- (Η νέα παγκόσμια ηλιακή διδασκαλία, Άπαντα, Omraam Mikhael Aivanhov, Πύρινος Κόσμος, Prosveta, 2016, 222 σελ.): Πρέπει να πάμε τώρα προς την παγκόσμια αρχή που είναι στην πηγή όλων των θρησκειών και να εξηγήσουμε το σύμβολο αυτής της παγκόσμιας θρησκείας: τον ήλιο. Η διδασκαλία του ήλιου είναι να δίνει και να ενώνει, γιατί ο ήλιος φωτίζει, ζεσταίνει και αναζωογονεί όλα τα όντα. Πριν φανούν οι άνθρωποι, ο ήλιος ήταν ήδη παρών, και πάντα λέει: «Κάντε όπως εγώ, να φωτίζετε και να ζεσταίνετε, να αναζωογονείτε, απαλλαγείτε από τις περιορισμένες αντιλήψεις σας, αγκαλιάστε όλο τον κόσμο με τη νοημοσύνη σας και με την αγάπη σας». Η γλώσσα του ήλιου είναι μία παγκόσμια γλώσσα που όλα τα όντα καταλαβαίνουν, είναι η γλώσσα του φωτός, της θερμότητας και της ζωής. Οι άνθρωποι, τα ζώα, τα φυτά, όλοι καταλαβαίνουν τη γλώσσα του ήλιου. Η αληθινή θρησκεία διδάσκει ότι οι άνθρωποι πρέπει να είναι φωτεινοί, θερμοί, ζωογόνοι, δηλαδή, να έχουν εσωτερικά τη σοφία που φωτίζει και λύνει τα προβλήματα, την αφιλοκερδή αγάπη που ομορφαίνει, ενθαρρύνει και παρηγορεί, την αιθέρια και πνευματική ζωή που κάνει τον άνθρωπο δραστήριο δυναμικό και τολμηρό, ώστε να πραγματοποιήσει πάνω στη γη τη Βασιλεία του Θεού και τη Δικαιοσύνη Του. Κανείς δεν μπορεί να καταπολεμήσει αυτήν τη νέα διδασκαλία. Αν δοκιμάσει κανείς να την καταστρέψει, θα καταστραφεί ο ίδιος, γιατί περιορίζεται. Όταν αυτή η κατανόηση μιας παγκόσμιας θρησκείας θα έχει εισχωρήσει στα πνεύματα, όλη η οργάνωση της ζωής θα γίνει παγκόσμια: Δεν θα υπάρχουν πια διαχωρισμοί μεταξύ των ανθρώπων, ούτε σύνορα, ούτε πόλεμοι. Δεν είναι η φύση ή ο Θεός που χάραξαν τα σύνορα αλλά η απληστία των ανθρώπων. Αγωνίζονται για να κατακτήσουν ένα κομμάτι γη, ύστερα όμως από λίγο καιρό φεύγουν, και μόνο η γη μένει. Πρέπει λοιπόν να σταματήσουν να θέλουν όπως μία φυλή ή μία θρησκεία κατακτήσει τον κόσμο και επιβάλει τις απόψεις της. Πρέπει να βαδίσουν όλοι μαζί προς μία παγκόσμια θρησκεία και την παγκόσμια αδελφότητα όπως μας διδάσκει ο ήλιος.
Ἰδοῦ ἡ πρωτεύουσα τῶν «ἀφεντάδων»!
Η Αστανά είναι η πρωτεύουσα πλέον του Καζακστάν, μιας πρώην επαρχίας της Σοβιετικής Ένωσης η οποία απέκτησε την ανεξαρτησία της το 1991. Το κράτος του Καζακστάν, όντας μια βασικά γεωργική και κτηνοτροφική χώρα, γνώρισε μεγάλη ανάπτυξη από το 2000 κι έπειτα, λόγω της ύπαρξης πλούσιων κοιτασμάτων πετρελαίου και ιδίως φυσικού αερίου αλλά πρόσφατα και ραδιενεργών υλικών. Με τη μεταφορά της πρωτεύουσας στην Αστάνα, η τελευταία γνώρισε μεγάλη ανάπτυξη, με αποτέλεσμα μέσα σε 8 χρόνια ο πληθυσμός της να τριπλασιαστεί.
Τι μας ενδιαφέρει όμως η Αστάνα; Πολύ απλά, φαίνεται να είναι μια από τις πόλεις που προωθεί και χρησιμοποιεί η Νέα Τάξη (εξ ου και η μεγάλη ανάπτυξη). Τα “ενδιαφέροντα” με αυτή την πόλη ξεκινούν καταρχήν με το ίδιο της το όνομα. Διότι “Αστάνα” σημαίνει “μεταίχμιο, κατώφλι”: πράγματι, το κατώφλι της Νέας Εποχής. Δεύτερον στην πόλη αυτή έχουν ανεγερθεί μια σειρά από υπερπολυτελή αλλά και γεμάτα μυστικιστικά σύμβολα κτίρια, όπως η περίφημη πυραμίδα της εικόνας, η οποία αποκαλείται“Πυραμίδα της Ειρήνης” και “Παλάτι της ειρήνης και συμφιλίωσης”. Η πυραμίδα αυτή φιλοξενεί στο υπόγειό της μια όπερα, στους επάνω ορόφους του συμβούλιο όλων των θρησκειών του πλανήτη. Όλα τα διαμερίσματα περιλαμβάνουν απεικονίσεις γιγάντιων Ηλίων: στο ταβάνι της όπερας, στο πάτωμα μεταξύ του κυκλικού τραπεζιού του συμβουλίου των θρησκειών και στο θόλο της ξεχωριστής μικρότερης πυραμίδας της κορυφής, τα τζάμια της οποίας είναι διακοσμημένα με περιστέρια, ενώ η απεικόνιση του Ήλιου στο θόλο της τελικής πυραμίδας είναι πραγματικά μαγευτική.
Ολόκληρη η ανάβαση προς το θόλο συνιστά μια μεταφορική αναπαράσταση της Ηλιακής Μύησης: από το υπόγειο όπου οι απαίδευτες μάζες ψυχαγωγούνται στο σκοτάδι, στο κεντρικό τμήμα όπου όλες οι θρησκείες “συμφιλιώνονται” γύρω από έναν στρογγυλό Ήλιο μέχρι την κορυφή όπου, κυριολεκτικά μέσα στον ουρανό, αναπαρίσταται η Ηλιακή Θεότητα.
