Αν και το παρόν ιστολόγιο της Παραδοσιοκρατίας είναι καινούριο αυτή τη στιγμή που γράφεται αυτό το άρθρο για να μπορεί να επηρεάσει περισσότερο κόσμο από αυτόν που το διαβάζει μέχρι στιγμής, παρόλο αυτά μπορούν οι ήδη υπάρχοντες αναγνώστες να διαδώσουν σε όσο περισσότερο κόσμο μπορούν την ουσία του προβλήματος που θα παρουσιαστεί στη συνέχεια, πέρα από γραφικότητες και θρησκολοψίες που γελοιοποιούν τον αντι-νεοταξικό αγώνα στα μάτια του υπόλοιπου κόσμου, με αποτέλεσμα να οδηγείται αυτός οικειοθελώς στη σκλαβιά του σαν τους κινέζους που ήδη την πάτησαν στην πατρίδα τους με το ‘’Σύστημα Κοινωνικής Βαθμολόγησης’’ που θα παρουσιαστεί, ακριβώς επειδή θα πίστευε προηγουμένως ότι κάθε αντίσταση στον νεοταξισμό ήταν συνωμοσιολογία ή θρησκοληψία και έτσι δεν την πήρε στα σοβαρά για να αντισταθεί και ο ίδιος του με τον τρόπο που θα ειπωθεί με αφορμή τα πιστοποιητικά εμβολιασμού για τον Κορωνοϊό ως παρόμοιο παράδειγμα εκείνη την περίοδο. Για αυτό το λόγο θα παρατεθεί σχετικά για αυτό ένα αναρχικό δημοσίευμα εκείνης της εποχής και όχι κάποιο θρησκόληπτο ή συνωμοσιολογικό για να πάρετε τουλάχιστον εμάς στα σοβαρά!
Θα εστιάσουμε δηλαδή πραγματικά στο πρόβλημα που είναι η προσπάθεια παγκόσμιου ελέγχου με ηλεκτρονικά μέσα σαν εκείνο της Κίνας που θα αναφερθεί, με σκοπό να μην φτάσουμε και εμείς να ζήσουμε σε ένα τέτοιο καθεστώς αριστερόστροφου φασισμού της παγκοσμιοποίησης (σημ. γιατί τότε θα είναι πολύ δυσκολότερο να ξεμπλέξουμε όπως ακριβώς και ένας φυλακισμένος που θέλει να δραπετεύσει από το κελί του) που θα αντιμετωπίζει με διάφορους τρόπους κοινωνικού αποκλεισμού (που θα μάθετε) τους όσους αντιφρονούντες, όπως ακριβώς συνέβη αυτό και στην περίοδο του Κορωνοϊού με όσους ανεμβολίαστους μαθαίνοντας από πρώτο χέρι ή με χειροπιαστό τρόπο τι συμβαίνει πια και όχι απλά με υποθέσεις όπως συνέβαινε μέχρι πρότινος. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι θα το αντιμετωπίζουμε αυτό το σχέδιο ανεξαρτήτως από το ποιος το εφαρμόζει, γιατί αυτό θα παραμένει το ίδιο είτε το εφαρμόζουν κινέζοι κομμουνιστές είτε θρησκόληπτοι ανεξαρτήτως θρησκεύματός τους! Με άλλα λόγια και μιλώντας θρησκόληπτα για καλύτερη κατανόηση της δεύτερης περίπτωσης, το χάραγμα που μας λένε παραμένει χάραγμα είτε είναι αντίχριστο είτε χριστιανικό ή οτιδήποτε άλλο, άρα πάλι στρεφόμαστε εναντίον του από όπου και αν προέρχεται όσοι θέλουμε να ζούμε ελεύθεροι στον τόπο μας, δηλαδή όπως εμείς οι ίδιοι θέλουμε και όχι όπως το επιθυμούν κάποιοι νεοταξίτες ή παγκοσμιοποιητές, τους οποίους ουδέποτε εκλέξαμε ή δώσαμε τη συναίνεσή μας για να αποφασίζουν εκείνοι για τις δικές μας ζωές. Τόσο απλά. Παρόλο αυτά, θα πρέπει να συμμετέχουμε σε κάθε συλλαλητήριο αντίστασης που γίνεται σαν και αυτά που στρέφονται ενάντια στις νέες ηλεκτρονικές ταυτότητες που οδηγούν στο ίδιο αποτέλεσμα από διαφορετικό δρόμο, χωρίς να μας ενδιαφέρει αν οι αντιδρώντες σκέφτονται θρησκόληπτα ή συνωμοσιολογικά, γιατί και πάλι το αποτέλεσμα είναι αυτό που μας ενδιαφέρει τελικά, ήτοι η αντίσταση αντί της παθητικότητας για οποιονδήποτε λόγο γίνεται η πρώτη (δηλ. η κάθε αντίσταση) ώστε να μην καταλήξουμε στη δεύτερη (δηλ. σε πάσης φύσεως παθητικότητα που οδηγεί ραγιαδικά στη σκλαβιά).
