Τα σοσιαλιστικά ιδεώδη καλπάζουν σε ολόκληρο τον δυτικό κόσμο. Μερικοί Αμερικανοί έχουν πολύ υψηλότερο εισόδημα και πλούτο από πολλούς άλλους. Ο πρώην πρόεδρος των ΗΠΑ Μπαράκ Ομπάμα είπε κάποτε: «Νομίζω ότι σε κάποιο σημείο κάποιος έχει κερδίσει αρκετά χρήματα» (υπονοώντας πως δεν «χρειάζεται» άλλα). Ένας σύμβουλος της σοσιαλίστριας γερουσιαστού Alexandria Ocasio-Cortez έγραψε στο Twitter «Κάθε δισεκατομμυριούχος αποτελεί αποτυχία της πολιτικής». Η υποψήφια πρόεδρος των δημοκρατικών και μέλος της γερουσίας Elizabeth Warren, θέλει να επιβάλλει φόρο περιουσίας λέγοντας με «παράπονο»: «Οι πλούσιοι και ισχυροί παίρνουν τόσα πολλά για τους εαυτούς τους και αφήνουν τόσο λίγα για όλους τους άλλους». Στο οικονομικό φόρουμ των Δελφών, η οικονομική ανισότητα αντιμετωπίστηκε ως το κυριότερο «πρόβλημα» των εποχών μας που πρέπει να αντιμετωπιστεί από τους γραφειοκράτες. Στην Ελλάδα, 1.000.000 «εχόντων» συνεισφέρουν το 92% των φορολογικών εσόδων και άλλα 2,6 εκατομμύρια το 8%, ενώ 5,1 εκατομμύρια εισπράττουν φόρους καθώς η κυβέρνηση επέλεξε κατά τα λεγόμενα της να «πληρώσουν οι έχοντες».
Τα εισοδήματα δεν πέφτουν από τον ουρανό
Όλο αυτό το μένος εις βάρος των εχόντων υψηλότερα εισοδήματα, θα αποτελούσε μια βάσιμη αντίδραση, αν τα εισοδήματα ήταν στοίβες χρημάτων που πέφτουν από τον ουρανό και κάποιοι είχαν μυστική πρόσβαση σε αυτές τις στοίβες αρπάζοντας τεράστια μερίδια. Σε αυτή την περίπτωση, μια διορθωτική δημόσια πολιτική θα απαιτούσε ανακατανομή του εισοδήματος, όπου τα αδίκως αποκτηθέντα κέρδη των λίγων, θα αποσπούνταν για να επιστραφούν σε όσους τα δικαιούνται. Το ίδιο θα μπορούσε να λεχθεί και αν υπήρχε ένας διανομέας χρημάτων ο οποίος – λόγω του ότι ήταν ρατσιστής, σεξιστής, εθνικιστής, διεθνιστής ή οτιδήποτε άλλο – δεν μοίραζε τα χρήματα δίκαια. Αν μοίραζε εκατομμύρια σε κάποιους και ψίχουλα στους υπόλοιπους, μια πρέπουσα δημόσια πολιτική θα ήταν η αναδιανομή αυτών των χρημάτων.
Εξυπηρετείς τους άλλους; Απόδειξε το
Όμως τα πράγματα δεν είναι έτσι. Σε μια ελεύθερη κοινωνία, οι άνθρωποι κερδίζουν το εισόδημα τους εξυπηρετώντας τους συνανθρώπους τους. Για παράδειγμα, κουρεύω το γκαζόν στον κήπο κάποιου και με πληρώνει με 30 ευρώ. Στη συνέχεια πηγαίνω στο μπακάλικο της γειτονιάς μου και ζητάω έξι κουτάκια μπύρες και 3 κιλά μπριζόλες. Ακολούθως, ο μπακάλης λέει: «μου ζητάς να σε εξυπηρετήσω δίνοντάς σου μπύρες και μπριζόλες. Εσύ τι έκανες για να εξυπηρετήσεις τον συνάνθρωπό σου; Απαντώ πως κούρεψα το γκαζόν σε έναν κήπο. Ο μπακάλης μου ζητάει να το αποδείξω.
Μπορούμε σε αυτό το σημείο να υποθέσουμε, για παράδειγμα, πως τα δύο χαρτονομίσματα των 20€ και 10€ είναι στην ουσία πιστοποιητικά της αξιολογημένης απόδοσης μου στην αγορά – απόδειξη ότι εξυπηρέτησα κάποιον συνάνθρωπο μου. Ανάλογα, ο προμηθευτής του μπακάλη θα τον ρωτήσει τι έκανε για τους συνανθρώπους του και αυτός θα δώσει τις «αποδείξεις» – τα χρήματα – που παρέλαβε από εμένα δίνοντας μου τα αγαθά που ήθελα, ad infinitum.
