- ΟΙ ΠΡΟΔΟΤΕΣ ΤΟΥ ΝΑΖΙΣΤΙΚΟΥ ΚΑΘΕΣΤΩΤΟΣ ΠΟΥ ΣΤΡΑΦΗΚΑΝ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΧΙΤΛΕΡ ΟΠΩΣ ΤΟ ΕΠΙΘΥΜΟΥΣΑΝ ΚΑΤΑ ΔΗΛΩΣΗ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΟΙ ΙΔΙΟΙ ΟΙ ΕΒΡΑΙΟΙ (ΒΛ. ΠΑΡΑΚΑΤΩ ΑΓΓΛΙΚΗ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ) ΜΕ ΤΟ ΠΟΥ ΑΝΕΛΑΒΕ ΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ (ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΣΕΒΟΝΤΑΙ ΕΤΣΙ ΤΗ ΘΕΛΗΣΗ ΤΗΣ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑΣ ΤΟΥ ΓΕΡΜΑΝΙΚΟΥ ΛΑΟΥ ΠΟΥ ΤΟΝ ΨΗΦΙΣΕ ΕΠΕΜΒΑΙΝΟΝΤΑΣ ΣΤΑ ΕΣΩΤΕΡΙΚΑ ΜΙΑΣ ΞΕΝΗΣ ΧΩΡΑΣ):
Όταν εξετάζουμε ένα ιστορικό γεγονός σαν το προαναφερόμενο του παρόντος άρθρου, πέρα από τους εγκυκλοπαιδικούς που λένε λόγους για να μάθει κανείς ιστορία, θα πρέπει να βλέπουμε πάντα και τη ΧΡΟΝΙΚΗ ΣΤΙΓΜΗ που αποφασίζεται να εμφανιστεί αυτό στον κόσμο, ο οποίος στην συντριπτική του πλειοψηφία σήμερα είναι παντελώς αδιάφορος τόσο στο να μάθει την ιστορία του, όσο και να ψάξει ή έστω να διαβάσει αυτό που έψαξαν κάποιοι άλλοι (σαν εμάς) για να του το δώσουν έτοιμο με σκοπό να τον κάνουν να καταλάβει τι συμβαίνει γύρω του μπας και αντισταθεί και εκείνος στον επιχειρούμενο αφανισμό του (π.χ. από προβλήματα υγείας ή θανάτου που προκαλούν πειραματικά εμβόλια σαν του Κορωνοϊού και η εντομοφαγία που αντικαθιστά το κρέας επειδή το κλάσιμο του αγελαδινού μολύνει το περιβάλλον, τον εγκλεισμό του σε σύγχρονα στρατόπεδα συγκέντρωσης ή αλλιώς πόλεις των 15 λεπτών, κ.ο.κ.). Όταν βλέπουμε για παράδειγμα ότι ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ απ’ τον περασμένο αιώνα μέχρι αυτή τη στιγμή που μιλάμε η πολεμική στο πρόσωπο του Αδόλφου Χίτλερ απ’ τους εβραίους (όπως είδαμε φωτογραφικά πιο πάνω) προωθώντας μέχρι και προδότες του πολιτικού του κόμματος ως τον ‘’πραγματικό’’ τάχα μου εθνικοσοσιαλισμό που θα πρέπει να αναβιώσει από νεοναζιστικές οργανώσεις (επειδή ο Χίτλερ ήταν προδότης, πουλημένος και τα συναφή προπαγανδιστικά), τότε άπαντες καταλαβαίνουν ότι ΠΑΛΙ τα αντιχιτλερικά συμφέροντα των εβραίων εξυπηρετούνται στις μέρες μας. Αρκεί να δει μόνο πόσα και πόσα ντοκιμαντέρ ή ταινίες στην τηλεόραση στρέφονται παρά μόνο ενάντια στον Χίτλερ και ΚΑΝΕΝΑ στους προδότες του πολιτικού του κόμματος (και επίσης ναζιστές!)
Αν με άλλα λόγια ίσχυαν πράγματι τα όσα συκοφαντικά ακούγονται για τον Χίτλερ από τον περασμένο αιώνα μέχρι σήμερα, τότε ουδέποτε οι εβραίοι θα στρέφονταν εναντίον του πριν καν προλάβει να κυβερνήσει κιόλας (όπως διαβάζουμε στις εφημερίδες εκείνης της εποχής σαν εκείνη την αγγλική που παραθέσαμε φωτογραφικά πιο πάνω), αλλά αντιθέτως, ενάντια σε εκείνους που τον πρόδωσαν λέγοντας μπράβο στον Χίτλερ που τους ξεπάστρεψε στην περιβόητη ‘’νύχτα των μεγάλων μαχαιριών’’, αν υποθέσουμε ότι εκείνη η ‘’αριστερή’’ πτέρυγα του πολιτικού του κόμματος ήταν η απειλή για τα εβραιοσιωνιστικά σχέδια του νεοταξισμού! Τόσο απλά. Άρα τα ΣΥΜΦΕΡΕΙ σήμερα να προπαγανδίζεται ότι ο ‘’σωστός’’ εθνικοσοσιαλισμός είναι εκείνος των προδοτών για να αναβιώσει, διότι απλούστατα είναι το ίδιο ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΟΣ (σημ. για αυτό λέει ‘’στα αριστερά’’ του Χίτλερ εννοώντας εμμέσως πλην σαφώς πως ο Χίτλερ ουδέποτε υπήρξε αριστερός!) όπως το θέλει αυτό ο νεοταξισμός, όταν για παράδειγμα με ίδιο κομμουνιστικό τρόπο επιθυμεί κατάργηση κάθε ατομικής ιδιοκτησίας για το 2030 όπως μας διαφημίζει λέγοντας ‘’δεν θα κατέχεις τίποτα και θα είσαι ευτυχισμένος’’:
Σε ένα από τα πρόσφατα διαφημιστικά σποτάκια, που δημοσιεύτηκαν, ο Σύνδεσμος Παγκόσμιας Οικονομίας κάνει αναφορά στην ‘ευτυχία’ αλλά και στην απουσία της προσωπικής περιουσίας. Συγκεκριμένα, η πρώτη μόλις εικόνα που εμφανίζεται περιέχει το πραγματικά μυστηριακό μήνυμα: ‘Δεν θα έχεις τίποτα και θα είσαι χαρούμενος’.
Ας αναρωτηθούμε λοιπόν τα παρακάτω ερωτήματα
Γιατί κάποιος να μην έχει ‘τίποτα’ και να είναι ‘χαρούμενος’; Έχει βρει μήπως εκείνη την υπέρτατη εσωτερική γαλήνη;
Ποια είναι η βάση επάνω στην οποία στηρίζεται η ισοπέδωση της ανθρώπινης περιουσίας για την οποία κάποιος αγωνίσθηκε;
Η απουσία της προσωπικής περιουσίας με βάση τα οφέλη της κοινωνίας δεν είναι καινούργια ιδέα. Αντίθετα, είναι βασική αρχή στην οποία ακραίες ιδεολογικές αντιλήψεις στηρίχθηκαν στη διάρκεια της ανθρώπινης ιστορίας.
Στην ακραία τους μορφή η εφαρμογή τέτοιων ιδεολογιών αγνόησε την ιδιαιτερότητα του ανθρώπου.
