- ΑΠΟ ΤΗΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΜΟΙΡΟΛΑΤΡΙΑ...ΣΤΟΝ ΑΦΟΡΙΣΜΟ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ ΤΟΥ 1821 ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ...:
Το θέμα που αγγίζει η παρούσα μελέτη, αν και φαινομενικά μοιάζει αιρετικό, παρόλο αυτά είναι απολύτως πραγματιστικό και απαντά στο ερώτημα όσων αναρωτιούνται πως γίνεται να υπάρχει σε τόσο μεγάλο βαθμό ραγιαδισμός ή δουλοπρέπεια σε εχθρικές προς το ελληνικό έθνος (και άρα στον καθένα μας ξεχωριστά κατ’ επέκταση) πολιτικές ΚΑΙ μέσα στον αποκαλούμενο ως πατριωτικό ‘’χώρο’’ που στην πλειοψηφία του είναι θρησκευόμενος χριστιανικά είτε πατάει σε εκκλησία είτε όχι. Και ο ‘’χώρος’’ αυτός, δεν είναι μια μειοψηφική παρουσία σαν των αριστεριστών, των αναρχικών και άλλων εθνομηδενιστών ή μιας νεοταξίτικης κάστας σαν των Μασόνων που αριθμητικά είναι ακόμα μικρότερη, για να μην μας απασχολεί αυτό το θέμα. Αφού αφορά όμως αριθμητικά την πλειοψηφία του ελληνικού πληθυσμού αν συμπεριλάβουμε και τον πατροπαράδοτο Δεξιό πολιτικά νοικοκυραίο με το εικονοστάσι στο σπίτι και την κυριακάτικη παρουσία του στην εκκλησία, θα πρέπει να ψάξουμε να βρούμε την αιτία που βλέπουμε μόλις ένα 10% το πολύ αυτού του ποσοστού να αντιδρά σήμερα σε τέτοιες νεοταξικές πολιτικές εναντίον του, αφήνοντας στην απ’ έξω όσους είναι γεννημένοι δούλοι (εξαιτίας των γονιδίων τους) ανεξαρτήτως θρησκείας που θα ακολουθούσαν ή καμιάς αν είναι αθεϊστές και ως συνήθως έχουν ανατολίτικα γονίδια μέσα τους για να συμπεριφέρονται έτσι, όπως για παράδειγμα το διαπίστωσε αυτό ο Ρωμαίος ιστορικός Τίτος Λίβιος παραθέτοντας την ομιλία του Ρωμαίου ύπατου και στρατηγού Manius Acilius το 191 π.X. στα στρατεύματά του κατά τον Β’ Μακεδονικό Πόλεμο [βλ. Ιστορία της Ρώμης, 36.17.4-5]: «Τότε, όπως ξέρετε, υπήρχαν Μακεδόνες και Θράκες και Ιλλυριοί, όλα φιλοπόλεμα έθνη, τώρα έχουμε αντιπάλους Σύριους και Έλληνες της Ασίας, οι πιο τιποτένιοι λαοί της ανθρωπότητας και γεννημένοι δούλοι». Τί συμβαίνει τότε με όλους αυτούς τους υπόλοιπους και δεν αναπτύσσουν τα πολεμικά ή έστω αντιστασιακά τους γονιδιακά ένστικτα όταν δηλώνουν χριστιανοί; Γιατί λόγου χάρη ήταν μόνο ένας ο Χριστόδουλος που ξεσήκωνε κόσμο μαζικά για να μην αφαιρεθεί το θρήσκευμα από τις ταυτότητες κάποτε, όταν ο υπόλοιπος εκκλησιαστικός κλήρος έχει τη δύναμη να επηρεάσει αντιστασιακά τους πιστούς του και μπόλικο χρήμα για να κάνει αντινεοταξικό αγώνα στηρίζοντας οικονομικά τον κάθε πιστό του για ανάλογη δράση ή σε περίπτωση που θα οδηγούνταν για παράδειγμα στα δικαστήρια για ρατσισμό, ρητορική μίσους ή άλλες τέτοιες αστείες δικαιολογίες για να τον κάνουν να σιωπήσει υποτακτικά;
Αναγκαστικά λοιπόν θα πρέπει να εστιάσουμε στη χριστιανική θρησκεία για να μάθουμε τι συμβαίνει είτε ακολουθούν το δόγμα της συμμετέχοντας στον τρόπο ζωής της (όπως είναι το προσκύνημα που θα εξεταστεί παρακάτω) είτε ακούνε τους παπάδες της ή όποιον άλλον εκπρόσωπό της που τους λέει τι να κάνουν. Και στις δυο περιπτώσεις πάντως, παρατηρούμε τα ίδια κοινά χαρακτηριστικά του ίδιου ανθρωποτύπου όταν ενδιαφέρεται περισσότερο για τη σωτηρία της θρησκείας του παρά για το έθνος του ή τη φυλή του ειδικότερα και τα οποία θα μπορούσαν να συνοψιστούν ως εξής: Μια μεσσιανικού τύπου προφητικής θα λέγαμε μοιρολατρίας που περιμένει σωτηρία εξ’ ουρανού αντί να δράσει ο ίδιος για την ελευθερία του (π.χ. ήταν θέλημα Θεού η Πόλη να τουρκέψει και όχι εξαιτίας της ραγιαδοσύνης ή δουλικότητας του πιστού που περιμένει κάποιους άλλους ή τον Θεό να του την επιστρέψει!) και η υποταγή σε κάθε υφιστάμενο (εχθρικό και μη) καθεστώς σαν το άλλοτε οθωμανικό αφορίζοντας την ελληνική επανάσταση του 1821, είτε με την ίδια δουλοπρεπή λογική είτε με την μοιρολατρική συμπεριλαμβάνοντας επί ημερών μας και την παγκοσμιοποιητική που με ‘’χριστιανικό’’ προσωπείο παρουσιάζει διαμέσου χριστιανικών ή συνωμοσιολογικών εκπροσώπων της ανίκητους τους παγκοσμιοποιητές ή τους πάντες ξεπουλημένους σε εκείνους (αλλά αντιφάσκωντας προς τον εαυτό της δεν μπορεί να αιτιολογήσει γιατί τότε δεν ζούμε ήδη σε μια παγκόσμια διακυβέρνηση δεκαετίες τώρα αν ισχύουν τα όσα λέει), για να μην αντιδρά και πάλι μαζικά ο κόσμος σε νεοταξίτικες πολιτικές. Σαν να λέγαμε με το ίδιο σκεπτικό, ότι δεν έχει νόημα να σηκωθούμε από τον καναπέ μας για να αγωνιστούμε για το οτιδήποτε εφόσον υπάρχουν κάποιες θρησκευτικές προφητείες που περιμένουμε να πραγματοποιηθούν παρά τη θέλησή μας, αντί να πούμε ότι αγωνιζόμαστε για μια καλύτερη ζωή μέχρι να εκπληρωθούν ή αποκαλυφθούν αυτές οι προφητείες για να μην γίνουμε δούλοι στον οποιονδήποτε για παράδειγμα και ούτω καθ’ εξής, όπως θα ήταν το ορθότερο χωρίς να προδώσουμε και τη θρησκευτική μας πίστη λέγοντας ότι δεν πιστεύουμε σε προφητείες απαρνούμενοι έτσι το θέλημα του θεού που πιστεύουμε.