Απέναντι από την κώλουρο Πυραμίδα βρίσκεται ένα άλλο καταπληκτικό δημιούργημα: η αναπαράσταση του Δέντρου της Ζωής με μια χρυσή σφαίρα στο κεντρικό του τμήμα. Στο εσωτερικό της (γυάλινο κι αυτό) εκτός από τη μαγευτική θέα, ο επισκέπτης συναντά και δυο περίεργα αντικείμενα: ένα χρυσό αποτύπωμα της παλάμης του Προέδρου της χώρας (σαφές κι αυτό αποκρυφιστικό σύμβολο) και παραδίπλα η αναπαράσταση της σφαίρας της Γης, με δεκαεπτά ακτίνες να εκπορεύονται από αυτή, πάνω στις οποίες βρίσκονται υπογραφές των ηγετών των 17 κύριων θρησκειών του πλανήτη. Γύρω από το Δέντρο της Ζωής βρίσκονται υπέροχοι κήποι και όλο αυτό κοιτάζει προς το Προεδρικό Μέγαρο, διαμέσου δύο άλλων πύργων με μασονική προέλευση.
Η χωροθεσία αυτών των κτιρίων, εκτός από τους συμβολισμούς τους, παραπέμπει σαφώς σε ιερή γεωμετρία: η Πυραμίδα, το Δέντρο της Ζωής (σ.σ. θα το δείξουμε φωτογραφικά μετά το τέλος του δημοσιεύματος που διαβάζετε τώρα), οι μασονικοί πύργοι, βρίσκονται στην ίδια ευθεία με το προεδρικό μέγαρο: το ένα κοιτάζει στην ευθεία το άλλο. Ο λόγος είναι σαφής: προσπαθεί να γίνει έκλυση δύναμης προς το Προεδρικό Μέγαρο, όπως συμβαίνει και με άλλες περιοχές του πλανήτη, όπως για παράδειγμα με την Ουάσινγκτον.
Είμαι βέβαιος ότι ο αναγνώστης δεν θα διακρίνει τίποτα ύποπτο σε όλο αυτό. Θα μιλήσει προφανώς για μια έξοχη αρχιτεκτονική και για ένα αισθητικό όραμα που αποτυπώθηκε αριστουργηματικά από τον κατασκευαστή του, Λόρδο Νόρμαν Φόστερ, μέλος του Ταγματος της Αξίας. Εκείνοι όμως που διαβλέπουν κάπως περισσότερο και που γνωρίζουν τα σχετικά με το μυστικιστικό συμβολισμό, κατανοούν ότιτίποτα δεν σχεδιάζεται τυχαία και τίποτα δεν τοποθετείται στην τύχη. Οι συνομωσιολόγοι μπορεί να ισχυριστούν ότι η Αστάνα έχει επιλεγεί ως μια από τις μελλοντικές πόλεις – κέντρα της Νέας Τάξης, επικεφαλής προφανώς κάποιου γεωπολιτικού τομέα που θα αναπτυχθεί στο μέλλον…
πηγή: filonoi.gr/2011/11/15/astana/
– ΣΤΗΝ ΠΥΡΑΜΙΔΑ ΤΗΣ ΑΣΤΑΝΑ (ΠΑΝΩ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ) ΒΛΕΠΟΥΜΕ ΤΟ ΔΕΝΤΡΟ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΠΟΥ ΑΦΟΡΑ ΤΟΝ ΒΙΒΛΙΚΟ ΘΕΟ: Παλαιά Διαθήκη, Γεν. 2,9 Εκαμε δε ο Θεός να βλαστήσουν από την γην όλα τα είδη των δένδρων, τα οποία είναι ωραία εις την όρασιν, ευχάριστα εις την γεύσιν και θρεπτικά, καθώς επίσης διέταξε και εφύτρωσε το δένδρον της ζωής εν μέσω του παραδείσου και το δένδρον της γνώσεως του καλού και του κακού & Καινή Διαθήκη, Αποκ. 22,14 Και ο άγγελος επρόσθεσε· “Μακάριοι είναι εκείνοι, που τηρούν τας εντολάς του Χριστού, δια να έχουν έτσι εξουσίαν από τον Θεόν και δικαίωμα να τρέφωνται από το δένδρον της ζωής και να εισέλθουν ελεύθερα από τας πύλας εις την πόλιν του Θεού, εις την βασιλείαν των ουρανών.
‘’ABRAXAS: The word Abraxas is found in Gnostic texts such as the Holy Book of the Great Invisible Spirit, and also appears in the Greek Magical Papyri. The Holy Book of the Great Invisible Spirit refer to Abraxas as an Aeon dwelling with Sophia (wisdom) and other Aeons of the Pleroma in the light of the illuminary Elleleth. The early Fathers of the Catholic Church such as Irenaeus and Epiphanius had said that the world, as well as the 365 heavens, was created in honour of ‘Abraxas;’ and that Christ was sent not by the Maker of the world but by ‘Abraxas,’ and according to Jerome (c.347–September 30, 420) who is best known as the translator of the Bible from Greek and Hebrew into Latin, ‘Abraxas’ meant for Basilides “the greatest God” (De vir. ill. 21), “the highest God” (Dial. adv. Lucif. 23), “the Almighty God” (Comm. in Amos iii. 9), and “the Lord the Creator” (Comm. in Nah. i. 11). C. W. King, in his Gnostics and Their Remains, says the word Abraxas is similar to the Hebrew Shemhamphorasch, a holy word, the extended name of God’’
(ΑΒΡΑΣΑΞ: Η λέξη Αμπράξας βρίσκεται στα Γνωστικά κείμενα όπως το Ιερό Βιβλίο του Μεγάλου Αόρατου Πνεύματος και εμφανίζεται επίσης στο Ελληνικό Μαγικό Πάπυρο. Το Ιερό Βιβλίο του Μεγάλου Αόρατου Πνεύματος αναφέρεται στον Αβράξας ως έναν Αιώνα που κατοικεί με τη Σοφία (σοφία) και άλλους αιώνες του Πληρώματος υπό το φως του πεφωτισμένου Elleleth. Οι πρώτοι Πατέρες της Καθολικής Εκκλησίας όπως ο Ειρηναίος και ο Επιφάνιος είπαν ότι ο κόσμος, όπως και οι 365 ουρανοί, δημιουργήθηκαν προς τιμήν του «Αβράξας» και ότι ο Χριστός δεν στάλθηκε από τον Δημιουργό του κόσμου αλλά από τον Αβράξας, και σύμφωνα με τον Τζερόμ, ο οποίος είναι περισσότερο γνωστός ως μεταφραστής της Βίβλου από την ελληνική και την εβραϊκή στα λατινικά, ο «Αβράξας» σήμαινε για τον Βασιλίδη «τον μεγαλύτερο Θεό» (De vir. 21), «ο ανώτερος Θεός», «ο Παντοδύναμος Θεός» και «ο Κύριος ο Δημιουργός» (Comm.in.No.I., 11) . Ο Γ. Κ. Βασιλέας, στους Γνωστικούς και στα κατάλοιπά του, λέει ότι η λέξη Αμπράξας είναι παρόμοια με την Εβραϊκή Σεμχαμφοράς, μια ιερή λέξη, το επεκταθέν όνομα του Θεού)
(σημ. απ’ το εξώφυλλο του παραπάνω νεοταξίτικου και πανθρησκευτικού βιβλίου με το όνομα του ηλιακού θεού του ‘’Αβραξάς’’ όπως μας το αποκαλύπτει!)