Θέλησαν να δημιουργήσουν έναν διαφορετικό κόσμο με βάση το ‘κοινό όφελος.’ Έτσι, οι προσωπικοί αγώνες έπρεπε να διευθετηθούν με βάση συγκεκριμένες δομές που μία ανώτερη εξουσία θα αποφάσιζε γι’ αυτούς χωρίς τη συμμετοχή τους.
Η παρουσίαση ενός τέτοιου οράματος, όπως γνωστοποιείται από τον Παγκόσμιο Σύνδεσμο Οικονομίας, θα πρέπει να μας κάνει να προβληματιστούμε σοβαρά για όλα εκείνα που φαίνονται να έρχονται στον δρόμο μας.
πηγή: https://eptanews.gr/apopsi/den-tha-echeis-tipota-kai-tha-eisai-charoymenos-arthro-toy-stefanoy-d-avakian/
‘’Ευτυχισμένος’’ σκλάβος με άλλα λόγια από τη στιγμή που θα εξαρτάται η επιβίωσή σου από νεοταξίτες, αντί από εσένα αν αντιθέτως είσαι οικονομικά ανεξάρτητος με ιδιοκτησία για να μην εξαρτάσαι και άρα να μην εκβιάζεσαι από κανέναν για να κάνεις πράγματα που δεν θα ήθελες, σαν τα επιβαλλόμενα νεοταξικά! Να λοιπόν γιατί θα πρέπει να κοιτάζουμε πάντα τη ΧΡΟΝΙΚΗ ΣΤΙΓΜΗ όπως είπαμε που αναβιώνουν από το χρονοντούλαπο της ιστορίας τέτοιες αριστερίστικες πτέρυγες, εξαφανίζοντας ή συκοφαντώντας τις χιτλερικές στην περίπτωση που εξετάζουμε. ΠΟΙΟΣ ωφελείται δηλαδή ΣΗΜΕΡΑ από μια αναβίωση τέτοιων ιδεολογιών. Σε μια εποχή σαν τη σημερινή, που δεν έχει καμιά απολύτως σχέση με εκείνη του περασμένου αιώνα για να έχει νόημα μια τέτοια συζήτηση του ποιος είχε δίκιο (δηλ. ο Χίτλερ ή εκείνοι που τον πρόδωσαν), διότι αν εμφανίζονταν εκείνη την εποχή το τωρινό Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ για να πει τι περιμένει (και) τους γερμανούς για το 2030 όπως είδαμε, τότε πολύ πιθανό εκείνη η ‘’νύχτα των μεγάλων μαχαιριών’’ να ξεπάστρευε ΚΑΙ τον ίδιο τον Χίτλερ αν δεν έλεγε ότι είναι Δεξιός! Και έτσι κανένας δεν θα ρίσκαρε από τότε να ψηφίσει για να έρθει στην εξουσία κάποιος που χρησιμοποιεί τη λέξη του σοσιαλιστή αυτοπροσδιοριστικά, όσο και να τον κατηγορούσαν για έλλειψη αριστερισμού εκείνοι που τον πρόδωσαν. Με απλά λόγια, αντιμετωπίζουμε την πραγματικότητα γύρω μας όπως είναι αυτή ΣΗΜΕΡΑ και όχι όπως ήταν τους περασμένους αιώνες που δεν είχαν καν σχεδιαστεί ακόμα τέτοιοι νεοταξικοί στόχοι, από άτομα που πολύ πιθανόν να βρίσκονταν κλεισμένοι μέσα σε κάποιο στρατόπεδο συγκέντρωσης των ναζί ή να ήταν ακόμα σκλάβοι στους Αιγύπτιους για παράδειγμα, αν πιάσουμε την προχριστιανική εποχή πριν δημιουργηθούν μετέπειτα χρονολογικά τα εβραϊκά γκέτο και ούτω καθ’ εξής.
Συνεπώς, παραμένουμε εμείς (εδώ πέρα στην Παραδοσιοκρατία) συνεπείς ως προς τον ΑΝΤΙΝΕΟΤΑΞΙΣΜΟ μας για να μπορούμε να ζούμε όπως εμείς οι ίδιοι θέλουμε στον τόπο μας και όχι ως προς μια συγκεκριμένη ιδεολογία σαν την εθνικοσοσιαλιστική, αφού αν ζούσαμε στη Γερμανία του περασμένου αιώνα θα ψηφίζαμε και εμείς τον Χίτλερ με βάση εκείνα τα δεδομένα που θα γνωρίζαμε τότε, ενώ στις μέρες μας ΟΧΙ αν μας παρουσιάζονταν ως σοσιαλιστής με βάση τα σημερινά δεδομένα που γνωρίζουμε για το τι μας περιμένει απ’ τους ίδιους τους νεοταξίτες που μας το λένε αυτό! Αλλά και από δική τους πλευρά να το δούμε το όλο θέμα, παρατηρούμε ότι τον περασμένο αιώνα δεν τους εξυπηρετούσε ο χιτλερικός ναζισμός όπως μας έλεγαν μέχρι και σε εφημερίδες τους στην Αγγλία που είδαμε, ενώ αντιθέτως τους ΕΞΥΠΗΡΕΤΕΙ σήμερα μια νεοναζιστική (χωρίς Χίτλερ πια) ιδεολογία, όταν βλέπουμε λόγου χάρηνα παραδέχονται ότι τη χρηματοδοτούσαν όσο τη χρειάζονταν για να χτυπήσουν τους Ρώσους διαμέσου της Ουκρανίας όπως υπενθυμίζουμε ή τους Κινέζους όπως αποκαλύπτουμε έπειτα:
(σημ. επίσημη αναγνώριση από τις ΗΠΑ ότι στηρίζουν με οπλισμό και χρηματοδοτούν την Ουκρανία και πιο συγκεκριμένα το νεοναζιστικό τάγμα ΑΖΟΦ μέχρι να του διακόψουν κάποια στιγμή τη χρηματοδότηση: Το αμερικανικό κογκρέσο σήμερα ψήφισε νόμο που «απαγορεύει» την χρηματοδότηση του νεοναζιστικού-και όχι μόνο-τάγματος Αζόφ των Ουκρανικών δυνάμεων. Όπως δήλωσε το μέλος του Κογκρέσου John Coneyers «το κογκρέσο πέρασε σήμερα την πρόταση του να παύσει η χρηματοδότηση του νεοναζιστικού τάγματος Αζόφ». Είναι η πρώτη φορά που οι ΗΠΑ το παραδέχονται ανοιχτά, αν και εμμέσως)
- Η δημοσιογράφος Morgan Artyukhina αναγνώρισε ένα ακόμα μέλος ουκρανικής ακροδεξιάς αποστολής στο Χονγκ-Κονγκ, τον Serhii Sternenko. Η Artyukhina σημειώνει ότι ο Sternenko είναι ο απερχόμενος αρχηγός της ουκρανικής φασιστικής ομάδας «Δεξιός Τομέας», που πυρπόλησε το κτίριο των συνδικάτων της Οδησσού στο πραξικόπημα του 2014, σκοτώνοντας 42 ανθρώπους…
βλέπε: https://www.antapocrisis.gr/%CE%BF%CF%85%CE%BA%CF%81%CE%B1%CE%BD%CE%BF%CE%AF-%CE%BD%CE%B5%CE%BF%CE%BD%CE%B1%CE%B6%CE%AF-%CF%83%CF%85%CF%81%CF%81%CE%AD%CE%BF%CF%85%CE%BD-%CF%83%CF%84%CE%BF-%CE%BA%CE%AF%CE%BD%CE%B7%CE%BC%CE%B1/
και εδώ: https://archive.ph/6mukK
Ο Όττο Στράσσερ υπήρξε Γερμανός ο οποίος μαζί με τον αδερφό του Γκρέγκορ, τον Έρνστ Ραιμ κι άλλους, πρόδωσαν τον Αδόλφο Χίτλερ και τον Εθνικοσοσιαλισμό. Στο Συνέδριο στο Μπάμπεργκ που πραγματοποιήθηκε στις 14 Φεβρουαρίου του 1926, ο Αδόλφος Χίτλερ υπερασπίστηκε με σθένος την ιδέα του Führerprinzip κι έτσι η φράξια των ''ριζοσπαστών'' -κρυφοκουμμουνιστών στο πνεύμα- Στράσσερ αποδυναμώθηκε.
