Στη σύγχρονη εποχή, οι υποστηρικτές του παντοδύναμου κράτους θέλουν να αντικαταστήσουν τον φιλόσοφο-ηγεμόνα του Πλάτωνα με τον εμπειρογνώμονα-ειδικό και να δημιουργήσουν τον νέο άνθρωπο μέσω της ευγονικής, που τώρα ονομάζεται μετα-ανθρωπισμός (transhumanism). Ο Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών και οι διάφορες υπο-οργανώσεις του διαδραματίζουν κομβικό ρόλο σε αυτό το σχέδιο, το οποίο έχει φτάσει στη σημερινή του φάση μέσα από τα project της «Ατζέντας 2030» και της «Μεγάλης Επανεκκίνησης» (Great Reset)...Υπό την ηγεσία του Στάλιν, του Τσώρτσιλ και του Ρούσβελτ, είκοσι έξι έθνη συμφώνησαν τον Ιανουάριο του 1942 με την πρωτοβουλία της ίδρυσης ενός Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών (OHE), ο οποίος απέκτησε υπόσταση στις 24 Οκτωβρίου 1945. Από την ίδρυσή τους, τα Ηνωμένα Έθνη και τα παρακλάδια τους, όπως η Παγκόσμια Τράπεζα και ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας (ΠΟΥ), προετοιμάζουν τις χώρες του κόσμου ώστε να συμμορφωθούν με τους στόχους που ανακοινώθηκαν κατά την ίδρυση του. Ωστόσο, οι γλυκανάλατες εξαγγελίες περί προώθησης της «διεθνούς ειρήνης και ασφάλειας», της «ανάπτυξης φιλικών σχέσεων μεταξύ των εθνών» και των προσπαθειών για «κοινωνική πρόοδο, καλύτερο βιοτικό επίπεδο και ανθρώπινα δικαιώματα» αποκρύπτουν την ατζέντα της ίδρυσης μιας παγκόσμιας διακυβέρνησης με εκτελεστικές δυνάμεις των οποίων το έργο δεν ήταν η προώθηση της ελευθερίας και των ελεύθερων αγορών, αλλά ο μεγαλύτερος παρεμβατισμός και ο έλεγχος μέσω πολιτιστικών και επιστημονικών οργανισμών. Αυτό έγινε σαφές με τη δημιουργία από τον ΟΗΕ του Εκπαιδευτικού, Επιστημονικού, και Πολιτιστικού Οργανισμού (UNESCO) το 1945…Όπως επεσήμανε ο Julian Huxley στην ομιλία του το 1945 (βλέπε: unesdoc.unesco.org/ark:/48223/pf0000068197), είναι καθήκον των Ηνωμένων Εθνών να καταργήσουν την οικονομική ελευθερία, διότι «τα laisser-faire και τα καπιταλιστικά οικονομικά συστήματα δημιούργησαν μεγάλη ασχήμια» (σελ.38). Ήρθε η ώρα να εργαστούμε για την ανάδειξη «ενός ενιαίου παγκόσμιου πολιτισμού» (σελ.61). Αυτό πρέπει να γίνει με τη απροκάλυπτη βοήθεια των μέσων μαζικής ενημέρωσης και των εκπαιδευτικών συστημάτων…Εν ολίγοις, η υιοθέτηση αυτής της «νέας παγκόσμιας τάξης» θα σήμαινε την κατάργηση της ιδιωτικής ιδιοκτησίας, ή αυτό που ο Ludwig von Mises θεωρούσε ως το φιλελεύθερο πρόταγμα — έναν κόσμο που βασίζεται στην ιδιωτική ιδιοκτησία. Εάν εφαρμοστεί, αυτό το πρότζεκτ στο τέλος θα αποτύχει, αλλά στο μεσοδιάστημα θα προξενήσει τεράστια δεινά.
