τιμή/μισθό, αλλά ο τελικός κριτής του μισθού του εργαζόμενου είναι πάντα ο πελάτης! Και μπορούμε επίσης να δούμε και ποιος είναι ο μοναδικό τρόπος που οδηγεί σε αύξηση μισθών. Μπορούμε σχετικά εύκολα να συμπεράνουμε πως σε γενικές γραμμές, όσο μεγαλύτερο κέρδος θεωρεί ο πελάτης πως έχει με την αγορά του αγαθού Χ, τόσο μεγαλύτερη τιμή είναι διατεθειμένος να πληρώσει για αυτό. Επομένως όσον αφορά την εργασία του εργαζόμενο ως προϊόν, από την στιγμή που ο εργοδότης είναι πελάτης αυτού του αγαθού, όσο μεγαλύτερο κέρδος θεωρεί πως θα έχει αγοράζοντας την εργασία, τόσο μεγαλύτερη τιμή θα είναι διατεθειμένος να δώσει. Οπότε οι μισθοί αυξάνονται με την αύξηση της παραγωγικότητας και όχι με κυβερνητικές πολιτικές.
Συνεχίζοντας πάνω σε αυτό το σενάριο, από την στιγμή που αυξάνεται το κόστος του εργοδότη, δεν αυξάνεται μόνο για όσους ήδη είναι εργοδότες, αλλά και για αυτούς που σκόπευαν να γίνουν. Το οποίο στην ουσία σημαίνει πως όχι μόνο η κοινωνία θα γίνει σταδιακά φτωχότερη, αλλά πως θα χάσει όσες, ή τουλάχιστον τις περισσότερες ευκαιρίες που είχε πριν τον κατώτατο μισθό, να γίνει πλουσιότερη μέσα από ανταγωνιστές του παραγωγού Β που θα παρείχαν ένα αγαθό καλύτερο το Χ στην ίδια τιμή ή το ίδιο σε χαμηλότερη.
Και στις δύο περιπτώσεις διατιμήσεων, εκτός από τον πολιτικό ο οποίος θεωρείται ο προστάτης των αδύναμων ενώ ο άπληστος καπιταλιστής παίρνει όλο το φταίξιμο, δύναται να υπάρχει και κάποιος άλλος που βγαίνει κερδισμένος από τέτοιου είδους κυβερνητικές πολιτικές. Αυτοί οι οποίοι έχουν την οικονομική δυνατότητα να αντεπεξέλθουν στην αυθαίρετη αυτή μεταβολή, δηλαδή παραγωγοί που έχουν ήδη συγκεντρώσει αρκετό κεφάλαιο ώστε να επενδύσουν στην αύξηση της παραγωγικότητας των εργαζομένων, και επειδή δεν είναι οι εργαζόμενοι που αύξησαν την παραγωγικότητα αλλά τα έξοδα του εργοδότη, πιθανών να μην δουν και αύξηση στους μισθούς τους, κάπως έτσι θα ενισχυθούν και τα μονοπώλια/ολιγοπώλια.
Πέρα όμως από τις κοινωνικο-οικονομικές επιπτώσεις εγείρονται και πάλι ηθικά προβλήματα. Γιατί, για να αποκτήσεις χρήματα (άλλα αγαθά δηλαδή) πρέπει να εργαστείς, να ανταλλάξεις χρόνο και ενέργεια. Όταν το κράτος σε εξαναγκάζει να δώσεις παραπάνω χρήματα (παραπάνω αγαθά) από όσα είσαι διατεθειμένος να δώσεις, καταργεί την αυτοκτησία σου, την ιδέα δηλαδή πως το σώμα σου, οπότε η εργασία σου και η ιδιοκτησία που απέκτησες με αυτήν σου ανήκουν. Πρόκειται λοιπόν για καταναγκαστική εργασία, σε συνδυασμό με τα ηθικά προβλήματα που ανέγειρε η πολιτική της διατίμησης ενός αγαθού.