Το 1930 ο Όττο Στράσσερ εκδιώχθηκε από το NSDAP.
Μετά τον διωγμό του από το NSDAP, ο Όττο Στράσσερ ιδρύει στις 4 Ιουλίου του 1930 το λεγόμενο "Μαύρο Μέτωπο'' ("Schwarze Front") που επίσημα ονομαζόταν ''Kampfgemeinschaft Revolutionärer Nationalsozialisten''. Αυτό αποτελείτο από τον Στράσσερ και από διάφορους άλλους "ριζοσπάστες'' δυσαρεστημένους ΠΡΩΗΝ μέλη του NSDAP, ΠΡΩΗΝ Εθνικοσοσιαλιστές. Αυτοί διέδιδαν ότι ο Αδόλφος Χίτλερ είχε προδώσει το NSDAP!!! και είχαν ως φανερό στόχο και σκοπό τη διάσπασή του.
Εκτός αυτών, παρατηρούνται στην ομάδα του "Μαύρου Μετώπου" καθώς και στην εφημερίδα τους "Η Γερμανική Επανάσταση" (με πρότυπο την μπολσεβικική άραγε ''επανάσταση'';) κι άλλες μικρές λεπτομέρειες (ειρωνεία) όπως π.χ. η απουσία αντισημιτισμού και η προθυμία της συνεργασίας με Ιουδαίους όπως ο Helmut Hirsch, ο οποίος εκτελέστηκε το 1937, διότι έλαβε μέρος σε μια απόπειρα δολοφονίας του Ηγέτη, Αδόλφου Χίτλερ. H οργάνωση "ΜΑΥΡΟ ΜΕΤΩΠΟ" απέτυχε τα προσδοκώμενα λόγω της Κυριαρχίας του Φύρερ Αδόλφου Χίτλερ και του Αληθινού Εθνικοσοσιαλισμού.
Το 1934 με την περίφημη Νύχτα των Μεγάλων Μαχαιριών, τα σύννεφα καθάρισαν από τον διαυγή, πλέον, ουρανό του Εθνικοσοσιαλισμού. Αυτή η εκκαθάριση βρίσκει νεκρούς τον Γκρέγκορ Στράσσερ, τον Έρνστ Ρεμ, και άλλους που ραδιούργησαν εναντίον του Χίτλερ και του Εθνικοσοσιαλισμού.
Το 1933 ο Όττο φεύγει από τη Γερμανία αυτοεξόριστος. Πρώτα κατευθύνεται στη Βιέννη (Μάιος 1933) και μετά στη Πράγα (Ιούλιος, 1933, όπου αργότερα θα κατευθυνθεί τυχαία και ο γνωστός πλέον Ιουδαίος Hirsch) και θα πολεμήσει από κει τον Χίτλερ και τον Εθνικοσοσιαλισμό. Έπειτα, στην Ελβετία (Οκτώβριος 1938) και τη Γαλλία (Νοέμβριος 1939), πολεμώντας λυσσαλέα κατά του Χίτλερ, μηχανορραφώντας την καταστροφή του. Τον Μάιο του 1940 πηγαίνει στις Βερμούδες (;), αφήνοντας πίσω στην Ελβετία σύζυγο και παιδιά. Το 1941 τον βρίσκουμε στον Καναδά (;;), με τον Γιόζεφ Γκαίμπελς να δηλώνει ότι ο Στράσσερ είναι ο "υπ' αριθμόν Ένα εχθρός". Πώς όμως ο Ο. Στράσσερ κατάφερε να αποκτήσει την περιβόητη διαμονή στον Καναδά; Μέσω του Sir Robert Vansittart o οποίος προσέγγισε τον Καναδό Ύπατο Αρμοστή Vincent Massey. O Vansittart ήταν ένας ένθερμος αντιφασίστας, Βρετανός διπλωμάτης, ολλανδικής καταγωγής, ο οποίος έκανε τα αδύνατα δυνατά για να χάσει τον πόλεμο η Εθνικοσοσιαλιστική Γερμανία. Εκείνος ήταν που είχε την ιδέα της χρησιμοποίησης του Στράσσερ ως εκτελεστικού οργάνου των Συμμάχων, χωρίς την ελάχιστη αντίρρηση ή επιφύλαξη από την πλευρά των Αμερικανών (μην ξεχνάτε ότι ήταν ένας κοινός προδότης, ένας ΠΡΩΗΝ Εθνικοσοσιαλιστής). Μέσα σε ένα 24ωρο, η καναδική βίζα εγκρίθηκε. Έφθασε τελικώς στον Καναδά μέσω ενός πλοίου τον Απρίλιο του 1941. Αυτή η περίοδος στον Καναδά τον βρίσκει αρχηγό του "Free German Movement", ενός ιδρύματος εκτός της Γερμανίας που είχε ως στόχο την βοήθεια στους Γερμανούς ανά την υφήλιο που θα πολεμούσαν υπέρ της καταστροφής και πτώσης του Αδόλφου Χίτλερ και του Εθνικοσοσιαλισμού.
Επιχειρηματολογούσε υπέρ μιας "Γερμανικής Αντίστασης" και δρούσε υπέρ της ίδρυσης ενός "Γερμανικού εξόριστου κράτους". Ο Όττο Στράσσερ ήταν ρητός: πολεμούσε τον Χίτλερ και τον Εθνικοσοσιαλισμό, τον Ηγέτη και την Ιδέα για την οποία θυσιάστηκαν τόσοι ήρωες. Επιπροσθέτως, ο Στράσσερ ανέπτυξε μια έντονη καμπάνια που "θα έδινε στον κόσμο να καταλάβει ότι υπάρχει διαφορά ανάμεσα στους Γερμανούς και στους Ναζί" (German Resistance Against Hitler: The Search for Allies Abroad, 1938-1945, σελίδα 235). Μάλιστα, η εφημερίδα "Toronto Star" του Καναδά αναφέρθηκε στον Στράσσερ ως "ευπρόσδεκτο σύμμαχο". Το κωμικό -αν και αναμενόμενο, λόγω της κατάληξης που πάντα επιφυλάσσει η μοίρα στους προδότες- της υπόθεσης είναι ότι αργότερα σύσσωμος ο Καναδάς, οι Η.Π.Α. και ο ίδιος ο Vansittart πέταξαν τον Στράσσερ σαν στυμμένη λεμονόκουπα! Ο φίλος των προδοτών όμως συνεχίζει τον αντιχιτλερικό και αντιναζιστικό-αντιφασιστικό αγώνα του γράφοντας άρθρα σε βρετανικές, αμερικανικές και καναδικές εφημερίδες. Τη στιγμή λοιπόν που ήρωες πέφτανε για την υπεράσπιση ενός ονείρου, κάποιοι πολεμούσαν εκ των έσω (Werther, φον Κανάρις, κ.ά.) ή εκ των έξω (Στράσσερ, κ.α.) ώστε να χάσει τον Πόλεμο ο Χίτλερ και η Αρία Φυλή. Τα έχει πει άλλωστε και ο Μεγάλος Άνδρας που ακούει στο όνομα Σκορτσένυ.
