‘’…Ο Οικουμενισμός είναι αυτό που λέει το όνομά του: η Ένωσις της Οικουμένης στον οικονομικό τομέα πρώτα, στον πολιτικό τομέα ύστερα, στον πολιτιστικό τομέα κατόπιν, στον κοινωνικό τομέα τέλος. Θα μπορούσε να ονομάζεται και Πλανητισμός…
…Ο Οικουμενισμός οδηγεί προς την εξάλειψη όλων των φυσικών ανθρώπινων διαφοροποιήσεων, των φυλών, των λαών, των ιδιοσυγκρασιών, των νοοτροπιών, των παραδόσεων, των εθίμων, των πολιτισμών, σε ένα Πλανητικό Δοχείο, όπου ούτε κράτη θα υπάρχουν, ούτε έθνη…
…Αποτελεί δικαίωμα απαράγραπτο για «κάθε» κοινότητα και φυλετική οικογένεια, η διαφύλαξη, η καλλιέργεια και ανάπτυξη των κληρονομικών εκείνων χαρακτηριστικών ιδιοτήτων που την διαφοροποιούν από τις άλλες.
Συνεπώς, η προσπάθεια επιβολής ή εμφυτεύσεως σε μια κοινότητα ή φυλετική οικογένεια, πλαισίων πολιτιστικών ή βιολογικών διαφορετικών από τα δικά τους, αποτελεί παραβίαση ωμή των φυσικών νόμων και αφύσικη παρεμβολή στο έργο της φυσικής εξελίξεως των ανθρώπων. Οι άνθρωποι που υφίστανται αυτόν τον «βιασμό», αμύνονται ενστικτωδώς εναντίον του… Είναι ο ορισμός του Φυλετισμού. Και ο «βιασμός» αυτός είναι ο ορισμός του Οικουμενισμού…
…Ο Οικουμενισμός αφιέρωσε όλες τις προσπάθειές του προς την ομοιομορφοποίηση των κοινωνιών. Έχοντας ως βασικό αξίωμα την «Ισότητα για όλους και για όλα», καταπολέμησε (και καταπολεμά) τον φυσικό νόμο νόμο της Διαφοροποιήσεως. Με δεδομένο, όμως, ότι τίποτε δεν είναι ίσο και όμοιο στην Φύση, η «Ισότητα» αυτή δεν μπορούσε να επιτευχθεί παρά με την «Ισοπέδωση προς τα κάτω». Αυτοί που έχουν εκ φύσεως περιορισμένες φυσικές – πνευματικές δυνατότητες δεν μπορούν βεβαίως να τις αυξήσουν. Αυτοί, όμως, που έχουν μεγάλες δυνατότητες μπορούν να εμποδιστούν – ποικιλοτρόπως – να τις αναπτύξουν!
Ο Οικουμενισμός έχει ως πολιτικό σκοπό:
Την εξαφάνιση όλων των διαφοροποιήσεων των λαών.
Την εξαφάνιση όλων των εθνών ως συνειδητοποιημένα άτομα σε οργανική κοινωνική σύνδεση με πεπρωμένο.
Την εξαφάνιση όλων των διαφορών σε θρησκείες, πολιτισμούς και την ομοιομορφοποίησή τους σε μια μήτρα, ένα «καλούπι», την μήτρα της παραγωγικότητος για την παραγωγή και της παραγωγής για την κατανάλωση.
Ο Οικουμενισμός έχει και έναν κοινωνικό σκοπό:
Την εξαφάνιση όλων των «διαφορών», των φυσικών διαφοροποιήσων μεταξύ φυλών, λαών, εθνών και ατόμων και τη μετουσίωσή τους σε ομοιόμορφα, άχρωμα, ασύνδετα, ανόργανα, «στρογγυλοποιημένα» άτομα, υπάκουα και υποταγμένα.
Την εξαφάνιση – το «τέλος» – της Ιστορίας. Δεδομένου του ότι η Ιστορία είναι το αποτέλεσμα ακριβώς του νόμου της Διαφοροποιήσεως, των αντιθέσεων, των διαφορετικών τάσεων, ροπών, ικανοτήτων και δυνατοτήτων των λαών – εθνών, άνθρωποι χωρίς γνώση της ιστορίας μεταβάλλονται σε ανθρώπους χωρίς σύνδεση με το παρελθόν και το παρόν. Μεταβάλλονται σε «όντα» ευκολόπλαστα και ευκολόχρηστα…’’
– ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ ΤΟ ΣΑΒΑΝΟ ΤΩΝ ΛΑΩΝ
Ανδρέας Δενδρινός, Εκδόσεις Ελεύθερη Σκέψις, Αθήνα 1995
Η πάλη των τάξεων
Για να χωρίσουμε τους ανθρώπους σε τάξεις μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε διάφορα κριτήρια: Μορφωτικά, διανοητικά, ηθικά, θρησκευτικά, βιολογικά, οικονομικά, φυλετικά. Οι άνθρωποι δεν είναι μόνον εργοδότες η εργαζόμενοι. Είναι επίσης μορφωμένοι η αμόρφωτοι, ευφυείς η ανόητοι, ηθικοί ή ανήθικοι, χριστιανοί η μωαμεθανοί, υγιείς η ασθενείς, πλούσιοι η φτωχοί, λευκοί η μαύροι- έλληνες ή βούλγαροι. η επιλογή λοιπόν από τους μαρξιστές ενός και μόνον κριτηρίου (η θέση στην παραγωγή) είναι μία αυθαιρέτως μονομερής ενέργεια. Άλλωστε, στο παρελθόν, οι άνθρωποι εχωρίζονταν σε πατρικίους και σε πληβείους ή σε ευγενείς και σε λαϊκούς και οι διακρίσεις αυτές έπαιζαν πολύ μεγαλύτερο ρόλο στην όλη διάρθρωση της κοινωνίας και στους κοινωνικούς αγώνες, από όσο παίζει σήμερα η διάκριση σε εργοδότες και σε εργάτες. Και σήμερα, στην Ν. Αφρική λ. χ. η διάκρισης κατά το χρώμα έχει πολύ μεγαλύτερη σημασία από την διάκριση ανάλογα με την θέση στην παραγωγή.
