»Η αδελφότητα ανάμεσα σε διαφορετικές φυλές δεν είναι δυνατή παρά μόνο όταν η μία αγνοεί την άλλη. Το να συμπλησιάσουμε τους λαούς καταργώντας απλώς τις αποστάσεις, ισοδυναμεί απλώς με το να τους καταδικάσουμε να γνωριστούν καλύτερα και κατά συνέπεια να ανέχονται λιγότερο ο ένας τον άλλο», Gustave Le Bon, «Πολιτική Ψυχολογία» & ‘’Είναι εύκολο να κατανοηθεί πως όσο ομοιογενής είναι μία φυλή, τόσο πιο πολύ θα διαθέτει κοινές ιδέες και συναισθήματα. Συνεπώς, θα είναι πιο δραστήρια και ικανή να βαδίσει γρήγορα στον δρόμο της προόδου. Από την άλλη, όπου οι ιδέες, παραδόσεις, πίστεις και ενδιαφέροντα παραμένουν διακριτά, οι διαφωνίες θα είναι πιο συχνές και η πρόοδος θα είναι πάντα αργή, αν όχι τελείως να παρεμποδίζεται’’, Gustave Le Bon, The influence of race in history & «Οι ανθρώπινες φυλές διαφέρουν στη σωματική διάπλαση, την ικανότητα προσαρμογής σε ένα κλίμα και στην τάση προς ορισμένες ασθένειες. Στις ψυχικές τους ιδιότητες διαφέρουν επίσης πάρα πολύ μεταξύ τους. Τούτο φαίνεται κυρίως στην αισθηματική τους ζωή, αλλά γενικά και στις πνευματικές τους ικανότητες», C. Darwin, The Descent of Man
…Ο Edward Thorndike ήταν Αμερικανός ψυχολόγος, με αρκετές συνεισφορές στην επιστήμη της ψυχολογίας. Μέσω των μελετών του, κατανόησε τη σημασία της κληρονομικότητας και την ανέδειξε στο έργο του. Οι άνθρωποι διαφέρουν εκ γενετής στις πνευματικές τους δυνατότητες και αυτό θα πρέπει να το λάβει υπόψη όποια θεωρία έχει σκοπό την βελτίωση του ανθρώπου. Είναι μια πολύ σημαντική διαπίστωση, με κοσμοθεωρητικές προεκτάσεις. Μαθαίνοντας τα ίδια πράγματα σε δυο φυλετικώς διαφορετικά άτομα, δεν θα λάβεις το ίδιο αποτέλεσμα. Η διαφορετική βιολογική υπόσταση οδηγεί σε διαφορετικό εσωτερικό μηχανισμό σκέψης και αντίληψης, που αν το δούμε σε ευρύτερο επίπεδο, οδηγεί σε διαφορετικές κοινωνίες…
- ΘΑΝΑΣΗΣ ΜΑΥΡΙΔΗΣ: Τι το κακό έχει μια πολυεθνική χώρα; Δεν έχει! Αρκεί να είναι μία χώρα με χαρακτηριστικά δυτικής κοινωνίας. Να εξακολουθήσει να είναι μία φιλελεύθερη δημοκρατία και όχι μια προέκταση της Ανατολής προς τη Δύση. Το βασικό θέμα συζήτησης σε αυτήν την περίπτωση, δεν είναι το χρώμα των ανθρώπων, αλλά η αντίληψη που έχουν για τα σημαντικά θέματα της κοινωνίας. Αν η Δύση πρέπει να ανακαλύψει εκ νέου τον διαφωτισμό, τότε κάτι κάνουμε λάθος...Εξετάστε όποιο σενάριο θέλετε. Σκεφτείτε πώς θα είναι η χώρα έπειτα από είκοσι ή τριάντα χρόνια. Και αν βρείτε μια διαφορετική και εφικτή λύση, να την πείτε και σε μας…(βλέπε: https://www.liberal.gr/th-mayridis/poioys-metanastes-theloyme)
ΣΗΜΕΙΩΣΗ ΠΑΡΑΔΟΣΙΟΚΡΑΤΙΑΣ: Είτε θυμηθούμε μια πολυεθνική ή πολυφυλετική κοινωνία σαν της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας όταν εξελίχτηκε ως τέτοια είτε μια σύγχρονη Δυτική των παγκοσμιοποιητών με παρόμοια κοινωνική κατάληξη από άποψη ανθρώπινου δυναμικού πολιτειακά, το μοτίβο που βλέπουμε είναι πάντα το ίδιο και συνοψίζεται ως εξής: Παραβλέπεται αντιφυσικά ή αντιρατσιστικά η ανθρώπινη διαφορετικότητα γονιδιακά προς χάρη κάποιας ‘’ισότητας’’ αντιμετωπίζοντας το ανθρώπινο ον είτε σαν να μην ενσαρκώθηκε ποτέ μιλώντας με Βιβλικούς όρους είτε σαν κάποιο μηχάνημα που περιμένει να προγραμματιστεί από το περιβάλλον του για να συμπεριφερθεί ανάλογα μιλώντας με μαρξιστικούς ή αριστερίστικους όρους (π.