- Antony P. Mueller
“Now this entire Jewish world, which constitutes an exploiting sect, a people of leeches, a voracious parasite, [“une secte exploitante, un peuple sangsue, un unique parasite dévorante”] closely and intimately connected with another, regardless not only of frontiers but of political differences as well — this Jewish world is today largely at the disposal of Marx or Rothschild. I am sure that, on the one hand, the Rothschilds appreciate the merits of Marx, and that on the other hand, Marx feels an instinctive inclination and a great respect for the Rothschilds. This may seem strange. What could there be in common between communism and high finance? Ho ho! The communism of Marx seeks a strong state centralization, and where this exists, there the parasitic Jewish nation [“ la nation parasite des Juifs”] — which speculates upon the labour of people – will always find the means for its existence…” – Bakunin, “ Rapports Personnels avec Marx ” in Oeuvres Completes, vol. 2, p. 125 (σ.σ. από τον αναρχικό Μπακούνιν: ''Τώρα, αυτός όλος ο Εβραϊκός κόσμος, ο οποίος συγκροτεί μια σέκτα εκμετάλλευσης, ένα λαό από βδέλλες, ένα αδηφάγο παράσιτο, στην οποία είναι στενά και βαθιά συνδεδεμένοι ο ένας με τον άλλον, χωρίς να λογαριάζουν όχι μόνο συνοριακές, αλλά επίσης ούτε και πολιτικές διαφορές- αυτός ο Εβραϊκός κόσμος είναι στις ημέρες μας, κατά μεγάλο μέρος, στη διάθεση του Μαρξ ή του Ρότσιλντ. Είμαι βέβαιος ότι, από την μία πλευρά, η οικογένεια Ρότσιλντ εκτιμά την αξία του Μαρξ, και από την άλλη πλευρά, ο Μαρξ αισθάνεται μια ενστικτώδη συμπάθεια και τρέφει έναν μεγάλο σεβασμό για την οικογένεια Ρότσιλντ. Αυτό ίσως φαίνεται περίεργο. Τι κοινό θα μπορούσε να υπάρχει μεταξύ του κομμουνισμού και της υψηλής διαχείρισης χρημάτων; Ω! ω! Ο κομμουνισμός του Μαρξ ζητά ένα ισχυρό συγκεντρωτικό κράτος και όπου αυτό υφίσταται, πρέπει αναπόφευκτα να υπάρχει μια κεντρική κρατική τράπεζα, και όταν αυτό υφίσταται, εκεί το παρασιτικό Εβραϊκό Έθνος, το οποίο κερδοσκοπεί πάνω στο μόχθο του λαού, θα βρίσκει πάντοτε τα μέσα για την ύπαρξη του'')
‘’Ο μπολσεβικικός κόσμος δεν μπορεί να υπάρξει αν δεν αγκαλιάσει όλο τον πλανήτη μας. Αν μένει έστω κι ένα κράτος που να διατηρεί ακόμη την ενεργητικότητα του και την εθνικιστική μεγαλοσύνη του, η παγκόσμια αυτοκρατορία που θέλουν να οικοδομήσουν οι Εβραίοι σατραπίσκοι θα νικηθεί, καθώς και κάθε τυραννία, απ’ την δύναμη της εθνικιστικής ιδέας…Με εξόργισε η συμπεριφορά της πλατιάς μάζας απέναντι στον μαρξισμό. Δεν μπόρεσαν να καταλάβουν ότι εδώ δεν είχαν να κάνουν με κάποιο κόμμα αλλά με μια ιδεολογία που αναπόφευκτα οδηγεί στην καταστροφή της ανθρωπότητος, ειδικά από την στιγμή που δεν μπορεί να διδαχτεί στα εβραιοποιημένα πανεπιστήμια και ακόμα περισσότερο από την στιγμή που ειδικά μεταξύ των υψηλών αξιωματούχων καλλιεργείται η ανόητη έπαρση ότι δεν αξίζει τον κόπο να πιάσουν ένα βιβλίο και να μάθουν κάτι που δεν συμπεριλαμβάνεται στην ύλη των πανεπιστημιακών μαθημάτων. Ο σκοπός τους μαρξισμού είναι και παραμένει η καταστροφή όλων των μη εβραϊκών εθνών!’’
(Αδόλφος Χίτλερ – Ο Αγών μου)
- Ο πατριωτισμός δεν είναι ασύμβατος με την ελευθερία του ατόμου, με την ελεύθερη αγορά· συνεπώς, μπορεί να υπάρξει εθνικοκαπιταλιστικό καθεστώς, το οποίο να διέπεται από τους κανόνες της σύγχρονης ελεύθερης (καπιταλιστικής) οικονομίας. Αυτή είναι, ουσιαστικά, η κεντρική θέση του βιβλίου, το οποίο θα μπορούσε να είναι ένα πρώτο ολοκληρωμένο μανιφέστο αυτής της νέας κοσμοαντίληψης. Θέση, όμως, η οποία συγκρούεται με τη “σοσιαλμανία” των εθνικών και πατριωτικών κομμάτων στην Ελλάδα και την Ευρώπη, τα οποία στο θέμα της εθνικής οικονομίας ευθυγραμμίζονται απόλυτα με την Αριστερά. Όπως γράφει ο ίδιος ο συγγραφέας: “...ο Εθνικοκαπιταλισμός έχει σχεδιαστεί ώστε να λειτουργεί σε μία Συνομοσπονδία κρατιδίων με παραχώρηση εξουσίας σε μία κοινή κυβέρνηση μόνο για θέματα Εθνικής ασφαλείας και εκπροσωπήσεως σε διεθνές επίπεδο...Ο πραγματικός εχθρός σήμερα δεν είναι άλλος από την δικτατορία της πολιτικής ορθότητος, η οποία φιμώνει την οποιανδήποτε φωνή αντίδρασης. Κάποτε θα πρέπει όλες οι πολιτικές εκφράσεις οι οποίες στενάζουν κάτω από την επικράτηση αυτών των ακραίων ιδεών που κυριαρχούν στον δημόσιο λόγο, να ενωθούν και να αγωνισθούν για τις αξίες και τα ιδανικά όπου σήμερα διώκονται. Είθε ο Εθνικοκαπιταλισμός να αποτελέσει την ιδεολογική ομπρέλα η οποία θα καλύψει την έκφραση του καταπιεσμένου Λευκού Χριστιανού ετεροφυλόφιλου οικογενειάρχη εναντίον της καταπιέσεως την οποία υφίσταται από αυτήν την πολυφυλετική, άθεη, άφυλη, βήγκαν μάζα”. Πράγματι, ο σοσιαλισμός -ως σύστημα οικονομίας, αλλά και ως νοοτροπία και ψυχοσύνθεση του ίδιου του κοινωνικού συνόλου- λειτουργεί καταπιεστικά ως προς την ελευθερία του ατόμου, συνεπώς καταπνίγει κάθε δυνατή πρωτοβουλία και καινοτομία (σ.σ. από Ησαΐα Κωνσταντινίδη σε παρουσίαση του βιβλίου ΄΄Εθνικοκαπιταλισμός΄΄ του Δημητρίου Τσίκα)
Η ακόλουθη συνέντευξη με τον Hans-Hermann Hoppe δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στη γερμανική εβδομαδιαία Junge Freiheit στις 2 Νοεμβρίου 2012 και την πραγματοποίησε ο Moritz Schwarz.