Ο μαρξισμός βλέπει να υπάρχουν πάντοτε μόνον δύο βασικές τάξεις. Στην δουλεία υπήρξαν Οι δουλοκτήτες και οι δούλοι, στην φεουδαρχία Οι φεουδάρχες και οι δουλοπάροικοι, στον καπιταλισμό οι αστοί και προλετάριοι. Πρόκειται για υπερβολική απλοποίηση του κατά πολύ συνθετότερου φαινομένου της κοινωνικής διαρθρώσεως. Και γίνεται από τον μαρξισμό, γιατί θέλει να εφαρμόσει σώνει και καλά το αιώνιο σχήμα του: θέση – αντίθεση -σύνθεση.
Γι’ αυτό, βάζει δύο τάξεις, από τις όποιες η μία είναι η «θέση» και η άλλη η «αντίθεση», να παλεύουν μεταξύ των, ώστε από την πάλη να προέλθει η «σύνθεση». Τρίτη τάξη τον μπερδεύει, του χαλάει το σχήμα, δεν χωράει. Έτσι, οι αστοί αποτελούν την «θέση» και το προλεταριάτο την «άρνηση» του καπιταλισμού. Από την πάλη «αστών» και «προλεταρίων» γεννιέται η «σύνθεση» : ο σοσιαλισμός.
Στην πραγματικότητα όμως, οι τάξεις, δεν ήσαν ποτέ δύο. Σε όλα τα κοινωνικά συστήματα ήσαν περισσότερες.
Στην δουλεία, εκτός από τους δουλοκτήτες και τους δούλους, υπήρχαν και οι φτωχοί ελεύθεροι πού δεν είχαν δικούς τους δούλους καθώς και οι «απελεύθεροι», δηλαδή οι πρώην δούλοι πού είχαν απελευθερωθεί, χωρίς όμως να έχουν πλήρη δικαιώματα και κυρίως χωρίς να έχουν δούλους.
Επίσης, στην φεουδαρχία, εκτός από τον φεουδάρχη και τον δουλοπάροικο, υπήρχαν σαν τρίτη, ενδιάμεση τάξη, τα μεσαία στρώματα των βιοτεχνών και επαγγελματιών, τα όποια, οργανωμένα στις ισχυρότατες την εποχή εκείνη συντεχνίες, έπαιζαν σοβαρό ρόλο στην κοινωνία του Μεσαίωνας. Άλλωστε, η αστική τάξη, δεν προήλθε από τους δουλοπάροικους, αλλά από τους ανθρώπους των συντεχνιών, πράγμα που δείχνει ότι αυτοί ακριβώς αποτελούσαν βασική τάξη με εξέχουσα ιστορική σημασία.
Κατά τον ίδιο τρόπο και στον «καπιταλισμό», εκτός από τον κεφαλαιοκράτη-εργοδότη και τον εργάτη – προλετάριο, υπάρχουν οι αγρότες, οι βιοτέχνες, οι επαγγελματίες, οι επιστήμονες και οι διανοούμενοι. Αυτοί αποτελούν τεράστια κοινωνικά στρώματα, πού συχνά είναι πιο πολυάριθμα και από την κεφαλαιοκρατική και από την εργατική τάξη και παίζουν μεγάλο ρόλο στην κοινωνική εξέλιξη και στην σύγχρονη διεθνή πολιτική.
Ο μαρξισμός εφαρμόζει λοιπόν και πάλι το σύστημα του, να απλοποιεί υπερβολικά, τα σύνθετα φαινόμενα και να τα στριμώχνει κατά προκρουστικό τρόπο σε ορισμένα καλούπι α.
Στην πραγματικότητα, η κοινωνική κλιμάκωση, είναι πολύ μεγαλύτερη και περιπλοκότερη από αυτήν πού μας παρουσιάζει ο Ιστορικός Υλισμός με τα απλουστευτικά του σχήματα.
