(από το βιβλίο: ‘’Ο Πολιτισμός της Μεσαιωνικής Δύσης’’, του Jacques Le Goff)
Με αφορμή την απόδοση ελληνικής ιθαγένειας(!) στην οικογένεια του τέως βασιλιά Κωνσταντίνου, σαν να λέμε πως εσύ που μας διαβάζεις αυτή τη στιγμή θα μπορούσες να λάβεις από κάποιο κράτος ινδιάνικη ιθαγένεια και έτσι θα γινόσουν ερυθρόδερμος για αυτό μοιάζοντας με Αζτέκους της Αμερικής, θα λέγαμε ότι είναι μια καλή ευκαιρία για να ξεσκεπάσουμε την παγκοσμιοποιητική σκοπιμότητα των ημερών μας που προσπαθεί να πείσει χρήσιμους για αυτήν ηλίθιους να αποδεχτούν τα ανθρώπινα όντα σαν αυτοκίνητα τα οποία διαφέρουν παρά μόνο στο χρώμα τους, όταν την ίδια ώρα γίνεται γονιδιακό τεστ (DNA) για να εντοπιστεί ένας εγκληματίας ή ο πατέρας ενός παιδιού για παράδειγμα, ενώ κάτι τέτοιο δεν θα χρειαζότανε ποτέ αν πράγματι τα ανθρώπινα όντα διέφεραν παρά μόνο εμφανισιακά σαν τα αυτοκίνητα και έτσι θα είχαμε όλοι μας ίδιο γονιδίωμα!
Συνεπώς, η αδιανόητη ταύτιση της ιθαγένειας με την πολιτογράφηση που σημαίνει παραδειγματικά ότι μπορούμε να γίνουμε κινέζοι πολίτες στην Κίνα χωρίς να κιτρινίσει το δέρμα μας και να γίνουν σκιστά τα μάτια μας, ακριβώς επειδή είμαστε έλληνες ιθαγενείς, γίνεται με σκοπό την παγκοσμιοποιητική αλλοίωση μιας εθνοφυλετικής κοινωνίας σαν τη δική μας, αφού σαν ‘’έλληνας’’ μπορεί να θεωρηθεί ο οποιοσδήποτε άνθρωπος του πλανήτη που θα έρθει να ζήσει στη χώρα μας αν τον αποκαλέσει έτσι το κράτος μας αντιγράφοντας με ίδιο παγκοσμιοποιητικό τρόπο τόσο το ρωμαϊκό διάταγμα του αυτοκράτορα Καρακάλλα το 212 μ.Χ. που παρείχε την ιδιότητα του Ρωμαίου πολίτη στους ελεύθερους πολίτες όλης της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας προκειμένου να αυξηθούν δια της φορολογίας τα κρατικά έσοδα, όσο και απ’ το Βυζάντιο που διατήρησε μετέπειτα αυτή την ονομασία στη δική της εδαφική επικράτεια ως ‘’Ρωμιός’’, ταυτίζοντάς την με εκείνη του Έλληνα είτε μιλάγαμε πράγματι για έλληνες είτε για αφρικανούς λόγου χάρη όπως συνεχίζεται να συμβαίνει αυτό μέχρι στις μέρες μας.
Με απλά λόγια, έλληνας δεν γίνεται κάποιος επειδή το θέλει ή επειδή το θέλουν για εκείνον κάποιοι άλλοι, αλλά γεννιέται τέτοιος (όπως θα αποδείξουμε στη συνέχεια) είτε του αρέσει αυτό είτε όχι. Πιο συγκεκριμένα, λάβετε υπόψιν σας και τα εξής σχετικά γραφόμενα παρακάτω (για να μη νομίζετε ότι εκφράζουμε προσωπικές μας απόψεις και όχι κάποια αντικειμενική πραγματικότητα όπως είναι η ύπαρξη του Ήλιου):
Αν και ο γράφων -ως ιθαγενής- έχει ασχοληθεί κατ’ επανάληψη με την ερμηνεία αλλά και την ετυμολογική προέλευση και των λέξεων του τίτλου, εντούτοις θεωρώ σκόπιμο να επαναφέρω στη μνήμη μας βασικά στοιχεία των λέξεων αυτών…
Διαβάζουμε λοιπόν στο Βικιλεξικό: Ιθαγενής < αρχ. Ελληνική Ιθαγενής επίθετο τριγενές και δικατάληκτο ιθαγενής ης – ες. ερμην. Αυτός που ανήκει στο λαό που υπήρχε σε μιά χώρα πριν την αποικιοκράτησή της αυτός που γεννήθηκε σε μιά χώρα, σε αντίθεση με τους αποίκους της. συνώνυμα: ντόπιος. Συγγενικές λέξεις ιθαγένεια, αυτόχθων*.