Στις αρχές της δεκαετίας του 1950 η Σοβιετική Ανατολική Γερμανία προσκαλεί επισήμως τον Όττο Στράσσερ για να τους βοηθήσει και να αναλάβει πολιτικό ρόλο στην διακυβέρνηση. Ο Στάλιν μάλλον είχε μείνει έκθαμβος από τον αντιχιτλερικό και αντιφασιστικό αγώνα του Όττο Στράσσερ, τόσο που θέλησε ΕΜΠΡΑΚΤΑ να τιμήσει τον κοινό τους στόχο στην ιστορία. Ο Όττο Στράσσερ αρνήθηκε, όχι γιατί δεν σαγηνευόταν από τον μαρξισμό, μα διότι είχε άλλα σχέδια κατά νου. Το να σου λέει η Σοβιετική Ένωση των γκούλαγκ "έλα να κυβερνήσουμε τον τόπο", δεν είναι πάντως και λίγο. Η επιβράβευση για τον αντιχιτλερικό αγώνα, δεν ήταν και μικρή…
Τελικά, και μετά από πολύ αντιχιτλερικό-αντιναζιστικό αγώνα, επετράπη στον Όττο Στράσσερ το 1955 να επιστρέψει στη χώρα του, τη Γερμανία, η οποία ήταν τώρα ένα προτεκτοράτο του Εχθρού. Εγκαταστάθηκε στο Μόναχο. Το 1956, κιόλας, ιδρύει ένα κόμμα, την "Γερμανική Σοσιαλιστική Ένωση" ('Deutsch-Soziale Union''), που διαλύθηκε το 1962. Δεν δίστασε κιόλας να πει ότι ήταν ένας "διαφοροποιημένος Εθνικοσοσιαλιστής" αναφορικά με το Φυλετικό ζήτημα, υποστηρίζοντας μάλιστα ότι με πράξεις έθεσε τον εαυτό του εναντίον τέτοιων (φυλετικών) πολιτικών. Σύμφωνα με τον ίδιο, μια από αυτές τις πράξεις ήταν και η μηχανορραφία της αποπομπής του Τζούλιους Στράιχερ από την "Deutschvölkische Freiheitspartei", προ-ναζιστική πολιτική οργάνωση. Μια φορά προδότης, ΠΑΝΤΑ ΠΡΟΔΟΤΗΣ!
Αυτόν, λοιπόν, σου παρουσιάζουν σαν ήρωα κάποιοι τυχάρπαστοι αντιφασίστες με το προσωπείο του ''Εθνικοσοσιαλιστή'', για να πείσουν και να κάνουν την προπαγάνδα τους κατά του Εθνικοσοσιαλισμού πιο αποτελεσματική. Στο πλαίσιο αυτής της προπαγάνδας, λοιδορούν ποικιλοτρόπως και πιστούς μέχρι το τέλος Εθνικοσοσιαλιστές, όπως τον Γκαίμπελς, τον Ζακ Ντοριό στη Γαλλία, αλλά και τον Ρομπέρ Μπραζιγιάκ, τη Σίτσα Καραϊσκάκη στην Ελλάδα, κ.ά.
Είναι δε χαρακτηριστικό το μίσος τους για τον ΑΔΟΛΦΟ ΧΙΤΛΕΡ, πανομοιότυπο με αυτό του Εχθρού, του Αιώνιου Εχθρού τον οποίο πολέμησε και πολεμάει η Άρια ιδεολογία και Φυλή.
πηγή: esaronikoy.blogspot.com/2016/06/blog-post_21.html
Τα τελευταία χρόνια έχει δημιουργηθεί μία παραμυθολογία σχετικά με την αριστερή πτέρυγα του πάλαι ποτέ γερμανικού Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος, του NSDAP. Κάποιοι εκφράζονται με θαυμασμό για τους αδελφούς Στράσσερ και τον Ερνστ Ρεμ, οι οποίοι ήταν οι κύριοι εκπρόσωποι αυτής της αριστερής ναζιστικής τάσης. Ας δούμε καταρχήν την ιστορική πορεία των προσώπων που θεωρούνται από τους όψιμους στρασσερικούς ως οι γνήσιοι Ε/Σ.
Όττο Στράσσερ
Ο Όττο Στράσσερ ήταν μία τυπική περίπτωση μονίμως γκρινιάρη αριστερού, που ήταν απορίας άξιον το τι σχέση είχε με το κόμμα. Ήταν φιλομπολσεβίκος, καταδίκαζε το φασιστικό καθεστώς του Μουσσολίνι ως αντεργατικό και δικτατορικό (ενώ η ΕΣΣΔ, την οποία θαύμαζε, ήταν ένα φιλεργατικό και μη-δικτατορικό κράτος...), στρεφόταν κατά της ιδιωτικής ιδιοκτησίας και γενικότερα είχε υιοθετήσει μία αριστερίζουσα φρασεολογία.
Ο Χίτλερ τον αποκαλούσε "μαρξιστή των σαλονιών" (κάτι αντίστοιχο με τους σημερινούς αριστερούς του Κολωνακίου και των Β.Προαστίων δηλαδή) και φυσικά συγκρούστηκε ιδεολογικά μαζί του. Ο Γκαίμπελς ήταν φανατικά εναντίον του και μέσα από την εφημερίδα του Angriff βρισκόταν σε ανοικτή αντιπαράθεση με τα έντυπα του Όττο Στράσσερ.
Παρ'ολ'αυτά ο Χίτλερ του έδωσε ευκαιρίες και ταξίδεψε ως το Βερολίνο τον Μάιο του 1930 για να συναντηθεί μαζί του, μπας και τον συνετίσει. Ο Όττο Στράσσερ όμως ήταν αδιάλλακτος και προκλητικός. Αυτή η στάση του εξόργισε ακόμη και τον αδελφό του, τον Γκρέγκορ Στράσσερ (που είχε επίσης αριστερές ιδέες) ο οποίος αποκήρυξε την προδοτική στάση του Όττο, διέκοψε κάθε σχέση μαζί του και εισηγήθηκε την αποπομπή του από το κόμμα.
Ο Όττο Στράσσερ όντας πλέον τελείως απομονωμένος μες στο κόμμα, αποχωρεί από αυτό στις 4 Ιουλίου 1930, προλαβαίνοντας έτσι την σίγουρη διαγραφή του. Μαζί του αποχωρούν και οι οπαδοί του, 25 άτομα. Πραγματικά μεγαλειώδες ρεύμα.... Ιδρύει την Ένωση Επαναστατών Εθνικοσοσιαλιστών, η οποία γίνεται περισσότερο γνωστή με την ονομασία Μαύρο Μέτωπο. Σε αυτήν προσχώρησαν αργότερα και οι Εθνικομπολσεβίκοι του Ερνστ Νίκις. Εξυπακούεται ότι όλοι αυτοί έμειναν στο περιθώριο και δεν έκαναν απολύτως τίποτα...
