- 6 ΜΥΘΟΙ ΓΙΑ ΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ…
Κάθε χρόνο εδώ και δεκαετίες μεταπολιτευτικά στη χώρα μας, παρατηρείται το φαινόμενο της εξαπάτησης του κόσμου από τους αριστεριστές και σε αυτό το ιστορικό συμβάν, για δυο λόγους: Αφενός μεν για να παρουσιαστούν ως η μοναδική τάχα μου ‘’αντισυστημική’’ δύναμη που μάχεται για την ελευθερία απέναντι σε κάθε καταπίεση ή δικτατορία, αφετέρου δε για να μαζέψουν όσο το δυνατόν περισσότερο κόσμο παριστάνοντας τα ‘’θύματα’’ μιας τέτοιας κατάστασης, μέχρι να ισχυροποιηθούν τόσο όσο χρειάζεται για να μας επιβάλλουν μετά τη δική τους δικτατορία! Ως προς το πρώτο, το παραπάνω βίντεο για τους μύθους του Πολυτεχνείου, αποδεικνύει με συνοπτικό τρόπο πως ο αριστερισμός δεν μονοπωλεί την ελευθεριακή αντίσταση του λαού, όταν και άλλες δυνάμεις του λαού που δεν ήταν αριστερίστικες, βλέπουμε ότι εξεγέρθηκαν ενάντια στη Χούντα! Ίσα ίσα που οι αριστεριστές εκείνης της εποχής ήταν ΕΝΑΝΤΙΑ σε ετούτη την εξέγερση, όπως παραδέχτηκε ο ίδιος ο Πανούσης (βλ. παραπάνω φωτογραφία) σαν αυτόπτης μάρτυρας που έζησε δηλαδή εκείνα τα γεγονότα.
Ως προς το δεύτερο λαμβάνοντας υπόψιν το πρώτο που ειπώθηκε, αν ο αριστερισμός μάχονταν πράγματι ενάντια σε κάθε δικτατορία, τότε θα έκανε το ίδιο και στην περίπτωση των περιοριστικών μέτρων την περίοδο του Κορωνοϊού, όταν ζήσαμε την πιο στυγνή δικτατορία με πρόσχημα την αντιμετώπισή του παίρνοντας άσχετα και μη υγειονομικού ενδιαφέροντος μέτρα (π.χ. αποστολή ηλεκτρονικού μηνύματος στην κυβέρνηση για να μας δώσει άδεια να βγούμε από το σπίτι την ίδια ώρα που μας έλεγε ότι η μάσκα που φορούσαμε προστάτευε σαν το εμβόλιο και έτσι ήταν αχρείαστο αυτό το μήνυμα, είσοδος σε καταστήματα παρά μόνο με επίδειξη πιστοποιητικού εμβολιασμού ή αρνητικού προς τον Κορωνοϊό τεστ παρόλο που μέχρι πρότινος μπαίναμε ελεύθερα οπουδήποτε με την ίδια μάσκα και άρα αυτή δεν προστάτευε όπως ψευδώς μας έλεγαν ή ήταν αχρείαστα τα πιστοποιητικά αν πράγματι προστάτευε, απαγόρευση κυκλοφορίας τις νυχτερινές ώρες λες και μόνο τότε μπορούσες να κολλήσεις Κορωνοϊό λες και ήταν βρικόλακας, χρήση μάσκας και πιστοποιητικού ‘’καθαρότητας’’ παρά μόνο για τον Κορωνοϊό όταν υπάρχουν και άλλες μεταδοτικές ασθένειες σαν τη γρίπη εξίσου θανατηφόρες κ.λ.π.). Μια αντίσταση που ουδέποτε συνέβη από τους αριστεριστές και άλλους υποτιθέμενους ελευθεριακούς ανθρώπους, όπως επισήμανε τότε μια από τις ελάχιστες τέτοιες αναρχικές μάλιστα συλλογικότητες που εξ αρχής αντιλήφθηκαν αυτή την κυβερνητική απάτη και αντιστάθηκαν σαν και εμάς (π.χ. με πορείες διαμαρτυρίας όπου απουσίαζαν οι αριστεριστές που μας καλούσαν κιόλας σε συμμόρφωση με τέτοια μέτρα), όπως θυμίζουμε από σχετικό απόσπασμα ενός άρθρου τους εκείνη την εποχή:
Και όμως, ακόμη υπάρχουν πολλοί που αρνούνται να δεχτούν, πόσο μάλλον να κατανοήσουν, αυτό που βλέπουν. Ή, ακόμη κι αν το βλέπουν, το αιτιολογούν στη βάση ενός ιού που έχει αποδειχτεί ιδιαίτερα «μαγικός». Η δήθεν αντιμετώπισή του έχει όλα αυτά τα χαρακτηριστικά που -ώ του θαύματος- εξυπηρετούν διακηρυγμένους σχεδιασμούς και ευσεβείς πόθους της παγκόσμιας ελίτ πολλών δεκαετιών με τέτοια ακρίβεια που είναι στατιστικά αδύνατον να είναι τυχαία. Αποτέλεσμα; Οι παλαιοί «τρελλοί» είναι πλέον «συνομωσιολόγοι» και είναι εξίσου μόνοι όπως και τότε, σε μια κρίσιμη εποχή που αυτό δεν θα έπρεπε να συμβαίνει. Απλώς, η καθαρότητα του ενστίκτου, των συναισθημάτων και της σκέψης σκεδάζεται πάνω στο «μαγικό» δίχτυ μιας ανελέητης προπαγάνδας, για την οποία γίνεται κάθε προσπάθεια με απειλές και εκβιασμούς να μην εμφανίσει ρωγμές από πουθενά κι από κανέναν. Και όντως, οι ρωγμές της, προς το παρόν, είναι μικρές αν και ορατές. Στρατιές ολόκληρες δήθεν αιρετικών, δήθεν προασπιστών της ελευθερίας και της αξιοπρέπειας που στο παρελθόν μάς είχαν ζαλίσει με τα «δικαιώματα του ανθρώπου» το έχουν βουλώσει κανονικά, τώρα που το κάθε φυσικό -και όχι κρατικό- δικαίωμα συντρίβεται σαν να μην υπήρξε ποτέ. Και το κάνουν με τέτοιο θράσος, με τέτοια μοχθηρία, που αντιλαμβάνεσαι πως ήταν έτοιμοι από καιρό. Όταν οι φερέλπιδες «θεοί» αυτού του κόσμου δείχνουν ότι πλέον δεν αστειεύονται, ότι πλέον τα πράγματα έχουν μπει στην τελική τους ευθεία κι ότι το παραμύθι με τα «δικαιώματα» τελείωσε, μαζί με την -έστω κι αυτήν- την εκπορνευμένη δημοκρατία, τότε εκβιαζόμενοι και στρατιώτες ευθυγραμμίζονται και οι ποντικοί απλώς εξαφανίζονται. Δεν είναι βλάκες, ξέρουν τί συμβαίνει με το παραμύθι της διαχείρισης του ιού και επιβάλλεται να φροντίσουν για το μέλλον τους. Αλλά, τί μπορείς να πεις, όταν βλέπεις (και) ορισμένους αναρχιστές να έχουν θαμπωθεί από την ψευδο-λογική των παχύδερμων και να μιλάνε για συνομωσιολόγους;
πηγή: https://pyrgitai.gr/2021/02/%ce%b1%ce%ba%cf%81%ce%b1%ce%b9%cf%86%ce%bd%ce%b5%ce%af%cf%82-%cf%83%cf%85%ce%bd%ce%bf%ce%bc%cf%89%cf%83%ce%b9%ce%bf%ce%bb%ce%bf%ce%b3%ce%af%ce%b5%cf%82-%ce%bc%ce%b5%ce%af%ce%bd%ce%b5%cf%84%ce%b5/
ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ ΤΟΝ ΕΓΚΩΜΙΑΣΜΟ ΤΟΥ ΠΕΙΡΑΜΑΤΟΣ 13033
ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ τον σκληρό Νεοταξίτη Κυριάκο Πιερρακάκη, ο οποίος, στην εκπομπή της Βίκυς Φλέσσα «Στα άκρα» (4.11.2020), είχε παρουσιάσει το μέτρο της υποχρεωτικής αποστoλής SMS ως ένα «εξαιρετικά πετυχημένο πείραμα», για το οποίο η Ελλάδα έλαβε τα εύσημα της Μαργκρέτε Βεστάγκερ (Margrethe Vestager), Επιτρόπου Ανταγωνισμού της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Τότε ήταν που είχε χαρακτηρίσει το μέτρο αυτό ως μια «κατ’ ουσίαν αυτορρύθμιση»:
«Γνωρίζοντας ότι έπρεπε να στέλνεις μήνυμα για να βγεις, εσύ ο ίδιος πειθαρχούσες στον εαυτό σου. […] αυτό το πείραμα, το πείραμα του 13033, ήταν μια από τις πιο πετυχημένες παρεμβάσεις του covid».