Κλείνοντας στα περί υποταγής, πριν παρατεθούν τα δυο παρακάτω δημοσιεύματα, δεν θα πρέπει να παραβλέψουμε τη δημιουργία μιας τέτοιας δουλικής συμπεριφοράς και για να διαιωνίζεται εξουσιαστικά το εκκλησιαστικό κατεστημένο για να μην χάσει πιστούς, δηλαδή πελάτες του από τη στιγμή που έχει οικονομικά οφέλη από αυτούς και από το εχθρικό κατεστημένο που πληρώνει τους παπάδες του! Λογικό και επόμενο λοιπόν, να ακούτε για παράδειγμα να σας λέει σε μοναστήρια ή εκκλησιές του (όπως άκουσε και ο ίδιος ο γραφών με τα αυτιά του κάποτε) ότι προσεύχεται να ‘’φωτιστούν’’ οι πολιτικοί ηγέτες του κατεστημένου αυτού για να πράξουν το σωστό, λες και αν τους έρθει αυτή η ‘’φώτιση’’ πρόκειται ποτέ να το πράξουν όταν όλοι ξέρουμε ότι υπάρχει περίπτωση μέχρι και να δολοφονηθούν από παγκοσμιοποιητές αν το κάνουν αυτό (από τη στιγμή που συμμετέχουν κιόλας σε στοές και λέσχες τους), αντί να σας πουν μην τους ψηφίζετε έστω σε περίπτωση που φοβούνται μήπως κατηγορηθούν για απειλή κατάλυσης του δημοκρατικού πολιτεύματος αν προτείνουν βίαιες λύσεις ανατροπής, όπως για τον ίδιο λόγο αφόρισαν και την ελληνική επανάσταση του 1821 ενάντια στους τούρκους για να μην χάσουν τα εξουσιαστικά πόστα που τους παρείχε ο κάθε σουλτάνος τότε. Παρατηρούμε με άλλα λόγια, ότι κάθε τέτοιο θεοκρατικό καθεστώς που τίθεται ως εκ τούτου υπεράνω του κάθε έθνους όταν το κουμάντο θέλει να το κάνουν οι παπάδες του αντί οι πολιτικοί ή οι πολίτες δηλαδή, για τον εαυτό του και τη σωτηρία τη δική του νοιάζεται στην πραγματικότητα και όχι για το έθνος ή τη φυλή του όταν χρησιμοποιεί ‘’πατριωτικό’’ φερετζέ για να ξεγελάει τον κόσμο του! Και το ίδιο του το δόγμα, το (εβραιο)χριστιανικό εν προκειμένω, αποκλείει κάθε ενδεχόμενο αποδοχής οποιασδήποτε άλλης θρησκείας ή και καμιάς μέσα στο έθνος του όταν μας λέει για παράδειγμα πως οτιδήποτε δεν είναι χριστιανικό θα πρέπει να απορριφθεί και άρα να καταπολεμηθεί ως διαβολικό (π.χ. Ψαλμ. 95,5: ‘’Πάντες οι θεοί των εθνών δαιμόνια’’ & Ματθ. 10,32-42: ‘’όποιος δεν με πιστεύει ως Θεό θα τον αρνηθώ, στην γη ήρθα όχι για να φέρω ειρήνη αλλά μάχαιρα και διχασμό, να χωρίσω τους πιστούς μου από τους άπιστους γονείς τους, όποιος αγαπά περισσότερο την μητέρα του ή τον πατέρα του από εμέ δεν είναι άξιος για μένα…’’ & Λουκ. 19,27-28 ‘’Οσον δε δια τους εχθρούς μου εκείνους που δεν με ήθελαν βασιλέα των, φέρετέ τους εδώ και κατασφάξατέ τους εμπρός μου. Και αφού είπεν αυτά, συνέχισε την πορείαν του, αναβαίνων εις τα Ιεροσόλυμα”).
Συνεπώς, αποτελεί εξίσου εξαπάτηση ο ισχυρισμός που λέει ότι θέλουμε μια Ελλάδα ή Ευρώπη ‘’χριστιανική αλλά ανεκτική’’ (ενώ θα έπρεπε να λέγεται ‘’εθνική και ανεξίθρησκη’’), όταν αντιθέτως θα πρέπει να υπάρχει ανεξιθρησκεία και όχι θεοκρατία για να υπάρχει θρησκευτική ανεκτικότητα! Πόσο μάλλον όταν η εξαπάτηση αυτή εμφανίζεται με ‘’εθνικιστικό’’ ή ‘’πατριωτικό’’ προσωπείο για να επιβληθεί θεοκρατικά στην κοινωνία και έτσι τη θέση των σημερινών παγκοσμιοποιητών που λογοκρίνουν ή ποινικοποιούν κάθε αντίθετη άποψη, να την πάρουν ξανά παπάδες (οποιασδήποτε θρησκείας) και κάνοντας νέο ‘’κυνήγι μαγισσών’’ να επιτίθενται σε όσους δεν πήγαν εκκλησία μια Κυριακή ή για το ντύσιμό τους, για την μουσική που ακούνε και για οτιδήποτε άλλο δεν θα συνάδει με το θεοκρατικό δόγμα που θα επικρατεί. Ας έχουμε λοιπόν το νου μας για αυτό και ας μην μπερδεύουμε τη σωτηρία μιας θρησκείας με τη σωτηρία του έθνους και της φυλής του, γιατί αυτό μπορεί να συνεχίζει να υπάρχει μόνο αν δεν χαθεί η φυλή του και ας εξαφανιστεί ή αλλάξει η όποια θρησκεία του (π.χ. ελληνική φυλή υπήρχε χιλιάδες χρόνια πριν εμφανιστεί ο χριστιανισμός που υπάρχει και σε κάθε άλλη φυλή σαν εκείνες της Αφρικής!). Για να μην συγχέουμε δηλαδή τον εθνικισμό ή πατριωτισμό με τον χριστιανισμό ή οποιαδήποτε άλλη θρησκεία όποτε υπάρχει σε ένα έθνος.
~ ΟΥΚ ΕΙΘΙΣΤΑΙ ΤΟΙΣ ΕΛΛΗΣΙ ΠΡΟΣΚΥΝΕΕΙΝ ~ Αισχύλος
~ Δεν συνηθίζεται στους Έλληνες να προσκυνούν ~
~ Δεν υπάρχει στα ήθη των Ελλήνων το προσκύνημα ~
Σαφείς καταδικαστικές αναφορές γύρω απο την καθαρώς βαρβαρική " συνήθεια " του προσκυνήματος και της γονυκλισίας, υπάρχουν διάσπαρτες μέσα στα κείμενα όχι μόνον της Αρχαίας αλλά και της Νεωτέρας Γραμματείας μας, καθώς και στις στήλες των διαφόρων Λεξικών της Ελληνικής Γλώσσης.
Ο ποιητής Θέογνις ο Μεγαρεύς { ΣΤ' αι. π.χ. } καταδικάζει ακόμη και την απλή κλίσι της κεφαλής χαρακτηρίζοντας την ώς δουλική συμπεριφορά.