Ο μαρξισμός ισχυρίζεται ότι η πάλη των τάξεων αποτελεί την μοναδική κινητήρια δύναμη της Ιστορίας. Η σκληρή, συνεχής και αδυσώπητη ταξική πάλη, αποτελεί κατ’ αυτόν, μόνιμο ιστορικό φαινόμενο πού χαρακτηρίζει όλες τις κοινωνίες και σπρώχνει την Ιστορία προς τα εμπρός. η Θέση όμως αυτή έρχεται σε σύγκρουση τόσο με την ιστορική πραγματικότητα όσο και με ορισμένες άλλες θέσεις του ίδιου του Ιστορικού Υλισμού.
Συγκεκριμένα :
ι) ο Ιστορικός Υλισμός αποκαλεί το πρώτο και χρονικώς μεγαλύτερο στάδιο της ανθρώπινης ιστορίας «πρωτόγονο κομμουνισμό». Πρόκειται για το πρωτόγονο σύστημα της κοινοκτημοσύνης πού υπήρχε κατά την παλαιολιθική και νεολιθική εποχή. Στην περίοδο εκείνη, λέγει ο Ιστορικός Υλισμός, Οι άνθρωποι δεν ήσαν διηρημένοι σε τάξεις, δεν υπήρχε Ιδιοκτησία και εκμετάλλευση, υπήρχε ισότητα. Τίθεται όμως το ερώτημα, αφού δεν υπήρχαν κοινωνικές τάξεις και συνεπώς δεν υπήρχε ούτε ταξική πάλη, πώς προχώρησε η κοινωνία προς τα εμπρός; Και μάλιστα κατά την περίοδο αυτήν της ελλείψεως κάθε ταξικής πάλης, ο άνθρωπος πραγματοποίησε τα βασικότερα βήματα προόδου, εκείνα που τον διαχώρισαν από τα ζώα και έδωσαν διαφορετική ποιότητα στην ανθρώπινη κοινωνία Τότε ο άνθρωπος βρήκε την φωτιά και τον τροχό, εξημέρωσε τα ζώα και τα φυτά, ανακάλυψε τα πρώτα εργαλεία, απέκτησε γεωργία, κτηνοτροφία και όπλα.
Σύμφωνα με τα ίδια τα μαρξιστικά σχήματα, καταλήγουμε λοιπόν στα εξής παράδοξα συμπεράσματα :
-Στις πρωτόγονες κοινωνίες δεν λειτουργεί ο οικονομικός και ο ταξικός ντετερμινισμός, αφού η οικονομία τους είναι ασήμαντη και Οι τάξεις ανύπαρκτες. (Ο ίδιος ο Μαρξ παραδέχεται ότι στις αρχαϊκές κοινωνίες το Κράτος δεν είχε ταξική προέλευση).
Αυτές οι κοινωνίες είναι ακίνητες, αφού δεν υπάρχει πάλη των
-Άρα, ο Ιστορικός Υλισμός, ισχύει μόνον για ορισμένες κοινωνίες
Δεν ίσχυε στον «πρωτόγονο κομμουνισμό». Και επίσης, δεν θα ισχύει στον κομμουνισμό αφού και αυτός θα είναι αταξικός!
ιι) Στην κομμουνιστική κοινωνία, μας λένε οι μαρξιστές, δεν θα υπάρχουν τάξεις και ταξική πάλη. Αλλά τότε πώς Θα γίνεται η πρό ο δ ο ς ; Μήπως θα σταματήσει οριστικά και κάθε κίνηση προς τα εμπρός ; Στο ερώτημα αυτό, οι μαρξιστές δεν έδιναν άλλοτε καμία απάντηση. Τελευταία, ισχυρίζονται ότι η πρόοδος, στην κομμουνιστική κοινωνία, θα γίνεται όχι πια με την σύγκρουση των τάξεων, αφού δεν θα υπάρχουν τέτοιες, άλλα με την σύγκρουση των «αντιθέσεων». Οι αντιθέσεις αυτές δεν θα είναι όμως «ανταγωνιστικές», «αντινομικές», όπως είναι στην ταξική κοινωνία. Θα είναι «αντιθέσεις νέου τύπου». Θα είναι αντιθέσεις ανάμεσα στο «παλιό» και στο «καινούριο», πού θα εκδηλώνονται σε όλους τους τομείς της ζωής. Το ξεπέρασμα τους, θα επιτελείται «ομαλά», με την «κριτική» και την «αυτοκριτική».