Και η αντίσταση αυτή θα πρέπει να γίνει, όσο ωραιοποιημένα και να μας παρουσιάζουν αυτή την σκλαβιά με ηλεκτρονικό τρόπο στην εποχή μας, γιατί αυτή δεν αλλάζει, αφού όλοι οι φυλακισμένοι μιας φυλακής παραμένουν φυλακισμένοι είτε μένουν σε μπουντρούμι είτε σε πολυτελέστατο κελί! Με αυτό το παράδειγμα απαντάμε και σε κάθε νεοταξίτη προπαγανδιστή που μας λέει πως κάνει ό,τι κάνει για την ασφάλεια ή την προστασία μας (όπως και στην περίπτωση των νέων ταυτοτήτων), αφού και ένας φυλακισμένος μιας φυλακής παραμένει ασφαλής ή προστατευμένος από εξωτερικούς κινδύνους αν το πάμε έτσι! Το να πούμε λοιπόν ότι οι νέες ηλεκτρονικές ταυτότητες δίνονται για το καλό μας επειδή προστατευόμαστε από πλαστογραφίες των υπαρχόντων που ήδη έχουμε ή για λόγους ευκολίας γλυτώνοντας τη γραφειοκρατία ας πούμε, τότε με το ίδιο σκεπτικό να τη βάλουμε καλύτερα (όπως το θέλουν αυτό μελλοντικά) μέσα στο σώμα μας ως μικροτσίπ αν το πάμε έτσι (χωρίς να ξέρουμε το τι μπορούμε να πάθουμε μετά!) για να είμαστε 100% σίγουροι ότι δεν θα πλαστογραφηθεί μελλοντικά ή ότι δεν θα υποκλέψουν προσωπικά μας στοιχεία όπως ήδη το κάνουν αυτό σε ηλεκτρονικές μας συναλλαγές (σημ. και πριν δημιουργηθούν αυτές πάλι γινότανε επίκληση της ίδιας προστασίας) και για λόγους ευκολίας να ζήσουμε άμα είναι σαν φυλακισμένοι σε μια γειτονιά όπου θα μας προσφέρονται όλα στα χέρια μας, όπως ακριβώς το φαγητό σε κρατουμένους φυλακών! Συνεπώς, προς το παρόν και μέχρι να δούμε τι θα γίνει, θα πρέπει να καθυστερήσουμε όσο το δυνατόν περισσότερο να πάρουμε μια τέτοια ταυτότητα ή οτιδήποτε άλλο παρόμοιο που θα μας προσφερθεί, μήπως και αποσυρθεί τελικά σαν τα πιστοποιητικά εμβολιασμού για τον Κορωνοϊό αν δεν πετύχει ξανά ένας τέτοιος παγκοσμιοποιητικός σχεδιασμός ή μήπως πάψει να είναι υποχρεωτική τουλάχιστον μετά από αντιδράσεις όπως συνέβη παρομοίως με τα εμβόλια του Κορωνοϊού. Τα υπόλοιπα παρακάτω συνοψίζοντας την όλη περιγραφόμενη κατάσταση…
Μην υποκύπτετε! Tο μέλλον της ανθρωπότητας κρίνεται από αυτό
Τελικώς, οι κρατούντες διέβησαν τον Ρουβίκωνα όπως ήταν αναμενόμενο πως θα πράξουν
Ήταν αναμενόμενο -ήδη έναν χρόνο πριν- πως εδώ θα καταλήγαμε, αλλά τότε όλα αυτά εξορίζονταν από το δημόσιο λόγο στη σφαίρα της συνωμοσιολογίας. Φαίνεται πως η ανθρωπότητα, όταν παίρνει έναν δρόμο, δεν ξεφεύγει από αυτόν, εάν δεν τον περπατήσει μέχρι το τέλος. Ας είναι κι έτσι· το τέλος δεν είναι τόσο μακρυά.
Προκύπτει λοιπόν το ερώτημα του τί να κάνουμε και πώς να αντισταθούμε – το μόνο σοβαρό ερώτημα αυτή τη στιγμή. Θεωρητικά η απάντηση είναι απλή: Όσοι δεν θέλουν να εμβολιαστούν – και είναι πολλοί – να μην το κάνουν, αψηφώντας τους κρατικούς εκβιασμούς.
Στην πράξη, βέβαια, τα πράγματα δεν είναι καθόλου απλά. Δεν είναι απλό το να βρίσκεται κάποιος υπό καθεστώς διωγμού και απαγορεύσεων, ειδικά όταν εκβιάζεται με την ίδια του την προοπτική επιβίωσης.
Και όμως, δεν υπάρχει καμία άλλη εναλλακτική πέρα από την ολοκληρωτική άρνηση ή την ολοκληρωτική αποδοχή· όχι γιατί το λέμε εμείς, αλλά γιατί οι κρατούντες φροντίζουν με κάθε αποφασιστικότητα να κλείσουν κάθε δίοδο διαφυγής. Ο καθένας πλέον – τουλάχιστον απ’ όσους καταλαβαίνουν τί συμβαίνει – θα τριφτεί ανάμεσα στο μεγάλο «ναι» και στο μεγάλο «όχι». Και το «ναι» και το «όχι» θα έχουν σοβαρές συνέπειες, προσωπικές και κοινωνικές. Είναι θέμα επιλογής και το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να ξεκαθαρίσουμε το τί σημαίνει η κάθε επιλογή.
Γιατί το ζήτημα δεν βρίσκεται στην διάκριση μεταξύ εμβολιασμένων και ανεμβολίαστων. Αυτή είναι η διάκριση που πριμοδοτούν οι κρατούντες, επειδή έτσι τους βολεύει. Ο οποιοσδήποτε επενδύει στη διάκριση ή τη σύγκρουση εμβολιασμένων και ανεμβολίαστων αυτή τη στιγμή, μέσω ιταμών προκλήσεων και χαρακτηρισμών, παίζει το παιχνίδι του κράτους.
Το κεντρικό ερώτημα είναι σε τί είδους κόσμο επιθυμεί να ζει ο καθένας: έναν κόσμο ολοκληρωτισμού σαν αυτόν που προδιέγραψαν με σαφήνεια ο Όργουελ και ο Χάξλεϋ, ή έναν κόσμο που τουλάχιστον θα δίνει την ευκαιρία και τη δυνατότητα στους ανθρώπους να παλεύουν για κάτι καλύτερο; Φυσικά, αυτό υπερβαίνει τη διάκριση μεταξύ εμβολιασμένων και ανεμβολίαστων: όλοι στον ίδιο κόσμο θα ζήσουν. Η μόνη πραγματική διάκριση – που είναι κάθετη και απόλυτη – βρίσκεται ανάμεσα στους εγκάθετους και σφογκοκωλάριους του νέου καθεστώτος και σε όσους θέλουν να διατηρήσουν τα θεμελιώδη και φυσικά στοιχεία της ανθρώπινης αυτονομίας και αξιοπρέπειας που ο «νέος» κόσμος θέλει να εξαφανίσει. Δεν πρόκειται για έναν «νέο» κόσμο. Είναι απλώς η πιο ακραία εκδοχή του παλιού. Το αυθεντικά «νέο» δεν το έχουμε δει ακόμα.