Schwarz: Καθηγητά Hoppe, στην συλλογή δοκιμίων σας «Der Wettbewerb der Gauner» (Ο ανταγωνισμός των απατεώνων ), αναφέρετε ότι «αν το 99% των πολιτών, ρωτηθεί για το αν το κράτος είναι απαραίτητο, θα απαντήσει ναι.» Κι εγώ το ίδιο! Γιατί κάνω λάθος;
Hoppe : Όλοι μας, από την παιδική ηλικία, έχουμε διαμορφωθεί από κρατικά ή κρατικά πιστοποιημένα ιδρύματα – σχολεία, γυμνάσια, πανεπιστήμια. Έτσι το αποτέλεσμα που αναφέρατε δεν προκαλεί έκπληξη. Ωστόσο, εάν σας ρωτούσα αν θα λέγατε ναι σε έναν θεσμό που έχει τον τελευταίο λόγο σε κάθε σύγκρουση, ακόμη και σε εκείνες τις συγκρούσεις στις οποίες εμπλέκεται ο ίδιος, σίγουρα θα λέγατε όχι – εκτός αν ελπίζατε να είστε ο ίδιος επικεφαλής αυτού του θεσμού.
Schwarz: Ναι, συμφωνώ.
Hoppe : Φυσικά, επειδή γνωρίζετε ότι ένας τέτοιος θεσμός, όχι απλά μπορεί να μεσολαβεί στην διευθέτηση συγκρούσεων, αλλά μπορεί και να τις προκαλεί, αντιλαμβάνεστε ότι μπορεί να τις επιλύει προς όφελός του. Στην όψη αυτού του γεγονότος, εγώ προσωπικά, θα ζούσα υπό τον φόβο σε σχέση με τη ζωή μου και την ιδιοκτησία μου. Ωστόσο, είναι ακριβώς αυτή, η απόλυτη εξουσία της τελικής δικαστικής λήψης αποφάσεων, που αποτελεί το ειδικό χαρακτηριστικό του θεσμού που είναι γνωστός ως κράτος.
Schwarz: Σωστά, αλλά από την άλλη πλευρά, το κράτος βασίζεται σε ένα κοινωνικό συμβόλαιο που παρέχει στο άτομο προστασία και χώρο για προσωπική ολοκλήρωση, την οποία δεν θα είχε χωρίς το κράτος – σε μια μάχη: όλοι εναντίον όλων.
Hoppe: Όχι, το κράτος δεν είναι σε καμία περίπτωση αποτέλεσμα ενός συμβολαίου. Κανείς που έχει έστω μια ουγγιά κοινής λογικής, δεν θα συμφωνούσε σε μια τέτοια σύμβαση. Έχω πολλά αρχειοθετημένα συμβόλαια, αλλά κανένα παρόμοιο. Το κράτος είναι αποτέλεσμα επιθετικής βίας και υποταγής. Έχει εξελιχθεί χωρίς συμβατικό υπόβαθρο, ακριβώς όπως μια συμμορία μπράβων που πουλάνε προστασία. Όσο για τη «μάχη όλοι εναντίον όλων» : αυτός είναι ένας μύθος. Φυσικά οι μπράβοι προστατεύουν τα θύματα τους στην «περιοχή» τους από άλλους μπράβους, αλλά μόνο έτσι ώστε να μπορούν να διευθύνουν τη δική τους περιοχή προστασίας με μεγαλύτερη επιτυχία. Επιπλέον, τα κράτη είναι υπεύθυνα για τον θάνατο εκατοντάδων εκατομμυρίων ανθρώπων και για την ανυπολόγιστη καταστροφή κατά τον 20ο αιώνα. Σε σύγκριση με τις κρατικές φρικαλεότητες, τα θύματα του ιδιωτικού εγκλήματος είναι σχεδόν αμελητέα. Και νομίζετε σοβαρά ότι οι συγκρούσεις μεταξύ των κατοίκων της τριπλής μεθοριακής περιοχής [της Γαλλίας, της Γερμανίας και της Ελβετίας] κοντά στη Βασιλεία, όπου οι κάτοικοι ζουν μαζί σε κατάσταση αναρχίας, είναι περισσότερες από τις συγκρούσεις μεταξύ των κατοίκων του Ντόρτμουντ και του Ντίσελντορφ, που είναι πολίτες ενός και μόνου κράτους [Γερμανία]; Όχι από όσο γνωρίζω.