Αβραξάς, Αμπρακατάμπρα.
Το μαγικό θεϊκό φυλακτό δια πάσαν νόσο
Από τον Ζάχο Σκαφίδα.
Το συνηθέστερο «βαρβαρικό», μαγικό, θεϊκό όνομα, που συναντούμε στα γνωστικά αποτροπαϊκά (που απομακρύνουν το Κακό) φυλακτά, είναι το ΑΒΡΑΣΑΞ ή ΑΒΡΑΞΑΣ. Το όνομα αυτό χρησιμοποιείται για την απομάκρυνση κάθε κακού, όπως ασθένειες, πυρετοί, φαντάσματα, δαίμονες. Ανήκει σε μία πολύ δημοφιλή μαγική θεότητα που ταυτίζεται με πολλά άλλα θεϊκά ονόματα. Αυτή η θεότητα έχει αναγνωριστεί ως ο θεός των επτά σφαιρών από τις οποίες αποτελείται ο κόσμος. Γι αυτόν το λόγο το όνομα του θεού περιλαμβάνει επτά γράμματα. Είναι, επίσης, ο θεός των 365 ζωνών του κόσμου και γι’ αυτό κατέχει αυτόν το μαγικό αριθμό. Κατά συνέπεια ο θεός εμπεριέχει τους 365 ημερήσιους θεούς, θεωρείται ως ηλιακός και αναπαρίσταται στα φυλακτά οπλισμένος, με κεφαλή πετεινού και σώμα που καταλήγει σε φίδι.
Το όνομα ΑΒΡΑΣΑΞ ή ΑΒΡΑΞΑΣ ερμηνεύθηκε επίσης ως κοπτική λέξη που σημαίνει «Ιερό Όνομα» ή ως παραφθορά του εβραϊκού Ηα- Bracham, που σημαίνει «ευλογία». Επιβεβαίωση του τελευταίου αυτού στοιχείου μπορεί να αποτελέσει το γεγονός ότι από την εβραϊκή έκφραση «Ηα- Bracham-Dabarah» («αναγγελία της ευλογίας» ή «το όνομα του ευλογηθέντος») προέρχεται η διάσημη λέξη της μαγείας «abracadabra». Οποιαδήποτε είναι η σημασία του ονόματος αυτού, πάντοτε εκπροσωπείτο «Κυρίαρχο Πνεύμα». Πολλές φορές το όνομα ΑΒΡΑΞΑΣ βρίσκεται σκαλισμένο σε μαγικούς λίθους που, εξαιτίας αυτού, αποκαλούνται «Αβραξάς-λίθοι» ή «Γνωστικοί λίθοι».
Και η εξήγηση της ΜΠΛΑΒΑΤΣΚΥ
Στο έργο της «Αποκαλυμμένη Ίσις» η Ε.Π.Μπ. μας λέει: «Το όνομα Ιάω δείχνει το σημείο όπου υποτίθεται κατοικεί ο Άγνωστος και γύρω από αυτό το όνομα διαβάζεται η επιγραφή: ΣΕΜΕΣ ΕΙΛΑΜ ΑΒΡΑΣΑΞ (ο αιώνιος Ήλιος Αβρασαξ)», μιλώντας μας για τα μυστικά των Γνωστικών και Οφιτών (3ος τόμος).
Τελικά όμως τι σημαίνει ή τί αντιπροσωπεύει το ΙΑΩ?
(ή το ΩΑΙ) (το οποίο ισούται με 811 δηλαδή με το 1).
Καταρχάς, Ιαώ ή Ιαχώ είναι ο ΑΝΩΤΕΡΟΣ Θεός των Φοινίκων και ερμηνεύεται ως Το Φώς το αντιληπτό ΜΕΣΑ από την Διάνοια και είναι η Φυσική και η Πνευματική Αρχή ΟΛΩΝ των Πραγμάτων, «η Αρσενική Ουσία της Σοφίας». Κάτι σαν το Ιδεατό Φώς…
πηγή: ypernoisis.gr/sciences/filosofies-tou-kosmou/101-filosofies-tou-kosmou/1710-avraksas-amprakatampra-to-magiko-theiko-fylakto-dia-pasan-noso
Η λέξη Αβρασάξ ήταν το μεγάλο μυστήριο των Γνωστικών και έχει παρατηρηθεί και εκτεθεί από τους περισσότερους σύγχρονους χριστιανούς συγγραφείς. Χωρίς να αναφέρω τα συγκεκριμένα αποσπάσματα από το καθένα, θα δώσω την ουσία όσων όλοι έχουν πει γι ‘αυτό το θέμα.
Η υπέρτατη θεότητα και παντοδύναμος θεός των Γνωστικών ήταν ο Αβρασάξ. Μέσα του περιέχει τον μυστικιστικό αριθμό, 365. Ήταν αυτό που δημιούργησε τον Νείλο ή το πνευματικό μυαλό, από όπου προέκυψε ο Λόγος. Από το Λόγο προέκυψε η Πρόνοια. Από την Πρόνοια, η αρετή και η σοφία. Και από αυτές οι Κυριαρχίες, οι Δυνάμεις και οι Άγγελοι, που τελικά δημιούργησαν τους 365 ουρανούς.
Ο Αβρασάξ ήταν ο ίδιος με τον Μίθρα, τον ήλιο των Εθνικών. Τα ονόματά τους σε ελληνικούς χαρακτήρες αντιπροσωπεύουν τον ίδιο αριθμό, τον 365, τον ετήσιο ηλιακό κύκλο και τη θεότητα του ίδιου του ήλιου. Τα μυστήρια του Μίθρα συνδέονται με τις χριστιανικές τελετές. Οι χριστιανοί λατρεύουν τον Ιησού σαν ηλιακή θεότητα, αλλά ο ήλιος είναι ο Μίθρας που κάνει τα πάντα φανερά και φωτεινά. Η ταυτότητα του Αβρασάξ εμφανίζεται στον ακόλουθο πίνακα:
A . . . 1
B . . . 2
P . . . 100
A . . . 1
Σ . . . 200
A . . 1
Ξ . . . 60
Σύνολο 365
Ο Ιωάννης Λαυρέντιος ο Λύδος αναφέρει πως οι μυστικοί Χαλδαίοι τον ονομάζουν ΙΑΏ το «Φως νοητόν» και πως αυτό είναι στη γλώσσα των Φοινίκων και σημαίνει το δημιουργικό αριθμό και αναφέρονται στην ογδοάδα. Επίσης πως Σαβαώθ (Σαμπαούτ) πως είναι αυτός υπέρ των επτά πόλων, δηλαδή ο Δημιουργός. Οι εβραίοι πιστεύουν πως τούτος είναι ο Διόνυσος.