Ένα σύστημα που απαιτεί πως ο οποιοσδήποτε πρέπει να εξυπηρετεί τον συνάνθρωπο του – για να έχει αξιώσεις σε όσα παράγει ο συνάνθρωπος του – είναι πολύ πιο ηθικό από ένα σύστημα χωρίς τέτοιες απαιτήσεις. Για παράδειγμα, ο πολιτικός μπορεί να μου πει: δεν χρειάζεται να βγεις μέσα στην κάψα, στον ήλιο, κουρεύοντας χόρτα για να έχεις αξίωση σε όσα παράγει ο συνάνθρωπος σου. Απλά ψήφισε με και θεσπίζοντας έναν νόμο «κοινωνικής δικαιοσύνης» θα κλέψω κάποια από αυτά που παράγει ο συνάνθρωπος σου και θα τα δώσω σε σένα. Θα δημιουργήσω κι έναν ηθικό κώδικα που επιβραβεύει και αποθεώνει αυτή την κλοπή και θα χτίσουμε μια «δίκαιη κοινωνία των πολλών».
Συνεισφορά και αμοιβή
Ας ρίξουμε μια ματιά σε μερικούς δισεκατομμυριούχους, για να δούμε αν έχουν εξυπηρετήσει τους συνανθρώπους τους. Ο Bill Gates, συνιδρυτής της Microsoft, με περιουσία άνω των 90 δισεκατομμυρίων δολαρίων, είναι ο δεύτερος πλουσιότερος άνθρωπος στον κόσμο. Δεν απέκτησε αυτόν τον πλούτο μέσω βίας ή μέσω απειλής βίας όπως κάνει το κράτος. Εκατομμύρια άνθρωποι σε όλο τον κόσμο πλήρωσαν εθελοντικά για να αγοράσουν προϊόντα της Microsoft. Αυτό εξηγεί τον μεγάλο πλούτο ανθρώπων όπως ο Gates. Ανακάλυψαν κάτι που επιθυμούσε και δεν είχε ο συνάνθρωπος τους και ανέπτυξαν τρόπους για να παράγουν αποτελεσματικά αυτό το κάτι. Ο συνάνθρωπος τους πλήρωσε οικειοθελώς για να αποκτήσει τα προϊόντα τους. Αν ο Gates και άλλοι δισεκατομμυριούχοι είχαν ακολουθήσει τη συμβουλή του προέδρου Ομπάμα και σταματούσαν την παραγωγικότητα τους «επειδή είχαν κερδίσει αρκετά» κι έκλειναν τις επιχειρήσεις τους όταν είχαν κερδίσει το πρώτο τους δισεκατομμύριο, η ανθρωπότητα θα είχε στερηθεί το μεγαλύτερο μέρος της τεχνολογικής ανάπτυξης που απολαμβάνει σήμερα.
Ρίχνοντας μια ματιά στη λίστα των δισεκατομμυριούχων στην ιστοσελίδα Billionaire Mailing List, βρίσκουμε ανθρώπους που έχουν συνεισφέρει σημαντικά στην κοινωνία. Κάπου στον κατάλογο βρίσκεται ο Gordon Earle Moore, συνιδρυτής της Intel με περιουσία 6 δισεκατομμυρίων δολαρίων. Το 1968, ο Moore ανέπτυξε και κυκλοφόρησε στο εμπόριο ένα ενοποιημένο κύκλωμα γνωστό ως μικροτσίπ, το οποίο αποτέλεσε τον προπομπό χιλιάδων σημερινών καινοτομιών, όπως οι μαγνητικές τομογραφίες, η πρόοδος στη δορυφορική τεχνολογία και ο προσωπικός υπολογιστής μας. Ο Moore, βεβαίως, ωφελήθηκε πολύ από την ανάπτυξη και την εμπορία του μικροτσίπ. Όμως, το προσωπικό του όφελος ωχριά μπροστά στα οφέλη ολόκληρου του κόσμου, τα οποία προέκυψαν από τις τεχνολογικές καινοτομίες που πραγματοποιήθηκαν με το μικροτσίπ.
Ανάλογη είναι η μεθοδολογία μας και για κάθε άνθρωπο που κερδίζει τα εισοδήματα του με ελεύθερη συναλλαγή στην αγορά. Το σούπερ μάρκετ, το μπακάλικο, το συνεργείο, κάνουν κάτι για να εξυπηρετήσουν τους καταναλωτές. Οι εργαζόμενοι ωφελούνται από τη γενική πτώση των τιμών, αν αυτή επιτραπεί από τις κεντρικές τράπεζες και τους πολιτικούς, λαμβάνοντας έτσι περισσότερα και καλύτερα αγαθά με σταθερούς ονομαστικούς μισθούς. Οι ιδιοκτήτες ακινήτων, που φορολογούνται αδίστακτα στην Ελλάδα, παρέχουν χώρους για στέγαση και για επαγγελματικές δραστηριότητες. Είναι «έχοντες» παρέχοντας κάτι που προφανώς κοστίζει ακριβά για να αποκτηθεί. Κάθε πρόσθετη φορολόγηση βασισμένη στο σκεπτικό πως εφόσον είναι «έχοντες» πρέπει να πληρώσουν ΕΝΦΙΑ «για το καλό της κοινωνίας», είναι παράλογη και άδικη.