Βικιπαίδεια: Ιθαγένεια ή υπηκοότητα ονομάζεται νομικά η ιδιότητα τού πολίτη, για την ακρίβεια ο νομικός δεσμός τού ατόμου με το κράτος στο οποίο ανήκει. Ιθαγένεια και υπηκοότητα είναι λέξεις ταυτόσημες και χρησιμοποιούνται εξ ίσου στην καθημερινότητα, απλά στα επίσημα κείμενα προτιμάται η ιθαγένεια για λόγους πολιτικής ορθότητας**.
Η λέξη ιθαγενής & ιθαιγενής αναφέρεται στον Όμηρο και προέρχεται από το ιθύς που σημαίνει “κατ’ ευθείαν” βλ. και λεξικά Ε. Κοφινιώτη “Λεξικόν Ομηρικόν”, Δασκαλάκη “Λεξικόν Ετυμολογικόν της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσης”, Hofmann “Ετυμολογικόν Λεξικόν της Αρχαίας Ελληνικής”, Γ.Δ. ΖΗΚΙΔΟΥ λεξικόν ορθογραφικόν και χρηστικόν της Ελληνικής γλώσσης.
Στα αρχαία Ελληνικά ιθαγενής ονομάζεται ο νόμιμος, ο γνήσιος, αλλά και ο ντόπιος ο προερχόμενος από συγκεκριμένο γένος (ιθύς = ίσιος), ευθύς ρίζα ι του ρήματος εἶμι. Παράγωγα ἰθυτενής και εὐθυτενής[ίσιος].
Η έννοια του ιθαγενούς απαντάται στον Ηρόδοτο (“Ιστορία” 6, 53) όπου η λ. ιθαγενής μεταφράζεται ως γνήσιος, στον Αισχύλο (“Πέρσαι”306 “Τενάγων τ’ άριστος Βακτρίων ιθαιγενής”), και στον Στράβωνα (“Γεωγραφικά” 7 , 8). Χάριν της ετυμολογίας να πούμε, ότι το ιθύς προέρχεται από το ρήμα ιθύω, που σημαίνει βαίνω κατ’ ευθείαν (το ιθύνω σημαίνει κυβερνώ π.χ ιθύνουσα τάξη, ιθύνον νούς).
Επιπροσθέτως να συμπληρώσουμε ότι με την υπηκοότητα (πολιτογράφηση) δεν μπορεί να γίνει κανείς ιθαγενής (βλ. παραπάνω) καθ’ ότι την ιθαγένεια “ή την έχεις ή δεν την έχεις”‧ και κατ’ αυτή την έννοια δεν χαρίζεται ούτε αφαιρείται. Ενώ η υπηκοότητα*** μπορεί να είναι πολλαπλή‧ και μπορεί να την αφαιρέσει η Πολιτεία, σε εξαιρετικές περιπτώσεις...
Θεωρώ βέβαιο πως δεν πρόκειται περί “δήθεν διαφοράς” στις δυο αυτές λέξεις, με τη λογική ότι: “το νομικό περιεχόμενο των λέξεων δεν ακολουθεί την ετυμολογία τους”. Γιατί δεν πρόκειται γι αυτό! Αλλά για την πολιτική ερμηνεία που μπορεί να δώσει κανείς σ’ αυτό. Συνεπώς η όποια ιθαγένεια είναι μια ιδιότητα την οποία έχεις ή δεν έχεις… (ΣτΕ 1644/2010 [Δ’ τμήμα]) βλ. διαδίκτυο. Όσο για την υπηκοότητα, αυτή “είναι νομικός και πολιτικός δεσμός που συνδέει το άτομο ως πολίτη με την πολιτεία (κράτος) και από την οποία πηγάζουν τα δικαιώματα και οι υποχρεώσεις για αμφότερα τα μέρη” . Άλλο βέβαια αν κάποιος σήμερα μπορεί να αποκτήσει την ελληνική ιθαγένεια**** “μπερδεύοντας ουσιαστικά την έννοια της ιθαγένειας με εκείνη της υπηκοότητας!”
