Στην πρόσφατη εκλογική περίοδο που μας πέρασε, σε διακαναλικές συνεντεύξεις κάποιων αριστερίστικων πολιτικών κομμάτων ακούσαμε μια παραπλάνηση του κόσμου, η οποία αν αγνοηθεί και δεν απαντηθεί όπως στο παρόν άρθρο, τότε μια κοινωνία κινδυνεύει να μετατραπεί σε κομμουνιστική δικτατορία αν η πλειοψηφία του κόσμου πιστέψει προηγουμένως τις πλάνες της και μετά ανεχτεί ή ψηφίσει ένα τέτοιο πολιτικό κόμμα για να κυβερνήσει. Συγκεκριμένα, ακούσαμε από κάποια εξωκοινοβουλευτικά πολιτικά κόμματα της Αριστεράς να μας λένε (παραπλανητικά) ότι οι πολιτικές τους δεν ταυτίζονται με εκείνη του κοινοβουλευτικού Κ.Κ.Ε., επειδή οι δικές τους δεν ερμηνεύουν λανθασμένα τον σοσιαλισμό που δυσφημίστηκε στα μάτια του κόσμου όταν κατέληξε σε δικτατορία κατά το παρελθόν όπου εφαρμόστηκε (σε κομμουνιστικά κράτη). Μια άλλη παραλλαγή αυτής της πλάνης, θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι ο ισχυρισμός που λέει (συνεχώς μέχρι σήμερα) πως ο σοσιαλισμός δεν εφαρμόστηκε καλά (με διάφορα προσχήματα) κατά το παρελθόν και θα πρέπει να εφαρμοστεί πιο σωστά για να πετύχει αυτή τη φορά! Στο παρόν άρθρο όμως, θα αποδειχτεί το ακριβώς αντίθετο. Δηλαδή, γιατί πάντα οδηγεί ο σοσιαλισμός σε δικτατορία είτε τον θέλει κάποιος είτε όχι και γιατί δεν πρόκειται ποτέ να εφαρμοστεί σωστά χωρίς καταστροφικά αποτελέσματα για την κοινωνία, ακόμη και αν κατεβάζαμε τον ίδιο τον Θεό εδώ στη Γη για να τον εφαρμόσει!
Και όσο περισσότεροι άνθρωποι κατανοήσουν αυτή την πραγματικότητα, τόσο λιγότερο θα κινδυνέψει να μετατραπεί η κοινωνία σε ένα απέραντο στρατόπεδο συγκέντρωσης για το ‘’καλό’’ μας, αφού μέσα και σε μια φυλακή παρέχεται δωρεάν στέγαση και φαγητό όπως μας λένε οι κομμουνιστές και οι παγκοσμιοποιητές τους στις μέρες μας από δική τους πλευρά παρομοίως (δηλ. ότι στο καθεστώς τους όλοι θα έχουν από ένα σπίτι και δεν θα πεινάει κανένας), αλλά ποτέ δεν είδαμε κάποιον άνθρωπο να επιλέγει από μόνος του να ζήσει μέσα σε μια φυλακή για ευνόητους λόγους! Ας τον βοηθήσουμε λοιπόν να μην καταλήξει σε μια τέτοια ούτε παρά τη θέλησή του επειδή θα έχει εξαπατηθεί προηγουμένως από την αριστερίστικη προπαγάνδα, είτε διαδίδεται αυτή από τους ίδιους τους κομμουνιστές είτε αναπαράγεται βλακωδώς ή σκοπίμως από κάποιους φερόμενους ως εθνικιστές και εθνικοσοσιαλιστές. Δίνοντας για αυτό κάποια γενικόλογα παραδείγματα πριν προχωρήσουμε λεπτομερώς στην προαναφερόμενη πλάνη με την οποία καταπιάνεται το παρόν άρθρο μας (όπως τη διαβάσατε στον τίτλο του), αρχικά θα λέγαμε πως αν πράγματι ήταν καλύτερη μια τέτοια σοσιαλιστική κοινωνία, τότε σε τέτοιες θα μετανάστευε ο κόσμος για εργασία και όχι σε όσες δεν είναι σοσιαλιστικές. Για παράδειγμα, ο περισσότερος μεταναστεύει στην καθόλου σοσιαλιστική Γερμανία σήμερα κάνοντας λεφτά ή για ένα καλύτερο βιοτικό επίπεδο σε σχέση με την Ελλάδα, αλλά κανένας σε σοσιαλιστικές σαν της Κίνας (πλην ελαχίστων εξαιρέσεων σε περίπτωση που εργάζεται σε μια πολυεθνική εταιρεία της Δύσης που έχει παράρτημα εκεί πέρα) ή της Βόρειας Κορέας ή της Κούβας ή της Βενεζουέλας! Αλλά την ίδια ώρα και παρόλο που συμβαίνει αυτό, τέτοιοι προπαγανδιστές ζητάνε να εφαρμοστεί ο σοσιαλισμός στη δική τους χώρα! Είτε χρίζουν λοιπόν άμεσης ψυχιατρικής εξέτασης όταν οι ίδιοι ή οι συγγενείς τους βιοπορίζονται από μια καπιταλιστική χώρα (στην πατρίδα τους ή σε μια ξένη που μετανάστευσαν) είτε είναι βαλτοί από τους ίδιους τους παγκοσμιοποιητές επί ημερών μας για να καταστρέψουν την κοινωνία προς δικός τους όφελος, ως εξής παραδειγματικά και κατά σειρά:
(σημ. τα στοιχεία του ΑΕΠ ελήφθησαν από την Παγκόσμια Τράπεζα και είναι από το 2016, το πιο πρόσφατο έτος για το οποίο διαθέτει δεδομένα το Ινστιτούτο Fraser)
Στις αρχές του 2001, ο πρώην πρόεδρος της Βενεζουέλας Hugo Chavez άρχισε για πρώτη φορά να καταργεί τα ιδιωτικά ιδιοκτησιακά δικαιώματα των πολιτών, εκδίδοντας διάταγμα για την απαλλοτρίωση ιδιωτικών γεωργικών εκτάσεων στη χώρα. «Σε αυτούς που κατέχουν τη γη λέμε, αυτή η γη δεν είναι δική σας. Η γη δεν είναι ιδιωτική, αλλά περιουσία του έθνους», δήλωσε με υπερηφάνεια ο Chavez. Μέχρι το 2005, εκατοντάδες ιδιωτικές εταιρείες, καταστήματα και αγροτικές επιχειρήσεις λεηλατήθηκαν από τις κατασχέσεις του Chavez.
Ποιο ήταν το αποτέλεσμα του σοσιαλιστικού πειράματος των Chavez-Maduro; Μια οικονομία που ήταν η πλουσιότερη στη Λατινική Αμερική αντιμετωπίζει τώρα ένα ετήσιο ποσοστό πληθωρισμού της τάξης του 80.000% και το κατά κεφαλήν ΑΕΠ είναι σήμερα το μισό από αυτό που ήταν το 2012. Η μαζική έλλειψη τροφίμων έχει οδηγήσει τον μέσο Βενεζουελάνο σε απώλεια 11.4 κιλών σωματικού βάρους, την ίδια στιγμή που – χωρίς αυτό να προκαλεί έκπληξη – το στομάχι του Maduro διογκώνεται.
Εμφανώς, ο ισχυρισμός του Chavez ότι «ο μόνος τρόπος για να σωθεί ο κόσμος είναι ο σοσιαλισμός», ήταν, αναμενόμενα, εσφαλμένος.
Χρησιμοποιώντας δεδομένα από την έκθεση του Fraser Institute για την οικονομική ελευθερία ανά τον κόσμο, διαιρέσαμε τις 162 χώρες που αναλύθηκαν στην έκθεση του 2016 σε δεκατημόρια (δηλαδή κάθε δεκατημόριο αντιπροσωπεύει το 10% των χωρών που μετρώνται) βάσει της ισχύος των δικαιωμάτων ιδιοκτησίας που επικρατούν στην κάθε χώρα. Στη συνέχεια συσχετίσαμε αυτά τα δεκατημόρια με το μέσο ακαθάριστο εγχώριο προϊόν (ΑΕΠ).
Τα αποτελέσματα είναι αποστομωτικά.
Οι χώρες στο δεκατημόριο με τα ισχυρότερα ιδιωτικά ιδιοκτησιακά δικαιώματα, έχουν μέσο εισόδημα άνω των 55.457 δολαρίων. Ο αριθμός αυτός είναι κατά 125% υψηλότερος από τα εισοδήματα των λαών στο δεύτερο πιο φιλικό προς την ιδιωτική ιδιοκτησία δεκατημόριο. Ομοίως, οι χώρες με τα ισχυρότερα ιδιωτικά ιδιοκτησιακά δικαιώματα, έχουν ετήσιο εισόδημα 31,8 φορές υψηλότερο από εκείνες τις χώρες με τα ασθενέστερα ιδιωτικά ιδιοκτησιακά δικαιώματα.