χ. σαν να λέγαμε ότι ένας γεννημένος δειλός ή φοβιτσιάρης άνθρωπος θα γίνει θαρραλέος ή ηρωικός αν τον βάζουμε να βλέπει καθημερινά πολεμικές ταινίες!) και αναμένεται ύστερα το ίδιο αποτέλεσμα ή ίδια επίδοση από όλους τους ανθρώπους αν προσπαθήσουν το ίδιο μέσα στην ίδια κοινωνία στην οποία θεωρούνται όλοι ίδιοι πολίτες ανεξαρτήτου καταγωγής τους. Ενώ γνωρίζουμε όλοι, αν αφήσουμε στην άκρη τα φυλετικά με τις σχετικές επιστημονικές έρευνες που αποδεικνύουν το αντίθετο (όπως ήδη παρουσιάστηκαν στην αρθρογραφία μας για να μην επαναλαμβανόμαστε ξανά) και μιλήσουμε παραδειγματικά λέγοντας ότι και από τη σχολή Ευελπίδων δεν παίρνουμε ισάξιους αξιωματικούς διοικητικά (ακόμη και όταν όλοι τους ανήκουν στην ίδια φυλή) παρόλο που εκπαιδεύτηκαν όλοι τους με τον ίδιο τρόπο! Συνεπώς, όσοι εξ ημών έχουν γνώση της όλης κατάστασης που θα περιγραφεί και παρακάτω, όχι μόνο αποφεύγουμε όπως ο διάολος το λιβάνι να συμμετέχουμε ή να συνεισφέρουμε με οποιονδήποτε τρόπο σε ένα τέτοιο παγκοσμιοποιητικό σύστημα περιμένοντας απλά ή βοηθώντας κιόλας όπως μπορούμε τη νομοτελειακή αυτοκαταστροφή του για να χάσουν την εξουσία οι κυβερνώντες του που μας καταδυναστεύει η βλακεία τους και όχι μόνο αυτή, αλλά παίρνουμε ανάλογες αποφάσεις και στον καθημερινό μας βίο, από την επιλογή συντρόφου ή φίλων και τις επαγγελματικές επιλογές μας, μέχρι και το ποια ομάδα ανθρώπων θα επιλέξουμε να ενταχθούμε ή όχι για παράδειγμα, ξεσφίγγοντας έτσι όσο το δυνατόν περισσότερο μπορούμε τον επιθανάτιο ρόγχο που μας έχουν φορέσει αυτοκτονικά όσοι δεν έχουν τις ίδιες αντιλήψεις με εμάς, παίρνοντάς μας στο λαιμό τους από τη στιγμή που (προς το παρόν) ζούμε όλοι μαζί μέσα σε μια τέτοια παγκοσμιοποιημένη κοινωνία.
Το φυλετικό πρόβλημα της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας
Το φυλετικό πρόβλημα της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας μελέτησε ο M. Nilsson σε δημοσίευσή του στο περιοδικό Hereditas με τίτλο "The race problem of the Roman Empire". Εξετάζονται οι πολιτικές των αυτοκρατόρων που επηρέασαν τον πληθυσμό της Ρώμης, η σταδιακή φυλετική αλλοίωση και η πτώση της Αυτοκρατορίας. Το ζητούμενο είναι να βρεθεί το κατά πόσον ο φυλετικός παράγοντας επηρέασε την ιστορική πορεία της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας.
Πολλοί μελετητές προσπάθησαν να εντοπίσουν τις αιτίες της πτώσης της Ρώμης. Κάποιοι έθεσαν το βιολογικό ζήτημα. Υπάρχουν έντονες διαφορές μεταξύ των φυλών, με άλλες να είναι προικισμένες με μεγαλύτερες εκ φύσεως ικανότητες από άλλες. Το περιβάλλον ελάχιστο ρόλο παίζει. Τι ήταν η Αμερικανική ήπειρος πριν την Ευρωπαϊκή κατάκτηση; Γιατί οι Μακεδόνες δημιούργησαν μια Αυτοκρατορία, ενώ οι γειτονικοί τους Θράκες...