Σε μια ελεύθερη, ανεμπόδιστη αγορά, ο μόνος τρόπος να κερδίσεις τα εισοδήματα σου, είναι εξυπηρετώντας τους καταναλωτές. Κάθε άλλη περίπτωση, συνεπάγεται κλοπή, δηλαδή χρειάζεται παρεμβατικότητα είτε του κράτους είτε της κεντρικής τράπεζας.
Συμπέρασμα
Τα μόνα άτομα που επωφελούνται από τον ταξικό πόλεμο είναι οι πολιτικοί και οι κρατικοδίαιτες ελίτ. Παίρνουν τα χρήματά μας δια της βίας και ελέγχουν τη ζωή μας. Μπορούμε μόνο να αναρωτηθούμε: Πού βαδίζει μια κοινωνία η οποία μισεί, διαπομπεύει και λεηλατεί τα πιο παραγωγικά της μέλη, τους απεχθείς για τους σοσιαλιστές «νοικοκυραίους», ενώ κάνει μασκότ κάθε αντιπαραγωγικό παράσιτο;
πηγή: https://www.eleytheriagora.gr/13552-2/
ΣΗΜΕΙΩΣΗ ΠΑΡΑΔΟΣΙΟΚΡΑΤΙΑΣ:
Η πασίγνωστη (του βαθέως αμερικανικού κράτους) εφημερίδα ‘’New York Times’’ παραπάνω, ευχήθηκε σε άρθρο της χαρούμενα γενέθλια στον κομμουνιστή θεωρητικό Καρλ Μαρξ δίνοντάς του δίκιο!!! Ένα γεγονός που καταρρίπτει πανηγυρικά τη νεοταξική πλάνη των ημερών μας περί καπιταλιστικής ή φιλελεύθερης τάχα μου παγκοσμιοποίησης, η οποία λέγεται με στόχο την παραπλάνηση του κόσμου για να δείχνει ανοχή ή να ενδυναμώνει περισσότερο κάθε σοσιαλιστική προσπάθεια υφαρπαγής του λαϊκού πλούτου από την ελίτ των παγκοσμιοποιητών (σημ. όταν άρχισε να κυβερνάει και την άλλοτε καπιταλιστική Αμερική ο αριστερισμός της από το 1960 και έπειτα για να βλέπουμε σήμερα τέτοια δημοσιεύματα που μέχρι τότε καίγονταν στην πυρά και οι αριστεριστές κατέληγαν φυλακή). Σύμφωνα με τον Jason Barker, αναπληρωτή καθηγητή φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο Kyung Hee της Νότιας Κορέας και συγγραφέα του μυθιστορήματος «Marx Returns» (σ.σ. ο Μαρξ επιστρέφει), η εμπεριστατωμένη σοσιαλιστική άποψη συμφωνεί σήμερα λίγο πολύ ομόφωνα στο ότι η βασική θέση του Μαρξ, πως ο καπιταλισμός οδηγείται από μια βαθιά διαιρετική ταξική πάλη στην οποία η μειοψηφία της κυρίαρχης τάξης ιδιοποιείται το πλεόνασμα της εργασίας της πλειοψηφίας της εργατικής τάξης ως κέρδος, είναι σωστή (βλέπε: https://www.nytimes.com/2018/04/30/opinion/karl-marx-at-200-influence.html)
“I am sure that, on the one hand, the Rothschilds appreciate the merits of Marx, and that on the other hand, Marx feels an instinctive inclination and a great respect for the Rothschilds. This may seem strange. What could there be in common between communism and high finance? Ho ho! The communism of Marx seeks a strong state centralization, and where this exists, there the parasitic Jewish nation [“ la nation parasite des Juifs”] — which speculates upon the labour of people – will always find the means for its existence…” – Bakunin, “ Rapports Personnels avec Marx ” in Oeuvres Completes, vol. 2, p. 125 (σ.σ. από τον αναρχικό Μπακούνιν: ‘’Είμαι βέβαιος ότι, από την μία πλευρά, η οικογένεια Ρότσιλντ εκτιμά την αξία του Μαρξ, και από την άλλη πλευρά, ο Μαρξ αισθάνεται μια ενστικτώδη συμπάθεια και τρέφει έναν μεγάλο σεβασμό για την οικογένεια Ρότσιλντ. Αυτό ίσως φαίνεται περίεργο. Τι κοινό θα μπορούσε να υπάρχει μεταξύ του κομμουνισμού και της υψηλής διαχείρισης χρημάτων; Ω! ω! Ο κομμουνισμός του Μαρξ ζητά ένα ισχυρό συγκεντρωτικό κράτος και όπου αυτό υφίσταται, πρέπει αναπόφευκτα να υπάρχει μια κεντρική κρατική τράπεζα, και όταν αυτό υφίσταται, εκεί το παρασιτικό Εβραϊκό Έθνος, το οποίο κερδοσκοπεί πάνω στο μόχθο του λαού, θα βρίσκει πάντοτε τα μέσα για την ύπαρξη του’’)
Ο μαρξισμός και οι πλάνες του αρνούνται να πεθάνουν
Του Antony P. Mueller
Εισαγωγή