" Ού ποτε δουλική κεφαλή ιθεία πέφυκεν, άλλ' αιει σκολιή, καυχένα λοξόν έχει " | " Ουδέποτε δουλική κεφαλή γεννήθηκε όρθια, αλλά πάντοτε κυρτή και τον αυχένα λοξόν τον έχει ". { Ελεγ. 535 }
Ο ίδιος δέ, ώς Έλλην, δηλώνει κατηγορηματικά:
" Ούποτε... υπό ζυγόν δύσλοφον αυχνένα θήσω, ούδ'εί μοι Τμώλος έπεστι κάρη " | " Δεν θα θέσω υπό δύσλοφον ζυγόν τον αυχένα, ακόμα και άν το όρος Τμώλος πέσει επί της κεφαλής μου " { Ελεγ. 985 }
Ο Ηρόδοτος, στο Β-80 της " Ιστορίης του " μας περιγράφει τα ιδιαιτέρως παράξενα ήθη των Αιγυπτίων, αφηγείται έκπληκτος και καταγράφει ώς αξιοθέατον:
" Τόδε μέντοι άλλο { οι Αιγυπτίοι } Ελλήνων ουδαμοίσι συμφέρονται, αντί του προσαγορεύειν αλλήλους έν τήσι οδοίσι, προσκυνέουσι κατιέντες μέχρι τού γούνατος την χείρα! " | " Και σ'αυτό το άλλο οι Αιγύπτιοι δεν ομοιάζουν με τους Έλληνες, αντί να χαιρετηθούν όταν συναντηθούν είς τας οδούς, προσκυνούν κατεβάζοντας μέχρι το γόνατο το χέρι ! ".
Και ο λεξικογράφος Ησύχιος, είς το λήμμα " αντίχειρες ", παρατηρεί:
" Έννια των βαρβάρων εθνών, τους αντίχειρας υποτιθέντα τοίς γενείοις, και τους δακτύλους εκτείνοντα, προσκυνεί τούς ηγουμένους αυτών ".
" Προσκυνείν ώσπερ έν τοίς βαρβάροις " | " Το προσκύνημα αφορά μόνον τους βάρβαρους " { Δημοσθ. 549.16 }
Η παγκόσμιος Ιστορία της " Ακαδημίας Επιστημών ΕΣΣΔ " { Εκδ. 1957, σελ. 647 - 652 } σχολιάζει διεξοδικώς τις απίστευτες αυτές εκφράσεις και συνήθειες: << Οι βασιλίσκοι της Συρίας συνήθιζαν όταν απευθύνοντο στον Φαραώ, να εκδηλώνουν με δουλικές εκφράσεις την εξάρτηση τους απο αυτόν, " στα πόδια του κυρίου μου επτά κι άλλες επτά φορές πέφτω να προσκυνήσω και με την κοιλιά μου και με την ράχη μου "... Ο εξαρτημένος άρχιζε με την προσφώνηση " στον Κύριο μου, στον Ήλιο μου πέφτω ", έφθανε μάλιστα στο σημείο να αυτοονομάζεται και " σκύλος του κυρίου του " >>.
Ο Στοβαίος είς το Περί Νόμων και Εθών { 41 }, διασώζει την πληροφορία ότι: " Πέρσαις... εάν τινα προστάξη ο βασιλεύς μαστιγώσαι, ευχαριστεί ώς αγαθού τυχών ότι αυτού εμνήσθη ο βασιλεύς " | " Στην Περσία, εάν κάποιος μαστιγωθεί κατόπιν εντολής του βασιλέως, τον ευχαριστεί ".
Και επί σουλτανικής ακόμη Τουρκίας γινόταν στα ανάκτορα της Κωνσταντινούπολης η επίσημη τελετή του προσκυνήματος, κατά την οποία οι πολιτικοί και στρατιωτικοί αξιωματούχοι, αλλά και οι δυτικοί πρεσβευτές, υπέβαλλαν τα συγχαρητήρια τους στον σουλτάνο προσκυνώντας κροσωτή ταινία στα πόδια του θρόνου του. Μόνον οι " υπόδουλοι " Έλληνες ήταν " Απροσκύνητοι ".
Γράφει ο σουλτάνος Σελίμ Β' πρός τον υιό του, το 1572: " Παιδί μου, ο θεός εβοήθησε και ενίκησα και πήρα την Κύπρο, τους άπιστους ανθρώπους όπου δεν με επροσκενούσαν..."
Ο Ι. Κακρίδης αναφέρει χαρακτηριστικά: << Στα Λαηνά του Σουφλιού, είναι ένας τσοπάνος που φτιάνει θαυμάσιες γκλίτσες. Σε μία απο αυτές παρίστανε τον Τούρκο να κόβει το κεφάλι ενός Έλληνα. Ο Έλληνας στέκει όρθιος, και με χωρίς κεφάλι που είναι. Κι όταν ρωτήσαν τον τσοπάνο γιατί στέκει όρθιος, αφού είναι χωρίς κεφάλι, αποκρίθηκε - Γιατί είναι Έλληνας - >>. { Οι Αρχαίοι Έλληνες στην Νεοελληνική Παράδοση, εκδ. ΜΙΕΤ, σελ. 32, 52 }
Πράγματι οι Έλληνες, άν και λίαν ευσεβείς, δεν " έκυπτον ", ούτε και όταν προσευχόταν. Είναι γνωστό ότι επικαλούντε τους επουράνιους θεούς δι'απλής ανατάσεως των χεριών, " άρσεως ", εξ ου αρα = προσευχή, αράομαι = προσεύχομαι.
" Λαοί δ' ηρήσαντο { δηλ. προσευχήθηκαν }, θεοίσι δε χείρας ανέσχον " { Ιλιάς Η 177 }"
... στάντες ευξόμεθα αυτοίς, ανατείνοντες των χείρε αγαθόν δίδοναι... " { Αριστοφ. Όρνιθες 621 }
" ... θεοκλυτούντος και πρός τον ουρανόν ανατείνοντας τάς χείρας... " { Πλουτάρχου. Βίος Αλεξάνδρου 19 }
" ...ανίσχοντες χέρας, αθανάτοις εύχοντο " { Βακχ. Διθύρ. 25 }
Τα κείμενα μας είναι γεμάτα απο παρίμοιες περιγραφές και εικόνες. Όταν εδέοντο πρός τους θαλάσσιους θεούς, τότε άπλωναν τα χέρια τους πρός την θάλασσα, ενώ όταν απευθυνόταν πρός τους θεούς του Κάτω Κόσμου χτυπούσαν το έδαφος με τα πόδια τους - προκειμένου να εισακουσθούν - και όχι δια της παλάμης, αποφεύγοντας έτσι την οσφυοκαμψία, το κύπτειν, αφού όπως επεξηγεί ο Λουκιανός { Νιγρίνος 21 }: " Ο υποκύψας, την ψυχήν ταπεινώνει, τη του σώματος ομοιότητι ".