Schwarz: Γιατί, κατά την άποψή σας, η δημοκρατία είναι απλά ένας «ανταγωνισμός μεταξύ απατεώνων»;
Hoppe : Όλες οι άκρως ανεπτυγμένες μορφές θρησκείας, δεν επιτρέπουν στους πιστούς τους να εποφθαλμιούν την ιδιοκτησία κάποιου άλλου. Αυτή η απαγόρευση αποτελεί το θεμέλιο της ειρηνικής συνεργασίας. Σε μια δημοκρατία, από την άλλη πλευρά, ο καθένας μπορεί να απαιτήσει την ιδιοκτησία οποιουδήποτε άλλου και να ενεργήσει σύμφωνα με την επιθυμία του – η μόνη προϋπόθεση είναι να καταφέρει να αποκτήσει πρόσβαση στους διαδρόμους της εξουσίας. Έτσι, υπό δημοκρατικές συνθήκες, όλοι αποτελούν πιθανή απειλή. Και κατά τη διάρκεια των μαζικών εκλογών, τα μέλη της κοινωνίας που προσπαθούν να αποκτήσουν πρόσβαση στους διαδρόμους της εξουσίας και να ανέβουν στις υψηλότερες θέσεις, είναι εκείνοι που δεν έχουν ηθικές αναστολές για την αρπαγή της ιδιοκτησίας άλλων ανθρώπων: συστηματικοί αμοραλιστές, που είναι ιδιαίτερα ταλαντούχοι στη διαμόρφωση πλειοψηφιών μέσω μιας πληθώρας αχαλίνωτων και αμοιβαίων απαιτήσεων έναντι ξένης ιδιοκτησίας.
Schwarz: Αποκαλείτε τους πολιτικούς τεμπέληδες και χαραμοφάηδες. Δεν φοβάστε ότι μπορεί να κατηγορηθείτε για διαμαρτυρία επιπέδου της εφημερίδας «Bild»;
Hoppe: Και λοιπόν; Μέχρι τον 20ό αιώνα δεν υπήρχε σχεδόν κανένας σημαντικός πολιτικός στοχαστής, ο οποίος δεν μιλούσε απαξιωτικά για τη δημοκρατία. Η λέξη-κλειδί ήταν: «οχλοκρατία.» Η λαϊκιστική κριτική της δημοκρατίας, όπως αυτή που ασκεί η Bild, είναι πολύ καλή. Αλλά δεν είναι αρκετά θεμελιώδης, ούτε φτάνει αρκετά μακριά – μέχρι σήμερα η Bild δεν μου έχει ζητήσει κάποια συνέντευξη. Φυσικά οι πολιτικοί είναι χαραμοφάηδες. Ζουν από χρήματα τα οποία αποσπούν εκβιαστικά από άλλους ανθρώπους με την απειλή βίας – η οποία ονομάζεται «φορολογία». Δυστυχώς, όμως, οι πολιτικοί δεν είναι τεμπέληδες. Θα ήταν ωραίο αν όλες τους οι ενέργειες περιοριζόταν απλώς στο να σπαταλούν τα λάφυρα από το πλιάτσικο που διαπράττουν. Αντ’ αυτού, είναι ιδεοληπτικοί, πάσχοντες από μεγαλομανία, οι οποίοι κάνουν επιπλέον τη ζωή δύσκολη στα θύματά τους με χιλιάδες νόμους και κανονιστικές ρυθμίσεις.
Schwarz: Η δημοκρατία είναι μόνο μία πιθανή ποικιλία κρατικής κυριαρχίας. Θα ήταν πιο αποδεκτή από εσάς μια διαφορετική κατάσταση;
Hoppe: Σε ένα μοναρχικό κράτος ο καθένας ξέρει ποιος είναι ο κυβερνήτης και ποιοι αυτοί που κυβερνώνται και κατά συνέπεια υπάρχει αντίσταση ενάντια σε κάθε προσπάθεια αύξησης της κρατικής εξουσίας. Σε ένα δημοκρατικό κράτος η διάκριση αυτή γίνεται θολή και γίνεται όλο και ευκολότερο να επεκταθεί η κρατική εξουσία.
Schwarz: Μια στιγμή: γι’ αυτό υπάρχουν τα δικαστήρια, οι νόμοι και το σύνταγμα, για να περιορίζουν και να ελέγχουν την κυβέρνηση του κράτους καθώς και το κοινοβούλιο.
Hoppe : Η μαφία διαθέτει επίσης «εκτελεστικά», «νομοθετικά» και «δικαστικά» διοικητικά τμήματα. Απλά πηγαίνετε να παρακολουθήσετε ξανά την ταινία «The Godfather»!