Μόνο για λίγο χρονικό διάστημα η κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης έκανε τον Μαρξισμό να σωπάσει. Η θανατηφόρα έλξη των ιδεών του Καρλ Μαρξ έχει επιστρέψει – όχι επειδή οι ιδέες αυτές είναι σωστές αλλά επειδή είναι εντελώς λανθασμένες. Ο μαρξισμός χρησιμεύει στη μετατροπή της δυσαρέσκειας σε κοινωνικό πρόβλημα. Ο μαρξισμός είναι ελκυστικός επειδή η συγκεκριμένη ιδεολογία προσφέρει ένα τεράστιο οπλοστάσιο χολής για να πυροδοτήσει τον προσωπικό θυμό και να μετατρέψει την οργή σε πολιτική ατζέντα. Εδώ θα εξετάσουμε μόνο μερικές από τις λανθασμένες ιδέες του μαρξισμού: τον ρόλο του καπιταλιστή και της ανισότητας στην οικονομία της αγοράς και τη λειτουργία των κερδών και των ζημιών
1. Ο ρόλος του καπιταλιστή
Ο καπιταλιστής είναι ο σκοτεινός μπαμπούλας της οικονομίας της αγοράς για τους μαρξιστές. Είναι η ενσάρκωση όλων των δεινών του καπιταλιστικού συστήματος. Ο Καρλ Μαρξ παρερμηνεύει πλήρως τον ρόλο που διαδραματίζει ο καπιταλιστής. Προσδιόρισε τον καπιταλιστή ως κάποιον ο οποίος, όπως ίσχυε με τον συνεργάτη του Φρίντριχ Ένγκελς, κατέχει μια περιουσία και λαμβάνει μερίσματα και πληρωμές τόκων – έναν ραντιέρη χωρίς δική του συνεισφορά.
Οι βιογράφοι του αρχηγού του κομμουνιστικού εργατικού κινήματος, ισχυρίζονται ότι ο Μαρξ δεν είδε ποτέ το εσωτερικό ενός εργοστασίου. Ο Φρίντριχ Ένγκελς, ο οικονομικός χορηγός του μαρξιστικού σχεδίου για την κατάκτηση του κόσμου, ήταν ο κληρονόμος μιας περιουσίας που είχε συσσωρεύσει ο πατέρας του και που ο γιος του θα δαπανούσε όχι μόνο ως υποστηρικτής του Καρλ Μαρξ και του σοσιαλιστικού κινήματος, αλλά και ως playboy . Ο Ένγκελς συντήρησε οικονομικά τον Καρλ Μαρξ, ιδιαίτερα την εποχή που ο σοσιαλιστής συγγραφέας είχε σπαταλήσει την κληρονομιά του πατέρα του και στη συνέχεια της συζύγου του.
Ο Μαρξ και οι διάδοχοί του αγνοούν ότι οι καπιταλιστές προ-χρηματοδοτούν και συντηρούν την κεφαλαιακή διάρθρωση της οικονομίας. Ο σχηματισμός κεφαλαίου απαιτεί, πριν από όλα, την αποχή από τη χρήση της πλήρους δυνατότητας κατανάλωσης. Αυτό κάνουν οι καπιταλιστές, με τη χρηματοδότηση των παραγωγικών διαδικασιών μέχρι το εμπόρευμα να φθάσει στον καταναλωτή ως έτοιμο προς χρήση τελικό προϊόν.
Προκειμένου να γίνει κατανοητός ο ρόλος των καπιταλιστών στην οικονομία της αγοράς, πρέπει να ληφθεί υπόψη ότι κάθε προϊόν διατρέχει μια μακρά παραγωγική διαδικασία έως ότου φτάσει στους καταναλωτές. Αυτή η παραγωγική διαδικασία εκτείνεται από τη διαδικασία σχεδιασμού μέχρι τα διάφορα στάδια επεξεργασίας έως ότου τα αγαθά φτάσουν στις αποθήκες, στις εκθέσεις και στις βιτρίνες πωλήσεων, μέχρι το marketing για να πουληθούν τα εμπορεύματα. Τα έσοδα έρχονται μόνο με την πώληση του τελικού αγαθού.
Μέχρι τη στιγμή που ο καπιταλιστής θα λάβει εισόδημα από τον καταναλωτή, περνά χρόνος και η όλη διαδικασία υπόκειται σε ρίσκο και αβεβαιότητα. Οι καπιταλιστές λαμβάνουν την ανταμοιβή τους λόγω αναμονής και ανάληψης ρίσκου και αβεβαιότητας, ενώ οι μισθωτοί λαμβάνουν την αμοιβή τους τακτικά, πολύ πριν φτάσουν τα προϊόντα στον τελικό καταναλωτή.
2. Ανισότητα
Η ανισότητα του εισοδήματος και του πλούτου στον καπιταλισμό, είναι ένα σταθερό σημείο καταγγελίας των σοσιαλιστών ως «άδικο». Ο Μαρξ παρερμήνευσε την ουσία της ανισότητας σε μια οικονομία της αγοράς και έβαλε την καπιταλιστική ιδιοκτησία στην ίδια κατηγορία με την κατοχή πλούτου υπό τη φεουδαρχία. Ο Μαρξ δεν αναγνώρισε ότι η διαδικασία της αγοράς δημιουργεί ανισότητα επειδή τα αποτυχημένα έργα εξαλείφονται.