Στα φυλαχτήρια πάντα χαραζόταν το όνομα ΙΑΩ με τους τίτλους ΑΒΡΑΣΑΞ και ΣΑΒΑΩΘ, καθώς επίσης το ΣΕΜΕΣ ΕΙΛΑΜ δηλαδή ο Αιώνιος Ήλιος, το ΑΒΛΑΝΑΘΑΒΛΑ δηλαδή Εσύ είσαι η Τέχνη Πατέρα μας, το ΑΔΟΝΑΙ δηλαδή ο Κύριος κι άλλα. Όλα αυτά δηλώνουν τον Φοίβο, τον θεό της ημέρας που συχνά παρουσιάζεται εξοπλισμένος με ενα μαστίγιο και τον όφι που συμβολίζει την πορεία του ήλιου μέσα στους ζωδιακούς αστερισμούς.
Η Κλάρος είχε ένα φημισμένο μαντείο του Απόλλωνα. Ο Μαρκόβιος ζήτησε από το Θεό να του πει ποιός από τους θεούς είναι ο Ιάω. Έλαβε μιαν απάντηση:
«Στην Αίγυπτο ο ήλιος ήταν ο πατέρας των θεών, ο Άμμων. Ο Όσιρις ήταν ο βασιλιάς των θεών. Στην Ασσυρία, ο Ασσούρ ή Ας ήταν ο ήλιος, ο πατέρας των θεών. Ο Δίας ήταν ο βασιλιάς και πατέρας των θεών. Στην Φοινίκη ο Ελών ή Ελιών ήταν ο υψηλότερος θεός, αυτός που ο Αβραάμ τον αποκάλεσε Ελ ή Ελιών. Οι Βαβυλώνιοι είχαν τον Βά’αλ, τον ήλιο των βασιλιά των θεών που ήταν επίσης ο Σύρος θεός Αντάντ, ο ήλιος, ο Δίας. Οι αρχαίοι Δωριείς τον έλεγαν Άδωνι, Αω. ΙΑΩ λοιπόν είναι ο ήλιος θεός, ο Άδωνις. Είναι ο Διόνυσος ο Υψηλότερος όλων των Θεών!
ΦΡΆΖΕΟ ΤΌΝ ΠΆΝΤΩΝ ΎΠΑΤΟΝ ΘΕΌΝ ΈΜΜΕΝ’ ΙΑΏ.»
Ο Διόδωρος είπε: «Γνωρίζετε ότι ανάμεσα σε όλους τους Θεούς ο υψηλότερος είναι ο Ιαώ. Ο Θεός Άδης είναι τον χειμώνα, ο Θεός Δίας ξεκινά την άνοιξη, ο Θεός Ήλιος το καλοκαίρι και το φθινόπωρο ο Ιαώ. Μπαίνει σε δραστηριότητα, εργάζεται διαρκώς. «
Ο Ιαώ είναι ο Jovis Pater, ο Δίας, τον οποίο οι Εβραίοι αποκαλούν αδίκως Javé. Ο Ιαώ προσφέρει το ουσιαστικό κρασί της ζωής. Είναι η φωτιά, το νερό, η αιτία, η ψυχή, η ουσία, η προέλευση.
᾿Ιαώ. ἡ σωτηρία. παρ’ ῾Εβραίοις…..
Ἄναξ Ἀπόλλων, ἐλθὲ σὺν Παιήονι, χρημάτισόν μοι, περὶ ὧν ἀξιῶ, κύριε. …
ἄγγελε πρῶτε θεοῦ, Ζηνὸς μεγάλοιο, Ἰάω, καὶ σὲ τὸν οὐράνιον κόσμον κατέχοντα, Μιχαήλ,
καὶ σὲ καλῶ, Γαβριὴλ πρωτάγγελε• δεῦρ’ ἀπ’ Ὀλύμπου, Ἀβρασάξ, ἀντολίῃς κεχαρημένος, ἵλαος ἔλθοις, ὃς δύσιν ἀντολίηθεν ἐπισκοπιάζεις, Ἀδωναί•
πηγή: venus-spell.gr/filaxta-keimena/47-articles/135-notes114.html
(σ.σ. από το κείμενο της άνωθεν φωτογραφίας: »Χαιρετισμός Ηλιοστασίου 2008. Οι λέξεις που δεσπόζουν στην βιβλική αφήγηση, περί γενέσεως του Κόσμου και που ενήργησαν σαν υπερκόσμιος διακόπτης που έδωσε Φως στο χαώδες σκότος ήταν η εντολή του Δημιουργού του Σύμπαντος Κόσμου. Γεννηθήτω Φως! Με το παράγγελμά του αυτό ο Μέγας Αρχιτέκτων του Σύμπαντος, ενομοθέτησε την ουράνια τάξη και εχώρισε το Φως από το σκότος και την ημέρα από την νύχτα. Απότοκος αυτής της Θείας εντολής, είναι η εμφάνιση στο στερέωμα του ζωοδότη ηλίου……)
Ο μανιχαϊκός μύθος της Δημιουργίας
Δεν υπάρχει ίσως δυσκολότερο έργο από την προσπάθεια συνοπτικής παρουσίασης του μανιχαϊκού μύθου της Δημιουργίας. Πρόκειται για μια από τις πιο περίπλοκες θρησκευτικές αφηγήσεις, που συνδυάζει ζωροαστρικά, ιουδαϊκά, γνωστικά και πρωτότυπα στοιχεία. Εκτός των άλλων, το έργο χαρακτηρίζεται από την πολυωνυμία των πρωταγωνιστών του (αναλόγως της γλώσσας και των παραδόσεων κάθε περιοχής στην οποία διαδόθηκε ο μανιχαϊσμός), γεγονός που δυσχεραίνει ακόμη περισσότερο την κατανόησή του. Ο Μάνης εξήγησε την ιστορία της Γένεσης στην «Πραγματεία του». Η διήγησή του σώζεται χάρη σε έναν πολέμιο του μανιχαϊσμού, τον Σύρο νεστοριανό θεολόγο του 8ου αι. Θεόδωρο βαρ Κονάι, ο οποίος την παρέθεσε στην ενδεκάτη πραγματεία του Βιβλίου του των Σχολίων, που αφορά τις αιρέσεις (πλήρης παράθεση της μανιχαϊκής Γένεσης με σχόλια σε Tardieu, όπ. π., σελ. 94 επ., και ανάλυση από θεολογική και σημειολογική άποψη σελ. 101-111/ συνοπτική κι απλουστευμένη διήγηση σε Fernand Niel «Albigeois et Cathares», σειρά Que sais-je, αριθ. 689, εκδ. PUF, Παρίσι 1955, 18η έκδ 2010, σελ. 24 επ.).