Ίσως είναι από τις λίγες ιστορικές στιγμές που το αποτέλεσμα της σύγκρουσης θα κριθεί περισσότερο από την ατομική στάση και επιλογή του καθενός, παρά από τις κοινωνικές εκδηλώσεις, διαδηλώσεις και διαμαρτυρίες. Δεν εννοούμε πως αυτές δεν είναι απαραίτητες. Εννοούμε ότι δεν είναι αυτές που θα κρίνουν το αποτέλεσμα. Θα μπορούσαν ίσως να το κρίνουν εάν ήταν μαζικές, εκτός του πολιτικού ελέγχου και επίμονες, αλλά φαίνεται πως δεν ζούμε σε τέτοιες εποχές. Το αποτέλεσμα θα κριθεί από ατομικές επιλογές που εκτείνονται σε μεγάλη κλίμακα και αν το σκεφτούμε καλύτερα είναι λογικό: εφόσον η εξουσία σήμερα, μέσω της τεχνολογίας, έχει τη δυνατότητα και την επιδίωξη να ελέγχει ξεχωριστά και εξατομικευμένα τον καθένα, πέρα από το όποιο κοινωνικό ή οικονομικό πλαίσιο βρίσκεται αυτός, οι προσωπικές επιλογές στο επίπεδο της κοινής καθημερινότητας αποκτούν τεράστια σημασία.
Αυτό που λέμε είναι ότι εάν το 85% και πλέον του πληθυσμού υιοθετήσει και αρχίσει να χρησιμοποιεί στην καθημερινότητά του τα λεγόμενα πιστοποιητικά εμβολιασμού, τότε δεν θα έχει καμία σημασία εάν διαδηλώνει καθημερινά με οποιεσδήποτε διαθέσεις. Ο σκοπός θα έχει επιτευχθεί. Εάν κάποιος εμβολιαστεί ενώ δεν το θέλει, ο σκοπός έχει επιτευχθεί. Ίσα ίσα, είναι προτιμότερο για τους εξουσιαστές να επιβάλλουν τον παραλογισμό τους σε όσους δεν τον αποδέχονται και θεωρούν μεγαλύτερη επιτυχία να εξαναγκάσουν σε εμβολιασμό όσους δεν το θέλουν. Αυτό είναι απόδειξη της πραγματικής ισχύος, της επιβολής και της εξουσίας και στον «νέο» κόσμο.
Η κυριαρχία πρέπει να κατοικοεδρεύει πέρα από κάθε ιδέα (πόσο μάλλον πράξη) αμφισβήτησης – ακόμη και αμφιβολίας. Γι’ αυτό θεωρείται έγκλημα το να αμφιβάλλει κανείς για τους «ειδικούς», είναι αντίστοιχη «ασέβεια», σαν να αμφιβάλλει για τους ιερείς κάποιου ζηλόφθονου θεού.
Αντίθετα, εάν ένα μεγάλο τμήμα του πληθυσμού, όπως συμβαίνει τώρα, δεν παρασυρθεί στους εμβολιασμούς – πάντα εφόσον δεν το θέλει – χάνεται η δυνατότητα να μετασχηματιστεί όλη η κοινωνία κατά τον τρόπο που έχει σχεδιαστεί. Για να το αιτιολογήσουμε αυτό θα πρέπει να πούμε (εκ νέου και εν συντομία) το τί ακριβώς θέλει να κάνει η διεθνής ελίτ.
«Πιστοποιητικά εμβολιασμού»
Αυτό που κάνει η κοινωνικοποίηση των «υγειονομικών πάσων» είναι η δημιουργία ενός απέραντου στρατοπέδου συγκέντρωσης με τρόφιμους τους πάντες. Ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης που μπορεί να διοικηθεί όπως μια στρατιωτική βάση υψίστης ασφαλείας. Σε μια τέτοια βάση, τα επίπεδα πρόσβασης στους χώρους της ελέγχονται ηλεκτρονικά σε διάφορα σημεία ελέγχου (access points), είτε με κωδικούς είτε με βιομετρικά στοιχεία. Ελέγχεται και καταγράφεται ποιός έχει πρόσβαση σε ποιόν χώρο, πότε και για πόσο χρονικό διάστημα. Οι ανώτεροι στην ιεραρχία έχουν διευρυμένες δυνατότητες πρόσβασης οπουδήποτε. Στην περίπτωσή μας, τα σημεία ελέγχου είναι όλοι οι δημόσιοι χώροι της καθημερινότητας: εμπορικά καταστήματα, χώροι εργασίας, κέντρα διασκέδασης, πρακτικά οτιδήποτε. Όπως σε μια στρατιωτική βάση δεν μπορεί να μπαίνει ο οποιοσδήποτε, ούτε να κινείται «μη προβλεπόμενα» (αποτελεί ένα είδος προνομίου) έτσι και στο κοινωνικοποιημένο στρατόπεδο συγκέντρωσης κανείς δεν μπορεί να κινηθεί και να κάνει οτιδήποτε χωρίς πιστοποίηση και καταγραφή. Η πιστοποίηση (το ψηφιακό «υγειονομικό πάσο») ορίζει κατ’ αρχάς τη δυνατότητα χρήσης των κοινωνικών υποδομών όχι ως φυσικό δικαίωμα, αλλά ως προνόμιο που αποδίδεται ή αφαιρείται από το σύστημα εξουσίας. Προνόμιο το οποίο υφίσταται μόνο για τους απόλυτα πειθήνιους.