Η σύγχυση περί “δήθεν διαφοράς” δεν μπορεί να αποδοθεί σε “προϊόν κακόπιστης κριτικής”, αλλά έχει ουσιαστικό περιεχόμενο, άσχετα με την πολιτική ή αν θέλετε κομματική του χρήση.
Αντίθετο τού ιθαγενούς είναι ο μετανάστης, ο οποίος είναι ο άνθρωπος που έφυγε από την χώρα του και ήλθε σε μια άλλη…
Τα παραπάνω ίσως θα πρέπει να γίνουν γνωστά, και αν ασχοληθήκαμε με αυτά, τούτο έγινε γιατί οι λέξεις ιθαγένεια & ιθαγενής ερμηνεύονται λανθασμένα, πράγμα που δεν αποδίδει σωστά τις έννοιες των λέξεων.
* Σχετικά περί “αυτοχθονίας” μιλάει και ο Ισοκράτης στον “Πανηγυρικό” 24.
** Δυστυχώς (για κάποιους & για τον γράφοντα) οι παραπάνω λέξεις δεν είναι ταυτόσημες. Και γι αυτό είναι αναγκαίο να γνωρίζουμε, πως την ιθαγένεια την δίδει η φύση και όχι ο νόμος. Καθ’ ότι ο νόμος παρέχει την υπηκοότητα με μια νομική πράξη. Δηλαδή “υπηκοότητα” δίδεται με την πολιτογράφηση. Ουσιαστικά βέβαια πρόκειται για δύο διαφορετικές εννοιολογικά λέξεις. Διότι ακριβώς -αν δεν ήταν έτσι- αυτό θα σήμαινε ταύτιση ενός βιολογικού γεγονότος με μια διοικητική πράξη. (Σχετικά μπορεί να βρει όποιος ενδιαφέρεται στο βιβλίο “Αριστοτέλους Πολιτικά”).
Ωστόσο το θέμα της πολιτικής ορθότητος (politically correct) και ως προς την πολιτική χροιά του, δεν πρέπει να θεωρείται αυτονόητο, παρά μόνο στη γλωσσική χροιά του. Δηλ. Στην αποφυγή εκφράσεων ή ενεργειών που πιστεύεται ότι αποκλείουν, περιθωριοποιούν ή προσβάλουν ομάδες ανθρώπων που μειονεκτούν κοινωνικά ή γίνονται διακρίσεις εις βάρος τους (Βικιπαίδεια). Με βάση τα παραπάνω εκτιμώ (τουλάχιστον στην περίπτωσή μας) πως είναι λάθος να ταυτίζεται το πολιτικά ορθό με το γλωσσικά και εννοιολογικά ορθό.
Να συμπληρώσουμε ακόμα πως η λέξη αυτοχθονία βρίσκεται στον ίδιο εννοιολογικό χώρο με την λ. ιθαγένεια. βλ. σχετικά το άρθρο του γράφοντος “Περί γεωργίας & αυτοχθονίας λέξεων σχετικών με τη Γη” (26/8/2018).
*** Η λέξη υπηκοότητα προέρχεται από το ρ. υπακούω και προφανώς αναφέρεται σε μοναρχικά καθεστώτα.
**** Όπως είπαμε παραπάνω οι λέξεις“ιθαγενής” και “ιθαιγενής” αναφέρονται στον Όμηρο και ερμηνεύονται ως γνήσιος. Παρ’ όλα αυτά από την εποχή του Ομήρου η ιθαγένεια μπορεί να αποδοθεί “κατ’ έγκρισιν” ειδικότερα όταν υπάρχει ανάγκη ικανοποίησης κοινού συμφέροντος, και αυτό μέσω της οικογένειας ως συνειδητής πράξης, αλλά και δικαιώματος των πολιτών και όχι...εκ παραχωρήσεως. Στην πρώτη περίπτωση για να καλύψει (ανθρωπιστικά) και τα νόθα παιδιά, αλλά και να περιορίσει το δημογραφικό πρόβλημα στα χρόνια τού Ομήρου, όπου τα 2/3 των γεννήσεων προέρχονταν εκτός επίσημης συζυγικής κλίνης.