Στην αρχή, πριν ακόμη δημιουργηθεί ο ουρανός κι η γη, υπήρχαν δύο φύσεις. Η καλή, ο Θεός της Δόξης (ή Αγαθός Θεός), και η κακή, ο Βασιλεύς του Σκότους! Ο δεύτερος αποκαλείται και Διάβολος, Σατανάς ή Ύλη – και στις ιρανικές γλώσσες Αχριμάν, σε ανάμνηση του αντιπάλου του Αχούρα Μάζδα. Ζηλεύοντας την ομορφιά του βασιλείου του Θεού, ο Βασιλεύς του Σκότους θέλησε να το κατακτήσει. Ο Θεός απάντησε με την πρώτη δημιουργία (ή «πρώτη κλήση»). «Κάλεσε» (= δημιούργησε) την Μητέρα των Ζωντανών, εκείνη κάλεσε τον Πρώτο Άνθρωπο κι αυτός με τη σειρά του τους πέντε γιους του. Ο Πρώτος άνθρωπος (Ορμίζδ στις ιρανικές γλώσσες, παραπέμποντας στον Αχούρα Μάζδα) προσπάθησε να εξοντώσει τον Βασιλέα του Σκότους, αλλά νικήθηκε στον πόλεμο κι αιχμαλωτίστηκε. Η δημιουργία του Θεού μολύνθηκε από το δηλητήριο του Διαβόλου.
Ο Πρώτος Άνθρωπος προσευχήθηκε κι ικέτεψε εφτά φορές τον Θεό να τον λυτρώσει. Εκείνος προχώρησε στην δεύτερη δημιουργία: «κάλεσε» τον Φίλο του Φωτός, εκείνος τον Μεγάλο Αρχιτέκτονα, ο Μέγας Αρχιτέκτων δημιούργησε το Ζων Πνεύμα κι αυτό τους πέντε γιους του. Το Πνεύμα με τους γιους του κατέβηκε στη Γη του Σκότους και βρήκε τον αιχμάλωτο Πρώτο Άνθρωπο για να του δώσει κουράγιο. Στη δεύτερη κάθοδό του, το Πνεύμα έτεινε το χέρι του και τράβηξε τον Πρώτο Άνθρωπο από το σκοτάδι. Ο πρώτος πόλεμος τερματίζεται με τη θριαμβευτική επιστροφή του Πρώτου Ανθρώπου στη Μητέρα των Ζωντανών και το βασίλειο του Θεού.
Έπειτα, το Πνεύμα πρόσταξε τους γιους του να σκοτώσουν τους Άρχοντες, γιους του Διαβόλου. Τους έγδαραν και με το δέρμα τους η Μητέρα έφτιαξε έντεκα ουρανούς, με τα νεκρά τους σώματα οχτώ πλανήτες. Το Πνεύμα κατέβηκε ξανά στον κόσμο του σκότους: εμφανίστηκε στους γιους του Διαβόλου και τους έκανε να ξεράσουν το φως που είχαν καταπιεί όταν νίκησαν τον Πρώτο Άνθρωπο. Με αυτό το φως, το Πνεύμα έφτιαξε τον ήλιο και τη σελήνη, και με ό,τι περίσσευε τον άνεμο, το νερό και τη φωτιά με τους «τροχούς» τους (= πλανήτες), τους οποίους έθεσε σε τροχιά για να πετούν ψηλότερα από τους δαίμονες.
Στη συνέχεια, η Μητέρα των Ζωντανών, ο Πρώτος Άνθρωπος και το Ζων Πνεύμα ικέτεψαν τον Πατέρα κι εκείνος προχώρησε στην Τρίτη Κλήση, δημιουργώντας τον Άγγελο (Απεσταλμένο ή Αγγελιαφόρο). Ο Άγγελος κατέβηκε εκεί που βρισκόταν ο ήλιος κι η σελήνη κι έθεσε τα δύο ουράνια σώματα σε κίνηση. Έφτασε στα μέσα του ουρανού κι από εκεί εμφανίστηκε με την αρσενική και τη θηλυκή του μορφή στους Δαίμονες, γιους και κόρες του Βασιλέα του Σκότους. Τους ξύπνησε τέτοια ερωτική επιθυμία που αυτοί «εκσπερμάτισαν» ελευθερώνοντας μαζί και το φως που είχαν καταπιεί. Ο Άγγελος επέστρεψε στους Άρχοντες την «αμαρτία» τους (= το σπέρμα), μα αυτοί την άφησαν να πέσει στη γη, η μισή στη θάλασσα κι η άλλη μισή στην ξηρά, όπου και φύτρωσαν πέντε δέντρα.
Οι κόρες του Σκότους που ήταν έγκυες απέβαλαν όταν αντίκρισαν τον Άγγελο. Τα εκτρώματά τους έπεσαν στη γη και τράφηκαν με τα φύλλα των Δέντρων της Αμαρτίας. Η ανάμνηση του Αγγέλου δεν τα άφηνε να ησυχάσουν. Πήγαν στον Ασακλούν (ή Σάκλα), γιο του Βασιλέα του Σκότους κι εκείνος τους αποκρίθηκε: «Φέρτε μου τους γιους και τις κόρες σας κι εγώ θα σας φτιάξω μια μορφή όμοια με αυτή που είδατε»! Ο Ασακλούν καταβρόχθισε τα αρσενικά κι έδωσε τα θηλυκά στη σύντροφό του, τη Νεβροήλ. Έπειτα ενώθηκαν σαρκικά κι η Νεβροήλ γέννησε τον Αδάμ κι αργότερα την Εύα.
Η δημιουργία του ανθρώπου από τους δαίμονες ισοδυναμούσε με κήρυξη πολέμου. Ο Θεός έστειλε τότε στη Γη τον Ιησού Σωτήρα κι εκείνος βρήκε τον Αδάμ. Τον ξύπνησε και του είπε την αλήθεια. Τον πληροφόρησε ότι η ψυχή που βρισκόταν φυλακισμένη στο σώμα του είχε μέσα της το φως και του έδωσε να γευτεί τον καρπό του Δέντρου της Ζωής. Τότε ο Αδάμ αναφώνησε: «καταραμένος να είναι ο δημιουργός του σώματός μου και δεσμώτης της ψυχής μου, καταραμένοι αυτοί που με έκαναν σκλάβο»! Ο δεύτερος πόλεμος των θεών τελείωνε, αυτός των ανθρώπων μόλις άρχιζε.
Στην Πραγματεία του ο Μάνης δεν ασχολείται με την Τελική Κρίση. Το δόγμα του για την Αποκάλυψη το είχε ήδη εκθέσει στο Σαμπουραγκάν. Το τέλος θα το αναγγείλει μια σειρά από γεγονότα: διωγμοί των πιστών κι έπειτα θρίαμβος της Μανιχαϊκής Εκκλησίας, Δευτέρα Παρουσία του Ιησού. Θα ακολουθήσει η τελική κρίση των ανθρώπων κι ο επίγειος κόσμος θα καταστραφεί με μια τεράστια πυρκαγιά.
«Με αυτές τις μυθικές μορφές, που μοιάζουν σε μας παράξενες (και κάποιες φορές αχρείαστα περίπλοκες), η μανιχαϊκή θεολογία θα πρέπει να γοήτευε τη φαντασία των ανθρώπων της Ανατολής που τόσο αγαπούσαν το θαυμαστό» (Niel όπ. π., σελ. 26).