Τελικά, ο Όττο Στράσσερ μετά την παταγώδη πολιτική του αποτυχία έφυγε από την Γερμανία. Πήγε στην Αυστρία, μετά στην Τσεχία, μετά στην Ελβετία και στον Καναδά. Προφανώς θεωρούσε ο Καναδάς είχε πιο αντικαπιταλιστικό καθεστώς από την Ε/Σ Γερμανία.. Επέστρεψε στην Γερμανία την δεκαετία του '50. Προσπάθησε να επαναδραστηριοποιηθεί πολιτικά βασιζόμενος στην δικιά του αριστερίστικη εκδοχή του Ε/Σ, αλλά και πάλι απέτυχε... Πέθανε στο Μόναχο το 1974. Ο Όττο Στράσσερ ήταν τυπική περίπτωση γραφικού θεωρητικού αριστεριστή που ταλαιπωρείται από τις ιδεοληψίες του και τις εμμονές του, γκρινιάζει για τα πάντα, αλλά όταν κληθεί να αναλάβει ουσιαστική πολιτική δράση τα κάνει μαντάρα.Κοινώς, το απόλυτο τίποτα.
Γκρέγκορ Στράσσερ
Ο Γκρέγκορ Στράσσερ ήταν σίγουρα πιο σοβαρή περίπτωση από τον γραφικό αδελφό του. Δραστήριος Βαυαρός εθνικοσοσιαλιστής με οργανωτικές ικανότητες και μαχητικό πνεύμα.
Ξεκίνησε σαν μέλος του γερμανικού σοσιαλιστικού κόμματος SPD, μέλος των Freikorps και μετά προσχώρησε στο NSDAP το 1921. Όσο ο Χίτλερ ήταν στην φυλακή, ίδρυσε το Εθνικοσοσιαλιστικό Κίνημα Ελευθερίας της Μεγάλης Γερμανίας μέσω του οποίου κέρδισε μία έδρα στο Ράιχσταγκ το 1924. Μετά επανέρχεται στο NSDAP, και αναλαμβάνει καθήκοντα αναδιοργάνωσης του κόμματος στην Βόρεια Γερμανία.
Πραγματικά πετυχαίνει να αναδιοργανώσει το κόμμα στον γερμανικό βορρά και να δημιουργήσει ένα δικό του ιδεολογικό ρεύμα μες στο κόμμα. Ήταν υπέρ της κρατικοποίησης της βιομηχανίας και των τραπεζών, και συγχρόνως ήθελε να προστατέψει την ιδιωτική πρωτοβουλία σε όλους τους άλλους τομείς. Γενικότερα είχε ενδιαφέρουσες αντικαπιταλιστικές απόψεις, καθώς καταδίκαζε το "φετίχ του κέρδους" το οποίο ως γνωστόν είναι η βάση του καπιταλισμού. Πέραν των κοινωνικών ζητημάτων όμως, είχε κάποιες ιδιόρρυθμες απόψεις γύρω από τα εθνικά ζητήματα. Θεωρούσε ότι η Γερμανία έπρεπε να συμμαχήσει με την ΕΣΣΔ! Αυτό φυσικά ήταν τελείως εκτός πραγματικότητας, και ερχόταν σε πλήρη αντίθεση με την γεωπολιτική του Ε/Σ και τις σκέψεις του Χίτλερ περί ζωτικού χώρου (Lebensraum), αλλά και την γερμανική παράδοση για επέκταση προς Ανατολάς (Drang nach Osten)
Το ουσιαστικό όμως πρόβλημα με τον Στράσσερ ήταν ότι φαινόταν να επιδιώκει μία τάση αυτονόμησης των βόρειων κομματικών οργανώσεων του NSDAP (είχε ιδρύσει τον Φεβρουάριο του 1925 την Εργατική Κοινότητα, που ήταν μία ένωση των βορειογερμανικών παραρτημάτων του κόμματος) που θα βασιζόταν στον ίδιο και στο ιδεολογικό πλαίσιο που εκείνος καθόριζε. Αυτό φυσικά ήταν εξαιρετικά επικίνδυνο για την ενότητα του κόμματος.
Στις αρχές του 1926 ο Στράσσερ ζητάει την αλλαγή των 10 από τα 25 σημεία του Ε/Σ προγράμματος. Επιδίωκε δηλαδή μία ουσιαστική αλλοίωση της φυσιογνωμίας του Εθνικοσοσιαλισμού. Στις 14 Φεβρουαρίου του 1926, ο Χίτλερ καλεί σε συνέλευση τα κομματικά στελέχη στην πόλη Μπάμπεργκ. Εκεί πλέον συγκρούεται ανοικτά με τον Στράσσερ και τον συντρίβει πολιτικά καθώς αποδεικνύει ότι η όποια προσπάθεια μπολσεβικοποίησης της οικονομίας και συμπόρευσης με τους κομμουνιστές και την ΕΣΣΔ, είναι τελείως λάθος. Συγχρόνως καταψηφίζεται η απόπειρα αλλαγής του Ε/Σ προγράμματος που είχε ζητήσει ο Στράσσερ.
Μετά από αυτήν την πολιτική ήττα, ο Στράσσερ υφίσταται συντριπτικό πλήγμα καθώς η ομάδα του ουσιαστικά διαλύεται. Ο Χίτλερ όμως αναγνωρίζοντας τις οργανωτικές του ικανότητες, τον διορίζει υπεύθυνο της κομματικής προπαγάνδας τον Σεπτέμβριο του 1926.
Την ίδια περίπου περίοδο μες στο 1926 ο Γιόζεφ Γκαίμπελς, ο οποίος μέχρι ενός σημείου ασπαζόταν τις αριστερές πεποιθήσεις του Στράσσερ, αντιλαμβάνεται την πλάνη του και αναγνωρίζει την πολιτική μεγαλοφυία του Χίτλερ και την ανακολουθία των αριστερίζοντων Ε/Σ. Τον Αύγουστο του 1926 γράφει στον Λαϊκό Παρατηρητή:
"Τώρα καταλαβαίνω τι είσαστε! Επαναστάτες στα λόγια, να τι είσαστε. Πάψτε να μιλάτε για ιδεολογίες εξαπατώντας τους ίδιους σας τους εαυτούς. Δεν ανακαλύψατε εσείς τούτες τις ιδέες. Μιλάτε εσείς για σοσιαλισμό. Ω, τι υποκρισία! Εσείς οι δούλοι του καπιταλισμού δίνετε μαθήματα σε μας; Καθήκον μας η συμπόρευση με τον Φύρερ μας. Είναι ο γίγας και είστε ο νάνοι! "
Όμως ο βρώμικος ρόλος και ο άθλιος καιροσκοπισμός του Γκρέγκορ Στράσσερ φάνηκαν ξεκάθαρα μερικά χρόνια αργότερα, με αφορμή τις κινήσεις του Σλάιχερ. Ο Σλάιχερ ήταν πολιτικός παράγοντας με πολύ μεγάλη επιρροή στον στρατό και στο δημοκρατικό κέντρο, και πρωτοστατούσε στις πολιτικές ίντριγκες που συνέβαιναν στην Γερμανία της εποχής. Μαζί με τον στρατάρχη Χίντενμπουργκ έκαναν ότι ήταν δυνατόν για να μην πάρει την εξουσία ο Χίτλερ και το NSDAP. Ο Χίντενμπουργκ τον διορίζει καγκελάριο στις 3 Δεκεμβρίου του 1932. Ο Σλάιχερ επιδίωκε να βρει ισχυρές πολιτικές δύναμεις που θα τον στήριζαν για τον σχηματισμό ενός πολυκομματικού κυβερνητικού σχήματος. Το ισχυρότερο κόμμα της εποχής ήταν το NSDAP.