Φυσικά η απάντηση αποτελεί σόφισμα, ταυτόχρονα όμως και ανατροπή ενός βασικού νόμου του Ιστορικού Υλισμού, του νόμου της πάλης των τάξεων. Γιατί, που θα υπάρχουν αντιθέσεις αφού δεν θα υπάρχουν τέτοιες ούτε στην οργάνωση της παραγωγής, ούτε στην κοινωνική συγκρότηση; Μήπως στα μυαλά των ανθρώπων; Τότε όμως παραδεχόμαστε την ανεξαρτησία της ανθρωπίνου σκέψεως έναντι των οικονομικοκοινωνικών παραγόντων. Διότι, κατά τον μαρξισμό, μαζί με την εξάλειψη των οικονομικών αντιφάσεων και των ταξικών συγκρούσεων, θα έπρεπε να εξαλειφθούν, αυτομάτως, και οι πνευματικές διαφοροποιήσεις η «κριτική» και η «αυτοκριτική» προϋποθέτουν διαφορές απόψεων μέσα σε μία χωρίς αντινομίες κοινωνία. Και τούτο αντιφάσκει προς τον Ιστορικό Υλισμό. Άλλωστε, στον «πρωτόγονο κομμουνισμό», ασφαλώς δεν εφάρμοζαν την «κριτική» και την «αυτοκριτική». Δεν υπήρχαν λοιπόν εκεί, ούτε τάξεις, ούτε πάλη των τάξεων, ούτε κριτική και αυτοκριτική. Τότε πώς κινήθηκε η κοινωνία ;
Μία μόνον απάντησης χωρεί. Ότι οι αντιθέσεις πού την κινούν δεν είναι μόνον, ούτε και κυρίως, οικονομικές και ταξικές. Οι αντιθέσεις είναι ποικίλες και απειράριθμες. Είναι αντιθέσεις ανάμεσα σε έθνη, φυλές και τάξεις, ανάμεσα σε ιδέες και τάσεις, ανάμεσα στον άνθρωπο και στην φύση, ανάμεσα στον εσωτερικό και εξωτερικό άνθρωπο κλπ. κλπ.
ιιι) Πέραν αυτών όμως, η Ιστορία μας δείχνει ότι σχεδόν σε όλες τις εποχές, η πάλη των τάξεων και όταν ακόμη υπήρξε, δεν έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην κοινωνική εξέλιξη:
Το χαρακτηριστικό της αρχαιότητος δεν είναι η πάλη ανάμεσα στις τάξεις, αλλά ανάμεσα στις φυλές. Οι αγώνες του μεσαίωνας δεν έγιναν τόσο μεταξύ τάξεων, όσο μεταξύ ηγεμόνων και Θρησκειών
Γενικά, μέσα στην Ιστορία Οι ταξικοί αγώνες υπήρξαν λίγοι και χωρίς καθοριστική σημασία. λ.χ. Οι αγώνες μεταξύ πατρικίων και πληβείων (οι όποιοι άλλωστε δεν ήσαν δούλοι αλλά επίσης ελεύθεροι) έπαιξαν συγκριτικά μικρό ρόλο στην ιστορία της Ρώμης.
Ο ίδιος ο Μαρξ γράφει : «Στη Ρώμη, η πάλη των τάξεων διαδραματίζονταν στο εσωτερικό της μειοψηφίας των προνομιούχων, ενώ οι δούλοι έμεναν σε παθητική κατάσταση».
Επίσης, οι επαναστάσεις των δούλων, δεν αποτελούν το κύριο χαρακτηριστικό της δουλοκτητικής κοινωνίας. Άλλωστε δεν είναι αυτές πού την ανέτρεψαν, δοθέντος ότι καμία εξέγερση δούλων δεν νίκησε.
Κατά τον μεσαίωνα εξ άλλου, Οι δουλοπάροικοι πολεμούν συνήθως στο πλευρό του φεουδάρχη των στον όποιο κατά κανόνα, μένουν πιστοί. Λίγες είναι Οι περιπτώσεις κατά τις όποιες οι χωρικοί ξεσηκώνονται εναντίον των φεουδαρχών. και Οι εξεγέρσεις αυτές ήσαν συνήθως καθαρά τοπικές, χωρίς γενικότερες επιπτώσεις στην φεουδαρχική μεσαιωνική κοινωνία.
Καμία από τις τάξεις πού αναφέρει ο Μαρξ (σκλάβοι, πληβείοι, δουλοπάροικοι, καλφάδες) δεν αναμόρφωσε την κοινωνία. Η δουλεία έπεσε από τις επιδρομές των βαρβάρων και την επίδραση του χριστιανισμού. η φεουδαρχία, ανετράπη όχι από τους δουλοπάροικους, αλλά από τους αστούς. ο Μαρξ διαπιστώνει : «Οι μεγάλες εξεγέρσεις τον Μεσαίωνας ξεκίνησαν όλες από την ύπαιθρο δεν έφεραν κανένα αποτέλεσμα».
Άλλα και η εργατική επανάσταση πού -προέβλεψε ο Μαρξ ότι θα ξεσπάσει στις ανεπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες, δεν πραγματοποιήθηκε, πουθενά. Απεναντίας, διαπιστώνουμε ότι όσο πιο καπιταλιστική είναι μία χώρα, όσο μεγαλύτερη εργατική τάξη έχει, τόσο ασθενέστερο είναι το κομμουνιστικό της κίνημα (Βόρειος Αμερική, Σκανδιναβία, Αγγλία, Δυτική Ευρώπη).
Στην πράξη και οι ίδιοι οι κομουνιστές, είναι υποχρεωμένοι να αναγνωρίσουν ότι το σχήμα τους δεν λειτουργεί κανονικά μέσα στην Ιστορία. Ο Στάλιν λ.χ. στον «Διαλεκτικό και Ιστορικό Υλισμό» του, γράφει για το πέρασμα από την δουλεία στην φεουδαρχία :
«Οι νέες παραγωγικές δυνάμεις απαιτούν τώρα από τον εργαζόμενο μία πρωτοβουλία, ένα ενδιαφέρον για την εργασία τον. Γι’ αυτό, ο φεουδάρχης, δε θέλει πια να έχει σκλάβους πού τους λείπει κάθε πρωτοβουλία. Προτιμά να έχει να κάνει με δουλοπάροικους πού έχοντας δική τους γη, αισθάνονται ενδιαφέρον για τη δουλειά τους».