πηγή: https://www.alithia.gr/apopseis/ithagenis-ithageneia-ypikootita
Ούτε μπορούμε να πούμε, τέλος, ότι κάποιος θεωρείται έλληνας επειδή γεννήθηκε στην Ελλάδα, για τον ίδιο λόγο που ο Χριστός δεν είναι πρόβατο επειδή γεννήθηκε σε φάντη! Διότι η καταγωγή είναι αυτή που καθορίζει την ελληνικότητα κάποιου σε όποιο μέρος του πλανήτη γεννήθηκε (π.χ. από έλληνες μετανάστες στη Γερμανία) και όχι η επιθυμία του! Έτσι λοιπόν, ανιχνεύοντας το ιστορικό παρελθόν, πάμε να θυμηθούμε εν συντομία από ΠΟΥ προέκυψε η ονομασία του Έλληνα για να μιλάμε και για έλληνες μέχρι σήμερα:
ΠΡΩΤΟΝ, ο γενάρχης των Ελλήνων ήταν ο ΕΛΛΗΝ, γιος του Δία και της Πύρρας ή της Δορίπης, ή του Δευκαλίωνα, γιου του Προμηθέα, και της κόρης του Επιμηθέα, Πύρρας. Ο Δευκαλίων και η Πύρρα εκτός από τον Έλληνα είχαν και τρία ακόμη παιδιά τον Αμφικτύωνα, την Πρωτογένεια και την Μελανθώ. Ο Απολλόδωρος ο Ρόδιος (στο βιβλίο Α’), αναφέρει ότι ο ΕΛΛΗΝ με τη νύμφη Ορσηίδα απέκτησε τρεις γιους, τον Δώρο, τον Ξούθο και τον Αίολο. Αυτό είναι καταγεγραμμένο και στους καταλόγους των ΗΟΙΩΝ 4 (7)2 του Ησιόδου όπου και διαβάζουμε: «Ἓλληνος δε ἐγένοντο φιλοπτολέμου βασιλῆος Δῶρος τε Ξοῦθος τε και Αἴολος ἱιππιοχάρμης» (=κι από τον Έλληνα, το φιλοπόλεμο το βασιλιά, γεννήθηκαν ο Δώρος και ο Ξούθος και ο Αίολος που από τ’ άρματα επολέμα). Απ’ αυτούς τους τρεις κατάγονται οι Δωριείς, οι Αιολείς και οι Ίωνες με τους Αχαιούς.
ΔΕΥΤΕΡΟΝ, η σημασία του συνόλου του ελληνικού γένους (ως Πανέλληνες) αναφέρεται για πρώτη φορά στα μέσα του 7ου π.Χ. αιώνα, από τον Ησίοδο: «…οὐδέ οἱ ἠέλιος δείκνυ νομόν ὁρμηθῆναι ἀλλ’ ἐπί κυανέων ἀνδρών δῆμόν τε πόλιν τε στρωφᾶται βράδιον δε Πανελλήνεσσι φαείνει». (=Ο ήλιος τότε δεν του δείχνει τη βοσκή, όπου θα τρέξει, γιατί γυρίζει πάνω απ’ τον λαό και την πολιτεία των μαύρων ανθρώπων [των Αιθιόπων], και αργεί να φωτίσει τους Έλληνες), από: Ησίοδος, ΕΡΓΑ ΚΑΙ ΗΜΕΡΑΙ 526 – 528. ΕΚΔ. Δαίδαλος, Μετ. Π. Λεκατσάς.