Κοντολογίς, οι Έλληνες διέπρεψαν ως «ψηφιακά πειραματόζωα»!
ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ ΤΟΥΣ ΠΡΟΘΥΜΟΥΣ ΕΚΤΕΛΕΣΤΕΣ ΤΩΝ ΑΝΤΙΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΩΝ ΕΝΤΟΛΩΝ
ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ τους αστυνομικούς που με σταματούσαν στον δρόμο για να ελέγξουν αν έχω ανταποκριθεί στο αντισυνταγματικό καθήκον ενημέρωσης των αρχών για την πρόθεση μετακίνησής μου και οι οποίοι, όταν τους επεδείκνυα τις φωτοτυπίες από τα βιβλία των συνταγματολόγων Αριστόβουλου Μάνεση και Προδρόμου Δαγτόγλου, με χτυπούσαν συγκαταβατικά στην πλάτη, λέγοντάς μου:
«Έχετε δίκιο, αλλά εμείς εντολές εκτελούμε».
Όταν τους απαντούσα ότι αυτήν ακριβώς την φράση έλεγαν και επί Χίτλερ, οι αστυνομικοί με κοιτούσαν με αμηχανία.
Σημειωτέον ότι η Χάνα Άρεντ, στο βιβλίο της «Ο Άιχμαν στην Ιερουσαλήμ. Η κοινοτ[ο]πία του κακού»1, αφιερώνει ένα κεφάλαιο στην υπερασπιστική γραμμή του κατηγορουμένου Άντολφ Άιχμαν, συνταγματάρχη των SS και επικεφαλής του Γραφείου Εβραϊκών Υποθέσεων της Γκεστάπο, ο οποίος προσπάθησε να εμφανισθεί ως νομοταγής πολίτης που εκπλήρωνε τα καθήκοντά του, επιδεικνύοντας τυφλή υπακοή.
Στο βιβλίο αυτό αναφέρονται τα εξής:
‘’το να είναι κανείς νομοταγής δεν σημαίνει ότι υπακούει απλά στους νόμους, αλλά ότι ενεργεί σαν να ήταν ο νομοθέτης των νόμων στους οποίους υπακούει. Από εκεί πηγάζει και η πεποίθηση ότι χρειάζεται να ξεπερνά κανείς τη φωνή του καθήκοντος’’
Σημαντική είναι και η ακόλουθη επισήμανση του Φίλιπ Ζιμπάρντο, καθηγητή Ψυχολογίας στο Πανεπιστήμιο του Στάνφορντ, στο εκπληκτικό βιβλίο του «H επιρροή του Εωσφόρου. Πώς καλοί άνθρωποι γίνονται κακοί»:2
«Σύμφωνα με τον Robert Jay Lifton στο Nazi Doctors, υπήρχαν οι “ζηλωτές”, που συμμετείχαν με προθυμία στη διαδικασία εξόντωσης και έκαναν ακόμα και “επιπλέον δουλειά” όσον αφορά τους φόνους, εκείνοι που εκτελούσαν τη διαδικασία περίπου μεθοδικά, και δεν έκαναν ούτε λιγότερα ούτε περισσότερα από ό,τι πίστευαν ότι έπρεπε να κάνουν, και εκείνοι που συμμετείχαν στη διαδικασία εξόντωσης, αλλά απρόθυμα».
Στην εποχή του κορωνοϊού φαίνεται ότι ένα μεγάλο ποσοστό πολιτών αισθάνθηκαν έτσι ακριβώς: σαν νομοθέτες των νόμων της υγειονομικής τυραννίας με τους οποίους θεσπίσθηκαν όλες οι υποχρεωτικές ιατρικές πράξεις. Γι’ αυτό και επέδειξαν μια πρωτοφανή συμμόρφωση στα εκάστοτε μέτρα, όσο παράλογα-απάνθρωπα κι αν ήταν, αξιώνοντας υστερικά μιαν αντίστοιχη σιδηρά πειθαρχία εκ μέρους των τρίτων: Dura lex sed lex.
Την φράση αυτή (ελληνιστί: «σκληρός νόμος αλλά νόμος») μου την είχε πει μια πρόεδρος πολιτικού δικαστηρίου, όταν την είχα ρωτήσει πώς αντέχει επί τόσες ώρες ημερησίως να φορά την πουλόμασκα.