Έτσι, το πέρασμα στο νέο κοινωνικό σύστημα, είναι αποτέλεσμα όχι των αγώνων των δούλων, άλλα της άρχουσας τάξεως πού κατασκεύασε μία πιο αποδοτική οικονομικο-κοινωνική οργάνωση! Οι δούλοι ελευθερώθηκαν επειδή το θέλησαν οι εκμεταλλευτές των! Ιδού η αποθέωση του ρεφορμισμού !
Τέτοιες τάξεις όμως δεν υπάρχουν. Είναι ιδεατά πρότυπα που ο Μαρξ τα κατασκεύασε δια συνεχούς αφαιρέσεως. Τα πρότυπα αυτά, οι μαρξιστές τα ταυτίζουν με την πραγματικότητα, η οποία όμως είναι ολότελα διαφορετική :
ι) Οι τάξεις είναι ρευστές. Ανάμεσα τους δεν υπάρχουν σαφή όρια πού να τις διαχωρίζουν και να τις αποκρυσταλλώνουν κατά τρόπο μόνιμο. Αντίθετα, υπάρχει συνεχής μετακίνηση ατόμων από το ένα κοινωνικό στρώμα στο άλλο.
ιι) Οι τάξεις είναι ανομοιογενείς. Και η ανομοιογένεια αυτή δεν τους επιτρέπει να έχουν πραγματικά κοινές επιδιώξεις. η ενιαία ταξική συνείδηση και β ο ύ λ η σ ι ς είναι έννοιες κατασκευασμένες και κατά μεγάλο μέρος ανύπαρκτες. Λ.χ. οι αστοί δεν αποτελούν μία τάξη με κοινά συμφέροντα και με ενιαία βούληση. Απεναντίας, συνήθως, βρίσκονται μεταξύ των σε άγριο ανταγωνισμό.
Επίσης, οι δούλοι, δεν αποτελούσαν μία ομοιογενή ενότητα. Μεταξύ τους υπήρχαν μεγάλες διαφορές. Άλλοι προέρχονταν από χρεοκοπημένους αγρότες και άλλοι ήσαν αιχμάλωτοι πολέμου, συχνά πρώην δουλοκτήτες. Υπήρχαν ανάμεσα τους μορφωμένοι και αμόρφωτοι, βάρβαροι και πολιτισμένοι. Υπήρχαν δούλοι πού ήθελαν την κατάργηση της δουλείας και δούλοι πρώην δουλοκτήτες, πού θεωρούσαν την δουλεία νόμιμο και αναγκαίο θεσμό. Γι’ αυτό, κάθε δούλος προσπαθούσε ατομικά να κερδίσει την ελευθερία του και συνήθως όχι με την επανάσταση ή με την δραπέτευση, αλλά με την επίδειξη αφοσιώσεως προς τους κυρίους του και με την προσφορά πολυτίμων υπηρεσιών προς αυτούς. Υπήρχαν δούλοι οι όποιοι ζούσαν μαζί με τις οικογένειες των κυρίων τους (παραμάνες, δάσκαλοι, υπηρέτες, παλλακίδες κλπ.) και γίνονταν σχεδόν μέλη τους. Γι’ αυτό και δεν υπήρξε ποτέ μία πραγματικά γενική επανάσταση των δούλων πού να προέρχεται από μία ενιαία ταξική θέληση και να αποβεί νικηφόρα. Ακόμη και η μεγάλη επανάσταση του Σπάρτακου ήταν κυρίως ένα κίνημα των απελεύθερων, πού ήθελαν περισσότερα δικαιώματα.
ιιι) η ελλειψη ταξικής ομοιογενείας και ενιαίας ταξικής βουλήσεως, φαίνεται και από τις περιπτώσεις αυτών τούτων των ιδρυτών του μαρξισμού και των ηγετών του διεθνούς κομμουνισμού. Ο Μαρξ, ο Έγκελς, ο Λένιν, ο Στάλιν, ο Τρότσκυ, ο Μάο, δεν προήλθαν από το προλεταριάτο αλλά από την αστική τάξη. Καταγόντουσαν από αστικές οικογένειες και ήσαν και οι ίδιοι αστοί με αστική «θέση μέσα στην παραγωγή». Και όμως. «παρακούοντας» στον Ιστορικό Υλισμό, στράφηκαν εναντίον της τάξεως των! Που είναι λοιπόν η ενιαία ταξική συνείδηση ;
Η θεωρία αυτή είναι βέβαια τιμητική για τον ίδιο τον Μαρξ, πού την κατασκεύασε, ταυτόχρονα όμως είναι και καταστρεπτική για τα θεωρητικά του σχήματα. Γιατί, αν ο άνθρωπος μπορεί να «αποσκιρτήσει» από την τάξη του, τότε που βρίσκεται ο αυτόματος χαρακτήρας των ιστορικών νομοτελειών ; Άρα ο άνθρωπος δεν είναι απλός ανταυγαστήρας της ιστορικής νομοτέλειας, γιατί σ’ αυτήν την περίπτωση ούτε θα ήθελε, ούτε και θα μπορούσε να εγκατάλειψη την τάξη του και να προσχωρήσει στον εχθρό της. Συνεπώς, πέρα από την θέση μιας τάξεως στην παραγωγή, υπάρχουν και άλλα, καθαρώς υποκειμενικά, ατομικά αίτια πού καθορίζουν την στάση των ανθρώπων.