Γιατί ο εμβολιασμένος θεωρείται από τους κρατούντες απόλυτα πειθήνιος, ώστε να έχει αυτό το προνόμιο; Εάν το έκανε αυτοβούλως, τότε επιβεβαιώνεται η ισχύς της προπαγάνδας επάνω του, άρα είναι πειθήνιος. Εάν εξαναγκάστηκε να το κάνει ενώ δεν ήθελε, τότε επιβεβαιώνεται η ισχύς της βίας και η αδυναμία του να της αντιταχθεί, άρα πάλι καταλήγουμε στο ίδιο αποτέλεσμα. Και στις δύο περιπτώσεις ο «προνομιούχος» επιβεβαιώνει κάτι πολύ θεμελιώδες: ότι το ίδιο το σώμα του δεν του ανήκει, ότι δεν το ορίζει ο ίδιος. Όπως ακριβώς συμβαίνει και σε έναν αιχμάλωτο, έναν φυλακισμένο, έναν τρόφιμο πραγματικού στρατοπέδου συγκέντρωσης, όπου οι δεσμοφύλακες κρατούν στα χέρια τους όλα τα κλειδιά και τα μοιράζουν σε όποιον θέλουν, όποτε θέλουν, για όσο θέλουν.
Εφόσον «χωνέψουν» οι «προνομιούχοι» ένα τέτοιο σύστημα, το επόμενο λογικό βήμα θα είναι η εγκαθίδρυση ενός συστήματος κοινωνικής βαθμολόγησης (social point system), όπως αυτό που έχει δοκιμαστεί και εφαρμόζεται ήδη σε αρκετές πόλεις της Κίνας. Ένα σύστημα παρακολούθησης και επιβράβευσης ή τιμωρίας της κοινωνικής συμπεριφοράς του καθενός ξεχωριστά. Ο καθένας θα ξεκινά με ένα σύνολο ψηφιακών «πόντων», συνδεδεμένων με το «υγειονομικό πάσο» ή κάποια μετεξέλιξή του. Από εκεί και πέρα, κάθε κίνησή σου θα καταγράφεται και θα αξιολογείται αναλόγως: εκφράζεσαι κατά της κυβέρνησης στα κοινωνικά δίκτυα; Χάνεις πόντους. Εκφράζεσαι υπέρ της; Κερδίζεις πόντους. Διαδηλώνεις «παράνομα»; Χάνεις πόντους. Οδηγείς επικίνδυνα; Χάνεις πόντους. Κάνεις φιλανθρωπίες; Κερδίζεις πόντους. Διασπείρεις «φήμες» στο διαδίκτυο; Χάνεις πόντους. Έχεις «φίλο» στο facebook με χαμηλή βαθμολογία; Χάνεις κι εσύ πόντους. Και ούτω καθεξής, το τί επιβραβεύεται και το τί τιμωρείται προφανώς θα ορίζεται και θα προσαρμόζεται κατά το δοκούν. Πρόκειται με άλλα λόγια για ένα προωθημένο και πλήρως ενισχυμένο ιδιώνυμο.
Απώλεια βαθμολογίας μπορεί να μεταφράζεται σε απώλεια διπλώματος οδήγησης, μη πρόσβαση σε δημόσιες υπηρεσίες, αποκλεισμό από μέσα μαζικής μεταφοράς, μη πρόσβαση σε εκπαιδευτικά ιδρύματα, αποκλεισμό από χώρους εργασίας, αδυναμία δανειοληψίας, μέχρι και δημόσια διαπόμπευση με εμφάνιση της φωτογραφίας του «κακού μαθητή» στην τηλεόραση και το internet με τις σχετικές πληροφορίες.
Ιδρυματοποίηση δηλαδή της κοινωνίας μέσω της αξιοποίησης της ψηφιοποίησής της. Όποιος θέλει να ζήσει σε έναν τέτοιον κόσμο, του τον χαρίζουμε. Το δυστύχημα όμως είναι πως δεν θα ζήσει μόνον αυτός, αλλά όλοι μας.
«Συνομωσιολογίες»
Τα παραπάνω δεν είναι δικές μας επινοήσεις. Συμβαίνουν ήδη στην Κίνα. Παγκοσμιοποίηση, εκτός των άλλων σημαίνει και σταδιακή σύγκλιση των διαφόρων συστημάτων διακυβέρνησης ανά τον πλανήτη σε μια σύνθεση, η οποία θα επιβάλλεται οριζόντια ανεξαρτήτως από το ιστορικό και πολιτισμικό υπόβαθρο της κάθε περιοχής. Είναι προφανές πως η Δύση σε σχέση με την Κίνα βρίσκεται αρκετά «πίσω» (βέβαια και η Δύση έχει ένα ιστορικό παρελθόν που βρίθει από ολοκληρωτισμούς), αλλά φιλοδοξεί να καλύψει σε πολύ σύντομο χρόνο αυτήν την απόσταση.
Η κίνηση του Γάλλου προέδρου Μακρόν, να ανακοινώσει την υποχρεωτικότητα των εμβολιασμών ένα εικοσιτετράωρο πριν την «ημέρα της Βαστίλλης», που εορτάζεται στη Γαλλία την 14η Ιουλίου, εμπεριείχε έναν πολύ ισχυρό συμβολισμό. Ουσιαστικά εγκαινίασε μια «αντεπανάσταση» απέναντι στα αποτελέσματα της Γαλλικής Επανάστασης του 1789, η οποία κατέχει μία ιδιαίτερα εμβληματική θέση στον σύγχρονο Δυτικό κόσμο (μαζί με την Αμερικάνικη Επανάσταση). Ο Μακρόν υποδήλωσε, έτσι, πως πηγαίνουμε προς ένα καθεστώς που θα μοιάζει περισσότερο με αυτό που υπήρχε πριν τη Γαλλική Επανάσταση: το καθεστώς των μοναρχιών, των φεουδαρχών και των δουλοπάροικων που τους ανήκαν. Χαρακτηριστικό εκείνου του κόσμου ήταν η ιδιοκτησία της γης και των ανθρώπων που ζούσαν σ’ αυτήν, η συντριπτική φτώχεια των πολλών και ο ξεχωριστός πλούτος των ελάχιστων.