Ήταν όμως σίγουρος πως ο Χίτλερ δεν θα δεχόταν να στηρίξει την κυβέρνησή του. Και ο Σλάιχερ στράφηκε προς τον Στράσσερ! Βασιζόταν στο καλό όνομα που είχε ξαναφτιάξει ο Στράσσερ (ειδικά μετά την πρότασή του για διαγραφή του αδελφού του Όττο, όπως είδαμε πριν), στις σχέσεις που είχε αναπτύξει προσφάτως με βιομηχανικούς παράγοντες αποκομίζοντας οικονομικά οφέλη, αλλά και στις πάντα καλές σχέσεις του με τα εργατικά συνδικάτα. Ο Σλάιχερ στόχευε στην δημιουργία ενός "Άξονα των Συνδικάτων" τον οποίο θα στήριζε ο Στράσσερ και η αριστερή πτέρυγα του κόμματος, εν αντιθέσει με τον Χίτλερ.
Ουσιαστικά δηλαδή, ο Σλάιχερ επιδίωκε την διάσπαση του Ε/Σ κόμματος. Ο Στράσσερ δέχτηκε! Δέχτηκε να επιχειρήσει ύπουλα να διασπάσει το κόμμα προς όφελος της πολιτικής ολιγαρχίας που είχε ρημάξει την Γερμανία! Έκανε πρώτα μία διερευνητική συνάντηση με τον Χίτλερ, η οποία φυσικά δεν κατέληξε πουθενά. Στις 8 Δεκεμβρίου 1932 ο Στράσσερ παραιτείται από το κόμμα. Η προσπάθειά του όμως για την δημιουργία του "Άξονα των Συνδικάτων" προς στήριξη του Σλάιχερ αποτυγχάνει παταγωδώς. Οι οπαδοί του Στράσσερ διαγράφονται από τις τοπικές οργανώσεις του NSDAP και ο ίδιος τελειώνει πολιτικά... Η προσπάθεια διάσπασης του Ε/Σ κινήματος αποτυγχάνει. Οι Στράσσερ και Σλάιχερ βρήκαν το τέλος που τους άξιζε στις 30 Ιουνίου του 1934, την Νύχτα των Μεγάλων Μαχαιριών... Ο Γκρέγκορ Στράσσερ είχε αναμφισβήτητες ικανότητες. Όμως πάνω απ'όλα ήταν ένας άθλιος καιροσκόπος που πάντα υπέβλεπε τον Αδόλφο Χίτλερ. Και όπως όλοι οι καιροσκόποι συνήθως τείνουν προς την προδοσία, έτσι έκανε και ο Στράσσερ όταν του δόθηκε η ευκαιρία. Πρώτα πρόδωσε τον ίδιο του τον αδελφό το 1930, προκειμένου να επιβιώσει ο ίδιος πολιτικά μετά την αποτυχία του στο Μπάμπεργκ το 1926, και μετά το 1932 αποπειράθηκε να κάνει το ίδιο και με το κόμμα. Ήταν ένας προδότης του Ε/Σ κινήματος, και τίποτα περισσότερο.
Ερνστ Ρεμ
Ο Ρεμ ήταν λοχαγός, βετεράνος του Α'Παγκoσμίου Πολέμου και ήταν ο άνθρωπος στον οποίο στηρίχτηκε η επάνδρωση και ο εξοπλισμός των SA. Αρχικά λειτουργούσε σαν σύνδεσμος μεταξύ των διαφόρων ένοπλων πατριωτικών ομάδων και του γερμανικού στρατού, της Reichswehr. Στις αρχές του 1923 υπήγαγε τα SA στην Εργατική Κοινότητα των Αγωνιζομένων Πατριωτικών Συνδέσμων (μία οργάνωση ομπρέλα των ένοπλων πατριωτιών ομάδων), αποσπώντας έτσι εν μέρει από την άμεσο έλεγχο του Χίτλερ. Είχε ενεργό συμμετοχή στο κίνημα της μπυραρίας του Νοεμβρίου του 1923 και ήταν ο μόνος που πέτυχε τους αντικειμενικούς στρατιωτικούς στόχους.
Μετά την καταστολή του κινήματος του Νοεμβρίου, το κόμμα και τα SA αναστέλουν την δράση τους. Το 1925 το NSDAP επανιδρύεται, αλλά πλέον ο Χίτλερ, έχοντας αξιολογήσει σωστά τις πολιτικές και κοινωνικές συνθήκες και έχοντας ήδη την εμπειρία της αποτυχίας του Νοεμβρίου, κρίνει ότι πρέπει να διεκδικήσει την εξουσία πρωτίστως πολιτικά και δευτερευόντως μαχητικά. Ο Ρεμ διαφωνεί, έρχεται σε ρήξη με τον Χίτλερ και για άλλα θέματα και φεύγει για την Βολιβία.
Αυτό ήταν το πρώτο δείγμα της πολιτικής μυωπίας του Ρεμ. Δεν είχε την πολιτική διορατικότητα του Χίτλερ, και δεν αντιλαμβανόταν ότι η εμμονή του για υποκατάσταση του επίσημου γερμανικού στρατού από τα SA ήταν αυτοκαταστροφική και επικίνδυνη καθώς προκαλούσε αντιπαλότητα του κόμματος με τον στρατό.
Από το 1925 ως το 1931 ο Ρεμ ήταν απών από τους αγώνες των Εθνικοσοσιαλιστών τόσο στην πολιτική σκηνή όσο και στον δρόμο. Στα πολύ δύσκολα χρόνια του Ε/Σ κινήματος, ο Ρεμ ήταν στην άλλη άκρη του κόσμου.
Η κατάσταση πάντως με τα SA δεν ήταν και η πλέον ιδανική. Υπήρχε ήδη ένα κλίμα καχυποψίας μεταξύ των SA και των στελεχών του κόμματος. Τον Αύγουστο του 1930 τα SA του Βερολίνου εξεγέρθηκαν, αρνήθηκαν να διαφυλάξουν μεγάλη κομματική συγκέντρωση με ομιλητή τον Γκαίμπελς, εισέβαλλαν σε γραφεία του κόμματος και της εφημερίδας του Γκαίμπελς Angriff και προξένησαν βανδαλισμούς. Τελικώς η κατάσταση εκτονώθηκε, αλλά ήταν φανερό ότι τα SA δεν ήταν πλήρως ελεγχόμενα, και αυτό ήταν επικίνδυνο για την βιωσιμότητα ενός κόμματος που πάσχιζε να καθιερωθεί και να πάρει την εξουσία. Το 1931 ο Ρεμ επιστρέφει και ο Χίτλερ τον διορίζει αρχηγό των SA. Υπό την ηγεσία του τα SA ενισχύονται και αυξάνεται ραγδαία ο αριθμός των μελών τους. Απορροφούν άλλες παραστρατιωτικές οργανώσεις (π.χ. τους Χαλυβδόκρανους) και το 1933 φτάνουν τα 4.500.000 μέλη. Ο Ρεμ αρχίζει να μιλάει για την "Δεύτερη Επανάσταση", την κοινωνική επανάσταση, που πρέπει να ακολουθήσει την πρώτη Επανάσταση που ήταν η ανάληψη της εξουσίας από τον Χίτλερ τον Ιανουάριο του 1933.