ΤΡΙΤΟΝ, ο Δευκαλίων είναι ο σύζυγος της Πύρρας, κόρης του Επιμηθέα και της Πανδώρας: ήταν οι μόνοι άνθρωποι που επέζησαν από τον Κατακλυσμό και αναδημιούργησαν την ανθρωπότητα. Ήταν γιος του Προμηθέα και της Πανδώρας ή της Κελαινούς ή της Κλυμένης του Ωκεανού κατά τον Διονύσιο της Αλικαρνασσού. Ο κατακλυσμός του Δευκαλίωνα έγινε το 9600 Π.Χ. Εκτός από τα παιδιά που γεννήθηκαν από τις πέτρες που πέταξαν, η Πύρρα και ο Δευκαλίων γέννησαν τον Έλληνα, τον Αμφικτύονα, την Πρωτογένεια, τη Μελανθώ, τον Πρόνοο, τον Μαραθώνιο, την Πανδώρα τη νεότερη και τη Νύμφη Θυία. Ο Έλλην ήταν ο γενάρχης των Ελλήνων. Ήταν γιος του Δευκαλίωνα και της Πύρρας, αδελφός του Αμφικτύονα και πατέρας του Αιόλου, του Ξούθου, και του Δώρου. Κάθε ένας από τους γιούς του ίδρυσε από ένα πρωτεύον ελληνικό γένος: ο Αίολος τους Αιολείς, ο Δώρος τους Δωριείς, ενώ από τους υιούς του Ξούθου, Αχαιό και Ίωνα προέρχονται οι Αχαιοί και οι Ίωνες αντίστοιχα. Σύμφωνα με τον Ησίοδο στα Ηοίαι ή Κατάλογος Γυναικών, από την ένωση της αδελφής του Έλληνος, Πανδώρας με τον Δία, γεννήθηκε ο Γραικός από τον οποίο προέρχονται οι Γραικοί, ενώ από την ένωση της άλλης αδερφής του Έλληνος, Θυίας με τον Δία, γεννήθηκαν ο Μακεδνός από τον οποίο προέρχονται οι Μακεδόνες και ο Μάγνης από όπου προέρχονται οι Μάγνητες. Το εθνώνυμο Έλληνες χρονολογείται από την εποχή του Ομήρου. Στην Ιλιάδα, Ελλάς και Έλληνες ήταν τα ονόματα της φυλής (Μυρμιδόνες) και ήταν εγκατεστημένη στη Φθία, με ηγέτη τον Αχιλλέα. Οι Έλληνες είναι έθνος που κατοικεί στην σημερινή Ελλάδα, στα Βαλκανια, στην Ιταλια, στην Μικρά Ασία, στην Σικελια και την Κυπρο. Οι Έλληνες ίδρυσαν αποικίες γύρω από όλη τη Μεσόγειο ενώ μετά την εκστρατεία του Μεγάλου Αλεξάνδρου οι πόλεις και οι αποικίες τους έφτασαν μέχρι την σημερινή Ινδία. Σήμερα το ελληνικό έθνος εξακολουθεί να είναι διασκορπισμένο σε ολόκληρο τον κόσμο. Η πλειονότητα παραμένει εντός των ορίων του σημερινού ελληνικού κράτους και της νήσου Κύπρου, που αποτελεί το δεύτερο ελληνικό κράτος των ημερών μας. Ιστορικά, ελληνικοί πληθυσμοί κατοικούν στην Κάτω Ιταλία και την Σικελία που αποτελούν τη Μεγάλη Ελλάδα της αρχαιότητας, στην Κορσική και τα απέναντι σε αυτή παράλια της σημερινής Γαλλίας, στα παράλια της Μικράς Ασίας, στον Πόντο και την Βόρεια Ήπειρο.
Κατά συνέπεια, ΚΑΝΕΝΑΣ μετανάστης (νόμιμος ή παράνομος) από οποιοδήποτε μέρος του πλανήτη που έρχεται στη χώρα μας ή που γεννήθηκε σε αυτή από μετανάστες γονείς δεν μπορεί να θεωρηθεί Έλληνας αν δεν έχει τη συγκεκριμένη καταγωγή που είδαμε, για τον ίδιο λόγο που και εσύ που μας διαβάζεις δεν συγγενεύεις με μια κινεζική οικογένεια είτε σε πουν κινέζο είτε την πουν εκείνη ελληνική σε μια ταυτότητα. Παρομοίως και από την άλλη πλευρά, δεν χάνει κάποιος την ελληνική του καταγωγή ή ιθαγένεια επειδή δεν την αποδέχεται ένα κράτος, όπως συνέβαινε μέχρι πρότινος με τη βασιλική οικογένεια του Κωνσταντίνου που θα δούμε λεπτομερώς παρακάτω, για τον ίδιο λόγο που δεν παύει να είναι κάποιος ινδιάνος φυλετικά επειδή κάποιο αφρικανικό κράτος θα γράψει σε μια ταυτότητα ότι είναι νέγρος! Τουτέστιν, γεννιέσαι κάτι στην καταγωγή και ποτέ δεν γίνεσαι σαν να λέγαμε ότι ένα αυτοκίνητο παύει πια να είναι αυτοκίνητο αν το αποκαλέσουμε μηχανάκι πάνω σε μια απόδειξη αγοράς του!