Ο Μαρξ δοκίμασε επίσης να εξήγηση και το αντίθετο από το δικό του φαινόμενο. Δηλαδή, το φαινόμενο εργατών, οι όποιοι δεν εφαρμόζουν την .επαναστατική του γραμμή και αρνούνται να υπακούσουν στα κελεύσματα των «νόμων» του. Για την περίπτωση αυτήν, ο Μαρξ ισχυρίσθηκε ότι σε ορισμένες πλούσιες αστικές χώρες, όπως η Αγγλία, η αστική τάξη πραγματοποιεί υπερκέρδη. Έτσι, έχει την δυνατότητα να «εξαγόραση» ένα τμήμα της εργατικής τάξεως, αμείβοντας το καλύτερα. Με αυτόν τον τρόπο, δημιουργεί ένα ξεχωριστό στρώμα, πού ο Μαρξ το ονόμασε «εργατική αριστοκρατία». Το στρώμα αυτό, κατά τον Μαρξ, είναι «η πηγή του ρεφορμισμού» και στην ουσία παίζει τον ρόλο πράκτορα της κεφαλαιοκρατίας μέσα στην εργατική τάξη. Να λοιπόν πού πέρα από την αντικειμενική ταξική κατάσταση, καθοριστικό ρόλο στην συμπεριφορά των ανθρώπων παίζουν και καθαρώς προσωπικοί παράγοντες όπως είναι η «εξαγορά» τους! Με μερικά χρήματα, ανατρέπεις την… «ιστορική νομοτέλεια».
Το συμπέρασμα είναι ότι στην πραγματικότητα, οι τάξεις είναι ανομοιογενείς και αποτελούνται από άτομα η ομάδες ατόμων με διαφορετικές και συχνά αντίθετες επιδιώξεις. Ακόμη και μέσα στο ίδιο επάγγελμα διαπιστώνουμε την σύγκρουση αντιθέτων ατομικών η ομαδικών συμφερόντων (όπως λ.χ. μεταξύ ανταγωνιζόμενων εμπόρων, βιομηχάνων, η μικροπωλητών). Αντιθέσεις συμφερόντων, διαπιστώνονται ακόμη και ανάμεσα στα μέλη μιας οικογένειας πολύ περισσότερο λοιπόν, δεν είναι δυνατόν να εννοηθεί η απόλυτος ταυτότητα συμφερόντων σε μία ολόκληρη τάξη ανθρώπων όπως θέλει ο μαρξισμός.
Τα όρια ανάμεσα στις τάξεις είναι πολύ συγκεχυμένα. Το ί δ ι ο άτομο μπορεί να είναι ταυτόχρονα εκμεταλλευτής και εκμεταλλευόμενος, εργοδότης και εργαζόμενος, πωλητής και αγοραστής. Λ.χ. οι σιτοπαραγωγοί στην Ελλάδα «εκμεταλλεύονται» κατά κάποιο τρόπο τα υπόλοιπα κοινωνικά στρώματα γιατί η παραγωγή σίτου στις ελληνικές συνθήκες, είναι αντιοικονομική και στηρίζεται στην επιδότηση πού επιβαρύνει το κοινωνικό σύνολο. Κατά τον ίδιο τρόπο, ο εργάτης ο όποιος πληρώνεται και όταν ακόμη η επιχείρηση ζημιώνει, «εκμεταλλεύεται» τον εργοδότη του. Το γκαρσόνι υφίσταται την «εκμετάλλευση» του καταστηματάρχη, ταυτόχρονα όμως «εκμεταλλεύεται» τους βοηθούς του.
Ο Μαρξ, παραγνωρίζοντας αυτήν την πραγματικότητα, δουλεύοντας με συνεχείς αφαιρέσεις, κατασκεύασε Θεωρητικά σχήματα, ανύπαρκτα στην κοινωνική ζωή : τον «προλετάριο», τον «αστό» κλπ.
Τέλος πρέπει να παρατηρήσουμε ότι αν η πάλη των τάξεων είναι η κινητήρια δύναμις που ωθεί την κοινωνία προς τα εμπρός, τότε η αναζήτηση της αταξικής κοινωνίας είναι μία αντιδραστική προσπάθεια που αποβλέπει στην αναστολή κάθε κοινωνικής προόδου!
Η επιδίωξη για την κατάργηση των τάξεων, αποτελεί ουτοπία. Η ισοπέδωση των μελών της ανθρώπινης κοινωνίας θα ήταν καταστρεπτική εάν δεν ήταν ανέφικτη. Άλλα και ως απόπειρα ακόμη, προκαλεί μεγάλες ζημίες στην ανθρωπότητα.