Οι σοσιαλιστές βλέπουν εκείνους που έχουν συσσωρεύσει περιουσία. Θρηνούν για την ανισότητα και αγνοούν το γεγονός ότι η καπιταλιστική διαδικασία είναι μια διαδικασία εξάλειψης που αποβάλει τους χαμένους του παιχνιδιού. Σε μια ανταγωνιστική οικονομία της αγοράς, η έκφραση «επιτυχημένος επιχειρηματίας» αποτελεί πλεόνασμα επειδή οι επιχειρηματίες, οι οποίοι δεν έχουν καμία εμπορική επιτυχία, αναγκάζονται να αποχωρήσουν και πρέπει να δημιουργήσουν χώρο για εκείνους τους επιχειρηματίες που εξυπηρετούν καλύτερα τους πελάτες τους.
Ο ανταγωνισμός της αγοράς λειτουργεί ως συνεχής διαδικασία διόρθωσης λαθών. Στο πλαίσιο του ανταγωνισμού της αγοράς, μόνο οι επιτυχημένοι επιχειρηματίες, αυτοί που καταφέρνουν να αντιμετωπίσουν τις προκλήσεις της ικανοποίησης των επιθυμιών των καταναλωτών, θα παραμείνουν στον τομέα αυτό. Οι αποτυχημένες επιχειρήσεις πρέπει να εξαφανιστούν. Οι πτωχεύσεις καθιστούν τον καπιταλισμό παραγωγικό και αποτελούν ένδειξη ότι λειτουργούν οι αγορές. Στην πραγματικότητα της οικονομίας της αγοράς, το μαρξιστικό κατασκεύασμα μιας «καπιταλιστικής τάξης» δεν υφίσταται καθώς κάθε μέλος πρέπει να αγωνίζεται κάθε μέρα για τη συμμετοχή του στην αγορά και υπό τον ελεύθερο καπιταλισμό τόσο η είσοδος όσο και η έξοδος από την αγορά είναι ορθάνοιχτες.
Η ανισότητα στον καπιταλισμό είναι αποτέλεσμα μιας διαδικασίας εξάλειψης. Οι αποτυχημένοι επιχειρηματίες εξαφανίζονται από την αγορά μαζί με τα σχέδια τους και τις σχετικές επιχειρήσεις τους.
3. Κέρδος και ζημία
Οι σοσιαλιστές καταγγέλλουν τον καπιταλισμό ως «κερδοσκοπική οικονομία». Κατηγορούν τα κέρδη ως την πρωταρχική κοσμική αμαρτία. Αγνοώντας την ζημία ως αντιστάθμισμα του κέρδους, οι σοσιαλιστές παρανοούν πλήρως το ρόλο του κέρδους σε μια οικονομία της αγοράς. Τα κέρδη και οι ζημίες, που προκύπτουν από τη διαφορά μεταξύ πωλήσεων και κόστους, ενημερώνουν τον ιδιοκτήτη της επιχείρησης για την κερδοφορία της εταιρείας. Αν εξαφανιστούν τα κέρδη και οι ζημίες, εξαφανίζεται μαζί τους και η ένδειξη για το πόσο καλά εξυπηρετεί τους καταναλωτές η παραγωγή. Χωρίς τέτοιες πληροφορίες, η παραγωγή πραγματοποιείται στην τύχη και μπορεί να κοστίζει περισσότερο από ότι αξίζουν τα αγαθά που παράγει.
Επομένως, η παραγωγή στις σοσιαλιστικές οικονομίες, απορροφά περισσότερους υλικούς και ανθρώπινους πόρους από την ωφέλεια που παράγει ως αποτέλεσμα. Η «εκμετάλλευση» της ανθρώπινης εργασίας για την οποία θρηνούν οι σοσιαλιστές, είναι η συστηματική πραγματικότητα υπό τον σοσιαλισμό και όχι υπό τον καπιταλισμό.
Στις κομμουνιστικές προσπάθειες για την εκβιομηχάνιση της Ρωσίας, αυτή η σοσιαλιστική οικονομία αρνητικού αθροίσματος, κόστισε ένα κολοσσιαίο τίμημα σε ανθρώπινες ζωές και σπαταλημένη εργασία. Στη δεύτερη δεκαετία της νέας χιλιετίας, αυτή η ανθρώπινη εκμετάλλευση συνεχίζεται στην Κούβα, τη Βόρεια Κορέα και τη Βενεζουέλα. Ο Καρλ Μαρξ κατηγόρησε την οικονομία της αγοράς για την παραγωγική αναρχία, αλλά στην πραγματικότητα είναι το σοσιαλιστικό οικονομικό σύστημα που επιφέρει το χάος.