πηγή: rogerios.wordpress.com
- Μεταμόρφωσαν σε Ινδιάνους το Χριστό και την Παναγία στα Θρησκευτικά Γ’ Δημοτικού: Εμφανίζουν τους Ινδιάνους ως «Παναγία» και «Χριστό» στο βιβλίο της Γ’Δημοτικού που διδάσκουν στα Ελληνόπουλα προκαλώντας το θρησκευτικό αίσθημα των Ελλήνων αλλά και δημιουργώντας σαθρές βάσεις «Πανθρησκείας» και συγκρητισμού. Ειδικότερα στις ηλικίες στις οποίες απευθύνεται μπορεί να δημιουργήσει σοβαρά προβλήματα Πίστης καθώς τα παιδιά αρχίζουν να διδάσκονται τον Κύριο Ημών Ιησού Χριστό ως κάποια αρχετυπική μορφή που συναντάται ούτε λίγο ούτε πολύ σε όλες τις θρησκείες, πολιτισμούς και φυλές...Ο Χριστός ήρθε βέβαια για όλους στον κόσμο και για όλες τις φυλές, για όλους τους ανθρώπους, που πρέπει όμως να τον δεχθούν και όχι να τον αλλάξουν ή να τον παραλλάξουν, διότι θα οδηγηθούν σε πλάνη, αίρεση και τελικά πτώση (σ.σ. από: tilestwra.com/indianoi-o-xristos-kai-i-panagia-sto-eno-vivlio-thristeutikwn-g-dimotikou/)
- Κάποιους αιώνες πρωτύτερα (το 1841) ο εβραιομασώνος Ελιφάς Λεβί ΗΔΗ έγραφε για την (προσχεδιασμένη από τότε) πανθρησκευτική προσέγγιση του Χριστού (που βλέπουμε στην εποχή μας!) μέσα στο βιβλίο του ‘’Η Βίβλος της Ελευθερίας’’ :
‘’Όλα τα χαρακτηριστικά που είχε παρουσιάσει η διαδοχική τέχνη των εθνών, θα συνενωθούν και θα σχηματίσουν την πλήρη εικόνα του Θεού. Η Ιερουσαλήμ θα οικοδομήσει τον ναό του Γιεχωβά πάνω στο πρότυπο που προφήτεψε ο Ιεζεκιήλ, κι ο Χριστός, νέος και αιώνιος Σολομών, θα ψάλλει εκεί, κάτω από τα φατνώματα τα φτιαγμένα από κέδρο και κυπαρίσια, τους γάμους του με την σύζυγο του άσματος. Όμως ο Γιεχωβά θα έχει αφήσει κατά μέρος τον κεραυνό του για να ευλογήσει και με τα δυο του χέρια τους μνηστήρες: θα εμφανισθεί χαμογελώντας ανάμεσα στους δύο συζύγους και θα αγαλλιάζεται ακούγοντας να τον αποκαλούν πατέρα. Ωστόσο, η ποίηση της Ανατολής, μέσα στις μαγικές αναμνήσεις της, θα εξακολουθεί να τον αποκαλεί Βράχμα και Δία. Η Ινδία θα διδάξει στα μαγεμένα κλίματά μας τους θαυμαστούς μύθους του Βισνού, κι εμείς θα δοκιμάσουμε, πάνω στο ακόμα ματωμένο μέτωπο του πολυαγαπημένου μας Χριστού, το τριπλό μαργαριταρένιο στέμμα της μυστικιστικής Τριμούρτι. Η εξαγνισμένη Αφροδίτη, κάτω από το πέπλο της Μαρίας, δεν θα κλαίει πια για τον Αδωνί της, ο Σύζυγος αναστήθηκε για να μην πεθάνει πια, κι ο καταχθόνιος κάπρος βρήκε τον θάνατο μέσα στην παροδική νίκη του. Εγερθείτε, ναοί των Δελφών και της Εφέσσου, ο Θεός του φωτός και των τεχνών κατέστη ο Θεός του κόσμου, κι ο Λόγος του Θεού θέλει κάλλιστα να αποκαλείται Απόλλων…Ας λατρεύσει η Ανατολή τον Ιησού Χριστό μέσα στα τζαμιά, πάνω στους μινεράδες μιας νέας Αγίας Σοφίας, ας ανυψωθεί ο σταυρός εν μέσω του μισοφέγγαρου…Όλη η γη ενδεδυμένη με πλούσια ενδύματα που της τα κέντησαν όλες οι τέχνες, δεν θα είναι παρά ένας θαυμάσιος ναός του οποίου ο αιώνιος ιερέας, θα είναι ο άνθρωπος…Όταν η ψυχή, έχοντας φθάσει σ’ ολόκληρη την ισχύ της, θα κατασκευάσει για τον εαυτό της ένα σώμα κατ’ εικόνα της. Εκεί θα είναι η βασιλεία των ουρανών επί της γης. Και τα σώματα θα είναι οι ναοί της ψυχής, όπως το αναγεννημένο σύμπαν θα είναι ο ναός του Θεού. Και οι ψυχές, και η μορφή και η σκέψη, κι ολόκληρο το σύμπαν θα είναι Θεός. Αμήν! Αμήν! Αμήν!’’
(σ.σ. κεφάλαιο ‘’Ο Ναός’’, σελ. 113-115, Εκδόσεις Τετρακτύς)
- Στο ‘’Ήθη και Δόγμα’’ (σ.σ. βιβλίο του 1871), ο Άλμπερτ Πάικ υποστηρίζει ότι ο Εωσφόρος είναι εκείνος «που φέρει το φως». Σύμφωνα με τον Πάικ, ο Εωσφόρος δεν πρέπει να ταυτίζεται με τον «Διάβολο», το «Πνεύμα του Σκότους» ή το «Κακό!» (σ.σ. αναφερόμενος έτσι στον Χριστό όταν μας μιλά για Εωσφόρο με τέτοια χαρακτηριστικά: Αποκ. 22,16 Ἐγὼ Ἰησοῦς ἔπεμψα τὸν ἄγγελόν μου μαρτυρῆσαι ὑμῖν ταῦτα ἐπὶ ταῖς ἐκκλησίαις. ἐγώ εἰμι ἡ ῥίζα καὶ τὸ γένος Δαυΐδ, ὁ ἀστὴρ ὁ λαμπρὸς ὁ πρωϊνός). Ο Πάικ υποστηρίζει ότι οι όροι «Σατανάς» και «Πνεύμα του Σκότους» δεν είναι ένα πρόσωπο, αλλά απλώς μια «Δύναμη» και ήταν μια εφεύρεση των ανθρώπων που επιθυμούν να εξηγήσουν την ύπαρξη του κακού. Ο Πάικ ελπίζει ότι αυτοί οι όροι δεν θα χρησιμοποιηθούν για τον προσδιορισμό του Εωσφόρου τον οποίο προσδιορίζει ως ο Φωτοφόρος (σ.σ. αναφερόμενος και πάλι στον Βιβλικό Θεό ή Χριστό: Β Πε. 1,19 καὶ ἔχομεν βεβαιότερον τὸν προφητικὸν λόγον, ᾧ καλῶς ποιεῖτε προσέχοντες ὡς λύχνῳ φαίνοντι ἐν αὐχμηρῷ τόπῳ, ἕως οὗ ἡμέρα διαυγάσῃ καὶ φωσφόρος ἀνατείλῃ ἐν ταῖς καρδίαις ὑμῶν). Στη σελίδα 102, ο Πάικ προσπαθεί να υπονοήσει ότι, πριν έρθει ο Χριστός στον κόσμο, ο Εωσφόρος ήταν αυτός που έδωσε το φως και παρουσίασε αυτό το φως στις άλλες θρησκείες του κόσμου. Ο Πάικ ισχυρίζεται ότι όλες οι θρησκείες του κόσμου είναι «μία θρησκεία και μία λατρεία» και συνδυαστικά, όλες οι θρησκείες του κόσμου είναι πραγματικά η ίδια θρησκεία!»