Αυτή η λαϊκίστικη ρητορική του Ρεμ μπορεί να ακουγόταν ωραία στα αυτιά πολλών μελών των SA που προέρχονταν από φτωχά λαϊκά στρώματα, αλλά δεν ανταποκρινόταν στην πραγματικότητα. Το κόμμα είχε μόλις ανέλθει στην εξουσία και τέτοιου είδους εσωτερικές έριδες απειλούσαν την συνοχή του. Η φρασεολογία του Ρεμ έστρεφε όλο το κατεστημένο κατά του κόμματος, και ο Χίτλερ γνώριζε ότι αυτό ήταν άκρως επικίνδυνο. Ο στρατός ήταν πολύ καχύποπτος με τα SA (άλλωστε ο Ρεμ ποτέ δεν έκρυψε ότι ήθελε να υποκαταστήσει τον στρατό με τα ελγχόμενα από τον ίδιο SA) και μία σπίθα μπορούσε να οδηγήσει την Γερμανία σε εμφύλια σύρραξη που σίγουρα θα οδηγούσε την χώρα πίσω στο χάος του 1918. Ο Ρεμ όμως συνεχίζει, και σε άρθρο του τον Ιούνιο του 1934 στην Μηνιαία Εθνικοσοσιαλιστική Επιθεώρηση λέει ότι η δεύτερη Επανάσταση είναι καθήκον για τους κυβερνώντες. Σε διαφορετική περίπτωση, λέει ότι θα συνέχιζε μόνος του, ακόμα και εναντίον όσων δεν τον ακολουθούσαν! Ξεκάθαρη απειλή για τον Χίτλερ. Παρ'ολ΄αυτά τον Δεκέμβριο του 1933, ο Χίτλερ διορίζει τον Ρεμ Υπουργό Άνευ Χαρτοφυλακίου. Ο Ρεμ όμως συνεχίζει την αδιάλλακτη στάση του και ζητάει τον Φεβρουάριο του 1934, τον περιορισμό της Reichswehr σε βοηθητικό ρόλο των SA. Ο στρατός αντιδράει. Συγχρόνως, ο Ρεμ έχει ήδη αρχίσει επαφές με την γαλλική πρεσβεία προκειμένου να βρει συμμάχους. Ο Γάλλος πρέσβης Πονσέ τον στηρίζει, όπως στηρίζει συγχρόνως και τον Σλάιχερ που λέγαμε παραπάνω. Ο Ρεμ πλέον συνωμοτούσε ανοικτά για την ανατροπή του Ε/Σ καθεστώτος.
Στις 3 Ιουνίου του 1934 ο Χίτλερ συναντάει τον Ρεμ σε μία ύστατη προσπάθεια να τον συνετίσει. Η συνάντηση κράτησε 5 ώρες. Ο Ρεμ όμως παρέμενε αδιάλλακτος.
Όπως είναι φυσικό, ο Χίτλερ αντιδρά και για να προλάβει τα χειρότερα λόγω της αδιαλλαξίας του Ρεμ, αποφασίζει την εξόντωση της ηγεσίας των SA, και πολλών ακόμα πολιτικών αντιπάλων. Αυτή συμβαίνει στις 30 Ιουνίου 1934.
Λίγες μέρες μετά στις 13 Ιουλίου 1934, σε ομιλία του στο Ράιχσταγκ λέει πως οι Ρεμ και Σλάιχερ υποστήριζονταν από μία ξένη δύναμη, μέσω ενός ξένου διπλωμάτη. Εννοούσε φυσικά την Γαλλία και τον Πονσέ. Η Γαλλία αντιδρά και διαμαρτύρεται για τους υπαινιγμούς του Χίτλερ. Ο Χίτλερ δεν το συνεχίζει καθώς δεν τον συμφέρει να έρθει σε ρήξη με την τότε ισχυρότερη Γαλλία και ζητά να παραμείνει ο Πονσέ στην θέση του ως πρέσβης της Γαλλίας στην Γερμανία. Στο κάτω-κάτω, μετά την Νύχτα των Μεγάλων Μαχαιριών και την εξολόθρευση των Ρεμ-Στράσσερ-Σλάιχερ, ο Πονσέ ήταν πλέον ακίνδυνος. Ο Ρεμ ήταν μαχητής και είχε αξιόλογες οργανωτικές ικανότητες. Όμως οι ανεδαφικές ιδεολογικές του εμμονές, η άκρατη φιλοδοξία του να επιβάλλει τα SA σαν αποκλειστικό στρατό της Γερμανίας, η ανικανότητά του να σκεφτεί πολιτικά και η έλλειψη πίστης προς τον αναμφισβήτητο αρχηγό του είχαν σαν αποτέλεσμα να καταστεί μία τεράστια εσωτερική απειλή για τον Εθνικοσοσιαλισμό, προς όφελος των εσωτερικών και εξωτερικών εχθρών του. Ήταν απλά ανίκανος να κατανοήσει τις αντικειμενικές συνθήκες της εποχής, και έφτασε στο σημείο να υιοθετήσει μία προδοτική συμπεριφορά συνωμοτώντας κατά του Χίτλερ. Δικαίως το πλήρωσε με την ζωή του, παρά το ότι ο Χίτλερ έκανε ότι είναι δυνατόν για να τον συνετίσει.
Είμαστε σχεδόν σίγουροι ότι οι όψιμοι ελληνόφωνοι στρασσερικοί αγνοούν τα παραπάνω αδιαμφισβήτητα ιστορικά στοιχεία. Λόγω της άγνοιάς τους, λένε ότι οι Στράσσερ και Ρεμ ήταν οι γνήσιοι Ε/Σ εν αντιθέσει με την "αντιδραστική δεξιά" πτέρυγα του Κόμματος.
Θεωρούν ότι η Νύχτα των Μεγάλων Μαχαιριών, οπότε και εξολοθρεύτηκε ο Γκρέγκορ Στράσσερ και ο Ρεμ, ήταν η ταφόπλακα του πραγματικού Ε/Σ, στην θέση του οποίου εγκαθιδρύθηκε ένα αστικοδεξιό αντιδραστικό φιλοκαπιταλιστικό καθεστώς. Ξεχνούν όμως ότι έτσι το μόνο που καταφέρνουν είναι να παπαγαλίζουν την κομμουνιστική θέση για τον Ε/Σ. Ως γνωστόν, οι κομμουνιστές λένε ότι ο Ε/Σ ήταν η πλέον στυγνή έκφραση του καπιταλισμού. Ε, ουσιαστικά το ίδιο πράγμα λένε για το Ε/Σ καθεστώς και οι στρασσερικοί... Είναι τόσο μεγάλη η άγνοιά τους που δεν καταλαβαίνουν ότι γίνονται παπαγαλάκια των κομμουνιστών. Αλλά, ξέχασαμε... αυτοί πιστεύουν ότι μπορούν να συνεργαστούν με τους κομμουνιστές γαι την δημιουργία ενός "ναζιστο-κομμουνιστικού κινήματος"... Τρία πουλάκια κάθονται..