Schwarz: Μια άλλη αντίρρηση: Τι γίνεται με τους νέους ιντερνετικούς δυσφημιστές του κράτους όπως το «Occupy» ή οι «Πειρατές», που απαιτούν διαφάνεια και συμμετοχή, χωρίς να καταδικάζουν αμέσως το κράτος και τη δημοκρατία στο σύνολό τους;
Hoppe: Το κίνημα «Occupy» αποτελείται από οικονομικά άσχετους που δεν καταλαβαίνουν ότι τα βρώμικα κόλπα των τραπεζών, τα οποία δικαίως καταγγέλλουν, είναι δυνατά μόνο επειδή υπάρχει μια κεντρική τράπεζα με άδεια λειτουργίας του κράτους που ενεργεί ως «δανειστής ύστατης ανάγκης» και ότι η σημερινή χρηματοπιστωτική κρίση δεν αποτελεί επομένως κρίση του καπιταλισμού, αλλά μια κρίση κρατισμού. Οι «Πειρατές», με το αίτημα τους για ένα άνευ όρων βασικό εισόδημα, βρίσκονται σε καλό δρόμο για να γίνουν ένα άλλο κόμμα «δωρεάν μπύρας για όλους». Έχουν ένα μόνο ζήτημα: την κριτική για τα «δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας» (ΔΠΙ), τα οποία θα μπορούσαν να τους κάνουν πολύ δημοφιλείς -αλλά και να κερδίσουν την εχθρότητα ιδίως των μουσικών, κινηματογραφικών και φαρμακευτικών βιομηχανιών. Αλλά ακόμη και εκεί είναι ανίδεοι λαπάδες. Απλά πρέπει να γκουγκλάρετε τον Stephan Kinsella. Τότε θα δουν ότι τα ΔΠΙ δεν έχουν καμία σχέση με την ιδιοκτησία, αλλά με κρατικά προνόμια. Τα ΔΠΙ επιτρέπουν στον εφευρέτη (Ε) ή στον «πρώτο δημιουργό» ενός προϊόντος – ένα κείμενο, εικόνα, τραγούδι ή οτιδήποτε άλλο – να απαγορεύσει σε όλους τους άλλους να αναπαράγουν αυτό το προϊόν ή να χρεώνουν τέλη αδείας, παρόλο που ο αντιγραφέας (Α) του χρησιμοποιεί μόνο την ιδιοκτησία του (και δεν αφαιρεί κανένα από τα περιουσιακά στοιχεία του Ε). Με αυτόν τον τρόπο, ο Ε αναδύεται με την ιδιότητα του συνιδιοκτήτη της περιουσίας του Α. Αυτό δείχνει ότι τα δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας δεν είναι ιδιοκτησία, αλλά, αντιθέτως, αποτελούν επίθεση στην ιδιοκτησία και επομένως είναι εντελώς παράνομα.
Schwarz: Στο «Competition of Crooks» περιγράφετε ως εναλλακτική λύση το μοντέλο μιας «κοινωνίας ιδιωτικού δικαίου». Πώς λειτουργεί;
Hoppe: Η βασική ιδέα είναι απλή. Η ιδέα ενός μονοπωλιακού προστάτη ιδιοκτησίας και φύλακα του νόμου είναι αντιφατική. Αυτός ο μονοπωλητής, είτε βασιλιάς είτε πρόεδρος, θα είναι πάντα ένας απαλλοτριωτής προστάτης περιουσίας και ένας παραβάτης του νόμου που θα χαρακτηρίσει τις ενέργειές του ως «δημόσιο συμφέρον». Προκειμένου να διασφαλιστεί η προστασία της ιδιοκτησίας και να διασφαλιστεί ο νόμος, πρέπει να υπάρχει ελεύθερος ανταγωνισμός και στον τομέα του δικαίου. Άλλα ιδρύματα εκτός από το κράτος πρέπει να έχουν τη δυνατότητα να παρέχουν υπηρεσίες προστασίας της ιδιοκτησίας και του νόμου. Το κράτος τότε γίνεται υποκείμενο στο ιδιωτικό δίκαιο, σε ισότιμη βάση με όλους τους άλλους. Δεν μπορεί πλέον να αυξήσει τους φόρους ή να θεσπίσει μονομερώς νόμους. Οι υπάλληλοί του θα πρέπει να χρηματοδοτήσουν τον εαυτό τους ακριβώς όπως κάνουν όλοι οι άλλοι: παράγοντας και προσφέροντας κάτι που οι πελάτες εθελοντικά θεωρούν ότι αξίζει τα χρήματα που θα δώσουν.
Schwarz: Δεν θα οδηγούσε γρήγορα σε πόλεμο μεταξύ αυτών των «παρόχων»;
Hoppe: Ο πόλεμος και η επιθετικότητα είναι δαπανηρά. Τα κράτη διεξάγουν πόλεμο επειδή μπορούν, μέσω των φόρων, να μεταβιβάσουν το κόστος σε τρίτους που δεν εμπλέκονται άμεσα. Αντίθετα, για τις εταιρείες που χρηματοδοτούνται οικειοθελώς, ο πόλεμος είναι οικονομική αυτοκτονία. Ως υποκείμενο του ιδιωτικού δικαίου, όπως και όλοι οι άλλοι πάροχοι ασφάλειας, το κράτος θα πρέπει να προσφέρει στους πελάτες του συμβάσεις που μπορούν να τροποποιηθούν μόνο με αμοιβαία συμφωνία και οι οποίες ρυθμίζουν ιδιαίτερα τι πρέπει να γίνει σε περίπτωση σύγκρουσης μεταξύ του ίδιου και των πελατών του ή μεταξύ του ιδίου και των πελατών άλλων ανταγωνιζόμενων παρόχων ασφάλειας. Και γι ‘αυτό υπάρχει μόνο μία λύση αποδεκτή από όλους: ότι σε τέτοιες συγκρούσεις όχι το κράτος, αλλά ένα ανεξάρτητο τρίτο μέρος αποφασίζει – διαιτητές και δικαστές που με τη σειρά τους ανταγωνίζονται μεταξύ τους, των οποίων το σημαντικότερο πλεονέκτημα είναι η φήμη τους ως τηρητών του νόμου, και των οποίων οι πράξεις και οι κρίσεις μπορούν να αμφισβητηθούν και, αν χρειαστεί, να επανακαθοριστούν, όπως μπορεί να γίνει με τις αποφάσεις του καθενός.