Οι κεντρικοί σχεδιαστές μπορούν να παρέχουν προγράμματα για την παραγωγή καταναλωτικών αγαθών, βασισμένοι σε έρευνες μεταξύ του πληθυσμού. Για παράδειγμα, οι υπεύθυνοι σχεδιασμού θα μπορούσαν να προσπαθήσουν να καθορίσουν πόσα ζευγάρια παπούτσια χρειάζεται ο πληθυσμός. Ωστόσο, οι υπεύθυνοι σχεδιασμού δεν μπορούν να επιτύχουν αυτούς τους στόχους επειδή δεν έχουν αξιόπιστες και λεπτομερείς γνώσεις σχετικά με το τι θέλουν οι καταναλωτές, αλλά επίσης δεν έχουν και τις κατευθυντήριες γραμμές ως προς το κόστος που θα επιφέρουν τα παπούτσια στην ικανοποίηση άλλων επειγόντων καταναλωτικών αναγκών, όπως ο ρουχισμός η στέγαση και η διατροφή.
Ο κεντρικός ρόλος των απλών ανθρώπων στην οικονομία της αγοράς
Σε μια οικονομία της αγοράς, η λύση αυτού του προβλήματος δεν βρίσκεται στα χέρια μιας κεντρικής αρχής σχεδιασμού, αλλά όλοι οι συμμετέχοντες στην αγορά συνεργάζονται στη διαδικασία αξιολόγησης και αναθέτουν την παραγωγή των αγαθών σε διαφορετικές επιχειρηματικές μονάδες, σύμφωνα με τις συγκεκριμένες δυνατότητες αυτών των μεμονωμένων εταιρειών, που αποκαλύπτει ο ανταγωνισμός της αγοράς. Κάθε μεμονωμένος καταναλωτής εκφράζει την υποκειμενική του εκτίμηση κατά την συναλλαγή. Οι τιμές και οι ποσότητες που πωλούνται είναι σήματα και κίνητρα.
Σε μια καπιταλιστική οικονομία της αγοράς, οι ιδιοκτήτες των μέσων παραγωγής συμμετέχουν σε κάθε στάδιο της παραγωγικής διαδικασίας για την επίλυση του προβλήματος της αξιολόγησης. Αλλά στο τέλος, είναι πάντα η αξιολόγηση των καταναλωτών που καθορίζει την αξία του κεφαλαίου το οποίο χρησιμοποιείται στην παραγωγική διαδικασία.
***
Το άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στην ιστοσελίδα του Ινστιτούτου Ludwig von Mises
Ο Antony P. Mueller είναι Γερμανός καθηγητής οικονομικών που διδάσκει επί του παρόντος στη Βραζιλία. Δείτε την ιστοσελίδα του www.capitalstudies.org
πηγή: https://www.eleytheriagora.gr/36194-2/
Του Hal Snarr
Πως λειτουργεί η παραγωγή πλούτου
Σε μια ελεύθερη κοινωνία, τα χάσματα όσον αφορά το εισόδημα και τον πλούτο οφείλονται σε διακυμάνσεις της ικανότητας, της γνώσης, των ταλέντων, της ανεξαρτησίας, της δημιουργικότητας, της πρωτοπορίας και της προθυμίας για ανάληψη ρίσκων. Οι άνθρωποι που είναι ικανοποιημένοι σε ασφαλή επαγγέλματα – όπως οι δάσκαλοι στα σχολεία, οι νοσηλευτές, οι εφοριακοί ή οι δημοτικοί υπάλληλοι – αναμένεται πως θα έχουν πολύ λιγότερα περιουσιακά στοιχεία και εισοδήματα από ο, τι τα άτομα που ρισκάρουν με επιτυχία και επενδύουν σε εξαιρετικές καινοτόμες ιδέες που οδηγούν σε προϊόντα και υπηρεσίες που ωφελούν όλη την κοινωνία. Στο σύστημα αυτό, η ποσότητα, η ποιότητα και οι τιμές καθορίζονται από τη ζήτηση και την προσφορά αγαθών και υπηρεσιών.
Το παραπάνω διάγραμμα απεικονίζει μία από τις πολλές αγορές. Τα αγαθά ή οι υπηρεσίες που ανταλλάσσονται μπορεί να είναι κατοικίες, ακτινογραφίες, τραπεζικές αποταμιεύσεις, ώρες εργασίας με χαμηλή ειδίκευση, εισιτήρια για την ταινία πόλεμος των άστρων ή, σε αυτή την περίπτωση, smartphones. Η ζήτηση (μπλε γραμμή) και η προσφορά (κόκκινη γραμμή) συναντώνται στο μοβ σημείο. Υποθέτοντας ότι βρισκόμαστε σε ένα σύστημα ελεύθερης αγοράς χωρίς φόρους, επιδοτήσεις, ελέγχους των τιμών, κανονιστικές ρυθμίσεις, απαγορεύσεις, κρατική ιδιοκτησία κλπ, παράγονται και πωλούνται 150 smartphones σε 150 καταναλωτές στην τιμή των 700 €.
Η μπλε γραμμή ζήτησης αντιπροσωπεύει μια σειρά που ταξινομεί τους ανθρώπους σύμφωνα με την προθυμία τους να πληρώσουν. Το άτομο που διατίθεται να πληρώσει τα λιγότερα βρίσκεται στο δεξιό άκρο της ζήτησης (το μπλε σημείο). Αυτός είναι πρόθυμος να πληρώσει μόνο 200 € για ένα smartphone. Το άτομο που προτίθεται να πληρώσει περισσότερα, βρίσκεται στο αριστερό άκρο της ζήτησης. Αυτός είναι διατεθειμένος να πληρώσει μέχρι και 1200 €. Ενώ μόνο ένα smartphone θα πωλούταν εάν η τιμή ήταν 1200 €, 300 smartphones θα πωλούνταν στην τιμή των 200 €.