Οι χώρες με τα ισχυρότερα ιδιωτικά ιδιοκτησιακά δικαιώματα, με φθίνουσα σειρά, είναι η Φινλανδία, η Νέα Ζηλανδία, η Νορβηγία, η Ελβετία, η Ισλανδία, το Λουξεμβούργο, η Σιγκαπούρη, οι Κάτω Χώρες και η Δανία. Δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι η Βενεζουέλα βρίσκεται στο δεκατημόριο με τα πιο αδύναμα ιδιοκτησιακά δικαιώματα, κατατάσσοντας την στη δεύτερη θέση από το τέλος – ακριβώς πάνω από την Κεντροαφρικανική Δημοκρατία.
Είναι ενδιαφέρον ότι από τις τέσσερις άλλες πτυχές οικονομικής ελευθερίας που καλύπτει η έκθεση – το μέγεθος της κυβέρνησης, το υγιές χρήμα, η ελευθερία του διεθνούς εμπορίου και οι κανονιστικές ρυθμίσεις – τα ιδιωτικά ιδιοκτησιακά δικαιώματα είναι αυτά που έχουν την ισχυρότερη συσχέτιση με την οικονομική ευημερία.
Ένας λόγος για τον οποίο τα ιδιωτικά ιδιοκτησιακά δικαιώματα παραμένουν ζωτικής σημασίας για την οικονομική ανάπτυξη, είναι ότι χωρίς αυτά, οι άνθρωποι στερούνται κινήτρου για να επενδύσουν, να καινοτομήσουν ή να παραγάγουν. Όπως έγραψε ο οικονομολόγος του 17ου αιώνα Adam Smith: «Το δείπνο στο τραπέζι μας δεν προέρχεται από την καλοσύνη του κρεοπώλη, του ζυθοποιού ή του αρτοποιού, αλλά επειδή αυτοί οι επαγγελματίες φροντίζουν για το δικό τους συμφέρον.» Και στη Βενεζουέλα, όπου οι άνθρωποι έχουν ελάχιστο συμφέρον κατά τη διαδικασία παραγωγής, η έλλειψη βασικών αγαθών και τροφίμων αποτελεί συνηθισμένο φαινόμενο.
από: https://www.eleytheriagora.gr/13038-2/
(σημ. δεν θα κατέχεις τίποτα και θα είσαι ευτυχισμένος σύμφωνα με την παραπάνω διαφημιστική αφίσα του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ για το 2030)
Στη σύγχρονη εποχή, οι υποστηρικτές του παντοδύναμου κράτους θέλουν να αντικαταστήσουν τον φιλόσοφο-ηγεμόνα του Πλάτωνα με τον εμπειρογνώμονα-ειδικό και να δημιουργήσουν τον νέο άνθρωπο μέσω της ευγονικής, που τώρα ονομάζεται μετα-ανθρωπισμός (transhumanism). Ο Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών και οι διάφορες υπο-οργανώσεις του διαδραματίζουν κομβικό ρόλο σε αυτό το σχέδιο, το οποίο έχει φτάσει στη σημερινή του φάση μέσα από τα project της «Ατζέντας 2030» και της «Μεγάλης Επανεκκίνησης» (Great Reset)...Υπό την ηγεσία του Στάλιν, του Τσώρτσιλ και του Ρούσβελτ, είκοσι έξι έθνη συμφώνησαν τον Ιανουάριο του 1942 με την πρωτοβουλία της ίδρυσης ενός Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών (OHE), ο οποίος απέκτησε υπόσταση στις 24 Οκτωβρίου 1945. Από την ίδρυσή τους, τα Ηνωμένα Έθνη και τα παρακλάδια τους, όπως η Παγκόσμια Τράπεζα και ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας (ΠΟΥ), προετοιμάζουν τις χώρες του κόσμου ώστε να συμμορφωθούν με τους στόχους που ανακοινώθηκαν κατά την ίδρυση του. Ωστόσο, οι γλυκανάλατες εξαγγελίες περί προώθησης της «διεθνούς ειρήνης και ασφάλειας», της «ανάπτυξης φιλικών σχέσεων μεταξύ των εθνών» και των προσπαθειών για «κοινωνική πρόοδο, καλύτερο βιοτικό επίπεδο και ανθρώπινα δικαιώματα» αποκρύπτουν την ατζέντα της ίδρυσης μιας παγκόσμιας διακυβέρνησης με εκτελεστικές δυνάμεις των οποίων το έργο δεν ήταν η προώθηση της ελευθερίας και των ελεύθερων αγορών, αλλά ο μεγαλύτερος παρεμβατισμός και ο έλεγχος μέσω πολιτιστικών και επιστημονικών οργανισμών. Αυτό έγινε σαφές με τη δημιουργία από τον ΟΗΕ του Εκπαιδευτικού, Επιστημονικού, και Πολιτιστικού Οργανισμού (UNESCO) το 1945…Όπως επεσήμανε ο Julian Huxley στην ομιλία του το 1945 (βλέπε: unesdoc.unesco.org/ark:/48223/pf0000068197), είναι καθήκον των Ηνωμένων Εθνών να καταργήσουν την οικονομική ελευθερία, διότι «τα laisser-faire και τα καπιταλιστικά οικονομικά συστήματα δημιούργησαν μεγάλη ασχήμια» (σελ.38). Ήρθε η ώρα να εργαστούμε για την ανάδειξη «ενός ενιαίου παγκόσμιου πολιτισμού» (σελ.61). Αυτό πρέπει να γίνει με τη απροκάλυπτη βοήθεια των μέσων μαζικής ενημέρωσης και των εκπαιδευτικών συστημάτων…Εν ολίγοις, η υιοθέτηση αυτής της «νέας παγκόσμιας τάξης» θα σήμαινε την κατάργηση της ιδιωτικής ιδιοκτησίας, ή αυτό που ο Ludwig von Mises θεωρούσε ως το φιλελεύθερο πρόταγμα — έναν κόσμο που βασίζεται στην ιδιωτική ιδιοκτησία. Εάν εφαρμοστεί, αυτό το πρότζεκτ στο τέλος θα αποτύχει, αλλά στο μεσοδιάστημα θα προξενήσει τεράστια δεινά. (σ.σ. του Antony P. Mueller, απόδοση στα ελληνικά Νίκος Μαρής, απ’ το ιστολόγιο ‘’Ελεύθερη Αγορά’’)
Τα δε επιχειρήματα που χρησιμοποιούν τέτοιοι αριστεριστές είτα μιλάμε για ντόπιους κομμουνιστές, εθνικιστές και εθνικοσοσιαλιστές που τα αναπαράγουν είτε για παγκοσμιοποιητές για τον λόγο που διαβάσαμε πιο πάνω, επειδή δεν πείθουν ούτε κάποιον με δείκτη νοημοσύνης μπαμπουίνου, στοχεύουν στο θυμικό του κόσμου για να πάψει να σκέφτεται λογικά και έτσι να αποδεχτεί μετά τις δικές τους παράλογες απόψεις! Ας δούμε κάποια παραδείγματα, ξεκινώντας με το σύνθημα ‘’να πληρώσουν οι πλούσιοι ή αυτοί που έχουν’’ για να καταλήξουμε στο εξής:
Στις ΗΠΑ, είχε επιβληθεί ο περίφημος «φόρος στα κότερα» το 1990. Σε μια προσπάθεια να τιμωρήσει τους πλούσιους που θα αγόραζαν κάποιο ακριβό σκάφος, η ομοσπονδιακή κυβέρνηση επέβαλε φόρο 10% για την αγορά πλεούμενων αξίας άνω των 100.000 δολαρίων. Όπως ήταν αναμενόμενο, οι πωλήσεις τέτοιων σκαφών μειώθηκαν κατακόρυφα και χάθηκαν πάνω από 100.000 θέσεις απασχόλησης. Οι πλούσιοι παρέμειναν πλούσιοι, αλλά πολλοί άνθρωποι της εργατικής τάξης οδηγήθηκαν στην ανεργία (βλέπε: https://www.nytimes.com/1991/01/03/opinion/l-boat-luxury-tax-drives-an-industry-aground-926091.html)
Η ιδιοκτησία είναι κλοπή και συνιστά βίαιη επίθεση προς όλους
H άποψη αυτή οφείλει πολλά στον Πιερ-Ζοζέφ Προυντόν ο οποίος διατύπωσε το διάσημο «η ιδιοκτησία είναι κλοπή». Το επιχείρημα σε πιο λεπτομερή διατύπωση ισχυρίζεται ότι οποιοδήποτε ιδιοκτησιακό δικαίωμα συνιστά κλοπή καθώς η γη αποτελεί κατά κάποιον τρόπο κοινή ιδιοκτησία. Το πρόβλημα εδώ είναι ότι για κάθε απόκτηση ιδιοκτησίας υπονοείται και απαίτηση για τη συγκατάθεση όλων των ανθρώπων. Φανταστείτε όμως τις συνέπειες μίας τέτοιας κατάστασης. Θα έπρεπε για κάθε χρήση γης και φυσικού πόρου να ζητάμε την άδεια όλου του τοπικού και μη πληθυσμού. Έστω και μία αντίρρηση και οι προσπάθειές μας για χρήση του πόρου θα έπρεπε να απαγορευτούν. Δε θα καταφέρναμε να πραγματοποιήσουμε τίποτα!