πηγή: https://orthodoxostypos.gr/%cf%86%cf%81%ce%b5%cf%83%ce%ba%ce%ac%cf%81%ce%bf%ce%bd%cf%84%ce%b1%cf%82-%ce%b6%ce%bf%cf%86%ce%b5%cf%81%ce%ad%cf%82-%ce%bc%ce%bd%ce%ae%ce%bc%ce%b5%cf%82-%ce%b1%cf%80%cf%8c-%cf%84%ce%b1-%ce%bd%ce%bf/
Συνεπώς, κάθε τέτοιος αριστερόστροφος φασίστας της παγκοσμιοποίησης παρουσιάζεται τόσο ‘’ελευθεριακός’’ όσο χρειάζεται, για να μαζέψει τόσο κόσμο όσο χρειάζεται, ώστε να μας επιβάλλει μετά τον δικό του φασισμό με τον εξής στρατηγικό τρόπο, όπως υπενθυμίζουμε συνοπτικώς από δημοσίευμα ενός άλλου άρθρου μας:
Έχουμε λοιπόν δυο στάδια δράσης των παρά φύσει κοσμοθεωριών. Κατά το πρώτο χριστιανοί, αριστεροί και λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις παρουσιάζονται διωκόμενοι και ζητούν δικαιώματα γιατί δήθεν όλοι οι άνθρωποι είναι ίδιοι και δεν είναι σωστές οι διακρίσεις. Αυτά τα συνθήματα γίνονται αγαπητά σε αφελείς ανθρώπους που αντιμετωπίζουν την ζωή με φόβο. Οι άνθρωποι αυτοί, όταν αποβάλλουν τους ήρωες και τα πρότυπα της παραδοσιακής τους -φυσικής- θρησκείας εντάσσονται στην οργάνωση -κοσμοπολιτική θρησκεία και την δυναμώνουν. Τότε ξεκινάει το δεύτερο στάδιο δράσης. Το κίνημα αφού ισχυροποιηθεί ξεκαθαρίζει την κατάσταση με τους φυσικώς ανωτέρους υπερασπιστές της φυσικής τάξης δια ανελέητου ολοκληρωτικού πολέμου μέχρι την επικράτησή τους.
Η αριστερά όπως ο χριστιανισμός έχει ως θεμέλιο λίθο την παρά φύσει μεταφυσική παραδοχή της απόλυτης ισότητας των ανθρώπων και το όραμα ενός ιδανικού ειρηνικού κόσμου.
Η μεταφυσική αυτή κρύβει τον παντοτινό πόθο του κατωτέρου ανθρώπου να φθάσει τον ανώτερό του δια της ισοπεδώσεως αυτού στο επίπεδό του. Αποκτά δε πολλούς οπαδούς διότι οι αδαείς και οι δειλοί από φόβο συγκινούνται με το ψευδές όραμα ενός απόλυτα ειρηνικού κόσμου. Ενός κόσμου παράλογου και αδρανούς. Ενός κόσμου έξω από τον μοναδικό πραγματικό κόσμο που χαρακτηρίζεται από τον συνεχή αγώνα για επιβίωση και πρόοδο. Αυτός είναι ο κοινός τους παράδεισος. Το όραμα του κήπου της Εδέμ όπου ποτέ δεν γίνεται κάτι διότι καμιά ανάγκη δεν υπάρχει να γίνει και όλοι οι πιστοί δοξολογούν μέρα και νύχτα τον θεό ανεξάρτητα αν τον ονομάζουν Χριστό ή Μαρξ.
Παρά την φύση τόσο ο χριστιανισμός όσο και η λεγόμενη αριστερά επιδιώκουν την κατάλυση του φυσικού τρόπου οργάνωσης των ανθρώπων σε έθνη διά της εγκαθιδρύσεως ενός διεθνιστικού-κοσμοπολίτικου κράτους στο οποίο θα κυριαρχούν οι προφήτες της ισοπέδωσης της φυσικής τάξης. Οι υβριστές του παγκόσμιου νόμου αντί της φυσικής αριστοκρατίας των εθνών. Ίδια πιστεύω και ίδια νοοτροπία.