είχαν δυσκολία ακόμα και να σχηματίσουν κράτος; Το περιβάλλον της νότιας Ιταλίας είναι παρόμοιο με αυτό της Ελλάδας, όμως τι πολιτισμός υπήρχε εκεί πριν έρθουν οι Έλληνες; "Οι Έλληνες και όχι η Ελλάδα δημιούργησαν τον πολιτισμό που είναι και θα είναι για πάντα η βάση του δυτικού πολιτισμού".
Όταν οι Ρωμαίοι άρχισαν να χτίζουν την Αυτοκρατορία τους, ίδρυσαν πολυάριθμες αποικίες σε ολόκληρη την Ιταλική χερσόνησο, με αποτέλεσμα αυτή να εκρωμαϊστεί και βιολογικά. Παράλληλα οι αποικίες προσέδωσαν στη Ρώμη μια ανεξάντλητη πηγή στρατιωτών, όπως απεδείχθη στις μάχες με τον Αννίβα. Ωστόσο, ο βιολογικός εκρωμαϊσμός της επεκτεινόμενης Αυτοκρατορίας χρειάζονταν κάτι πολύ μεγαλύτερων διαστάσεων.
Αντιθέτως, ο ρυθμός γεννήσεων των Ρωμαίων μειώθηκε στα πρώτα χρόνια της Αυτοκρατορίας. Οι πηγές λένε ότι οι Ρωμαίοι άρχισαν να θεωρούν ότι το μεγάλωμα παιδιών ότι είναι βάσανο. Το φαινόμενο είχε πάρει μεγάλες διαστάσεις, ειδικά στις ανώτερες τάξεις. Οι ηθικολόγοι το σατίριζαν και το κατακεραύνωναν. Ακόμα και νομοθεσία θεσπίστηκε για να ανατραπεί η κατάσταση, με πιο γνωστή αυτή του Οκταβιανού που εισήγαγε σημαντικές ποινές αλλά και κίνητρα, ωστόσο με πλήρη αποτυχία. Η ειρωνία είναι ότι οι δυο ύπατοι που έδωσαν τα ονόματά τους στους αντίστοιχους νόμους ήταν και οι δύο ανύπαντροι! Οι πολιτικές υπέρ της τεκνοποιίας συνεχίστηκαν και από τους επόμενους αυτοκράτορες, κάτι που σημαίνει ότι το πρόβλημα συνέχισε να υπάρχει για αιώνες. Όλα όμως απέτυχαν.
Οι οικογένειες των πατρικίων είχαν σχεδόν αποδεκατιστεί στα τελευταία χρόνια της Ρωμαϊκής Δημοκρατίας (Republic). Τον 1ο αι. μ.Χ. τα παλιά γένη είχαν εξαφανιστεί πλήρως και την θέση τους στη Σύγκλητο άρχισαν να παίρνουν άτομα αρχικά από τις σχετικά εκρωμαϊσμένες κοντινές επαρχίες και μετέπειτα ακόμα και από την Αφρική και τη Μικρά Ασία. Από τον Τραϊανό και έπειτα, ακόμα και αυτοκράτορες προέρχονταν από τις επαρχίες. Ισπανοί, Γαλάτες, Αφρικανοί, Σύριοι, κτλ έγιναν αυτοκράτορες.
Ο Ρωμαϊκός στρατός ήταν ένας ακόμη τρόπος αλλοίωσης. Από τον Οκταβιανό και έπειτα ο μισός στρατός αποτελούνταν από βοηθητικά στρατεύματα από μη Ρωμαίους κατοίκους των επαρχιών, οι οποίοι με το τέλος της θητείας τους έπαιρναν την ιδιότητα του Ρωμαίου πολίτη αυτοί και τα παιδιά τους. Ο Οκταβιανός όρισε οι λεγεώνες και τα επίλεκτα στρατεύματα να αποτελούνται αποκλειστικά από Ρωμαίους πολίτες. Όμως αυτή η πολιτική δεν μπορούσε να συνεχιστεί λόγω ολιγανδρίας των Ρωμαίων. Ο Αδριανός άλλαξε τακτική και όρισε κάθε λεγεώνα να στρατολογεί από την επαρχία όπου έδρευε, ενώ ο Σεπτιμιος Σεβηρος διέλυσε την πρωτύτερη Ιταλικής προέλευσης Πραιτοριανή φρουρά και την στρατολόγησε από τις λεγεώνες των επαρχιών. Το αποτέλεσμα ήταν o στρατός να γεμίσει βαρβάρους, δίνοντάς τους τη δυνατότητα να βρεθούν ακόμη και στον αυτοκρατορικό θρόνο τον 3ο αιώνα. Πρώτος ο Μαξιμίνος Θραξ, πολλοί ακόμα κατάγονταν από την Ιλλυρία. Ο πασιφισμός και η υπογεννητικότητα των Ρωμαίων οδήγησε τον στρατό να εξαρτάται από βαρβάρους.