Γι'αυτό και ο Διογένης ο Κυνικός, όταν κάποτε είδε μιά γυναίκα να γονατίζει για να προσκυνήση, με την κεφαλή επί του εδάφους, την επετίμησε με την γνωστή του " αθυροστομία ":
" Ούκ ευλαβή, ώ γύναι, μή ποτε θεού όπισθεν εστώτος ασχημονήσης; " { Διογένης Λαέρτιος - Βίος Διογένους 37 }
Ο Πυθαγόρας φαίνεται ότι ήτο ιδιαιτέρως αυστηρός, διότι απαγόρευε ακόμη και την παραμικρή δέησι. Γράφει ο Ιάμβλιχος στον " Πυθαγορικόν Βίον " { 236 }:
<< Οι Πυθαγόρειοι απείχοντο δεήσεων και ικετειών και πάσης τής τοιαύτης ανελευθέρου θωπείας { κολακείας } ώς ανάνδρου και ταπεινής ούσης >>.
Γι'αυτό ο Μίνως, ώς δικαστής στον Άδη, απέστελλε στους χώρους των ασεβών και τις ψυχές όσων είχαν την απαίτηση ή απλώς ανέχοντο να προσκυνούνται ενόσω ζούσαν.
" Μίνως, επιμελώς εξετάζων, απέπεμπεν έκαστον ές τον των ασεβών χώρον... μάλιστα εκείνων ήπτετο, των προσκυνείσθαι περιμενόντων ". { Λουκιανού - Νεκυομαντεία 473 }
Η προσκύνησις ανθρώπου απο άνθρωπο αντιμετωπίζετο και ώς μεγάλη βλακεία και αφέλεια. Γράφει ο Φιλόστρατος, στον βίο Απολλωνίου του Τυανέως { Κέφ. XXVII }: << Αφικομένω Απολλωνίω ές Βαβυλώνα, ο σατράπης ο επί των μεγάλων πυλών ορέγει { απλώνει } χρυσήν εικόνα του βασιλέως ήν, εί μή προσκυνήσειέ τις, ού θεμιτόν ήν εσφοιτάν έσω { να εισέλθει στην πόλη } σατραπεύεται παρά τοίς βαρβάροις τα ούτω ευήθη... >> { ευήθης = ανόητος, μωρός, ηλίθιος }.
Γι'αυτό οι ξένοι Ελληνιστές συγκρίνοντας τις δύο νοοτροπίες - βαρβάρων και Ελλήνων - σχολιάζουν εντυπωσιασμένοι: << Στην Ελλάδα κανείς ελεύθερος πολίτης δεν υποκλίνεται ούτε προσκυνάει μιά ζωντανή θεότητα πεσμένος κατά γής >> { Hanson & Heath - Ποιός σκότωσε τον Όμηρο; }
<< Οι Έλληνες είχαν καταλάβει ότι η ιδιαιτερότητα τους ήταν να μην υποκλίνονται μπροστά σε άνθρωπο, να μη δέχονται την απόλυτη εξουσία... Άν υπερασπίζουμε την παιδεία της Αρχαίας Ελλάδος στην σημερινή εκπαίδευση, δεν το κάνουμε επειδή ανήκει στο παρελθόν όλων μας, αλλά επειδή είναι το καλλίτερο εχέγγυο μέλλον. >> { Ζακλίν ντέ Ρομιγύ - Ομιλίας της στην Πνύκα, 11-7-1995 }.
Όταν ο Δαρείος, ώς ένδειξη υποταγής, είχε ζητήσει απο τους Σπαρτιάτες " Γη και Ύδωρ ", οι Σπαρτιάτες
" τους πρέσβεις τους αιτέοντας, ές φρέαρ εμβαλόντες, εκέλευον γήν τε και ύδωρ έκ τούτων φέρειν παρά βασιλέα " | " Τους έριξαν σ'ένα πηγάδι λέγοντας να πάρουν απο εκεί " Γή και ύδωρ " για να το φέρουν στον βασιλέα τους ".
Ο Απόλλων όμως οργίσθη επειδή οι πρέσβεις εθεωρούντο πρόσωπα απαραβίαστα, και " Λακεδαιμονίοισι μήνις κατέσκηψε ". Συσκεφθέντες τότε απεφάσισαν να αποδώσουν ικανοποίηση, " ... ποινήν τείσειν Ξέρξη, των Δαρείου κηρυκών των έν Σπάρτη απολομένων ". Κήρυγμα λοιπόν εποιούντο πρός τους πολίτες " εί τις βούλοιτο, πρό { υπέρ } Σπάρτης αποθνήσκειν ". Πράγματι, ο Σπερθιής ο Ανηρίστου και ο Βούλις ο Νικολάου προσεφέρθησαν να ταξιδεύσουν είς τα Σούσα για να τιμωρηθούν απο τον Ξέρξη με την ποινή του θανάτου. Όταν παρουσιάσθηκαν στον Πέρση βασιλέα εδήλωσαν τον λόγο της αποστολής τους, πλήν όμως αρνήθηκαν κατηγορηματικά, παρά τις πιέσεις, να τον προσκυνήσουν. - Ήρθαμε για να μας φονεύσετε, όχι για να προσκυνήσουμε! -
Ο πρεσβευτής Τιμαγόρας που εδέχθη να προσκυνήση, εφονεύθη υπό των Αθηναίων: << Τιμαγόρας, ούτος πρεσβευτής πεμφθείς πρός βασιλέα Αρταξέρξην υπο Αθηναίων, χρυσίον έλαβε παρ'αυτού και αργύριον/// ούτος ούν ο Τιμαγόρας, προσκυνήσας τον Περσών βασιλέα, παρά τα Ελλήνων ήθη, και δωροδοκηθείς, υπο Αθηναίων ανηρέθη - εφονεύθη - >> { Λεξικό Σουίδα }
Το " απροσκύνητον ", ώς Ελληνική συνήθεια, ώς βίωμα και αρετή, ώς τρόπος ζωής, επέρασε και στα δημοτικά, αλλά και στα σύγχρονα τραγούδια. Ο σκλαβωμένος Έλληνας παραμένει στο φρόνημα αδούλωτος, απροσκύνητος, σαν αετός που κυτάεει τον ήλιο { τον δυνάστη } κατάματα. Μα εγώ δεν ζώ γονατιστός είμαι της γερακίνας γιός - Βασίλης Τσιτσάνης. Το Γεράκι, ο Ιέραξ, το έμβλημα του Διός. Και δεν είναι τυχαίο που το " αέτωμα " - αετός με ανοιχτά φτερά - είναι το πατρογονικό μας σχήμα. Οι αρματωλοί και οι κλέφτες που τόσο έχει υμνήσει η λαϊκή μούσα, παραμένουν απροσκύνητοι και άκαμπτοι σαν αρχαίοι κούροι.
" Όσο είν' ό κλέφτης ζωντανός, πασά δέν προσκυνάει
κι άν πέσει το κεφάλι του, δεν μπαίνει στο ταγάρι.
Το παίρνουν οι σταυραετοί να θρέψουν τα παιδιά τους
να κάνουν πήχυ το φτερό και πιθαμή το νύχι. "
-
" Εγώ ραγιάς δεν γίνομαι, Τούρκο δεν προσκυνάω. "
-
" Τρείς Τούρκοι τρείς γενίτσαροι και οι τρείς τον Γιάννο θέλουν
για να τον παραδώσουνε στις πύλες του σουλτάνου.