Τα οικονομικά των κρατικά δημιουργημένων ελλείψεων
Η ιστορία είναι γεμάτη με παραδείγματα τυράννων που ξεκίνησαν ως προστάτες των φτωχών. Οι πολιτικοί τους άξονες ξεκινούν με την τοποθέτηση των φτωχών έναντι των πλουσίων, χρησιμοποιώντας ως επιχείρημα τα χάσματα εισοδήματος και πλούτου. Ισχυρίζονται ότι οι μεγιστάνες και οι εκατομμυριούχοι έχουν πλουτίσει επειδή χρεώνουν αχρείαστα υψηλές τιμές σε ένα άδικο σύστημα αγοράς που αποκλείει τους φτωχούς. Στο παραπάνω σχήμα, για παράδειγμα, 150 καταναλωτές έχουν smartphones και 150 δεν έχουν. Οι «προστάτες» των φτωχών μπορούν να χρησιμοποιήσουν μια τέτοια παρατήρηση για να κερδίσουν ψήφους σε εκλογές.
Μια κοινή πολιτική «δικαιοσύνης» που συγκεντρώνει λαϊκή υποστήριξη, είναι ο καθορισμός των τιμών. Μπορεί να έχει τη μορφή ελάχιστου βασικού μισθού για εργασία χαμηλής ειδίκευσης, μέγιστου μισθού σε εξειδικευμένο εργατικό δυναμικό, μέγιστης ή ελάχιστης τιμής για τελικά καταναλωτικά αγαθά ή για παραγωγικούς συντελεστές και μέγιστης ή ελάχιστης τιμής στα τραπεζικά αποθέματα (π.χ. επιτόκιο ή τόκους από τα αποθεματικά). Στο παράδειγμα μας, η πιθανότητα να θεσπίσουν οι «υποστηρικτές» των φτωχών μια μέγιστη τιμή για τα smartphones είναι υψηλή, αφού ο αριθμός των μη εχόντων είναι ίσος με τον αριθμό των εχόντων. Εάν ένας από αυτούς τους «προστάτες» των φτωχών είναι αρκετά χαρισματικός δημαγωγός, μπορεί να πείσει ορισμένους από τους έχοντες να υποστηρίξουν ανώτατο όριο τιμών. Αν αυτό οδηγήσει σε μια μέγιστη τιμή 200 € (πράσινη γραμμή), όλοι θα ήθελαν να αγοράσουν ένα smartphone σε αυτή την τιμή (μπλε σημείο).
Η κόκκινη γραμμή της προσφοράς, καθορίζει το επίπεδο παραγωγής που μεγιστοποιεί το κέρδος του παραγωγού σε διάφορες τιμές. Πριν από τη θέσπιση του ανωτάτου ορίου τιμών, το κέρδος μεγιστοποιείται όταν παράγονται και πωλούνται 150 smartphones για 700 € το καθένα (μοβ σημείο). Αφού καθοριστεί το ανώτατο όριο των 200 €, το κέρδος μεγιστοποιείται (ή ελαχιστοποιείται η ζημία) εάν κατασκευαστούν 100 smartphones ( κόκκινο σημείο). Εάν αυτό δημιουργεί μηδενικό οικονομικό κέρδος για τους παραγωγούς, οποιοδήποτε άλλο επίπεδο παραγωγής στην τιμή αυτή (ή κατά μήκος της πράσινης γραμμής) αποφέρει οικονομική ζημία για τους παραγωγούς.
Το ανώτατο όριο τιμών έχει πολλές ακούσιες συνέπειες. Δημιουργεί έλλειψη smartphones επειδή οι καταναλωτές θέλουν να αγοράσουν περισσότερα smartphones από αυτά που κατασκευάζουν οι παραγωγοί. Δεδομένου ότι οι πλούσιοι καταναλωτές είναι πρόθυμοι να πληρώσουν πολύ υψηλότερη τιμή από το ανώτατο όριο τιμής που επιβλήθηκε, μόνο οι 100 πλουσιότεροι καταναλωτές μπορούν να αγοράσουν smartphones στη νόμιμη αγορά, δωροδοκώντας, ή μπορούν να καταφύγουν στην παράνομη μαύρη αγορά. Ο αριθμός των φυλακισμένων αυξάνεται καθώς οι δωροδοκίες και το εμπόριο στη μαύρη αγορά μετατρέπει πωλητές και αγοραστές σε εγκληματίες. Η μεσαία τάξη, οι 50 καταναλωτές που θα μπορούσαν να αγοράσουν smartphones στην προηγούμενη τιμή της αγοράς, αλλά δεν μπορούν στο ανώτατο όριο των τιμών, εξαφανίζονται καθώς μετατρέπονται σε μη έχοντες. Οι φτωχότεροι 150 άνθρωποι, αυτοί που δεν μπορούσαν να αγοράσουν smartphones πριν από την επιβολή ανώτατης τιμής, δεν είναι σε θέση να τα αγοράσουν ούτε μετά την εφαρμογή της διατίμησης.