Η προσπάθεια για πλήρη «ισότητα» των ανθρώπων είναι καταστρεπτική γιατί μοιραία, η ισότητα θα πραγματοποιούνταν στο κατώτερο επίπεδο, όχι στο ανώτερο. Άλλωστε, η εξίσωση είναι προαιώνιο αίτημα των κατωτέρων στρωμάτων και ατόμων. Και στο δικό τους επίπεδο θέλουν να κατεβάσουν τους άλλους. Η κατάργηση κάθε δυνατότητας διακρίσεως, θα εκμηδένιζε κάθε ενδιαφέρον του ατόμου για εργασία και ζωή. Δεν θα γίνονταν ανακαλύψεις και εφευρέσεις. Δεν θα διατυπώνονταν νέες θεωρίες. Δεν θα υπήρχαν πρωτοβουλία, δραστηριότης, φαντασία. Η πρόοδος θα σταματούσε γιατί είναι αδύνατη χωρίς τον συναγωνισμό η τον ανταγωνισμό των ομάδων η των ατόμων και χωρίς το κίνητρο της διακρίσεως, είτε με την δόξα είτε με τον πλούτο. η κοινωνία θα βάλτωνε. Η απόλυτη ισότητα θα ήταν το τέρμα της ανθρώπινης κοινωνίας. Άν παρά ταύτα επιζούσε, θα κατέβαινε στο επίπεδο της κοινωνίας των μη νοητικών όντων: θα ήταν μυρμηγκοφωλιά η κυψέλη, αλλά πάντως, όχι ανθρώπινη κοινωνία.
Η προσπάθεια για κατάργηση των κοινωνικών διαφορών είναι ανέφικτη γιατί οι άνθρωποι έχουν μέσα τους το ένστικτο της διακρίσεως. Από αυτό γεννήθηκε ο νόμος της διαφοροποιήσεως που ίσχυσε και Θα ισχύει σε όλες τις εποχές και σε όλα τα κοινωνικά καθεστώτα.
Και αν ακόμη όλοι οι άνθρωποι ξεκινήσουν από τις ίδιες ακριβώς αντικειμενικές δυνατότητες, από την ίδια αφετηρία και τότε πάλι, σε λίγο θα έχουν φθάσει σε διαφορετικά επίπεδα. Η διαφοροποίηση είναι συνυφασμένη με την ανθρώπινη φύση.
Η γενική ισότητα είναι αδύνατον να επιβληθεί επίσης, γιατί, για να υπάρχει συγκροτημένη κοινωνία, είναι απαραίτητη η ιεραρχία. Χωρίς αυτήν δεν υπάρχει παρά η ζούγκλα.
Επί πλέον, ο ίδιος ο καταμερισμός της εργασίας πού στην εποχή μας φθάσε στο έπακρον, δημιουργεί την ανάγκη των διαφόρων ειδικοτήτων και διαφοροποιεί την κοινωνία. Σήμερα περισσότερο από άλλοτε, η κοινωνία χρειάζεται επιστήμονες, τεχνικούς, ειδικούς όλων των κλάδων και φυσικά αυτοί διαμορφώνουν μία κοινωνική κλιμάκωση.
Τέλος, η απόλυτη ισότητα θα ήταν η πιο απόλυτη αδικία. Θα αδικούνταν ο εργατικός αν έπαιρνε όσα και ο τεμπέλης, ο οικονόμος, αν είχε όσα και ο σπάταλος, ο έξυπνος αν καταλάμβανε την ίδια θέση με την βλάκα.
Οι σύγχρονοι μαρξιστές προσπαθούν να παρακάμψουν το πρόβλημα της κοινωνικής ανισότητας, καταφεύγοντας στον δικό τους ορισμό της «τάξεως». Δεν θα καταργήσουμε, λένε, τις «κοινωνικές κατηγορίες», αλλά τις «τάξεις». Η κοινωνία θα μείνει ιεραρχημένη από επαγγελματικής και εισοδηματικής πλευράς. Δεν θα επιβάλουμε τον γενικό εξισωτισμό. Άλλα, παρά ταύτα, δεν θα υπάρχουν «τάξεις», δηλ. σύνολα ανθρώπων πού να έχουν την ιδία θέση μέσα στην παραγωγή, όπως λ.χ. ιδιόκτητοι παραγωγικών μέσων, προλετάριοι κλπ. ο ισχυρισμός δεν αξίζει τον κόπο να αντικρουστεί. Είναι φανερό ότι εδώ παίζουμε με τις λέξεις. Δεν πρόκειται για σοβαρή συζήτησι, αλλά για σοφιστεία. Γι’ αυτό, ο σοσιαλιστής Πήτερ Σούλτς, επιμένοντας ότι η αταξική κοινωνία πρέπει να παραμείνει ο τελικός σκοπός των σοσιαλιστών, διαπιστώνει: «Ο σκοπός είναι το παν, αλλά δεν μπορεί ποτέ να επιτευχθεί». Μισό αιώνα πρωτύτερα, ο Ε. Μπερνστάϊν, είχε πει : «Το κίνημα είναι, το παν. Ο τελικός σκοπός δεν είναι τίποτα», και Οι δύο λένε το ίδιο πράγμα. Ότι ο σκοπός είναι απραγματοποίητος, αλλά η επιδίωξη του, δηλ. το ίδιο το σοσιαλιστικό κίνημα, είναι χρήσιμη, γιατί συμβάλλει στην εφαρμογή μιας θετικής κοινωνικής πολιτικής και στην δημιουργία του «κράτους ευημερίας».