- Σαν τι κακό του έκαμα μπρέ Τούρκοι του Σουλτάνου;
- Μα πώς δεν τώκανες κακό που δεν τον προσκυνάεις.
- Ούτε τον επροσκύνησα ούτε τον προσκυνάω. "
-
" - Προσκύνα Διάκο τον Πασά, προσκύνα τον Βεζύρη...
- Όσο είν' ο Διάκος ζωντανός, πασά δεν προσκυνάει. "
-
" - Μάρκο μου πάρε τα κλειδιά κι έλα να προσκυνήσει.
- Μένα με λένε Μπότσαρη, μένα με λένε Μάρκο
ποτέ μου δεν προσκύνησα κι ούτε θα προσκυνήσω. "
-
" - Έβγα Γιώργη, προσκύνησε, τζουράκι να σε κάμω.
- Δεν είμαι νύφη πατρινιά να βγώ να προσκυνήσω. "
-
" - Χρήστο, σε θέλει ο πασάς, σε θέλουν οι αγάδες.
- Όσο είν' ο Χρήστος ζωντανός, Τούρκο δεν προσκυνάει. "
-
" Τ'αντρειωμένα κόκκαλα ξεθάψτε των γονιών σας.
Τούρκους δεν έπροσκύνησαν. Τούρκοι μην τα πατήσουν. "
Στα " Απομνημονεύματα " του Κολοκοτρώνη, διαβάζουμε ότι ο Κολοκοτρώνης εννόησε ότι η ύπουλη αμνηστεία του Ιμπραήμ υπέσκαπτε το φρόνημα των αγωνιστών. Οι προσκυνημένοι φέρνανε πολύ μεγαλύτερη ζημιά στον αγώνα παρά οι ίδιοι οί αλλόφυλοι. Και έριξε το σύνθημα: " Τσεκούρι και φωτιά στους προσκυνημένους... η πατρίς κινδυνεύει απο το προσκύνημα ". Στον ίδιο τον Ιμπραήμ απάντησε: " Όχι τα δέντρα, όχι τα σπίτια που μας έκαψες, πέτρα απάνω στην πέτρα να μη μείνει, εμείς δεν προσκυνούμεν ".
Παρόμοια απάντηση έδωσε και ο Καραϊσκάκης στον Κιουταχή κατά την συνάντηση τους στην ναυαρχίδα του Γάλλου ναυάρχου Δεριγνύ. Όταν εισήλθε στο σαλόνι ο Καραϊσκάκης, του είπε ο Κιουταχής: " Έλεγα πως θάρθεις να με προσκυνήσεις ". Κι εκείνος απάντησε: " Εγώ να σε προσκυνήσω; βαλεσής εσύ, Ρούμελης βαλεσής κι εγώ ". { Φωτιάδη - Καραϊσκάκης }
Ανάλογες απαντήσεις βγαλμένες μέσα απο την διαχρονική αυτή πεποίθηση του Ελληνισμού, έχει να επιδείξει η Ιστορία και απο τον νεώτερο Κυπριακό αγώνα.
Η μητέρα του Α. Αυξεντίου { ο οποίος κάηκε ζωντανός απο τους Άγγλους μέσα στο κρησφύγετο του αρνούμενος να παραδωθεί }, λίγο μετά τον θάνατο γιού της δήλωσε: " Κάλλιο μιά φούχτα χώμα ο λεβέντης μου, παρά γονατισμένος ".
" Δεν προσκυνώ Αγαρηνό, κρατάω απ'τον Όμηρο εγώ
είμαι του Τεύκρου αγγόνι και του Κολοκοτρώνη.
Παιδί του Μακρυγιάννη δέ με νικούν βαρβάροι... " { Α. Ανδρέου }
Ο Κωστής Παλαμάς μέσα απο τους στίχους του ποιήματος του " Ο γιός της Χήρας " προβάλλει με τρόπο εντυπωσιακό και μεγαλειώδη, " την ιδιαιτερότητα των Ελλήνων να μην υποκλίνωνται μπροστά σε άνθρωπο ".
Άς σταθούμε σε λίγους αλλά χαρακτηριστικούς στίχους του εκτενούς αυτού ποιήματος:
" Έβγαλε διάτα ο Κρούταγος, της Βουργαριάς ο τσάρος. Προσκύνημα...
Κοπαδιαστά περνάν, κι όλο περνάν οι σκλαβωμένοι εμπρός του.
Προσκύνημα. Μπρός του περνάν και γονατάν και σκύβουν.
Μόν'ένας μπρός του σαν περνά, δεν γονατά, δεν σκύβει...
Μόνος αυτός δε γονατά, μόνος αυτός δε σκύβει.
Κι ο βασιλιάς ξαφνίζεται, ρωτά: Ποιός είν' εκείνος που δέ με προσκυνά;
Για φέρτε τον μπροστά μου. Κι άν τον κρατήση ο Κρούταγος, και τι κακό θα κάμη;
Φέρθηκε ο νιός απόκοτα και θάνατος του πρέπει...
Κι ήρθε και η μάννα κι έσκυψε πρός το παιδί της και είπε:
...εσένα είναι η πατρίδα σου τ'Αλεξάνδρου ή πατρίδα. "
- ΕΛΛΗΝ
Είναι γνωστό ότι ο χριστιανισμός ως οικουμενικό δόγμα ευαγγελίζεται τον αποχαυνωτικό πασιφισμό ο οποίος είναι η απαρχή της ανοχής, της υπακοής και, εν τέλει, της υποταγής, προκειμένου να αποφευχθεί κάθε μορφή βίας που για τον ειδωλολατρικό χριστιανισμό αποτελεί αμάρτημα! Και, βεβαίως, ως βία νοείται πρωτίστως η σύγκρουση και ο Πόλεμος!
Η πατρώα Κοσμοθέαση των Ελλήνων ήταν απολύτως συμφιλιωμένη με το «Πόλεμος πάντων μεν πατήρ εστί…» του Ηρακλείτου και είχε έναν αμιγή εθνικό χαρακτήρα, προοριζόμενη ως «κρίκος» διασυνδέσεως ομαίμων, ομογλώσσων και ομοτρόπων, αλλά ο χριστιανισμός, ως διεθνιστική-οικουμενική δοξασία, επεδίωκε να «καπελλώσει» κατακτητικά «πάντα τα έθνη», ισοπεδώνοντάς τα υπό τον μανδύα του, κάτι για το οποίο, ασφαλώς, θα έπρεπε να καταπολεμήσει τη διάθεση για ανεξαρτησία που εκδηλώνεται δια του Πολέμου.
Και ο χριστιανισμός, ενοχοποιώντας την πολεμική Αρετή των Ελλήνων κι εξουδετερώνοντάς την, ευνούχισε το αίσθημα ανεξαρτησίας του γένους μας, νοθεύοντας με αλλόφερτα «μπολιάσματα» και καθιστώντας το, βαθμιαίως, αναξιόμαχο κι ενδοτικό με όλα τα επακόλουθα δεινά, ευνόητα!
Εν ολίγοις, η παραίτηση από την πατρώα Ελληνική Κοσμοθέαση και τις εθνικές μας Παραδόσεις με πρώτιστη την πολεμική Αρετή και η υποταγή μας στο αλλότριο ειδωλολατρικό χριστιανικό δόγμα, υπήρξε για τον Ελληνισμό η μοιραία «εκπυρσοκρότηση» που κατέφερε τη χαριστική βολή ενός, άλλοτε, ηρωικού έθνους.