Χριστιανός, είναι το επώνυμο του έκπτωτου Βασιλιά Κωνσταντίνου (Ντοκουμέντα)
Το επώνυμο του εκπτώτου Βασιλιά Κωνσταντίνου είναι: Χριστιανός. Το κακόηχο «Γλύξμπουρκ» που προσπαθούν να του επισυνάψουν είναι τοπωνύμιο και ουδεμία σχέση δεν έχει με το επώνυμο της Βασιλικής οικογενείας. Το χρησιμοποιούν όμως εκτενώς ώστε να παγιωθεί στην συνείδηση του λαού ως πραγματικό.
Ας πάρουμε όμως τα γεγονότα με την σειρά, από την στιγμή που παντρεύεται ο Έλληνας πρίγκιπας Ιωάννης Χριστιανός την κόρη του Βασιλιά της Δανίας, Μαρία. Αυτό έγινε στα μέσα του 15ου αιώνος. Ο Ιωάννης, έχει το επώνυμο «Χριστιανός» από το τριακοστό (30) έτος της ηλικίας του και μετά, σύμφωνα με πάπυρο που είχε μαζί του στον οποίο ήταν γραμμένη η καταγωγή του. Το πρώτο του επώνυμο ήταν άλλο.
Από τον Ιωάννη Χριστιανό δημιουργήθηκε η Βασιλική δυναστεία των Χριστιανών η οποία βασίλευσε μέχρι το 1947. Η δυναστεία, με τις ελληνικές ρίζες, των Χριστιανών πρόσφερε πάρα πολλά στην Δανία, η οποία άλλοτε αποτελούσε ένα Βασίλειο μαζί με την Νορβηγία και Σουηδία. Υπάρχουν αρκετά στοιχεία αξιοσύνης της δυναστείας αυτής. Όπως για παράδειγμα, το ανώτατο σε αξία χρυσό νόμισμα της Δανίας ονομαζόταν «Χριστιανό». Επίσης, οι Βασιλείς αυτοί έκτισαν και αρκετές πόλεις που έχουν ως πρώτο συνθετικό την λέξη “Christian”, όπως π.χ. Christianfeld, Christianople, κ.λ.π. Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα είναι το Όσλο. Η πρωτεύουσα της Νορβηγίας, που παλιά ήταν ένα μικρό χωριό και είχε καεί το 1624, το ξαναέκτισε στην περιοχή στην οποία ευρίσκεται σήμερα, ο Χριστιανός Δ΄ και ονομαζόταν Χριστιανία (Christiania), προς τιμήν του κτήτορά του Χριστιανού Δ΄.
Στην Ελλάδα τώρα. Μετά την έξωση του Βασιλιά Όθωνα το 1862, οι τρείς (3) εγγυήτριες δυνάμεις (Αγγλία, Γαλλία και Ρωσία) πρότειναν για νέο Βασιλιά της Ελλάδος τον Γεώργιο Χριστιανό, γιό του Βασιλιά της Δανίας Χριστιανού Θ΄. Τότε, η Β’ Εθνική Συνέλευσις των Ελλήνων στην Αθήνα ενέκρινε, με ψήφισμα, τον Γεώργιο Χριστιανό ως νέο Βασιλιά της Ελλάδος με το όνομα Γεώργιος Α΄. Το ψήφισμα, το οποίο δημοσιεύθηκε στις εφημερίδες την 1η Απριλίου 1863, είχε ως εξής:
«Ἡ ἐν Ἀθήναις Β΄ τῶν Ἑλλήνων Συνέλευσις.