Θα μπορούσαμε να προσθέσουμε επίσης, ότι στα μέσα παραγωγής ανήκει και το σώμα μας. Παράγει έργο, ιδέες και γενικά μπορεί να χρησιμοποιηθεί με σκοπό το κέρδος. Εφόσον και το σώμα είναι μέσο παραγωγής, τότε θα έπρεπε λογικά να απαγορεύεται και η ιδιοκτησία του σώματός μας. Το σώμα όμως ανήκει σε αυτόν που το ελέγχει με το νου του (αν όχι σε αυτόν, τότε σε ποιον;). Επειδή λοιπόν, δεοντολογικά απαγορεύεται η κατοχή μέσων παραγωγής, τότε θα έπρεπε να υπάρχει μία αρχή (άρα δε θα υπάρχει και αναρχία), η οποία θα ορίζει τι μπορούμε και τι δεν μπορούμε να πράξουμε με το σώμα μας.
Οι θεωρητικοί της αναρχίας, κάνουν φυσικά μία εξαίρεση για την εργασία (η οποία είναι μέσο παραγωγής και αποτέλεσμα χρήσης του σώματός μας) αλλά δεν προσπαθούν να εξηγήσουν πως θα λειτουργήσει ο περιορισμός αυτός. Αν δεν υπάρχει κάποια αρχή η οποία θα ελέγχει το σώμα μας, τότε θα μπορούσε κάθε άτομο να γίνει καπιταλιστής με τη διάθεση της εργασίας του όπως επιθυμεί. Αν δεν επιθυμούν κάτι τέτοιο, τότε θα πρέπει να υπάρχει ένας μηχανισμός ο οποίος θα επιτηρεί τη χρήση του σώματος από τα άτομα. Επομένως, εφόσον υπάρχει ένας τέτοιος μηχανισμός, κάποιος δε θα μπορούσε να είναι ελεύθερος στον κομμουνισμό. Διότι αν δεν κάνουμε αυτό που επιθυμούμε με το σώμα μας, τότε πως μπορούμε να ισχυριστούμε ότι είμαστε ελεύθεροι;
(σημ. επιλεγμένα κείμενα από το ιστολόγιο ‘’Ελεύθερη Αγορά’’)
Ας συμπληρωθεί εδώ και η άλλη προπαγανδιστική άποψη των αριστεριστών που λέει ότι και ο πλούτος είναι κλοπή παρομοίως και άρα θα πρέπει να γίνει η αναδιανομή του στον λαό, λες και αυτός δεν παράχθηκε από κανέναν, σαν να μιλάμε για ένα τεράστιο χρηματοκιβώτιο που το έκλεψε κάποιος ενώ ήταν κοινόχρηστο και θα πρέπει να το επιστρέψει. Σε μια ελεύθερη οικονομία όμως σαν του καπιταλιστικού συστήματος, το ποιος θα γίνει πλούσιος και ποιος όχι, το αποφασίζει παρά μόνο ο ίδιος ο λαός με τις αγορές του! Για παράδειγμα, αν αποφασίσει να τρώει 9 στις 10 φορές από το ίδιο εστιατόριο αντί από κάποιο άλλο της γειτονιάς του, τότε πλουσιότερος θα γίνει εκείνος ο ιδιοκτήτης που φρόντισε να εξασφαλίσει τους περισσότερους πελάτες, ενώ με τα χρήματα που έβγαλε μπορεί να αγόρασε ενδεχομένως και μια εξοχική κατοικία.
Εκμεταλλευόμενοι τώρα οι προπαγανδιστές του σοσιαλισμού το φθόνο ή τη ζήλεια των υπολοίπων εστιατόρων της γειτονιάς που δεν κατάφεραν το ίδιο και του κάθε τεμπελχανά που δεν παράγει πλούτο προτιμώντας να τρώει από αυτά που του δίνει η κυβέρνηση με διάφορες παροχές, έρχονται να κλέψουν αυτόν που παρήγαγε κάποιος με τον μόχθο του λέγοντας ότι θα πρέπει να ‘’κρατικοποιηθεί’’ ή ‘’εθνικοποιηθεί’’ επειδή ανήκει στον λαό(!) ή για να μην υπάρχει κοινωνική αδικία μεταξύ φτωχών και πλουσίων. Το αποτέλεσμα είναι να γίνονται τελικά πλούσιοι παρά μόνο οι σοσιαλιστές κυβερνητικοί που τον αρπάζουν παίρνοντας την ιδιοκτησία του στα δικά τους χέρια και ο υπόλοιπος λαός να ζει σε μια ισότητα φτώχειας εφόσον απαγορεύεται η ιδιωτική επιχειρηματικότητα σε μια σοσιαλιστική κοινωνία για να αποφασίσει (όπως είπαμε) ο κόσμος ποιον θα κάνει πλούσιο και ποιον όχι διαλέγοντας δηλαδή από ποιον θα αγοράσει τα προϊόντα που θέλει. Λογικό και επόμενο να προωθούν μετά σοσιαλισμό και οι παγκοσμιοποιητές, αφού ούτε αυτοί παράγουν πλούτο όταν ξέρουν μόνο να τον αρπάζουν επίσης σαν κατσαπλιάδες (π.χ. με φορολογία, τοκογλυφία, τραπεζική προμήθεια μετά από κάθε σας ηλεκτρονική συναλλαγή με κάρτα αντί με χαρτονομίσματα κ.λ.π.) από τους άλλους που τον παράγουν!
Για να επιχειρήσουν τώρα να μαντρώσουν τον κόσμο στο σοσιαλιστικό τους στρατόπεδο συγκέντρωσης, εκμεταλλεύονται και τη δυσαρέσκεια όσων έχουν πέσει θύματα εκμετάλλευσης από εργοδότες ρίχνοντας το φταίξιμο στην ελεύθερη οικονομία ή στον καπιταλισμό αντί στον εκμεταλλευτή! Γιατί αν ήταν έτσι τα πράγματα όπως μας τα λένε, τότε κανένας δεν θα μετανάστευε για δουλειά όπως είπαμε σε ξένες καπιταλιστικές χώρες σαν τη Γερμανία για μια καλύτερη ζωή αφού θα τον εκμεταλλεύονταν και εκεί πέρα οι εργοδότες, αλλά σε μια σοσιαλιστική όπου ποτέ δεν πάνε όμως, θέλοντας με άλλα λόγια να μας κάνουν να παραβλέψουμε τα γεγονός ότι σε τέτοια καπιταλιστικά ή ελεύθερης οικονομίας συστήματα, πάντα υπογράφεται οικιοθελώς μια σύμβαση μεταξύ εργοδότη και εργαζομένου πριν αυτός εργαστεί και έτσι κανένας δεν βάζει με το ζόρι να δουλέψει κάποιος αν ο ίδιος ο εργαζόμενος δεν το επιθυμεί! Στον σοσιαλισμό αντιθέτως, υποχρεωτικά τον βάζουν σε δουλειά είτε του αρέσει αυτή είτε όχι επειδή το αποφάσισε αυτό η κυβέρνηση, όπως ακριβώς συμβαίνει δηλαδή και με κάθε φυλακισμένο, όταν αποφασίζει η διοίκηση της φυλακής που θα απασχολείται ο κάθε φυλακισμένος!