Το κέντρο της αυτοκρατορίας, η πρωτεύουσα Ρώμη, είχε εμφανή φυλετική αλλοίωση. Ο Κικέρων, ο Γιουβενάλης, ο Λουκανός και άλλοι μας πληροφορούν για διάφορους πληθυσμούς που είχαν εισρεύσει στη Ρώμη, ακόμα και από τη μακρινή Συρία, εισάγοντας ξένες γλώσσες και συμπεριφορές.
Ένας άλλος τρόπος αλλοίωσης του Ρωμαϊκού αίματος ήταν η απελευθέρωση των δούλων. Θεωρούνταν τιμητικό για τους ευγενείς να απελευθερώνουν μαζικά δούλους, ειδικά ζητώντας το στη διαθήκη τους. Ο Οκταβιανός έθεσε περιορισμούς στον αριθμό των δούλων που μπορούσαν να απελευθερωθούν. Οι απόγονοι των απελεύθερων γίνονταν Ρωμαίοι πολίτες και μια γενιά έπειτα μπορούσαν να γίνουν ακόμη και συγκλητικοί. Επί Νέρωνα πολλοί συγκλητικοί ήταν απόγονοι απελεύθερων. Έρευνες σε επιγραφές δείχνουν ότι πολλοί σκλάβοι ήταν από τη Συρία ή τη Μικρά Ασία και δευτερευόντως από την Αίγυπτο και την Αιθιοπία, ωστόσο οι Αφρικανοί διέφεραν σημαντικά ώστε να αποτελέσουν ζήτημα μίξης.
Σε ορισμένες περιπτώσεις, αυτοκράτορες μετακίνησαν ολόκληρες εθνότητες στα εδάφη της Αυτοκρατορίας, όπως Γερμανικές (Ubii, Sugambrians, Swabians, Marcomanni, Quadi) και άλλες όπως Δάκες. Οι περισσότεροι γίνονταν στρατιώτες, με αποτέλεσμα οι παρηκμασμένοι Ρωμαίοι να αντλούν στρατεύματα από αυτούς και να ανοίξει ο δρόμος για την επικράτηση των Γερμανικών φύλων.
Η απουσία συνόρων και η επέκταση της Ρωμαϊκής γλώσσας στο δυτικό τμήμα βοήθησε την διαδικασία της φυλετικής μίξης. Ο συγγραφέας επισημαίνει την αρνητική επίδραση της φυλετικής μίξης στον πολιτισμό. Οι φυλετικές αντιθέσεις δημουργούν ασυμφωνίες και χαλαρούς δεσμούς. Ήταν ένας παράγοντας αποσάθρωσης της Αυτοκρατορίας που σε συνδυασμό με άλλους παράγοντες οδήγησε στην πτώση της. Με την πτώση της Αυτοκρατορίας, ο κοσμοπολιτισμός έδωσε την θέση του στη φεουδαρχική δομή. Πολλαπλά σύνορα ορθώθηκαν και πάλι στην Ευρώπη βάζοντας φρένο στην φυλετική μίξη της Ρωμαϊκής εποχής. Ένας κύκλος έκλεισε, ένας καινούριος άνοιξε.
Συμπερασματικά, οι Ρωμαίοι ενώ στα πρώτα χρόνια της επέκτασης, επεκτάθηκαν και φυλετικά με τις αποικίες, στα χρόνια της Αυτοκρατορίας ξεκίνησε η σταδιακή αντικατάσταση των γηγενών Ρωμαίων από κατοίκους των επαρχιών. Οι δημιουργοί της Αυτοκρατορίας μειώθηκαν δραματικά και τα περίφημα γένη των πατρικίων εξαφανίστηκαν. Η Αυτοκρατορία έχασε τα δυναμικά στοιχεία που της είχαν δώσει την αρχική δύναμη. Η Νέμεσις της ιστορίας τιμώρησε τους Ρωμαίους που επέτρεψαν την αλλοίωση του αίματός τους.
