- Από το εβραϊκό ιστολόγιο ‘’Αγάπη για τη Σιών’’: Όπως οι Ισραηλίτες σώθηκαν απ’ το θάνατο όταν κοίταζαν το χάλκινο φίδι που ο Μωυσής ύψωσε στην έρημο, έτσι κι όσοι πιστεύουν στον Μεσσία Γιεσούα, που υψώθηκε στο σταυρό σαν θυσία περί αμαρτίας, θα σωθούν από την καταδίκη (Ιωάν.3:14-15). Η λέξη θυσιαστήριο, στα εβραϊκά, σημαίνει υψηλός τόπος. Η θυσία έπρεπε να υψωθεί πάνω στο ανυψωμένο θυσιαστήριο (Λευιτ.9:22). Η ύψωση τού Μεσσία στο σταυρό, σαν τη θυσία μας, αναφέρεται στη διαδικασία αυτή: «Και όπως ο Μωυσής ύψωσε το φίδι μέσα στην έρημο, έτσι πρέπει να υψωθεί ο Υιός τού Ανθρώπου» (Ιωάν.3:14). «Επειδή η ζωή τής σάρκας είναι στο αίμα. κι εγώ το έδωσα σε σας, για να κάνετε εξιλέωση για τις ψυχές σας επάνω στο θυσιαστήριο. επειδή, αυτό το αίμα κάνει εξιλασμό υπέρ της ψυχής» (Λευιτικό 17:11). Η ιδέα τής θυσίας δημιουργήθηκε στο νου του Θεού και σκόπευε στο να προμηθεύσει ένα εξιλασμό για την αμαρτία, ώστε να μπορούν οι άνθρωποι να Τον πλησιάζουν. Οι θυσίες έπρεπε να προσφέρονται σαν μια αντιπροσωπευτική και αντικαταστατική εξιλέωση για τις αμαρτίες των ανθρώπων, οι οποίες συμβολικά μεταφέρονταν στα ζώα που χρησίμευαν για να εξιλεώσουν και να κατευνάσουν την οργή τού Θεού κατά των αμαρτωλών (Λευιτ.1:1-7:38). Στην αρχή, ο Αδάμ και η Εύα απολάμβαναν άμεση κοινωνία και παρέα με τον Θεό και δεν χρειάζονταν μια θυσία. Μετά όμως από την πτώση τους στην αμαρτία, ήταν αναγκαίο για το Θεό να συστήσει τις θυσίες, σαν ένα τρόπο με τον οποίον οι αμαρτωλοί άνθρωποι θα μπορούσαν να Τον πλησιάσουν. Η πρώτη Βιβλική νύξη για θυσία αναφέρεται στη Γένεση 3:21, όπου ο Θεός προμήθευσε κατσικοτόμαρα για να ντύσει τον Αδάμ και την Εύα μετά την πτώση τους. Παρόλο που το κείμενο δεν λέει ότι ο Θεός έκανε εξιλασμό για τις αμαρτίες τους μέσω μιας θυσίας ζώου, πρέπει να υποθέσουμε ότι τους δίδαξε την έννοια αυτή άμεσα ή έμμεσα μέσω αυτής της θυσίας. Αργότερα οι Γραφές διδάσκουν ξεκάθαρα ότι ο Θεός μπορεί να συγχωρεί αμαρτία μόνο μέσω τού αίματος μιας εξιλαστήριας θυσίας, γιατί πώς αλλιώς, εκτός απ’ τους γονείς τους, ήξεραν ο Άβελ και ο Κάιν να προσφέρουν θυσία μπροστά στον Θεό;
(σημείωση Παραδοσιοκρατίας: Μετά την Σταύρωση του Χριστού η ανθρωποθυσία για τους χριστιανούς έλαβε παρά μόνο συμβολική μορφή με το ‘’αντίδωρο=σώμα’’ και τη ‘’θεία κοινωνία=αίμα’’, ενώ παρέμεινε κανονικά για τους εβραίους και όλους όσους ασκούν τελετουργίες εβραϊκής θρησκείας ανεξαρτήτου φυλής τους, όπως είναι και κάποιοι έλληνες στην καταγωγή που ασχολούνται με την Σολομωνική κ.λ.π.)
ΓΙΟΣ ΡΑΒΙΝΟΥ ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΕΙ ΤΕΛΕΤΟΥΡΓΙΚΕΣ ΑΝΘΡΩΠΟΘΥΣΙΕΣ ΣΕ ΒΑΡΟΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ
«ΠΑΣΧΑ ΑΙΜΑΤΟΣ», ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ ΑΡΙΕΛ ΤΟΑΦ, ΓΙΟΥ ΤΟΥ ΑΡΧΙΡΑΒΒΙΝΟΥ ΤΗΣ ΡΩΜΗΣ ΕΛΙΟ ΤΟΑΦ
Το βιβλίο περιλαμβάνει τις σημαντικότερες μαρτυρίες για τις τελετουργικές ανθρωποθυσίες, οι οποίες έλαβαν χώρα μεταξύ του 12ου και 16ου αιώνα στην Ευρώπη, από ραβίνους εις βάρος Χριστιανοπαίδων. Συγκεκριμένα από Ασκεναζί Εβραίους. Το πιο σημαντικό γεγονός είναι αυτό του Τρέντο, το 1475, όταν ένας Εβραίος τοκογλύφος, ο Σαμουήλ από τη Νυρεμβέργη βρήκε νεκρό το σώμα ενός μικρού παιδιού ονόματι Σιμόνε, αφού του είχαν αφαιρέσει το αίμα κατά τη διάρκεια τελετουργικής ανθρωποθυσίας με σταύρωση. Το αίμα που πήραν από το παιδί το ήπιαν.