Επισκεπτόμενος κάποιος το ιστολόγιο αυτό και βλέποντας τον συντάκτη του να χρησιμοποιεί ως ψευδώνυμο το όνομα του βασιλέα Λεοπόλδου Β’ με την προτομή του για εικόνα, ενδεχομένως να αναρωτηθεί, αν αυτός ο επισκέπτης είναι αριστεριστής ή αυτοπροσδιορίζεται ως αντιρατσιστής, γιατί να υπάρχει μια τέτοια πρόκληση για το αναγνωστικό κοινό όταν ο συγκεκριμένος βασιλιάς υπήρξε μάλιστα και σφαγέας του κονγκολέζικου λαού στην Αφρική, όπως θα θυμηθούμε στη συνέχεια από ένα ιστορικό αφιέρωμα. Καταρχάς, μόνο και μόνο που εξοργίζεται κάθε τέτοιο επικριτικό άτομο όταν φτάνει μάλιστα και στο σημείο να γκρεμίζει αγάλματα του Λεοπόλδου (όπως επίσης θα δείτε παρακάτω) επειδή θίγεται ο αντιρατσισμός του, τότε η χρήση του συγκεκριμένου ψευδωνύμου για τον συντάκτη αποτέλεσε την καλύτερη επιλογή! Γιατί; Γιατί θα δοθεί η ευκαιρία στον αναγνώστη να αντιληφθεί στη συνέχεια το αγεφύρωτο χάσμα που υπάρχει μεταξύ ενός τέτοιου επικριτικού ατόμου και ενός Παραδοσιακού σαν τον οποιονδήποτε που ενστερνίζεται τις ανάλογες αντιλήψεις αυτού του ιστολογίου. Αλλά για να τα πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά, ώστε να κατανοηθεί καλύτερα το συγκεκριμένο συμπέρασμα στο οποίο καταλήγουμε.
Αρχικά, όσοι είμαστε γηγενείς κάτοικοι της ευρωπαϊκής ηπείρου, δηλαδή Λευκοί φυλετικά μιας που το ανθρώπινο ον διακρίνεται σε παρά πάνω από μία φυλές πλανητικά, ακριβώς όπως και κάθε μία ράτσα σκύλου που διαφέρει από την άλλη για παράδειγμα, ενδιαφερόμαστε πρώτα και πάνω απ’ όλα για τη διαιώνιση και την ευημερία της δικής μας φυλής σαν κάθε άλλη φυλή που θέλει το ίδιο για τον εαυτό της (π.χ. οι τούρκοι βλέπουμε ότι κοιτάζουν πρώτα το δικό τους συμφέρον στην πατρίδα τους και όχι των Εσκιμώων!), όπως ακριβώς κάνει άλλωστε και κάθε τέτοιο επικριτικό ή αντιρατσιστικό άτομο που σκέφτεται πρώτα το καλό το δικό του και της οικογένειάς του πριν ασχοληθεί με εκείνο των υπολοίπων ανθρώπων σαν διεθνιστής ή παγκοσμιοποιητής που είναι, γιατί αν δεν ήταν έτσι τα πράγματα, τότε θα βλέπαμε για παράδειγμα να παραχωρούσε το σπιτικό του σε κάποιους κατατρεγμένους πρόσφυγες από Αφρική ή Ασία και ο ίδιος να έμενε άστεγος, αν υποθέσουμε ότι το συλλογικό ή κοινό καλό της ανθρωπότητας υπερέχει από το ατομικό και το οικογενειακό του καθενός (όπως μας λέει παρομοίως και κάθε Μασόνος για τον ίδιο λόγο). Κάτι τέτοιο όμως δεν είδαμε ουδέποτε να συμβαίνει και όσοι από αυτούς τους αντιρατσιστές ζητάνε για την πατρίδα τους ανοιχτά σύνορα για όλους τους ανθρώπους, όχι μόνο δεν τους παίρνουν στα δικά τους σπίτια εφόσον δεν τους τα παραχωρούν (π.χ. τέτοιοι ηθοποιοί του Χόλυγουντ που έχουν παρά πάνω από ένα δεν έχουν βάλει ούτε έναν τέτοιο μετανάστη στα υπόλοιπα ή στις βίλες τους), αλλά παρατηρούμε ότι μένουν σε γειτονιές συνήθως πλούσιες χωρίς να έχουν τέτοιους αλλόφυλους μετανάστες και όχι σε υποβαθμισμένες που γκετοποιούνται κιόλας από εκείνους (π.χ. πόσους τέτοιους δημοσιογράφους της Αμερικής έχετε δει ποτέ να μένουν σε γκέτο νέγρων;). Με άλλα λόγια, θέλουν τόσο ανοιχτά σύνορα όσο πρέπει για να μην χρειαστεί να ανοίξουν και τα δικά τους κλειστά στα σημεία της πόλεως που μένουν (π.χ. εκτός και αν βλέπετε τα Βόρεια Προάστια της Αθήνας να είναι όπως το κέντρο της!). Λογικό και επόμενο από δική μας πλευρά επομένως, να θέλουμε να μένουμε σε κλειστές ή ρατσιστικές κοινωνίες (π.χ. σαν τις αφρικανικές παρομοίως όπου δεν συναντάς κανέναν Λευκό εκεί πέρα από δική τους πλευρά) και να ενδιαφερόμαστε για την ευημερία του δικού μας λαού πρώτα (π.χ. όπως κάνει και ο τουρκικός για τον εαυτό του). Επομένως, μας είναι παντελώς αδιάφορη η γενοκτονία κάποιων αφρικανών από τον Λεοπόλδο κατά την αποικιοκρατία του εκεί πέρα, εφόσον δεν είμαστε αφρικανοί για να νιώθουμε άσχημα ή για να πρέπει να μας αφορά, όπως και για το ολοκαύτωμα οποιουδήποτε άλλου λαού σαν του εβραϊκού από τη στιγμή που δεν είμαστε εβραίοι για να ταυτιζόμαστε μαζί του.