Αν εκλάβουμε τώρα την εκμετάλλευση ως αδικία, δηλαδή όταν κάποιος εργαζόμενος περνάει καλύτερα από κάποιον άλλον σε μια καπιταλιστική κοινωνία, αφού πούμε ξανά ότι σε μια τέτοια κοινωνία κανείς δεν υποχρεώνει κανέναν να κάνει μια δουλειά στην οποία δεν περνάει καλά, στον σοσιαλισμό αντιθέτως δεν του παρέχεται η δυνατότητα αυτής της επιλογής, δηλαδή να διαλέξει άλλη εργασία εφόσον η κυβέρνηση αποφασίσει ποια θα κάνει είτε κάνει για αυτή είτε όχι (π.χ. να τον στείλει με το ζόρι να δουλέψει στα χωράφια), ακόμη και αν διαπιστώσει ότι ο διπλανός του περνάει καλύτερα ή πιο λούφα επειδή έχει κυβερνητικό βύσμα, όπως το έχουν ήδη διαπιστώσει αυτό όσοι έχουν πάει φαντάροι ή έχουν εργαστεί σε μια δημοτική ή δημόσια υπηρεσία, καταλαβαίνοντας για τα καλά τότε τι σημαίνει πραγματική εκμετάλλευση όταν αισθάνονται τα κορόιδα της όλης υπόθεσης (δηλ. να εργάζονται περισσότερο αλλά να πληρώνονται το ίδιο με αυτόν που λουφάρει ή είναι βύσμα!). Κλείνοντας, το παρακάτω κείμενο καταρρίπτει και ένα άλλο δημοφιλές σοσιαλιστικό επιχείρημα που λέει ότι η κοινωνία γίνεται καλύτερη αν εξαφανιστεί ο ανταγωνισμός που συναντάται σε καπιταλιστικές ή ελεύθερες οικονομικά κοινωνίες, για να μην υπάρχουν δηλαδή κοινωνικές αδικίες ή για να μην γίνει ζούγκλα η κοινωνία κ.λ.π.:
Το σοσιαλιστικό όραμα για ένα υπερκράτος είναι εξαιρετικά επικίνδυνο για το μέλλον της Ευρώπης. Αυτό που οι υποστηρικτές του αποκαλούν εναρμόνιση, είναι στην πραγματικότητα η δημιουργία πολιτικού καρτέλ. Καταργεί τον φορολογικό και κανονιστικό ανταγωνισμό. Όταν εναρμονιστούν οι πολιτικές, η τάση θα είναι να αυξηθούν οι φόροι και οι κανονισμοί να γίνουν πιο επαχθείς, καθώς ο ανταγωνισμός, ο οποίος χρησιμεύει ως άσκηση ελέγχου στην ακόρεστη επιθυμία των πολιτικών για αύξηση της κρατικής εξουσίας, απενεργοποιείται – τουλάχιστον εντός της Ευρώπης. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο ανταγωνισμός μεταξύ των πολιτικών οντοτήτων περιορίζει την κρατική εξουσία και επιτρέπει την ελευθερία. Στην πράξη, ο ανταγωνισμός των μικρών κρατών έχει κάνει την Ευρώπη μοναδική και εξαιρετικά επιτυχημένη. Κατά τον Μεσαίωνα, η Ευρώπη περιείχε χιλιάδες μικρές πολιτικές οντότητες που μείωσαν τα κόστη έχοντας την ελευθερία να «ψηφίσουν με τα πόδια» μετακομίζοντας σε άλλες περιοχές. Τα άτομα και οι επιχειρήσεις μπορούσαν να αποφύγουν την καταπίεση και τους υψηλούς φόρους με σχετικά χαμηλό κόστος. Τα κράτη δεν μπορούσαν να καταστούν υπερβολικά καταπιεστικά, επειδή θα έφευγαν μαζικά οι πολίτες και οι επιχειρήσεις. Ο ανταγωνισμός ανάγκασε τα κράτη να γίνουν πιο ελεύθερα. Η ελευθερία επιτράπηκε να ευδοκιμήσει στην Ευρώπη, οδηγώντας σε μεγάλες οικονομικές, πολιτιστικές και τεχνολογικές προόδους που ώθησαν την Ευρώπη να είναι η πιο προηγμένη και ισχυρή περιοχή στον κόσμο. Αντίθετα, αυτοκρατορίες που υπήρχαν στην Κίνα ή στην Ινδία έμειναν πίσω, καθώς οι πολίτες δεν μπορούσαν να ξεφύγουν από τους δεσπότες τους. Ιστορικά, μια αυτοκρατορία ή ένα υπερκράτος θα ήταν εξαιρετικά αντι-ευρωπαϊκή άποψη. Χωρίς ενδοευρωπαϊκό ανταγωνισμό, οι φόροι και η κρατική εξουσία θα αυξηθούν. Καθώς το μέγεθος και η ισχύς του ευρωπαϊκού υπερκράτους θα αυξηθεί, η ατομική ελευθερία – η βάση για ευημερία και πρόοδο – θα υποχωρήσει. Εκείνοι που αγαπούν την ατομική ελευθερία θα πρέπει να αντιταχθούν σθεναρά σε όλες τις προσπάθειες περαιτέρω συγκεντρωτισμού. Οι υποστηρικτές της ελευθερίας πρέπει να αντιστρέψουν τα βήματα των τελευταίων ετών που οδηγούν προς ένα ευρωπαϊκό υπερκράτος. Ο ESM πρέπει να καταργηθεί και η τραπεζική ένωση πρέπει να τερματιστεί (σ.σ. από τον Philip Bagus στο ιστολόγιο ‘’Ελεύθερη Αγορά’’, ακαδημαϊκό συνεργάτη του Ινστιτούτου Ludwig Mises, γνήσιου οικονομολόγου της αυστριακής σχολής οικονομικής σκέψης και καθηγητή οικονομικών στο Universidad Rey Juan Carlos στη Μαδρίτη)
Θέλετε μια σοσιαλιστική κοινωνία; Πρώτα εγκαταλείψτε τις ελπίδες και τα όνειρα σας
Του Aaron Banks
Απόδοση: Ευθύμης Μαραμής
Εισαγωγή
Στην πρόσφατη ιστορία έχουμε δει την άνοδο και πτώση πολλών σοσιαλιστικών κρατών. Αν και τα υπάρχοντα αυτοανακηρυγμένα σοσιαλιστικά κράτη διατηρούνται ζωντανά από τον πενιχρό προσανατολισμό τους σε κανόνες της αγοράς ή την υποστήριξη γειτονικών εθνών, ωστόσο διατηρούν δεσποτικό έλεγχο και χαμηλό επίπεδο διαβίωσης. Πρέπει να ρωτήσουμε τι προκάλεσε την ανάπτυξη αυτών των κρατών και κατόπιν μεταλλάχτηκαν τόσο γρήγορα. Συγκεκριμένα, τι έχει κοινό το κάθε κράτος; Κάθε έθνος ποικίλλει στο πλαίσιο της πολιτικής και οικονομικής οργάνωσής του, αλλά όλα μοιράζονται τη συγκεντρωτική λήψη αποφάσεων, γνωστή και ως κεντρικό σχεδιασμό.
Αυτή η θεμελιώδης ιδιότητα των μεγάλων βιομηχανικών και αγροτικών κρατών, μπορεί να αποτυπωθεί σε ένα απλό πείραμα σκέψης, το οποίο υπογραμμίζει την υφιστάμενη σύγκρουση μεταξύ κυβέρνησης και κοινωνίας.
Το μεμονωμένο άτομο αφανίζεται
Για να δείξουμε τη σχέση αυτή, ας δημιουργήσουμε τη δική μας φανταστική κεντρικά σχεδιασμένη κοινωνία. Φανταστείτε ότι είστε ο επικεφαλής της χώρας σας. Είστε υπεύθυνος για τη λήψη αποφάσεων που θα οδηγήσουν στο μέγιστο όφελος του έθνους σας. Αυτό μπορεί να είναι απλό να επιτευχθεί με λίγους μόνο ανθρώπους, αλλά τα πραγματικά έθνη δεν αποτελούνται από λίγους ομοϊδεάτες. Στην πραγματικότητα περιέχουν μερικά εκατομμύρια άτομα με στόχους και επιθυμίες, που μπορεί να μην συμπίπτουν με εκείνες της κεντρικής σας εξουσίας. Όταν οι αποφάσεις είναι συγκεντρωτικές, δεν θα υπάρξει ουσιαστική συμμετοχή και συμβολή από όσους επηρεάζονται από τυχόν πολιτικές που δημιουργούνται. Αυτό θα οδηγήσει σε διαδεδομένη διαφωνία και δυσαρέσκεια μεταξύ των πολιτών. Λόγω της έλλειψης πληροφοριών και της ικανότητας ικανοποίησης όλων των συνθηκών, θα είναι σχεδόν αδύνατο να σχεδιάσετε επιτυχώς κεντρικά, όπως ακριβώς συνέβη και με όσες χώρες προσπάθησαν να το πράξουν.
