‘’...Ας επιστρέψουμε όμως στο δολοφονικό, ρατσιστικό και μισαλλόδοξο γεγονός του Σαββάτου. Ασφαλώς θεωρούμε την ελλαδική Εκκλησία και τα πολιτικά της ακροδεξιά δεκανίκια -κόμματα, αποκόμματα και λοιπούς αργυρώνητους- ως ηθικούς αυτουργούς της επίθεσης. Οι απόψεις τους για τους ανθρώπους με διαφορετική σεξουαλικότητα, όλο αυτό το μίσος που εκφράζουν με κάθε τους λέξη (γραπτή και προφορική) όχι μόνο για τους ομοφυλόφιλους, αλλά για κάθε έναν από εμάς, που δεν χωρά ή περισσεύει στην προκρούστια κλίνη τους, γίνονται οι «πατέρες» και «νονοί» των αγελαίων προβάτων.
Επιστρέφουμε «πίσω» λοιπόν; Στην δεκαετία του ’50 και του ’60, που οι ένστολοι δολοφόνοι, συνεπικουρούμενοι από «ευυπόληπτους πολίτες», ξυλοφόρτωναν και ψαλίδιζαν τα μπατζάκια όσων νέων φορούσαν μπλουτζίν κι άκουγαν ροκ εντ ρολ; Ή ίσως στα τέλη του ’70 (και αρχών ’80), όπου, συχνά πυκνά, στην θέα νεαρών με κούρεμα μοϊκάνα κι ανάλογη ένδυση, οικοδόμοι τόσο του ΚΚΕ, όσο και της ακροδεξιάς, τους ξυλοφόρτωναν «για παραδειγματισμό»; Σίγουρο πάντως είναι πως, όταν οι εμπειρίες μάς οδηγούν διαρκώς στην νοσταλγία, κατευθυνόμαστε με ακρίβεια σε έναν έντονα πολιτικοποιημένο συντηρητισμό, με καθαρά εξουσιαστική βάση.
Και για όσους θεωρούν πως όλο αυτό δεν τους αφορά, ας σκεφτούν πως η προκρούστεια αυτή κλίνη έχει θέση και για την δική τους αφεντιά. Ο παραλαβάνος (κάθε πολιτικής εξουσίας) θα σε στοχοποιήσει σήμερα γιατί δεν του αρέσουν οι ερωτικές σου επιλογές ή αυτό που φοράς, αύριο θα κάνει ακριβώς το ίδιο γιατί δεν γουστάρει το πώς μεγαλώνεις τα παιδιά σου, ότι δεν θέλεις να κάνεις «εμβόλιο», ότι ζεις σε δεντρόσπιτο, ότι γέρασες, ότι είσαι φτωχός, ανάπηρος, ότι έχεις διαφορετικό χρώμα, διαφορετικές απόψεις ή οτιδήποτε...’’
- ΠΥΡΓΙΤΑΙ
Η πανάρχαια καταγωγή του Καρναβαλιού
Το Καρναβάλι σηματοδοτεί ένα τέλος και μια καινούρια αρχή: το τέλος του χειμώνα και την αρχή της άνοιξης. Είναι ένα μεταίχμιο, ένα σημείο μεταβατικό, ανάμεσα σε δύο εποχές. Κι όπως συχνά συμβαίνει στις παραδόσεις των λαών, οι άνθρωποι νιώθουν την ανάγκη να τιμήσουν αυτά τα σημεία σταθμούς, ντύνοντάς τα με πλήθος έθιμα, δοξασίες και τελετουργίες. Αυτή την ανάγκη τη βλέπουμε ήδη από την αρχαιότητα, όπως βλέπουμε και πολλά από τα στοιχεία που περιλαμβάνουν τα παραδοσιακά Καρναβάλια. Αναζητώντας τις αρχαίες ρίζες του Καρναβαλιού, θα ανακαλύψουμε το βαθύτερο νόημα κάποιων εθίμων, που με πείσμα επιβιώνουν ή αναβιώνουν μέσα στους αιώνες, φέρνοντας κοντά μας κάτι από τη μαγεία και το μυστήριο άλλων εποχών.
Αν θέσουμε το ερώτημα ποιος είναι ο θεός του Καρναβαλιού, η απάντηση είναι σαφής: ο Διόνυσος. Είναι ο θεός του κρασιού και του γλεντιού, των αστείων πειραγμάτων, του εκστατικού χορού, αλλά και της μεταμφίεσης. Είναι ακόμη μια μορφή κατεξοχήν ερωτική. Κι αν πάμε πίσω στο χρόνο, θα δούμε ότι πράγματι τις μέρες αυτές στην αρχαία Αθήνα και αλλού γιόρταζαν μια γιορτή βακχική: τα Ανθεστήρια.