- ΣΧΟΛΙΟ:
Η ΡΩΜΑΙΚΗ ΠΑΡΑΚΜΗ ΕΧΕΙ ΤΙΣ ΑΠΑΡΧΕΣ ΤΗΣ ΤΟ ΜΑΚΡΙΝΟ 445 π.Χ. ,ΟΤΑΝ ΕΠΙΤΡΑΠΗΚΕ ΣΕ ΑΠΟΓΟΝΟΥΣ ΠΑΤΡΙΚΙΩΝ ΝΑ ΝΥΜΦΕΥΟΝΤΑΙ ΠΛΗΒΕΙΕΣ.....ΑΡΓΟΤΕΡΑ ΜΕ ΤΗΝ ΕΞΑΠΛΩΣΗ ΤΗΣ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑΣ ΑΝΑΤΟΛΙΚΑ ΕΙΧΑΜΕ ΑΠΟ ΤΗ ΜΙΑ ΣΤΑΔΙΑΚΗ ΕΙΣΡΟΗ ΕΞΕΥΡΩΠΑΙΚΩΝ ΣΤΟΙΧΕΙΩΝ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΛΛΗ ΧΑΛΑΡΩΣΗ ΤΩΝ ΑΥΣΤΗΡΩΝ ΡΩΜΑΙΚΩΝ ΗΘΩΝ ΜΕΣΩ ΤΗΣ ΑΝΑΤΟΛΙΚΗΣ ΤΡΥΦΗΛΟΤΗΤΑΣ ΠΟΥ ΔΙΕΦΘΕΙΡΕ ΤΟΥΣ ΡΩΜΑΙΟΥΣ.......
ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΟΑΣΗ Η ΕΙΣΡΟΗ ΒΟΡΕΙΟΥ ΝΟΡΔΙΚΟΥ ΑΙΜΑΤΟΣ ΜΕΣΩ ΕΙΣΒΟΛΩΝ ΚΑΙ ΕΚΡΩΜΑΙΣΜΟΥ ,Η ΟΠΟΙΑ ΟΜΩΣ ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΑΡΚΕΤΗ ΝΑ ΣΥΚΓΡΑΤΗΣΕΙ ΤΗΝ ΑΣΙΑΤΙΚΗ ΛΑΙΛΑΠΑ.....ΕΔΑΦΙΚΗ ΕΞΑΠΛΩΣΗ ΧΩΡΙΣ ΣΑΦΗ ΒΙΟΠΟΛΙΤΙΚΗ ΜΕΡΙΜΝΑ (ΦΥΛΕΤΙΚΟ ΔΙΑΧΩΡΙΣΜΟ -ΕΥΓΟΝΙΚΗ-ΦΥΣΙΚΗ ΕΠΙΛΟΓΗ) ΚΑΙ ΣΥΝΔΥΑΣΜΕΝΗ ΜΕ ΥΠΟΓΕΝΝΗΤΙΚΟΤΗΤΑ , ΟΔΗΓΕΙ ΜΑΚΡΟΠΡΟΘΕΣΜΑ ΣΤΗΝ ΕΠΙΚΡΑΤΗΣΗ ΤΟΥ ΠΟΛΥΠΛΗΘΕΣΤΕΡΟΥ ΗΤΤΗΘΕΝΤΟΣ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΑ ΠΛΗΘΥΣΜΟΥ........ΚΑΤΑ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΚΑΙ ΦΥΣΙΟΚΡΑΤΙΚΗ ΕΠΙΤΑΓΗ........
ΓΝΩΣΤΗ ΑΛΛΩΤΣΕ Η ΡΗΣΗ ΠΟΥ ΑΠΟΤΥΠΩΝΕΙ ΓΛΑΦΥΡΑ ΤΟ ΔΡΑΜΑ ΤΗΣ ΑΡΧΑΙΑΣ ΡΩΜΗΣ.........
"Η ΡΩΜΗ ΚΑΤΙΣΧΥΣΕ ΣΤΗΝ ΑΝΑΤΟΛΗ ΑΛΛΑ ΗΤΤΗΘΗΚΕ ΤΕΛΙΚΩΣ ΑΠΟ ΑΥΤΗΝ......Ο ΟΡΟΝΤΗΣ ΚΥΛΑ ΣΤΟΝ ΤΙΒΕΡΗ...…"
πηγή: https://fyletika.blogspot.com/2016/12/blog-post_7.html
«Ο ΜΥΘΟΣ ΤΟΥ 20ού ΑΙΩΝΟΣ», του Alfred Rosenberg (μετάφρασις Στεφάνου Γκέκα), εκδόσεις »Απολλώνειο Φως»