Schwarz: Ποιος πρέπει να είναι ένα τέτοιο «τρίτο μέρος»; Και με ποια μέσα εξουσίας θα πρέπει να επιβάλλει τα συμφέροντα ενός μεμονωμένου πολίτη έναντι του συμβασιούχου εταίρου – το ιδιωτικό κράτος, το οποίο φυσικά είναι πολύ πιο ισχυρό;
Hoppe: Σε τοπικές συγκρούσεις, σε ένα χωριό ή σε μια μικρή πόλη, αυτά συχνά θα γίνονται παγκοσμίως σεβαστά για τους «φυσικούς αριστοκράτες». Ή αλλιώς, οι διαιτητικές οργανώσεις και τα εφετεία, τα οποία οι ασφαλιστές και οι ασφαλισμένοι έχουν συμφωνήσει συμβατικά από την αρχή. Όποιος στη συνέχεια δεν συμμορφώνεται με τις αποφάσεις δεν θα είναι μόνο απατεώνας, θα γίνει παρίας στον κόσμο των επιχειρήσεων. Κανείς δεν θα θέλει να έχει σχέση με αυτόν, και θα χάσει αμέσως όλους τους πελάτες του. Αυτή δεν είναι ουτοπική ιδέα. Αυτή είναι ήδη η συνήθης πρακτική στις διεθνείς-αναρχικές συναλλαγές σήμερα. Και μια άλλη ερώτηση για σας: Πώς θα πρέπει ο κάθε πολίτης να υπερασπιστεί τα συμφέροντά του έναντι ενός μονοπωλιακού φορολογικού κράτους; Είναι πολύ πιο ισχυρό και πάντα έχει την τελευταία λέξη!
Schwarz: Κατανοείτε τον συνεχιζόμενο σκεπτικισμό σε σχέση με την πρότασή σας;
Hoppe : Φυσικά, οι περισσότεροι άνθρωποι δεν έχουν ποτέ ακούσει για αυτή την ιδέα, πόσο μάλλον να τη σκεφτούν σοβαρά. Είμαι μόνο αδιάλλακτος απέναντι σε εκείνους που φωνασκούν όταν ακούν αυτή την ιδέα και απαιτούν την καταδίκη των εκπροσώπων της, χωρίς να έχουν την ελάχιστη γνώση της οικονομίας και της πολιτικής φιλοσοφίας που βρίσκεται πίσω της.
Schwarz: Είναι ελάχιστα πιθανό ότι η πλειονότητα των πολιτών θα υποστηρίξει ποτέ ένα τέτοιο άγνωστο μοντέλο. Ποια όμως τμήματα θα μπορούσαν τουλάχιστον να υιοθετηθούν, προκειμένου να επιτευχθούν τουλάχιστον μερικές βελτιώσεις του σημερινού μας συστήματος, χωρίς την πλήρη εγκατάλειψη του κράτους και της δημοκρατίας;
Hoppe : Υπάρχει μια προσωρινή λύση. Ονομάζεται απόσχιση και πολιτική αποκέντρωση. Τα μικρά κράτη πρέπει να είναι φιλελεύθερα, αλλιώς οι παραγωγικοί άνθρωποι θα τα εγκαταλείψουν. Ως εκ τούτου, είναι επιθυμητός ένας κόσμος που αποτελείται από χιλιάδες κράτη όπως το Λιχτενστάιν, η Σιγκαπούρη και το Χονγκ Κονγκ. Αντίθετα, η ευρωπαϊκή κεντρική κυβέρνηση – και μάλιστα μια παγκόσμια κυβέρνηση – με μια «εναρμονισμένη» φορολογική και κανονιστική πολιτική, είναι η σοβαρότερη απειλή για την ελευθερία.
Schwarz: Και γι ‘αυτό δεν θα βρείτε πιθανώς πλειοψηφία. Ως εκ τούτου, πώς θα αναπτυχθεί το κράτος και η δημοκρατία στο μέλλον; Πού τελικά θα καταλήξουμε;
Hoppe : Το δυτικό «πρότυπο κράτους πρόνοιας» είναι μια μορφή «ελαφρού σοσιαλισμού» και θα καταρρεύσει ακριβώς όπως ο «κλασικός» σοσιαλισμός – φυσικά, δεν μπορώ να πω αν αυτό γίνει σε πέντε, δέκα ή 15 χρόνια. Οι λέξεις-κλειδιά είναι: κρατική χρεοκοπία, υπερπληθωρισμός, νομισματική μεταρρύθμιση και οι βίαιες μάχες διανομής. Στη συνέχεια, είτε θα υπάρξει επίκληση για έναν «ισχυρό ηγέτη» ή – ελπίζουμε – ένα μαζικό κίνημα αποσχίσεων.
Δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα του Ινστιτούτου Ludwig von Mises με τίτλο ''Obsessed by Megalomania'': https://mises.org/library/obsessed-megalomania
Ο Hans-Hermann Hoppe, είναι οικονομολόγος της Αυστριακής σχολής οικονομικής σκέψης και Λιμπερταριανός/αναρχοκαπιταλιστής φιλόσοφος με κοινωνικά συντηρητικές αρχές. Eίναι ομότιμος καθηγητής οικονομικών στο UNLV, διακεκριμένος ανώτερος συνεργάτης του Ινστιτούτου Mises, ιδρυτής και πρόεδρος της «κοινωνίας ιδιοκτησίας και ελευθερίας» και πρώην συντάκτης της εφημερίδας Journal of Libertarian studies. Είναι συγγραφέας του βιβλίου: Democracy: The god that failed.
πηγή: https://www.eleytheriagora.gr/74535/
Ο «αναρχοκαπιταλιστής» Μιλέι νέος πρόεδρος της Αργεντινής
Με την εκλογή του η Αργεντινή εκτοξεύεται στο άγνωστο, ακολουθώντας τα βήματα του Τραμπ στις ΗΠΑ
Ο 53χρονος δεξιός λαϊκιστής Χαβιέ Μιλέι είναι ο μεγάλος νικητής στον δεύτερο γύρο των προεδρικών εκλογών στην Αργεντινή, αποσπώντας το 56% των ψήφων, έναντι 44% του «Περονιστή» υποψήφιου και υπουργού Οικονομίας Σέρχιο Μάσα.
Η διαφορά των δυο «μονομάχων» είναι σχεδόν τρία εκατομμύρια ψήφοι-που σηματοδοτεί μια ήττα χωρίς προηγούμενο για τον Περονισμό.
Ο κυβερνητικός υποψήφιος Μάσα παραδέχτηκε την ήττα του. «Ο Χαβιέ Μιλέι είναι πρόεδρος. Τον συγχαίρω γιατί τον ψήφισε η πλειοψηφία των Αργεντινών», είπε. «Από αύριο είναι ευθύνη του εκλεγμένου προέδρου να παρέχει ασφάλεια και εγγυήσεις και ελπίζουμε ότι θα το κάνει».
Η νίκη Μιλέι συνιστά μια πολύ πιο απότομη στροφή από το αναμενόμενο, καθώς η Αργεντινή εκτοξεύεται στο άγνωστο, ακολουθώντας τα βήματα του Ντόναλντ Τραμπ στις Ηνωμένες Πολιτείες και του Ζαΐρ Μπολσονάρου στη Βραζιλία. «Σήμερα ξεκινά η ανοικοδόμηση της Αργεντινής, σήμερα αρχίζει το τέλος της παρακμής. Το εξαθλιωτικό μοντέλο της πανταχού παρούσας Πολιτείας τελειώνει. Σήμερα για άλλη μια φορά ενστερνιζόμαστε τις ιδέες της ελευθερίας, αυτές των ιδρυτών μας», δήλωσε ο νεοεκλεγείς πρόεδρος.
Ο Μιλέι ζήτησε από την κυβέρνηση να αναλάβει τη μετάβαση, προειδοποίησε ότι θα είναι πολύ σκληρός με όσους αντιστέκονται «βίαια» στις αλλαγές που προτείνει. «Αν δεν προχωρήσουμε γρήγορα με τις διαρθρωτικές αλλαγές που χρειάζεται η Αργεντινή, θα πάμε προς τη χειρότερη κρίση στην ιστορία. «Θέλω μια κυβέρνηση που κάνει το καθήκον της, που σέβεται την ιδιωτική ιδιοκτησία και το ελεύθερο εμπόριο», τόνισε.
Η νίκη του νεοφιλελεύθερου Μιλέι αντιπροσωπεύει μια πραγματική ανατροπή για την Αργεντινή, όπου οι κεντροαριστεροί Περονιστές έχουν δώσει τον τόνο για περισσότερα από 20 χρόνια, το κράτος παρεμβαίνει μαζικά στην οικονομία, οι δημόσιες υπηρεσίες επιδοτούνται σε μεγάλο βαθμό και σε πολλές επαρχίες υπάρχουν περισσότεροι εργαζόμενοι στον δημόσιο τομέα παρά στον ιδιωτικό .
Πληθωρισμός πάνω από το 140%
Η δεύτερη μεγαλύτερη οικονομία της Νότιας Αμερικής βρίσκεται πάντως σε βαθιά οικονομική κρίση. Το ποσοστό πληθωρισμού είναι πάνω από 140% και περίπου το 40% των ανθρώπων στην πάλαι ποτέ πλούσια χώρα, ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας.
Η Αργεντινή υποφέρει από φουσκωμένο κρατικό μηχανισμό, χαμηλή βιομηχανική παραγωγικότητα και μεγάλη παραοικονομία που στερεί από το κράτος πολλά φορολογικά έσοδα. Το εθνικό νόμισμα, το πέσο, συνεχίζει να χάνει αξία έναντι του δολαρίου και το βουνό του χρέους αυξάνεται συνεχώς.