Αν πούμε τώρα ότι κάτι τέτοιο δεν είναι σωστό για ανθρωπιστικούς λόγους και θα πρέπει να μυξοκλαίμε για τα δεινά που υπέστη κάθε λαός του πλανήτη επειδή οι διακρίσεις δεν είναι σωστές ή είναι ρατσιστικές, τότε για να υπερισχύουν τα πανανθρώπινα ιδεώδη πέρα από κάθε άλλο που διαχωρίζει άνθρωπο από άνθρωπο όπως μας λένε, τότε θα έπρεπε να βλέπαμε την ίδια ευαισθησία ή ενδιαφέρον και για τα δικά μας δεινά σαν Λευκοί σε ευρωπαϊκό επίπεδο ή σαν Έλληνες σε τοπικό στην περίπτωσή μας που υποστήκαμε από αφροασιατικούς λαούς, αλλά που ποτέ δεν είδαμε μέχρι τώρα από αυτούς τους αντιρατσιστές μέσα στους οποίους συναντάμε επίσης Λευκούς και Έλληνες αντίστοιχα.
(σημ. οι αποικιοκρατίες είναι κακές μόνο όταν τις κάνουν οι Λευκοί και ο πολυφυλετισμός μόνο για τις Λευκές χώρες = ‘’αντιρατσιστής’’ σημαίνει ‘’αντι-λευκός’’ και ‘’πολυφυλετισμός’’ σημαίνει ‘’Λευκή γενοκτονία’’ στην πραγματικότητα)
Για παράδειγμα, αν οι αποικιοκρατίες των όποιων ευρωπαίων θεωρούνται κατακριτέες επειδή πάτησαν επί αφρικανικών ή ασιατικών πτωμάτων για να τις χτίσουν όπως μας λένε, τότε το ίδιο κατακριτέες θα πρέπει να θεωρούνται και των όποιων αφροασιατικών λαών, σαν εκείνη των Περσών στην αρχαιότητα που έφτασε μέχρι τις δικές μας Θερμοπύλες και σαν την Οθωμανική τα ύστερα χρόνια όπου μετά την πτώση του Βυζαντίου έφτασε το 1683 μέχρι τη Βιέννη! Είδατε όμως ποτέ έστω και έναν από όλους αυτούς τους αντιρατσιστές, να μας δείχνουν ταινίες ή ντοκιμαντέρ στην τηλεόραση που να κατακρίνουν τέτοιες αποικιοκρατίες εις βάρος της Ευρώπης ή της Ελλάδος ειδικότερα (π.χ. να κατακρίνονται χάρτες Σκοπιανών ή Αλβανών ή Τούρκων που περιλαμβάνουν ελληνικά εδάφη με ίδιο αποικιοκρατικό τρόπο) όπως κάνουν με τις ευρωπαϊκές και να σπάνε αγάλματα ή να καίνε εικόνες (π.χ. του Κεμάλ ή του Αττίλα) και να καταστρέφουν θρησκευτικούς ναούς τους (π.χ. Τζαμιά), σαν την περίπτωση του Λεοπόλδου;
Η Αμβέρσα απομάκρυνε το άγαλμα του «σφαγέα του Κονγκό» Λεοπόλδου Β' - Εν μέσω αντιρατσιστικών διαδηλώσεων
Το άγαλμα του αποικιοκράτη βασιλιά Λεοπόλδου του Β, στη βασιλεία του οποίου εκατομμύρια άνθρωποι δολοφονήθηκαν στη χώρα που σήμερα αποτελεί τη Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό, απομακρύνθηκε από την Αμβέρσα, μετά από μέρες αντιρατσιστικών διαδηλώσεων για τη δολοφονία του Τζορτζ Φλόιντ.
Εδώ και μέρες βρισκόταν στο στόχαστρο των διαδηλωτών το μπρούτζινο άγαλμα του Λεοπόλδου που είχε βανδαλιστεί πολλάκις με μπογιά.
Ακτιβιστές και πολίτες ζητούσαν εδώ και χρόνια την απομάκρυνση μνημείων που εκθείαζαν τη μνήμη του Λεοπόλδου, του ανθρώπου που είχε ως προσωπικό φέουδο τη χώρα και λυμαινόταν τις περιουσίες των ντόπιων. Εκατομμύρια Κονγκολέζοι δολοφονήθηκαν ή ακρωτηριάστηκαν δουλεύοντας στις φυτείες καουτσούκ και στις στρατιωτικές επιχειρήσεις, τη στιγμή που ο Λεοπόλδος συσσώρευε αμύθητα πλούτη.
Η εκρηκτική συγκυρία των μαζικών διαδηλώσεων παγκοσμίως που προκάλεσε η δολοφονία του Τζορτζ Φλόιντ στη Μινεάπολη των ΗΠΑ αποδείχτηκε ιδανική ευκαιρία για τον κόσμο να επαναφέρει το ζήτημα εκ νέου.
Πάνω από 64.000 έχουν υπογράψει ψήφισμα, ζητώντας την απομάκρυνση όλων των αγαλμάτων του Λεοπόλδου από τις Βρυξέλλες.
Η απομάκρυνση του αγάλματος στην Αμβέρσα συμπίπτει με ανάλογα κινήματα σε πόλεις των ΗΠΑ όπου διάφορα μνημεία ηγετών του Εμφυλίου που ταυτίζονταν με τις πεποιθήσεις περί δουλοκρατίας της Συνομοσπονδίας.
Αλλά και προ ημέρων, πολίτες του Μπρίστολ που διαδήλωναν για τη δολοφονία του Τζορτζ Φλόιντ, αποκαθήλωσαν το αμφιλεγόμενο άγαλμα του δουλεμπόρου Έντουαρντ Κόλστον και το έριξαν στον ποταμό Avon.
Με πληροφορίες από BBC/AFP
πηγή: https://www.lifo.gr/now/world/i-ambersa-apomakryne-agalma-toy-sfagea-toy-kongko-leopoldoy-b-en-meso-antiratsistikon
Αν παρόλο αυτά μας δικαιολογηθούν τώρα λέγοντας ότι από τη στιγμή που ζούμε σε πολυπολιτισμικές κοινωνίες πια, δεν είναι σωστό να υπάρχουν τέτοια αγάλματα επειδή προσβάλλονται ιστορικά τα θύματά τους, τότε με το ίδιο σκεπτικό δεν θα έπρεπε να κυκλοφορούν ούτε μουσουλμάνοι με μαντίλες γύρω μας και να γκρεμίζονταν όλα τα Τζαμιά τους, για να μην προσβάλλεται παρομοίως και η μνήμη των υπολοίπων Λευκών θυμάτων από τους Οθωμανούς, πόσο μάλλον των Ελλήνων που ήταν σκλαβωμένοι σε δαύτους για 400 χρόνια ή των υπολοίπων ευρωπαίων που σκοτώθηκαν τότε στη μάχη της Βιέννης για να αποκρούσουν την Οθωμανική αποικιοκρατία! Ούτε αυτό όμως βλέπουμε να συμβαίνει γύρω μας, σαν να μας λένε ρατσιστικά ότι οι ζωές των αφροασιατών της Περσικής και Οθωμανικής αυτοκρατορίας και αποικιοκρατίας αντίστοιχα, έχουν μεγαλύτερη αξία από εκείνες των Λευκών ευρωπαίων! Συνεπώς, όλοι αυτοί οι αντιρατσιστές δεν έχουν πρόβλημα με τις αποικιοκρατίες στην πραγματικότητα όπως παραπλανητικά μας λένε, αλλά παρά μόνο με εκείνες των ευρωπαίων επειδή τονώνουν το εθνικό τους φρόνημα και συντηρούν την ιστορική μνήμη της φυλής τους, με αποτέλεσμα να εμποδίζεται η ολοκληρωτική επικράτηση των παγκοσμιοποιητικών αφεντικών ή των ίδιων των αντιρατσιστών όταν επιθυμούν να κυβερνήσουν με τον αριστερισμό τους, διότι στις αφροασιατικές χώρες τις οποίες υπερασπίζονται είναι τόσοι πολλοί όσοι και οι δεινόσαυροι! Κλείνοντας, ας υπενθυμίσουμε κιόλας από την Ιστορία γιατί δεν είναι πράγματι όλες οι αποικιοκρατίες το ίδιο πράγμα, όχι επειδή των Λευκών είναι κακές και των μαυριδερών καλές όπως αφήνουν να εννοηθεί οι αντιρατσιστές από τη στιγμή που κατακρίνουν παρά μόνο τις Λευκές επικαλούμενοι ανθρώπινα δικαιώματα (δηλ. τα αντι-λευκά και μόνο) και τα λοιπά, αλλά γιατί οι πρώτες εκπολιτίζουν όταν οι δεύτερες επιστρέφουν την ανθρωπότητα στην εποχή των σπηλαίων και ο καθένας ας διαλέξει μετά εάν επιθυμεί για παράδειγμα να μένει σε ένα διαμέρισμα μιας ευρωπαϊκής χώρας ή σε καλύβα ινδιάνων στέλνοντας στους φίλους του μηνύματα με καπνό αντί με κινητό τηλέφωνο ή αν θέλει να κάνει μπάνιο σε αφρικανική γούρνα με λασπόνερο αντί με ζεστό νερό σε μπανιέρα και πάει λέγοντας όταν θα αποφασίσει κατά πόσο αντιρατσιστής ή ρατσιστής θα θελήσει να είναι επιλέγοντας το μέλλον του…
Κάτσε ρε ανώνυμε, τι εκμετάλλευση του «τρίτου κόσμου» και «αποικιοκρατίες» μας τσαμπουνάς? Μάθε θλιβερό θύμα της πολιτικής ορθότητας και της αντι-λευκής προπαγάνδας, οτι οταν οι λευκοί πήγαν στην Αφρική το μόνο που υπήρχε εκεί ήταν κάτι ελεεινά λασποχώρια γεμάτα με πυθικανθρώπους τρωγλοδύτες που δεν είχαν ανακαλύψει καν τον τροχό!!! Ολες οι χώρες της Αφρικής ιδρύθηκαν απο λευκούς! Το ίδιο και οι πόλεις, καθώς και όλες οι υποδομές, τα νοσοκομεία, οι δρόμοι, οι αποχετεύσεις, οι σιδηρόδρομοι, όλα κατασκευασμένα απο τους λευκούς! Τα εκατοντάδες εκατομμύρια των νέγρων της Αφρικής σήμερα επιζούν λόγω της φιλανθρωπίας των Ευρωπαίων όπου οργανώσεις στέλνουν τρόφιμα και ιατροί σπεύδουν να τούς σώσουν από το AIDS, τον έμπολα, τον κίτρινο πυρετό, την ελονοσία, την χολέρα και όλα τα άλλα δεινά τους! Ο δε πρωτογονισμός και η χαμηλή νοημοσύνη τους φαίνονται στην μεταμόρφωση της Αφρικής μετά την αποχώρηση των Ευρωπαίων από αυτήν, με χαρακτηριστικό παράδειγμα την παλαιά ΡΟΔΕΣΙΑ. Εκτάσεις απέραντες όπου ευδοκιμούσαν οι κάθε είδους καλλιέργειες, από τα σιτηρά έως τις μπανάνες, που αρκούσαν να θρέψουν όλην την Γη. Χώρα πλούσια σε κάθε είδους ορυκτά, ποταμοί με όχθες από αχάτη, σπάνια μέταλλα, ουράνιο κτλ! Ηταν από τις πλουσιότερες χώρες του κόσμου και ο πληθυσμός ήταν καλοζωϊσμένος. Μετά, όταν ανέλαβε ο Μουγκάμπε και οι αγριάνθρωποι του και έδιωξαν τους Λευκούς εδημιουργήθη εκεί η επίγειος κόλασις που ονομάζεται ΖΙΜΠΑΜΠΟΥΕ. Η παραγωγή κατεστράφη καθώς είναι ανίκανος για γεωργός ή παραγωγός ο Νέγρος. Η χώρα ήταν αδύνατον να λειτουργήσει στοιχειωδώς, η οικονομία κατέρρευσε, ο πληθωρισμός εκτινάχτηκε σε δυσθεώρητα ύψη και μαζί με την πείνα έπεσε κάθε άλλο δεινόν, η δημοσία υγιεινή έπεσαν στο μηδέν, ενεφανίσθη η χολέρα και η πανώλης. Θερίζει ο κίτρινος πυρετός και η ελονοσία και ωσαν να μην έφθαναν αυτά, ο αποκτηνωμένος πληθυσμός των Νέγρων που συνουσιάζεται κτηνωδώς και ανεξέλεγκτως, δίχως προφυλάξεις κτλ, αποδεκατίζεται από το AIDS ενώ ταυτοχρόνως ο πληθυσμός της Αφρικής αυξάνει με γεωμετρική πρόοδο, το 1950 ήταν 220 εκατομμύρια και το 2013 έφθασε το 1,1 δισεκατομμύριον, με εκατομμύρια νέγρους να κατακλύζουν την Ευρώπη και την Αμερική οπου ζουν δίχως να δουλεύουν, αποκλειστικά συντηρούμενοι απο τα φράγκα των λευκών κορόιδων!!!
Αυτά για την ιστορία!
Οσο για τους Ινδιάνους αγριανθρώπους, διάβασε πρώτα κάτι άλλο εκτός απο την «Ποκαχόντας» και το «Χορεύοντας με τους λύκους», μάθε τι ελεεινή, βάρβαρη και κτηνώδης ράτσα ήταν στην πραγματικότητα και μετά τα ξαναλέμε…
(σημ. από σχόλιο σε άρθρο του ιστολογίου ‘’fyletika.blogspot.com’’)
Ο «σφαγέας του Κονγκό», βασιλιάς Λεοπόλδος Β’ του Βελγίου
Ο προσωπικός ιδιοκτήτης του αφρικανικού κράτους και οι απίστευτες θηριωδίες του σε βάρος των γηγενών
Ο τρόμος που βίωσαν οι Αφρικανοί όταν ήρθαν αντιμέτωποι με την αρπακτικότητα του Ευρωπαίου έμελλε να γνωρίσει τον ζοφερό κολοφώνα του στο Βελγικό Κονγκό, το προσωπικό φέουδο του Λεοπόλδου Β’ που τόσο στέναξε κάτω από τον απάνθρωπο ζυγό του.
Το μεγαλύτερο σε έκταση και θηριωδία αλλά ταυτοχρόνως και το πιο ξεχασμένο έγκλημα της ευρωπαϊκής αποικιοκρατίας στη Μαύρη Ήπειρο έλαβε χώρα στα εδάφη της σημερινής Λαϊκής Δημοκρατίας του Κονγκό και απλώθηκε σε λίγο περισσότερο από δύο δεκαετίες: μεταξύ 1885-1908, κάπου 8-10 εκατομμύρια Αφρικανοί που ήταν υποχρεωμένοι να συλλέγουν καουτσούκ για λογαριασμό του βέλγου βασιλιά πέθαναν από τις επιδημίες, την πείνα, τις κακουχίες αλλά και την αποικιακή βία σε ένα έγκλημα κατά της ανθρωπότητας που θα έμενε ατιμώρητο.
Την εποχή που οι Ευρωπαίοι ήταν λοιπόν απασχολημένοι με τη διαίρεση της αφρικανικής ηπείρου, εκεί στη διαβόητη Διάσκεψη του Βερολίνου (1885), ο Λεοπόλδος φρόντισε να πάρει στην κατοχή του τις περισσότερες αχαρτογράφητες περιοχές του Κονγκό (πρώην Ζαΐρ), εκμεταλλευόμενος τις έριδες των μεγάλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων της εποχής.
Μέσα σε μια μέρα κυριολεκτικά, ο Λεοπόλδος έλαβε ως ιδιωτική περιουσία μια έκταση 76 φορές όσο το Βέλγιο, δημιουργώντας το δικό του αφρικανικό φέουδο που ονόμασε «Ελεύθερο Κράτος του Αφρικανικού Κονγκό». Και σε μια εποχή που το νεοεμφανιζόμενο λάστιχο μετατρεπόταν σε σταθερά της παγκόσμιας αυτοκινητοβιομηχανίας, ο Λεοπόλδος χτύπησε πραγματικά φλέβα χρυσού, αφαιμάσσοντας το καουτσούκ του Κονγκό και ξεδοντιάζοντας τους ελέφαντες, σκοτώνοντας στην πορεία όποιον αρνούνταν να πεθάνει από τις εξαντλητικές συνθήκες εργασίας.
Μαζικές δολοφονίες και απίστευτης έκτασης ακρωτηριασμοί θα γίνονταν η μαύρη καθημερινότητα στο αφρικανικό κρατίδιο, την ίδια ώρα που ο Λεοπόλδος πλούτιζε όσο λίγοι και άφηνε παρακαταθήκη στη χώρα του μεγάλα δημόσια έργα και λαμπρά οικοδομήματα, καμωμένα με το αίμα του αφρικανού σκλάβου. Όσο για το πρόγραμμα εκμετάλλευσης του Κονγκό και των ανθρώπων του που εφάρμοσε ο βέλγος βασιλιάς, δεν είχε προηγούμενο ούτε επόμενο όσον αφορά στη βαναυσότητα και την κτηνωδία.
Όσο προωθούσε τα εργασιακά δικαιώματα στο εσωτερικό της χώρας του, τόσο βάναυσα τα καταπατούσε στους αφρικανούς ιθαγενείς, μαστιγώνοντάς τους για να αποδίδουν καλύτερα και ακρωτηριάζοντάς τους όταν δεν κρίνονταν παραγωγικοί στη δουλική εργασία τους.
Τα ακρωτηριασμένα μέλη χρησιμοποιούνταν μάλιστα ως μετρικό σύστημα, τόσο άφθονα που ήταν, την ίδια ώρα που οι σκλάβοι του Λεοπόλδου πέθαιναν μαζικά από την πείνα και τις επιδημίες. Μέσα σε 20 χρόνια, ο βέλγος αποικιοκράτης είχε αποδεκατίσει τον πληθυσμό του Κονγκό και είχε αφαιμάξει στη ληστρική του επιδρομή τον πλούτο της χώρας.
Τα εγκλήματα του ιδιωτικού στρατού του βέλγου μονάρχη στην ευρύτερη περιοχή απέκτησαν διαστάσεις ολοκαυτώματος, ενός ολοκαυτώματος που αγνοήθηκε όμως εμφατικά από τον λευκό μελετητή, περιθωριοποιήθηκε στα ιστορικά κιτάπια και λησμονήθηκε τελικά σαν μια αναπάντεχη περίπτωση συλλογικής αμνησίας.
Κι όμως, οι τραγικές φωτογραφίες που κατέφταναν μαζικά από τις ζούγκλες του Κονγκό με τα κομμένα χέρια και τους βασανισμούς της μαύρης φυλής δεν άφηναν περιθώριο αμφιβολίας για το τι συνέβαινε…
Εσωτερική πολιτική
Ο Λεοπόλδος στέφθηκε βασιλιάς του νεότευκτου Βελγίου το 1865, αποκαλύπτοντας από την πρώτη στιγμή τις ιμπεριαλιστικές του φιλοδοξίες. Ταυτοχρόνως, αντιμετώπισε προβλήματα από την αρχή της βασιλείας του, τόσο εξαιτίας των βλέψεων του Ναπολέοντα Γ’ επί του Βελγίου όσο και αργότερα, κατά τον γαλλοπρωσικό πόλεμο του 1870, όταν ο κίνδυνος παραβίασης της βελγικής ουδετερότητας τον υποχρέωσε να λάβει δραστικά στρατιωτικά μέτρα, οχυρώνοντας πόλεις και σύνορα.
Στο εσωτερικό αντιμετώπισε επίσης τους συνεχείς αγώνες μεταξύ φιλελευθέρων και καθολικών, εναντίον των οποίων πήρε θέση μια τρίτη δύναμη -ιδιαίτερα μετά το 1884-, το Εργατικό Κόμμα, το οποίο πέτυχε αναθεώρηση του Συντάγματος (1893) και καθιέρωσε την καθολική ψηφοφορία. Κάτω από τις φιλελεύθερες επιταγές της εποχής, ο Λεοπόλδος προκρίνει πλήθος εργασιακών δικαιωμάτων, κατοχυρώνοντας το δικαίωμα του συνδικαλίζεσθαι, απαγορεύοντας την παιδική εργασία στις φάμπρικες και σε νυχτερινές βάρδιες και παίρνοντας μια σειρά ακόμα από δημοκρατικά μέτρα, όπως την αποζημίωση σε περίπτωση εργατικού ατυχήματος και τη θέσπιση της κυριακάτικης αργίας.
Την ίδια στιγμή, ο «Οικοδόμος Βασιλιάς», όπως έμεινε γνωστός στη χώρα του, χαρίζει στο Βέλγιο έργα υποδομής και μεγαλοπρεπή κτίρια, αλλάζοντας το πρόσωπο των Βρυξελλών και της Αμβέρσας. Αρχοντικά, μεγαλειώδεις βοτανικοί κήποι, μουσεία, αλλά και ένα εκτεταμένο σιδηροδρομικό δίκτυο φτιάχνονται στο Βέλγιο με κονδύλια του ίδιου του βασιλιά, που είχε βέβαια μια καλή πηγή πλουτισμού στο πλευρό του εδώ και κάμποσα χρόνια…
Αποικιοκρατικές βλέψεις και Διάσκεψη του Βερολίνου
Ο Λεοπόλδος Β’ κληρονόμησε το ιμπεριαλιστικό όραμά του από τον πατέρα του, ο οποίος πίστευε ακράδαντα ότι η λύση για τα πιεστικά κοινωνικά προβλήματα του πυκνοκατοικημένου Βελγίου ήταν η μετανάστευση. Ο ζάμπλουτος Λεοπόλδος Α’ προσπάθησε να αγοράσει κατά καιρούς διάφορες γωνιές του πλανήτη, μεταξύ αυτών την Κρήτη, την Κούβα και το Τέξας, κληροδοτώντας στον γιο του την ασίγαστη αυτή αναζήτηση πρόσφορων αποικιών, παρά τη συνεχιζόμενη αδιαφορία των βελγικών κυβερνήσεων.
Αφού απέτυχε λοιπόν να αγοράσει τμήματα του Βόρνεο, των Φιλιππίνων και της Νοτιοαφρικανικής Δημοκρατίας των Μπόερς, ο βέλγος βασιλιάς εντυπωσιάστηκε από τις πρόσφατες ανακαλύψεις των βρετανών εξερευνητών στην Κεντρική Αφρική, εξομολογούμενος το 1877 στο προσωπικό του ημερολόγιο: «Πρέπει οπωσδήποτε να αποκτήσουμε ένα κομμάτι από αυτό το έξοχο αφρικανικό γλύκισμα».
Ο βέλγος μονάρχης ίδρυσε έτσι ένα δίκτυο (ψευδο-)φιλανθρωπικών οργανώσεων για τον υποτιθέμενο εκπολιτισμό της περιοχής και τον εκχριστιανισμό των απίστων, όπως τη διαβόητη Διεθνή Ένωση της Αφρικής το 1876, αν και ο στόχος του ήταν η πλήρης υποδούλωση των λαών της Αφρικής.
Μέσω ενός τολμηρού αμερικανού εξερευνητή, του περιβόητου Χένρι Μόρτον Στάνλεϊ, ο Λεοπόλδος δημιουργεί μια σειρά από σταθμούς ανεφοδιασμού στην ως τότε ανεξερεύνητη Κεντρική Αφρική και βάζει για τα καλά πόδι στις αχαρτογράφητες περιοχές του σημερινού Κονγκό. Κι έτσι στη Διάσκεψη του Βερολίνου το 1885 για το μοίρασμα της αφρικανικής αποικιοκρατικής πίτας θα πάρει επιτέλους την πολυπόθητη αποικία του, ως προσωπική μάλιστα κτήση!
Με τις εκπληκτικές διπλωματικές ικανότητές του εκμεταλλεύτηκε τις αντιθέσεις των μεγάλων αποικιοκρατικών δυνάμεων και πέτυχε τη διεθνή αναγνώριση του Ελεύθερου Κράτους του Κονγκό ως προσωπικό τσιφλίκι του. Ήταν η μόνη μάλιστα ιδιωτική αποικία του πλανήτη και ο Λεοπόλδος υπέγραφε τώρα ως «ιδιοκτήτης» της.
Το αφρικανικό κτήμα του Λεοπόλδου είχε έκταση 2,5 εκατ. τετραγωνικών χιλιομέτρων, διασχιζόταν από 2.700 χιλιόμετρα πλωτών ποταμών και διέθετε εκπληκτικούς φυσικούς πόρους: ελεφαντόδοντο, φοινικέλαιο, ξυλεία και χαλκό. Και πάνω από όλα στο Κονγκό κατοικούσαν 10 εκατ. άνθρωποι που επρόκειτο να κληθούν να συμβάλουν στην «οικονομική και κοινωνική ανάπτυξη» της περιοχής, μετατρεπόμενοι σε προσωπικοί σκλάβοι του βέλγου βασιλιά δηλαδή…
Ο σφαγέας του Κονγκό
Ο Λεοπόλδος συνειδητοποίησε ότι χτύπησε πραγματική φλέβα χρυσού στο Κονγκό το 1886, όταν ο Αντρέ Μισλέν αναπτύσσει την πρώτη εμπορικά πετυχημένη εκδοχή του ελαστικού με σαμπρέλα και το καουτσούκ αξίζει τώρα χρυσάφι. Και βέβαια η μεγαλύτερη έκταση καουτσουκόδεντρων της οικουμένης βρισκόταν στο Κονγκό, στα εδάφη που είχε στην κατοχή του ο βέλγος μονάρχης!
Ο Λεοπόλδος παραχωρεί δικαιώματα εκμετάλλευσης σε βελγικές εταιρείες, οι οποίες προσλαμβάνουν ιδιωτικούς στρατούς για να κάνουν τους «πρωτόγονους» να δουλεύουν περισσότερο. Ο βασιλιάς επιβάλει καταναγκαστική εργασία στο τσιφλίκι του και το σκηνικό της φρίκης έχει για τα καλά στηθεί. Τα κέρδη είναι πραγματικά τεράστια, καθώς το καουτσούκ μετατράπηκε στα τέλη του 19ου αιώνα στο ακριβότερο αγαθό του πλανήτη, και ο Λεοπόλδος τα καρπώνεται φτιάχνοντας στη χώρα του αψίδες (όπως η εντυπωσιακή Αψίδα της Πεντηκονταετίας), μουσεία και παλάτια. Όλα τους χτίστηκαν με το αίμα και τις ζωές των αυτοχθόνων του Ελεύθερου Κράτους του Κονγκό.
Καθώς όμως η υπερεκμετάλλευση οδήγησε σε εξάντληση των καουτσουκόδεντρων, οι ένοπλοι βέλγοι επιτηρητές άρχισαν να τρομοκρατούν ολοένα και περισσότερο τους αφρικανούς χωρικούς, οι οποίοι δεν ήταν πια σε θέση να συγκεντρώνουν το ποσό καουτσούκ που τους είχε επιβληθεί. Η πρωτόγνωρη -ακόμα και για τον κόσμο της αποικιοκρατίας- βία και οι συστηματικοί ακρωτηριασμοί θα μετατρέπονταν σύντομα σε μια χωρίς προηγούμενο σφαγή.
Εδώ οι αριθμοί της θηριωδίας δεν συμφωνούν, αν και προτού φτάσουν οι Βέλγοι ο πληθυσμός του Κονγκό υπολογιζόταν σε 20 εκατ. κατοίκους. Η επίσημη απογραφή του 1911 στην αποικία του βέλγου μονάρχη έλεγε ότι στη χώρα είχαν απομείνει μόλις 8,5 εκατ. ψυχές. Αν συμπεριλάβουμε και τις εκατοντάδες χιλιάδες των ακρωτηριασμένων, τότε η τραγωδία του Κονγκό δεν έχει όμοιό της στη ζοφερή ιστορία της αποικιοκρατίας, με τους ιστορικούς να κάνουν λόγο για περισσότερους από 10 εκατ. δολοφονημένους Αφρικανούς και 50% μείωση του γενικού πληθυσμού στα μόλις 23 χρόνια της διακυβέρνησης του Λεοπόλδου!
Ο βασιλιάς διέταζε προσωπικά τον ακρωτηριασμό χεριών, ποδιών, ακόμα και γεννητικών οργάνων, απολαμβάνοντας από μακριά τους ήχους του μαστιγίου. Οι βέλγοι επιστάτες μαστίγωναν τους αφρικανούς σκλάβους μέχρι λιποθυμίας και συχνότατα μέχρι θανάτου, καίγοντας πτώματα και βιάζοντας τις γυναίκες τους, τις οποίες και κρατούσαν αιχμάλωτες για να αυξάνουν την αποδοτικότητα των δούλων.
H βιαιότητα που επέδειξαν οι αξιωματικοί του Λεοπόλδου δεν είχε ταίρι: όποιος εργάτης δεν κατάφερνε να συλλέξει την απαιτούμενη ποσότητα καουτσούκ, έπαιρνε ως ελάχιστη τιμωρία δέκα μαστιγώματα από ειδικά μελετημένο μαστίγιο από αποξηραμένο δέρμα ιπποπόταμου. Όσοι εξακολουθούσαν να μην είναι αποδοτικοί, δέχονταν μέχρι 100 τέτοια χτυπήματα που τους έστελναν στον άλλο κόσμο. Άλλοτε πάλι έχαναν χέρια και πόδια, με τον λευκό δυνάστη να απολαμβάνει τη διαδικασία.
Η μαρτυρία εδώ κατώτερου αξιωματικού του μισθοφορικού στρατού του Λεοπόλδου αποκαλύπτει την ωμή πραγματικότητα: «Ο διοικητής μάς διέταξε να κόψουμε και να παλουκώσουμε τα κεφάλια όλων των ανδρών ενός χωριού που αντιστάθηκε στις επιθυμίες του Λεοπόλδου. Κόψαμε επίσης και τα γεννητικά τους όργανα. Τέλος, μας ανάγκασαν να κρεμάσουμε σε σχήμα σταυρού μανάδες με τα παιδιά τους».
Εντωμεταξύ, ο βασιλιάς Λεοπόλδος Β’αναφερόταν πια ως ένας από τους πλουσιότερους ανθρώπους της εποχής, με την αμύθητη περιουσία του να ξεπερνά τα 100 εκατ. δολάρια! Όσο για την τραγική ειρωνεία του πράγματος, ο Λεοπόλδος δεν είχε πατήσει ποτέ στο Κονγκό.
Το τέλος
Τα εγκλήματα των απεσταλμένων του Λεοπόλδου έγιναν γνωστά στη Δύση χάρη στη δράση τριών μόλις Ευρωπαίων: του ιρλανδού διπλωμάτη Ρότζερ Κέισμεντ, του πολωνού συγγραφέα Τζόζεφ Κόνραντ και του γάλλου επιθεωρητή φορτίων πλοίων Έντμουντ Μορέλ. Οι τρεις, με τη βοήθεια βρετανών ιεραποστόλων, αποτέλεσαν την αιχμή του δόρατος μιας διεθνούς εκστρατείας εναντίον του Λεοπόλδου, την πρώτη μάλιστα υπόθεση υπεράσπισης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην ιστορία του 20ού αιώνα.