Aυτό που συμβαίνει σήμερα είναι πως για την διεθνή ελίτ (πλέον) όλος ο πλανήτης αποτελεί ένα φέουδο, πάνω στο οποίο, μέσω των «υγειονομικών» πολιτικών και των πολιτικών περί της «κλιματικής αλλαγής», εγκαθιδρύουν κληρονομικού τύπου ιδιοκτησιακά δικαιώματα. Και όσο για το άτομο, αυτό δεν έχει ούτε καν την ιδιοκτησία του σώματός του, εφόσον μέσω των εμβολιασμών και αυτή μεταφέρεται στην διεθνή ελίτ. Και μάλιστα «του αξίζει» να μην την έχει, εφόσον ως άνθρωπος υποτίθεται ότι «φταίει» τόσο για την «κλιματική αλλαγή», όσο και για το ότι δεν τελειώνει η «υγειονομική» κρίση, εφόσον δεν ακούει τους «ειδικούς». Είμαστε εκ των προτέρων ένοχοι, άρα μας αξίζει η φυλακή.
Το ότι οι παραπάνω θέσεις κρίνονται από αρκετούς ως «συνωμοσιολογικές» δεν εδράζεται σε κάποια ανάλυση της πραγματικότητας. Περισσότερο εδράζεται στην ψευδαίσθηση του – ας πούμε – «καθημερινού» ανθρώπου ότι κάποιος που θέλει να κατακτήσει τον κόσμο έχει εφάμιλλη νοοτροπία με κάποιον που θέλει να ανοίξει ένα κομμωτήριο για να βγάλει τα προς το ζην. Ότι κάποιοι επίδοξοι κτίστες αυτοκρατοριών βρίσκονται σ’ εκείνη τη θέση, επειδή σκέφτονται όπως ο μπακάλης της γειτονιάς. Αυτό κι αν είναι συνωμοσιολογία. Στην πραγματικότητα η περιφρόνησή τους για τον «καθημερινό» άνθρωπο είναι πλήρης, καθώς δεν του αναγνωρίζουν καμιά Αρετή (και για πολλούς έχουν δίκιο, αλλιώς πού θα έβρισκαν τόσα «χρήσιμα» εργαλεία;). Γνωρίζουν ότι η πραγματικότητα στο σχετικοποιημένο επίπεδό της είναι εύπλαστη, οπότε «τίποτε δεν είναι αληθινό, όλα επιτρέπονται» – και εν μέρει (μόνο) έχουν δίκιο.
Παρ’ όλα αυτά θα αποτύχουν. Τρέμουν να μην διατρηθεί η προπαγάνδα τους (η οποία δοκιμάζεται από ισχυρά χτυπήματα τελευταία), γι’ αυτό γίνονται πλέον τόσο χυδαίοι, αλλά και τόσο βιαστικοί καταφεύγοντας όλο και περισσότερο στον καταναγκασμό. Δεν υπάρχει όμως ιστορικό παράδειγμα εξουσίας που να μακροημέρευσε στηριζόμενη αποκλειστικά στο ψεύδος και τη βία. Χρειάζονταν και τα «καρότα», αλλά αυτά πλέον τους έχουν τελειώσει. Βασίζονται όλο και περισσότερο σε μια εικονική πραγματικότητα και τη χαύνωση που μπορεί να παρέχει η τεχνολογία, αλλά αυτά δεν επαρκούν για να υπάρξει ένα πραγματικά στέρεο οικοδόμημα στο διηνεκές. Αυτά επαρκούσαν την εποχή που υπήρχαν τα «καρότα». Οπότε, η καταφυγή τους στο «μαστίγιο» είναι μονόδρομος.
Μπορεί κάποιος να νομίζει πως, αν τα πράγματα χειροτερέψουν, θα μπορέσει τότε να αντισταθεί, ενώ τώρα δεν μπορεί. Δεν υπάρχει τέτοια περίπτωση, καθώς τώρα κρίνονται όλα. Με τον εκβιαστικό και εξαναγκαστικό εμβολιασμό, αυτό που γίνεται είναι η διάτρηση του σκληρού πυρήνα της ανθρώπινης υπόστασης. Άπαξ και πετύχει αυτή η διάτρηση, τα υπόλοιπα που μέλλονται να έρθουν θα γίνουν ευκολότερα. Οι ίδιοι εκβιασμοί θα υπάρξουν και για οτιδήποτε άλλο στο μέλλον, οπότε όποιος υποκύψει τώρα δεν θα μπορεί παρά να υποκύπτει διαρκώς. Η εμπειρία δείχνει πως σπάνια συμβαίνει το αντίθετο και μακάρι να διαψευστούμε.