ΚΑΙ ΓΙΑ ΝΑ ΣΥΜΒΕΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΤΕΛΙΚΟ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ, ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΕΙΤΑΙ ΚΑΙ Η ΕΞΑΠΑΤΗΣΗ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ (ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΜΑΖΕΥΕΤΑΙ ΣΕ ΑΥΤΟΥΣ) ΣΑΝ ΤΑ ΔΥΟ ΠΑΡΑΚΑΤΩ ΣΥΜΒΑΝΤΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ:
Η ιστορία πίσω από το "μνημείο" του Πολυτεχνείου.
Το “μνημείο” στην είσοδο του Πολυτεχνείου στο οποίο κάθε χρόνο στις 17 Νοεμβρίου πολλοί καταθέτουν στεφάνι, δείχνει το κεφάλι του καθηγητή πανεπιστημίου Νίκου Σβορώνου.
Πώς βρέθηκε εκεί;
Μετά τη μεταπολίτευση πρύτανης του Πολυτεχνείου εκλέχθηκε ο Γ. Βουδούρης, μέλος του ΚΚΕ. Είχε φίλο τον γλύπτη Μέμο Μακρή, του οποίου υπήρχαν πολλά έργα στην Ουγγαρία, όπου ζούσε ως πολιτικός πρόσφυγας. Ένα από τα έργα του ήταν το μπρούτζινο κεφάλι με τα χαρακτηριστικά του καθηγητή Νίκου Σβορώνου, που ήταν και αυτός μέλος του ΚΚΕ και που ως στρατιωτικός διοικητής Βύρωνα-Καισαριανής του ΕΛΑΣ, συμμετείχε στην ένοπλη εμφύλια αιματοχυσία της Αθήνας τον Δεκέμβριο του 1944, με επίκεντρο δράσης του την περιοχή του Μετς.
Δίπλα, υπάρχει μια μαρμάρινη πλάκα η οποία αναγράφει δεκαοκτώ ονόματα, τα οποία πολλοί πιστεύουν ότι είναι οι “νεκροί του Πολυτεχνείου”.
Αν προσέξουμε όμως καλά την επιγραφή της πλάκας, θα διαβάσουμε τα εξής:
“Φοιτητές που έδωσαν την ζωή τους για τα ιδανικά της Εθνικής Αντίστασης 1941-1944”. Μάλιστα ο καθηγητής όσο ζούσε κατέθετε κάθε χρόνο στις 17 Νοεμβρίου στεφάνι στον εαυτό του, κάτι μοναδικό στον κόσμο.
Φυσικά νεκροί υπήρχαν την περίοδο της χούντας και βασανισμένοι και εξόριστοι , μιλάμε τώρα για το μπρούτζινο κεφάλι. Για να μην προστρέξουν μερικοί…
- Καισαριανή
Στην πρώτη επέτειο του “Πολυτεχνείου”, το 1974, ανάμεσα στα λουλούδια και τις φωτογραφίες υπαρκτών και ανύπαρκτων “νεκρών” (σύγχρονων και παλαιότερων, μιας και είχαν βάλει φωτογραφίες σκοτωμένων του 1944, του 1950 κλπ) που γέμισαν το πολυπαθές κτίριο, τις μάντρες, τις αυλές και τα κάγκελα του, ήταν και το σκίτσο μιας ωραιότατης κοπέλας. Δίπλα του, στο ίδιο κάγκελο υπήρχε ένα σημείωμα με τα εξής συγκινητικά λόγια: "Την λένε Ηλένια Ασημακοπούλου. Είναι το κορίτσι μου. Χάθηκε το βράδυ της σφαγής. Κανένας δεν την ξανάδε. Πήγα σπίτι της αλλά έχουν χαθεί και οι γονείς της. Όποιος ξέρει για το μαρτυρικό τέλος της ας με πληροφορήσει"
Το “δράμα” το πήραν οι εφημερίδες της εποχής, μία από αυτές δε η “Αυγή, έγραψε κατά λέξη, τα εξής κάτω από το σπαραξικάρδιο τίτλο:
ΤΙ ΑΠΟΓΙΝΕ Η ΗΛΕΝΙΑ ΜΟΥ; Η ΤΡΑΓΩΔΙΑ ΕΝΟΣ ΑΓΟΡΙΟΥ ΠΟΥ ΨΑΧΝΕΙ ΑΚΟΜΑ ΓΙΑ ΤΟ ΔΟΛΟΦΟΝΗΜΕΝΟ ΚΟΡΙΤΣΙ ΤΟΥ” και τον υπότιτλο: “Ηλένια Ασημακοπούλου. Χτυπήθηκε στις 17 Νοέμβρη στη Στουρνάρη οπό σφαίρα. Τι απόγινε;”.