Η πραγματική πρόβλεψη της Ιστορίας είναι αδύνατη γιατί:
ι) Τα αίτια των ιστορικών γεγονότων είναι απειράριθμα.
Οι δυνάμεις πού κινούν την Ιστορία είναι πάρα πολλές.
ο συσχετισμός των δυνάμεων αλλάζει συνεχώς, κάθε στιγμή και δεν μπορεί ποτέ να καταμετρηθεί με ακρίβεια.
Υπάρχει για τον άνθρωπο η δυνατότης της επιλογής. Αύτη είναι αδύνατον να προεξοφληθή. Γιατί, εξαρτάται από πάμπολλους αντικειμενικούς και υποκειμενικούς παράγοντες.
η ανθρώπινη θ έ λ η σ η είναι βασικός παράγων του ιστορικού γίγνεσθαι και η εκάστοτε βαρύτητα της εξαρτάται από πλήθος περιστάσεων και παραγόντων (λ.χ. καλή η κακή οργάνωση). Ο ίδιος ο Έγκελς, διαπιστώνει: «Και τα ζώα έχουν ιστορία… Άλλα δεν την φτιάχνουν μόνα τους» («Διαλεκτική της φύσεως»).
Υπάρχει πάντοτε το τυχαίο, το συμπτωματικό, το απροσδόκητο. Αυτό που προκύπτει κάποια στιγμή, μέσα από την π ε ρ ι π λ ο κ ό τ η τ α του ιστορικού γίγνεσθαι, από μία συγκυρία συνθηκών πού κανείς δεν προέβλεψε και κανείς δεν επεδίωξε την δημιουργία της(*). Ετσι, όπως διαπιστώνει και ο Π. Σάρτρ («Κριτική του Διαλεκτικού Λόγου») η διαλεκτική της Ιστορίας δεν έχει αντικειμενικότητα και άρα δεν μπορεί να ανακαλυφθεί, να διατυπωθεί σε «νόμους» και να προβλεφθεί.
η Ιστορία δεν μπορεί να είναι «επιστημονική», τουλάχιστον με την έννοια πού δίδουν στον όρο οι μαρξιστές δηλ. της απολύτου γνώσεως των νόμων της και της ασφαλούς προβλέψεως ενός προκαθορισμένου μέλλοντος; γιατί στην Ιστορία, δεν υπάρχει το «πείραμα». Τα ιστορικά γεγονότα, αντίθετα προς τα φυσικά, είναι ανεπανάληπτα. Έτσι, όσο και να τα ερμηνεύουμε, δεν μας επιτρέπεται να φθάνουμε σε γενικεύσεις και να διατυπώνουμε «νόμους». Ακριβώς η πολλαπλότης των αιτίων, των αποτελεσμάτων και των δυνατοτήτων, δημιουργεί και την πολλαπλότητα των αληθειών. Και αυτή, με την σειρά της, επιβάλλει την ανάγκη της ελευθερίας. Η σωστή διαλεκτική αντίληψη της Ιστορίας, οδηγεί στην ελευθερία. Ενώ ο δογματικός μονισμός του (ψευδο)διαλεκτικου Ολισμοϋ, με την μ ί α δυνατότητα του, οδηγεί μοιραία στον ολοκληρωτισμό.
ο Ιστορικός Υλισμός, είναι μία επιστημονικοφανής μορφή της θρησκευτικής πίστεως, (ιουδαϊκής και χριστιανικής) για την πορεία της ανθρωπότητας προς την τελική σωτηρία της. Το πρόβλημα υπήρχε ο Μαρξ του έδωσε την δική του λύση. Και η λύσις του δεν είναι στην βαθύτερη ουσία της, παρά μία απλή παραλλαγή του αιωνίου θέματος της πτώσεως, της λυτρώσεως και της σωτηρίας του όντος. Η μαρξιστική αντίληψη της Ιστορίας, ενώ εμφανίζεται σαν «επιστημονική» και αυτοχαρακτηρίζεται «υλιστική», στην πραγματικότητα είναι μεταφυσική. Μία μεταφυσική όμως ξεπεσμένη σε υλικές μορφές, επίγειες επιθυμίες και επιστημονικοφανείς διατυπώσεις. Δηλ. μία κακή μεταφυσική. Μία μεταφυσική παρακμής. Η «σωτηρία» που οραματίζεται είναι επίγεια. Και τα μέσα που υποδεικνύει για την κατάκτησή της, πτωτικά για τον άνθρωπο. Έτσι, στο τέλος, ο Ιστορικός Υλισμός αντί για την παρηγοριά, φέρνει την απόγνωση και αντί για τη σωτηρία το αδιέξοδο.
πηγή: https://adiotos.wordpress.com/2010/09/17/istorikos-ylismos-kritiki/