Αυτή η πιο εγγενής και παρατηρήσιμη αποτυχία στη σοσιαλιστική θεωρία, αφορά την κατάργηση της ιδιωτικής ιδιοκτησίας. Η πιο ελκυστική πτυχή του σοσιαλισμού για πολλούς, είναι ο ισχυρισμός ότι υπό τον σοσιαλισμό, η ιδιωτική ιδιοκτησία θα καταργηθεί ή θα ανήκει συλλογικά για να επιτευχθεί δίκαιη κατανομή των πόρων. Αυτή η πρόταση είναι πολύ γνωστή από τον Karl Marx ότι οι πόροι πρέπει να διανέμονται από έναν κεντρικό σχεδιαστή «στον καθένα ανάλογα με τις ανάγκες του.» Αυτό θέτει το ερώτημα: πώς θα επιτύχει ο κεντρικός αρμόδιος διαχειριστής αυτή την ισότιμη κατανομή με την κατάργηση της ιδιωτικής ιδιοκτησίας; Όταν παύσει να υπάρχει η ιδιωτική ιδιοκτησία, δεν υπάρχει τίποτα για αγορά και πώληση. Όταν δεν υπάρχει τίποτα να αγοραστεί και να πωληθεί, τα καθολικά μέσα για την πραγματοποίηση προσφορών ανταλλαγής αναγκαστικά ακολουθούν την τάση. Τα χρήματα θα καταστούν παρωχημένα σε μια τέτοια κοινωνία και, ως εκ τούτου, η κοινωνία δεν θα διαθέτει συμφωνημένους όρους εμπορικών σχέσεων. Όταν δεν υπάρχουν συμφωνημένοι όροι εμπορίου, δεν θα υπάρχουν τιμές για την αναμετάδοση της σχετικής αξίας αγαθών και υπηρεσιών.
Εδώ είναι όπου η σοσιαλιστική θεωρία καταρρέει σε όλες τις πρακτικές της εφαρμογές. Οι τιμές αποτελούν το μέσο αντανάκλασης όλων των διαθέσιμων πληροφοριών στην αγορά. Οι τιμές αποτελούν το σήμα κάθε μεμονωμένου παραγωγού και καταναλωτή για να ενημερώνει ο ένας τον άλλο σχετικά με τις προτιμήσεις ή τις ελλείψεις οποιουδήποτε και όλων μαζί των διαθέσιμων αγαθών και υπηρεσιών. Όταν η κατάργηση της ιδιωτικής ιδιοκτησίας οδηγεί στην κατάργηση των τιμών, κάθε παράγοντας στην αγορά, συμπεριλαμβανομένου του υποτιθέμενου παντογνώστη κεντρικού σχεδιαστή, χάνει μια ζωτική υπολογιστική συσκευή που υπαγορεύει τον πιο αποτελεσματικό τρόπο εφαρμογής των μέσων παραγωγής σε εναλλακτικές χρήσεις, με στόχο την ευημερία της κοινωνίας. Αυτό με τη σειρά του, καθιστά αδύνατο τον στόχο του κεντρικού σχεδιαστή να προγραμματίσει οικονομικά με τη μέγιστη αποτελεσματικότητα και σε συνάρτηση με την ευημερία της κοινωνίας.
Με αυτό το σφάλμα στη σοσιαλιστική θεωρία, την απουσία διαδικασίας που θα εκκινήσει την λήψη αποφάσεων, σε ένα έθνος με τόσες διαφορετικές απόψεις, πρέπει πρώτα να τεθεί ένας στόχος στην κατεύθυνση του οποίου θα οδηγηθεί η κοινωνία. Με αυτό το στόχο κατά νου πρέπει να αποδοθεί αξία σε κάθε μία από τις πολλές διαφορετικές ανάγκες και επιθυμίες των πολιτών, αναδεικνύοντας μόνο εκείνες που προωθούν τα συμφέροντα της «κοινωνίας». Αυτές οι «αξίες» μπορεί να λάβουν τη μορφή αυξημένης αμοιβής για επιθυμητές βιομηχανίες, ειδικά προνόμια και ακόμη και τιμωρία για εκείνους που ενεργούν σε αντίθεση με αυτόν τον στόχο. Κανένας στόχος δεν έχει την πιθανότητα να επιτευχθεί, αν δεν κινητοποιηθεί ολόκληρη η κοινωνία για να τον επιτύχει. Για παράδειγμα, ο χαρακτηρισμός της δολοφονίας ως παράνομης μπορεί να αποφέρει επιθυμητά αποτελέσματα μόνο αν ο νόμος επιβάλλεται παντού. Αυτή η κινητοποίηση, όπως οι νόμοι για την πρόληψη της δολοφονίας, είναι βιώσιμη μόνο όταν ασκείται με την απειλή βίας και τιμωρίας.
Καν’ το για την «κοινωνία»
Το θεμελιώδες σφάλμα στο πλαίσιο αυτής της μεθόδου διακυβέρνησης, είναι ότι όταν η κοινωνία οργανώνεται με τη βία και όχι με την ελεύθερη επιλογή, οι ηγέτες πρέπει να θυσιάζουν αναγκαστικά τις ανάγκες, τις επιθυμίες και τις ελευθερίες εκείνων που αποκλίνουν από την κατεύθυνσή της εξουσίας. Αυτή η μοίρα όλων των σοσιαλιστικών κοινωνιών είναι το αποτέλεσμα της λανθασμένης κατανομής των πόρων που συμβαίνει ελλείψει αποκεντρωμένης λήψης αποφάσεων. Αυτή η αναποτελεσματικότητα θα προωθήσει τους ηγέτες να προσπαθήσουν να το διορθώσουν ανακατευθύνοντας αυτούς τους στόχους σε στόχους που διαφορετικά δεν θα ήταν μέρος της πρόθεσης και της επιθυμίας του ατόμου. Αυτό σημαίνει ότι κάθε πολίτης θα πρέπει να θυσιάσει τους δικούς του στόχους, προκειμένου να προωθήσει εκείνους των κεντρικών σχεδιαστών. Αν ο κεντρικός σχεδιασμός θέλει να δημιουργήσει μια βιομηχανική κοινωνία, πρέπει να θυσιαστούν τα προϊόντα των ζωγράφων, των μουσικών και των γλυπτών. Αν θέλει μια κοινωνία βασισμένη στα πλεονεκτήματα και τα οφέλη της γεωργίας, πρέπει να είστε διατεθειμένοι να θυσιάσετε την πολυτέλεια που προέρχεται από τη βιομηχανία.
Ανεξάρτητα από το πόσο «ενάρετος» θα ήταν ο στόχος, ποτέ δεν θα είναι σε θέση να συσπειρώσει πλήρως μια κοινωνία πίσω από τον κεντρικό σχεδιαστή για οποιοδήποτε χρονικό διάστημα με τη χρήση βίας, καθώς η βία θα δημιουργήσει αντιστάθμιση προς οποιαδήποτε αρχή και ο σχεδιασμός θα καταλήξει με πολλούς μεμονωμένους ατομικούς στόχους να θυσιάζονται. Μόνο με την καταστροφή της ατομικότητας μπορεί να υπάρχει ελπίδα ότι θα επιτευχθεί οποιοσδήποτε προκαθορισμένος κεντρικά σχεδιασμένος στόχος.
Η πιο δημοφιλής εσφαλμένη αντίληψη σήμερα, είναι ότι αυτές οι παραβιάσεις των ελευθεριών των πολιτών δεν μπορούν να συμβούν υπό τον σοσιαλισμό, διότι υποτίθεται ότι θεσπίζονται δημοκρατικά. Αυτό είναι παράλογο, καθώς ο σοσιαλισμός τελικά καταλήγει να είναι θεμελιωδώς μη δημοκρατικός. Ο σκοπός οποιασδήποτε σοσιαλιστικής κοινωνίας, είναι να φτάσει σε κάποιο βέλτιστο σημείο σύμφωνα με το οποίο θα μπορεί να λειτουργήσει η κοινωνία. Αυτός είναι ο «στόχος» που δημιουργείται. Είτε πρόκειται για ισότητα, βιομηχανία, είτε για ελεύθερο χρόνο αναψυχής, δεν αλλάζει το σύστημα που θα εγκατασταθεί για να επιτευχθεί αυτός ο στόχος. Εκτός από τον προφανή και τεκμηριωμένο κίνδυνο της κυριαρχίας της πλειοψηφίας, οποιαδήποτε δημοκρατική απόφαση θα πρέπει να επιβληθεί από κάποια κεντρική αρχή. Χωρίς κεντρική αρχή δεν θα υπήρχε καμία πιθανότητα να επιτευχθεί αυτός ο στόχος. Όταν υλοποιηθεί η κεντρική αρχή, η κολεκτιβιστική κοινωνία θα σφετεριστεί την ατομικότητα κάθε πολίτη και θα προκύψει κεντρικός σχεδιασμός. Η δημοκρατία μπορεί να χρησιμεύσει μόνο ως μέσο προς τον σοσιαλισμό, έναν κατά τα άλλα μη δημοκρατικό στόχο.