Το σκίτσο της μικρής κοπέλας με το τραγικό ερώτημα κρεμόταν από τα κλαδιά της ελίτσας που φυτεύτηκε στο χώρο του Πολυτεχνείου. Αργότερα τοποθετήθηκε κι αλλού, κι αλλού, ανάμεσα στα λουλούδια. Με το ίδιο πάντα ερώτημα “Τι απόγινες”; Εντελώς τυχαία χθες βρεθήκαμε δίπλα σε ένα αγόρι κι από εκεί ξεκινάει μια ακόμα τραγωδία όπως την αφηγείται το ίδιο: –Ήμασταν μαζί με την Ηλένια μέσα στο Πολυτεχνείο. Μετά την εισβολή, βγήκαμε δίπλα δίπλα από την έξοδο της Στουρνάρη. Ένας οπλισμένος τη σημάδεψε εν ψυχρώ και οι σφαίρες τη βρήκαν στην πλάτη. Ακούμπησε πάνω μου βγάζοντας αίμα από το στόμα κι έπειτα έπεσε. Με συλλάβανε και στην Ασφάλεια μού πήραν το πουλόβερ μου που ήταν κόκκινο από το αίμα της. Δεν τους μίλησα καθόλου για την Ηλένια, για να την προφυλάξω, αν ζούσε… Όταν με άφησαν, το Φλεβάρη του ’74, πήγα στο Χαλάνδρι όπου έμενε με την οικογένεια της. Μα οι γονείς της με τον μικρότερο αδερφό της είχαν εξαφανιστεί και στο σπίτι έμεναν άγνωστοι. Όσο κι αν ρώτησα δεν ήξεραν τίποτα. Ούτε κι από το σχολείο της, το Αμερικανικό Κολέγιο Αγ. Παρασκευής, έβγαλα άκρη. Ίσως οι γονείς της φοβήθηκαν για το δεύτερο παιδί τους κι εξαφανίστηκαν. Όλα αυτά δεν τα κατέθεσα στον κ. Τσεβά. γιατί φοβόμουν.. Ο νεαρός σπουδαστής εγκατέλειψε αυτές τις μέρες τα μαθήματα του, τοποθέτησε, όπου νόμιζε καλύτερα στο χώρο του Πολυτεχνείου, ένα σκίτσο της φτιαγμένο πριν το γεγονότα, προσθέτοντας την αγωνία του: “Τι απόγινε:”. Το όνομα του νέου είναι Γιάννης Ηλιόπουλος της Ηλεκτρονικής Σχολής”.
Στη συνέχεια όμως αποκαλύφθηκε πως το σκίτσο της “δολοφονημένης” Ηλένιας – στο οποίο τόσοι φοιτητές και τόσες φοιτήτριες γονυπέτησαν δακρυσμένοι – ήταν παρμένο από διαφήμιση σαμπουάν της αγγλικής εταιρίας “ΜΠΡΕΚ” και είχε δημοσιευθεί σε πολλά περιοδικά και στην αγγλική έκδοση του τριμηνιαίου “VOGUE” (το σκίτσο της διαφημίσεως το φιλοτέχνησε ο Άγγλος ζωγράφος Νίκολας Ήγκον και ως μοντέλο πόζαρε η Νεοζηλανδή Νάνσυ Κρίντλαντ (Nancy Cridland), διάσημο φωτομοντέλο της εποχής, που από ηλικίας 4 χρονών ζει στο Λονδίνο).
Μετά τη διαπίστωση της απάτης, ασκήθηκε δίωξη κατά του Ηλιόπουλου για απάτη και καταδικάστηκε στις 18/2/75 σε φυλάκιση οκτώ μηνών. Πάντως, μπορεί να καταδικάστηκε, αλλά η απάτη είχε κερδίσει: Το όνομα της Ηλένιας εκφωνήθηκε πρώτο στον πίνακα των νεκρών του Πολυτεχνείου και σε αυτήν, κατατέθηκαν τα περισσότερα στεφάνια, με πρώτο και καλύτερο εκείνο της Ιωάννας Τσάτσου -συζύγου του τότε Προέδρου της Δημοκρατίας- η οποία μάλιστα γονάτισε μπροστά στο σκίτσο και δάκρυσε…
- ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΠΑΡΑΧΑΡΑΞΗ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ
