‘’...όποιος ζητά το μίνιμουμ μόνο διανοητικής, σωματικής και ηθικής προσπάθειας είναι βέβαιο ότι θα κατακτήσει τις μάζες, αφού η πλειονότητα θα τον υποστηρίξει με πάθος· ενώ όποιος συνεχίζει σήμερα να προτείνει (στα αστεία έστω) αυτονομία, ανεξαρτησία γνώμης, προσωπικότητα, θα γελοιοποιηθεί αντιμέτωπος με τέτοια υπερδύναμη...Είναι μια μέθη, ένα διεγερτικό για τη μάζα και ταυτόχρονα χάρη σε όλα αυτά τα νέα τεχνολογικά θαύματα, μια τρομερή απογύμνωση και στέγνωμα της ψυχής, μια επικίνδυνη ώθηση του ατόμου προς την παθητικότητα. Και εδώ, όπως και στον χορό, στη μόδα και στον κινηματογράφο, το άτομο υποτάσσεται στο ομοιόμορφο, κοπαδοποιημένο γούστο, δεν επιλέγει πια με γνώμονα τις δικές του εσωτερικές προτιμήσεις, επιλέγει με γνώμονα τις απόψεις του κόσμου...Ο πραγματικός κίνδυνος για την Ευρώπη είναι κατά τη γνώμη μου ζήτημα του πνεύματος, της εισβολής της αμερικάνικης ανίας, της φριχτής εκείνης και πολύ ιδιαίτερης ανίας, που αναβλύζει εκεί από κάθε πέτρα και κάθε σπίτι των αριθμημένων δρόμων. Της ανίας που δεν πηγάζει, όπως η μέχρι τούδε ευρωπαϊκή, από την ηρεμία που νιώθει κανείς καθισμένος στον πάγκο μιας μπυραρίας, παίζοντας ντόμινο και καπνίζοντας την πίπα του –από μια δηλαδή τεμπέλικη, αλλά όχι επικίνδυνη σπατάλη χρόνου: Η αμερικάνικη ανία είναι αντίθετα ανήσυχη, νευρική και επιθετική· διαρκώς βιάζεται να προσπεράσει τον εαυτό της, ασταμάτητα επιδιώκει να ναρκώσει την ταραχή της με σπορ και εντυπωσιακά θεάματα. Δεν έχει πια τίποτε το παιγνιώδες, τρέχει μόνο με ξέφρενη μανία, σε μια αέναη προσπάθεια διαφυγής από τον χρόνο…’’
- Stefan Zweig, Η ομογενοποίηση του κόσμου, 1925, Εκδόσεις Άγρα
Ιδεο-προγραμματισμός
…Η αλλιώς, η Ύψιστη γνώση ελέγχου….
Πως μετατρέπεις σε γραφικούς όσους αντιδράνε;
Πως βγάζεις «εκτός», όσους νιώθουν ότι κάτι δεν πάει καλά, αλλά δεν μπορούν πρακτικά με την λογική να το αποδείξουν ή όποτε το κάνουν, το κάνουν λάθος, εξαιτίας της άγνοιάς τους;
Πως και γιατί η σημερινή εξουσία δεν έχει να φοβάται τίποτα και από κανέναν;
Ιδεο-Προγραμματισμός. Η προπαγάνδα,είναι αθώα μπροστά σε τέτοιου μεγέθους… «κόλπα».
Θέλω να κατανοήσετε κάτι. Δεν γνωρίζω πως το αποκαλούν στα κέντρα γνώσης και εξουσίας. Ιδεο-προγραμματισμό, το βαφτίζω ή ως τέτοιο το αντιλαμβάνομαι προσωπικά. Θα μπορούσα να το αποκαλέσω και «νοοπολιτική» ή «νοητικό προγραμματισμό». Σίγουρα αναπτύχθηκε μέσω των Μ.Μ.Ε. προγραμμάτων της CIA και των ΝΑΖΙ. Επενδύθηκαν πολλά χρήματα και έγιναν γιγάντια πειράματα τον περασμένο αιώνα πάνω σε αυτό που θα αναλύσω σήμερα, αν και η αρχή του «πειράματος» αρχισε από τον 17ο αιώνα. Με άλλα ιδανικά τότε, αλλά εξελίχθηκε «αλλιώς» στην πορεία. Πως εξάγω αυτό το συμπέρασμα; Από την βιβλιογραφία και την ιστορία.
Υπήρξε στο παρελθόν, ο ιδεοπρογραμματισμός, ώστε να υπάρξει ένα μέτρο σύγκρισης της μεθόδου; Η απάντηση θα μπορούσε να είναι ναι. Αλλά θα ήταν λανθασμένη, διότι σε όλες τις προηγούμενες εποχές, ο ιδεοπρογραμματισμός γινόταν με βάση την πίστη και τις πεποιθήσεις, εμπειρικά και βιωματικά και όχι βάση του τι διέταζε η εξουσία. Δεν μπορούσε ποτέ στο παρελθόν να επιβάλλει γνώμες, απόψεις και θεάσεις της ζωής σε τέτοιο βαθμό. Δεν είχε τα μέσα, άρα δεν είχε και την δυνατότητα. Απλά πράγματα. Άρα, το να πούμε πως ο Χριστιανισμός π.χ, επιβλήθηκε ως νοοπρογραμματισμός, είναι λάθος, αλλά είναι επίσης σωστό, γιατί θεμελιώδη υλικά «δανείστηκαν» οι εμπνευστές των διαφόρων projects ελέγχου του μυαλού.
Ας υποθέσουμε πως εμείς οι γήινοι θέλουμε να κατοικήσουμε, για συγκεκριμένους σκοπούς, σε έναν πλανήτη αφιλόξενο προς εμάς και τις ανάγκες μας. Ας υποθέσουμε επίσης πως δεν έχουμε άλλη επιλογή ή χρόνο, να αναζητήσουμε έναν συμβατό σε εμάς πλανήτη με αντίστοιχο περιβάλλον. Τι θα έπρεπε να κάνουμε; Θα έπρεπε, αναγκαστικά, είτε να βρούμε τρόπο να επιβιώσουμε στο αφιλόξενο περιβάλλον με τεχνητά μέσα, είτε να αναδομούσαμε το περιβάλλον του πλανήτη στα δικά μας πρότυπα. Εάν δεν υπήρχε ατμόσφαιρα, να επιχειρήσουμε να την δημιουργήσουμε, εάν δεν υπήρχε νερό, να φροντίσουμε να το αναπαράγουμε, εάν δεν υπήρχε καθαρός αέρας, να προσπαθήσουμε να τον δημιουργήσουμε. Με λίγα λόγια, να διαμορφώσουμε ένα οικείο περιβάλλον σε εμάς, γκρεμίζοντας το παλαιό και αφιλόξενο περιβάλλον. Έτσι, κάθε γενιά που θα ερχόταν στον κόσμο, θα ζούσε μέσα στο πλαίσιο της νέας πραγματικότητας. Κι έτσι η επιβίωση του ανθρώπου στον πλανήτη αυτόν, θα ήταν απλά θέμα θέλησης και διαχείρισης των κατοίκων. Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με τις ιδεολογίες και τα συστήματα / πλαίσια σε κοινωνικό και πολιτειακό / πολιτικό επίπεδο.
Όποιος ελέγχει τις ιδέες, ελέγχει τις κοινωνίες. Όποιος υλοποιεί ιδέες, ελέγχει τα πάντα.
Κάποτε, οι εξουσιαστές ήταν διαμορφωτές και διαχειριστές ιδεών. Όχι δημιουργοί τους όπως σήμερα. Κι εδώ είναι το πρόβλημα, που κάνει την δυτική αυτοκρατορία να φαντάζει ανίκητη και όποιον θέλει να αντιδράσει, από γραφικό έως και επικίνδυνο. Πως αντιδράνε όσοι έχουν άγνοια του τι έχουν να αντιμετωπίσουν, ή που διαφωνούν με τον κόσμο όπως είναι διαμορφωμένος; Ναι μεν με ιδεολογικο υπόβαθρο, το οποίο βρίσκει αφύσικο «τοίχος» άρνησης και πολεμικής, αλλά συνήθως -αναγκαστικά – λόγω άγνοιας, με την βία. Κι εκεί την «πατάνε» όλοι. Πέφτουν στην «παγίδα» που πάντα θα δικαιώνει την σημερινή πραγματικότητα, άρα και τα σημερινά κράτη, πολιτεύματα, οικονομικά συστήματα, θρησκευτικού τύπου νέες αντιλήψεις κ.ο.κ. Γιατι άλλο να σου ασκείται νοητική και ψυχολογική βία, όσο ακραία κι αν είναι κι άλλο να ασκείς εσύ σωματική και βιολογική βία στην προσπάθειά σου να αλλάξεις κάτι… Πάντα το μυαλό, θα νικάει τις γροθιές…
Σε έναν Χ γεωγραφικό χώρο, προκειμένου οι άνθρωποι να μπορέσουν να προκόψουν, χρειάστηκε να… συμφωνούν. Τι λογικότερο και τι πιο αυτονόητο, από το να πρέπει να συμφωνείς με τον συνάνθρωπό σου σε Χ θέματα και ζητήματα ή προβληματισμούς, προκειμένου να τον νιώσεις οικείο και μέσω της οικειότητας, να αναπτύξεις εμπιστοσύνη, άρα και εκ των πραγμάτων μετά, να χτίσεις κοινωνία, οικογένειες, πολιτισμό. Είναι θεμελιώδες και δυστυχώς, αναγκαίο, επειδή η φύση το ορίζει, να υπάρχει «ομόνοια» και «ομοφωνία» σε μια κοινωνία αν θέλει να προκόψει και να ευημερήσει. Δίχως αυτό, μια κοινωνία είναι σκορποχώρι, είτε μιλάμε για κοινωνία των 1000 ανθρώπων, είτε για κοινωνία εκατομμυρίων. Βέβαια, στον αντίποδα, επειδή οι ιδέες και οι «συμφωνίες» που έκαναν άνθρωποι σε παλαιότερες εποχές, από γενιές ανθρώπων ανώριμες ή γεμάτες άγνοια και όχι ακόμα εξελιγμένες, δεν έβρισκαν σύμφωνους τους αντιληπτικά ανώτερους ανθρώπους ανά εποχή και έτσι είχαμε το φαινόμενο οι άριστοι στην σκέψη και τον στοχασμό άνθρωποι να βασανίζονται αφόρητα, ή να μην γίνονται κατανοητοί ή να μετατρέπονται σε πολέμιους των κοινωνιών και των εκάστοτε αρχών που αυτή είχε. Είναι η βαθύτερη αιτία όλων των επαναστάσεων. Αναγκαίο κακό να είναι αγελαία μάζα «προβάτων» η κοινωνία, αναγκαίο καλό να υπάρχουν οι οραματιστές, οι πρωτοπόροι, οι μεγάλοι στοχαστές και οι ενάντιοι στην κοινωνία, οι οποίοι ανά τους αιώνες πληρώνουν και το αντίστοιχο τίμημα του να… «διαφωνούν».
Σε κάθε κοινωνία και σε κάθε γενιά για παράδειγμα, υπάρχουν άνθρωποι πολλαπλών ταχυτήτων. Οι ανόητοι, οι πανίβλακες, οι μέτριοι, οι διανοητικά καλύτεροι, οι έχοντες συναισθηματική νοημοσύνη, οι έχοντες μαθηματική αντίληψη και νοημοσύνη, οι έχοντες ανεπτυγμένη κάθε λογής νόηση σε παράλληλο χρόνο. Η συντριπτική πλειοψηφία, πάντα, είναι μέτρια έως ανόητη. Αυτό ποτέ δεν θα αλλάξει. Στόχος είναι να ωριμάσουν τα ένστικτα και τα αντανακλαστικά αυτών, σε συνδυασμό με το να κατανοήσει η μάζα και να μην αντιδράει στο πραγματικό της συμφέρον, αλλά στον εκάστοτε καιροσκοπισμό.
Η κοινωνία, πιστεύει και υποτάσσεται μαζικά. Όπως και μαζικά αναμασάει. Το πλέον των τρελών πραγμάτων είναι ικανή να πιστέψει η μάζα αν αυτό καθιερωθεί στην συλλογική συνείδηση. Που βρίσκεται ο σύγχρονος εχθρός; Στα σχολεία όλων των βαθμίδων εκπαίδευσης και ιδιαίτερα στην ανώτατη, στο διαδίκτυο και στην Τηλεόραση. Εκεί που σε εκπαιδεύουν μαζικά στο τι είναι σωστό και τι λάθος. Στο τι είναι διαβολικό και τι αγγελικό. Στο τι είναι επιτρεπτό και το τι είναι ανεπίτρεπτο. Εκεί χάθηκε το παιχνίδι. Όταν σε διαμορφώνουν σε δίχως κρίση δέκτη αντιλήψεων με «δεδομένα» και «σταθερές», τότε είναι θέμα χρόνου όλοι και όλα να υποταχθούν.
Όταν κάτι το ανώμαλο καθιερωθεί ως κάτι το ομαλό, τότε τέλειωσε το παιχνίδι. Ακόμα και αντιφρονούντες ανώμαλοι θα βγουν. Και βάση αυτού, θα ελέγχονται. Όταν για παράδειγμα, το «ελεύθερο σεξ», καθιερώθηκε από την εφηβική ηλικία και γαλουχήθηκε τηλεοπτικά και κινηματογραφικά, τότε άρχισε και ο εκφυλισμός των ενστίκτων. Όταν οι έμποροι που ανέλαβαν την εξουσία των κοινωνιών, επέβαλλαν το «όλα πωλούνται και όλα αγοράζονται», τότε χάθηκε το παιχνίδι της ηθικής. Όταν τα κράτη διαμορφώθηκαν και ιδρύθηκαν για εμπόρους, από εμπόρους, ήταν θέμα χρόνου να γίνουν κουρελόχαρτα οι νόμοι και το σύνταγμα. Όταν έγινε καθολικά αποδεκτό πως το χρήμα είναι πάνω απ’ όλα, με παράλληλη δημιουργία απόλυτης εξάρτησης από το χρήμα και την απόκτησή του, ανεξάρτητα αν το παραδέχεται κάποιος ή οχι, τότε είναι φανερό πως οι νόμοι και το τι καθεστώς κυριαρχεί στην κοινωνία είναι δευτερεύον παράγοντας. «Κάπως πρέπει να βγάλω το ψωμί μου». «Κάπως πρέπει να ζήσει το παιδί μου». Το ακούς συνέχεια. Η ντροπή, η αναξιοπρέπεια, η ξεφτίλα, πνίγεται ενώπιων της μάνας όλων. Της ανάγκης.
Όσο παίζεις «μπάλα» εντός του γηπέδου ελέγχου, είσαι αδιάφορος, είσαι χειραγωγίσιμος, είσαι «δικός μας». Τι θα κάνεις, θα γκρεμίσεις το γήπεδο εκ θεμελίων; Δηλαδή τι, θα γυρίσεις σε νόμισμα βασισμένο σε μέταλλα όπως στην αρχαιότητα; Θα θέσεις το χρήμα στην υπηρεσία των αναγκών της κοινωνίας και του ανθρώπου; Πως θα το κάνεις αυτό και με τι γνώση θα το κάνεις; Πως θα το επιβάλλεις σε μια μάζα γαλουχημένη με άλλες αρχές και αξίες; Πως θα το επιβάλλεις ή έστω πως θα εμπνεύσεις να αλλάξει αυτό, όταν θα έχεις έναν ολόκληρο πλανήτη μηντιακά στραμμένο εναντίων σου αν το τολμήσεις; Θα αλλάξεις πολίτευμα; Τι, θα επαναφέρεις την Βασιλεία σε σύγχρονα πλαίσια με αρχαίες περγαμηνές; Έχεις ήδη αποτύχει, γιατί έχουν ήδη ξεριζώσει και διαστρεβλώσει τα πάντα γύρω από το ζήτημα αυτό. Αυτόματα θα πας κόντρα σε όλη την κοινωνία. Τους διαμορφωμένους προστάτες και υπηρέτες πλέον, των ιδανικών των εξουσιαστών. Δεν είναι εκπληκτικό;
Το «σύστημα» δεν γκρεμίζεται, γιατι βασίζεται σε μια απίστευτη σύλληψη του εξουσιαστικού σχεδιασμού. Διαμόρφωσε τους πολίτες να νομίζουν ή να νιώθουν ελεύθεροι, ενώ είναι απόλυτα χειραγωγίσιμοι, τους έθρεψε τον εγωισμό σε ατομικό επίπεδο μέχρι τον θεό και παραπέρα, προκειμένου να μην δέχεται κανείς να αναθεωρήσει τον προγραμματισμό και την «παιδεία» που δέχθηκε από παιδί, συνεχίζοντας με μαθηματική ακρίβεια σε έναν ήδη στρωμμένο δρόμο που θέλουν εκείνοι, κι ύστερα, απλά η εξουσία διαχειρίζεται με κοπτοραπτική τις αντιδράσεις.
Ο ίδιος ο κόσμος υπηρετεί ασυνείδητα το σύστημα… γιατί οι ίδιοι είναι το σύστημα… Νομίζεις πως υπάρχουν παντού εξουσιαστές και κέντρα εξουσίας που διατάζουν το ένα ή το άλλο, ενώ δεν κινείται έτσι η εξουσία εδώ και καιρό. Η εξουσία ελέγχει ΤΙΣ ΙΔΕΕΣ σε απόλυτο βαθμό και με απόλυτο τρόπο. Όλα τα άλλα, αργά ή γρήγορα, τα εκτελεί – ΤΑ ΖΗΤΑΕΙ – η ίδια η μάζα για λογαριασμό τους.
Γιατί να έχεις την μάζα υπηρέτη σου με το σπαθί, ενώ μπορείς να τους πλάσεις υπηρέτες από παιδιά και να νομίζουν πως είναι ελεύθεροι; Πως θα αντιδράσεις όταν δεν θα ξέρεις ποιός είναι ο εχθρός; Θα νομίζεις ή με την λογική θα μοχθείς να εξηγήσεις τα ανεξήγητα και ενώ φαινομενικά θα φαίνεται να έχεις δίκιο, η πραγματικότητα θα σε διαψεύδει. Κι έτσι θα ‘σαι αιώνια λάθος κι έτσι αιώνια θα σε θέτουν στο περιθώριο, γιατί πραγματολογικά θα κατηγορείς ή θα λοιδωρείς ανθρώπους που δεν φταίνε σε τίποτα περισσότερο από το ότι είναι προγραμματισμένοι από μικροί – ΟΠΩΣ ΟΛΟΙ – στον σύγχρονο κόσμο… Κι εκεί μόνιμα θα ‘χεις ως εχθρό σου την κοινωνία…
Εισάγεις τα νέα ήθη του καταναλωτισμού σε αγαθά και ιδέες σε κάθε επίπεδο και είναι θέμα χρόνου, με γνώμονα και το πως είναι διαμορφωμένα τα συντάγματα και οι νόμοι των δυτικοθρεμμένων τεκτονικών «Ντιμόκρασι», να αποκτήσεις διαφθορά άρα και εκβιάσιμους ανθρώπους. Δεν χρειάζεται να έχεις πράκτορες και να ρισκάρεις όπως κάποτε. Ο ίδιος ο βίος και η πολιτεία των ανθρώπων τους μετατρέπει σε εκβιάσιμα υποχείρια, που αν δεν κάνουν θελήματα, θα εξαφανιστούν από τον χάρτη. Μπορεί μόνιμα να μην μπορείς να διαγράψεις τα συλλογικά αντανακλαστικά, αλλά μπορείς να τα στρέψεις και να τα χειραγωγήσεις όπου και όπως σε βολεύει, διότι έχουν ατροφήσει. Όταν έχεις χτίσει 10 εκατομμύρια εγωιστικούς μικρόκοσμους, θέμα χρόνου είναι και να γκρεμιστούν και θρησκείες και όλα. Οι ίδιοι οι ανθρωποι σιγά-σιγά θα τα γκρεμίζουν. Θα το ζητάνε κιόλας. Θα διψάνε να «ελευθερωθούν» από την «τυραννία», ενώ θα περνάνε και τον εαυτό τους για έξυπνο και «διαφορετικό»…
Διαφωνείς με τα σχολικά ιδρύματα γιατί κατανοείς πως οι άνθρωποι μαντρώνονται και πιστοποιούνται λες και είναι κοτόπουλα; Και τι θα κάνεις; Δεν θα πάρεις πτυχία; Ε, ό,τι και να κάνεις, θα είσαι εργάτης. Ή άνεργος και θα παρακαλάς τους μηχανισμούς μας από ανάγκη. Αργά ή γρήγορα, θα υποταχθείς. Δεν αποτελείς απειλή. Δεν θα σε υποτάξω εγώ που εξουσιάζω ανόητε… η γκομενίτσα θα σε υποτάξει επειδή θα πρέπει να συμβιβαστείς και να μπεις στην κοινωνία αργά ή γρήγορα… Αλλιώς… αυτοκτόνα…
Όταν οι μάζες διαμορφώνονται να κατανοούν και να αποδέχονται Χ σταθερές, ανεξάρτητα ιδεολογίας που έχουν, τότε είναι πανεύκολο να τις ελέγξεις. Μόνο εάν κάτι δεν υπηρετεί τα εταιρικά ή τα ανώτερα συμφέροντα, βλέπουμε να επιτρέπεται στις κοινωνίες να γίνεται πιο «συντηρητική».
Ιδεο προγραμματισμός φίλε μου…
πηγή: http://www.ramnousia.com/2014/03/ideo-programmatismos.html
«ΑΓΩΝ Ε.Ο.Κ.Α. ΚΑΙ ΑΝΤΑΡΤΟΠΟΛΕΜΟΣ» (του Γ. Γρίβα-Διγενή, σελ.21)
ΣΗΜΕΙΩΣΗ ΠΑΡΑΔΟΣΙΟΚΡΑΤΙΑΣ: Το παρακάτω δημοσίευμα που ακολουθεί τώρα, περιγράφει με δυο λόγια ΠΩΣ μπορεί να γίνει ο απεγκλωβισμός από μια τέτοια κατάσταση εκμεταλλευόμενος την ίδια παθητικότητα που επικρατεί, όταν η πλειοψηφία μιας κοινωνίας δεν επιθυμεί βίαιη ανατροπή ενός εχθρικού καθεστώτος όπως συνέβη με την ελληνική επανάσταση απέναντι στους οθωμανούς ή εκλογική ανατροπή τουλάχιστον ψηφίζοντας ένα πολιτικό κόμμα με διαφορετικά ιδανικά (όσο επιτρέπονται τέτοιες εκλογές ή πολιτικά κόμματα και δεν νοθεύεται το εκλογικό αποτέλεσμα). Το τίμημα βέβαια μιας τέτοιας παθητικής αντίστασης μπορεί να είναι η κοινωνική περιθωριοποίηση του ατόμου επειδή επιλέγει έναν διαφορετικό τρόπο ζωής απ’ τους περισσότερους ανθρώπους γύρω του, όμως θα πρέπει να αναλογιστεί τα εξής δυο πράγματα για να μην τον πειράξει ψυχολογικά μια τέτοια αποστασιοποίηση από την ευρύτερη μάζα: Πρώτον, όσες λιγότερες ανάγκες έχει που θα πρέπει να πληρωθεί με χρήμα η εκπλήρωσή τους τόση λιγότερη ανάγκη θα έχει το περιγραφόμενο (από το παραπάνω δημοσίευμα) εχθρικό Σύστημα της εποχής του (π.χ. όσο πιο ματαιόδοξος και φιλάργυρος είναι κάποιος τόσο περισσότερο αναγκάζεται να συμμετέχει σε νεοταξικές οργανώσεις σαν τις Μασονικές για να εκπληρωθούν τα εξουσιαστικά θέλω του ή ο πλουτισμός του για παράδειγμα εντός αυτού του Συστήματος) και δεύτερον, όσο περισσότερο ακολουθεί τον συγκεκριμένο τρόπο ζωής ή την κουλτούρα που του παρουσιάζεται επειδή έτσι κάνουν οι περισσότεροι, τόσο περισσότερο κινδυνεύει να πέσει θύμα μιας μαζικής διαμόρφωσης (όπως την εξηγεί το επόμενο από το παρακάτω δημοσίευμα) βλάπτοντας εν τέλει τον ίδιο τον εαυτό του πέρα από τον περίγυρό του (π.χ. παραδίνοντας την ελευθερία του σε ‘’ειδικούς’’ ή ‘’πεφωτισμένους’’ για να αποφασίζουν εκείνοι για τη ζωή του ή κάνοντας ένα επιβαλλόμενο από εκείνους εμβόλιο σαν του Κορωνοϊού ενώ δεν ήθελε για να μη χάσει τη δουλειά του βάζοντας σε κίνδυνο την υγεία του ως αντάλλαγμα) ή επιλέγοντας τουλάχιστον να πέσει ‘’θύμα’’ μιας ΑΝΤΙ-ΝΕΟΤΑΞΙΚΗΣ τέτοιας μαζικής διαμόρφωσης (π.χ. παλαιοταξικής = με αντίθετα ιδανικά σαν τα δικά μας παραδοσιοκρατικά) για να μην εγκλωβίζεται ποτέ από τη νεοταξική (π.χ. ποτέ δεν πιστέψαμε ή τουλάχιστον αμφιβάλλαμε για τα όσα μας έλεγαν τα φερέφωνά της όσοι είχαμε παραδοσιοκρατικές ή αντιπαγκοσμιοποιητικές με διαφορετικά λόγια αντιλήψεις προτιμώντας έτσι να πιούμε καφέ σπίτι παρά σε καφετέρια που μας ζητούσε πιστοποιητικό εμβολιασμού για τον Κορωνοϊό!)
Όχι Αντίδραση αλλά Ορθή Δράση: Στην αντίδραση, το κίνητρο που ενώνει τα άτομα (εγώ=εμείς) είναι ο κοινός ο φόβος, η ανασφάλεια, η αδυναμία και συνήθως η δειλία για προσωπική ΑΦΑΝΗ, Δράση. Η απλή, ανούσια, επικίνδυνη και ανόητη, διαμαρτυρία που οδηγεί σε βιαιότητες και καταστροφές, εξυπηρετεί συγκεκριμένα κέντρα λήψης αποφάσεων, εκτονώνει και ανακουφίζει την μάζα (πρόβατα), δεν παρέχει όμως από μόνη της καμία λύση. Ο φαύλος κύκλος της συντήρησης – καταπίεσης διαιωνίζεται και δεν υπάρχουν καθόλου αποτελέσματα επί καλό του συνόλου.
Η αντίδραση είναι η βαλβίδα που επιτρέπει στην χύτρα του συστήματος, να μην σκάσει, με ολέθρια αποτελέσματα για την διαιώνιση του. Αλλοίμονο λες να μην το γνωρίζουν; Αυτός είναι ο λόγος που επιτρέπουν, ελέγχουν, κατευθύνουν, οριοθετούν τις αντιδράσεις.
Γι αυτό στην πραγματικότητα τα αποτελέσματα είναι εκ διαμέτρου αντίθετα από τα επιδιωκόμενα. Μην ξεχνάμε πως όλες αυτές τις δήθεν διαμαρτυρίες κατά (φαντασίαν) του κατεστημένου, τις διοργανώνει το ίδιο το κατεστημένο και οι εκπρόσωποι του, ανεξάρτητα σε ποιά ομάδα ανήκουν εξωτερικά. Γιατί εσωτερικά ανήκουν ΟΛΟΙ στην ίδια Μυστική Εταιρία με τα άπειρα κλαδιά και παρακλάδια της.
Η Ορθή Δράση δεν στοχεύει αποκλειστικά στο να σπάσει την απάθεια, στο να αποφέρει αλλαγή στο σύστημα ή στην πίεση του, για επωφελείς προς τον εαυτό (εγωιστικές) αποφάσεις. Η Ορθή Δράση είναι ένα εφαλτήριο μετασχηματισμού των ίδιων των συνθηκών της ζωής. Πρέπει να συνειδητοποιήσεις, εδώ και τώρα, ο χρόνος που σου απομένει είναι ελάχιστος, πως όλα όσα σου έμαθαν στο σχολείο, στα πανεπιστήμια, στην εκκλησία, στην ομάδα, στην κοινωνία, στους εργασιακούς χώρους, στις τηλεοράσεις, στις εφημερίδες, στις Μυστικές ή φανερές Εταιρίες, είναι άχρηστα. Είναι στατικά, στείρα, άχρηστα για την ελευθερία, θολά και καταπιεστικά δεδομένα που οδηγούν καθέναν από τον άνθρωπο-πρόβατο-καταναλωτή, να γίνει ένα απλό γρανάζι στην σκουριασμένη αλυσίδα ενός απάνθρωπου συστήματος καθόλου ανθρωποκεντρικού.
Ουσιαστική Ελευθερία, ουσιαστική Δράση, και όχι αντίδραση, συνεπάγεται να απορρίψεις στην πράξη, όλους εκείνους τους δογματισμούς, όλους τους –ισμούς, που απορρέουν από την παγ(ι)ωμένη λογική και καθιστούν τους ανθρώπους ανενεργούς και αδρανείς. Δεν είναι δύσκολο να δεις τι γίνεται γύρω σου, τι είναι αυτό που κρατάει την συνοχή του δογματικά παγ(ι)ωμένου συστήματος και να το ταρακουνήσεις εκ των έσω. Να πριονίσεις τον θρόνο του δικτάτορα – σύστημα, όχι σαν ηλεκτρικό πριόνι, αλλά σαν σαράκι. Να ρίξεις τον αυτοκράτορα, ροκανίζοντας τον χρυσό του θρόνο σαν σαράκι. Αυτό είναι και αυτό κάνει Δρώντας, ο Κατεργάρης. Ποτέ αντιδρώντας.
Με απλά λόγια, ανεξάρτητα απ ότι σου λένε, άσχετα απ’ ότι θέλεις αφελώς να πιστεύεις, η κοινωνία των πόλεων, τους πολιτισμού δεν είναι ανθρωποκεντρική. Άλλωστε δεν είναι δική μου άποψη αυτή, το λένε στην Ατζέντα 21, αλλά και σε κάθε ευκαιρία.
ΕΣΥ δεν θέλεις να το ακούσεις, δεν θέλεις να το πιστέψεις από φόβο, από τρόμο. Δεν θέλεις να το πιστέψεις γιατί έμαθες, σε βολεύει να πιστεύεις, αντί να φροντίσεις να Γνωρίζεις. Σε βολεύει να πιστεύεις αντί να ΚΑΝΕΙΣ, σε βολεύει, σου αρέσει να κατεβαίνεις στις πλατείες, στους δρόμους, να σπας, την περιουσία του άλλου ανθρώπου, όχι γιατί κάνεις αντίσταση, όπως ψευδώς διατείνεσαι, αλλά γιατί δεν είναι δική σου.
ΕΣΥ αυτό που χρειάζεται να γνωρίζεις είναι πως πρέπει να ΔΡΑΣ και όχι να αντιδράς. Όταν Δρας, βρίσκεσαι και δρας από την ανώτερη κατάσταση της ΑΙΤΙΑΣ, όταν αντιδράς, αυτόματα τοποθετείσαι στην κατάσταση του αποτελέσματος κάποιου άλλου.
Είσαι Αποτέλεσμα και δεν είσαι Αιτία όταν ΑντιΔράς.
Είσαι Αιτία και δημιουργείς ένα Αποτέλεσμα όταν Δρας.
τόσο απλό.
Δράση (Αιτία) είναι η … μη πράξη, δηλαδή όχι τι κάνεις αλλά τι ΔΕΝ κάνεις.
Δράση είναι η Αποχή (Αποτέλεσμα).
Αποχή=Δράση:
Αποχή από ότι περιμένουν να κάνεις. Μην το κάνεις, ή αν δεν γίνεται καθολική αποχή, απλά ελαχιστοποίησε την.
Πάψε να αγοράζεις τις εφημερίδες της προπαγάνδας και ενημερώσου από τους τίτλους στα περίπτερα ή από τους τίτλους στο ιντερνέτ. Ασχολήσου στο να διαβάζεις βιβλία, όχι ότι βιβλία να ‘ναι αλλά αυτά που θα αναπτύξουν την ικανότητα σου να γίνεις Κατεργάρης.
Μετακινήσου με τα πόδια ή με ποδήλατο όπου είναι εφικτό. Αξιολόγησε τις ομάδες που έδωσες την συμφωνία σου, κοίτα στα ψιλά γράμματα και ανάμεσα στα μεγάλα γράμματα, ίσως δεν είναι τόσο αθώες όσο διατείνονται.
Όπου έχεις την δυνατότητα να έχεις πέντε (από οτιδήποτε), κράτα και χρησιμοποίησε ένα ή δύο, άφησε τα υπόλοιπα τρία, στο Σύμπαν, Φύση, Άπειρο. Δεν σου χρειάζονται. Αυτά είναι μερικά, όχι όλα φυσικά, βήματα για να μπορέσεις να μπεις στο μονοπάτι Δράσης του Κατεργάρη. Για να σταματήσεις να είσαι καταναλωτής-αντιδραστικός-ψηφοφόρος-πρόβατο-πιστός και να γίνεις άνθρωπος-Κατεργάρης.
Όσο σκέφτομαι πως το χαράτσι έσπευσαν και το πλήρωσαν 8 στους 10, αντιλαμβάνομαι πως η αντίδραση είναι αυτή που ταιριάζει στις μάζες-πρόβατα-καταναλωτές. Πόσοι θα έτριβαν τα χέρια τους ή τις ουρές τους, από ικανοποίηση όχι για τα λεφτά αλλά γιατί το πρόβατο εξακολουθεί να βελάζει, χαζοχαρούμενο, περιμένοντας το πάσχα και ξεχνώντας τι σουβλίζουν το πάσχα.
Αντιλαμβάνεσαι πως δεν μιλώ για επανάσταση, αλλά για ένα νέο τρόπο ζωής, ενάντια σε κάθε πεπαλαιωμένη, νεκρή και στείρα νοοτροπία, ανόργανη και άχρηστη, μπροστά στον όλεθρο της καταστροφής, που ορθώνεται απειλητικά μπροστά σου. Η ολιγάρκεια που ύμνησαν και προτρέπουν όλοι οι Σοφοί ανά τους αιώνες, σήμερα όχι μόνο επιβάλλεται, αλλά και δίνει αέρα αισιοδοξίας για τις προοπτικές μιας κοινωνίας. Απέναντι σε έναν κόσμο ανελευθερίας, η εξάλειψη των αναγκών, ή η ελαχιστοποίηση τους, είναι η ουσιαστική και συνειδητή ελευθερία. Αυτή η ελευθερία αχρηστεύει στην πράξη την αντιδραστική αχαλίνωτη μορφή των δεσμών, που επιτίθεται εναντίον του ανθρώπου καθιστώντας τον κύριο της ζωής του.
Μάθε να ζεις με ελάχιστα και στην συνέχεια ελαχιστοποίησε τα. Αυτό θα σε φέρει σε κατάσταση Αιτίας. Μην ξεχνάς πως σε κατάσταση Αιτίας είναι ο δημιουργός κάθε δημιουργίας. Γίνε δημιουργός τουλάχιστον της ζωής σου. Δράσε και μην αντιδράς.
Έχω την θεώρηση πως θα εξακολουθήσεις να είσαι αντιδραστικός καταναλωτής… Αλλά από την άλλη κάθε θεώρηση είναι εν τη γένεση της υπό απόρριψη. Άρα… ! …κάνε παιχνίδι !
πηγή: http://katohika.blogspot.co.uk/2013/07/giati-prepei-na-mathis-na-zeis-me-elaxista.html
Η ψυχολογία του ολοκληρωτισμού
News Editors
Ο καθηγητής Mattias Desmet, ένας Βέλγος ψυχολόγος με μεταπτυχιακό στη στατιστική, κέρδισε παγκόσμια αναγνώριση προς το τέλος του 2021, όταν παρουσίασε την έννοια της “μαζικής διαμόρφωσης” ως εξήγηση για την παράλογη και παράλογη συμπεριφορά που παρατηρούσαμε όσον αφορά την πανδημία COVID και τα αντίμετρα που αυτή συνεπάγεται.
(Άρθρο του Dr. Joseph Mercola αναδημοσιευμένο από το Articles.Mercola.com)
Προειδοποίησε επίσης ότι η μαζική διαμόρφωση οδηγεί στον ολοκληρωτισμό, ο οποίος είναι το θέμα του νέου του βιβλίου, “Η ψυχολογία του ολοκληρωτισμού” (The psychology of totalitarianism). Το έργο του Ντεσμέτ διαδόθηκε περαιτέρω από τον Δρ Ρόμπερτ Μαλόουν, την εμφάνιση του οποίου στο podcast του Τζο Ρόγκαν παρακολούθησαν περίπου 50 εκατομμύρια άνθρωποι.
Η κατανόηση της ψυχολογίας των καιρών είναι ζωτικής σημασίας
Όσοι αρνούνται να μάθουν από την ιστορία είναι υποχρεωμένοι να την επαναλάβουν, λένε, και αυτό φαίνεται ιδιαίτερα επίκαιρο στις μέρες μας, διότι, όπως εξηγεί ο Desmet, αν δεν καταλάβουμε πώς συμβαίνει η μαζική διαμόρφωση και πού οδηγεί, δεν μπορούμε να την αποτρέψουμε. Πώς κατέληξε ο Desmet στο συμπέρασμα ότι βρισκόμαστε σε διαδικασία μαζικής διαμόρφωσης; Εξηγεί:
“Στην αρχή της κρίσης του Corona, τον Φεβρουάριο του 2020, άρχισα να μελετώ τα στατιστικά στοιχεία σχετικά με τα ποσοστά θνησιμότητας του ιού, τα ποσοστά θνησιμότητας λόγω μόλυνσης, τα ποσοστά θνησιμότητας λόγω κρούσματος κ.ο.κ., και αμέσως, μου δημιουργήθηκε η εντύπωση – και μαζί μου αρκετοί παγκοσμίου φήμης στατιστικολόγοι, όπως για παράδειγμα ο Γιάννης Ιωαννίδης από το Στάνφορντ – ότι τα στατιστικά στοιχεία και τα μαθηματικά μοντέλα που χρησιμοποιούνταν υπερεκτιμούσαν δραματικά τον κίνδυνο του ιού.
Αμέσως, έγραψα ένα άρθρο γνώμης προσπαθώντας να επιστήσω την προσοχή του κόσμου σε ορισμένα από τα λάθη. Αλλά, παρατήρησα αμέσως ότι οι άνθρωποι απλώς δεν ήθελαν να μάθουν. Ήταν σαν να μην έβλεπαν ακόμη και τα πιο κραυγαλέα λάθη στο επίπεδο των στατιστικών στοιχείων που χρησιμοποιήθηκαν. Οι άνθρωποι απλώς δεν ήταν ικανοί να το δουν”.
Αυτή η πρώιμη εμπειρία τον έκανε να αποφασίσει να επικεντρωθεί στους ψυχολογικούς μηχανισμούς που παίζουν στην κοινωνία, και πείστηκε ότι αυτό που βλέπουμε είναι στην πραγματικότητα τα αποτελέσματα μιας μεγάλης κλίμακας διαδικασίας μαζικής διαμόρφωσης, επειδή το πιο εξέχον χαρακτηριστικό αυτής της ψυχολογικής τάσης είναι ότι κάνει τους ανθρώπους ριζικά τυφλούς σε ό,τι έρχεται σε αντίθεση με την αφήγηση στην οποία πιστεύουν.
Ουσιαστικά καθίστανται ανίκανοι να αποστασιοποιηθούν από τις πεποιθήσεις τους και, ως εκ τούτου, δεν μπορούν να προσλάβουν ή να αξιολογήσουν νέα δεδομένα. Ο Desmet συνεχίζει:
“Ένα άλλο πολύ συγκεκριμένο χαρακτηριστικό είναι ότι αυτή η διαδικασία μαζικής διαμόρφωσης κάνει τους ανθρώπους πρόθυμους να θυσιάσουν ριζικά όλα όσα είναι σημαντικά για αυτούς – ακόμη και την υγεία τους, τον πλούτο τους, την υγεία των παιδιών τους, το μέλλον των παιδιών τους.
Όταν κάποιος βρίσκεται στη μέγγενη μιας διαδικασίας μαζικής διαμόρφωσης, γίνεται ριζικά πρόθυμος να θυσιάσει όλα τα ατομικά του συμφέροντα. Ένα τρίτο χαρακτηριστικό, για να αναφέρουμε μόνο μερικά, είναι ότι όταν οι άνθρωποι βρίσκονται στη μέγγενη μιας διαδικασίας μαζικής διαμόρφωσης, συνήθως δείχνουν μια τάση σκληρότητας απέναντι σε ανθρώπους που δεν αγοράζουν την αφήγηση ή δεν συμφωνούν με την αφήγηση. Συνήθως το κάνουν σαν να πρόκειται για ηθικό καθήκον.
Στο τέλος, έχουν συνήθως την τάση, πρώτα, να στιγματίζουν και, στη συνέχεια, να εξαλείφουν, να καταστρέφουν, τους ανθρώπους που δεν συμβαδίζουν με τη μάζα.
Και γι’ αυτό είναι τόσο εξαιρετικά σημαντικό να κατανοήσουμε τους ψυχολογικούς μηχανισμούς που δρουν, διότι αν κατανοήσουμε τους μηχανισμούς που δρουν, μπορούμε να αποφύγουμε τον μαζικό σχηματισμό να γίνει τόσο βαθύς ώστε οι άνθρωποι να φτάσουν σε αυτό το κρίσιμο σημείο στο οποίο είναι πραγματικά φανατικά πεπεισμένοι ότι πρέπει να καταστρέψουν όλους όσους δεν συμφωνούν μαζί τους.
Επομένως, είναι εξαιρετικά σημαντικό να κατανοήσετε τον μηχανισμό. Αν τον καταλάβετε, μπορείτε να βεβαιωθείτε ότι το πλήθος, η μάζα, θα αυτοκαταστραφεί πρώτα, ή θα εξαντληθεί, πριν αρχίσει να καταστρέφει τους ανθρώπους που δεν συμπορεύονται με τη μάζα.
Επομένως, είναι ζωτικής σημασίας, και αυτό περιγράφει το βιβλίο μου. Περιγράφει πώς αναδύεται μια μάζα, ένα πλήθος, σε μια κοινωνία, κάτω από ποιες συνθήκες αναδύεται, ποιοι είναι οι μηχανισμοί της διαδικασίας σχηματισμού της μάζας και τι μπορείτε να κάνετε γι’ αυτό. Αυτό είναι εξαιρετικά σημαντικό. Θα το αναφέρω αυτό από την αρχή.
Συνήθως, είναι αδύνατο να αφυπνίσεις τις μάζες. Από τη στιγμή που αναδύεται μια διαδικασία μαζικού σχηματισμού σε μια κοινωνία, είναι εξαιρετικά δύσκολο να ξυπνήσεις τις μάζες. Αλλά, [το να τις αφυπνίσεις είναι] σημαντικό, [γιατί] μπορείς να αποφύγεις οι μάζες και οι ηγέτες τους να γίνουν τόσο φανατικά πεπεισμένοι για την αφήγησή τους, ώστε να αρχίσουν να καταστρέφουν τους ανθρώπους που δεν συμφωνούν μαζί τους”.
Πράγματι, για όσους από εμάς δεν έπεσαν στη γοητεία της παράλογης αφήγησης του COVID, η σκληρότητα με την οποία η πολιτική ηγεσία, τα μέσα ενημέρωσης και ο κόσμος γενικότερα προσπάθησαν να επιβάλουν τη συμμόρφωση ήταν σοκαριστικά αποτρόπαια. Πολλοί δέχθηκαν σωματική επίθεση και κάποιοι ακόμη και δολοφονήθηκαν, απλώς και μόνο επειδή δεν φορούσαν μάσκα προσώπου, η οποία γνωρίζαμε ότι ήταν μια άχρηστη στρατηγική πρόληψης.
Ιστορικό πλαίσιο για τη μαζική ύπνωση
Είναι ευκολότερο να καταλάβετε τι είναι η μαζική διαμόρφωση αν την θεωρήσετε ως μαζική ύπνωση, επειδή δεν είναι απλώς παρόμοιες, είναι πανομοιότυπες, λέει ο Desmet. Η μαζική διαμόρφωση είναι ένα είδος ύπνωσης που εμφανίζεται όταν πληρούνται συγκεκριμένες συνθήκες. Και, το ανησυχητικό είναι ότι αυτές οι συνθήκες και η υπνωτική έκσταση που αναδύεται προηγούνται σχεδόν πάντα της ανόδου των ολοκληρωτικών συστημάτων.Ενώ ο ολοκληρωτισμός και η κλασική δικτατορία μοιράζονται ορισμένα χαρακτηριστικά, υπάρχουν σαφείς διαφορές σε ψυχολογικό επίπεδο. Σύμφωνα με τον Desmet, μια κλασική δικτατορία, σε ψυχολογικό επίπεδο, είναι πολύ πρωτόγονη. Πρόκειται για μια κοινωνία που φοβάται μια μικρή ομάδα, ένα δικτατορικό καθεστώς, λόγω της επιθετικής δυναμικής του.
Ο ολοκληρωτισμός, από την άλλη πλευρά, προκύπτει από έναν πολύ διαφορετικό ψυχολογικό μηχανισμό. Είναι ενδιαφέρον ότι το ολοκληρωτικό κράτος δεν υπήρχε στην πραγματικότητα πριν από τον 20ό αιώνα. Είναι ένα σχετικά νέο φαινόμενο και βασίζεται στη μαζική διαμόρφωση ή τη μαζική ύπνωση.
Οι προϋποθέσεις για αυτό το μαζικό υπνωτικό κράτος (που αναφέρονται παρακάτω) εκπληρώθηκαν για πρώτη φορά λίγο πριν από την εμφάνιση της Σοβιετικής Ένωσης και της ναζιστικής Γερμανίας, οπότε αυτό είναι το ιστορικό μας πλαίσιο. Οι συνθήκες αυτές εκπληρώθηκαν και πάλι λίγο πριν από την κρίση του COVID. Αυτό που βλέπουμε τώρα είναι ένα διαφορετικό είδος ολοκληρωτισμού, σε μεγάλο βαθμό λόγω της τεχνολογικής προόδου που δημιούργησε εξαιρετικά αποτελεσματικά εργαλεία για την υποσυνείδητη επιρροή του κοινού.
Έχουμε πλέον πολύ εξελιγμένα εργαλεία με τα οποία μπορούμε να υπνωτίσουμε πολύ μεγαλύτερες μάζες ανθρώπων απ’ ό,τι μπορούσαν σε παλαιότερες εποχές. Αλλά ενώ ο σημερινός μας ολοκληρωτισμός είναι παγκόσμιος και όχι περιφερειακός, και ο πόλεμος της πληροφορίας πιο εξελιγμένος από οτιδήποτε θα μπορούσαν να συγκεντρώσουν οι Σοβιετικοί ή οι Ναζί, η βασική ψυχολογική δυναμική εξακολουθεί να είναι πανομοιότυπη.
Κατανόηση της ύπνωσης
Ποιες είναι λοιπόν αυτές οι ψυχολογικές δυναμικές; Η “μαζική διαμόρφωση” είναι ένας κλινικός όρος που στην αργκό των απλών ανθρώπων θα μπορούσε απλά να μεταφραστεί ως ένα είδος μαζικής ύπνωσης, η οποία μπορεί να συμβεί όταν πληρούνται ορισμένες προϋποθέσεις.
Όταν υπνωτίζεστε, το πρώτο πράγμα που θα κάνει ο υπνωτιστής είναι να αποσπάσει ή να αποσύρει την προσοχή σας από την πραγματικότητα ή το περιβάλλον γύρω σας. Στη συνέχεια, μέσω της υπνωτιστικής του υποβολής – συνήθως μια πολύ απλή αφήγηση ή πρόταση που διατυπώνεται φωναχτά – ο υπνωτιστής θα εστιάσει την πλήρη προσοχή σας σε ένα μόνο σημείο, για παράδειγμα σε ένα κινούμενο εκκρεμές ή μόνο στη φωνή του.
Από την οπτική γωνία του υπνωτισμένου ατόμου, θα φαίνεται σαν να έχει εξαφανιστεί η πραγματικότητα. Ένα ακραίο παράδειγμα είναι η χρήση της ύπνωσης για να κάνει τους ανθρώπους αναίσθητους στον πόνο κατά τη διάρκεια μιας χειρουργικής επέμβασης. Σε αυτή την περίπτωση, η νοητική εστίαση του ασθενούς είναι τόσο στενή και έντονη, που δεν αντιλαμβάνεται ότι το σώμα του κόβεται.
Κατά τον ίδιο τρόπο, δεν έχει σημασία πόσοι άνθρωποι τραυματίζονται από τα μέτρα COVID, επειδή η εστίαση είναι στο COVID και όλα τα άλλα έχουν εξαφανιστεί, από ψυχολογική άποψη.
Οι άνθρωποι μπορούν να σκοτωθούν επειδή δεν φορούν μάσκα και οι υπνωτισμένοι δεν θα σηκώσουν ούτε ένα φρύδι. Παιδιά μπορούν να πεθάνουν από την πείνα και φίλοι μπορούν να αυτοκτονήσουν από οικονομική απόγνωση – τίποτα από αυτά δεν θα έχει ψυχολογικό αντίκτυπο στους υπνωτισμένους, επειδή γι’ αυτούς η δυσχερής θέση των άλλων δεν καταγράφεται. Ένα τέλειο παράδειγμα αυτής της ψυχολογικής τύφλωσης της πραγματικότητας είναι το πώς οι θάνατοι και οι τραυματισμοί με COVID ενέσεις απλά δεν αναγνωρίζονται και δεν θεωρούνται καν αιτιώδεις.
Οι άνθρωποι θα κάνουν το εμβόλιο, θα υποστούν μαζικούς τραυματισμούς και θα πουν: “Ευτυχώς που έκανα το εμβόλιο, αλλιώς θα ήταν πολύ χειρότερα”. Δεν μπορούν να διανοηθούν την πιθανότητα ότι τραυματίστηκαν από το εμβόλιο. Έχω δει ακόμη και ανθρώπους να εκφράζουν ευγνωμοσύνη για το εμβόλιο, όταν κάποιος που υποτίθεται ότι αγαπούσαν πέθανε μέσα σε λίγες ώρες ή ημέρες από τότε που το έκαναν! Είναι απλά απίστευτο. Η ψυχολογική δυναμική της ύπνωσης εξηγεί αυτή την παράλογη και κατά τα άλλα ακατανόητη συμπεριφορά, αλλά εξακολουθεί να είναι αρκετά σουρεαλιστική.