Ιώβεια υπομονή και επιμονή
Νομίζουμε ότι γίνεται σαφές για ποιό λόγο δίνεται τέτοια έμφαση και προσήλωση στους εμβολιασμούς. Δεν είναι υγειονομικό το ζήτημα και οφείλουμε να ξεφύγουμε από αυτή τη συζήτηση. Έχουν ήδη ειπωθεί πολλά πάνω σ’ αυτό και όποιος δεν έχει καταλάβει ακόμα, είναι ίσως αργά γι’ αυτόν. Το πραγματικό υγειονομικό ζήτημα είναι ήσσονος κλίμακας και θα μπορούσε να είχε επιλυθεί με πολλούς και απλούστερους άλλους τρόπους, χωρίς υστερίες και δίχως να υπάρχει η «ανάγκη» των ολοκληρωτικών μέτρων που ζούμε. Εάν, όμως «πρέπει» όλη η κοινωνία να συρθεί σε έναν νέο τρόπο λειτουργίας, τον οποίον είναι φυσικό και λογικό να μην επιθυμεί, τότε θα πρέπει να εξαπατηθεί και να εκβιαστεί χωρίς έλεος. Και αυτό θα συμβεί όσο το δυνατόν πιο σύντομα, πριν προλάβει να το κατανοήσει· πριν προλάβει να καταλάβει τί γίνεται και γιατί, να βρεθεί αλυσοδεμένη σε μια φυλακή – και μάλιστα αυτοβούλως.
Αυτή είναι και η βασική αδυναμία του σχεδιασμού τους. Βιάζονται πολύ γιατί δεν έχουν χρόνο. Αυτό που πιθανόν να χρειαζόταν δεκαετίες για να επιτευχθεί εάν συνεχιζόταν το δέλεαρ της τεχνητής ευμάρειας, θέλουν να το επιτύχουν μέσα σε ελάχιστα χρόνια μόνο με το μαστίγιο και χωρίς κάποιο «εύγευστο καρότο». Το είπε και ο θεωρητικός της «Μεγάλης Επανεκκίνησης» Klaus Schwab: Η πανδημία αντιπροσωπεύει ένα σπάνιο, αλλά στενό παράθυρο ευκαιρίας, για να προβληματιστούμε, να επαναπροσδιορίσουμε και να επανεκκινήσουμε τον κόσμο μας. Το «παράθυρο ευκαιρίας» σιγά σιγά κλείνει. Μέχρι περίπου τα μέσα του 2022 (σύμφωνα με τον πρόεδρο των ΗΠΑ, Μπάιντεν) θέλουν να έχουν τελειώσει με τους εμβολιασμούς, για να μπορέσουν να πάνε και «παρακάτω».
Εννοούμε να έχουν τελειώσει με την ευρεία κοινωνικοποίηση των πιστοποιητικών εμβολιασμού. Γιατί, οι ίδιοι οι εμβολιασμοί δεν θέλουν να τελειώσουν ποτέ, αλλά να θεσμοθετηθούν στο διηνεκές: Μία ή δύο φορές το χρόνο θα πρέπει να πηγαίνουμε για «αναβάθμιση λογισμικού» – και ποιός θα μας ρωτήσει, εφόσον αποδεχτούμε ότι το σώμα μας δεν μας ανήκει πια; Ο θόρυβος που γίνεται με τις αέναες μεταλλάξεις εξυπηρετεί αυτόν τον σκοπό. Οι δηλώσεις του Fauchi για την ανάπτυξη mRNA και DNA εμβολίων για μια σειρά 20 διαφορετικών οικογενειών ιών ώστε να είμαστε έτοιμοι για την επόμενη πανδημία, σαν να είναι «προδιαγεγραμμένο» πως θα υπάρξει, εξυπηρετούν αυτόν τον σκοπό. Όποιος διακατέχεται από τη νοοτροπία «ας γίνει να τελειώνουμε» απατάται.
Τίποτε δεν θα τελειώσει έτσι· τουναντίον, τότε μόλις αρχίζει – και θα το καταλάβει στον τρίτο, τέταρτο, ή ένατο εμβολιασμό.
Αυτός ο χρονισμός συμφωνεί με τον χρονικό ορίζοντα των νέων μέτρων που ανακοίνωσε η κυβέρνηση, δηλαδή μέχρι τις 31 Μαρτίου 2022. Μέχρι τότε το κράτος με το «ειδικό» του βάρος θα πρέπει να έχει συμπαρασύρει το 85% και πλέον του πληθυσμού στους εμβολιασμούς. Είναι λογικό, εάν τους απομείνει ένα 5 – 10%, που δεν θα υποκύψει, δεν θα έχουν πρόβλημα να προχωρήσουν ακάθεκτοι στον σχεδιασμό τους κατατάσσοντάς τους στους «παρίες» που θα πεταχτούν δακτυλοδεικτούμενοι στο περιθώριο για να τρομοκρατούνται και οι υπόλοιποι. Με τη μισή σχεδόν κοινωνία όμως είτε επιφυλακτική είτε απέναντί τους δεν μπορούν να πάνε παρακάτω. Δεν μπορούν να προχωρήσουν σε ένα σύστημα κοινωνικής βαθμολόγησης. Ακόμη παραπέρα, δεν μπορούν να ανασχεδιάσουν το τραπεζικό σύστημα όπως θέλουν, γιατί κάτι τέτοιο προϋποθέτει τον ασφυκτικότερο έλεγχο του πληθυσμού.
Πολλοί πόλεμοι κρίθηκαν εξαιτίας της ακύρωσης του χρονισμού, δηλαδή εξαιτίας καθυστερήσεων. Αφήστε τους, λοιπόν, να ξεδιπλώσουν όλον τον ολοκληρωτισμό τους. Αρκεί να παραμείνουμε αταλάντευτοι στη θέση μας για όσο διάστημα χρειαστεί. Το άλογο θα θέλει να τραβήξει την άμαξα, αλλά αυτή δεν θα κινείται από τη θέση της. Όχι γιατί εκεί που βρίσκεται ήδη είναι καλά, αλλά γιατί εάν είναι να κινηθεί, καλύτερα να μην πάει στον γκρεμό.
Αφήστε τους να εμπλακούν στο κοινωνικό χάος που θα δημιουργήσουν και που νομίζουν ότι μπορούν να διαχειριστούν.