«Ριζοσπαστικό πρόσωπο»
Εν μέσω αυτής της σοβαρής οικονομικής κρίσης, ο αυτοαποκαλούμενος και «αναρχοκαπιταλιστής» Μιλέι υπόσχεται ένα ριζοσπαστικό πρόσωπο: Θέλει να εισαγάγει το αμερικανικό δολάριο ως νόμιμο χρήμα, να καταργήσει την κεντρική τράπεζα και πολλά υπουργεία και να περικόψει τις κοινωνικές δαπάνες.«Κανείς με τόσο ακραίες απόψεις για οικονομικά ζητήματα δεν έχει εκλεγεί ποτέ πρόεδρος μιας χώρας της Νότιας Αμερικής», δήλωσε ο οικονομολόγος Μαρκ Γουάισμπροτ από το αμερικανικό ερευνητικό ινστιτούτο Κέντρο Οικονομικών και Πολιτικών Ερευνών.
Ο Μιλέι επωφελήθηκε πάνω από όλα από την οργή πολλών Αργεντινών ενάντια στη συνεχιζόμενη κρίση και τη διαφθορά στο πολιτικό κατεστημένο. Με ατημέλητα μαλλιά και ένα αλυσοπρίονο στο χέρι κατά την προεκλογική του εκστρατεία, ο νέος πρόεδρος θέλει επίσης να απελευθερώσει την οπλοκατοχή, είναι ενάντια στο δικαίωμα στην άμβλωση, δεν πιστεύει στην ανθρωπογενή κλιματική αλλαγή και αποκαλεί τον Αργεντινό Πάπα Φραγκίσκο «κομμουνιστή».
Όπως ο Ντόναλντ Τραμπ, αλλά και ο Ζαΐρ Μπολσονάρου, ο Μιλέι χρησιμοποιεί αντισυστημική ρητορική, αλλά σε αντίθεση με τα πρότυπά του, απέχει από τον δεξιό εξτρεμισμό και υποστηρίζει, για παράδειγμα, τους γάμους των ομοφύλων.
Η μελλοντική του αντιπρόεδρος Βικτόρια Βιγιαρουέλ από την άλλη, εξυπηρετεί τη συντηρητική πελατεία, διατηρεί επαφές με ακροδεξιές ομάδες σε όλο τον κόσμο και προκαλεί επανειλημμένα με δηλώσεις για τη στρατιωτική χούντα (1976-1983). Κόρη αξιωματικού, η Βικτόρια Βιγιαρουέλ αμφισβητεί τον αριθμό των νεκρών της χούντας που υπολογίζεται από τις οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων σε 30.000
Χωρίς πλειοψηφία στη Βουλή
Η ικανότητα του Μιλέι να εφαρμόσει το πρόγραμμά του πιθανότατα θα δοκιμαστεί, γιατί παρά τη ριζοσπαστική ρητορική του, δεν μπορεί να φτάσει μακριά μόνος του. Δεν έχει πλειοψηφία στο κοινοβούλιο, το στρατόπεδό του δεν έχει ούτε έναν κυβερνήτη επαρχίας και δεν διαθέτει εξειδικευμένο προσωπικό για να καλύψει σημαντικές βασικές θέσεις. Οι πολιτικοί του αντίπαλοι από την άλλη, μπορούν να του κάνουν δύσκολη τη ζωή ως αρχηγός κράτους: οι αριστεροί Περονιστές είναι καλά οργανωμένοι μέσω των συνδικάτων, των κοινωνικών κινημάτων και των κομματικών δομών μέχρι τις μικρότερες κοινότητες και είναι σε θέση να παραλύσουν τη δημόσια ζωή στην Αργεντινή ανά πάσα στιγμή με διαμαρτυρίες κατά της νέας κυβέρνησης.
Στις 10 Δεκεμβρίου ορκίζεται
Ο Μιλέι θα αναλάβει επισήμως την εξουσία στις 10 Δεκεμβρίου, όταν λήγει η θητεία του περονιστή Αλμπέρτο Φερνάντες. Η ανάγκη εξεύρεσης άμεσων λύσεων θα αναγκάσει πάντως τον Μιλέι να διαπραγματευτεί με εκείνους που κατά τη διάρκεια της εκστρατείας αποκάλεσε «ανθρώπινα αποβράσματα» και «καταστροφές». Με μόνο 38 από τους 350 βουλευτές στο Κογκρέσο, ο Μιλέι θα χρειαστεί τη βοήθεια των 94 βουλευτών του φιλελεύθερου πρώην προέδρου Μαουρίτσιο Μάκρι (2015-2019). Η υποστήριξη που έλαβε από τον πρώην φιλελεύθερο πρόεδρο ήταν άλλωστε το κλειδί για τη νίκη του Μιλέι, αφού του έδωσε ένα δημοκρατικό κάλυμμα που τελικά ήταν αρκετό για να πείσει τους αναποφάσιστους.
Οι ψήφοι του Μιλέι προέρχονταν κυρίως από τα μεσαία και κατώτερα στρώματα, ιδιαίτερα από τους νέους, που δυσαρεστημένοι από τις επαναλαμβανόμενες οικονομικές κρίσεις, αγκάλιασαν τις ιδέες του και την υπόσχεσή του να γκρεμίσει τα πάντα για να ξανακτίσει τη χώρα από την αρχή.
πηγή: https://www.naftemporiki.gr/kosmos/1538346/o-anarchokapitalistis-milei-neos-proedros-tis-argentinis/