Με την πολιτική αυτή να μεγεθύνει τις τάξεις των φτωχών, υπάρχει αυξανόμενη πίεση στον χαρισματικό «προστάτη» των φτωχών να διορθώσει τις ακούσιες συνέπειες των δικών του παρεμβάσεών. Πρέπει να πιέσει ή να εξαναγκάσει τους παραγωγούς να κάνουν αρκετά smartphones για όλους σε τεχνητά χαμηλή τιμή. Οι παραγωγοί αντιστέκονται επειδή το αποτέλεσμα αυτό (το μπλε σημείο) δημιουργεί οικονομική ζημία. Ο χαρισματικός «προστάτης» των φτωχών εφαρμόζει πρόσθετες παρεμβάσεις. Μπορεί να καλύψει αυτές τις ζημίες με επιδότηση ή να κρατικοποιήσει την παραγωγή.
Σε κάθε σενάριο, οι οικονομικές ζημίες μιας κρατικής επιχείρησης ή ενός κρατικά επιδοτούμενου ιδιώτη παραγωγού, θα καλυφθούν με φορολογία ή με εκτύπωση χρήματος και πληθωρισμό. Είτε οι ζημίες επιχορηγούνται με κατασχεθέντα χρήματα από τη φορολογία είτε με νέα πληθωριστικά χρήματα, οι ζημιογόνες και οι επικερδείς επιχειρηματικές αποφάσεις ανταμείβονται εξίσου. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα τη μείωση της καινοτομίας και της επιχειρηματικότητας, την ταχύτερη υποτίμηση των τεχνικών παραγωγής και του εξοπλισμού και την επιτάχυνση των οικονομικών ζημιών.
Δεδομένου ότι ο χαρισματικός «προστάτης» των φτωχών δεν πρόκειται να αυξήσει τους φόρους στους φτωχούς και τα πρώην μέλη της μεσαίας τάξης είναι τώρα φτωχά, πρέπει να αυξήσει τους φόρους στους πλούσιους ή να τυπώσει χρήμα. Εάν οι φόροι αυξηθούν για τους μεγιστάνες και τους εκατομμυριούχους, θα φύγουν από τη χώρα. Κατανοώντας το αυτό, ο χαρισματικός «υπερασπιστής» των φτωχών επιλέγει τον πληθωρισμό (βλ. εδώ ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα). Για να γίνει αυτό, αυξάνεται η προσφορά χρήματος, η οποία συμβαίνει όταν ο «προστάτης» των φτωχών κατευθύνει την κεντρική τράπεζα να εκτυπώσει νέα χρήματα για να αγοράσει νέα κρατικά ομόλογα. Με τις οικονομικές ζημίες κάθε περιόδου να σχηματίζουν πυραμίδα πάνω στις προηγούμενες περιόδους, η προσφορά χρήματος αυξάνεται με γεωμετρικό ρυθμό. Αυτό οδηγεί το εθνικό νόμισμα να υποτιμηθεί με αυξανόμενο ρυθμό.
Οι μεγιστάνες και οι εκατομμυριούχοι που κατέχουν εμπορική, ενοικιαζόμενη και προσωπική περιουσία επωφελούνται από τον πληθωρισμό (βλ. εδώ). Δεδομένου ότι τα ενοίκια που συλλέγουν αυξάνονται γεωμετρικά στον πληθωρισμό, η πραγματική αξία της δανειακής τους αρχής πέφτει. Σε λίγες περιόδους επαρκώς υψηλού πληθωρισμού, τα φουσκωμένα ενοίκια μπορούν να χρησιμοποιηθούν για την αποπληρωμή του δανειακού κεφαλαίου ή η δημιουργία πληθωρισμού στις μετοχές μπορεί να αποτελέσει μοχλό για την απόκτηση περισσότερων περιουσιακών στοιχείων. Μπορούν επίσης να προστατεύσουν τον πλούτο τους αγοράζοντας ασφαλέστερα νομίσματα ή πολύτιμα μέταλλα, οι φτωχοί δεν μπορούν.
Συμπέρασμα
Οι πολιτικές που αποσκοπούν να βοηθήσουν τους φτωχούς – ο έλεγχος των ενοικίων, τα ανώτατα όρια τιμών και ο κατώτατος μισθός – βλάπτουν τους φτωχούς, καταστρέφουν τη μεσαία τάξη, αυξάνουν τα χάσματα πλούτου και εισοδήματος, σβήνουν την καινοτομία και την επιχειρηματικότητα και μετατρέπουν τους «προστάτες» των φτωχών σε τυράννους.
***
Ο Hal W. Snarr είναι βοηθός καθηγητής οικονομικών στο Westminster College στο Salt Lake City της Utah.
Το άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στην ιστοσελίδα του Ινστιτούτου Ludwig von Mises
πηγή: https://www.eleytheriagora.gr/10400-2/