Η δίκαιη κοινωνία δεν είναι κάποιο παιχνίδι σκακιού όπου μπορούμε να μετακινούμε κάθε άτομο σαν να υπάρχει για να πραγματοποιήσει τη «θέληση του λαού». Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι στην πραγματική ζωή τα «πιόνια» κινούνται σύμφωνα με τους δικούς τους στόχους. Αν απομακρυνθούμε από την ιδέα ότι κάθε άτομο αποτελεί ένα πρόσωπο με τις δικές του μοναδικές ιδιότητες και στόχους, μπορούμε να είμαστε βέβαιοι ότι θα ακολουθήσουν σύντομα μόνο η δυστυχία και ο δεσποτισμός.
***
Αρχική δημοσίευση στην ιστοσελίδα του Ινστιτούτου Ludwig von Mises: Want a Socialist Society? First, Abandon Your Hopes and Dreams
πηγή: https://www.eleytheriagora.gr/9383-2/
Όπως κατέδειξε ο von Mises, για να αντιμετωπίσει αυτές τις ακούσιες επιπτώσεις των ελέγχων των τιμών, η κυβέρνηση πρέπει είτε να καταργήσει τους ελέγχους των τιμών είτε να προσθέσει περαιτέρω μέτρα, συγκεκριμένα τον έλεγχο του τι παράγεται, σε ποια ποσότητα, με ποιες μεθόδους και προς ποιον διανέμεται, όπως αναφέραμε προηγουμένως. Ο συνδυασμός των ελέγχων των τιμών με αυτό το περαιτέρω σύνολο ελέγχων αποτελεί την de facto μετατροπή του οικονομικού συστήματος σε σοσιαλιστικό. Διότι συνεπάγεται πως η κυβέρνηση ασκεί πλέον όλες τις ουσιαστικές εξουσίες στην ιδιοκτησία.
Φυσικά, ο σοσιαλισμός δεν τερματίζει το χάος που προκαλείται από την καταστροφή του συστήματος των τιμών αλλά το διαιωνίζει. Και αν εισαχθεί χωρίς την προηγούμενη ύπαρξη ελέγχων τιμών, το αποτέλεσμά θα είναι να εγκαινιάσει αυτό το χάος. Αυτό συμβαίνει επειδή ο σοσιαλισμός δεν είναι στην πραγματικότητα ένα θετικό οικονομικό σύστημα. Είναι απλώς άρνηση-αναίρεση του καπιταλισμού και του συστήματος των τιμών του.
Ως εκ τούτου, ο βασικός χαρακτήρας του σοσιαλισμού είναι ο ίδιος με το οικονομικό χάος που προκύπτει από την καταστροφή του συστήματος των τιμών λόγω ελέγχου των τιμών και των μισθών. (Πρέπει να επισημανθεί ότι ο σοσιαλισμός του μπολσεβίκικου στυλ που επιβάλλει ένα σύστημα ποσοστώσεων παραγωγής, με κίνητρα παντού ώστε να υπερπηδηθούν οι ποσοστώσεις, είναι μια σίγουρη μέθοδος για καθολικές ελλείψεις, όπως συμβαίνει με τους καθολικούς ελέγχους των τιμών και των μισθών).
Κυρίως, ο σοσιαλισμός απλώς αλλάζει μόνο την κατεύθυνση του χάους
Ο έλεγχος της παραγωγής από την κυβέρνηση μπορεί να καταστήσει δυνατή την παραγωγή περισσότερων αγαθών τα οποία θεωρεί σημαντικά το κράτος για τον εαυτό του, αλλά αυτό συμβαίνει με αντίτιμο την καταστροφή σε όλο το υπόλοιπο οικονομικό σύστημα. Αυτό συμβαίνει επειδή η κυβέρνηση δεν έχει κανέναν τρόπο να γνωρίζει τις επιπτώσεις στο υπόλοιπο οικονομικό σύστημα, λόγω της εξασφάλισης της παραγωγής των προϊόντων στα οποία (η κυβέρνηση) αποδίδει ιδιαίτερη σημασία.
Οι απαιτήσεις για την επιβολή ενός συστήματος ελέγχου των τιμών και των μισθών ρίχνει άπλετο φως στην ολοκληρωτική φύση του σοσιαλισμού – πιο προφανές, βέβαια, σε αυτό του ναζιστικού σοσιαλιστικού προτύπου, αλλά και σε αυτό του σοβιετικού σοσιαλισμού.
Κρατική τρομοκρατία
Μπορούμε να ξεκινήσουμε με το γεγονός ότι το οικονομικό συμφέρον των πωλητών που λειτουργούν υπό τους ελέγχους των τιμών είναι να παρακάμπτουν τους ελέγχους και να αυξάνουν τις τιμές τους. Οι αγοραστές που δεν είναι σε θέση να αποκτήσουν αγαθά είναι πρόθυμοι, πράγματι, να πληρώσουν αυτές τις υψηλότερες τιμές για την εξασφάλιση των αγαθών που θέλουν. Υπό αυτές τις συνθήκες, τι μπορεί να σταματήσει τις τιμές από την άνοδο τους και την ανάπτυξη μιας μαζικής μαύρης αγοράς;
Η απάντηση είναι: ένας συνδυασμός αυστηρών κυρώσεων σε συνδυασμό με τον φόβο της πιθανότητας να συλληφθούν οι «παραβάτες» και στη συνέχεια να υποστούν τις κυρώσεις. Τα απλά πρόστιμα δεν είναι πιθανό να αποτελέσουν αποτρεπτικό παράγοντα. Θα θεωρηθούν απλά ως πρόσθετο επιχειρηματικό έξοδο. Εάν η κυβέρνηση έχει σοβαρές επιφυλάξεις σχετικά με τους ελέγχους των τιμών που επιβάλει, είναι απαραίτητο να επιβάλει κυρώσεις συγκρίσιμες με ανάλογες ενός κακουργήματος.
Αλλά η απλή ύπαρξη τέτοιων κυρώσεων δεν αρκεί. Η κυβέρνηση πρέπει να καταστήσει πραγματικά επικίνδυνη τη διεξαγωγή συναλλαγών μαύρης αγοράς. Πρέπει να κάνει τους ανθρώπους να φοβούνται ότι κατά τη διεξαγωγή μιας τέτοιας συναλλαγής θα μπορούσαν να ανακαλυφθούν από την αστυνομία και τελικά να καταλήξουν στη φυλακή.
Προκειμένου να δημιουργηθεί αυτός ο φόβος, η κυβέρνηση πρέπει να αναπτύξει έναν στρατό κατασκόπων και χαφιέδων
Για παράδειγμα, η κυβέρνηση πρέπει να κάνει τους καταστηματάρχες και τους πελάτες τους να φοβούνται ότι αν πραγματοποιήσουν μια συναλλαγή μαύρης αγοράς, κάποιος άλλος πελάτης (χαφιές) στο κατάστημα θα τους καταδώσει.
Λόγω της ιδιωτικής φύσης των συναλλαγών στην οποία μπορούν να διεξαχθούν πολλές συναλλαγές μαύρης αγοράς, η κυβέρνηση πρέπει να επιβάλει τον φόβο πως το ένα μέλος της συναλλαγής μπορεί να αποδειχθεί αστυνομικός που προσπαθεί να τον παγιδεύσει. Η κυβέρνηση πρέπει να κάνει τους ανθρώπους να φοβούνται ακόμη και από τους μακροχρόνιους συνεργάτες τους, ακόμη και από τους φίλους και τους συγγενείς τους, πως μπορεί να αποδειχθούν χαφιέδες.