Η ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, (το ψευδεπίγραφο «Βυζάντιο»), της οποίας η φύση και «ιδιοσυστασία» υπήρξε διαμετρικώς αντίθετη και πολέμια του Ελληνισμού, καλλιεργώντας για λόγους εσωτερικής καταναλώσεως την άκρατη σκοταδιστική θεοκρατία, το πρώτο που νομοθέτησε μέσα από την εκκλησία και το «δίκαιο» που καθιέρωσε, ήταν τον αντιπολεμικό κοινωνικό προσανατολισμό, θεωρώντας την ανθρωποκτονία ακόμη και εχθρού της Πίστης, ως φοβερό αμάρτημα! Ο σφοδρός ανθέλληνας «μέγας» Βασίλειος πρότεινε αποχή από τη …»θεία ευχαριστία» για 3 έτη σε κάθε στρατιώτη που είχε διαπράξει φόνο εχθρού στη …μάχη [8].
Διόλου τυχαίο για τον ανθέλληνα, χριστιανό επίσκοπο, Βασίλειο Καισαρείας ο οποίος, εμμονικώς εξύβριζε τους Έλληνες :
«Είναι εχθροί οι Έλληνες, διότι διασκεδάζουν καταβροχθίζοντας με ορθάνοιχτο στόμα τον Ισραήλ. Στόμα δε λέγει εδώ ο προφήτης (βλ. Ησαΐας Θ΄11) την σοφιστική του λόγου δύναμη η οποία τα πάντα χρησιμοποίησε για να παραπλανήσει τους εν απλότητι πιστευσάντων.» [9]
Αν θεωρήσουμε ότι το καθήκον κάθε στρατιώτη και πάντοτε είναι η εξουδετέρωση, παντί τρόπω, του εχθρού, το παραπάνω εκκλησιαστικό «επιτίμιο» για κάθε βυζαντινό στρατιώτη που ασκούσε το καθήκον του σήμαινε a priori την ενοχοποίηση αυτού καθαυτού του στρατιωτικού καθήκοντος και την απαξίωση του στρατού, λόγος για τον οποίο θα μπορούσαμε να πούμε ότι στο Βυζάντιο και παρά τις σημαντικές «αυτεπάγγελτες» προόδους του, ο στρατός τελούσε υπό την έως και α ν υ π ό φ ο ρ η α ν ο χ ή εκ μέρους τoυ εκκλησιαστικού παρακράτους, με αποτέλεσμα τον εκφυλισμό του αξιομάχου του και τη, τελική, πτώση της Κωνσταντινουπόλεως!
Ενώ το Ισλάμ (με το δόγμα «Τζιχάντ») αλλά και η δυτική χριστιανική εκκλησία (με τις Σταυροφορίες) ευφυώς για τη διασφάλιση της μακροημερεύσεώς τους, νομιμοποίησαν θρησκευτικώς τον «ιερό πόλεμο» κατά των αλλοδόξων, στο Βυζάντιο δε νομιμοποιήθηκε ποτέ κάτι τέτοιο με αποτέλεσμα και η αυτονόητη άμυνα της χώρας να εθεωρείτο αντιχριστιανικό αμάρτημα εφ΄ όσον έθετε σε κίνδυνο ζωής τους …εισβολείς! Οι απόπειρες που ανεπιτυχώς έκαναν οι Νικηφόρος Φωκάς[10] και Ιωάννης Βατάτζης προκειμένου να θεωρούνται εξαγνισμένες οι ψυχές των υπέρ πατρίδος θνησκόντων πολεμιστών, αντιμετώπισαν τη σθεναρή πατριαρχική απόρριψη!
Σε ό,τι αφορά, τέλος, στον ίδιο το θεσμό του ανατολικού μοναχισμού στο Βυζάντιο, αυτός λειτούργησε ως «αποθέτης» του μαχίμου κοινωνικού δυναμικού, με αποτέλεσμα πλέον του 25% των νέων που θα έπρεπε να στελεχώνουν το στρατό, βρίσκονταν κλεισμένο στα μοναστήρια[11], αποχαυνωμένο και σε πλήρη «απονέκρωση» του πατριωτικού φρονήματος, όπως ακριβώς καλλιεργούσε επί μακρόν η τοπική εκκλησία εφαρμόζοντας τα πασιφιστικά χριστιανικά «διδάγματα»!
Με το σκοταδιστικό και εξουθενωτικό πρόταγμα της (δήθεν…) «σωτηρίας της ψυχής» και την απαξίωση της πολεμικής Αρετής, η ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία όχι μόνον αφελλήνισε το πληθυσμό της αλλά και τον κατεδίκασε στη υιοθέτηση της δειλίας ως τρόπου …ζωής!
Με αβυσσαλέο ανθελληνισμό ο οποίος άγγιζε το όριο της υστερίας, οι πατριάρχες της εκκλησίας του Βυζαντίου επεξέτειναν ακόμη περισσότερο το «ες έδαφος φέρειν» του ελληνοκτόνου Θεοδοσίου φθάνοντας σε σημείο ο αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως Ιωάννης Χρυσόστομος (κοπρόστομος!) να σημειώνει:
«Αν στα ενδότερα (των ελληνικών σκέψεων) κοιτάξεις θα δεις, τέφρα και σκόνη και υγιές ουδέν, αλλά τάφος ανεωγμένος ο λάρυγξ αυτών, (των Ελλήνων φιλοσόφων!) τα πάντα δε γεμάτα ακαθαρσίες και ιχώρ, (έμπυο!) και πάντα τα δόγματα τους βρίθουν σκωλήκων… Αυτά γέννησαν και αύξησαν οι Έλληνες, από των φιλοσόφων λαβόντες… Ημείς δε ου παραιτούμεθα της κατ’ αυτών μάχης.»[12]
Kαι υπήρξε τόσο το μένος των βαρβάρων χριστιανών «ταγών» κατά του Ελληνισμού ώστε, το ίδιο ρασοφόρο χριστιανικό κτήνος, ο Ιωάννης Χρυσόστομος (κοπρόστομος!) δε δίστασε να προσλάβει ακόμη και μισθοφόρους για να γκρεμίσει Ελληνικά μνημεία:
«Ο δε μέγας Ιωάννης (ο Χρυσόστομος) ασκητάς πυρπολούμενους από ζήλον θεού (φανατισμένους καλόγερους) συνέλεξε, με βασιλικούς δε νόμους αυτούς οπλίσας, κατά των ειδωλικών (ελληνικών) έπεμψε τεμενών, τα δε χρήματα για τους κατεδαφιστές και τους βοηθούς, δεν έλαβε απ’ τα βασιλικά ταμεία, αλλά από πλούσιες γυναίκες που φιλοτίμως να παρέχουν κατέπειθε, ώστε με την λαμπρή τους πίστη να κερδίσουν την ευλογία. Έτσι με τον τρόπο αυτόν τους υπολειπόμενους Σηκούς (ελληνικούς ναούς) με τούτον τον τρόπον εκ βάθρων ανέσπασεν.» [13]
Αλλά, κάτι ανάλογο, με έναν άμισθο αλλά εξίσου βίαιο χριστιανικό όχλο, δε κατάφερε ο Κύριλλος Αλεξανδρείας να διαμελίσει και να πετάξει τήδε κακείσε τα κομμάτια της νεοπλατωνικής φιλοσόφου Υπατίας προκειμένου να παύσει η ελληνική διδασκαλία της; Όμως, οι εκφυλισθέντες υπόδουλοι των Ρωμαίων είχαν ήδη κάνει την ολέθρια επιλογή τους να εκπέσουν τόσο της πατρώας τους Κοσμοθεάσεως όσο και των Παραδόσεών τους! Η εκκλησιαστική ολιγαρχία με τον χριστιανισμό κατάφερε να ενοχοποιήσει την, υπέρ πατρίδος, πολεμική Αρετή στις συνειδήσεις των ρωμιών, αλλά διατήρησε ως δικό της προνόμιο την άσκηση άτεγκτης θρησκευτικής βίας σε όποιον τολμούσε να διεκδικήσει την επαφή με την Ελληνική φυλετική καταγωγή.