Οι ανοιχτές εκδηλώσεις (συγκεντρώσεις, συζητήσεις, συναυλίες) είναι απαραίτητες, αλλά μπορεί να μην είναι πάντα τόσο απλό να ευοδωθούν: εάν δουν ότι δεν μπορούν να ελέγξουν τα πράγματα διαφορετικά, θα ανακοινώσουν νέα στρατιωτικά μέτρα («κλειδώματα») τα οποία φυσικά θα χρεώσουν στους ανεμβολίαστους.
Η προσωπική επιλογή όμως – που είναι και το σημαντικότερο αυτή τη στιγμή – μπορεί να είναι πέρα από το οποιοδήποτε lockdown και το γνωρίζουν.
Δεν είναι ούτε απλό, ούτε εύκολο, αλλά είναι απολύτως αναγκαίο. Αυτός είναι ο Παγκόσμιος Πόλεμος της δικής μας γενιάς και είναι πρωτίστως πόλεμος του μυαλού παρά των όπλων. Είναι δική μας υπόθεση να τον τελειώσουμε, ώστε να μην περάσει στους επόμενους. Εάν πιστεύετε ότι είναι ανέφικτο, θα βοηθούσε το να μην χάνετε ποτέ από την οπτική σας το απέραντο στρατόπεδο συγκέντρωσης που πάει να δημιουργηθεί.
Τότε δεν θα φοβάστε τίποτε, γιατί τίποτε δεν είναι περισσότερο τρομακτικό από αυτό.
πηγή: https://pyrgitai.gr/2021/09/%ce%bc%ce%b7%ce%bd-%cf%85%cf%80%ce%bf%ce%ba%cf%8d%cf%80%cf%84%ce%b5%cf%84%ce%b5-t%ce%bf-%ce%bc%ce%ad%ce%bb%ce%bb%ce%bf%ce%bd-%cf%84%ce%b7%cf%82-%ce%b1%ce%bd%ce%b8%cf%81%cf%89%cf%80%cf%8c%cf%84%ce%b7/
Φακέλωμα «Made in China» - Πώς η Κίνα διαμορφώνει «έντιμους» και «ειλικρινείς» πολίτες - O μαζικός έλεγχος των πολιτών, σε πραγματικό χρόνο, με τη βοήθεια της τεχνητής νοημοσύνης
Στις περισσότερες χώρες, η ύπαρξη ενός πιστωτικού συστήματος είναι κάτι το φυσιολογικό. Οι προηγούμενες οικονομικές πληροφορίες χρησιμοποιούνται για να προβλέψουμε εάν τα άτομα θα πληρώσουν τα υποθήκες τους ή το λογαριασμό τους με πιστωτική κάρτα στο μέλλον.
Ωστόσο, η Κίνα πηγαίνει την ιδέα αυτή μερικά βήματα πιο μακρυά. Η κινεζική κυβέρνηση οικοδομεί ένα παντοδύναμο σύστημα το οποίο προορίζεται να αξιολογεί την αξιοπιστία του κάθε πολίτη. Το πρόγραμμα αυτό ονομάζεται «κοινωνική πίστωση» και εφαρμόζεται ήδη πιλοτικά σε 40 πόλεις της αχανούς χώρας, με σκοπό να εφαρμοστεί πλήρως μέχρι τα τέλη του 2021. Επί της ουσίας είναι ένας μαζικός έλεγχος των πολιτών, σε πραγματικό χρόνο, με τη βοήθεια της τεχνητής νοημοσύνης.
Ο κάθε πολίτης, ανά πάσα στιγμή, φακελώνεται όπως οι κινήσεις και η συμπεριφορά του. Οι αρχές μπορούν να αναγνωρίζουν πρόσωπα, να σαρώνουν το σώμα, να παρακολουθούν όλους τους πολίτες σε οποιοδήποτε σημείο της κινεζικής επικράτειας κι αν βρίσκονται. Παράλληλα οι κάμερες τροφοδοτούν το σύστημα «κοινωνικής βαθμολόγησης», το οποίο βασίζεται στην επιβράβευση, την τιμωρία και τη δημόσια ταπείνωση.
Το σύστημα βαθμολογεί τους πολίτες ανάλογα με την συμπεριφορά που καταγράφουν οι κάμερες. Στη συνέχεια λογισμικά τεχνητής νοημοσύνης, διαχωρίζουν τους πολίτες σε καλούς – που δεν δημιουργούν πρόβλημα στην κοινωνία- και σε κακούς.
Πως γίνεται αυτό;
Η βαθμολόγηση του κάθε πολίτη ξεκινάει στην ηλικία των 18. Το άριστα είναι το 1000 ή το Α. Αν οι κάμερες καταγράψουν ότι ο πολίτης βρήκε ένα πορτοφόλι και το παραδώσει στις αρχές, αν βοηθήσει έναν ηλικιωμένο να διασχίσει το δρόμο ή αν δώσει αίμα, τότε η βαθμολογία του αυξάνεται και συγκαταλέγεται στους αξιοσέβαστους και καλύτερους πολίτες της κοινωνίας. Κατά συνέπεια επιβραβεύεται.
Έχει προτεραιότητα στις ουρές των δημόσιων υπηρεσιών, δεν πληρώνει εγγύηση στα νοσοκομεία, μπορεί να είναι μέλος του κόμματος, λαμβάνει τιμές σαν ήρωας και βεβαίωση αξιοπιστίας από το κόμμα. Αφίσες με τις φωτογραφίες, το όνομα και την βαθμολογία των «καλών» πολιτών θα αναρτώνται παντού στην πόλη.
Ο εφιάλτης είναι για όσους η βαθμολογία τους είναι κάτω από το 900 ή από το Α-. Θεωρούνται πολίτες που δεν είναι άξιοι εμπιστοσύνης, δεν μπορούν να πάρουν δάνειο από την τράπεζα για να αγοράσουν ένα διαμέρισμα, να έχουν πιστωτική κάρτα, να ταξιδεύουν με το αεροπλάνο και το τρένο, οι αποταμιεύσεις τους μπλοκάρονται κ. άλλα.