ΣΗΜΕΙΩΣΗ ΠΑΡΑΔΟΣΙΟΚΡΑΤΙΑΣ: Κλείνοντας την έρευνά μας με το αποδεικτικό ντοκουμέντο που προηγήθηκε απ’ τον Πάικ και το οποίο μας εξηγεί γιατί ο Εωσφόρος της Μασονίας του ταυτίζεται με τον Χριστό και κανέναν Σατανά που τον θεωρεί ανύπαρκτο ως ανθρώπινη επινόηση, άρα και τον Αντίχριστο συνεπακόλουθα μιας που απορρίπτεται η χριστιανική θεολογία, άπαντες κατανοούν γιατί αποκρύπτονται όλα αυτά απ’ τους παπάδες της, διότι σύμφωνα με το Βιβλικό δόγμα που θεωρεί οτιδήποτε το διαφορετικό θεολογικά ως ‘’διαβολικό’’ και ‘’αντίχριστο’’ (όπως θυμηθήκαμε παραπάνω φωτογραφικά από εκείνον τον Ψαλμό), επιχειρείται ο εκφοβισμός και το μάντρωμα του κόσμου έτσι ΠΑΡΑ ΜΟΝΟ στη δική τους θρησκεία για να κατορθώσει να επιβληθεί θεοκρατικά στην κοινωνία όπως επί εποχής Βυζαντίου, εξολοθρεύοντας κάθε αντιφρονούντα ή όσους από εμάς δεν είμαστε θρησκόληπτοι για να ανεχόμαστε να μας κυβερνάνε παπάδες με τον τρόπο που θέλουν εκείνοι και όχι όπως θέλουμε εμείς οι ίδιοι! Μία ακόμη απόδειξη επ’ αυτού, είναι και η παρακάτω διαμαρτυρία ενός μουσουλμάνου που θα κλείσει το παρόν άρθρο μας, ο οποίος απαντάει γιατί και η δική του πίστη δεν είναι ‘’διαβολική’’ όπως επίσης προπαγανδίζουν οι παπάδες γιατί δεν συνάδει με το δικό τους χριστιανικό δόγμα…:
Άχμαντ Ελντίν
بـسـم الله والحـمـد لله والـصلاة والـسـلام عــلى رسـول الله، وبـعـد
Ορισμένοι Χριστιανοί, στην προσπάθεια τους να ακυρώσουν το Κοράνι ως λόγο του Αλλάχ, κάνουν χρήση μια παλαιάς πολεμικής κατά του Κορανίου. Η χριστιανική κριτική αυτή θέλει το Κοράνι να είναι λόγος όχι του Αλλάχ του Ύψιστου αλλά λόγος του σατανά. Στις γραμμές που ακολουθούν θα αντικρούσουμε αυτήν την αστοχία όχι μόνο μέσα από το ίδιο το Κοράνι αλλά μέσα και από τα χριστιανικά ιερά κείμενα.
Το Κοράνι παρουσιάζει με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο ότι ο συγγραφέας του είναι ο Αλλάχ «Ο Παντελεήμονας ( ο ΑΛΛΑΧ)! Δίδαξε το Κοράνιο. 55.1-2». Με τον ίδιο ξεκάθαρο τρόπο δηλώνεται ότι ο συγγραφέας του δεν είναι ο σατανάς και ούτε θα μπορούσε ποτέ να είναι, είτε αυτός είτε οι ακόλουθοι του. «Δεν είναι οι δαίμονες που έχουν φέρει κάτω (στη γη) το Κοράνιο. Δεν ταιριάζει σ’ αυτούς, ούτε μπορούν (να κάνουν τέτοιο πράγμα). 26:210-211». Επίσης διαβάζουμε «Και δεν ήταν δυνατό αυτό το Κοράνιο να έχει γίνει από άλλον έκτος απ’ τον ΑΛΛΑΧ 10.37»
Σύμφωνα με την Ισλαμική θεολογία ο σατανάς είναι ο υπ’ αριθμόν ένα εχθρός του ανθρώπου. Τα παρακάτω Κορανικά εδάφια δεν αφήνουν χώρο για αμφισβήτηση:
Ω! Σεις οι άνθρωποι! Φάγετε απ’ ό,τι βρίσκεται νόμιμο και καλό στη γη, και να μην ακολουθείτε τα ίχνη του Σατανά, που είναι για σας δηλωμένος εχθρός (σας) 2.168
Κι αν υποκινηθείς από σατανικό μουρμούρισμα αναζήτησε καταφύγιο στον ΑΛΛΑΧ, γιατί ακούει και γνωρίζει (τα πάντα) 7:200
Κι όταν διαβάσεις το Κοράνιο, να επιδιώξεις την προστασία του ΑΛΛΑΧ, ενάντια στο Σατανά, τον (Πρώτο) Αρνητή 16.98
“Μα δεν σας έχω (απαγορεύσει) -Ω! παιδιά του Αδάμ, ότι – να μη λατρεύετε τον σατανά -, γιατί είναι φανερός (κηρυγμένος) εχθρός σας; 36.60
Ένας σοβαρός και αντικειμενικός μελετητής, που έχει θεολογικές βάσεις στην Αβρααμική παράδοση, δεν μπορεί παρά να καταλήξει στο συμπέρασμα ότι το Κοράνι είναι ο Λόγος του Αλλάχ. Ορισμένοι Χριστιανοί έχοντας χρησιμοποιήσει όλα τα μέσα για να εναντιωθούν στο Κοράνι απελπίζονται μπροστά σε αυτήν την Κορανική κρυστάλλινη αλήθεια. Αυτό που τους μένει πλέον είναι να υιοθετήσουν την υπερφυσική πηγή του Κορανίου (μη μπορώντας να κάνουν αλλιώς) αποδίδοντας την όμως στον σατανά.