“Ακόμα κι αν γνωρίζω τους μηχανισμούς που δρουν, εξακολουθώ να μένω άναυδος κάθε φορά που συμβαίνει”, λέει ο Desmet. “Σχεδόν δεν μπορώ να πιστέψω αυτό που βλέπω. Γνωρίζω κάποια της οποίας ο σύζυγος πέθανε λίγες ημέρες μετά το εμβόλιο, κατά τη διάρκεια του ύπνου του, από καρδιακή προσβολή.Και σκέφτηκα: ‘Τώρα θα ανοίξει τα μάτια της και θα ξυπνήσει’. Καθόλου. Απλώς συνέχισε με τον ίδιο φανατικό τρόπο – ακόμα πιο φανατικό – να μιλάει για το πόσο ευτυχισμένοι πρέπει να είμαστε επειδή έχουμε αυτό το εμβόλιο. Απίστευτο, ναι”.
Οι ψυχολογικές ρίζες του μαζικού σχηματισμού
Όπως αναφέρθηκε, η μαζική διαμόρφωση ή η μαζική ύπνωση μπορεί να συμβεί όταν ορισμένες ψυχολογικές συνθήκες είναι παρούσες σε ένα αρκετά μεγάλο μέρος της κοινωνίας. Οι τέσσερις κεντρικές συνθήκες που πρέπει να υπάρχουν προκειμένου να προκύψει μαζικός σχηματισμός είναι οι εξής: Η εκτεταμένη μοναξιά και η έλλειψη κοινωνικών δεσμών, η οποία οδηγεί σε:
Βίωση της ζωής ως ανούσιας, άσκοπης και παράλογης, ή/και αντιμετώπιση επίμονων συνθηκών που δεν έχουν λογικό νόημα, γεγονός που οδηγεί σε:
Σε εκτεταμένο ελεύθερο άγχος και δυσαρέσκεια (άγχος/ δυσαρέσκεια που δεν έχει εμφανή ή διακριτή αιτία), το οποίο οδηγεί σε:
Διάχυτη ελεύθερα αιωρούμενη απογοήτευση και επιθετικότητα (απογοήτευση και επιθετικότητα χωρίς διακριτή αιτία), η οποία έχει ως αποτέλεσμα να αισθάνεστε εκτός ελέγχου
Πώς αναδύεται η μαζική διαμόρφωση σε μια κοινωνία
Μόλις ένα αρκετά μεγάλο τμήμα της κοινωνίας αισθανθεί άγχος και εκτός ελέγχου, η κοινωνία αυτή καθίσταται ιδιαίτερα ευάλωτη στη μαζική ύπνωση. Ο Ντέσμετ εξηγεί:
“Η κοινωνική απομόνωση, η έλλειψη νοήματος, το ελεύθερα αιωρούμενο άγχος, η απογοήτευση και η επιθετικότητα είναι άκρως αποτρεπτικά, διότι αν οι άνθρωποι αισθάνονται ανήσυχοι, χωρίς να γνωρίζουν για ποιο λόγο αισθάνονται ανήσυχοι, συνήθως αισθάνονται εκτός ελέγχου. Αισθάνονται ότι δεν μπορούν να προστατεύσουν τον εαυτό τους από το άγχος τους.
Και, αν υπό αυτές τις συνθήκες διανέμεται μέσω των μέσων μαζικής ενημέρωσης μια αφήγηση, η οποία υποδεικνύει ένα αντικείμενο άγχους και ταυτόχρονα παρέχει μια στρατηγική για την αντιμετώπιση του αντικειμένου άγχους, τότε όλο αυτό το ελεύθερα αιωρούμενο άγχος μπορεί να συνδεθεί με το αντικείμενο άγχους.
Και, μπορεί να υπάρχει τεράστια προθυμία συμμετοχής σε μια στρατηγική για την αντιμετώπιση του αντικειμένου του άγχους, ανεξάρτητα από το πόσο παράλογη είναι η στρατηγική. Έτσι, ακόμη και αν είναι σαφές από την αρχή – για όποιον θέλει να το δει – ότι η στρατηγική για την αντιμετώπιση του αντικειμένου του άγχους μπορεί να απαιτήσει πολύ περισσότερα θύματα από το ίδιο το αντικείμενο του άγχους … ακόμη και τότε, μπορεί να υπάρχει αυτή η τεράστια προθυμία συμμετοχής σε μια στρατηγική για την αντιμετώπιση του αντικειμένου του άγχους.
Αυτό είναι το πρώτο βήμα κάθε σημαντικού μηχανισμού μαζικής διαμόρφωσης. Είτε πρόκειται για τις Σταυροφορίες, είτε για το κυνήγι μαγισσών, είτε για τη Γαλλική Επανάσταση, είτε για την αρχή της Σοβιετικής Ένωσης ή της ναζιστικής Γερμανίας, βλέπουμε τον ίδιο μηχανισμό, ξανά και ξανά.
Υπάρχει πολύ άγχος που αιωρείται ελεύθερα. Κάποιος παρέχει μια αφήγηση που υποδεικνύει ένα αντικείμενο άγχους και μια στρατηγική για την αντιμετώπισή του. Και στη συνέχεια όλο το άγχος συνδέεται με το [προτεινόμενο] αντικείμενο του άγχους.
Οι άνθρωποι συμμετέχουν σε μια στρατηγική για την αντιμετώπιση του αντικειμένου του άγχους που αποδίδει ένα πρώτο σημαντικό ψυχολογικό πλεονέκτημα, και από εκεί και πέρα οι άνθρωποι έχουν την εντύπωση ότι μπορούν να ελέγξουν το άγχος τους. Συνδέεται με ένα αντικείμενο και έχουν μια στρατηγική για την αντιμετώπισή του”.
Ο προβληματικός κοινωνικός δεσμός της μαζικής διαμόρφωσης
Μόλις οι άνθρωποι που παλαιότερα αισθάνονταν μόνοι, ανήσυχοι και εκτός ελέγχου αρχίζουν να συμμετέχουν στη στρατηγική που τους παρουσιάζεται ως λύση στο άγχος τους, αναδύεται ένας ολοκαίνουργιος κοινωνικός δεσμός. Αυτό, λοιπόν, ενισχύει τη μαζική ύπνωση, καθώς πλέον δεν αισθάνονται πλέον απομονωμένοι και μόνοι.
Αυτή η ενίσχυση είναι ένα είδος ψυχικής μέθης και είναι ο πραγματικός λόγος για τον οποίο οι άνθρωποι αγοράζουν την αφήγηση, όσο παράλογη κι αν είναι. “Θα συνεχίσουν να αγοράζουν την αφήγηση, επειδή δημιουργεί αυτόν τον νέο κοινωνικό δεσμό”, λέει ο Desmet.
Ενώ ο κοινωνικός δεσμός είναι καλό πράγμα, σε αυτή την περίπτωση γίνεται εξαιρετικά καταστροφικός, επειδή η ελεύθερα αιωρούμενη απογοήτευση και η επιθετικότητα εξακολουθούν να υπάρχουν και χρειάζονται διέξοδο. Αυτά τα συναισθήματα πρέπει να κατευθυνθούν σε κάποιον. Το χειρότερο είναι ότι, κάτω από τη γοητεία του μαζικού σχηματισμού, οι άνθρωποι χάνουν τις αναστολές τους και την αίσθηση του μέτρου.
Έτσι, όπως είδαμε κατά τη διάρκεια της πανδημίας COVID, οι άνθρωποι θα επιτεθούν και θα ξεσπάσουν με τους πιο παράλογους τρόπους εναντίον οποιουδήποτε δεν πιστεύει στην αφήγηση. Η υποβόσκουσα επιθετικότητα θα στρέφεται πάντα κατά του μέρους του πληθυσμού που δεν έχει υπνωτιστεί.
Μιλώντας με γενικευμένους όρους, συνήθως, μόλις λάβει χώρα μαζική διαμόρφωση, περίπου το 30% του πληθυσμού θα υπνωτιστεί – και αυτό συνήθως περιλαμβάνει τους ηγέτες που εκφωνούν την υπνωτιστική αφήγηση στο κοινό – το 10% παραμένει μη υπνωτισμένο και δεν αγοράζει την αφήγηση, και η πλειοψηφία, το 60%, αισθάνεται ότι κάτι δεν πάει καλά με την αφήγηση, αλλά συμφωνεί με αυτήν απλώς και μόνο επειδή δεν θέλει να ξεχωρίσει ή να προκαλέσει προβλήματα.
Ένα άλλο πρόβλημα με τον κοινωνικό δεσμό που προκύπτει είναι ότι ο δεσμός δεν είναι μεταξύ ατόμων, αλλά μάλλον ένας δεσμός μεταξύ του ατόμου και της συλλογικότητας. Αυτό δημιουργεί ένα αίσθημα φανατικής αλληλεγγύης προς τη συλλογικότητα, αλλά δεν υπάρχει αλληλεγγύη προς οποιοδήποτε άτομο. Έτσι, τα άτομα θυσιάζονται ανελέητα για το “γενικότερο καλό” της απρόσωπης συλλογικότητας.
Αυτό εξηγεί, για παράδειγμα, γιατί κατά τη διάρκεια της κρίσης της Κορόνα, όλοι μιλούσαν για αλληλεγγύη, αλλά οι άνθρωποι αποδέχονταν ότι αν κάποιος είχε ένα ατύχημα στο δρόμο, δεν επιτρεπόταν πλέον να τον βοηθήσεις, αν δεν είχες στη διάθεσή σου χειρουργική μάσκα και γάντια.
Αυτό εξηγεί επίσης γιατί, ενώ όλοι μιλούσαν για αλληλεγγύη, οι άνθρωποι δέχονταν ότι αν ο πατέρας ή η μητέρα τους πέθαινε, δεν επιτρεπόταν να τους επισκεφθούν”, λέει ο Desmet.