Κατάλυση της δικαιοσύνης και αυθαιρεσία
Προκειμένου να επιτύχει καταδίκες, η κυβέρνηση πρέπει να θέσει την απόφαση περί αθωότητας ή ενοχής στην περίπτωση συναλλαγών μαύρης αγοράς, στα χέρια ενός διοικητικού δικαστηρίου ή των αστυνομικών πρακτόρων επί τόπου. Δεν μπορεί να βασιστεί σε δοκιμασίες διεξαγωγής δικών, διότι είναι πολύ δύσκολο να βρεθούν πολλοί δικαστές πρόθυμοι να επιβάλουν καταδικαστικές αποφάσεις σε τέτοιες περιπτώσεις. Δηλαδή σε περιπτώσεις κατά τις οποίες κάποιος πρέπει να πάει στη φυλακή για αρκετά χρόνια, για το «έγκλημα» πώλησης λίγων κιλών κρέατος, ή ενός ζεύγους παπουτσιών, πάνω από την επιτρεπόμενη τιμή.
Εν ολίγοις, λοιπόν, οι απαιτήσεις απλώς και μόνο για την επιβολή των κανονισμών ελέγχου των τιμών, είναι η υιοθέτηση των ουσιωδών χαρακτηριστικών ενός ολοκληρωτικού κράτους. Δηλαδή, η καθιέρωση μιας κατηγορίας «οικονομικών εγκλημάτων», στην οποία αντιμετωπίζεται η ειρηνική επιδίωξη του ατομικού συμφέροντος ως ποινικό αδίκημα, και τη δημιουργία μιας ολοκληρωτικής αστυνομικής υπηρεσίας γεμάτης με κατασκόπους και χαφιέδες, καθώς και την εξουσία αυθαίρετης σύλληψης και φυλάκισης.
Είναι σαφές ότι η επιβολή των ελέγχων των τιμών απαιτεί μια κυβέρνηση παρόμοια με εκείνη της Γερμανίας του Χίτλερ ή της Ρωσίας του Στάλιν, στην οποία σχεδόν οποιοσδήποτε μπορεί να αποδειχθεί κατάσκοπος-κρατικός χαφιές.
Σε μια τέτοια κυβέρνηση επίσης, υπάρχει μυστική αστυνομία η οποία έχει την εξουσία να συλλαμβάνει και να φυλακίζει τους ανθρώπους. Εάν η κυβέρνηση δεν επιθυμεί να φτάσει σε τέτοιο βαθμό επιβολής, τότε, οι έλεγχοι των τιμών της αποδεικνύονται ανεφάρμοστοι και απλά καταρρέουν.
Στη συνέχεια, η μαύρη αγορά λαμβάνει σημαντικές διαστάσεις. (Παρεμπιπτόντως, τίποτα από αυτά δεν υποδηλώνει ότι οι έλεγχοι των τιμών ήταν η αιτία της βασανιστικής τρομοκρατίας που θέσπισαν οι Ναζί. Οι Ναζί άρχισαν να βασανίζουν πολύ πριν από την έναρξη των ελέγχων των τιμών. Ως εκ τούτου είχαν προετοιμάσει το περιβάλλον για την σχετικά εύκολη επιβολή τους.)
Μπολσεβικικός σοσιαλισμός και «εθνική» παραγωγή
Η δραστηριότητα της μαύρης αγοράς συνεπάγεται τη διάπραξη περαιτέρω εγκλημάτων. Σε καθεστώς de facto σοσιαλισμού, η παραγωγή και η πώληση αγαθών στη μαύρη αγορά συνεπάγεται την άρνηση των κανόνων της κυβέρνησης σχετικά με την παραγωγή και τη διανομή, καθώς και την άρνηση των ελέγχων των τιμών. Για παράδειγμα, τα εμπορεύματα που πωλούνται στη μαύρη αγορά, προορίζονται από την κυβέρνηση να διανεμηθούν σύμφωνα με το δικό της σχέδιό της και όχι στη μαύρη αγορά. Οι συντελεστές της παραγωγής που χρησιμοποιούνται για την παραγωγή των προϊόντων αυτών, προορίζονται επίσης από την κυβέρνηση να χρησιμοποιηθούν σύμφωνα με τα δικά της σχέδια και όχι με σκοπό την προμήθεια της μαύρης αγοράς.
Σε ένα σύστημα de jure σοσιαλισμού, όπως της ΕΣΣΔ, όπου ο νομικός κώδικας της χώρας καθιστά ανοιχτά και ρητά την κυβέρνηση ως ιδιοκτήτη των μέσων παραγωγής, όλη η δραστηριότητα της μαύρης αγοράς συνεπάγεται ως εκ τούτου την κλοπή κρατικής ιδιοκτησίας. Για παράδειγμα, οι βιομηχανικοί εργάτες ή τα διευθυντικά στελέχη στη Σοβιετική Ρωσία, που πωλούσαν προϊόντα στη μαύρη αγορά, θεωρήθηκαν ότι έκλεβαν πρώτες ύλες τις οποίες προμηθεύει το κράτος.
Επιπλέον, σε οποιοδήποτε είδος σοσιαλιστικού κράτους, ναζιστικού ή κομμουνιστικού, το κυβερνητικό οικονομικό σχέδιο είναι μέρος του υπέρτατου νόμου της γης. Όλοι έχουμε σήμερα γνώση για το πόσο χαοτική είναι η αυτοαποκαλούμενη «διαδικασία σχεδιασμού» του σοσιαλισμού. Η περαιτέρω διαταραχή αυτού του «σχεδιασμού» από εργαζόμενους και διευθυντές που παίρνουν υλικά και προμήθειες για τη μαύρη αγορά, είναι κάτι που ένα σοσιαλιστικό κράτος λογικά δικαιούται να θεωρήσει ως πράξη σαμποτάζ του εθνικού οικονομικού του σχεδίου. Και έτσι ακριβώς, ως δολιοφθορά, θεωρεί ο νομικός κώδικας ενός σοσιαλιστικού κράτους αυτές τις ενέργειες. Συνεπώς, η δραστηριότητα μαύρης αγοράς σε μια σοσιαλιστική χώρα, συχνά συνεπάγεται τη θανατική ποινή.
Υποσχέσεις για ευημερία και εφιαλτική εξαθλίωση
Νομίζω ότι ένα θεμελιώδες γεγονός που εξηγεί την ολόπλευρη βασιλεία του τρόμου υπό τον σοσιαλισμό, είναι το απίστευτο δίλημμα στο οποίο ένα σοσιαλιστικό κράτος τοποθετεί τον εαυτό του σε σχέση με τις μάζες των πολιτών του. Από τη μία πλευρά, αναλαμβάνει την πλήρη ευθύνη για την οικονομική ευημερία του ατόμου. Ο σοσιαλισμός του μπολσεβίκικου προτύπου αναδεικνύει ανοιχτά αυτή την ευθύνη – αυτή είναι η κύρια πηγή της δημοφιλούς αποδοχής του. Από την άλλη πλευρά, με όλους τους τρόπους που μπορεί κανείς να φανταστεί, ένα σοσιαλιστικό κράτος τα κάνει κυριολεκτικά μαντάρα. Μετατρέπει τη ζωή του ανθρώπου σε εφιάλτη.
Κάθε μέρα της ζωής του, ο πολίτης ενός σοσιαλιστικού κράτους πρέπει να περάσει χρόνο σε ατέλειωτες γραμμές αναμονής. Για αυτόν, τα προβλήματα που αντιμετώπιζαν οι Αμερικανοί με τις ελλείψεις βενζίνης της δεκαετίας του ’70 είναι καθημερινότητα. Μόνο που δεν τα βιώνει σε σχέση με τη βενζίνη – επειδή δεν έχει αυτοκίνητο και δεν έχει καμία ελπίδα να έχει ποτέ την ιδιοκτησία του – αλλά σε σχέση με τα απλά ρούχα, τα λαχανικά, ακόμα και με το ψωμί. Ακόμη χειρότερα, αναγκάζεται συχνά να εργάζεται σε δουλειά που δεν είναι της επιλογής του. (Διότι στις ελλείψεις, η κυβέρνηση αποφασίζει για την κατανομή της εργασίας ακριβώς όπως κάνει και την κατανομή των υλικών συντελεστών της παραγωγής). Και ζει σε κατάσταση απίστευτης συλλογικότητας, με σχεδόν καμία ευκαιρία για ιδιωτικότητα.
(Ενόψει των ελλείψεων στέγασης, τοποθετούνται οικότροφοι στα σπίτια. Οι οικογένειες υποχρεώνονται να μοιράζονται διαμερίσματα. Και ένα σύστημα εσωτερικών διαβατηρίων και βίζας υιοθετείται για να περιορίσει τη σοβαρότητα των στεγαστικών ελλείψεων στις πιο επιθυμητές περιοχές της χώρας.) Για να το θέσω ήπια, ένα άτομο που αναγκάζεται να ζήσει σε τέτοιες συνθήκες, πρέπει να βράζει από δυσαρέσκεια και εχθρότητα.