Είδαμε ότι το Κοράνι παρουσιάζει τον σατανά ως εχθρό. Σε αυτό το σημείο, ο απελπισμένος Χριστιανός απολογητής/ιεραπόστολος απαντά ότι απλά ο σατανάς μεταμφιέζεται και δήθεν (όπως λένε) παριστάνει ότι επιτίθεται στον εαυτό του, μόνο και μόνο για να πλανέψει τους ανθρώπους από το ορθό μονοπάτι πιο αποτελεσματικά. Δηλαδή, έχουμε να κάνουμε με μια καλοστημένη παγίδα από τον σατανά έτσι ώστε να μην αποκαλυφθεί η πραγματική του ταυτότητα. Άλλωστε (όπως λένε) ο σατανάς θα κάνει τα πάντα για να βεβαιώσει τον άνθρωπο ότι ο Ιησούς δεν είναι θεός και δεν πέθανε για τις αμαρτίες μας.
Αν ο Ιησούς όμως άκουγε την επιχειρηματολογία των Χριστιανών θα την είχε αναιρέσει με τον ίδιο τρόπο όπως (σύμφωνα με τους Χριστιανούς) αντέκρουσε και τους φαρισαίους που τον κατηγόρησαν ότι βγάζει τα δαιμόνια με την δύναμη του σατανά. Διαβάζουμε στο «ευαγγέλιο» του «Μάρκου»:
«Και οι γραμματείς, που κατέβηκαν από τα Ιεροσόλυμα, έλεγαν ότι: Έχει τον Βεελζεβούλ, και ότι διαμέσου τού άρχοντα των δαιμονίων βγάζει τα δαιμόνια. Και αφού τους προσκάλεσε, τους έλεγε με παραβολές: Πώς είναι δυνατόν ο σατανάς να βγάζει τον σατανά;Και αν μια βασιλεία διαιρεθεί σε αντιμαχόμενα μέρη, η βασιλεία εκείνη δεν μπορεί να σταθεί ·και αν ένα σπίτι διαιρεθεί σε αντιμαχόμενα μέρη, το σπίτι εκείνο δεν μπορεί να σταθεί.Και αν ο σατανάς ξεσηκώθηκε ενάντια στον εαυτό του, και διαιρέθηκε, δεν μπορεί να σταθεί, αλλά θα έχει ένα τέλος». {Μάρκος 3:22-26}
Την ίδια ιστορία διαβάζουμε και στο «ευαγγέλιο» του Ματθαίου κεφ. 12 εδάφ. 24-26
Πως ένας σατανάς (όπως κατηγορούν οι επικριτές) μπορεί να σταθεί απέναντι σε άλλον σατανά; Εάν ήταν έτσι τότε όλο τους το σχέδιο θα είχε καταστραφεί. Δηλαδή, είναι παραλογισμός να λέμε ότι κάποιος χτυπά τον ίδιο του τον εαυτό.
Σε αυτό το σημείο ο Χριστιανός επικριτής θα αρχίσει τις δικαιολογίες λέγοντας: – Ναι, αλλά ο Ιησούς έκανε την αναφορά αυτή όταν έβγαζε τα δαιμόνια. Ο σατανάς δεν μπορεί να εναντιωθεί στον σατανά με την έννοια ότι ο σατανάς δεν μπορεί να βγάλει τον σατανά (από έναν δαιμονισμένο)-. Πολύ ωραία. Τι θα πουν αν τους παρουσιάσουμε αυθεντικά χαντίθ οπου ο Προφήτης Μουχάμαντ (ειρήνη και ευλογία σε αυτόν) έβγαζε δαιμόνια; Στη συλλογή του Ιμπν Μάτζα, χαντιθ νούμερο 3548 διαβάζουμε ότι ο:
«Οθμάν Ίμπν Άμπουλ-Ας είχε πρόβλημα με τις προσευχές του σε σημείο οπου δεν ήξερε τι έκανε και τι έλεγε. Το ανέφερε το πρόβλημα του στον Προφήτη. ο Προφήτης του απάντησε «σίγουρα αυτός είναι ο Σατανάς». Του είπε «έλα εδώ», τον κάθισε, ακούμπησε το χέρι του στο στήθος του, και είπε ΕΧΘΡΕ ΤΟΥ ΑΛΛΑΧ ΒΓΕΣ ΕΞΩ. Το έκανε αυτό τρεις φορές. Από τότε ο Ίμπν Άμπουλ- Ας δεν συνάντησε κανένα παρόμοιο πρόβλημα.»
Ο σχολιαστής του συγκεκριμένου χαντίθ μας πληροφορεί το εξής:
«Λόγω της εξαιρετικής θέσης του Προφήτη (ότι είναι ο Απόστολος του Αλλάχ) ο σατανάς έβγαινε απλά με την εντολή του Αποστόλου. Όχι μόνο έβγαινε αλλά δεν τολμούσε να ξαναενοχλήσει το ίδιο άτομο που Απόστολος θεράπευσε.» {Σούναν Ιμπν Μάτζα τόμος 4 σελ 466, σχόλιο για το χαντίθ με νούμερο 3548,}
Είναι γνωστό ακόμα ότι η απαγγελία του Κορανίου είναι αποτελεσματική ως μέθοδος απομάκρυνσης του δαιμονίου/σατανά. Ο μεγάλος λόγιος, ο Ίμπν Ταημία, αναφέρει:
«Αμέτρητοι είναι αυτοί που έχουν διαπιστώσει την αποτελεσματικότητα του Κορανίου για την προστασία από τον διάβολο και την εξουδετέρωση της επιρροής του. Όχι μόνο προστατεύει την ανθρώπινη ψυχή από το δαιμόνιο αλλά επίσης προστατεύει και το σώμα» {Ματζμου΄αλ Φατάουα τόμος 19 σελ 55,}
Έτσι λοιπόν, βλέπουμε ότι και στο Ισλάμ υπάρχει η δυνατότητα να βγουν τα δαιμόνια από τον δαιμονισμένο. Αυτό ακριβώς ισοπεδώνει οποιαδήποτε χριστιανική κριτική για το συγκεκριμένο θέμα.
Οι Χριστιανοί πολέμιοι καλά θα κάνουν να σταματήσουν τέτοιου είδους επιχειρηματολογίες. Το μόνο που καταφέρνουν είναι να «πυροβολούν» τα πόδια τους. Χωρίς να το καταλαβαίνουν αναιρούν το ίδιο το επιχείρημα που ο ίδιος ο Ιησούς, υποτίθεται, ότι έδωσε στους φαρισαίους για να αποδείξει ότι δεν συνεργάζεται με τον σατανά. Έτσι λοιπόν, είναι αδύνατον να συμπεράνουμε ότι το Κοράνι είναι ο λόγος του σατανά. Και αυτό όχι μόνο με βάση την Ισλαμική ομολογία αλλά επίσης και με την Χριστιανική καινοδιαθηκική επιχειρηματολογία.
πηγή: https://islamforgreeks.org/2013/06/24/quran-vs-satan/