»Ψηφίζει.
»Α΄. Ἀναγορεύει παμψηφεί τόν πρίγκηπα τῆς Δανίας Γεώργιον Χριστιανόν Γουλιέλμον, δευτερότοκον υἱόν τοῦ πρίγκηπος Χριστιανοῦ, συνταγματικόν βασιλέα τῶν Ἑλλήνων ὑπό τό ὄνομα Γεώργιος Α΄. Βασιλεύς τῶν Ἑλλήνων.
»Β’. Οἱ νόμιμοι διάδοχοι αὐτοῦ θέλουσι πρεσβεύει τό ἀνατολικόν ὀρθόδοξον δόγμα.
»Γ΄. Τριμελής ἐπιτροπή ἐκλεχθησομένη ὑπό τῆς Συνελεύσεως θέλει μεταβῆ εἰς Κοπεγχάγην καί προσφέρει ἐν ὀνόματι τοῦ Ἑλληνικοῦ ἔθνους τό στέμμα.»
Η Β’ Εθνική Συνέλευσις των Ελλήνων είχε προκύψει μετά από εκλογές που έγιναν στις 24-27 Νοεμβρίου 1862 με εκλογικό νόμο της Προσωρινής Κυβέρνησης του Δ. Βούλγαρη. Η Συνέλευση απαρτιζόταν από 327 πληρεξουσίους, 288 από την ελεύθερη Ελλάδα και 39 από την σκλαβωμένη Ελλάδα και το εξωτερικό.
Πως εμφανίζεται όμως το «Γλύξμπουργκ»; Το «Γλύξμπουργκ» είναι τοπωνύμιο και αυτό είναι γνωστό. Ας δούμε πως προέκυψε ως «επώνυμο». Στην βιογραφία τοῦ Βασιλιά της Δανίας Φρειδερίκου Ζ΄ διαβάζουμε για τον πρίγκιπα Χριστιανό Θ΄, ο οποίος όπως προαναφέρθηκε ήταν ο πατέρας του βασιλιά της Ελλάδος Γεωργίου Χριστιανού, ότι κατάγεται από το Γλύξμπουργκ. Στο κείμενο χρησιμοποιείται η πρόθεση «εκ». Αυτό δηλώνει τόπο καταγωγής και όχι επώνυμο. Δηλαδή, ο Χριστιανός κατάγεται από το Σλέσβιχ-Χόλσταϊν-Γλύξμπουργκ. Αλλά η προπαγάνδα θέλει να κόψει τις ρίζες της καταγωγής της Ελληνικής Βασιλικής Οικογένειας και επέλεξε να χρησιμοποιήσει την τελευταία λέξη του τοπωνυμίου ως επώνυμο, διότι κάτι πολύ σοβαρό υπάρχει πίσω από το ζήτημα αυτό.
Παρακάτω και στο ίδιο κείμενο, που δημοσιεύθηκε στις 15 Ιουλίου 1863, διαβάζουμε ότι υπήρχε τίτλος «Δούκας Σλέσβιχ-Χόλσταϊν-Γλύξμπουργκ». Δηλαδή ήταν κάποιος είχε τον τίτλο του Δουκός σε κάποιον τόπο. Άρα το «Γλύξμπουργκ», κακώς χρησιμοποιείται ως επώνυμο.
Μετά τον Γεώργιο Α’, όλοι οι Βασιλείς προέρχονται απ΄ ευθείας από τον προπάτορά τους Γεώργιο Α΄, τον Γεώργιο Χριστιανό έως τον τωρινό Κωνσταντίνο. Είναι όλοι της ίδιας οικογενείας. Επομένως κατ’ ανάγκη όλοι διατηρούν το ίδιο επώνυμο και ως εκ τούτου και το επώνυμο του Κωνσταντίνου είναι: Χριστιανός.