Ιδιαίτερα το κλασικό σήμερα «Η καρδιά του σκότους» του Τζόζεφ Κόνραντ, γραμμένο το 1900, συνέβαλε τα μέγιστα στην αποκάλυψη της βελγικής θηριωδίας και επηρέασε καθοριστικά το διεθνές κίνημα κατακραυγής για τις φρικαλεότητες στο Κονγκό. Η γενοκτονία που προκάλεσε ο Λεοπόλδος και τα 19.000 ένοπλα τσιράκια του καταδικάστηκαν τελικά από τους υπόλοιπους ευρωπαϊκούς λαούς, αναγκάζοντας τον σερ Άρθουρ Κόναν Ντόιλ (αλλά και τον Μαρκ Τουέιν) να γράψει το 1909 «Το έγκλημα του Κονγκό», εξιστορώντας κι αυτός τα δεινά των αφρικανικών λαών.
Οι φωτογραφίες των ακρωτηριασμένων Αφρικανών έπαιξαν τον δικό τους ρόλο στην κινητοποίηση της δυτικής κοινής γνώμης, καθώς οι σφαγές απέκτησαν πρόσωπο. Χάρη στις πιέσεις των ευρωπαϊκών δυνάμεων, ο βασιλιάς Λεοπόλδος υποχρεώθηκε να παραδώσει το 1908 τον έλεγχο του Ελεύθερου Κράτους του Κονγκό στη βελγική κυβέρνηση, θέλοντας να απαλλαγεί από τη μαύρη φήμη που τον συνόδευε. Αν και η πραγματικότητα ήταν απείρως πιο φρικιαστική: ο τρόμος στο Κονγκό έπαψε μόνο όταν ο πληθυσμός του μειώθηκε τόσο δραματικά που η καταναγκαστική εργασία δεν επαρκούσε πλέον για να συντηρήσει επικερδείς δραστηριότητες. Η φρίκη που χαρακτήρισε το Ελεύθερο Κράτος του Κονγκό έπαιξε αναμφισβήτητα σημαντικό ρόλο στη μετέπειτα αρνητική πορεία της χώρας, η οποία απέκτησε την ανεξαρτησία της το 1960.
Παρά τη δημόσια κατακραυγή βέβαια, Γάλλοι, Πορτογάλοι, Άγγλοι και Ολλανδοί υιοθέτησαν το σύστημα καταναγκαστικής εργασίας του Λεοπόλδου στις δικές τους αποικίες, καταλήγοντας σε εξίσου φριχτά αποτελέσματα. Το Ελεύθερο Κράτος του Κονγκό πέρασε στα χέρια του βελγικού Δημοσίου το 1908 ως Βελγικό Κονγκό πια, με τον Λεοπόλδο να λειτουργεί ως αποδιοπομπαίος τράγος.
Ο βασιλιάς ήταν τώρα μισητός από τον λαό του, αν και οι λόγοι για τη λαϊκή μήνη δεν ήταν τα εγκλήματα στο Κονγκό, αλλά η προσωπική ζωή του Λεοπόλδου! Ο οποίος μιλούσε πάντα περιφρονητικά για το μικρό μέγεθος του βασιλείου του, δεν είχε φροντίσει να μάθει ποτέ ολλανδικά, τη μητρική γλώσσα δηλαδή περισσότερων από τους μισούς υπηκόους του, και ζούσε με μια προκλητική πολυτέλεια στη Γαλλική Ριβιέρα που δεν του συγχωρούσαν οι πολίτες του.
Ιδιαίτερα η ακόρεστη δίψα του για ανήλικα κορίτσια εκεί στα τελευταία του κηλίδωσε τη δημόσια εικόνα του περισσότερο και απ’ όλα τα εγκλήματα που διέπραξε στο Κονγκό. Ο μισητός βασιλιάς γλίτωσε τη ζωή του τον Νοέμβριο του 1902, όταν ο ιταλός αναρχικός Τζενάρο Ρουμπίνο προσπάθησε να τον δολοφονήσει μέσα στην άμαξά του, και άφησε τελικά την τελευταία του πνοή έναν χρόνο αφότου παρέδωσε την προσωπική του κτήση σε όλους τους Βέλγους, στις 17 Δεκεμβρίου 1909.
Παρά τα 44 χρόνια που βασίλεψε στη χώρα και τα τεράστια έργα πνοής του που άλλαξαν το πρόσωπο του Βελγίου η κηδεία του μετατράπηκε σε λαϊκό δικαστήριο και ο κόσμος τον γιούχαρε με την καρδιά του. Αν και αμέσως θα ξεκινούσε μια προσπάθεια λήθης των βέλγικων εγκλημάτων στην Αφρική, αφήνοντας στο περιθώριο της Ιστορίας τις αποικιοκρατικές θηριωδίες του Βελγίου…
πηγή: https://www.newsbeast.gr/portraita/arthro/2185137/o-sfageas-tou-kongko-vasilias-leopoldos-v-tou-velgiou
- Ο ΣΦΑΓΙΑΣΜΟΣ ΚΑΙ Η ΣΚΛΑΒΙΑ ΛΕΥΚΩΝ ΕΥΡΩΠΑΙΩΝ ΑΠΟ ΑΦΡΟΑΣΙΑΤΙΚΟΥΣ ΛΑΟΥΣ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΑΠΟΙΚΙΟΚΡΑΤΙΑ ΤΗΣ ΟΘΩΜΑΝΙΚΗΣ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑΣ....