Στο τέλος, καταλήγεις σε μια ριζοσπαστική, παρανοϊκή ατμόσφαιρα στην οποία οι άνθρωποι δεν εμπιστεύονται πια ο ένας τον άλλον και στην οποία οι άνθρωποι είναι πρόθυμοι να καταγγείλουν τα αγαπημένα τους πρόσωπα στην κυβέρνηση.
“Αυτό είναι λοιπόν το πρόβλημα με την μαζική διαμόρφωση”, λέει ο Desmet. “Είναι η αλληλεγγύη του ατόμου με τη συλλογικότητα και ποτέ με άλλα άτομα. Αυτό εξηγεί τι συνέβη κατά τη διάρκεια της επανάστασης στο Ιράν, για παράδειγμα. Μίλησα με μια γυναίκα που έζησε στο Ιράν κατά τη διάρκεια της επανάστασης, η οποία στην πραγματικότητα ήταν η αρχή ενός ολοκληρωτικού καθεστώτος στο Ιράν.
Είδε, με τα ίδια της τα μάτια, πώς μια μητέρα κατήγγειλε τον γιο της στην κυβέρνηση, και πώς κρέμασε το σχοινί γύρω από τον λαιμό του λίγο πριν πεθάνει, και πώς ισχυρίστηκε ότι είναι ηρωίδα επειδή το έκανε αυτό. Αυτά είναι τα δραματικά αποτελέσματα της μαζικής διαμόρφωσης”.
Χωρίς εξωτερικό εχθρό, τι συμβαίνει;
Βρισκόμαστε τώρα αντιμέτωποι με μια κατάσταση που είναι πιο περίπλοκη από κάθε άλλη φορά, επειδή ο ολοκληρωτισμός που αναδύεται τώρα δεν έχει εξωτερικούς εχθρούς, με εξαίρεση τους πολίτες που δεν είναι υπνωτισμένοι και δεν πιστεύουν στις ψευδείς αφηγήσεις. Η ναζιστική Γερμανία, για παράδειγμα, καταστράφηκε από εξωτερικούς εχθρούς που ξεσηκώθηκαν εναντίον της.
Από την άλλη πλευρά, υπάρχει πλεονέκτημα σε αυτό, διότι τα ολοκληρωτικά κράτη χρειάζονται πάντα έναν εχθρό. Αυτό είναι κάτι που περιέγραψε πολύ καλά ο Τζορτζ Όργουελ στο βιβλίο του “1984”. Για να συνεχίσει να υπάρχει η διαδικασία της μαζικής διαμόρφωσης, πρέπει να υπάρχει ένας εξωτερικός εχθρός στον οποίο το κράτος θα μπορεί να εστιάζει την επιθετικότητα των υπνωτισμένων μαζών.
Η μη βίαιη αντίσταση και η εξωστρέφεια είναι καθοριστικής σημασίας
Αυτό μας φέρνει σε ένα σημείο-κλειδί, και αυτό είναι η ανάγκη για μη βίαιη αντίσταση και ομιλία ενάντια στην αφήγηση. Η βίαιη αντίσταση σας κάνει αυτόματα στόχο για επιθετικότητα, οπότε “η αντίσταση μέσα από ένα ολοκληρωτικό σύστημα πρέπει πάντα να τηρεί τις αρχές της μη βίαιης αντίστασης”, λέει ο Desmet. Αλλά πρέπει επίσης να συνεχίσετε να μιλάτε με σαφή, λογικό και μη επιθετικό τρόπο. Ο Desmet εξηγεί:
“Η πρώτη και κυριότερη αρχή στην οποία πρέπει να επιμείνει η αντίσταση κατά τη διάρκεια μιας διαδικασίας μαζικής συγκρότησης και αναδυόμενου ολοκληρωτισμού, είναι ότι οι άνθρωποι που δεν συμπορεύονται με τις μάζες πρέπει να συνεχίσουν να μιλούν. Αυτό είναι το πιο κρίσιμο πράγμα.
Καθώς ο ολοκληρωτισμός βασίζεται στη μαζική διαμόρφωση, και η μαζική διαμόρφωση είναι ένα είδος ύπνωσης, η μαζική διαμόρφωση προκαλείται πάντα από τη φωνή του ηγέτη, η οποία κρατά τον πληθυσμό σε μια διαδικασία ύπνωσης. Και όταν συνεχίζουν να μιλούν οι παραφωνικές φωνές, δεν θα μπορέσουν να αφυπνίσουν τις μάζες, αλλά θα διαταράσσουν συνεχώς τη διαδικασία της μαζικής διαμόρφωσης.
Θα παρεμβαίνουν συνεχώς στην ύπνωση. Αν υπάρχουν άνθρωποι που συνεχίζουν να μιλούν, η μαζική διαμόρφωση συνήθως δεν θα γίνει τόσο βαθιά ώστε να υπάρχει προθυμία στον πληθυσμό να καταστρέψει τους ανθρώπους που δεν συμφωνούν με τη μάζα. Αυτό είναι ζωτικής σημασίας.
Ιστορικά μιλώντας, αν κοιτάξετε τι συνέβη στη Σοβιετική Ένωση και στη ναζιστική Γερμανία, είναι σαφές ότι ήταν ακριβώς τη στιγμή που η αντιπολίτευση σταμάτησε να μιλάει δημόσια, το ολοκληρωτικό σύστημα άρχισε να γίνεται σκληρό.
Το 1930, στη Σοβιετική Ένωση, η αντιπολίτευση σταμάτησε να μιλάει και μέσα σε έξι με οκτώ μήνες, ο Στάλιν ξεκίνησε τις μεγάλες εκκαθαρίσεις του, οι οποίες στοίχισαν δεκάδες εκατομμύρια θύματα. Και στη συνέχεια, το 1935, συνέβη ακριβώς το ίδιο στη ναζιστική Γερμανία.
Η αντιπολίτευση φιμώθηκε ή σταμάτησε να μιλάει. Προτίμησαν να περάσουν στην παρανομία. Νόμιζαν ότι είχαν να κάνουν με μια κλασική δικτατορία, αλλά δεν ήταν έτσι. Είχαν να κάνουν με κάτι εντελώς διαφορετικό. Είχαν να κάνουν με ένα ολοκληρωτικό κράτος.
Και αποφασίζοντας να πάνε στην παρανομία, ήταν μια μοιραία απόφαση για τους ίδιους. Έτσι, και στη ναζιστική Γερμανία, μέσα σε μια περίοδο ενός έτους αφότου η αντιπολίτευση σταμάτησε να μιλάει δημόσια, άρχισε η σκληρότητα και το σύστημα άρχισε να καταστρέφει πρώτα τους αντιπάλους του. Αυτό είναι πάντα το ίδιο.
Στο πρώτο στάδιο, τα ολοκληρωτικά συστήματα ή οι μάζες αρχίζουν να επιτίθενται σε όσους δεν συμφωνούν μαζί τους. Αλλά, μετά από λίγο, αρχίζουν απλώς να επιτίθενται και να καταστρέφουν τους πάντες, τη μία ομάδα μετά την άλλη.
Και, στη Σοβιετική Ένωση, όπου η διαδικασία της μαζικής διαμόρφωσης πήγε πολύ μακριά, πολύ πιο μακριά από ό,τι στη ναζιστική Γερμανία, ο Στάλιν άρχισε να εξαλείφει την αριστοκρατία, τους μικρούς αγρότες, τους μεγάλους αγρότες, τους χρυσοχόους, τους Εβραίους, όλους τους ανθρώπους που σύμφωνα με αυτόν δεν θα γίνονταν ποτέ καλοί κομμουνιστές.
Αλλά μετά από λίγο καιρό, άρχισε απλώς να εξαλείφει τη μία ομάδα μετά την άλλη χωρίς καμία λογική. Απλά όλους. Γι’ αυτό, λοιπόν, η Χάνα Άρεντ είπε ότι ένα ολοκληρωτικό κράτος είναι πάντα ένα τέρας που καταβροχθίζει τα ίδια του τα παιδιά. Και αυτή η καταστροφική διαδικασία ξεκινά όταν οι άνθρωποι σταματούν να μιλούν.
Αυτός είναι πιθανώς ο λόγος για τον οποίο, στις αρχές του 20ου αιώνα, υπήρχαν αρκετές χώρες όπου υπήρχε μαζική διαμόρφωση, αλλά όπου ποτέ δεν υπήρξε ένα ολοκληρωμένο ολοκληρωτικό κράτος.
Πιθανώς, υπήρχαν αρκετοί άνθρωποι που δεν το βούλωσαν, που συνέχισαν να μιλούν. Αυτό είναι κάτι που είναι πολύ σημαντικό να κατανοήσουμε. Όταν εμφανίζεται μαζική διαμόρφωση, οι άνθρωποι συνήθως αισθάνονται ότι δεν έχει νόημα να μιλήσουν, επειδή οι άνθρωποι δεν ξυπνούν. Οι άνθρωποι δεν φαίνονται ευαίσθητοι στα ορθολογικά τους αντεπιχειρήματα.
Όμως, δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε ότι το να μιλάμε έχει άμεσο αποτέλεσμα. Ίσως όχι ότι αφυπνίζει τις μάζες, αλλά ότι διαταράσσει τη διαδικασία της μαζικής διαμόρφωσης και της ύπνωσης. Και με αυτόν τον τρόπο, αποτρέπει τις μάζες από το να γίνουν άκρως καταστροφικές απέναντι στους ανθρώπους που δεν συμφωνούν μαζί τους.
Συμβαίνει και κάτι άλλο. Οι μάζες αρχίζουν να εξαντλούνται. Αρχίζουν να καταστρέφουν τον εαυτό τους πριν αρχίσουν να καταστρέφουν τους ανθρώπους που δεν συμφωνούν μαζί τους. Έτσι, αυτή είναι η στρατηγική που πρέπει να χρησιμοποιείται για την εσωτερική αντίσταση απέναντι στα ολοκληρωτικά καθεστώτα”.
Αντεπίθεση ενάντια στον Υπανθρωπισμό και την Τεχνοκρατία
Όπως αναφέρθηκε προηγουμένως, οι ηγέτες που διακηρύσσουν τις αφηγήσεις είναι επίσης πάντα υπνωτισμένοι. Είναι φανατικοί με αυτή την έννοια. Ωστόσο, ενώ οι σημερινοί παγκόσμιοι ηγέτες είναι φανατικοί με τον τρανσουμανισμό και την τεχνοκρατία, μπορεί να μην πιστεύουν απαραίτητα αυτά που λένε για το COVID.