Mία παράμετρος της απεχθείας του Βυζαντίου εναντίον κάθε μορφής μαχίμου στρατιωτικού ρόλου υπήρξε και η περίπτωση των Ακριτών.
‘Ακρίτες’ απεκαλούντο από τους Βυζαντινούς οι συνοριοφύλακες, από τις «άκρες» όπως ήσαν γνωστά την εποχή εκείνη τα σύνορα. Αυτή η ιδιότυπη κάστα αντικατέστησε τους Μilites Limitaneos των αυτοκρατορικών χρόνων της Ρώμης, που οι Ρωμαίοι αυτοκράτορες είχαν οργανώσει και εγκαταστήσει με ειδικές προνομίες στα σύνορα ώστε να προστατεύουν τη χώρα από βαρβαρικές επιδρομές. Στο Βυζάντιο οι Ακρίτες, αρχικώς, απολάμβαναν προνομίων, ήτοι, της δωρεάς κτημάτων και της φορολογικής ελαφρύνσεως προκειμένου να προστατεύουν την αυτοκρατορία από αραβικές και απελατικές (ληστρικές) επιδρομές.
Ο αυτοκράτορας Κωνσταντίνος έσπευσε να μειώσει τον αριθμό τους εγκαθιστώντας πολλούς από τους Ακρίτες στα αστικά κέντρα, σε πάγια εφαρμογή της χριστιανικής αποστροφής προς κάθε μορφή πολεμικής Αρετής! Επί αυτοκράτορος Ιουστινιανού η κάστα των Ακριτών, ουσιαστικώς είχε διαλυθεί αλλά όταν, επί αυτοκράτορος Ηρακλείου ο κίνδυνος των αραβικών επιδρομών άρχισε να γιγαντώνεται, το σώμα των Ακριτών αναπτύχθηκε και πάλι (ανάγκα και …ρασοφόροι εκκλησιαστικοί πείθονται) μέχρι την εποχή των εικονομάχων.
Κατόπιν, ο Μιχαήλ Παλαιολόγος Η’ (αυτό το κτήνος το οποίο ετύφλωσε τον 11χρονο νόμιμο κληρονόμο του θρόνου Ιωάννη Δ’ Λάσκαρη για να του υφαρπάσει το αξίωμα) εξαναγκάζει σε διάλυση τους Ακρίτες όταν καταργεί το αφορολόγητο, επιβάλλοντάς τους δυσβάστακτους φόρους και αναγκαστική ένταξή τους στον τακτικό στρατό με υποχρέωσή τους να ακολουθούν τις εκστρατείες του στα ευρωπαϊκά εδάφη. Η ανικανότητα του βυζαντινού κράτους να κατανοήσει τις ουσιαστικές στρατιωτικές ανάγκες της αυτοκρατορίας πέραν της υπηρετήσεως των επιταγών της εκκλησιαστικής κάστας, ήταν για μια φορά ακόμη εμφανής στην αυτοκρατορία των ανατολικών μισελλήνων. Το αποτέλεσμα, βεβαίως, ήταν καταστροφικό, αφού πολλοί από τους Ακρίτες αγανάκτησαν και κατέφυγαν στους Σελτζούκους Τούρκους, που την εποχή εκείνη είχαν ήδη αναπτυχθεί επικινδύνως στις μικρασιατικές περιοχές. Οι υπόλοιποι Ακρίτες, μη έχοντας κίνητρα για την συνέχιση της φρουρητικής υπηρεσίας που παρείχαν παραμέλησαν τα καθήκοντά τους με αποτέλεσμα οι «άκρες», τα σύνορα του Βυζαντίου να παραμείνουν ξέφραγα στις διαθέσεις των επεκτατικώς αποβλεπόντων Τούρκων. Ίσως, όλα αυτά θυμίζουν κάτι ανάλογα στο σύγχρονο σημερινό Έλληνα…
Την εποχή της ακμής τους (7ος – 10ος αι.) οι Ακρίτες εμάχοντο ακαταπαύστως εναντίον των Σαρακηνών και των (ληστών) απελατών. Η ζωή τους ήταν κατ’ εξοχήν πολεμική και επικίνδυνη, ιδιαίτερα στις παραμεθόριες μικρασιατικές περιοχές του Πόντου και της Καππαδοκίας. Αυτό συνετέλεσε όχι μόνον οι Ακρίτες να αφοσιωθούν και να υμνήσουν τη στρατιωτική ζωή αλλά και να εμπνεύσουν την ανάπτυξη πνεύματος ηρωικού (ανάλογο με αυτό της μεσαιωνικής Δύσεως), στο οποίο και οφείλεται η γένεση ποιητικού λόγου κατ’ εξοχήν ηρωικού, του λεγομένου «ακριτικού». Και αυτήν ακριβώς την πολεμική ηρωικότητα κάποτε την «επλήρωσαν»!
Στη μνήμη των Ελλήνων θα μείνει για πάντα το ηρωϊκό έπος του Βασιλείου Διγενή Ακρίτα, του Πορφύρη, του Αρμούρη, του Ανδρονίκου, του Νικηφόρου, του Βάρδα Φωκά και του Πετροτραχήλου για να θυμόμαστε ότι ακόμη και στο αντιηρωϊκό και παρακμιακό Βυζάντιο η πολεμική Αρετή των Ελλήνων δεν εκάμφθη!
Η εκφυλιστική τρυφηλότητα του Βυζαντίου στόχευσε ποικιλοτρόπως στη βίαιη εξάλειψη κάθε ίχνους πολεμικής Αρετής από τους πολίτες του θεωρώντας ότι η «αιχμαλωσία» τους στη σαγήνη του εκκλησιαστικού «μυστηρίου» θα μπορούσε να εξασφαλίσει τη μακροβιότητα αλλά, κυρίως, την ευημερία στη διεφθαρμένη πολιτική εξουσία. Αυτό το, …απερίσκεπτο, «σκεπτικό», εν τινι μέτρω ωφέλιμο για τους άρχοντες μιας αυτοκρατορίας θεμελιωμένης στην ίντριγκα, μπορεί να ήταν «κοντόθωρα» εύλογο για τους κυβερνώντες όμως απεδείχθη ολέθριο τόσο για τη πολιτιστική πρόοδο, όσο και για τη μακροημέρευση της ίδιας της Αυτοκρατορίας της οποίας η επακολουθήσασα πτώση διεκύβευσε τον Πολιτισμό ολόκληρης της Ευρώπης!