Ο ήχος του κινητού τους είναι μια σειρήνα περιπολικού που προειδοποιεί τους τριγύρω ότι κυκλοφορεί ένα κακοποιό στοιχείο ανάμεσα τους. Όποιος τους καλεί είναι υποχρεωμένος να ακούσει πρώτα ένα μήνυμα που αναφέρει ότι ο καλούμενος ανήκει στην χειρότερη κατηγορία πολιτών. Πορτρέτα με το στοιχεία των «κακών» πολιτών, αναρτώνται σε όλους τους δημόσιους χώρους της πόλης όπου ζουν. Ακόμα και στα σινεμά.
Τα ονόματά τους, οι διευθύνσεις τους, οι αριθμοί των τηλεφώνων τους όπως και πολλά στοιχεία από την προσωπική τους ζωή είναι καταχωρημένα σε μια μαύρη λίστα, η οποία είναι δημοσιευμένη στο ίντερνετ. Ο καθένας πριν από μια συναλλαγή, μια συνάντηση ή μια φιλία μπορεί ελεύθερα να μελετήσει την βαθμολογία του συνομιλητή του και να αναζητήσει το όνομα του στη μαύρη λίστα.
Ο απόλυτος έλεγχος
Με λίγα λόγια η «η κοινωνική πίστωση – βαθμολόγηση» για τον κάθε Κινέζο πολίτη, είναι το διαβατήριο του στην κοινωνία, η δεύτερη του ταυτότητα. Σύμφωνα με τον εμπνευστή του προγράμματος της ολοκληρωτικής επιτήρησης, σκοπός του είναι η ανοικοδόμηση της ηθικής. Επιθυμία είναι οι πολίτες να είναι έντιμοι, ειλικρινείς, να σέβονται τα κοινωνικά συμβόλαια. Επι της ουσίας όμως, η Κίνα, επιχειρεί να σφυρηλατήσει έναν νέο άνθρωπο, υποτακτικό της εξουσίας. Υπάκουο, υποταγμένο, αφοσιωμένο στις επιταγές του κράτους με απολύτως ελεγχόμενη συμπεριφορά.
Σήμερα ο Μεγάλος Αδερφός στην Κίνα, με την αναγνώριση των προσώπων, επιτρέπει συναλλαγές, πρόσβαση σε βιβλιοθήκες, σε αεροδρόμια κτλ. αλλά παράλληλα τιμωρεί και ταπεινώνει, καθώς εντοπίζει παραβάτες, «ανάρμοστες» συμπεριφορές, έτσι όπως τις καθορίζουν οι επιταγές του καθεστώτος. Στην Κίνα του μέλλοντος, εκτός από την αναγνώριση προσώπου, η ταυτοποίηση του πολίτη θα γίνεται και από την στάση του σώματος του. Κατά συνέπεια, τα επόμενα χρόνια, θα είναι ολοένα και πιο δύσκολο για κάποιον να ξεφύγει από τον κρατικό έλεγχο.
Με 300 εκατομμύρια έξυπνες κάμερες, εγκατεστημένες σε ολόκληρη τη κινεζική επικράτεια, δηλαδή 1 κάμερα ανά 5 κατοίκους, οι Κινέζοι σε λίγους μήνες, θα είναι οι πιο επιτηρούμενοι πολίτες στον κόσμο. Εκτός από την συμπεριφορά τους, όλες οι συνήθειες τους, η ερωτική τους ζωή, η καθημερινότητα τους θα περνάει από το μικροσκόπιο της επιτήρησης, το οποίο δεν θα χάνει την παραμικρή λεπτομέρεια.
Οι αρχές είναι σε θέση να παρακολουθούν εξ αποστάσεως τη χρήση του διαδικτύου, τις τηλεπικοινωνίες, ταξίδια σε συγκεκριμένους προορισμούς…τα πάντα. Το κράτος θα γνωρίζει τον εκάστοτε πολίτη, καλύτερα απ΄ ό,τι γνωρίζει ο ίδιος τον εαυτό του.
Τι συμβαίνει στην Ευρώπη
Ο Μεγάλος Αδερφός δεν εφαρμόζεται μόνο στην Κίνα. Τον Αύγουστο του 2019, οι Financial Times, αποκάλυψαν στους Βρετανούς πως η περιοχή του King’s Cross, και πιο συγκεκριμένα ο σταθμός του Eurostar, έχει εξοπλισθεί με κάμερες αναγνώρισης προσώπου, ενώ ξεκίνησε η εγκατάσταση τους και στον οικονομικό πνεύμονα της Canary Wharf.
Στο εμπορικό κέντρο Westfield Stratford City, στο Λονδίνο, οι έξυπνες κάμερες σκανάρουν 300 πρόσωπα το δευτερόλεπτο. Στην πραγματικότητα χιλιάδες Βρετανοί, χωρίς να το γνωρίζουν, έχουν φακελωθεί από τις κάμερες αναγνώρισης προσώπου κατά τη διάρκεια δοκιμών το 2018. Η ΜΚΟ, Big Brother Watch, έδωσε στη δημοσιότητα λίστα με τα μουσεία, καζίνο, ξενοδοχεία, εμπορικά και συνεδριακά κέντρα όπου είχαν εγκατασταθεί έξυπνες κάμερες.
Το Λονδίνο σήμερα είναι η δεύτερη μεγαλύτερη επιτηρούμενη πόλη στον κόσμο, καθώς διαθέτει 420.000 κάμερες επιτήρησης και αναγνώρισης προσώπου. Συνολικά η Μεγάλη Βρετανία διαθέτει 4 εκατομμύρια κάμερες. 1 για κάθε 14 πολίτες της…
*Από την έντυπη έκδοση της «Βραδυνής της Κυριακής»
πηγή: https://www.vradini.gr/i-psifiaki-diktatoria-kai-to-systima-koinonikis-vathmologisis/