Ο φόβος εντείνεται και μαζί του γιγαντώνεται ο σοσιαλισμός
Εναντίον ποιου θα ήταν πιο λογικό να στραφούν οι πολίτες ενός σοσιαλιστικού κράτους παρά εναντίον του ίδιου του σοσιαλιστικού κράτους; Το ίδιο σοσιαλιστικό κράτος που έχει αναλάβει την ευθύνη για τη ζωή τους, τους έχει υποσχεθεί μια ζωή ευδαιμονίας. Στην πραγματικότητα όμως, το σοσιαλιστικό αυτό κράτος είναι υπεύθυνο για την μετατροπή της ζωής τους σε κόλαση. Πράγματι, οι ηγέτες ενός σοσιαλιστικού κράτους ζουν ένα περαιτέρω δίλημμα, διότι καθημερινά ενθαρρύνουν τον λαό να πιστεύει ότι ο σοσιαλισμός είναι ένα τέλειο σύστημα του οποίου τα κακά αποτελέσματα μπορούν να είναι μόνο το έργο κακών ανθρώπων. Αν αυτό ήταν αλήθεια, ποιοι άλλοι θα μπορούσαν να ήταν οι κακοί άνθρωποι, παρά οι ίδιοι οι κυβερνήτες, που όχι μόνο έκαναν τη ζωή των ανθρώπων κόλαση, αλλά διέστρεψαν ένα φερόμενο ως τέλειο σύστημα για να το κάνουν;
Επομένως, οι ηγεμόνες ενός σοσιαλιστικού κράτους πρέπει να ζουν με τον τρόμο του λαού
Με τη λογική των ενεργειών τους και των διδασκαλιών τους, η δυσαρέσκεια και η οργή του λαού θα πρέπει να τους καταπνίξει και να τους καταπιεί σε ένα ορυμαγδό αιματηρής εκδίκησης. Οι κυβερνήτες το νοιώθουν αυτό, ακόμα κι αν δεν το παραδέχονται ανοιχτά. Και έτσι η κύρια ανησυχία τους είναι πάντα να περιορίζουν τους πολίτες.
Συνεπώς, είναι αλήθεια ότι ο σοσιαλισμός ελέγχει την ελευθερία του Τύπου και την ελευθερία του λόγου. Εάν η κυβέρνηση είναι ιδιοκτήτρια όλων των εφημερίδων και των εκδοτικών οίκων, εάν αποφασίζει για ποιο σκοπό θα διατεθεί δημοσιογραφικό χαρτί, τότε προφανώς δεν μπορεί να εκτυπωθεί τίποτα το οποίο η κυβέρνηση δεν θέλει να εκτυπωθεί. Αν κατέχει όλες τις αίθουσες συσκέψεων, δεν μπορεί να παραδοθεί δημόσια ομιλία ή διάλεξη την οποία η κυβέρνηση δεν επιθυμεί. Αλλά ο σοσιαλισμός υπερβαίνει κατά πολύ την απλή έλλειψη ελευθερίας του τύπου και του λόγου.
Μια σοσιαλιστική κυβέρνηση εξολοθρεύει εντελώς αυτές τις ελευθερίες. Μετατρέπει τον τύπο και κάθε δημόσιο φόρουμ σε οχήματα υστερικής προπαγάνδας για λογαριασμό της και εμπλέκεται στην αδυσώπητη δίωξη όλων όσων τολμούν να αποκλίνουν κατά πολύ από την επίσημη γραμμή του κόμματος.
Έλεγχος των πάντων
Ο λόγος για αυτά τα γεγονότα, είναι ο φόβος των σοσιαλιστών κυβερνώντων. Για να προστατεύσουν τον εαυτό τους, πρέπει το υπουργείο προπαγάνδας και η μυστική αστυνομία να εργάζονται όλο το εικοσιτετράωρο. Το πρώτο, για να εκτρέπει συνεχώς την προσοχή των ανθρώπων από την ευθύνη του σοσιαλισμού και των κυβερνώντων του σοσιαλισμού, για τη δυστυχία του λαού. Η δεύτερη, για να καταπνίξει και να σιωπήσει όποιον μπορεί ακόμη και να αναλογιστεί την ευθύνη του σοσιαλισμού ή των κυβερνώντων. Να αποθαρρύνει κάποιον που αρχίζει να δείχνει σημάδια ατομικής συνείδησης.
Λόγω του φόβου των κυβερνώντων και της απελπισμένης ανάγκης τους να βρουν αποδιοπομπαίους τράγους για τις αποτυχίες του σοσιαλισμού, τα ΜΜΕ μιας σοσιαλιστικής χώρας είναι πάντα γεμάτα ιστορίες για τη διαφθορά και την κακοδιαχείριση υποδεέστερων αξιωματούχων.
Σε κάποιες περιπτώσεις, αναγκάζονται να αποκαλύψουν τεράστια σκάνδαλα και να “θυσιάσουν” κυβερνητικούς αξιωματούχους και ολόκληρους γραφειοκρατικούς οργανισμούς.
Είναι εξαιτίας του φόβου τους και της απελπισμένης ανάγκης τους να συντρίψουν ακόμα και την ιδέα ενδεχόμενης αντιπολίτευσης. Για αυτό οι κυβερνήτες του σοσιαλισμού δεν τολμούν να επιτρέψουν ακόμη και καθαρά πολιτιστικές δραστηριότητες που δεν βρίσκονται υπό τον έλεγχο του κράτους. Γιατί αν οι άνθρωποι συναθροίζονται για μια καλλιτεχνική εκδήλωση που δεν ελέγχεται από το κράτος, οι σοσιαλιστές ηγέτες φοβούνται τη διάδοση επικίνδυνων ιδεών. Οποιεσδήποτε μη εγκεκριμένες ιδέες είναι επικίνδυνες ιδέες, επειδή μπορούν να οδηγήσουν τους ανθρώπους να αρχίσουν να σκέφτονται τον εαυτό τους και την καταστροφική φύση του σοσιαλισμού και των ηγετών του.
Οι ηγεμόνες φοβούνται την αυθόρμητη συνάθροιση μιας χούφτας ανθρώπων σε ένα δωμάτιο και μπορεί να χρησιμοποιήσουν τη μυστική αστυνομία και το δίκτυο κατασκοπίας, χαφιέδων και του τρόμου, είτε για να σταματήσουν αυτές τις συναντήσεις είτε για να εξασφαλίσουν ότι το περιεχόμενό τους είναι εντελώς αβλαβές για την άποψη του κράτους.
Προϋπόθεση του σοσιαλισμού: Η ανάδειξη του χειρότερου στην κορυφή
Ο σοσιαλισμός δεν μπορεί να λειτουργήσει για πολύ χρόνο χωρίς καθεστώς τρόμου. Μόλις η κρατική τρομοκρατία χαλαρώσει, η δυσαρέσκεια και η εχθρότητα αρχίζουν να αναδεικνύονται ενάντια στους ηγέτες. Τίθεται το σκηνικό για επανάσταση ή εμφύλιο πόλεμο. Στην πραγματικότητα, αν δεν υπήρχε η κρατική τρομοκρατία ή, σωστότερα, ένας επαρκής βαθμός κρατικής τρομοκρατίας, ο σοσιαλισμός θα χαρακτηριζόταν από μια ατελείωτη σειρά επαναστάσεων και εμφύλιων πολέμων, καθώς κάθε νέα ομάδα ηγετών θα αποδεικνυόταν ανίκανη να κάνει τον σοσιαλισμό να λειτουργήσει με επιτυχία , όπως και οι προκάτοχοι τους.
Το αναπόφευκτο συμπέρασμα είναι ότι ο τρόμος που βιώθηκε πραγματικά στις σοσιαλιστικές χώρες δεν ήταν απλώς το έργο κακών ανθρώπων, όπως ο Στάλιν, αλλά πηγάζει από τη φύση του σοσιαλιστικού συστήματος. Ο Στάλιν μπόρεσε να έρθει στο προσκήνιο επειδή η ασυνήθιστη προθυμία του και η πονηριά του στη χρήση του τρόμου, ήταν τα ειδικά χαρακτηριστικά που απαιτούσε το σοσιαλιστικό σύστημα για να παραμείνει στην εξουσία. Ανήλθε στην κορυφή με τη διαδικασία της σοσιαλιστικής φυσικής επιλογής: την επιλογή του χειρότερου.
πηγή: https://www.eleytheriagora.gr/nazismos-sosialismos/