Επιστρέφοντας βέβαια στα της Ε/Σ Γερμανίας, η πραγματικότητα ήταν τελείως διαφορετική. Ο Χίτλερ δεν ήταν δούλος του κεφαλαίου, όπως προσπαθούν να τον παρουσιάσουν οι κομμουνιστές και οι στρασσερικοί. Ο Χίτλερ προσεταιρίστηκε τους κεφαλαιοκράτες για ιδίον όφελος προκειμένου να βρει τους τόσο απαραίτητους οικονομικούς πόρους για το Κόμμα, αλλά μόλις έγινε εξουσία τους υπέταξε και τους προσέδεσε στο άρμα του Ε/Σ καθεστώτος.
Στην Ε/Σ οικονομία τα πάντα ελέγχονταν από το Λαϊκό Κράτος το οποίο κινούσε τα νήματα. Οι μεγαλοβιομήχανοι απλά εκτελούσαν τις διαταγές του, μην μπορώντας να κάνουνε αλλιώς. Στην Ε/Σ Γερμανία ο απόλυτος άρχων ήταν ο Αδόλφος Χίτλερ, και όχι κάποιος μεγαλοτραπεζίτης (άλλωστε η τράπεζα που χρηματοδοτούσε τα μεγάλα έργα ήταν η Reichsbank που ήταν 100% κρατική) ή κάποιος βιομήχανος. Αυτοί απλά ακολουθούσαν την γραμμή του καθεστώτος.
Τελειώνοντας, καλό θα ήταν να πούμε κάποια πραγματάκια και για την Νύχτα των Μεγάλων Μαχαιριών. Οι περισσότερο θεωρούν ότι τότε εξολοθρεύτηκαν αποκλειστικά και μόνο οι εκφραστές της αριστεράς του NSDAP. Αυτό είναι τεράστιος μύθος.
Την νύχτα εκείνη έγιναν γενικότερες εκκαθαρίσεις εις βάρος όλων των εχθρών του γερμανικού λαού. Υπολογίζεται ότι οι συνολικοί νεκροί τότε ήταν περίπου 1000 άτομα. Τα ανώτερα στελέχη των SA που εκτελέστηκαν ήταν μόλις 19 (!!!) άτομα. Εκτελέστηκαν και κάποιες δεκάδες ακόμα χαμηλόβαθμων SA. Σε ένα σύνολο 4.500.000 μελών των SA, αυτοί είναι αστείοι αριθμοί.
Οι υπόλοιποι ήταν από όλο το πολιτικό φάσμα.
Είπαμε ήδη για τον Σλάιχερ. Παρόμοια τύχη είχε και ο στενός συνεργάτης του στρατηγός Μπρέντοφ. Ο συντηρητικός δεξιός Πάπεν την γλίτωσε τελευταία στιγμή, αλλά του επεβλήθη κατ'οίκον περιορισμός. Οι συνεργάτες του όμως Μπόζε και Κλάιζενερ εκτελέστηκαν. Ο πρώτος μες στην αντικαγκελαρία και ο δεύτερος στο Υπουργείο Μεταφορών. Άλλοι συνεργάτες του Πάπεν, όπως η βαρόνη Στότσιγκεν και ο Τσίρκι κλείστηκαν σε στρατόπεδο συγκέντρωσης. Ο ακροδεξιός Καρ, αντίπαλος του Χίτλερ το 1923 τον καιρό του κινηματος του Νοεμβρίου, δολοφονήθηκε. Ο διευθυντής της Χόφμαν, ο αντιστράτηγος των SS βαρόνος Μπούχβαλντ, ο κομισσάριος της αστυνομίας Τόιφλ, ο αρχηγός του Τάγματος των Ιερωνυμιτών Μπέρναρντ Στεμφμπλ, ο βαθύλουτος μουσικος Βίλι Σμιτ είχαν την ίδια τύχη. Ο τραπεζίτης Ράγκεντατς που είχε φέρει σε επαφή τον Ρεμ με τον Πονσε, είχε φύγει την προηγούμενη νύχτα για την Αγγλία, και έτσι την γλίτωσε.
Πέραν των ιστορικών στοιχείων, στο καθαρά ιδεολογικό επίπεδο, οι θαυμαστές της αριστεράς του NSDAP ξεχνάνε ότι δεν υπάρχει δεξιός και αριστερός Ε/Σ.
Ο Ε/Σ ήταν μία ιδεολογία και μία κοσμοθεωρία που ξέφευγε από τα στενά όρια του αστικοδημοκρατικού κοινοβουλευτισμού ο οποίος χώριζε τα πολιτικά κόμματα σε αριστερά, κεντρώα και δεξιά.
Ο Ε/Σ απέρριπτε ασυζητητί την κατεστημένη πολιτική ταξινόμηση σε αριστερά και δεξιά, και κοιτούσε μόνο εμπρός για το καλό της Γερμανίας. Και αυτό δεν το λέμε εμείς, αλλά το έλεγε ο ίδιος ο Φύρερ ο οποίος κατ'επανάληψη είχε συγκρουστεί τόσο με την αριστερά όσο και με την δεξιά. Οποιοσδήποτε χρησιμοποιεί όρους όπως "αριστερός Ε/Σ" ή "δεξιός Ε/Σ" έχει μαύρα μεσάνυχτα για το τι πραγματικά ήταν ο Ε/Σ, εκτός αν πιστεύει ότι έχει κατανοήσει το πνεύμα του Ε/Σ καλύτερα από τον Αδόλφο Χίτλερ. Στην περίπτωση αυτή, υπάρχουν αρμόδια ψυχιατρικά ιδρύματα στα οποία επιβάλλεται να απευθυνθεί επειγόντως.
Αντιλαμβανόμαστε βέβαια τα βαθύτερα ψυχικά αίτια της ταύτισης κάποιων με την αριστερά του NSDAP. Τα αίτια αυτά έχουν να κάνουν με την ανάγκη τους να ταυτιστούν με τον ηττημένο. Πάσχουν απλά από σύμπλεγμα κατωτερότητας. Ηδονίζονται με την ιδέα της ήττας. Τους αρέσει να είναι από κάτω (δεν γνωρίζουμε αν αυτό το βίτσιο τους έχει και άλλες προεκτάσεις...). Ψάχνουν να βρουν τους εκάστοτε ηττημένους για να ταυτιστούν μαζί τους. Είναι σίγουρο ότι αν τελικά επικρατούσε ο Ρεμ και όχι οι Γκαίρινγκ-Χίμλερ, εκείνοι θα κλαίγανε και θα ωρύονταν για το "κομμούνι τον Ρεμ που εξολόθρευσε τον αγνό πατριώτη Γκαίρινγκ".
Η καημένη η Ιστορία όμως δεν φταίει σε τίποτα που της έχουν αλλάξει τα φώτα, προκειμένου να ηρωοποιήσουν τους.... αδελφούς Στράσσερ.....
πηγή: http://documentahistory.blogspot.com/2012/08/nsdap.html