Τελικά, η τελική πρόκληση δεν είναι τόσο το να δείξουμε στους ανθρώπους ότι ο κοροναϊός δεν ήταν τόσο επικίνδυνος όσο περιμέναμε ή ότι η αφήγηση του COVID είναι λάθος, αλλά μάλλον ότι αυτή η ιδεολογία είναι προβληματική – αυτή η υπερανθρωπιστική και τεχνοκρατική ιδεολογία είναι καταστροφή για την ανθρωπότητα… Να δείξουμε στους ανθρώπους ότι, τελικά, μια υπερανθρωπιστική άποψη για τον άνθρωπο και τον κόσμο θα επιφέρει ριζική απανθρωποποίηση της κοινωνίας μας. ~ Mattias Desmet
Πολλοί γνωρίζουν ότι λένε ψέματα, αλλά δικαιολογούν αυτά τα ψέματα ως απαραίτητα προκειμένου να φέρουν σε πέρας τις ιδεολογίες του τρανσουμανισμού και της τεχνοκρατίας. Η γελοία ατζέντα του COVID είναι ένα μέσο για ένα σκοπό. Αυτός είναι άλλος ένας λόγος για τον οποίο πρέπει να συνεχίσουμε να αντιδρούμε και να μιλάμε, γιατί μόλις εξαφανιστούν τα αντίλογο επιχειρήματα, αυτοί οι ηγέτες θα γίνουν ακόμα πιο φανατικοί στην ιδεολογική τους αναζήτηση.
“Στο τέλος, η τελική πρόκληση δεν είναι τόσο να δείξουμε στους ανθρώπους ότι ο κοροναϊός δεν ήταν τόσο επικίνδυνος όσο περιμέναμε ή ότι η αφήγηση του COVID είναι λανθασμένη, αλλά μάλλον ότι αυτή η ιδεολογία είναι προβληματική – αυτή η υπερανθρωπιστική και τεχνοκρατική ιδεολογία είναι καταστροφή για την ανθρωπότητα- αυτή η μηχανιστική σκέψη, αυτή η πεποίθηση ότι το σύμπαν και ο άνθρωπος είναι ένα είδος υλικού μηχανιστικού συστήματος, το οποίο θα πρέπει να κατευθύνεται και να χειραγωγείται με έναν μηχανιστικό τεχνοκρατικό υπερανθρωπιστικό τρόπο.
Αυτή είναι η απόλυτη πρόκληση: να δείξουμε στους ανθρώπους ότι, τελικά, μια υπερανθρωπιστική άποψη για τον άνθρωπο και τον κόσμο θα συνεπάγεται τη ριζική αποανθρωποποίηση της κοινωνίας μας. Έτσι, νομίζω ότι αυτή είναι η πραγματική πρόκληση που αντιμετωπίζουμε. Να δείξουμε στους ανθρώπους: “Κοιτάξτε, ξεχάστε για μια στιγμή την αφήγηση της Corona.
Αυτό στο οποίο οδεύουμε, αν συνεχίσουμε με τον ίδιο τρόπο, είναι μια ριζικά, τεχνολογικά ελεγχόμενη υπερανθρωπιστική κοινωνία, η οποία δεν θα αφήνει κανένα απολύτως χώρο για τη ζωή ενός ανθρώπινου όντος”.
Θα χειροτερέψει πριν βελτιωθεί
Όπως και εγώ, ο Desmet είναι πεπεισμένος ότι οδεύουμε ταχύτατα προς τον παγκόσμιο ολοκληρωτισμό και ότι τα πράγματα θα γίνουν πολύ χειρότερα προτού βελτιωθούν. Γιατί; Επειδή βρισκόμαστε μόνο στα αρχικά στάδια της διαδικασίας του ολοκληρωτισμού. Στον ορίζοντα, η ψηφιακή ταυτότητα εξακολουθεί να δεσπόζει, και μαζί της έρχεται ένα απύθμενα ισχυρό πλέγμα ελέγχου ικανό να λυγίσει σχεδόν οποιονδήποτε.
Η αχτίδα ελπίδας είναι η εξής: Όλοι όσοι έχουν μελετήσει τη μαζική διαμόρφωση και τον ολοκληρωτισμό έχουν καταλήξει στο συμπέρασμα ότι και οι δύο είναι εγγενώς αυτοκαταστροφικές. Δεν μπορούν να επιβιώσουν. Και, όσο περισσότερα μέσα έχει στη διάθεσή του για να ελέγχει τον πληθυσμό, τόσο πιο γρήγορα μπορεί να αυτοκαταστραφεί, γιατί ο ολοκληρωτισμός καταστρέφει τον πυρήνα της ανθρώπινης ύπαρξης.
Τελικά, ο “ολοκληρωτισμός” αναφέρεται στη φιλοδοξία του συστήματος. Θέλει να εξαλείψει τη δυνατότητα της ατομικής επιλογής, και με τον τρόπο αυτό καταστρέφει τον πυρήνα του τι σημαίνει να είσαι άνθρωπος, “επειδή η ψυχολογική ενέργεια σε ένα ανθρώπινο ον αναδύεται κάθε στιγμή που ένα ανθρώπινο ον μπορεί να κάνει μια επιλογή που είναι πραγματικά δική του επιλογή”, λέει ο Desmet. Όσο πιο γρήγορα ένα σύστημα καταστρέφει το άτομο, τόσο πιο γρήγορα το σύστημα καταρρέει.
Και πάλι, το μόνο όπλο ενάντια στη βίαιη καταστροφή της ανθρωπότητας είναι να απωθήσουμε, να μιλήσουμε, να αντισταθούμε χωρίς βία. Μπορεί να μην σταματήσει τον ολοκληρωτισμό στην πορεία του, αλλά μπορεί να κρατήσει τις πιο αποτρόπαιες φρικαλεότητες σε απόσταση. Θα προσφέρει επίσης έναν μικρό χώρο όπου οι αντιστεκόμενοι μπορούν να προσπαθήσουν να επιβιώσουν μαζί και να ευδοκιμήσουν μέσα στο ολοκληρωτικό τοπίο.
“Στη συνέχεια, αν θέλουμε να πετύχουμε, θα πρέπει να σκεφτούμε παράλληλες δομές που μπορούν να μας επιτρέψουν να είμαστε λίγο αυτάρκεις. Μπορούμε να προσπαθήσουμε να διασφαλίσουμε ότι δεν χρειαζόμαστε το σύστημα πάρα πολύ πια. Αλλά, ακόμη και αυτές οι παράλληλες δομές θα καταστραφούν σε μια στιγμή, αν ο λαός δεν συνεχίσει να μιλάει. Έτσι, αυτό είναι το κρίσιμο.
Προσπαθώ να το θέσω αυτό υπόψη όλων. Μπορούμε να χτίσουμε παράλληλες δομές όσο θέλουμε, αλλά αν το σύστημα γίνει πολύ καταστροφικό και αποφασίσει να χρησιμοποιήσει το πλήρες επιθετικό δυναμικό του, τότε οι παράλληλες δομές θα καταστραφούν. Όμως, το σύστημα δεν θα φτάσει ποτέ σε αυτό το επίπεδο βάθους της ύπνωσης αν υπάρχουν παραφωνίες που συνεχίζουν να μιλούν. Έτσι, είμαι πολύ αφοσιωμένος ο ίδιος στο να συνεχίσω να μιλάω”.
Αν και είναι αδύνατο να κάνει κανείς ακριβείς προβλέψεις, το ένστικτο του Desmet είναι ότι θα χρειαστούν πιθανότατα τουλάχιστον επτά ή οκτώ χρόνια προτού το ολοκληρωτικό σύστημα που αναδύεται αυτή τη στιγμή καεί και αυτοκαταστραφεί. Μπορεί να είναι περισσότερο, μπορεί και λιγότερο. Η κοινωνία είναι ένα πολύπλοκο δυναμικό σύστημα, και ακόμη και τα απλά πολύπλοκα δυναμικά συστήματα δεν μπορούν να προβλεφθούν ούτε ένα δευτερόλεπτο νωρίτερα. Αυτό είναι γνωστό ως η ντετερμινιστική απρόβλεπτη φύση των πολύπλοκων δυναμικών οικοσυστημάτων.
Περισσότερες πληροφορίες
Ανεξάρτητα από το πόσο καιρό θα πάρει, το κλειδί θα είναι να επιβιώσουμε από όλα αυτά και να κάνουμε ό,τι μπορούμε για να ελαχιστοποιήσουμε το μακελειό. Μια βασική πρόκληση σε ατομικό επίπεδο θα είναι να διατηρήσουμε τις στοιχειώδεις αρχές της ανθρωπιάς. Στη συνέντευξη, ο Desmet συζητά για το βιβλίο του Αλεξάντρ Σολζενίτσιν, “Το Αρχιπέλαγος Γκουλάγκ”, το οποίο υπογραμμίζει τη σημασία του να διατηρείς την ανθρωπιά σου εν μέσω μιας απάνθρωπης κατάστασης.
“Αυτό, ίσως, είναι το ένα και μοναδικό πράγμα που μπορεί να μας εγγυηθεί μια καλή έκβαση της όλης διαδικασίας – η οποία είναι μια αναγκαία διαδικασία, νομίζω. Αυτή η κρίση δεν είναι ανούσια. Δεν είναι ανούσια. Είναι μια διαδικασία κατά την οποία η κοινωνία μπορεί να γεννήσει κάτι νέο, κάτι πολύ καλύτερο από ό,τι υπάρχει μέχρι σήμερα”, λέει.
πηγή: https://orthodoxostypos.gr/%ce%b7-%cf%88%cf%85%cf%87%ce%bf%ce%bb%ce%bf%ce%b3%ce%af%ce%b1-%cf%84%ce%bf%cf%85-%ce%bf%ce%bb%ce%bf%ce%ba%ce%bb%ce%b7%cf%81%cf%89%cf%84%ce%b9%cf%83%ce%bc%ce%bf%cf%8d/
ΚΑΙ ΣΤΟ YOUTUBE: Μαζική Ψύχωση: Πώς η Μάζα Οδηγείται στην Υπακοή