Ο αυτοκράτορας Λέων ο Στ’ (ένα ακόμη βυζαντινό κτήνος το οποίο άλλαζε πατριάρχες για να πετύχει τον, εκ του εκκλησιαστικού δικαίου, παράνομο 4ο γάμο του!) συνέγραψε στρατιωτικό εγχειρίδιο για να ευνουχίσει το …πολεμικό φρόνημα του στρατού του:
«Πρέπει πάντα να προτιμούμε την ειρήνη πάνω απ’ όλα και να απέχουμε από τον πόλεμο» [14]
Σε αυτή την απέραντη ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία η ανδρεία εθεωρείτο «αμάρτημα»! Όταν κάποτε ο 16χρονος Μανουήλ Κομνηνός, τόλμησε να καλπάσει άφοβα εναντίον εχθρού σε μία αναμέτρηση υπερβαίνοντας τη πρώτη γραμμή, μαστιγώθηκε στο παλάτι από τον ίδιο τον πατέρα του, ο οποίος του απαγόρευσε να επαναλάβει μια τέτοια γενναιότητα! [15]
Και ήταν φυσικό για μία διεφθαρμένη θεοκρατική χώρα να είναι προτιμητέα η συνωμοσία, η διαπλοκή, το έγκλημα, ο χρηματισμός, η ίντριγκα, η ευτέλεια, αντί της γενναιότητος που επιτάσσει η πολεμική Αρετή την οποία και το Βυζάντιο επεχείρησε κι επέτυχε να εκμηδενίσει, εξανδραποδίζοντας τους πολίτες του.
Παρά ταύτα, παρά τον απηνή «διωγμό» της πολεμικής Αρετής προς παραγωγή ανδραπόδων «μετ-Ελλήνων», στην ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία η πολεμική Αρετή κατάφερε να έχει τη «συνέχειά» της σε ένα ικανό μέρος σθεναρώς ανθισταμένου Ελληνικού γονιδιώματος το οποίο εξακολουθεί να διατηρείται μέχρι σήμερα οροθετώντας την ίδια τη σ υ ν έ χ ε ι α του Ελληνισμού παρά την προ-ρωμαϊκή του «γονυκλισία» και τις μετέπειτα εις βάρος του μεθοδεύσεις του ανθελληνικού, σκοταδιστικού, χριστιανισμού του οποίου το επίκεντρο υπήρξε το Βυζάντιο.
Οι βίαιες προσπάθειες ολοκληρωτικού «χαλασμού» της πολεμικής Αρετής των Ελλήνων από τους ανθέλληνες βυζαντινούς άρχοντες απέτυχαν με τρανή απόδειξη την ανάπτυξη ακόμη και στρατιωτικού Πολιτισμού στο ίδιο το Βυζάντιο (!) όσο κι αν ο Πολιτισμός αυτός ήταν σε πλήρη αντίθεση με το παντοδύναμο εκκλησιαστικό κατεστημένο! Παρά τη πασιφιστική εμμονή του χριστιανικού Βυζαντίου το έπος των Ακριτών υπήρξε λαμπρό δείγμα πολεμικής Αρετής ενώ παραδείγματα στρατιωτικού ηρωϊσμού δεν έπαυσαν να εμφανίζονται υπεράνω της εκφυλιστικής «διδασκαλίας» του ειδωλολατρικού χριστιανισμού ο οποίος απεδείχθη, εν τέλει, ανίκανος να διακόψει ολοσχερώς την «συνέχεια» του πολεμοχαρούς γονιδιώματος των Ελλήνων και παρά την μακραίωνα επικράτηση του Βυζαντίου. Ο Φαλμεράιερ σαφώς και, εν μεγάλω μέρει, είχε δίκιο (και αν του το αρνηθούμε υβρίζουμε εαυτούς!) όμως μέχρι και σήμερα εξακολουθούμε και σηματοδοτούμε την εξαίρεση των θεωριών του όσοι σεβόμαστε τις υπάρξεις μας ως φυτώρια φυλετικής αειφορίας Ελληνισμού ανά τους, αντίξοους, αιώνες!
Η έξοδος από το σημερινό νεοελλαδικό ναδίρ περνά υποχρεωτικώς από την πύλη της γνώσεως και της πολεμικής Αρετής των Ελλήνων, για την υπέρβαση της οποίας δεν αρκεί μόνον η ύπαρξη ενός υγιούς γονιδιώματος αλλά και, απαρεγκλίτως, η ανάπτυξη ασκητικής Παιδείας. Χωρίς την «επανεφεύρεση» του ηρωϊκού και αλτρουιστικού τρόπου ζωής ουδεμία διέξοδος από το αδιέξοδο μπορεί να προσδοκάται! Αλλά γι αυτό, η εκ των ουκ άνευ προϋπόθεση είναι η επαναπροσέγγιση της αρχέγονης, πατρώας, θρησκευτικής Κοσμοθεάσεως των Ελλήνων, η οποία εμπεριέχει και τα κατευθυντήρια «αζιμούθια» για την ευκταία καθαρτήρια Επανελλήνιση! Και τούτο χρειάζεται πνεύμα ελεύθερο και γενναιότητα ψυχής, κάτι το οποίο δια της μελέτης και, κυρίως, πράξεως του Πολέμου κατορθούται!
Η υψικλινής «ατραπός» του στρατοφιλοσόφου, Πληθώνεια και ως εκ τούτου δύσβατη, είναι η μόνη η οποία διαχωρίζει τους θηρευτές από τα θηράματα, μόνη άγουσα προς τη δικαίωση!
[8] Βασίλειος, επίσκοπος Καισάρειας, 188, 13, σ.130
[9] Βασίλειος Καισαρείας, εις Προφήτην Ησαϊα 9.230.8
[10] Κόλια-Δερμιτζάκη, διατριβή «Βυζαντινός Ιερός Πόλεμος» σ.130-2
[11] Peter Charanis, The Monk as an Element of Byzantine Society, Dumb. Oaks Papers N.25 1971
[12] Ι. Χρυσόστομος (344-407 μ.Χ.), εις Άγιον Ιωάννην τον Ευαγγελιστήν, Ομιλία ξς΄ 59.369.12 – 370.11
[13] Θεοδώρητου, Εκκλησιαστική Ιστορία (Τομ. 5ος σελίδες 328 – 330)
[14] Λέων Στ’ «Τακτικά»,Προοίμιον στ. 1-2
[15] Νικήτας Χωνιάτης, Ιστορία J-L ,van Dieten, Berlin, p.35
πηγή: http://hellenicnationalsocialistfound.blogspot.co.uk/2015/04/blog-post_2.html
- ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΗ ΕΚΠΟΜΠΗ:
ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΚΑΙ ΠΟΛΥΦΥΛΕΤΙΣΜΟΣ ΑΠ ΤΟ ΧΤΕΣ ΣΤΟ ΣΗΜΕΡΑ (Α.Η. 06)