Ο Γεώργιος Χριστιανός, ο Βασιλιάς Γεώργιος Α΄ πλέον, έκανε και μία ουσιαστική αλλαγή, σε σχέση με τον Όθωνα, η οποία διατηρείται μέχρι σήμερα. Κατόρθωσε και άλλαξε τον τίτλο από «Βασιλεύς της Ελλάδος» που είχε ο Όθων, σε «Βασιλεύς των Ελλήνων». Επιπλέον, επέβαλε στις ξένες χώρες να μην χρησιμοποιούσαν πλέον τις λέξεις “Grèce” ή “Grecs” («Ελλάς» ή «Έλληνες» στα γαλλικά, στην γλώσσα της τότε διπλωματίας), αλλά τις λέξεις “Ηellènes” (Έλληνες) και κατ’ επέκταση “Hellas”. Ο Βασιλιάς Όθων ήταν Βασιλεύς της Ελλάδος. Δηλαδή σε όλη την έκταση της Ελλάδος, στο κράτος Ελλάς. Ενώ ο Βασιλιάς Γεώργιος Α΄ ήταν βασιλιάς των απανταχού Ελλήνων. Η διαφορά είναι εμφανής.
Πολύ σημαντικό είναι και το ότι ο παππούς του εκπτώτου Βασιλιά Κωνσταντίνου, ο Κωνσταντίνος Α΄, είχε τον τίτλο «Δούκας της Σπάρτης» για 45 χρόνια, μέχρι την στέψη του. Ο τίτλος τοῦ δόθηκε μόλις γεννήθηκε, με Βασιλικό Διάταγμα το οποίο επικυρώθηκε από την Ελληνική Βουλή κατά την Συνεδρίαση ΝΓ’, στις 17 Σεπτεμβρίου 1868. Υπέγραφε και ως «Δούξ της Σπάρτης» κατά τους Βαλκανικούς Πολέμους ως Αρχηγός του Ελληνικού Στρατού. Όταν μπήκε ως ελευθερωτής στην Θεσσαλονίκη στις 26 (Αγίου Δημητρίου) Οκτωβρίου 1912 έστειλε το τηλεγράφημα με αριθμό 765/Α’/1939 στον Διοικητή του Βουλγαρικού Στρατού με το οποίο τον πληροφορούσε ότι μπήκε και κατέχει την Θεσσαλονίκη και ότι ο Τουρκικός Στρατός έχει παραδοθεί. Στο τηλεγράφημα αυτό υπογράφει ως «Ο Γενικός Αρχηγός του Ελληνικού Στρατού Κωνσταντίνος Διάδοχος, Δούξ της Σπάρτης».
Γιατί όμως Δούκας της Σπάρτης και όχι Δούκας κάποιας άλλης πόλεως ή περιοχής της Ελλάδος; Διότι ο Μυστράς είναι στην Σπάρτη. Αυτός ήταν ο λόγος που είχε τον τίτλο «Δούκας της Σπάρτης». Θα πουν αμέσως οι περισσότεροι ότι ήθελαν οι Βασιλείς να σφετερισθούν την δόξα των Παλαιολόγων, διότι οι Παλαιολόγοι κατήγοντο από τον Μυστρά. Όχι. Δεν το έκαναν γι αυτό. Το έκαναν διότι το πρώτο επώνυμο του πρίγκιπα Ιωάννη που μπήκε στον Βασιλικό Οίκο της Δανίας, πριν από το «Χριστιανός», ήταν «Παλαιολόγος».
Ο Δανός ερευνητής Κ. Laghorn κατάστρωσε, ύστερα από πολύπλευρη μελέτη, να συντάξει γενεαλογικό πίνακα, τον οποίο μετέφρασε στην ελληνική γλώσσα ο καθηγητής της Λατινικής φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών Στέφανος Α. Κουμανούδης, που δίδαξε την ελληνική γλώσσα στον Γεώργιο Α’. Πίνακας, μετάφραση, στοιχεία και σημειώσεις του Δανού ερευνητού περιήλθαν αργότερα στην Ιστορική και Εθνολογική Εταιρεία, που τα δημοσίευσε στο φερώνυμο Δελτίο της. Σύμφωνα με τον πίνακα του Laghorn μακρινός γενάρχης του Γεωργίου Α’ ήταν ο αυτοκράτορας Μιχαήλ (1263-1283), της δυναστείας των Παλαιολόγων.
πηγή: https://www.pentapostagma.gr/arheio/4910779_hristianos-einai-eponymo-toy-ekptotoy-basilia-konstantinoy-ntokoymenta
